"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Περί κυνοφιλίας (ο σκύλος μας ο Χάρης)

_
Σπάνια θυμάμαι να ήμουν ζωόφιλος. Μαθητής δημοτικού στην δεκαετία του ογδόντα, ζητήσαμε και η μάνα μου μας έχει πάρει δύο κλωσόπουλα – κάτι σαν Πασχαλινό δώρο, ήταν και της .. μοδός πολύ τότε. Όσες κουβέρτες και αν απλώσαμε στα κουτιά τους για να τα ζεστάνουμε, όσο και αν ενδιαφερθήκαμε, ψόφησαν σε λίγες μέρες έξω από το φυσικό τους περιβάλλον. Ένα σφίξιμο με είχε πιάσει, το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν μία άτυχη επιλογή, δεν θα το ξανακάνω.

Με τις γάτες είχα καλύτερη σχέση. Ίσως γιατί η κυρία Κική στο διπλανό σπίτι τις αγαπούσε και τις φρόντιζε. Την επισκεπτόμαστε συχνά και πάντα θα θυμάμαι όταν μας αποχαιρετούσε, που ήταν αυτή και η γάτα της στο κατώφλι του σπιτιού της. Έχω παρατηρήσει, και τους το έχω πει σε κάποιους, ότι πολλοί συγγραφείς και άνθρωποι του λόγου έχουν γάτες. Τυχαίο ή όχι, μπορώ να σας αναφέρω παραδείγματα.


Με τα σκυλιά, που για αυτό ήθελα να μιλήσω πιο πολύ, είχα μια αντιπάθεια, φυσική ή λογική δεν γνωρίζω ακριβώς, έχω όμως τις αιτίες μου για να σας πείσω. Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν το ανευθυνουπεύθυνο αφεντικό τους .. βολτάρει και τα αφήνει να κάνουν το κόπράνα τους πάνω σε όποιο πεζοδρόμιο βρουν. Για μάζεμα, ούτε λόγος. Το μυστικό είναι ότι επιλέγουν ώρες και στιγμές που δύσκολα κάποιος θα τους πιάσει στα πράσα. Χωρίς άλλο σχόλιο.

Το περιστατικό του ξαδέρφου μου το βλέπω σαν χθες. Δουλεύει σε εταιρεία courier και θα παρέδιδε ένα φάκελο σε σπίτι με αυλή που για κακή του τύχη είχε λυκόσκυλο από αυτά τα .. ευτραφή κι ευμεγέθη. Του χίμηξε κατευθείαν. Ευτυχώς που ήξερε τα βασικά αντιμετώπισης τέτοιων επιθέσεων. Φορούσε και μπουφάν τότε, ήταν χειμώνας κι εκείνος τυχερός. Γλίτωσε με ράμματα, σήμερα είναι μια χαρά.


Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω τα αμολημένα σκυλιά που έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος στην παιδική χαρά της συνοικίας των Ιτεών, που έχει ερημώσει από παιδάκια. Ή τον εαυτό μου που δεν έχω την ελευθερία να τρέξω σε οποιαδήποτε διαδρομή γιατί ο κάθε άσχετος έχει τα σκυλιά του ελεύθερα να περπατούν και να γαβγίζουν στα εκεί μονοπάτια.

- Τα σκυλί σας προσέχετε κυρία
- Μη φοβάστε δεν σας δαγκώνει

- Μου φαίνεται κάπως επιθετικό, της απαντώ τρέχοντας

- Γιατί σας έκανε τίποτα;

- Σας το λέω πριν το διαπιστώσω, απαντώ και απομακρύνομαι.



Για τα αμολημένα αδέσποτα των πλουσίων ζωόφιλων με τις βίλες δεν θα μιλήσω καθόλου. Μόνο μία άλλη μνήμη ας ανακαλέσω. Βρίσκομαι, πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια στο σπίτι καλού μου φίλου. Η τεράστια σκύλα του νομίζω χαριεντίζεται με τα μέλη της οικογένειας του - αυτό κατάλαβα αφού συνήλθα από τον αρχικό τρόμο. Θυμάμαι όμως καθαρά τα χέρια της μητέρας του φίλου μου που είχαν πληγιάσει από τα δαγκώματα του γίγαντα.

Τις τελευταίες βδομάδες βέβαια κάτι άλλο μπήκε στη ζωή μου. Ο Χάρης είναι ένα λευκό σκυλί έξι μηνών, νεαρό πράγμα που έχει εγκατασταθεί στον κήπο του σπιτιού μου. Μεγαλόσωμο, η μουσούδα του φέρνει κάτι σαν λυκόσκυλο, τα μάτια του λαμπερά και αφοσιωμένα, το δέρμα του λευκό και σχεδόν άτριχο. Καλοφτιαγμένος μου φαίνεται. Του ξαδέρφου μου είναι, αδερφού του άλλου ξαδέρφου που δέχθηκε την επίθεση κάποτε, και που τελευταία τυχαίνει ζωόφιλος και φυσιολάτρης γενικότερα. Μας ζήτησε να φέρει το σκύλο για να έχει άπλα και να ζει σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Αφού μας ανέφερε και για προστασία που θα είχαμε και εμείς από οτιδήποτε, κατάφερε να μας πείσει.


Μου πήρε μέρες για να συνηθίσω. Στην αρχή δεν ήταν μαθημένος να αφοδεύει έξω. Ευτυχώς ο ξάδερφος καθαρίζει καθημερινά. Σιγά - σιγά θα εκπαιδευτεί να βγαίνει βόλτα για τις ανάγκες του. Ελπίζω να μην διαπιστώσω πως κάνει ότι και τα παραπάνω αφεντικά που σας μίλησα γιατί θα τον .. πλακώσω. Η κατάσταση πάντως είναι βελτιωμένη αλλά ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή του δρόμου.

Τις προάλλες ο Χάρης φαινόταν διαφορετικός. Ξάπλωνε συνεχώς στο χώμα για πολλή ώρα. Παραδίπλα παρατήρησα κόπρανα διάρροιας, κάτι θα τον είχε πειράξει, ξεκάθαρα είχε κακό στομάχι. Στο μεταξύ οι σκέψεις μου για φήμες ότι κάποιοι γείτονες τάιζαν φόλες τα σκυλιά με ανησύχησαν. Ο Χάρης ήταν ξαπλωμένος και δύσκολα απαντούσε. Παρατηρούσα την κοιλιά και την αναπνοή του, ήταν σαν σε υπερένταση. Ανησύχησα στιγμιαία. Είναι ποτέ δυνατόν; Ποιος απάνθρωπος θα έκανε κάτι τέτοιο;

Η ώρα περνούσε ανησυχητικά. Ψυχραιμία, σκέφτομαι, δεν μπορεί, είναι μόνο εξάντληση και δεν δείχνει να πονάει. Η ώρα περνάει και κάπου-κάπου ανασηκώνεται όταν του μιλάω. Καταφτάνει και ο ξάδερφος, το αφεντικό του, και με ηρεμεί – τον ξέρει καλύτερα αυτός. Το ζωντανό ήταν καλά. Μέσα σε λίγες ώρες όλη η αντιπάθεια έως και απέχθεια για τα σκυλιά έφυγε. Δεν άλλαξα μονομιάς όχι, δεν έσβησα τις ασχήμιες και τις ανορθογραφίες. Αλλά με τον Χάρη, η σχέση μου είναι μάλλον ιδανική.
_

8 σχόλια:

Dimitra είπε...

Αγαπητέ museum στην οικογένεια έχουμε ένα σκύλο πέντε χρόνια. Στην αρχή δεν τον πολυήθελα αλλά σήμερα έχω συμφιλιωθεί μαζί του και να σου πω μου αρέσει που έχουμε κατοικίδιο παρόλο που δεν έχουμε κήπο όπως εσείς.

Καλό σου απόγευμα!

Lilith είπε...

Τα σκυλιά είναι, κατά τη γνώμη μου, ο απόλυτος αντικατοπτρισμός της ανιδιοτελούς αγάπης.
Δεν υπάρχουν κακά σκυλιά.
Υπάρχουν κακοί άνθρωποι, που ή τα κακομεταχειρίζονται ή τα άφηνουν πεινασμένα, γι' αυτό και καμιά φορά μπορεί να έχουν επιθετική συμπεριφορά.
Προσωπικά δεν είχα ποτέ κάποιο κατοικίδιο, αφού οι άνθρωποι στην οικογένειά μου δεν ήταν ζωόφιλοι.
Συγκεκριμένα, για πολλά χρόνια φοβόμουν κάθε είδους ζώο.
Μεγαλώνοντας, παρόλο που τα αγάπησα πολύ, δεν κατάφερα να έχω κάποιο κατοικίδιο... Είναι μεγάλη ευθύνη.
Νομίζω ότι ο Χάρης θα σου δώσει πολλά! Να μου το θυμηθείς. :)

Καλό σου απόγευμα!

DSK είπε...

θα αναφέρω το εξής περιστατικό και όποιος θέλει το πιστεύει.
Έβγαζα καθημερινά τη σκύλα μου βόλτα στον ίδιο δρόμο επί 3 περίπου χρόνια. Κάθε μέρα περνάγαμε από το ίδο μέρος , μιας και ο συγκεκριμένος δρόμος έχει μεγάλα παρτέρια με χώμα, είναι διπλα σε ένα πάρκο, και γενικά είναι ιδανικός για περπάτημα, βόλτα και χαλάρωση..
Εκείνη τη μέρα πάντως η βραδυνή μας βόλτα θα είχε κάτι μοναδικό. Ο δρόμος από τον οποίο περνάγαμε είχε κάτι ιδιαίτερο. Συνόρευε με κέντρο διασκέδασης στο οποίο έκανε τη γαμήλια δεξίωσή της, η πρώην κοπέλλα μου, με άλλον φυσικά.
Το ήξερα γιατί οι κοινοί γνωστοί με είχαν ενημερώσει..
Τελικά σαν γνήσιος μαζοχιστής, αποφάσισα να μην αλλάξω το δρομολόγιό μου και να περάσω από κει, να ακούσω τις μουσικές και τα όργανα , να κλάψω και να στενοχωρηθώ.. (άλλωστε όπως λεει κάποιος, η μελαγχολία και η κατάθλιψη είναι ηδονιστική).
Κατεβάζω λοιπόν το σκυλί στο δρόμο, το δένω με το λουράκι, κατευθυνόμαστε προς τη στροφή, και ξαφνικά και ενώ είμαι μες στη μάυρη στενοχώρια επειδή λίγο πιο κει, η πρώην μου με άλλον γλεντάει , ξαφνικά λοιπόν το σκυλί μου στηλώνει τα πόδια κάτω και βάλθηκε να γυρίσει πίσω. Βρε χρυση μου περπάτα, με το καλό , με το άγριο, τιποτα !
Είχε στηλώσει τα πόδια κάτω για πρωτη φορά μεσα στα 3 χρόνια που καθημερινά περνάγαμε από κει, λες και καταλάβαινε τι συνέβαινε..
Ξέρω ξέρω πολλοί θα αναρωτηθείτε για την αλήθεια της ιστορίας μου, ή για το 'σώον των φρένων μου'.
Παρόλα αυτά η αλήθεια για μένα ήταν το βλέμμα της καθώς της έκανα το χατήρι και αλλάξαμε δρόμο, αλλάξαμε κατεύθυνση και πορεία.. Ενα βλέμμα τόσο ευτυχισμένο..

silver είπε...

Θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που μεγάλωσα με σκυλιά. Μου μάθανε να είμαι υπεύθυνη, υπομονετική, ευαίσθητη, αλλά πάνω από όλα με κάνανε καλύτερο άνθρωπο! Και εσύ θα «πάρεις» πολλά από τον Χάρη. Εξάλλου το λέει και το όνομά του! Τυχαίο; Δε νομίζω!!

museum είπε...

@ Dimitra

Αγαπητή Δήμητρα, από όσο έχω καταλάβει, ο χρόνος είναι το πιο σημαντικό και όχι αν κάποιος έχει κήπο. Προσωπικά πιστεύω πως με την ζωή που κάνω δεν μου μένει χρόνος, μιας και πέρα από τη δουλειά έχω και τις προσωπικές μου ασχολίες.

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!

museum είπε...

@ Lilith

Αν και δεν έχω πολύ πείρα στο θέμα, μάλλον έχεις δίκιο. Τα κατάλαβα όταν έκανα ένα βήμα παραμέσα. Κάποτε μία θεία μου φιλοξενούνταν στο σπίτι κι έφερε το σκυλάκι της. Ρωτώ τους δικούς μου, απότομα, αν μας το είχε αναφέρει νωρίτερα. Δεν τον πολυχώνευα γιατί κάθε φορά που ανέβαινα σπίτι να πάρω κάτι γάβγιζε δυνατά. Τελικά ήταν ένα συμπαθητικό τετράποδο.

Ελπίζω να τα πάω καλά με το νέο μου φίλο και να βελτιώνεται βέβαια στην .. αστικοποίησή του. Να γίνει δηλαδή πραγματικό κατοικίδιο ..

Καλό σου απόγευμα, να’σαι καλά!

museum είπε...

@ DSK

Φίλε Δημήτρη, μην νομίζεις πως επειδή έγραψα αυτό το σκυλο-άρθρο ξέρω και από σκύλους! Μπορεί να είχε πάρει πρόσκληση από την πρώην κοπέλα σου και να μην ήθελε να στο πει :) Προφανώς τα πιστεύω αυτό που λες, έχουν τα άτιμα μια απίστευτη ικανότητα να κατανοούν τα συναισθήματα του αφεντικού τους παραπάνω ίσως και από ανθρώπους. Σίγουρα θα συνέδεσε το ότι η διαδρομή σε στενοχωρεί και για αυτό θα σταμάτησε.

Οφείλεις να παραδεχθείς βέβαια πως θέλει και τον χρόνο και την φροντίδα του, όχι μόνο τις ωραίες στιγμές για να φτάσει σε ένα επίπεδο θα θεωρείται πως μπορεί να μένει στην πόλη και στα σπίτια ή τα μπαλκόνια και τις αυλές.

Που ξέρεις καμιά μέρα μας βλέπω να βολτάρουμε ζευγάρια, με τα σκυλιά μας να ξεκαθαρίσω! Γεια σου φίλε!

museum είπε...

@ silver

Καλωσόρισες! Μακάρι να πάρω την Θεία Χάρη από τον Χάρη! Είναι καλό σκυλί πάντως, πόσο λάθος έκανα στην αρχή. Αν μπορέσει να μου δώσει λίγα από αυτά που λες θα είναι τέλεια. Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!
ΥΓ: Τι μου θύμισες με το ψευδώνυμο. Να είσαι καλά ..