"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Ο ζητιάνος μου




Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν ακατάπαυστα τη τζαμόπορτα όλη νύχτα. Βροχερός ο καιρός τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Ξάφνου κόπασε, εκεί κατά το ξημέρωμα. Ευτυχώς, που να τρέχεις στη δουλειά με τέτοια κίνηση μέσα στη νεροποντή; Ο ουρανός είχε καθαρίσει, έβλεπες απέναντι στον ορίζοντα τα σπίτια στο Κρυονέρι, διέκρινες καθαρά τα σχήματα, σαν πολύχρωμη αλυσίδα έφτιαχναν χώρισμα στο μπλε της θάλασσας και του ουρανού, ένα χρώμα. Και το χώμα, η μυρωδιά του μετά τη βροχή, εξαίσια.

Ώρα να φεύγουμε, βάζουμε μπρος τη μηχανή, στροφή δεξιά προς παραλιακή. Η απόσταση είναι η ίδια πάνω κάτω, μόνο αλλάζουμε διαδρομές για να χαλάμε τη ρουτίνα και να διαστέλλουμε το χρόνο. Μας πιάνει το φανάρι, σχεδόν πάντα ένα σκηνικό. Μία αδύνατη φιγούρα κοντοστέκεται στην άκρη του δρόμου. Ασυναίσθητα κάνει λίγα πλάγια βήματα, μικρά αλλά σταθερά. Το πρόσωπό του μακρόστενο, ελαφρώς ρυτιδιασμένο, τα μαλλιά του αρκετά και γκρίζα, η γενειάδα του κάπως ασπρισμένη. Τα ρούχα του παλιά και τριμμένα, τα παπούτσια του πάνινα, μουσκεμένα αλλά καθαρά. Δεν ήταν ελαφριά ντυμένος, να το ομολογήσω. Φαινόταν ώρες στημένος στο μέρος του ο ζητιάνος μου. Με πλησιάζει, είχα ετοιμάσει τα κέρματα από πριν. Κινούμαι να του δώσω το φίλεμά του, κατεβάζω το τζάμι, απλώνω το χέρι μου πρώτος, εκείνος μονάχα στέκεται δίπλα μου. Μόλις του το δίνω, μία υπόκλιση βαθιάς ευχαρίστησης κι ευγνωμοσύνης με περιμένει. Κι η έκφραση του προσώπου του μαζί, χίλιες λέξεις.

Το ποσό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που εισέπραξα κι αισθάνθηκα. Μια αξιοπρέπεια, που δύσκολα την συναντάς. Με ανέβασε τόσο που δεν έδωσα σημασία στις κόρνες των πίσω στο πράσινο. Τον χαιρέτησα, έστριψα δεξιά και χάθηκα στην κίνηση.


8 σχόλια:

DSK είπε...

Με το θέμα των ζητιάνων είμαι αρκετά προβληματισμένος κι εγώ. Ίσως επειδή δουλεύω στο χειρότερο σημείο της πόλης, Μενάνδρου και Σωκράτους, εκεί όπου οι ναρκομανείς συναγωνίζονται τους Σομαλούς και οι Πακιστανοί τους Κινέζους. Κάθε φορά που περνάω από κει πεζός, αντικρύζω ετοιμόροπους ανθρώπους, σώματα που τρικλίζουν με τη παλάμη ανοιχτή για ένα ευρο, μέχρι να μαζευθούν τα πολυπόθητα 15-20 που κοστίζει απ΄ ό,τι έμαθα η δόση.. Πάντοτε προβληματίζομαι για το αν πρέπει να δώσω χρήματα ή όχι. Αν όχι, ίσως αναγκαστούν να κλέψουν, να τραυματιστούν, ίσως βρεθούν στα χέρια κάποιου σκληρού αστυνομικού, ίσως , ίσως.. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι αν δώσω χρήματα, έμμεσα ή μάλον άμεσα τους προμηθέυω τη δόση τους εγώ ο ίδιος.. Μετά από 2 χρόνια πλέον εργασίας σε αυτή τη περιοχή, αποφάσισα να μην βγαίνω από το γραφείο.Να κλείνω τα μάτια μου φεύγοντας , να μπαίνω στο αυτοκίνητό μου , να ασφαλίζω κλειδαριές και παράθυρα αφήνοντας τους ανθρώπους αυτούς στο έλεος της μοίρας, του Θεού και των ίδιων τους αποφάσεων...

museum είπε...

@dsk

Έχεις πολύ δίκιο και σε καταλαβαίνω. Πώς να δώσεις χρήματα όταν ξέρεις που ακριβώς θα πάνε; Θα ήσουν ασφαλώς συνένοχος στην εξάρτησή τους. Δεν ξέρω πόσο επιθετικοί θα μπορούσαν να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι. Τώρα που το σκέφτομαι θα καλλιεργούσα λίγο την φαντασία μου, θα τους εμπιστευόμουν και θα τους έδινα λίγο φαγητό, ένα σάντουιτς και ένα αναψυκτικό. Τόσο απλό. Βέβαια ο δικός μου ο ζητιάνος είναι μια άλλη περίπτωση και πάλευε για την στοιχειώδη επιβίωσή του.

Να είσαι καλά!

Alec είπε...

Χθες το βράδυ γυρνούσα σπίτι περπατώντας μέσα από το Μοναστηράκι. Ήμουν με μια φίλη μου. Πλησιάζοντας τον σταθμό του Ηλεκτρικού ακούσαμε μια φωνή να ρωτάει «μήπως σας περισσεύει κανένα ευρώ να πάρω κάτι να φάω;». Γρήγορα όπως περπατούσαμε γυρίσαμε και κοιτάξαμε προς τα πίσω. Ήταν ένας νεαρός άνδρας γύρω στα 30. Κοντοσταθήκαμε, μας πλησίασε και μας ζήτησε χρήματα για να πάρει να φάει κάτι αυτός και η κοπέλα του. Ήταν εμφανές ότι επρόκειτο για χρήστη αν και το βλέμμα του δεν ήταν το συνηθισμένο χωρίς έκφραση απλανές βλέμμα που συναντάς σε τέτοιες περιπτώσεις. Η φίλη μου – η οποία τυχαίνει να δουλεύει στον ΟΚΑΝΑ – τον ρώτησε ευθέως και εκείνος της απάντησε ότι έχει μπει σε ομάδα απεξάρτησης και χορηγείται με μεθαδόνη. Συναντάω σχεδόν σε καθημερινή βάση άτομα στον ηλεκτρικό να επαιτούν για να πάρουν τη δόση τους και ομολογώ ότι αυτό το επαναλαμβανόμενο κλαψούρισμα με έχει αναισθητοποιήσει, κυρίως γιατί δεν βλέπω την αξιοπρέπεια του ζητιάνου στον οποίον έκανε αναφορά ο museum. Βλέπεις νεαρά παιδιά τα οποία θα μπορούσαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους αλλά έχουν παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση ζωής κατηγορώντας τους γονείς τους (ως επί το πλείστον), τις κακές συναναστροφές ή και την μοίρα για την κατάντια τους, εγκλωβίζοντας τους εαυτούς τους σε ένα φαύλο κύκλο αυτό-επιβαλλόμενης ανημποριάς. Εντούτοις, ο νεαρός επαίτης στο Μοναστηράκι, βλέποντας τη δυσπιστία στα πρόσωπά μας (για το αν θα χρησιμοποιούσε τα χρήματα για αγορά φαγητού ή θα πήγαιναν στην επόμενη δόση)μας παρακάλεσε να του πάρουμε εμείς φαγητό. Έτσι περπατήσαμε και οι τρεις στο πλησιέστερο McDonald. Στο δρόμο τον ρώτησε η φίλη μου γιατί δεν εργάζεται έστω με το να διανέμει φυλλάδια. Απάντηση πειστική δεν λάβαμε πέραν του ότι κάθε πρωί στις 9 πρέπει να βρίσκεται στον ΟΚΑΝΑ για την δόση μεθαδόνης. Καταλήγοντας μου έρχονται στη σκέψη τα λόγια της μητέρας Τερέζας «το να μην σε θέλει κανείς, να μη σε αγαπά, να μη σε φροντίζει, το να είσαι ξεχασμένος απ’ όλους, νομίζω ότι είναι πολύ μεγαλύτερη πείνα, πολύ μεγαλύτερη φτώχια από το να μην έχεις να φας»

Ανώνυμος είπε...

Έχουμε κλείσει τις θύρες από καιρό
Κοινωνικός αυτισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όλο το φάσμα της συμπεριφοράς μας
Το αυγό του φιδιού
προ πολλού έχει διαραγεί
κι εμείς σφυρίζουμε στον άνεμο
την κοινωνική μας αναλγησία
με αυταρέσκεια

Καλές διαδρομές να έχεις

museum είπε...

@Alec

Ωραίο το περιστατικό σου αγαπητέ Alec. Ομολογώ ότι η φαντασία σου ταξίδεψε πολύ μακριά, του κάνατε και το τραπέζι κιόλας. Ας είχαν οι πιο πολύ από εμάς το ελάχιστο της δικιάς σου στάσης, πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος. Έχεις δίκιο επίσης να λες πως η μεγαλύτερη ένδεια είναι εκείνη της μοναξιάς και της εγκατάλειψης, τόσο που η αληθινή πείνα ωχριά μπροστά τους.

Καλημέρα!

museum είπε...

@ποιώ-ελένη

Λίγα μπορούν να προστεθούν στον ποιητικό σου λόγο. Ας μου επιτρέψεις όμως να διατηρώ μία μικρή, ελάχιστη χαραμάδα αισιοδοξίας στον κόσμο και τις συμπεριφορές μας.

Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα σχόλια.

Ανώνυμος είπε...

Όλοι έχουμε ένα ζητιάνο μέσα μας...

museum είπε...

@ bioskaipoliteia

Είπες μία μεγάλη αλήθεια, πολύ μεγάλη.