"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Αξιοπρέπεια

_
Απίστευτες δυνάμεις μέσα σου κρύβεις,
στα πιο ευφάνταστα όνειρά σου δεν χωρούν
νισάφι πια η μετριοπάθειά σου, κατανόησε
πως τον εαυτό σου τον καταπατάς

Το εγώ και το εμείς σ’ αρμονική ισορροπία
ας χωρούν, συνυπάρχοντας ισόποσα
διάκριση ή ανισότητα δεν έχουν θέση
δίχως νόημα θα ήταν μοναχά τους


Την ενέργεια που εσωκλείεις,
μεταμόρφωσε, σε δύναμη κινητήρια
η εσωτερική σου θέληση, αρκεί
σ’έκφραση να την μετατρέψει

Κόντρα στο ρεύμα πορεύσου, γιατί,
τούτο μας θέλει νά’μαστε
άμορφη μάζα μίας απρόσωπης ομάδας
με ιδιαιτερότητες ανύπαρκτες

Πρόταξε τον εγωισμό σου,
όχι για να επιβληθείς στους άλλους
μόνο να προστατέψεις την υπόσταση
την δομική σου, κι αξιοπρέπεια
_

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Περί καπνίσματος

_
Εδώ και σχεδόν ενάμισι χρόνο έχει σχεδόν πλήρως απαγορευτεί το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους στην Ελλάδα. Αφού το μέτρο ατόνησε τον περασμένο χειμώνα, οι κρατικοί επικεφαλής σκέφτηκαν με μεγάλη καθυστέρηση να το επαναφέρουν, τι να επαναφέρουν δηλαδή; το ήδη ισχύον; Από την πρώτη Σεπτεμβρίου επομένως γίνεται μία νέα αρχή στην εφαρμογή του νόμου. Περίπου δυόμισι μήνες μετά την ανανέωση του νόμου και πάλι μιλούν για επανεξέτασή του μιας και πλήττεται η .. τρυφερή ομάδα των ιδιοκτητών καφετεριών, μπαρόβιων, μπουζουξήδων και λοιπών συμπαρομαρτούντων. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με κανένα επάγγελμα ας το ξεκαθαρίσουμε, ούτε προσωπικά με άτομα που δεν τα γνωρίζω. Όμως οι συγκεκριμένες συμπεριφορές και ο τρόπος χειρισμού και παρουσίασης του θέματος είναι επιεικώς απαράδεκτα.


Στα προσκήνιο τα κέντρα αναψυχής και η προσωρινή πτώση του τζίρου τους. Από ποιον ανταγωνιστή ρε παιδιά, αφού παντού απαγορεύεται το κάπνισμα; Μήπως κιόλας φταίει και το τετράευρο ή πεντάευρο στον καφέ; Και τα άλλα υπερτιμημένα είδη και υπηρεσίες; Ή και η φτώχεια που δημιουργήθηκε για πολλούς λόγους που δεν θα εξετάσουμε εδώ;

Δεν μπορώ άλλο να ασχολούμαι με τις υποσημειώσεις και ας πάμε στην ουσία. Μεγαλύτερος φασισμός από το παθητικό κάπνισμα του εργαζόμενου που πηγαίνει καθημερινά στο γραφείο του, και εισπνέει τον αέρα του εξαρτημένου της νικοτίνης δεν υπάρχει. Αλήθεια ποιος παρουσίασε, ποιος διαφήμισε στην χώρα με τόσο ευαισθησία τα ευεργετικά αποτελέσματα του μέτρου; Ο φίλος μου ο Θανάσης μου είχε πει πρόσφατα ότι σε έρευνες που έγιναν στην Μεγάλη Βρετανία, μετά την απαγόρευση του καπνίσματος, τα αποτελέσματα της μείωσης του καρκίνου του πνευμόνων, των καρδιακών και άλλων παθήσεων που σχετίζονται με τον καπνό ήταν θεαματικά.

Ως πότε επιτέλους οι υποσημειώσεις θα κάνουν κουμάντο για τα αληθινά γεγονότα που αφορούν τους πολλούς; Άκου λέει στενοχωρήθηκαν οι μπαρόβιοι και οι καφετζήδες που δεν καπνίζουνε; Που πολλοί από αυτούς ηχορυπαίνουν, κάνουν κατάληψη πεζοδρομίων και άλλα. Την ίδια στιγμή, στην αντίπερα όχθη, τα καλά αποτελέσματα του μέτρου είναι πολλαπλάσια. Όχι βέβαια και η προβολή τους, γιατί βλέπετε η τεράστια ωφέλεια του απλού ανθρώπου δεν μετρά μπροστά στα συγκεκριμένα συμφέροντα των λίγων.

Μιλούσα τις προάλλες με έναν κύριο γύρω στα εξήντα. Στο περίπτερό του καθόταν και όποτε περνούσα απέξω δεν μπορούσα να σταθώ από τον καπνό.
- Καπνίζετε πολύ, του είπα με τρόπο.
- Αφού θα πεθάνω έτσι και αλλιώς, μου απαντάει.


Δεν είχα κάτι να του απαντήσω εκείνη την στιγμή, μου φάνηκε πειστικός. Αλλά, για μια στιγμή. Τι μου είπε και γιατί δεν αντέδρασα ο αδαής; Πριονίζει τη ζωή του, χωρίς αισιοδοξία χωρίς να διεκδικεί όσο το δυνατόν περισσότερο και καλύτερο κομμάτι της, περιμένοντας το τίποτα, αργά αλλά σταθερά. Έχει υπνωτιστεί, συνειδητοποιώντας τη βλαβερότητά της συνήθειάς του αλλά έχοντας εγκλωβιστεί στην μοίρα του και στην έλλειψη προσπάθειας και διάθεσης θετικής δράσης. Πώς μπόρεσα και έμεινα σιωπηλός;

Δεν με ενοχλεί το δικαίωμα του καπνιστή, άλλωστε κι εγώ υπήρξα καπνιστής, το σταμάτησα για πέντε χρόνια και σήμερα είμαι ‘κοινωνικός’ καπνιστής των τριών – τεσσάρων τσιγάρων την ημέρα. Ας πάνε (ή ας πάμε καλύτερα) στην αυλή να καπνίσουν ένα πακέτο τσιγάρα και να ξαναγυρίσουν. Ή, αν τους διαμορφώσουν .. αεροστεγείς χώρους καπνίσματος εσωτερικά, ας πάνε εκεί. Δεν μπορώ να βλέπω όμως ανθρώπους μη καπνιστές να υποφέρουν και να υπομένουν, μην έχοντας άλλη επιλογή και ξέροντας ότι βρίσκονται στη χώρα της παρανομίας και της ατιμωρησίας και να μένω αδρανής. Και να υποφέρουν κυρίως από ανθρώπους αμόρφωτους, μέσα στο λαμπερό κενό των επώνυμων ρούχων τους, υποτίθεται πλούσιοι και σπουδαίοι που δεν μπορούν να σεβαστούν τα στοιχειώδη. Όσο μπορώ θα το παλεύω για αυτούς.
_

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Επιτέλους φτωχοί!

_
Δεν συμφωνούμε σε αρκετά από τα σημεία του, όμως το βρήκαμε ενδιαφέρον, καλογραμμένο και το αναδημοσιεύουμε από το blog της Μαρίας Τζιρίτας:
http://mariatzirita.blogspot.com/2010/11/blog-post.html

-------------------------------------------------------------------------

Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να ‘ρθει η σειρά τους … Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ’ τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.

Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.


Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.

Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «μαλάκας» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας .

Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας … Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.


Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ’ τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ’ τον… Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ’ τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια …

ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ’ τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ’ τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ’ το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις …

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει …

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ
_

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Επιλογές αυτοδιοίκησης

_
Σε λίγες μέρες θα γίνουν οι εκλογές στους δήμους και της περιφέρειες όλης της χώρας. Προσωπικά δεν ασχολούμαι μιας και οι δικοί μου αγαπημένοι δεν υπάρχουν στην λίστα των επιλογών μου. Κάποτε υπήρχαν, κάποιοι ελάχιστοι, σήμερα εις μάτην, ακόμα ψάχνω να τους βρω.

Ας γράψουμε όμως λίγες γραμμές δεν είναι δα και τόσο ανάξιο λόγου. Επιπλέον το νέο σύστημα Καλλικράτης του διαχωρισμού περιφερειών και δήμων μας κινεί το ενδιαφέρον. Προσπαθώ να συμπυκνώσω τις σκέψεις μου, να τις ταξινομήσω. Κανείς, ελάχιστοι σωστότερα, είναι εκείνοι από τους υποψήφιους που δεν ενδιαφέρονται για το κοινό καλό, ας το ξεκαθαρίσω. Το ερώτημα βέβαια είναι η επάρκεια και η ικανότητα για απαιτητικές θέσεις, πόστα ευθύνης, λήψης και υλοποίησης (αυτό είναι το πιο σημαντικό) σημαντικών αποφάσεων.


Η πολιτική ζωή και οι αποφάσεις της πρέπει να καθορίζονται από την ελίτ του τόπου, η οποία και θα έχει δώσει τα διαπιστευτήριά της, πρώτιστα στον εργασιακό χώρο. Υπάρχει αυτή στην πολιτική ζωή; Ελάχιστα έως καθόλου. Οι πραγματικά κορυφαίοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Αυτοί που έκαναν τις πορείες τους εδώ και δεν ενδιαφέρθηκαν για τα κοινά. Ή που όταν το επιχείρησαν, οι ελληνικές δομές και το σύστημα τους έβγαλαν εκτός. Και εκείνοι που το κατάλαβαν από την αρχή και βγήκαν στο εξωτερικό να διακριθούν. Επομένως οι πολιτικοί μας είμαι από μέτριοι έως αρκετά καλοί (βλέπετε είμαι ευγενικός ή γενναιόδωρος και δεν χαρακτηρίζω αρνητικά), δεν είναι πάντως η ελίτ του τόπου. Από αυτούς χρειάζεται να διαλέξουμε. Στενότητα καλών επιλογών, δίχως άλλο.

Ας σημειώσουμε βέβαια εδώ τις τεράστιες ατομικές και συνολικές ευθύνες των αστών – δημοτών. Αστών είπαμε; Δεν υπάρχουν αυτοί είναι ελάχιστοι, αστικοποιηθέντες από τα χωριά τους είναι, χωρίς βέβαια να είναι και κακό. Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες. Ποια είναι τα πιο σημαντικά ζητήματα στην καθημερινότητα της πόλης; Κυκλοφοριακό, καθαριότητα και ασφάλεια / τήρηση των νόμων. Ας φρεσκάρουμε κάπως τη μνήμη μας, δε το έχουμε μάθει το μάθημα μας:

1. Η πλειονότητα των οδηγών, σταθμεύει παράνομα στην πόλη και εδώ δεν μιλάμε για τυπικές παραβάσεις αλλά για κατάληψη πεζοδρομίων, στάθμευση σε θέσεις για τα ΑΜΕΑ και σε πεζόδρομους, διπλοσειρές μέσα στον κεντρικό δρόμο κίνησης που ίσα που επιτρέπουν τη διέλευση ενός αυτοκινήτου. Ελάχιστοι σταθμεύουν στα περιφερειακά πάρκινγκ και χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς.

2. Εκτόξευση σκουπιδιών παντού με πολλαπλάσια συχνότητα εκτός των κάδων απορριμμάτων από ότι μέσα σε αυτούς. Ο κανονισμός καθαριότητας τηρείται πλήρως αλλά από την ανάποδη από μία σεβαστή μερίδα δημοτών. Ούτε καν η στοιχειώδης σκέψη για πιο καθαρή πόλη, πιο ελκυστική στους τουρίστες που θα αφήσουν τα χρήματά τους. Εξυπνάκιες, στην ουσία κορόιδα (αυτό ισχύει και για το προηγούμενο).

3. Ασφάλεια και τήρηση των νόμων, τι είπες τώρα, δεν πάμε παρακάτω; Η ηχορύπανση από καφετέριες, μπαρ, συνεργεία αυτοκινήτων και άλλα ρυπογόνα είναι τόσο ισχυρά κατοχυρωμένη, που κινδυνεύεις να βρεις το μπελά σου αν ζητήσεις το δίκιο σου. Τι άλλο να αναφέρουμε; Το υποχρεωτικό (!) κάπνισμα όλων στους εσωτερικούς χώρους ή τις ανοιχτές μηχανές ή αμαξώματα που μολύνουν εν στάσει σε οποιοδήποτε σημείο;

Ας τα συνδέσουμε εδώ με το πιο σημαντικό ζήτημα της υλοποίησης των αποφάσεων. Δεν υπάρχει ισχυρός και εφαρμόσιμος ελεγκτικός μηχανισμός υλοποίησης των σχεδίων. Για παράδειγμα η Πάτρα διαθέτει περιφερειακά πάρκινγκ, χώρο ελεγχόμενης στάθμευσης, ωράριο φορτοεκφόρτωσης συν τις προβλεπόμενες ποινές από τον ΚΟΚ. Κι όμως, ένα χάος. Ακόμη υπάρχει αναλυτικός κανονισμός καθαριότητας και η πόλη είναι από τις πιο βρώμικες της χώρας, αποκρουστική για τους τουρίστες παρόλο που η φυσική της θέση θα δικαιολογούσε το αντίθετο. Υπάρχουν νόμοι για τα πάντα που κανείς δεν εφαρμόζει και οι αρμόδιες αρχές αδιαφορούν φοβούμενες το πολιτικό κόστος; ή μήπως το δήθεν αυταρχικό αστυνομικό κράτος; Αστεία πράγματα.


Στο δια ταύτα βέβαια, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Μη με ρωτήσετε να σας πω τι θα ψηφίσετε, δεν θα το κάνω, δεν ξέρω κιόλας. Εγώ πάντως θα το ρίξω στον λιγότερο χειρότερο. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ο καθένας και η καθεμία μας να κάνουμε την προσπάθεια. Μην πούμε στιγμή - Δεν βαριέσαι, από έμενα θα σωθεί η χώρα; ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε σωστοί, να μην παραβαίνουμε τους κανόνες με το αυτοκίνητο, τα σκουπίδια, το κάπνισμα, να τηρούμε το σεβασμό στους νόμους και το διπλανό μας. Ας παρακινήσουμε με ωραίο τρόπο άλλους που δεν πράττουν αναλόγως. Ας μην διστάσουμε να κυνηγήσουμε το δίκιο μας και την παρανομία, με υπομονή, επιμονή και αγώνα. Μην τα παρατάμε. Ο καθένας και η καθεμία ξεχωριστά, σιγά-σιγά θα γίνουμε πολλοί, ποιος ξέρει ίσως υπάρχει μία σιωπηρή πλειοψηφία εκεί έξω που της αρέσει το καλό και έχει αναπτυγμένη κοινωνική συνείδηση για καλύτερες μέρες.
_