Περί διαφωνίας και “διαφωνίας”

Δεν τον έχω δει τόσο ξαναμμένο. Ήταν εμφανώς κόκκινος σε όλο του το πρόσωπο, τα χέρια του πρέπει να έτρεμαν, ανεπαίσθητα αλλά μπορούσε να γίνει εύκολα καταληπτό. Τα πυκνά του φρύδια του έκαναν κίνηση προς τα μέσα, λίγες ρυτίδες στο μέτωπο του. Φουμάριζε διαρκώς, μηχανικά, οι ρουφηξιές του, παρατήρησα, ήταν σύντομες και νευρικές. Στράβωνε το στόμα του, όχι από μαγκιά αλλά από αδεξιότητα θα έλεγα. Δεν ήταν συχνός καπνιστής. Ο καπνός ήταν φανερό πως δεν τραβιόταν προς τα μέσα. Στιγμιαία ανησύχησα μήπως πάθει τίποτα από την ένταση που έβγαζε. Τελικά, προσπάθησα να τον προσεγγίσω, να του μιλήσω και ίσως να τον συνεφέρω.


« Τι έχεις; Είσαι καλά; »
« Είχαμε μία έντονη συζήτηση το απόγευμα και συγκρούστηκαν οι απόψεις μας τόσο. Ασφυκτιούσα, σαν μια μάχη μου φάνηκε .. », μου είπε για τη δουλειά του .. άρχισε να μου εξηγεί ..
« Μήπως υπερβάλλεις; μία ανοιχτή κουβέντα είχατε, συμβαίνουν αυτά. Που διαφωνήσατε; »
« Όταν τους εξηγούσα την τεχνοτροπία, είναι η δουλειά μου .. το ξέρω καλά το θέμα .. δίνω όλο μου τον εαυτό .. με ρώτησαν: Έτσι είναι τα πράγματα ή έτσι είναι επειδή έτσι πρέπει να μας τα πεις;»,
» κάπου σάστισα, ήταν σαν ευθεία επίθεση »
« Δεν είναι τόσο σοβαρό το θέμα, ηρέμησε και θα το δεις πιο ψύχραιμα. »
Αφού του ανέβασα κάπως την διάθεση ακολουθεί ένα οργισμένο ξέσπασμά του:
« Αυτό δεν είναι διαφωνία, που να πάρει .. γαμώ το .. είναι συγκαλυμμένη επιθετικότητα! »

Αμέσως είχα καταλάβει τα πάντα και που το πήγαινε. Τον ήξερα καλά. Δεν θα έλεγα ότι ήταν εγωιστής, απλά στη δουλειά του ένιωθε - εξαιτίας ίσως του πάθους του για αυτή - ένα ζήλο, μια θέληση να μεταδώσει στους άλλους τις γνώσεις του και να μοιραστεί απόψεις μαζί τους. Ένιωθε περήφανος για τη δουλειά του και πίστευε ότι ήταν πολύ καλός, και δίκαια. Ήταν πληθωρικός, συνήθως το κέντρο της παρέας, δεν του έπαιρνε κανείς .. κεφάλι, σχεδόν όλοι τον παραδέχονταν. Στοιχηματίζω ότι επίτηδες οι άλλοι διαφώνησαν με αυτό τον τρόπο, ήταν έντονοι μαζί του όπως μου εξήγησε, πιθανόν και αγενείς – δεν ήμουν εκεί για να σας βεβαιώσω. Αλλά για αυτό για τη συγκάλυψη που ανέφερε μάλλον είχε δίκιο.

Το νεύμα μου και οι προσπάθειες καθησυχασμού του απέδωσαν. Το ξέσπασμα του, λειτούργησε ευεργετικά πάνω του. Σαν να άδειασε από μέσα του πολλή από την ένταση. Τώρα είχε ηρεμήσει αρκετά, είχε αρχίσει να ξαναγίνεται ο εαυτός του.

« Είσαι καλύτερα τώρα; »
« Ναι, ασφαλώς, κάπου τα φούσκωσα κι εγώ, ευχαριστώ .. »
» Συγγνώμη που σας αναστάτωσα .. »
« Δεν κάνει τίποτα »


Για τους λόγους της ιδιότυπης αυτής διαφωνίας ή “διαφωνίας”, δεν ήμουν εκεί και δεν ξέρω ούτε τα άτομα που συζητήσανε. Μήπως ήταν ένα είδος συμπλέγματος κατωτερότητας απέναντι στην υπεροχή του και έψαχναν κάτι για να του πουν; Μήπως υπήρχαν άλλου είδους απωθημένα μαζί του; Άλλες καταπιέσεις από το περιβάλλον τους; Μήπως η υπερευαισθησία του φίλου μου τελευταία; Μήπως; .. μήπως; .. Άβυσσος η ψυχή ..

----------------------------------------

Διαφωνία: Μία ήρεμη ανταλλαγή συναισθημάτων, σεβασμός στην γνώμη του άλλου αλλά και στον ίδιο το συνομιλητή (πρώτιστα να λειτουργεί το moto: μαθαίνω να ακούω). Ανταλλαγή επιχειρημάτων και προσπάθεια ανάλυσης με στόχο την αμοιβαία κατανόηση και γνώση. Προϋπόθεση, ένας κοινός τόπος για να συναντηθούμε να συζητήσουμε.

“Διαφωνία”: Έντονοι διάλογοι που συνοδεύονται εσχάτως και από προσωπικές αναφορές (κατά βάση αρνητικές), αδυναμία έως και ένδεια επιχειρημάτων και ανάλυσης. Οι δογματικές απόψεις είναι συχνές. Και το υποκειμενικό στοιχείο επικαλείται πολλές φορές - για την προσωπική μας .. θωράκιση ίσως;

Ένας καλός μου φίλος, πρόσφατος (ξέρει ποιος είναι αν με διαβάσει από αυτό που θα αναφέρω), μου έλεγε για δύο γνωστούς που δέθηκαν τόσο πολύ μέσα από τις εντονότερες διαφωνίες που είχαν ποτέ σε οποιαδήποτε συζήτηση στην ζωή τους. Έγιναν αδερφικοί φίλοι και, με τον τρόπο που μου το εξήγησε, με εντυπωσίασε.


Δεν ξέρω αν τα περί διαφωνίας και “διαφωνίας” είναι ένας πραγματικός διαχωρισμός, ένα δίλλημα αληθινό ή κατά συνθήκη, εμείς όμως ας το συζητήσουμε και ας συμφωνήσουμε ή διαφωνήσουμε - και όχι πάντως “διαφωνήσουμε”.