"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Σκέψεις του σήμερα

_
- Το πιο σύνηθες όταν είμαστε καλεσμένοι σε κάποιο μυστήριο της εκκλησίας και ειδικότερα σε γάμους και βαπτίσεις: άνθρωποι καλοντυμένοι και χαρούμενοι εκ πρώτης όψεως, που όμως όχι μόνο αδιαφορούν για το ίδιο το μυστήριο αλλά παρενοχλούν όσους θέλουν να το παρακολουθήσουν. Οι σκηνές της κατήχησης του νεοφώτιστου έχουν καταντήσει λόγια που χάνονται μέσα θόρυβο της φλυαρίας των παρευρισκομένων. Μάλιστα, όταν τελείωσε σχετικό μυστήριο, καλός μου φίλος, καλεσμένος, με ρώτησε ποιο είναι το όνομα του νεοφώτιστου. Μόνο στα χωριά θα τύχεις σε αυθεντικό γάμο ή βάπτιση, εκεί που ξέρουν να τηρούν τις παραδόσεις και να συλλαμβάνουν το νόημά τους. Η εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα συναντιέται, δυστυχώς για εμάς, στις καθολικές εκκλησίες του εξωτερικού που επικρατεί ο απόλυτος σεβασμός στο χώρο και στα μυστήρια που τελούνται, σχεδόν υποδειγματικός.


- Η κυριαρχία των δήθεν είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη. Είναι οι άνθρωποι που άλλα δείχνουν και άλλα εννοούν. Το έλλειμμα της αυθεντικότητας τους είναι σημειωτέο επειδή τα όποια αληθινά μέσα τους εγκλωβίζονται από λανθάνουσες συμπεριφορές. Θυμάμαι σε ζωντανή συναυλία, η τραγουδίστρια διαμαρτυρήθηκε (έντεχνα) επειδή το πλήθος ήταν αδιάφορο και συζητούσε υψηλοφώνως. Προς το τέλος της εκδήλωσης, οι ίδιοι άνθρωποι επιθυμούσαν από την τραγουδίστρια - αφού στο μεταξύ μαγεύτηκαν από τις μελωδίες της και αίφνης απέκτησαν υψηλή μουσική παιδεία – να παρατείνει το πρόγραμμά της για να την απολαύσουν. Η σκηνή μου προκάλεσε το γέλιο, αφού ήταν τόσο εξόφθαλμα ψεύτικη η αντίδραση του κοινού.

- Όπου σταθείς και όπου βρεθείς, όλοι μιλούν για λεφτά, φόρους, χρέος, με λεπτομερείς υπολογισμούς. Είναι αξιοσημείωτο, πως, όσο πιο πλούσιοι ή νεόπλουτοι είναι κάποιοι, τόσο μεγαλύτερο άγχος έχουν για τις μικρές διαφορές ποσοστώσεων, ελάχιστες προσαυξήσεις ή τέλη ακινήτων που είναι απλά ποσοστά επί τοις χιλίοις των αντικειμενικών αξιών των περιουσιών τους. Και οι φτωχότεροι υποφέρουν αλλά το μεγάλο άγχος το έχουν οι προηγούμενοι. Κάποτε διαφήμιζαν τα εξωτικά τους ταξίδια ή τα ακριβά εστιατόρια που δειπνούσαν. Σήμερα τους έχει πιάσει τρέμουλο με την αύξηση των τιμών των ταχυφαγείων κατά 8,5%. Μα τόσος ξεπεσμός; Μάλλον φοβούνται μήπως γκρεμιστεί το χάρτινο οικοδόμημα της σκέψης τους.


- Ο εγωισμός και ο φθόνος είναι από τα μεγαλύτερα ελαττώματα. Ο εγωιστής είναι συνήθως υπερφίαλος, δεν παραδέχεται τυχόν λάθη του και κυρίως σπάνια μπορεί να μπει στη θέση του άλλου να μάθει πως νιώθει, αν έχει κάποια ανάγκη. Αυτή η στάση του συνοδεύεται συχνά και με αγένεια που είναι το μέγιστο ελάττωμα. Φυσικό επακόλουθο εφόσον μάλλον αδυνατεί να δει με τα μάτια του άλλου. Η ευγένεια του είναι τυπική ή διεκπεραιωτική. Ο φθόνος είναι συνοπτικά μια κατάσταση μίσους για την ευτυχία του άλλου, η οποία σταδιακά συνοδεύεται με έλλειψη αγάπης της ευτυχίας του κόσμου. 'Οταν δε, ο φθόνος από αρνητική αίσθηση, υλοποιείται σε πράξεις, οδηγεί σε βλαπτικά αποτελέσματα για τους αποδέκτες του ως σκέψη. Ας πούμε ζηλεύουμε την επινόηση του άλλου και προσπαθούμε να την αντιγράψουμε και να την υλοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι.

- Θα μας τρελάνουν οι επικεφαλής του Ευρωπαϊκού κέντρου και της συνεργασίας τους στην απέναντι ήπειρο. Λογής πολιτικοί, αξιωματούχοι, διαμορφωτές της κοινής γνώμης και αναλυτές μεταβάλλουν τόσο συχνά την άποψη τους, που ένας έφηβος μαθητής γυμνασίου θα επιδείκνυε μεγαλύτερη σταθερότητα. ‘Λάβετε μέτρα γιατί αλλιώς θα βγείτε από το Ευρώ’, ‘Δεν πρέπει να βγει η Ελλάδα από τον Ευρώ γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με καταστροφή για τους εταίρους’, ‘Ο κίνδυνος της Ελληνικής χρεοκοπίας είναι μηδενικός’ ή ‘Υπάρχουν 99% πιθανότητες να χρεοκοπήσει η χώρα’. Αν κάποιος άσημος αναγνώστης δημοσίευε σε ιστολόγια παρόμοια σενάρια, με τέτοια συχνότητα αντικρουόμενων απόψεων, πως θα αντιμετωπιζόταν από τους σοβαρούς; Αν πάντως ένας μαθητής διατύπωνε στα μαθήματα του τέτοιες απόψεις, θα ήταν διαρκώς μετεξεταστέος.
_

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

"Δυστυχώς επτωχεύσαμεν"

_
Η φράση Δυστυχώς επτωχεύσαμεν αποτελεί μια ιστορική αναφορά που πιστώνεται στον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Χαρίλαο Τρικούπη. Ο Τρικούπης λέγεται πως χρησιμοποιήσε τη φράση σε ομιλία του στη Βουλή στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση του κράτους και την αδυναμία του να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Η Κυβέρνησή του κήρυξε πτώχευση, η οποία και επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου σε βάρος της Ελλάδας. Έκτοτε, η φράση αυτή χρησιμοποιείται για να δηλώσει αποτυχία, τόσο για οικονομικά θέματα όσο και για γενικότερους λόγους.

Αν και θεωρείται πως η φράση λέχθηκε από το βήμα της Βουλής, αμφισβητείται πως χρησιμοποιήθηκε από τον Τρικούπη στην ομιλία του, καθώς από τα πρακτικά της Βουλής δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Διάφορες άλλες μαρτυρίες, (όπως η μαρτυρία του Ανδρέα Συγγρού στα Απομνημονεύματά του, που αναφέρει πως άκουσε εκείνη την μέρα τον Τρικούπη να προφέρει την φράση στην ομιλία του), αναφέρουν πως η φράση ελέχθη κανονικά από αυτόν, αλλά χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν ειπώθηκε στη Βουλή ή εκτός αυτής.


Στη πραγματικότητα η φράση αυτή λέχθηκε από τον Χ. Τρικούπη την παραπάνω ημερομηνία από του βήματος της Βουλής (Παλαιά Βουλή), όχι όμως απευθυνόμενος προς το Σώμα της Βουλής ως επίσημη διακήρυξη, αλλά "εν τη ρύμη του λόγου" του, αναφέροντας "εν παρόδω" στις αναγκαίες προς τους δανειστές διαπραγματεύσεις, που πίεζαν απροκάλυπτα τον οικονομικό έλεγχο της Ελλάδας, "ότι πρέπει να λαλήσωμεν προς αυτούς επτωχεύσαμεν δυστυχώς κ.λπ."

Η αντιπολίτευση όμως εκμεταλλευόμενη κομματικά τη φράση αυτή παράστησε τον πρωθυπουργό να κηρύσσει με αυτήν επίσημα από του βήματος της Βουλής τη χρεωκοπία της Ελλάδας. Τη θέση αυτή υιοθέτησαν και όλα σχεδόν τα έντυπα της εποχής σε σημείο που να δημιουργήσουν ακόμα και απαγοητευτική εντύπωση στους οπαδούς του Χ. Τρικούπη. Η προπαγάνδα αυτή το πόσο ευνόησε υπέρμετρα την τότε αντιπολίτευση διαφαίνεται από τον ειρωνικό σκωπτικό χαρακτήρα που αποδόθηκε σ΄ αυτήν και που χρησιμοποιήθηκε ομοίως μυριάδες φορές με συνέπεια να παραμείνει ιστορική μέχρι σήμερα.

Σημειώνεται ότι παρόμοια επίσης φράση, ελαφρά παραλλαγμένη, χρησιμοποίησε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν με την φράση του «τελικώς επτωχεύσαμεν» τον Μάιο του 1932, η κυβέρνησή του θα κηρύξει για άλλη μια φορά πτώχευση της Ελλάδας, κάτω από το υψηλό χρέος του εξωτερικού δανεισμού, επικαλούμενος ακόμη και τη Μικρασιατική Καταστροφή, που είχε σημειωθεί δέκα χρόνια πριν, αλλά και τη διεθνή οικονομική ύφεση από το Κραχ του 1929, ενώ στην πραγματικότητα ήταν συσσώρευση πολλών χρεών μαζί από την αρχή του αιώνα.

Πηγή: ΒικιΠαιδεία: Δυστυχώς επτωχεύσαμεν
_