Σκέφτομαι καθισμένος εμπρός από την οθόνη μου των 15,4 ιντσών, τι να γράψω. Πρέπει πάντα να έχω κάτι να πω; Κοιτάζω το αρχείο των μηνυμάτων μου, δύσκολη μέρα για συγγραφείς, ειδικά αν δεν θέλεις να γεμίζεις απλώς το χώρο του δίσκου σου με κάμποσα χιλιο-διφία παραπάνω (kilo bytes για τους Αγγλομαθείς) και της οθόνης σου με γραμματοσειρές ελληνικής κωδικοποίησης πιστοποιημένες κατά ISO ή παραθυρικής προέλευσης. Και να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο όγκος παραγωγής εγγράφων είναι και, απαραίτητα, νοήματα με αξία και περιεχόμενο. Γελιέσαι, όσο και να γράφεις τίποτα δεν θα καταφέρεις. Ειδικά αν τα γραπτά σου μπορούν να συμπιεστούν σε αρχεία με εκατό φορές λιγότερη χωρητικότητα. Τουλάχιστον κατανοείς πως η συμπίεση είναι μία χρήσιμη εφαρμογή μιας και αποθηκεύει τα απολύτως απαραίτητα χωρίς πλεονασμούς κι επαναλήψεις. Για να σταματήσω την φλυαρία μου, θα δώσω τον λόγο στους καλλιτέχνες των λέξεων, της αρμονίας, του μέτρου και των νοημάτων. Και αν μπορείτε να διαβάσετε ανάμεσα στις γραμμές, θα καταλάβετε ότι, κατά βάθος, το “Αργοπεθαίνει” του Πάμπλο Νερούδα είναι ένα αισιόδοξο ποίημα.
Aργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει το χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο
“ι”
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα, για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει το χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο
“ι”
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα, για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Ο καθένας και η καθεμία από εσάς ας βγάλετε τα συμπεράσματά σας, δώσετε τις δικές σας ερμηνείες. Αν όμως αντιστρέψουμε όλα αυτά που λέει ο ποιητής δεν συμφωνείτε ότι θα αφυπνιστούμε και οδηγηθούμε στην γρήγορη, άμεση ζωή, στην απόλαυση της κάθε στιγμής και του κάθε χιλιοστού της;
8 σχόλια:
αργοπεθαίνουμε φίλε Museum....
θα συμφωνήσω παραθέτοντας ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο της Μαρω Βαμβουνάκη:
"υπάρχουν ανθρωποι που απολαμβάνουν ναρκισσιστικα την μελαγχολία τους. Διαλέγουν να είναι όλη η ζωή λάθος προκειμένου να μην είναι λάθος η δική τους. Επιλεγουν να είναι παράλογος ο ίδιος ο Θεός προκειμένου να μην παραδεχθούν το δικό τους παράλογο.Προτιμούν να περιμένουν το θάνατο παρα να βγούν απο τον τάφο της επιλεγμένης ακινησίας.
Οι άνθρωποι αυτοι θελουν απελπισμένα να μην ελπίζουν. Η ελπίδα έχει την ευθύνη της, ενω εκείνοι την ευθύνη την απεχθάνονται, την βρίσκουν πολυ κουραστική. Η έλπίδα και το όνειρο του συνετου ανθρώπου, που αποδεχεται να καταβάλει το τίμημα, που σκύβει κατόπιν και μαζευει τα σκουπίδια του, που ζητάει συγνώμη και το εννοεί, απαιτούν δουλεια , αφοσίωση και πειθαρχεία. ταπείνωση στο εργο και στο σκοπο. Ολα όσα δηλαδη δίνουν ζωή και χαρα στην καθημερινότητα αλλα και το νόημα που θεραπευει την καταθλιψη και τις φοβίες.
Η νοσταλγία είναι υπέροχο συναίσθημα οταν γίνεται δημιουργικό, κι οταν εμπνέει τα βήματα μας πανω στο τώρα προς το άυριο
ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΖΗΣΟΥΝ..."
@ dolphin
Δελφίνι μου σε ευχαριστώ για το απόσπασμα! Η αυτοκριτική, η ειλικρινής παραδοχή της πραγματικότητας για τους πολλούς μπορούν να γίνουν εφαλτήριο μίας πορείας για μία αληθινή ζωή. Συμφωνώ ότι ο δρόμος δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα. Θα έλεγα ο δρόμος προς την αναζήτηση της πορείας γιατί η πορεία η ίδια είναι ιδιαίτερα συναρπαστική. Και το δικό σου κείμενο διαπνέεται από αισιοδοξία. Άλλωστε δεν συμφωνείς ότι όταν μιλάμε για τη δυστυχία, είναι σαν να μιλάμε για την ευτυχία; Αρκεί να μπορεί κάποιος να διακρίνει τον παράδεισο, για εκείνους «ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΖΗΣΟΥΝ» όπως αναφέρεις κι εσύ.
Καλό σου απόγευμα!
Καλημέρα museum,
Έξοχος ο Νερούδα, τι μεστός λόγος. Πολύ καλό και το δικό σου κείμενο στην εισαγωγή. Συμφωνώ κι εγώ ότι το ποίημα μπορεί να είναι αισιόδοξο παρόλο που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, να γίνει αφετηρία της ευτυχίας.
@ Kostas
Το σημαντικότερο από όλα Κώστα δεν είναι να διαβάζουμε τα ποίηματα αυτά, να τα απαγγέλουμε και να κομπάζουμε πόσο δήθεν μορφωμένοι είμαστε, αλλά να τα εφαρμόζουμε στην πράξη. Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε πραγματικά, απλώς υπάρχουμε. Το θέμα είναι να αφυπνιστούμε, γιατί έχουμε τα περιθώρια.
Η δική μου κατάθεση σκέψης στο κλίμα αυτής της αναζήτησης της πορείας όπως λες Museum δανείζεται τα λόγια ενός αγαπημένου ποιήματος, το If του R. Kippling το οποίο παραθέτω στο πρωτότυπο αλλά και σε μετάφραση.
Rudyard Kippling
If you can keep your head when all about you are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,but make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,or, being lied about, don’t deal in lies,or, being hated, don’t give way to hating,
and yet don’t look too good, nor talk too wise;
If you can dream - and not make dreams your master;If you can think - and not make thoughts your aim; If you can meet with triumph and disaster and treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken twisted by knaves to make a trap for fools,or watch the things you gave your life to broken, And stoop and build ‘em up with wornout tools;
If you can make one heap of all your winnings And risk it on one turn of pitch-and-toss,And lose, and start again at your beginnings And never breath a word about your loss; If you can force your heart and nerve and sinew To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you Except the Will which says to them: “Hold on”;
If you can talk with crowds and keep your virtue,or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;If all men count with you, but none too much; If you can fill the unforgiving minute With sixty seconds’ worth of distance run - yours is the Earth and everything that’s in it,And - which is more - you’ll be a Man my son!
Αν το μπορείς το λογικό σου να κρατάς, όταν τριγύρω όλοι τα ‘χουνε χαμένα και θεωρούν υπαίτιο εσένα Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου Όταν οι πάντες αμφιβάλλουνε για σένα
Κιόλας να συγχωρείς τη δυσπιστία τους αυτή Αν το μπορείς να περιμένεις και να μη σε λυγίζει η αναμονήΉ αν σε συκοφαντούν να μη καταδεχτείς το ψέμα Ή αν σε μισούν χώρο στο μίσος να μη δώσεις
Και ωστόσο να μη φαίνεσαι πολύ καλός ή να μιλάς πολύ σοφά
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως κύριους τα όνειρα να κάνεις
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως οι σκέψεις σου να γίνουν ο σκοπός σου
Αν το μπορείς το θρίαμβο και την καταστροφή να συναντάς Και όμοια να φέρεσαι σ’ αυτές τις δυο απάτες
Αν την αλήθεια που είπες ν’ ακούς αντέχεις Από πανούργους στρεβλωμένη παγίδα για να γίνει των μωρών Ή να κοιτάς αυτά που ‘χεις χαρίσει τη ζωή σου να τσακίζουν Και σκύβεις και τα χτίζεις με τα εργαλεία φθαρμένα
Αν όσα απέκτησες ένα σωρό μπορείς να τα μαζέψεις Και τα ρισκάρεις στο κορώνα-γράμματα μεμιάς
Και χάσεις και πάλι απ’ την αρχίσεις Χωρίς κουβέντα μια να πεις για την απώλεια Αν ν’ αναγκάσεις το μπορείς καρδιά, νεύρα και σφρίγος Να λειτουργούν και ας είναι από καιρό σωσμένα
Και έτσι ν’ αντέχεις όταν δεν έχει τίποτα απομείνει σε σένα
Παρά μονάχα η θέληση που τα οδηγεί: «βαστάτε»!
Αν το μπορείς τα πλήθη να μιλάς δίχως την αρετή ν’ αφήνεις
Με βασιλιάδες περπατάς και απλότητα δεν χάνεις.
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι αγαπημένοι να σε πληγώσουν το μπορούν Όλο τον κόσμο αν αγαπάς μα πιο πολύ κανένα Αν το μπορείς να δώσεις στο λεπτό που τρόπο για συγχώρεση δεν βρίσκει Εξήντα δευτερόλεπτα να βιωθούν που αξίζουν Δική σου τότε θα είναι η Γη και ό, τι πάνω της έχει
Και κάτι που είναι πιο πολύ: Άνθρωπος θα ‘σαι γιε μου
@ Alec
Ευχαριστώ που το άφησες εδώ το ποίημα του Κίπλινγκ. Να σου πω την αλήθεια σκεφτόμουν να το έβαζα στο post από την αρχή αλλά προέκυψε ο Νερούδα.
Μοιάζουν όμως και τα δύο μεταξύ τους στο ότι περικλείουν αισιόδοξα μηνύματα, ίσως με κάπως διαφορετικό τρόπο.
Καλό απόγευμα!
..διαβάζοντας τα σχόλια που μίλησαν για κατάθλιψη και φοβίες, και επειδή πέρασα κάποια χρόνια της ζωής μου σε μια σουηδική εταιρεία, (κι αν μη τι άλλο οι Σουηδοί κάτι ξέρουν παραπάνω από μας για κατάθλιψη) παραθέτω μια παλιά σουηδική παροιμία χωρίς πολλά σχόλια. : " Άφησε τη κατάθλιψη μέσα σου, κι αυτή όταν έρθει η κατάλληλη ώρα θα σε αποχαιρετήσει αφού πρώτα σε έχει δυναμώσει" Δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα με το ρήμα ΑΦΗΝΩ (την κατάθλιψη), ίσως όμως να εξηγείται και να διακιολογείται αν σκεφτεί κανείς ότι τα αισθήματά μας , η ευτυχία ή η δυστυχία δεν μπαίνουν ως διά μαγείας μέσα μας, αντιθέτως βγαίνουν από μεσα μας. Αν τώρα χρειάζεται κάποιος ειδικός, κάποιο γεγονός ή κάποιος συνάνθρωπός μας για να τα ωθήσει προς τα έξω, αυτό το γνωρίζουμε μόνο εμείς...
@ DSK
Αγαπητέ φίλε μου, το θέμα μας είναι μια νότα αισιοδοξίας. Κι εσύ όπως γράφεις: "Άφησε τη κατάθλιψη μέσα σου .." αν κάποιος το καλοσκεφτεί έχεις αισιόδοξο τόνο αφού την αφήνεις να κατακαθίσει και να εξανεμιστεί κάποια στιγμή. Κι εσύ ας καλλιεργείς κάθε τι το όμορφο, αισιόδοξο και δημιουργικό.
Δημοσίευση σχολίου