"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Περί κυνοφιλίας (ο σκύλος μας ο Χάρης)

_
Σπάνια θυμάμαι να ήμουν ζωόφιλος. Μαθητής δημοτικού στην δεκαετία του ογδόντα, ζητήσαμε και η μάνα μου μας έχει πάρει δύο κλωσόπουλα – κάτι σαν Πασχαλινό δώρο, ήταν και της .. μοδός πολύ τότε. Όσες κουβέρτες και αν απλώσαμε στα κουτιά τους για να τα ζεστάνουμε, όσο και αν ενδιαφερθήκαμε, ψόφησαν σε λίγες μέρες έξω από το φυσικό τους περιβάλλον. Ένα σφίξιμο με είχε πιάσει, το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν μία άτυχη επιλογή, δεν θα το ξανακάνω.

Με τις γάτες είχα καλύτερη σχέση. Ίσως γιατί η κυρία Κική στο διπλανό σπίτι τις αγαπούσε και τις φρόντιζε. Την επισκεπτόμαστε συχνά και πάντα θα θυμάμαι όταν μας αποχαιρετούσε, που ήταν αυτή και η γάτα της στο κατώφλι του σπιτιού της. Έχω παρατηρήσει, και τους το έχω πει σε κάποιους, ότι πολλοί συγγραφείς και άνθρωποι του λόγου έχουν γάτες. Τυχαίο ή όχι, μπορώ να σας αναφέρω παραδείγματα.


Με τα σκυλιά, που για αυτό ήθελα να μιλήσω πιο πολύ, είχα μια αντιπάθεια, φυσική ή λογική δεν γνωρίζω ακριβώς, έχω όμως τις αιτίες μου για να σας πείσω. Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν το ανευθυνουπεύθυνο αφεντικό τους .. βολτάρει και τα αφήνει να κάνουν το κόπράνα τους πάνω σε όποιο πεζοδρόμιο βρουν. Για μάζεμα, ούτε λόγος. Το μυστικό είναι ότι επιλέγουν ώρες και στιγμές που δύσκολα κάποιος θα τους πιάσει στα πράσα. Χωρίς άλλο σχόλιο.

Το περιστατικό του ξαδέρφου μου το βλέπω σαν χθες. Δουλεύει σε εταιρεία courier και θα παρέδιδε ένα φάκελο σε σπίτι με αυλή που για κακή του τύχη είχε λυκόσκυλο από αυτά τα .. ευτραφή κι ευμεγέθη. Του χίμηξε κατευθείαν. Ευτυχώς που ήξερε τα βασικά αντιμετώπισης τέτοιων επιθέσεων. Φορούσε και μπουφάν τότε, ήταν χειμώνας κι εκείνος τυχερός. Γλίτωσε με ράμματα, σήμερα είναι μια χαρά.


Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω τα αμολημένα σκυλιά που έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος στην παιδική χαρά της συνοικίας των Ιτεών, που έχει ερημώσει από παιδάκια. Ή τον εαυτό μου που δεν έχω την ελευθερία να τρέξω σε οποιαδήποτε διαδρομή γιατί ο κάθε άσχετος έχει τα σκυλιά του ελεύθερα να περπατούν και να γαβγίζουν στα εκεί μονοπάτια.

- Τα σκυλί σας προσέχετε κυρία
- Μη φοβάστε δεν σας δαγκώνει

- Μου φαίνεται κάπως επιθετικό, της απαντώ τρέχοντας

- Γιατί σας έκανε τίποτα;

- Σας το λέω πριν το διαπιστώσω, απαντώ και απομακρύνομαι.



Για τα αμολημένα αδέσποτα των πλουσίων ζωόφιλων με τις βίλες δεν θα μιλήσω καθόλου. Μόνο μία άλλη μνήμη ας ανακαλέσω. Βρίσκομαι, πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια στο σπίτι καλού μου φίλου. Η τεράστια σκύλα του νομίζω χαριεντίζεται με τα μέλη της οικογένειας του - αυτό κατάλαβα αφού συνήλθα από τον αρχικό τρόμο. Θυμάμαι όμως καθαρά τα χέρια της μητέρας του φίλου μου που είχαν πληγιάσει από τα δαγκώματα του γίγαντα.

Τις τελευταίες βδομάδες βέβαια κάτι άλλο μπήκε στη ζωή μου. Ο Χάρης είναι ένα λευκό σκυλί έξι μηνών, νεαρό πράγμα που έχει εγκατασταθεί στον κήπο του σπιτιού μου. Μεγαλόσωμο, η μουσούδα του φέρνει κάτι σαν λυκόσκυλο, τα μάτια του λαμπερά και αφοσιωμένα, το δέρμα του λευκό και σχεδόν άτριχο. Καλοφτιαγμένος μου φαίνεται. Του ξαδέρφου μου είναι, αδερφού του άλλου ξαδέρφου που δέχθηκε την επίθεση κάποτε, και που τελευταία τυχαίνει ζωόφιλος και φυσιολάτρης γενικότερα. Μας ζήτησε να φέρει το σκύλο για να έχει άπλα και να ζει σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Αφού μας ανέφερε και για προστασία που θα είχαμε και εμείς από οτιδήποτε, κατάφερε να μας πείσει.


Μου πήρε μέρες για να συνηθίσω. Στην αρχή δεν ήταν μαθημένος να αφοδεύει έξω. Ευτυχώς ο ξάδερφος καθαρίζει καθημερινά. Σιγά - σιγά θα εκπαιδευτεί να βγαίνει βόλτα για τις ανάγκες του. Ελπίζω να μην διαπιστώσω πως κάνει ότι και τα παραπάνω αφεντικά που σας μίλησα γιατί θα τον .. πλακώσω. Η κατάσταση πάντως είναι βελτιωμένη αλλά ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή του δρόμου.

Τις προάλλες ο Χάρης φαινόταν διαφορετικός. Ξάπλωνε συνεχώς στο χώμα για πολλή ώρα. Παραδίπλα παρατήρησα κόπρανα διάρροιας, κάτι θα τον είχε πειράξει, ξεκάθαρα είχε κακό στομάχι. Στο μεταξύ οι σκέψεις μου για φήμες ότι κάποιοι γείτονες τάιζαν φόλες τα σκυλιά με ανησύχησαν. Ο Χάρης ήταν ξαπλωμένος και δύσκολα απαντούσε. Παρατηρούσα την κοιλιά και την αναπνοή του, ήταν σαν σε υπερένταση. Ανησύχησα στιγμιαία. Είναι ποτέ δυνατόν; Ποιος απάνθρωπος θα έκανε κάτι τέτοιο;

Η ώρα περνούσε ανησυχητικά. Ψυχραιμία, σκέφτομαι, δεν μπορεί, είναι μόνο εξάντληση και δεν δείχνει να πονάει. Η ώρα περνάει και κάπου-κάπου ανασηκώνεται όταν του μιλάω. Καταφτάνει και ο ξάδερφος, το αφεντικό του, και με ηρεμεί – τον ξέρει καλύτερα αυτός. Το ζωντανό ήταν καλά. Μέσα σε λίγες ώρες όλη η αντιπάθεια έως και απέχθεια για τα σκυλιά έφυγε. Δεν άλλαξα μονομιάς όχι, δεν έσβησα τις ασχήμιες και τις ανορθογραφίες. Αλλά με τον Χάρη, η σχέση μου είναι μάλλον ιδανική.
_

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Περί διαχείρισης κρίσεων

_
Για τους παλαιότερους αναγνώστες του ιστολογίου θα θυμάστε τις απόψεις μου για τους όρους διαχείριση, στοχοθέτηση, τοποθέτηση (όχι αντικειμένων) και τα συμπαρομαρτούντα, όλα παράγωγα της επιχειρηματικής .. γλωσσολογίας και στερεοτυπίας της .. σκέψης που λογαριάζουν να περάσουν σαν τέτοιο τρόπο στο μέσο άνθρωπο. Σαν μία δήθεν προαγωγή του τρόπου που συλλογίζεται, μιλάει και δραστηριοποιείται στην κοινωνία μας.

Δεν πρόκειται να αλλάξω τώρα αυτή την πίστη μου όσο και αν η ειδησεογραφία και πεζή καθημερινότητα την θέτουν περίπου υπό διωγμό – όσοι αρνούνται αυτούς τους όρους είναι στην .. απέξω της υπόθεσης. Για μια στιγμή όμως. Σε κάθε βυθό με απορρίμματα, αν κοιτάξεις ανάμεσα βρίσκεις μαργαριτάρια. Υπερβολές θα πείτε; Μπορεί, πάντως εδώ η απάντηση έρχεται αφοπλιστικά: Διαχείριση κρίσεων.


Όσο και αν ο όρος είναι ξύλινος, μία απόδοση στα Ελληνικά του risk management, είναι όμως το μεγάλο μυστικό. Όχι μόνο για τις επιχειρήσεις, τις οικονομίες και τις δουλειές που για αυτές επινοήθηκε, αλλά και για τις ζωές των ανθρώπων, την κοινωνικότητα, την υγεία, όλες τις μορφές τους.

Να μιλήσουμε για τις διαπροσωπικές ή οικογενειακές σχέσεις που ένας έντονος καυγάς είναι ικανός να τα γκρεμίσει όλα; Για την υγεία μας που μία απροσεξία ίσως και να είναι μη αναστρέψιμη; Για μια συνεργασία που ένας στιγμιαίος εκνευρισμός και επιθετικότητα μπορεί να τη διαλύσουν; Όσα χρόνια και αν προσπαθούμε, όσα καλά κι αν προσφέρουμε, όσο και αν προσέχουμε τον εαυτό μας, όσο καλοί συνεργάτες και αν είμαστε, μία κακή στιγμή είναι ικανή για την ανατροπή.

Νομίζετε πως οι άνθρωποι είναι τόσο φυσικά ευγενικοί και τυπικοί, ακόμα και μέσα στη στενή φιλική τους ομάδα; Δεν γίνεται αλλιώς να συμβιώσουν αν δεν ελαχιστοποιήσουν την πιθανότητα να παρεκτραπούν, η ευγένεια έρχεται σαν ασπίδα προστασίας, δικλίδα ασφαλείας μπρος στον κίνδυνο ανάρμοστης συμπεριφοράς.


Οι κρίσεις και ο κίνδυνοι, λέει η θεωρία, είναι καλό να εντοπιστούν εκ των προτέρων και να επιτεθούμε σε αυτές πριν εκείνες επιτεθούν σε εμάς. Σοφή σκέψη: γνωρίζω ότι τα εμπόδια υπάρχουν, δεν μπορώ να τα απαλείψω κι επομένως, τα αποφεύγω με πρότερη γνώση και σχέδιο. Όταν έρχεται να ξεσπάσει ο καυγάς, αποχωρώ ή το συζητώ ήρεμα. Διατυπώνω μια διαφωνία μου σαν ένα κομμάτι μίας πρότασης γεμάτη συμφωνίες. Και βέβαια παρακολουθώ την υγεία μου προληπτικά κι ας νιώθω άτρωτος.

Είναι θαυμαστό πώς ο ορθολογισμός εδώ καταφέρνει να σκεπάσει τα συναισθήματα. Δεν ξέρω αν είναι πιο δυνατός ή αν μπορούμε να ζήσουμε μόνο με αυτόν, σίγουρα όμως έρχεται σαν ένας οργανωτικός νους να τακτοποιήσει τις αισθήσεις μας. Δεν το παραδεχόμουνα, μα κατάφερα να πειστώ όταν άφησα κατά μέρος κάτι από την κενολογία του τίτλου της διαχείρισης και κοίταξα παραμέσα.
_