"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Μαθητικά μας χρόνια




Ήθελα να γράψω κάτι από τα μαθητικά μου χρόνια. Ήμουν πρώτη Γυμνασίου όταν η καθηγήτρια των Καλλιτεχνικών μας μάθαινε καλλιγραφία. Μικρά τετραγωνάκια στο τετράδιο, για τις ευθείες και να ζυγίζονται οι καμπύλες, γράμματα ίσια ή πλαγιαστά. Πρώτα μαθαίναμε τα γράμματα ξεχωριστά, μετά γράφαμε τους αριθμούς, τις λέξεις και να το ποίημα, δουλεύαμε τις δύο πρώτες στροφές του, αυτές θυμόμουν από τότε:

Το μαστορόπουλο

Τον πήραν τον Κολιό

Τον πήραν οι μαστόροι

Παιδί απ' το σκολειό

Να μάθει πηλοφόρι.


Καρδιά πονετική

Τον ξέβγαλε με κλάμα:

«Τετράδη Κυριακή,

θα καρτερώ για γράμμα».


Δε σώνει άλλο να ιδεί,

Παιδεύεται το μάτι

Κρατούσε ένα ραβδί,

Το στρώμα του στην πλάτη.


Μας έφυγε ο Κολιός

Κι είχε μια τέτοια λύπη

θα'ναι όλοι δω τ' Αϊ-Λιος

Και μόνο αυτός θα λείπει.


Γιώργος Κ. Κοτζιούλας (1909-1956)


Είναι ποτέ δυνατόν να διαβάσεις ή να απαγγείλεις απέξω τον κολιό και μην συγκινηθείς; Να πως ένα απλό και λαϊκό ποίημα μπορεί να μας πλημμυρίσει από αισθήματα και τρυφερότητα. Φώτισε τη μουντή ως τώρα μέρα μου. Δασκάλα μου, δεν σε έχω ξαναδεί από τότε, ελπίζω πρώτα να είσαι καλά, ένα κομμάτι από τις μνήμες μας ανήκει και σε σένα.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευαισθησία και γλυκιά τρυφερότητα , σε ... σωστές δόσεις .
Ωραίος τρόπος , για να ξεκινήσω όμορφα τη μέρα μου . (μη κοιτάς που είναι ήδη 11.00 πμ σχεδόν ... Ξυπνώ αργά) .
Καλη σου μέρα .

A.F.Marx είπε...

Καλημέρα
Είναι από τα ποιήματα που χτυπάνε διάνα στο κέντρο του συναισθήματος.
Θα είχε ενδιαφέρον πάντως να έχουμε ένα σκαναρισμένο δείγμα από την εποχή της καλλιγραφίας για το "ιδιογράφως" .

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου φίλε, μας αγγίζεις ευαίσθητες και νοσταλγικές χορδές. Ξυπνάς συναίσθημα... συνέχισε έτσι...

museum είπε...

@silia

Σίλια μου, μία όμορφη μέρα νά'χεις.
Χαίρομαι που σου άρεσε. Οι λιγότερο ευαίσθητοι ξυπνάνε νωρίς.

Φιλιά!

museum είπε...

@A.F.Marx

Είναι απόδειξη πως το απλό και ανεπιτήδευτο απογειώνει το συναίσθημα.

Όσο για το σκανάρισμα, πας πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 80. Να είχα και το πρωτότυπο!

Καλημέρα

museum είπε...

@ dolphin 10

Δελφίνι μου, σταμάτησες την πλεύση σου για λίγη ευαισθησία!

Καλημέρα

panagiota είπε...

Ευαίσθητο ποίημα
Ευαίσθητες αναμνήσεις
Με πήγες πολύ πίσω, όταν ψάχναμε στις εγκυκλοπαίδειες (μαθητριες τότε)τους ποιητές.

Μου έφερες στον νου έναν από τους αγαπημένους μου-ακόμα και τώρα-τον Κ.Καρυωτάκη.
Σου αφιερώνω αυτό.
Θα σε συγκινήσει και πάλι ευαίσθητε φίλε μου


-Το Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.
Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία
με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.
Δεν μπόρεσε να μάθει καν το «επ' ώμου».
Ολο εμουρμούριζε: «Κυρ Δεκανέα,
άσε με να γυρίσω στο χωριό μου».

Τον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο,
αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.
Εκάρφωνε πέρα, σ' ένα σημείο,
το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,
σα να 'λέγε, σα να παρακαλούσε:
«Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω».

Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,
μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.
Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,
μα του άφησαν απέξω το ποδάρι:
Ηταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.

Ενα όμορφο και γαλήνιο απόγευμα εύχομαι...

museum είπε...

@ panagiota

Σε ευχαριστώ για την αφιέρωση!

Σκέφτομαι το τέλος της παιδικής αθωότητας, της αγνής παιδικής ψυχής, που χάνεται στην σκληρότητα και τον παραλογισμό του στρατού, της δουλειάς από μικρός, της απότομης απομάκρυνσης από αγαπημένα πρόσωπα. Φίλοι που χαθήκανε, διαδρομές που σταμάτήσανε, το τέλος μιας εποχής, κάπως έτσι το βίωσα κι εγώ όταν πήγα φαντάρος.

Κι όλα ξανά από την αρχή, μέχρι να συνατηθουμε ξανά κάπου στο δρόμο, αν τα καταφέρουμε.

Dinos είπε...

Στο σχόλιο της Παναγιώτας με συγκλόνισε πραγματικά ο τελευταίος στίχος "Ηταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος"
Το "λίγο", το "φουκαράκος", το "μακρύς" ξεχωριστά και πόσω μάλλον όλα μαζί στον ίδιο στίχο, ...

Τί άλλο διάβαζες (ως μαθήτρια) Παναγιώτα?

panagiota είπε...

Αγαπητέ museum έτσι είναι η ζωή.Κυκλοι που κλείνουν για να ανοίξουν άλλοι.
Αλλες φορές γεμάτοι οδύνη άλλες γεμάτοι χαρά...

Dino, η χώρα μας γέννησε εξαίρετους ποιητές και λογοτέχνες.Ποιόν να αναφέρω πρώτα?
Θα πώ μόνο πως διάβασα λίγα από πολλούς, αλλά εκείνοι οι "αφηγητάδες" που με συνεπήραν σε φανταστικά ταξείδια ήταν ο Καζαντζάκης και ο Λουντέμης.
Και δεν μου ξέφυγε τίποτα από όσα έγραψαν...

Την καλησπέρα μου σε όλους

Ανώνυμος είπε...

Κάνουν τέτοια μαθήματα στα σημερινά σχολεία;

museum είπε...

@ bioskaipoliteia

Δεν γνωρίζω για το σήμερα. Σε εμένα ήταν στα πλαίσια του μαθήματος των καλλιτεχνικών, μία ειδική ενότητα που κάναμε καλλιγραφία. Μιλάμε για την δεκαετία του 80.