Ας είμαι δίκαιος στην παρουσίαση των εποχών. Μιας και περίγραψα το φθινόπωρο με τα δικά μου μάτια, θα ήταν αδικία να άφηνα απέξω το χειμώνα. Στα αλήθεια αυτή η εποχή, σταγόνες συγκινήσεων έχει να μου προσφέρει. Σας παρακαλώ αν έχετε κάτι να προσθέσετε για αυτόν να το αφήσετε εδώ μήπως και υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να διακρίνω. Προκαταβολικά να σας αναφέρω πως αυτή η περίοδος δεν με εμπνέει και τόσο, μην περιμένετε επομένως γλαφυρές περιγραφές. Βαρύς κι ασήκωτος όπως είναι, σκοτεινός, μουντός και κατσούφης μας καλεί σε άλλες αναπολήσεις. Αυτών που πέρασαν και αυτών που θα έρθουν και όχι πάντως εκείνων που σήμερα υπάρχουν. Οτιδήποτε εποχικό, άξιο αναφοράς, ευχάριστης, δύσκολα σχετίζεται με αυτόν.
Προσπαθώ να σκεφτώ τι το απολαυστικό μας προσφέρει τούτη η εποχή, ρωτούσα μάλιστα ένα φίλο προχθές και μου απαντούσε, ότι .. σκοτώνει τα μικρόβια και .. πως η ατμόσφαιρα είναι καθαρότερη. Στίβω το μυαλό μου για να γράψω κάτι καλό. Ναι, μόλις τώρα θυμήθηκα ένα ζωγραφικό πίνακα του μεγάλου Rembrandt που είχα δει και, νάτο: Αυτοσυγκέντρωση, διαλογισμός, περισυλλογή, meditation Αγγλιστί όπως λέγεται και ο πίνακας.
Γιατί, θα με ρωτήσετε, ποιος καταλήγει σε περισυλλογή στο άνθισμα της φύσης και στο θέρος; Σιγά μην καθίσω να σκεφτώ υπαρξιακά στην παραλία. Κι όμως, να που και αυτό είναι κομμάτι της ζωής μας. Αν σκεφτούμε, αν κάνουμε τον (προσωρινό) απολογισμό και την αποτίμησή μας. Αν θυμηθούμε το πριν και προετοιμαστούμε να διαγράψουμε την πορεία του μετά. Πώς να υλοποιήσεις κάτι αν δεν σχεδιάσεις, δεν σκεφτείς, δεν οραματιστείς, αν δεν μάθεις από τα παλιά σου λάθη; Κάτι σαν τον ύπνο και τα όνειρα: ξεκουραζόμαστε, ονειροβατούμε τη νύχτα για να πραγματοποιήσουμε την ημέρα. Και στις δύο περιπτώσεις ζούμε, δεν ‘υπάρχουμε’ απλά. Στην πρώτη μέσω του ιδεατού τρόπου και στην δεύτερη μέσω του χειροπιαστού.
Η ηρεμία και η γαλήνη είναι εμφανείς στο καταχείμωνο. Λιγότερος ρομαντισμός, λιγότεροι έρωτες, επομένως πάνω και κάτω, ασήμαντες οι μεταβολές της διάθεσης και του κεφιού – είναι σταθερά σε μέτρια έως χαμηλά επίπεδα. Να μία ευκαιρία για πιο ορθολογιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Διάβασα παλιότερα ότι όσοι χωρισμοί γίνονταν το μήνα Ιανουάριο, δύσκολα επανέκαμπταν. Ποια εξήγηση θα μπορούσα να δώσω; Μια εύλογη ερμηνεία θα ήταν πως οι όποιες αποφάσεις έρχονται μέσα από ώριμη σκέψη το χειμώνα, χωρίς παρορμήσεις, αισθήματα χωρίς λογική οργάνωση, μα μέσα από ήρεμους, κρυστάλλινους συλλογισμούς.
Κάποτε ένας φίλος μου είχε πει, ‘χτυπημένος’ από τα βέλη του αισθήματός του, ότι δεν μπορούσε να αντέξει τόση ευτυχία μαζεμένη. Τώρα που το σκέφτομαι είχε δίκιο, μιας και όλα αυτές οι απολαύσεις οι χαρές θα μπορούσαν να ήταν και καταπέλτης, απειλητικές δυνάμεις της σαγήνης, θα ήθελε κανείς κάτι για να τις συγκρατήσει. Συνειρμός: Άνοιξη, θέρος και φθινόπωρο προσφέρουν ευτυχία. Ο χειμώνας έρχεται να την μετριάσει μέσα από ψήγματα δυστυχίας και περισυλλογής.
Ας κάνουμε τώρα το εξής απλό σκεπτικό. Ποιες είναι οι πιο γιορτινές μέρες του χειμώνα; Ναι σωστά μαντέψατε, τα Χριστούγεννα με την Πρωτοχρονιά και οι Απόκριες. Βλέπετε εσείς καμιά τους να έχει αναφορά στην εποχή της; Με συγχωρείτε για το .. εσφαλμένο, τα Καρναβάλια έχουν τις ρίζες τους σε έθιμα κι εκδηλώσεις υποδοχής της άνοιξης και αποχαιρετισμού του χειμώνα. Είναι μία αναφορά – απόδρασης, φυγής, με αρνητικό τρόπο.
Θα μου απευθύνετε, δεν υπάρχουν, ‘φυσικές’ δράσεις και αποδράσεις; Ασφαλώς, μόνο που οι πιο πολλές εκφράζονται είτε σαν τρόποι να καθαρίσουμε τους .. όγκους χιονιού στα σπίτια μας (κάποιοι από εμάς, αναγκαίο κακό) είτε όταν εξορμάμε, υποτιθέμενοι φυσιολάτρες στα χιονοδρομικά κέντρα να διασκεδάσουμε με τα τεχνολογικά εκτρώματα που έχουν παραμορφώσει το ορεινό τοπίο σε μεγάλο βαθμό, προσφέροντας στιγμές ‘τεχνητής’ ευδαιμονίας. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις ημερών ή βδομάδων μέσα στο χειμώνα, όπως είναι οι Αλκυονίδες μέρες.
Η Αλκυόνα του Γενάρη τα κατάφερε και φέτος, μόνο που το διάστημα ήταν λιγοστό, δεν επέτρεπε καθυστερήσεις και σαστίσματα. Κι εμείς ήταν δυνατό να εκδράμουμε, έστω και λίγο στη μητέρα φύση εκείνες τις μέρες. Περπάτημα στο βουνό, γουλιές καφέ με θέα το δυτικό πέλαγος στο ηλιοβασίλεμα (θα ήταν ο ήλιος σχεδόν χαμένος στα σύννεφα και την υγρασία), τρέξιμο παραπλεύρως του ποταμού. Ήταν φευγάτες όμως οι μέρες, σχεδόν στιγμιαίες, δεν πρόφταινες να ανασυνταχθείς, έστω προσωρινά.
Ας μην είμαι άλλο άδικος. (;) Ο καλός μου φίλος όταν εξορμήσαμε πρόσφατα σε πάρκο Ευρωπαϊκής μεγαλούπολης, απαθανάτισε το τοπίο, λίγες μέρες αφότου οι νιφάδες είχαν κατέβει να καθίσουν αναπαυτικά επάνω στα κλαδιά του. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που εκτιμάμε και αυτή την εποχή - ασφαλώς κάποια αιτία ύπαρξης θα έχει, και όχι μόνο ως αντιδιαστολή των άλλων τριών, πιο φωτεινών, περιόδων του ετήσιου κύκλου.
24 σχόλια:
Ο χειμώνας είναι η πιο παραγωγική περίοδος...
Η δική μου εποχή είναι το καλοκαίρι, κυρίως λόγω ιδιοσυγκρασίας, μα με τα χρόνια έμαθα να παρατηρώ την κάθε εποχή ξεχωριστά και να την αφουκράζομαι για το αλλαγές επιφέρει στον ψυχισμό και την καθημερινότητά μου.
Πίστεψέ με, πως έχω κάνει εκπληκτικούς διαλογισμούς πλάι στο κύμα μετά την κολύμβηση και τον παφλασμό να με οδηγεί σε σημαντικές για μένα επισημάνσεις κάθε φορά, οπότε αν δεν είσαι ντε και καλά θαμών του Σούπερ Παραντάις στη Μύκονο, μπορείς να βιώσεις εκπληκτικές στιγμές περισυλλογής και έμπνευσης το καλοκαίρι.
Για μένα ο χειμώνας, έχει συνδεθεί με έρωτα σωματικό και ψυχικό, ανάγκη να δεθώ με τον σύντροφό μου και μοναξιά, αλλά τώρα πια δημιουργική και απαραίτητη για να πορεύομαι στα δικά μου μετερίζια.
Εποχή που δεν περνά απαρατήρητη και θα έλεγα απαιτητική κάθε μήνα που περιέχει μέσα της. Σκοτεινή, μα και παράλληλα αποκαλυπτική, δύσκολη μα και παιχνιδιάρα στις ακραίες καιρικές συνθήκες. Η φύση θριαμβεύει για μια ακόμη φορά απέναντι στο μικρό ανάστημα του ανθρώπου και του δίνει μαθήματα ισορροπίας.
Καλό βράδυ!
Το καλοκαίρι οι συνθήκες σε σπρώχνουν "έξω", ενώ το χειμώνα "μέσα".
Το καλοκαίρι γελάς, ερωτεύεσαι, χαζεύεις και απολαμβάνεις τον ήλιο, τη θάλασσα, τη ραστώνη. Το χειμώνα δουλεύεις, σκέφτεσαι, αγχώνεσαι.
Το καλοκαίρι "χάνεις" τον εαυτό σου, ενώ τον χειμώνα τον "βρίσκεις".
Φυσικά από τα παραπάνω φαίνεται ότι μου αρέσει πολύ περισσότερο το καλοκαίρι σαν εποχή. Όμως ένα ατέλειωτο καλοκαίρι θα έπαυε να είναι καλοκαίρι. Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται η αξία του χειμώνα. Είναι η εποχή που δίνει το μέτρο, που μας τονίζει την απουσία και την αξία του καλοκαιριού, που μας παρέχει το χρόνο (της γλυκιάς) αναμονής του αλλά και το χρόνο
της θλίψης λόγω της παρέλευσής του.
Πόσο σοφά είναι πλασμένα όλα στη φύση! Τί καταπληκτική ισορροπία παρέχει αυτή η κυκλική εναλλαγή των εποχών.
Μεγάλο θέμα αυτό που άνοιξες φίλε museum.
Το καλοκαιράκι είναι η καλύτερη εποχή. Παραλίες, γυμνά κορμιά, ζέστη, έρωτες. Ο χειμώνας δεν αξίζει μία.
Έχετε ακούσει να στεναχωριέται κανένας το καλοκαίρι. Όλοι είναι μέσα στη τρελή χαρά το καλοκαίρι. Όλες οι αυτοκτονίες το χειμώνα γίνονται.
@ Λάμπρος
Συμφωνώ ότι ο χειμώνας είναι παραγωγικότερος στην εργασία, στην προετοιμασία, στο σχεδιασμό, στη σκέψη ίσως. Οι καρποί του και οι κόποι του τους δρέπουμε τους πιο ζεστούς μήνες.
@ Marialena
Μου αρέσει η οπτική σου στο χειμώνα. Να σου πω την αλήθεια εμένα ούτε ο χειμώνας ούτε το καλοκαίρι είναι στα πιο αγαπημένα μου. Η άνοιξη και το φθινόπωρό είναι, στα όρια των εποχών, γιατί τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα στην ζωή συμβαίνουν στα όρια, ας πούμε των πολιτισμών, των επιστημών, των σωμάτων μας, των ανθρώπων, της μέρας με τη νύχτα. Δυστυχώς όμως, συρρικνώνονται τελευταία.
Δεν μου έχει τύχει να διαλογιστώ στην παραλία, ίσως κάποιες λίγες φορές που περνούσα ένα συγγενικό πένθος ή κάποια ερωτική ατυχία, άσχετα επομένως με την εποχή, ‘γεννήθηκαν’ μέσα μου και θέλησαν να εκφραστούν τότε. Όταν βρίσκεσαι στην πλούσια φύση και την απολαμβάνεις είσαι σαν κάνεις έρωτα: σκέφτεσαι τίποτα άλλο εκείνη την στιγμή;
Ο ερωτισμός κάθε εποχής εξαρτάται και από προσωπικά μας βιώματα και μνήμες. Δυστυχώς σε εμένα σπάνια ξεκίνησε κάτι καινούργιο στον χειμερινό κύκλο. Αν προσθέσεις τόσα κρυολογήματα και γρίπες που συχνά μας καθηλώνουν κλινήρεις, θα σκιαγραφήσεις την εικόνα μου.
Δίχως να ονειροπολώ, θαρρώ πως υπάρχουν και όμορφες στιγμές. Σήμερα μιλούσα με τον φίλο μου τον Vedran. Μου περίγραφε την επιστροφή του από το Μόναχο στο Σπλιτ χθες το απόγευμα. Με γλαφυρό τρόπο μου έλεγε πως χιόνιζε στην πόλη και τα παιδιά του ήταν τόσο ευτυχισμένα που δεν θα πήγαιναν σχολείο και θα έπαιζαν στην αυλή.
Καλό σου απόγευμα !
@ Dinos
Φίλε Ντίνο, ξέρω ότι είσαι λάτρης του καλοκαιριού, τόσο που μετράς τα καλοκαίρια, όχι τα χρόνια. Αν και η πιο δημοφιλής είναι η άνοιξη, δεν λέμε πόσο Μαΐων είναι η τάδε δεσποινίδα; Διαφωνείς; :-) Για να εξισορροπήσω όμως την κατάσταση, και το κρύο έχει την τιμητική του: σαν τα κρύα τα νερά δεν λέμε είναι αυτός; :-)
Ένα πράγμα ξέρω, ότι το καλοκαίρι πιο δύσκολα αντέχεις την μοναξιά σου, το χειμώνα μία χαρά τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Ας το αναφέρω, έτσι απλά για να δώσω σε όλους ελευθερίες ερμηνειών.
Μου άρεσε αυτό για την κυκλική εναλλαγή των εποχών που έγραψες. Αέναη κίνηση χωρίς αρχή και τέλος, Θεϊκή δίχως άλλο!
Γεια σου φίλε!
@ Ανώνυμος
Το καλοκαίρι χαζεύεις τα νεανικά κορμιά, οι ορμές σου είναι στο φουλ. Μόνο που από την τρελή χαρά κινδυνεύεις να χάσεις το μέτρο. Τελικά εκεί κατά τον Αύγουστο, τίποτα πια δεν σου κάνει εντύπωση. Για την αυτοκτονία, έχει βασικά ψυχοπαθολογικά αίτια, πέρα από εποχές.
Αγαπητέ Μ. σίγουρα η κάθε εποχή είναι ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός.
Προσωπικά θα ομολογήσω πως:
1)Τους πιο τρελλους μου έρωτες τους έζησα στους Χειμώνες!
2)Οι πιο τρελλοί χωρισμοί μου ήταν Φθινόπωρο και Άνοιξη.
3)Θα επισημάνω,πως ο εσωτερικός διαλογισμός δεν χρήζει ανάγκη εποχής αλλά πνευματικής ωριμότητας.
(σε αυτό δεν μου αλλάζει κανένας γνώμη)!
4)Σε κάθε εποχή μπορεί κάποιος να αγαπάει, να ερωτεύεται, να απολαμβάνει,να ελπίζει να περιμένει το καλύτερο,να θυμάται...
5)Ανώνυμε,οι περισσότερες αυτοκτονίες(αν εξαιρέσουμε την σελήνη των Κυνηγών στα τέλη Αυγούστου ή αρχές Σεπτεμβρίου που αναστενάζουν τα ψυχιατρεία με τις απόπειρες)γίνονται Φθινόπωρο και Άνοιξη. Οχι τον Χειμώνα!
Σκέψου το γιατί...ή
6)μιας και μιλάμε για αυτοκτονίες(που σε λάθος εποχή τοποθετήθηκαν εδώ) εν μέσω των εποχών, ας κάτσουμε στα ζεστά μας δωμάτια τις βραδιές του χειμώνα και αντί να κάνουμε chat στο πι-σούλι μας ας διαβάσουμε λίγο τον Φρόυντ τον Φρομ τον Αντλερ και την σχολή τους για το σκεπτικό της αφαίρεσης ζωής.
7)Η Παναγιώτα των 55 Ανοίξεων(Χειμώνων εννοώ)ομίλησε.
Ορθώς ή λάθος?
Εμαθε να δέχεται διάλογο κρίσεις και επικρίσεις.
Σας χαιρετώ ολους...
Υ.Γ. Θα σου αφιερώσω στην σελίδα μου στο μέλλον ένα παραμύθι που μου έλεγε η Μαρίκα-γιαγιά για τις εποχές.
Σε φιλώ αγαπητέ μου φίλε
@ panagiota
Παναγιώτα, ασφαλώς και οι προτιμήσεις είναι κάτι υποκειμενικό (αν και όλα τα πράγματα δεν είναι υποκειμενικά στη ζωή) κι εδώ προσπάθησα να σκεφτώ τι θα μπορούσε να μας δώσει αυτή η εποχή και μέσα από προσωπικά περιστατικά, εξηγώντας με έναν δικό μου συλλογιστικό τρόπο. Ας πούμε η λίμπιντο μου αυξάνεται όταν τελειώνει ο χειμώνας με τα λιγότερα ρούχα και με τις περισσότερες φυσικές δράσεις (π.χ. γυμναστική στον ανοιχτό ουρανό, προσοχή στο σώμα μας χωρίς τα κρυολογήματα του χειμώνα, θάλασσα), την ελευθερία να κινηθείς στο φυσικό περιβάλλον πιο πολύ από το χειμώνα.
Στο ότι πάντως η άνοιξη και το φθινόπωρο είναι οι καλύτερες εποχές παρασάγγες από τις άλλες, ας μου επιτρέψεις να είμαι κι εγώ λίγο απόλυτος - έχοντας βέβαια προσπαθήσει να το αιτιολογήσω εδώ. Δεν υπάρχει πιο μαγικό πράγμα από το μεταβλητό, το ενδιάμεσο, το αβέβαιο, το μη επακριβώς καθορισμένο.
Όσο αφορά το διαλογισμό, ασφαλώς και το πρώτιστο είναι η πείρα και η εν δυνάμει σοφία, όπως δείχνει και ο πίνακας που έχει έναν γέρο φιλόσοφο, με καμιά αναφορά στο φυσικό περιβάλλον – το φως μοιάζει ψεύτικο, σχεδόν μεταφυσικό. Εδώ είσαι μέσα.
Εννοείται σε κάθε εποχή μπορούμε να ζούμε με πάθος, να ερωτευόμαστε, ταπεινά να σου πω πως οι σεξουαλικές τάσεις και η λίμπιντο, μπορεί και να αυξάνονται στο θέρος. Δύσκολο να μπω μέσα στον καθένα, αλλά ας ας σου εκφράσω την προσωπική μου αισθητική - ενδεχομένως η δικιά μου να είναι χειρότερη. Ένα σώμα μέσα σε ρούχα σαν κρεμμύδι το προτιμώ λιγότερο από ένα ανάλαφρο ανοιξιάτικο ντύσιμο. Αυτά είναι γούστα.
Μην ξεχάσω να γράψω πως σήμερα στις τερατουπόλεις που ζούμε, πως να καταλάβουμε τις εποχές; Το φυσικό περιβάλλον το βλέπουμε με κιάλια, αναθεματίζουμε την καθημερινότητα στις μυρμηγκοφωλιές μας και ζούμε μόνο για τα διαλείμματα (των διαλειμμάτων) της ζωής μας. Πως να δούμε τι καλό κρύβεται πίσω από τις εποχές;
Γεια σου δυναμική φίλη μου!
Αααα!!!
Θα δευτερολογήσω και θα διαφωνήσω πάλι χωρίς πολλά λόγια.
Κι ίσως να παρεκτραπώ για την ηλικία μου, αλλά θα σκάσω αν δεν το γράψω.
Ερωτισμός δεν είναι τα ημίγυμνα κορμιά στην παραλία.Ερωτισμός είναι να φαντάζεσαι τι κρύβει ενα σώμα ντυμένο σαν "κρεμμύδι".
Ερωτισμός είναι να ξεγυμνώνεις ενα κορμί σαν το κρεμμύδι που ξεφλουδίζεις για το μαγείρεμα και να ανακαλύπτεις αν οι πτυχές του είναι μουχλιασμένες και σε αποσύνθεση,ή είναι ζουμερές και λιώνουν στα δάχτυλα σου γεμάτες με εκείνη την θεσπέσια μυρωδιά που σου φέρνει δάκρυα (από την κρεμμυδίλα ενός φαύλου,αγγελικού και μη ελεγχόμενου κολάσιμου ερωτισμού) αλλά να επιμένεις να φτάσεις μέχρι την ύστατη τρυφερή φλούδα που αρχίζει να πρασινίζει και να πετάει φύτρα, να νιώθεις την εμετική διάθεση της σαπίλας και να αγαλιαζεις μέσα στην απόλαυση μιας υπερκόσμιας, κατακερματισμένης ηδονής, γλύφοντας τα δάχτυλα σου ενώ τα δάκρυα θα τρέχουν ακόμα πριν ... τα πετάξεις στην κατσαρόλα!!!!
Αυτό το κακό έχουν τα κρεμμύδια...
Φοράνε πολλά "ρούχα"
Ειδικά τον Χειμώνα!
Συμβουλή:
Διαλέγεις φίλε μου ανάμεσα σε μια καλή χειμωνιάτικη φασολάδα ή σε ενα αισθησιακό χειμωνιάτικο στριπ- τηζ.
Και τότε θα αναφωνήσεις:
Τρελαίνομαι για τον χειμώνα!
Θα με θυμηθείς.....
Καληνυχτουδια φίλε μου
@ panagiota - 2
Δεν μου αρέσει να νιώθω ότι πρέπει να αμύνομαι για τις απόψεις μου, που στο κάτω κάτω τις επεξήγησα με ακρίβεια και λεπτομέρεια σε όλη την έκταση του σκεπτικού μου. Ούτε να μπω σε μια διαδικασία ανταγωνισμού για το τι είναι καλύτερο. Επί της ουσίας επομένως δεν θα αναφέρω κάτι καινούργιο σε σχέση με ότι έγραψα προηγούμενα. Πρώτα η αισθητική μου πιθανόν να είναι και χειρότερη, δεν υποστήριξα κάτι το αντίθετο. Επίσης δεν έγγραψα για ημίγυμνα κορμιά, αν διαβάσεις επακριβώς. Ακόμα οι εκφράσεις “μπορεί” ή “ενδεχομένως” συνοδεύουν τις απόψεις μου κάτι που εκφράζει και το ύφος μου και την διάθεσή αμφισβήτησης στο κάθε τι.
Το αν η διάθεση μου είναι πολύ καλύτερη τις άλλες εποχές και η όρεξή μου για προσεγγίσεις το ίδιο, μου φαίνεται πως δεν θα έπρεπε να απολογηθώ (όταν μάλιστα το δικαιολόγησα επαρκώς). Και στο κάτω κάτω όσοι μας διαβάζουν, ας σκεφτούν και αυτοί όπως νομίζουν. Δημοκρατία έχουμε άλλωστε και ο καθένας είναι ελεύθερος να του αρέσει ότι του αρέσει.
Museum θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι έχεις ένα ύφος που δεν θέλεις ντε και καλά να επιβάλλεις την γνώμη σου. Συμβαίνουν αυτά στους διαλόγους να γινόμαστε πιο έντονοι. Καλόν είναι κρατάμε όλοι τους τόνους χαμηλά με το σωστό τρόπο, όπως κάνεις εσύ έξυπνε φίλε. Τα blog δεν είναι χώροι έντασης και άκομψων διαφωνιών κι εσύ έλεγες ότι το ύφος και το στυλ είναι που μετράει. Αν είναι απότομος ο τρόπος μας μπορεί να χάσουμε και το δίκιο μας. Καλημέρα φίλε.
@ Kostas
Κώστα μου, το ύφος μας ας το κρίνει ο καθένας μας, άλλος θετικά και άλλος όχι. Κι εγώ δεν θα ήθελα να συνεχίσω άλλο με αναλύσεις και λογοτεχνικά κείμενα που είναι ικανά να μεταμορφώσουν το αντικείμενό τους και που καταλήγουν σε ατέρμονες συζητήσεις. Τελικά περίπου φτάνουμε στο παρακάτω δίλημμα (;) Το δικό μου ποδήλατο είναι πιο ωραίο ή το δικό σου;
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Αγαπητέ μου Μ. δεν είχα καμιά διάθεση αντιπαράθεσης ούτε επιβολής γνώμης! Δεν είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος.
Χιούμορ έκανα!
Ισως ο γραπτός μου λόγος να στερεί και να αλλοιώνει την αίσθηση του, αλλά δεν υπήρχε κακόβουλη πρόθεση.
Αλλωστε νομίζω πως υπάρχουν πάντα διαφορές στις αντρικές και γυναικείες σκέψεις και αντιλήψεις και γι'αυτό γίνεται και ο διάλογος.
Ευχομαι καλό απόγευμα
@ panagiota - 3
Δεν υπάρχει κάποιο θέμα Παναγιώτα, το ζήτημα θεωρείται λήξαν εν τη γεννέσει του. Άλλωστε, αν είχαμε όλοι τις ίδιες προτιμήσεις σε συντρόφους ας πούμε, θα διεκδικούσαμε τον ίδιο σύντροφο, πώς θα φάνταζε; Εμένα μου αρέσει η ομορφιά της ατέλειας και της ανομοιομορφίας, κάπου το έχω ξαναγράψει, μη με ρωτήσεις που γιατί το κεφάλι μου τώρα έχει γίνει καζάνι, μετά τη χθεσινή κραιπάλη και λίγο πριν χαμηλώσω στροφές για το ΣΚ.
Καλό απόγευμα.
... kai as mh ksexname oti o xeimwnas exei kai karnabali.
@ Ανώνυμος
Ημερολογιακά μόνο και όχι πάντοτε (πιάνει και Μάρτη). Στη Βραζιλία πάντως που είναι το top Καρναβάλι, έχουνε καλοκαίρι. Τα πάντα (;) είναι σχετικά.
"Κρύο καιρός για δύο"λένε συνήθως. Το καλοκαίρι αισθανόμαστε πιο ελεύθεροι, εξάλλου οι περισσότεροι χωρισμοί γίνονται το καλοκαίρι!
Οι κακομοίρες oι εποχές πάντως δεν μας φταίνε, το ξερό κεφάλι το δικό μας-των ανθρώπων φταίει, αν χωρίζουμε ή αν κάνουμε σχέση χειμώνα ή καλοκαίρι.
Εγώ πάντως ψηφίζω άνοιξη-καλοκαίρι.
@ efi
Έφη, μεγάλη κουβέντα είπες για τις εποχές, μια χαρά είναι όλες. Μερικές φορές οι άνθρωποι γκρινιάζουνε στο κάθε τι. Εμένα πάντως δεν με ‘πήγε’ ο φετινός χειμώνας, ίσως και οι 2-3 τελευταίοι, βλέπεις οι συνεχείς ιώσεις με έχουν καταβάλλει για πολλές βδομάδες. Συνήθως από μέσα Μαρτίου μέχρι το Νοέμβριο είμαι περδίκι αλλά το χειμώνα, ένα πράγμα .. Ίσως και για αυτό βγαίνει τέτοια διάθεση σε αυτό το post.
Καλή σου μέρα.
Μ’αρέσει ο χειμώνας... η αγαπημένη μου εποχή! Έχει πολλές ομορφιές, υπέροχες γεύσεις και αρώματα... Για μένα ο χειμώνας είναι η ζεστασιά και ο αισθησιασμός της καννέλας, η ζωντάνια και η μέθη από το κακουλέ και το γαρύφαλλο, το απαλό βελούδο της βανίλιας, η σπιρτάδα και το πιπεράτο της πιπερόριζας (ginger), το αναζωογονητικό του πορτοκαλιού, η ενέργεια και το χαλαρωτικό του γλυκόπικρου, πλούσιου κακάο...
Χειμώνας είναι οι ρομαντικές βραδιές, όταν έξω έχει πέσει το σκοτάδι κι έχει τσουχτερό, στεγνό κρύο γεμάτο φρεσκάδα κι οξυγόνο... απόλυτη ησυχία, ένα λαμπερό φεγγαράκι στο καθαρό μαύρο μπλέ ουρανό μ’αυτές τις μυριάδες αστέρων και τα λίγα φώτα της γειτονιάς... κι η ατμόσφαιρα αρωματισμένη από τα ξύλα που καίγονται στα τζάκια. Και μέσα στο σπίτι, αναμένα μερικά κεράκια, να κάθομαι κουλουριασμένη, τυλιγμένη σε μια κουβερτούλα, δίπλα στο τζάκι όπου η φωτιά και τα ξύλα συρίζουν, θροϊζουν, τρίζουν, σκάνε... οι φλόγες να μου ανάβουν το πρόσωπο και να χορεύουν υπνοτικά μπροστά στα μάτια μου, να ξεχνάω, να αφήνομαι και να βυθίζομαι κάπου αλλού...
Χειμώνας είναι οι περίπατοι τις κρύες κρυστάλλινες, ηλιόλουστες μέρες όταν ο αέρας μου κοκκινίζει τα μάγουλα και τη μύτη μου και με κάνει να αισθάνομαι καλά, γερή στην υγεία μου και ζωντανή... με ξυπνάει στη ψυχή μου και με κάνει να χαμογελάω, να είμαι χαρούμενη. Μ’αρέσει να φοράω τα χειμωνιάτικα ρούχα μου με το ζεστό παλτό και τα δερμάτινα, μαύρα γαντάκια μου. Είναι μια υπέροχη αίσθηση κομψότητας, σιγουριάς και προστασίας, με εκφράζει...
Χειμώνας είναι η χαρά και ο παραμυθένιος χαρακτήρας του χιονιού που σκεπάζει τα πάντα με στρώματα και τούφες φρέσκιας ‘σαντιγύς’... Είναι η εποχή που είμαι ευτυχισμένη να είμαι σπίτι (γενικά είμαι σπιτόγτα), να έχω τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου κοντά, να τους φροντίζω και να με φροντίζουν, να είμαι ιδιαίταρα ζουζουνιάρα γλυκούλα, τρυφερούλα με το ‘αλλο μου μισό’...εεεεμμ... δηλαδή αν υπήρχε το ’αλλο μου μισό’ θα ήθελα να είμαι / να είναι έτσι, αλλά αφού δεν υπάρχει... είπαμε κουβέρτα, τζάκι, ένα καλό βιβλίο και σοκολάτα χα χα χα!
Και οι κατσουφιασμένες, μελαγχολικές μέρες του χειμώνα... κι αυτές είναι ωραίες, εκφράζουν ένα κομμάτι της ψυχολογίας και των συναισθημάτων μου... ημέρες ηρεμίας, συγκέντρωσης, βαθύ ύπνου, αρμονίας, συζήτησης και σπιτικού φαγητού με καλούς φίλους κι ό,τι άλλο όμορφο προκύψει.
@ Φωφώ
Πολύ λίγα θα μπορούσε να προσθέσει κανείς στο έξοχο κείμενό σου. Συνέχισε να γράφεις έτσι, τα αριστουργηματικά σου πρωτόλεια εγγυώνται για αυτό. Θα το κρατήσω σαν ύμνο στο χειμώνα για να μου ανεβάζει την διάθεση όποτε μου χρειάζεται και για να αρχίσω να τον βλέπω και με διαφορετικό μάτι.
Βλέπεις, οι λίγοι μήνες χειμώνα που έχουμε εδώ και ειδικά στα πιο νότια - δεν είναι παραπάνω από τρεις, δεν μας βοήθησαν να τον συμπαθήσουμε παραπάνω, να συμφιλιωθούμε μαζί του και να βρούμε τα πιο φανερά ή κρυφά μυστικά του, να τα αγαπήσουμε.
Σε ευχαριστώ που το άφησες όλο αυτό εδώ στο ιστολόγιό μου.
Γεια και πάλι! Δε θέλω να κάνω κάποιο σχόλιο εκφράζοντας την προσωπική μου άποψη, αλλά απλά να πω ότι μου άρεσε πολύ το κείμενό σου και ο τρόπος που γράφεις! Απ' ότι φαίνεται θα περάσω πολλές απολαυστικές ώρες, καθώς έχω διαβάσει πολύ λίγες από τις 20 και πλέον αναρτήσεις σου!
Να σαι καλα και να μη σταματήσεις να γράφεις! :-)
@ Themis
Φίλε Θέμη, καλό που σου αρέσουνε τα κείμενά μου, θα τα λέμε συχνά από εδώ και από τη δική σου γωνιά ασφαλώς. Να σου πω κιόλας πως κι εσύ λίγο συμμετείχες εδώ. Διάβασε προς το τέλος του:
http://museum23.blogspot.com/2009/01/blog-post_23.html για να καταλάβεις.
Καλή βδομάδα!
Δημοσίευση σχολίου