Ο ζητιάνος μου

Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν ακατάπαυστα τη τζαμόπορτα όλη νύχτα. Βροχερός ο καιρός τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Ξάφνου κόπασε, εκεί κατά το ξημέρωμα. Ευτυχώς, που να τρέχεις στη δουλειά με τέτοια κίνηση μέσα στη νεροποντή; Ο ουρανός είχε καθαρίσει, έβλεπες απέναντι στον ορίζοντα τα σπίτια στο Κρυονέρι, διέκρινες καθαρά τα σχήματα, σαν πολύχρωμη αλυσίδα έφτιαχναν χώρισμα στο μπλε της θάλασσας και του ουρανού, ένα χρώμα. Και το χώμα, η μυρωδιά του μετά τη βροχή, εξαίσια.

Ώρα να φεύγουμε, βάζουμε μπρος τη μηχανή, στροφή δεξιά προς παραλιακή. Η απόσταση είναι η ίδια πάνω κάτω, μόνο αλλάζουμε διαδρομές για να χαλάμε τη ρουτίνα και να διαστέλλουμε το χρόνο. Μας πιάνει το φανάρι, σχεδόν πάντα ένα σκηνικό. Μία αδύνατη φιγούρα κοντοστέκεται στην άκρη του δρόμου. Ασυναίσθητα κάνει λίγα πλάγια βήματα, μικρά αλλά σταθερά. Το πρόσωπό του μακρόστενο, ελαφρώς ρυτιδιασμένο, τα μαλλιά του αρκετά και γκρίζα, η γενειάδα του κάπως ασπρισμένη. Τα ρούχα του παλιά και τριμμένα, τα παπούτσια του πάνινα, μουσκεμένα αλλά καθαρά. Δεν ήταν ελαφριά ντυμένος, να το ομολογήσω. Φαινόταν ώρες στημένος στο μέρος του ο ζητιάνος μου. Με πλησιάζει, είχα ετοιμάσει τα κέρματα από πριν. Κινούμαι να του δώσω το φίλεμά του, κατεβάζω το τζάμι, απλώνω το χέρι μου πρώτος, εκείνος μονάχα στέκεται δίπλα μου. Μόλις του το δίνω, μία υπόκλιση βαθιάς ευχαρίστησης κι ευγνωμοσύνης με περιμένει. Κι η έκφραση του προσώπου του μαζί, χίλιες λέξεις.

Το ποσό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που εισέπραξα κι αισθάνθηκα. Μια αξιοπρέπεια, που δύσκολα την συναντάς. Με ανέβασε τόσο που δεν έδωσα σημασία στις κόρνες των πίσω στο πράσινο. Τον χαιρέτησα, έστριψα δεξιά και χάθηκα στην κίνηση.