"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Τέχνη; Ας το καλύτερα, στερέψαμε



Ήμουν σε μία παρέα προχθές και μιλάγαμε για Τέχνη. Σοβαρά άτομα, καλλιεργημένα. Αν και δεν υπάρχει κάτι κοινά αποδεκτό, μου ήρθε στο μυαλό ο ορισμός του Gombrich στο Χρονικό της Τέχνης: Τέχνη είναι μία πρωτοφανής εμπειρία των μορφών. Δηλαδή οι μορφές, οπτικές, ακουστικές είναι αυτές ή άλλες ανακινούν τις αισθήσεις και τα συναισθήματα με τρόπο πρωτόγνωρο και ξεχωριστό. Επομένως εξαρτάται από τον αποδέκτη του έργου της ή από μόνη της είναι Τέχνη; Δεν ξέρω να σας πω. Το μόνο που έχω καταλάβει είναι πως τελευταία οι νέες δημιουργίες, οι πιο πολλές λίγα έχουν να μας που και να μας συγκινήσουν. Κοινώς σταγόνες τέχνης έχουν απομείνει. Στερέψαμε.

Έχουμε κατακλυστεί από άπειρη γνώση και τέχνη (;) σκόρπιες, ασύνδετες, ασυνάρτητες. Ότι είναι να ειπωθεί έχει ειπωθεί, τα δήθεν καινούργια είναι αναμάσημα των παλιών, επανέκδοσή τους σε χειρότερη βερσιόν. Δεν μπορώ άλλη τέχνη, μπούχτισα, μου αρκεί μόνο να σκεφτώ κι άλλο, και να δω ότι έχει φτιαχτεί ως τώρα με κριτική και με άλλη στάση απέναντί του.

Όλοι αυτοί οι μαϊντανοί που ξαμολιούνται στα λογής λογής εγκαίνια, με τις λιμουζίνες τους, τα αστραφτερά τους κοσμήματα και τα ταγιέρ τους, τι σχέση έχω με δαύτους; Θα τους έλεγα να κοιτάξουν μέσα τους, ακόμα κι αν μπορούν μπορεί να πέσουν μέσα στο κενό τους.

ΥΓ1: Γιατί museum; Δεν είμαι κανένας μουσειάκιας, ούτε και μουσειακό είδος! Απλά ο administrator στο πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο, μου έδωσε αυτό το user name επειδή το επώνυμό μου δεν χωρούσε. Είχε μέγιστο 6 ή 7 χαρακτήρες.
ΥΓ2: Το 23 είναι το αγαπημένο μου νούμερο, 23 Ιουλίου γεννήθηκα, 23 αρραβωνιάστηκα, 23 παντρεύτηκα, 23 θα πω στο δικηγόρο μου να εκδώσει το διαζύγιο σε λίγους μήνες (είδατε, τα νούμερα δεν είναι πάντα τυχερά). Μην ξεχάσω, το 23 φορούσε στη φανέλα του, ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων, o Michael Jordan.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Καλώς τον κι ας άργησε


Αν και παιδί της τεχνολογίας χρόνια τώρα, μία δυσπιστία με έχει κυριεύσει για αυτές εδώ τις υπηρεσίες. Υπολογιστή στο σπίτι έχω μία σακαράκα, καρούλι σκέτο που μέχρι να πάρει μπροστά έχω ψήσει τον καφέ, τον έχω σερβίρει και είμαι στα μισά της κατανάλωσής του. Ουσιαστικά χωρίς μηχανάκι, χωρίς τη μοντέρνα ραπτομηχανή, προτιμώ να τρέχω έξω στον καθαρό ουρανό - ναι ακόμα υπάρχει, παρά στα πληκτρολόγια και τις οθόνες. Τελικά δεν άντεξα στην σαγήνη (;) της τεχνολογίας και έστω και αργά μπήκα εδώ μέσα. Αφού πρώτα προσκλήθηκα στο φατσοβιβλίο (!) και πιστοποίησα τη σχέση μου και με κάμποσους ηλεκτρονικούς φίλους και όχι μόνο. Στα σοβαρά, αρχίζω τούτο εδώ το πόνημα για να εκφράζομαι.

Στα αλήθεια η ηλεκτρονική γραφή με έχει βοηθήσει να βγάζω και άλλες πλευρές του εαυτού μου, που ούτε φανταζόμουνα, να πω πράγματα που μόνο τα σκεφτόμουν και ίσως δεν τολμούσα, και στο τέλος να έχω κάπου να εκφραστώ, και, γιατί όχι, να νιώσω ακόμα περισσότερο ότι υπάρχω.

Οι λόγοι του ψευδώνυμου, δεν είναι επειδή φοβάμαι να πω την γνώμη μου με το όνομά μου, απλά γιατί θα ήθελα να ανταλλάσουμε ιδέες χωρίς προσωπικές επιρροές και κάποιες φορές να είμαστε πιο άνετοι να μιλήσουμε για ότι σκεφτόμαστε και μας κατεβαίνει από το κεφάλι μας. Και μια και ο καιρός μας τα γύρισε τελευταία, καλά θα είναι καμιά βροχερή βραδιά του χειμώνα να τα λέμε από εδώ.

Όλα τα σχόλια, οι διαφωνίες, οι άλλες απόψεις, δεκτά. Θα προσπαθήσω να απαντώ σε όλα. Και μην κολλάτε πολύ με το μηχάνημα, πηγαίνετε και καμιά βόλτα, κανένα σινεμά, καμιά εκδρομή, διαβάζετε κανένα βιβλίο και γνωριστείτε μεταξύ σας !