Το περασμένο Σάββατο είχα βγει για καφέ με το φίλο μου τον Άρη. Ο Άρης είναι και συνάδελφος, λίγο πιο μεγάλος από μένα, διδάσκουμε μαζί πληροφορική στο ΤΕΙ – εγώ επικουρικά με μερική απασχόληση, αυτός μόνιμος, έξι χρόνια τώρα. Όταν πρωτοπέρασα από το γραφείο του, αίσθηση μου έκαναν οι πάμπολλες φωτογραφίες από ταξίδια του ανά την υφήλιο. Έχει ταξιδέψει παντού, έτσι μου είπε. Δεν είχα λόγο να μην τον πιστέψω μα και όταν η συζήτηση απέκτησε θέμα, εκεί μετά το ανακάτεμα του φραπέ, σωστή ιεροτελεστία, το διαπίστωσα όταν ρωτώντας λεπτομέρειες μου απαντούσε. Νέα Ζηλανδία, Ιαπωνία, Αλάσκα, Χιλή, παντού. Κι εγώ που είμαι άσσος στη Γεωγραφία, δεν του ξέφευγαν τοποθεσία, πόλη, χωριό, βουνά, ποτάμια, κοιλάδες, οροπέδια, από όλα. Θα είχε πάει σε πάνω από εκατό μέρη. Θαυμασμός.
Ήταν Ιούλιος του ενενήντα έξι όταν πρωτοβγήκα εκτός των συνόρων για τη Λισαβόνα. Για δουλειά πήγαινα, ένα έργο πολυμέσων ήτανε, μιλούσε για μεθοδολογίες, πρότυπα και πρακτικές λογισμικού. Που να τα θυμάμαι τώρα; Καλός ήμουνα στη δουλειά μου, τα έδινα όλα, λόγω τιμής, μα τα πήρε συντροφιά της η λήθη. Όμως δεν μπορώ να ξεχάσω την Marques de Pompal, τον πύργο Belem, το Arco da Victoria και τη Rua Augusta, το μοναστήρι του St Geronimo, την Plaza del Municipio, το γραφικό Οέϊρας και το Εστορίλ λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα. Και τα πεζοδρόμιά τους, με μικρά πετραδάκια, δουλεμένα σαν ψηφιδωτό, πρωτόγνωρη αίσθηση.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, η δουλειά με έστελνε κάθε τρεις και λίγο “εις τας Ευρώπας”, κάθε ταξίδι και μία ανεξίτηλη μνήμη. Πιο μακριά δεν ταξίδεψα, εν μέρει με δικιά μου υπαιτιότητα και ζηλεύω τον Άρη και κάποιους άλλους που το κατόρθωσαν και ας έχουν υποχρεώσεις, λιγοστό ελεύθερο χρόνο και τις μέτριες αποδοχές των ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Αλλά το μεράκι, η φαντασία, η ‘τρέλα’ και η όρεξη για περιπέτεια και όμορφα πράγματα, τους περισσεύουν.
6 σχόλια:
Καλό το ταξίδι σου φίλε museum, θέλαμε και άλλες λετομέρειες από την Πορτογαλία, φαίνεται ωραία χώρα.
Τα κείμενά σου είναι πολύ καλά, καλή συνέχεια στο μπλογκ.
@ Kostas
Κώστα, ότι και να γράψεις είναι λίγο. Δεν έχω και φωτογραφίες ψηφιακές από τότε. Αποτυπώνουν αρκετές παραστάσεις της πόλης. Ψάξε στο διαδίκτυο και θα βρεις πολλά λόγια και εικόνες. Βέβαια καμιά σύγκριση με το να πας.
Καλό σου απόγευμα.
Πριν 4 χρόνια η E/// για την οποία εργαζόμουν τότε, με έστειλε 20 μέρες για εκπαίδευση στο Δουβλίνο. Πρώτη φορά έφτανα τόσο ψηλά στην Ευρώπη και είχα συναισθήματα ανάμικτα. Κυρίως όμως με διακατείχε η μαγεία του άγνωστου.. Ωστόσο, δεν θα μείνω στη χώρα και στους ανθρώπους της Ιρλανδίας που μοιάζουν πολύ με εμάς, φιλικοί ευγενικοί, κεφάτοι, με ολόκληρα συγκροτήματα στους δρόμους να θέλουν να μοιάσουν στους U2 ζητώντας τον οβολό σου. Αυτό που θυμάμαι από το ταξίδι όμως είναι η μορφή του συμπαθέστατου Σέρβου που γνώρισα στο ίδιο σεμινάριο με μένα. Παρόλο που ήταν μαζί μου άλλοι 4 Έλληνες , κάθε βράδυ βγαίναμε οι δυο μας, πάντα για ένα Pint σε κάποιο από τα πολλά γεμάτα πραγματικό κέφι ιρλανδέζικα bar. O Dubravko, στην ηλικία μου, παντρεμένος με μια ολανδέζα, χωρισμένος με ένα παιδί που ζούσε στο Αμστερνταμ, ζούσε μεταξύ Σερβίας, Ολανδίας και Μαυροβουνίου. Το τελευταίο βράδυ πριν το ταξίδι για επιστροφή στη πατρίδα, βγήκαμε πάλι έξω για τη καθιερωμένη μπύρα (τροφή κανονική αυτή η Guiness πάντως), και μετά από αρκετή κατανάλωση μου εκμυστηρεύτηκε ότι έχει ένα παιδί στη Κίνα. Το ανακάλυψε 3 μήνες πρίν, καρπός της τριήμερης σχέσης του με μια βιρμανο-κινέζα σε ένα ταξίδι που είχε κάνει στο Πεκίνο την προηγούμενη χρονιά για ψυχαγωγία. Δεν το είχε πει σε κανέναν μέχρι τότε, ούτε στην οικογένειά του, ούτε καν στους πιο παλιούς του φίλους. Προτίμησε εμένα. Συγκινήθηκα πολύ. Θες η απόσταση από την Ελλάδα, θες η γνωριμία με τον Σέρβο, θες η γλυκόπικρη αίσθηση της μπύρας, εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πόσο λάθος κάνουμε που παραμένουνε προσκολλημένοι στο μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μας, πόσο λάθος έχουμε που αφήνουμε τα μικρά να ορίζουν τις πράξεις και αποφάσεις μας, όταν στον κόσμο υπάρχουν τόσο σοβαρά και δυνατά στοιχεία και γεγονότα. Η ομορφιά μιας νέας φιλίας επίσης μόλις απλωνόταν μπροστά μου, παράλληλα με τη διαπίστωση ότι ένιωσα απίστευτα μικρός σκεφτόμενος πόσο πολύπλοκη μπορεί να είναι η ταινία της ζωής μας. Τα γαλανά μάτια του Dubravko, θυμάμαι, σπινθήρισαν κατά τη στιγμή που αποχωριστήκαμε στο αεροδρόμιο του Παρισίου την ίδια ώρα που μου έλεγε " θα σου στείλω κάρτα από το Πεκίνο ". Τον είδα να απομακρύνεται κρατώντας τη τσάντα με το Laptop και δεν μπόρεσα να μην του ευχηθώ σιγά αλλά μέσα από τη ψυχή μου ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ. Όταν χάθηκε πίσω από το Gate και τους επιβάτες της πτήσης προς Mαυροβούνιο, πλημμύρισα από τα πιο ανάμικτα αισθήματα δύναμης και λύπης και χαράς και συμπάθειας. Ήταν θυμάμαι Σάββατο, Ιανόυάριος του 2004...
@dsk
Καλέ μου φίλε ωραία μου τα γράφεις να σου διηγηθώ λίγα κι εγώ.
Κυριακή απόγευμα, 13 Σεπτεμβρίου του 98 ήτανε όταν χτύπησα το πόδι μου με τον Ντίνο, τον Άρη και ένα φίλο τους το Νίκο. Παίζαμε μονό στο μπάσκετ. Διάγνωση: μερική ρήξη συνδέσμου. Δεν πήγα στο Δουβλίνο, θα πετούσα την επόμενη βδομάδα. Ο Cormac και ο John με περιμένουν ακόμα για τσάρκες στις μπυραρίες της πόλης. Είχαμε κάνει καλή παρέα στο Μόναχο και στην Αθήνα βλέπεις.
Τον Οκτώβριο 1999 πήγα στο Γκρόνινγκεν («Πάμε στο Διδυμότειχο της Ολλανδίας», ψέλλιζε ο γκρινιάρης συνάδελφος στο τρένο από το Άμστερνταμ) Η πανύψηλη receptionist με οδηγεί στο δωμάτιο, μία σαστιμάρα με είχε πιάσει, νόμισα πως στεκόταν σε σκαλοπάτι, είχα ξεχάσει πόσο ψηλοί είναι οι Ολλανδοί. Φαντάσου εγώ που είμαι ψηλός άντρας. Εκείνη τη μέρα έβρεχε ο Θεός με το Θεό, απίστευτη ένταση και διάρκεια. Και ο Έλληνας ξενοδόχος (έμενε στην Ολλανδία, χωρισμένος με ντόπια γαρ, για να είναι κοντά στα παιδιά του) να μονολογεί: «Θα πέσει τώρα ο ουρανός να μας πλακώσει;»
Το πρώτο εξάμηνο και παραπάνω του 2001 το πέρασα στη Στοκχόλμη. Εκεί έκανα τον πιο κολλητό μου φίλο στο εξωτερικό τον Marten. Κουλ τύπος, καλός στη δουλειά του, αλτρουιστής, γυναικάς και της παρέας, του άρεσε η γεωγραφία, τα αθλητικά, το διάβασμα και η μουσική. Κάναμε εξόδους συνέχεια - πάρα πολλές για το ταμπεραμέντο και τις συνήθειες των βορείων - και χτίσαμε μία φιλία που κρατά γερά μέχρι και σήμερα. Μάλιστα με είχε φιλοξενήσει όταν ξαναπήγα εκεί το Μάϊο.
Τι άλλο να σου πω, για την Βενετία το 2005 που για μία εβδομάδα νόμισα πως έλλειπα ένα μήνα ή για το Μόναχο 10 χρόνια πριν που έπαθα την πλάκα μου όταν η Francisca μου άνοιξε την πόρτα στη δουλειά της να με καλωσορίσει; Ποτέ δεν έπληξα σε ούτε ένα ταξίδι!
Να είσαι καλά!
Πολύ όμορφα ειναι τα ταξιδια, μας δίνουν ανεκτίμητες στιγμές.. να είμαστε καλά να μπορούμε να ταξιδεύουμε.. Μπράβο κ στο φίλο σου.. ;) ομορφα με ταξιδεψες, ενα καλο σκ!!
@ Roadartist
Όσα και αν γράψεις, όσες φωτό και αν βάλεις, δεν συγκρίνεται με την εμπειρία του ταξιδιού. Τουλάχιστον ας είναι εδώ το ερέθισμα να πηγαίνουμε κανένα ταξίδι.
Καλό σκ κι εσένα!
Δημοσίευση σχολίου