"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Διαφορετικότητα



Τό'κρυβα μέσα μου καλά
να μην φανερωθεί κι αναλωθεί
μες την κοινοτοπία της ημέρας
και χάσει τον σκοπό του

Με στερεότυπα θα κατηγορηθείς
αν δεν συμμορφωθείς κι ακολουθήσεις
την πεπατημένη των πολλών
να μην διαφοροποιηθείς

Μες την αγέλη όλοι ένα πράμα
η διαφορετικότητα να σωπάσει
ομοιόμορφα στρατιωτάκια
μιας κουρδισμένης μηχανής

Μία τόσο δα προσπάθεια θέλει
για να απελευθερώσεις
το σύνολο των σκέψεων κι ενεργειών
ξεχωριστή ματιά για ν'αποκτήσεις

Γιατί η ομάδα είναι πρώτιστα
μια ένωση διακριτών και ανεξάρτητων
ξένων σωμάτων και ψυχών
να προσεγγίζουνε σταδιακά

_

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Αναδουλειές

_
Πώς απαντούν οι επαγγελματίες, σε περίοδο αναδουλειάς, στην ερώτηση:


“Πώς πάει η δουλειά;"


Φούρναρης : ψίχουλα
Μανάβης: κολοκύθια
Αγρότης: ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι
Ανθοπώλης: μαρασμός
Υφασματέμπορος: πανί με πανί
Ψαράς: ούτε λέπι
Φαρμακοποιός: με το σταγονόμετρο
Ηλεκτρολόγος: δεν βλέπω φως
Υδραυλικός: μούφα η δουλειά
Έμπορος χαλιών: χάλια
Κομμωτής: τρίχες
Ψιλικατζής: ψιλοπράγματα


Νεκροθάφτης: ψόφια πράγματα
Ο απέναντι νεκροθάφτης: μεγάλη νέκρα
Βοθρατζής: σκατά
Πόρνη: αραχνιάσαμε
Πρωθυπουργός: παραλάβαμε χάος

Μεγάλο κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων τις τελευταίες βδομάδες. Να τι έκαναν ή θα κάνουν οι διάφοροι κλάδοι εργαζομένων:

Απεργίες επαγγελματιών


Ταξιτζήδες: Τράβηξαν χειρόφρενο
Έμποροι: Κατέβασαν ρολά
Ναυτικοί: Έριξαν άγκυρες
Υπάλληλοι ΔΕΗ: Κατέβασαν τον γενικό
Υπάλληλοι ΟΤΕ: Τράβηξαν το καλώδιο
Δημοσιογράφοι: Σίγησαν τα κανάλια
Αγρότες: Έκλεισαν τους δρόμους
Προγραμματιστές: Κλείδωσαν τις οθόνες
Εργάτες: Έσβησαν τις μηχανές
Οδηγοί μεταφορών: Πάρκαραν τις νταλίκες.
_

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Τέλος Αποκριάς: Σημάδια Άνοιξης

_
Με μία μικρή καθυστέρηση μας έφτασαν οι Αλκυονίδες μέρες του Γενάρη. Και να που σήμερα επιβεβαιώνεται με το άνοιγμα της μέρας και του καιρού (εκτός και αν πια αυτές ήταν η παρατεταμένη καλοκαιρία στα τέλη Δεκεμβρίου, αλλά δεν έχει σημασία). Στους εικοσιένα βαθμούς θα φτάσει η θερμοκρασία μέχρι το Σαββατοκύριακο. Θαυμάσια. Αν είχα ένα διαβήτη στο χρόνο με κέντρο το χειμερινό ηλιοστάσιο της 21ης Δεκεμβρίου και ακτίνα την απόσταση από τη σημερινή μέρα, θα πήγαινα πίσω στις 25 Οκτωβρίου. Η μέρα μας έχει διάρκεια ίση με εκείνη της 25ης Οκτωβρίου. Καθόλου άσχημα.

Οι ξένοι φίλοι μας στο γραφείο τρίβουν από τώρα τα χέρια τους και στην άκρη του μυαλού τους σχεδιάζουν τις εξορμήσεις τους για το Σαββατοκύριακο. Το κοντράστ είναι χαρακτηριστικό. Με πουλόβερ και κασκόλ εμείς, με κοντομάνικα εκείνοι. Κάποιοι από εμάς μιλούν για πολλή ζέστη με ανησυχία, εκείνοι φορούν ένα πλατύ, αληθινό χαμόγελο και μας ζηλεύουν, όπως λένε, που ζούμε εδώ. Τι πιο φυσικό, σκέφτομαι, όταν βιώνουν συνεχώς το συννεφιασμένο και βροχερό φόντο της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης;



Κατά ένα παράδοξο ή όχι τρόπο, κάθε φορά που τελειώνει το Καρναβάλι, μου μυρίζει άνοιξη. Το ίδιο και φέτος παρόλο που είναι μέσα στο καταχείμωνο. Οι γιορτές της Αποκριάς ήταν κυρίως ένα έθιμο για να αποχαιρετήσουμε τον μουντό και κατσούφη χειμώνα και να καλωσορίσουμε την άνοιξη. Βιαστικός είμαι, θα πείτε. Άλλοι πάλι που τους αρέσει ο χειμώνας δεν θα συμφωνήσουν. Τους καταλαβαίνω, η αισθητική του καθενός είναι διαφορετική.

Μία άλλη αίσθηση που μου δίνεται μετά από τις συνήθως χαμηλής ποιότητας αποκριάτικες σήμερα δράσεις είναι αυτή της ηρεμίας. Κάποτε μου ξυπνούσε το ένστικτο για γλέντι, δραστηριότητες και παρακινούσε για πολλή εξωστρέφεια. Σήμερα μάλλον μου δίνει ένα έναυσμα για πιο πολλή αυτογνωσία και σκέψη. Και μέσα από αυτές να επιζητώ το καλύτερο δυνατό. Αυτό γίνεται επειδή συχνά και το ευτελές και το κοινότοπο μπορεί να φέρουν και θετικά. Άλλωστε, η εξωστρέφεια και η διασκέδαση δεν μπορούν να περιοριστούν σε λίγες βδομάδες του χρόνου.

Για να μην παρανοήσουμε, μου αρέσουν οι εκδηλώσεις της Αποκριάς και συμμετέχω σε χορούς, όχι όμως και το πώς υλοποιούνται στην πόλη μου. Δεν είναι αποτρεπτικός παράγοντας, όχι όμως και να μπορέσει να με δελεάσει.


Μία ήρεμη αισιοδοξία φέρνει το άνοιγμα του καιρού. Μία γαλήνη που βλέποντας και αφήνοντας πίσω σου όλους αυτούς που παρίσταναν πως διασκέδαζαν, σε βοηθάει να την εκτιμήσεις.

Καλή Σαρακοστή να έχουμε και Καλή Άνοιξη σύντομα!

ΥΓ1: Και του χρόνου, τέτοια εποχή το τριήμερο με μία καλή εξόρμηση για πρώτη φορά μακριά από την πόλη.
ΥΓ2: Νόμος είναι το δίκαιο του .. ‘κρετίνου’. Μπορεί να στήνεις ηχεία στο δρόμο όλη νύχτα και να μην τολμούν να σου κάνουν τίποτα (- Έλα μωρέ, Καρναβάλι έχουμε).
_

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

‘Μικρές’ ή ‘μεγάλες’ απολαύσεις;

_
Μας έγνεφε καταφατικά όταν συμφωνούσε, διαχώριζε τη θέση του και ήταν ξεκάθαρος όταν είχε άλλη άποψη και συχνά ερχόταν σε έκρηξη όταν διαφωνούσε. Ήταν ένας πληθωρικός τύπος που σε καμιά περίπτωση δεν αγνοούσες.


'Μικρές' ή 'μεγάλες' απολαύσεις;

<< Σημασία έχουν τα μικρά πράγματα στην ζωή >>, άκουγε.
<< Φαντάσου τότε πώς τα πάμε στα μεγάλα >> έπαιρνες αμέσως την απάντησή του.
<< Οι μικρές χαρές κι απολαύσεις της >>, στην συνέχεια.
Αυτός κούναγε το κεφάλι, κοροϊδευτικά, μα όχι με περιφρόνηση.


Έχω ακούσει πάρα πολλούς να μιλούν για τις μικρές χαρές της ζωής και, αν και δε το πολυπίστευα στην αρχή, έχω αρχίσει να αναθεωρώ. Διαφωνούσα κυρίως γιατί στο μυαλό μου όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι χωρίς στόχους ή οράματα και το μόνο που τους ένοιαζε είναι να περνάνε καλά και .. πέρα βρέχει. Κάποιοι από αυτούς δικαιολογούσαν τη θέση τους με πιο .. εξεζητημένο τρόπο. - Εμείς είμαστε την Καβαφικής σχολής, λένε, που μετράει το ταξίδι και οι απολαύσεις στην πορεία σε ένα σκοπό.


Σημασία έχει να περνάς καλά

- Τι στόχους έχεις για τη φετινή χρονιά; - Σημασία έχει να περνάς καλά, μου απαντά. Από την έκφραση του προσώπου του μου φάνηκε πως εννοούσε ότι αυτός να περνάει καλά και οι υπόλοιποι ας πάνε να .. πορευτούν όπου θέλουν. Πολύ εγωκεντρική άποψη μου φάνηκε. Ίσως και καιροσκοπική, νομίζω πως αν δεν σχεδιάζεις λίγο το μέλλον σου θα αποβεί κακό σε βάρος σου σε βάθος χρόνου. Φτάσαμε στο σημείο εκείνοι που δουλεύουν πολύ, κοπιάζουν για κάτι να είναι τα κορόϊδα της ιστορίας, να ντρέπεσαι περίπου να μιλήσεις για την κοπιαστική δουλειά σου. Η ‘μαγκιά’ είναι να δουλεύεις λίγο, να ‘γλεντάς’ πολύ και να περνάς καλά. Ποιος τελικά έχει δίκιο; Πως ορίζεται η καλοπέραση και η ποιότητα ζωής; Ιδού το ερώτημα.



Η καθημερινότητα

Μια βέβαιη πραγματικότητα της ζωής είναι η επανάληψη. Ο ημερήσιος κύκλος, οι συνήθειες, οι ανάγκες μας, ακόμα και αυτή η αναπνοή μας επαναλαμβάνονται. Η τωρινή αναπνοή σε λίγα δεύτερα θα γίνει παρελθόν για να την διαδεχθεί η επόμενη. Το στιγμιαίο και το τωρινό είναι αυτά που έχουν αξία. Αν δεν συμφιλιωθούμε με αυτή, δεν τη δούμε θετικά, πόσες πιθανότητες έχουμε να απολαμβάνουμε; Η συνεχής αναβλητικότητα σε κάτι άλλο από το παρόν, οι συχνές αναφορές στο μέλλον, η αναμονή για κάτι έξω από το σήμερα, μήπως μας στερούν κάθε απόλαυση; Όπως και να το κάνουμε, η όμορφη ζωή μας είναι η όμορφη ρουτίνα μας.


Η αίσθηση πληρότητας στο τέλος της διαδρομής

Το ταξίδι μου στη Βενετία πριν τέσσερα χρόνια κράτησε τριάντα τέσσερις ώρες. Μία μέρα και δύο νύχτες εν πλω με μποφόρια και ταλαντεύσεις. Την τρίτη μέρα το πρωί, η θέα της Βενετίας εμπρός μας, αποζημίωνε όλους μας. Ήμασταν κουρασμένοι από το ταξίδι αλλά πλήρεις. Η είσοδός μας στη μαγευτική πόλη άξιζε τον κόπο και οι ώρες πλεύσης ωχριούσαν μπροστά στην εικόνα. Το ταξίδι δεν ήταν απολαυστικό αλλά η εκπλήρωση του σκοπού μας έδωσε πολλαπλάσια χαρά. Αντίστοιχα αισθανόμαστε μετά από μία επίτευξη κάποιου στόχου ή ιδέας - ακόμα κι αν αυτή η αίσθηση διαρκεί μόνο μέρες, ίσως και ώρες, άλλες φορές ακόμα λιγότερο. Συναισθήματα σε κατακλύζουν τόσο που είναι αδύνατο να μπουν σε μία ζυγαριά - δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης.



Και τα μικρά και τα μεγάλα

Ένας προπονητής είπε πρόσφατα όταν ρωτήθηκε για την κορυφαία ομάδα του τη φετινή χρονιά:

<< Από το ξεκίνημα της σεζόν είχαμε βάλει δύο στόχους. Να διασκεδάζουμε σε κάθε εμφάνιση και να δίνουμε όμορφο παιχνίδι. Και τους έχουμε πετύχει και τους δύο και αυτό μας χαροποιεί. Μέχρι το τέλος της σεζόν, οι στόχοι μας δεν πρόκειται να αλλάξουν. >>

Με βεβαιότητα επομένως δεν υφίσταται κανένας διαχωρισμός εδώ. Η απάντηση είναι σύνθεση και όχι αντίθεση. Δεν είμαι αχόρταγος, όμως τα θέλω όλα. Και στόχους να βάζω και να απολαμβάνω την καθημερινότητα. Και μπορώ καλύτερα να τα πετύχω μιας το ένα βοηθάει το άλλο.
_

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Ψηφιακή Τέχνη: Εγκατάσταση “010”

_
Μία πιο τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του Ιανουαρίου ήταν η έκθεση – βίντεο εγκατάσταση του Γιάννη Σαραντόπουλου “010” στην Πάτρα στις 25 και 26/1, στον πολυχώρο 'Λιθογραφείον' της Πάτρας, στα πλαίσια της δράσης ‘Ημέρες και Νύχτες Δημιουργίας’. Πρόκειται για τρεις βίντεο προβολές, οι οποίες πραγματεύονται ζητήματα επικοινωνίας και περιεχομένου της πληροφορίας ενώ θίγεται το πρόβλημα της υπερπληροφόρησης στην ψηφιακή εποχή. Μία οπτικοακουστική παρουσίαση της πληθώρας της ψηφιακής πληροφορίας που έρχεται να μας κατακλύσει μαζί ατομικά και συλλογικά. Η χρήση κωδίκων επικοινωνίας διατρέχει εδώ υπαινικτικά το έργο. Ο πολυχώρος, προσεκτικά επιλεγμένος, λειτούργησε από το 1939 έως το 1975 σαν τυπογραφείο και την τελευταία δεκαετία μετατράπηκε σε θέατρο κρατώντας ωστόσο τον βιομηχανικό του χαρακτήρα.


Η έκθεση περιελάμβανε τρεις εγκαταστάσεις, ξεκινώντας από την ψηφιακή πληροφόρηση σε ατομικό επίπεδο που προσπερνά ακατέργαστη, επαναληπτική. Συνεχίζεται στο δυαδικό στάδιο σε μία αέναη κίνηση ψηφίων (δυαδικών ψηφίων), ίσως φλύαρη, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα και καταλήγει σε ένα ανελέητο ‘βομβαρδισμό’ της πόλης από ακολουθίες δυαδικού κώδικά από 0 και 1. Η ενέργεια που εκλύεται από τα μηχανιστικά αναπαραγόμενα μηνύματα δύσκολα μετουσιώνεται σε ανάλυση και σκέψη, όμως εξωτερικεύει μία ένταση και ρυθμό, σημάδια μίας ζωντανής εποχής. Μία μικρή παρακίνηση είναι αρκετή για να μετατρέψει την πληροφορία, αργά αλλά σταθερά, στην κατανόησή της, που είναι και το ζητούμενο της γνώσης τελικά.


Η υλοποίηση της συνολικής ιδέας στην έκθεση, στηρίχτηκε στην έξοχα δουλεμένη ακολουθία εικόνων και ηχητικών συνοδευτικών από τον καλλιτέχνη. Όλα τους βαλμένα σε ένα υποβλητικό σκηνικό με αποτέλεσμα τον άψογο συνδυασμό της τεχνολογίας με την τέχνη.

-----------
« Πώς μπορούμε σήμερα να διαχειριστούμε την πληθώρα των παραγόμενων πληροφοριών που διαδίδονται με εκπληκτικές ταχύτητες; Ιδιαίτερα στο χώρο της μαζικής πληροφόρησης, μια καταιγιστική μορφή παρουσίασης συχνά επιδιώκει να αντισταθμίσει την έλλειψη περιεχομένου. Μηνύματα με ανύπαρκτη αξία μεταδίδονται με μια ανυπόφορη επαναληπτικότητα, που δίνει την αίσθηση ότι η ίδια η ζωή μας και όχι η πληροφορία είναι που επαναλαμβάνεται.


Στην εγκατάσταση του Γιάννη Σαραντόπουλου αυτή η καταιγιστική επανάληψη μετατρέπεται σε μία σχεδόν τελετουργική πράξη χωρίς τέλος. Με τη χρήση του δυαδικού κώδικα οπτικοποιείται ένας κόσμος στον οποίο το κοινότοπο, το βαρετό, το μονότονο οδηγούν στην αποξένωση ενώ η αναζήτηση ενός ουσιαστικού νοήματος, ατομικού ή συλλογικού, συνιστά τη μοναδική πράξη αντίστασης».

Αντώνης Βάος
Εικαστικός, Επίκουρος Καθηγητής
Πανεπιστημίου Πατρών

Σχετικές πληροφορίες και στο σύνδεσμο:
http://www.artingreece.gr/artnews.php?ID=811

-----------
Ο Γιάννης Σαραντόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1962. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Μηχανικών Η/Υ & Πληροφορικής της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών. Εργάζεται στη βιομηχανία τηλεπικοινωνιών και ασχολείται με τη φωτογραφία και τις ψηφιακές μορφές τέχνης.
_