"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Περί διαφωνίας και “διαφωνίας”


Δεν τον έχω δει τόσο ξαναμμένο. Ήταν εμφανώς κόκκινος σε όλο του το πρόσωπο, τα χέρια του πρέπει να έτρεμαν, ανεπαίσθητα αλλά μπορούσε να γίνει εύκολα καταληπτό. Τα πυκνά του φρύδια του έκαναν κίνηση προς τα μέσα, λίγες ρυτίδες στο μέτωπο του. Φουμάριζε διαρκώς, μηχανικά, οι ρουφηξιές του, παρατήρησα, ήταν σύντομες και νευρικές. Στράβωνε το στόμα του, όχι από μαγκιά αλλά από αδεξιότητα θα έλεγα. Δεν ήταν συχνός καπνιστής. Ο καπνός ήταν φανερό πως δεν τραβιόταν προς τα μέσα. Στιγμιαία ανησύχησα μήπως πάθει τίποτα από την ένταση που έβγαζε. Τελικά, προσπάθησα να τον προσεγγίσω, να του μιλήσω και ίσως να τον συνεφέρω.



« Τι έχεις; Είσαι καλά; »
« Είχαμε μία έντονη συζήτηση το απόγευμα και συγκρούστηκαν οι απόψεις μας τόσο. Ασφυκτιούσα, σαν μια μάχη μου φάνηκε .. », μου είπε για τη δουλειά του .. άρχισε να μου εξηγεί ..
« Μήπως υπερβάλλεις; μία ανοιχτή κουβέντα είχατε, συμβαίνουν αυτά. Που διαφωνήσατε; »
« Όταν τους εξηγούσα την τεχνοτροπία, είναι η δουλειά μου .. το ξέρω καλά το θέμα .. δίνω όλο μου τον εαυτό .. με ρώτησαν: Έτσι είναι τα πράγματα ή έτσι είναι επειδή έτσι πρέπει να μας τα πεις;»,
» κάπου σάστισα, ήταν σαν ευθεία επίθεση »
« Δεν είναι τόσο σοβαρό το θέμα, ηρέμησε και θα το δεις πιο ψύχραιμα. »
Αφού του ανέβασα κάπως την διάθεση ακολουθεί ένα οργισμένο ξέσπασμά του:
« Αυτό δεν είναι διαφωνία, που να πάρει .. γαμώ το .. είναι συγκαλυμμένη επιθετικότητα! »

Αμέσως είχα καταλάβει τα πάντα και που το πήγαινε. Τον ήξερα καλά. Δεν θα έλεγα ότι ήταν εγωιστής, απλά στη δουλειά του ένιωθε - εξαιτίας ίσως του πάθους του για αυτή - ένα ζήλο, μια θέληση να μεταδώσει στους άλλους τις γνώσεις του και να μοιραστεί απόψεις μαζί τους. Ένιωθε περήφανος για τη δουλειά του και πίστευε ότι ήταν πολύ καλός, και δίκαια. Ήταν πληθωρικός, συνήθως το κέντρο της παρέας, δεν του έπαιρνε κανείς .. κεφάλι, σχεδόν όλοι τον παραδέχονταν. Στοιχηματίζω ότι επίτηδες οι άλλοι διαφώνησαν με αυτό τον τρόπο, ήταν έντονοι μαζί του όπως μου εξήγησε, πιθανόν και αγενείς – δεν ήμουν εκεί για να σας βεβαιώσω. Αλλά για αυτό για τη συγκάλυψη που ανέφερε μάλλον είχε δίκιο.

Το νεύμα μου και οι προσπάθειες καθησυχασμού του απέδωσαν. Το ξέσπασμα του, λειτούργησε ευεργετικά πάνω του. Σαν να άδειασε από μέσα του πολλή από την ένταση. Τώρα είχε ηρεμήσει αρκετά, είχε αρχίσει να ξαναγίνεται ο εαυτός του.

« Είσαι καλύτερα τώρα; »
« Ναι, ασφαλώς, κάπου τα φούσκωσα κι εγώ, ευχαριστώ .. »
» Συγγνώμη που σας αναστάτωσα .. »
« Δεν κάνει τίποτα »


Για τους λόγους της ιδιότυπης αυτής διαφωνίας ή “διαφωνίας”, δεν ήμουν εκεί και δεν ξέρω ούτε τα άτομα που συζητήσανε. Μήπως ήταν ένα είδος συμπλέγματος κατωτερότητας απέναντι στην υπεροχή του και έψαχναν κάτι για να του πουν; Μήπως υπήρχαν άλλου είδους απωθημένα μαζί του; Άλλες καταπιέσεις από το περιβάλλον τους; Μήπως η υπερευαισθησία του φίλου μου τελευταία; Μήπως; .. μήπως; .. Άβυσσος η ψυχή ..

----------------------------------------

Διαφωνία: Μία ήρεμη ανταλλαγή συναισθημάτων, σεβασμός στην γνώμη του άλλου αλλά και στον ίδιο το συνομιλητή (πρώτιστα να λειτουργεί το moto: μαθαίνω να ακούω). Ανταλλαγή επιχειρημάτων και προσπάθεια ανάλυσης με στόχο την αμοιβαία κατανόηση και γνώση. Προϋπόθεση, ένας κοινός τόπος για να συναντηθούμε να συζητήσουμε.

“Διαφωνία”: Έντονοι διάλογοι που συνοδεύονται εσχάτως και από προσωπικές αναφορές (κατά βάση αρνητικές), αδυναμία έως και ένδεια επιχειρημάτων και ανάλυσης. Οι δογματικές απόψεις είναι συχνές. Και το υποκειμενικό στοιχείο επικαλείται πολλές φορές - για την προσωπική μας .. θωράκιση ίσως;

Ένας καλός μου φίλος, πρόσφατος (ξέρει ποιος είναι αν με διαβάσει από αυτό που θα αναφέρω), μου έλεγε για δύο γνωστούς που δέθηκαν τόσο πολύ μέσα από τις εντονότερες διαφωνίες που είχαν ποτέ σε οποιαδήποτε συζήτηση στην ζωή τους. Έγιναν αδερφικοί φίλοι και, με τον τρόπο που μου το εξήγησε, με εντυπωσίασε.


Δεν ξέρω αν τα περί διαφωνίας και “διαφωνίας” είναι ένας πραγματικός διαχωρισμός, ένα δίλλημα αληθινό ή κατά συνθήκη, εμείς όμως ας το συζητήσουμε και ας συμφωνήσουμε ή διαφωνήσουμε - και όχι πάντως “διαφωνήσουμε”.

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ museum,
Η διαφωνία, είναι μια υγιής συζήτηση ανάμεσα σε ανθρώπους που προσπαθούν και έχουν κάθε καλή πρόθεση να καταλήξουν κάπου.
Από την άλλη πλευρά, η "διαφωνία" είναι μια μάχη ανάμεσα σε τεράστιου μεγέθους εγωισμούς που παλεύουν σαν το λιοντάρια για να επικρατήσουν και να επιβληθούν ο ένας στον άλλον!
Αν ο εγωισμός σου είναι the size of Peru, σίγουρα ΔΕΝ ακούς κανέναν γύρω σου! Και ο ενοχλητικός σου μονόλογος που συνήθως συνοδεύεται και από φωνές, κάνει τους άλλους να αγανακτούν και τους προκαλεί να σε... προκαλέσουν ακόμα και αν δεν είχαν αρχικά καμία τέτοια πρόθεση!
Κάποιοι χαρακτηρίζουν τέτοιους ανθρώπους "παθιασμένους", άλλοι "εκκεντρικούς καλλιτέχνες" ή "ιδιόρυθμους".
Για μένα είναι, απλά, εγωιστές!
Η διαφωνία είναι ευλογία.
Η "διαφωνία" όμως είναι - τουλάχιστον για μένα - το πιο ενοχλητικό και το πιο "άχρηστη σπατάλη ενέργειας" γεγονός!
Καλή σου μέρα και συγχαρητήρια για το θέμα που θίγεις :) .

Ανώνυμος είπε...

Φίλε museum πολύ ενδιαφέρον το θέμα σου για μια ακόμα φορά. Μου έχουν τύχει περιπτώσεις που μετά από έντονη διαφωνία για ασήμαντα θέματα έχω παρεξηγηθεί με ανθρώπους χωρίς να το καταλάβω. Μετά μετανιώνεις αλλά μπορεί και να είναι αργά. Μου άρεσαν οι αναλύσεις σου και η ιστορία στην αρχή. Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Άνοιξες μεγάλο θέμα τώρα φίλε. Οι περισσότεροι όταν λένε διαφωνία εννοούν τσακωμό, συμφωνείς; Μερικά άτομα που ξέρω, έρχονται από πριν έτοιμοι να διαφωνήσουν και όχι επειδή το έφερε η συζήτηση. Κάτι τέτοιους προσπαθώ να τους αποφεύγω και να μην συζητώ σοβαρά μαζί τους. Μ'αρέσει που στο τέλος κλείνεις με θετικό τρόπο όπως το συνηθίζεις!

museum είπε...

@ Lilith

Γεια σου Lilith από τη δική μου γωνιά! Συμφωνώ μαζί σου, μία συζήτηση αποσκοπεί στο να συνθέσουμε απόψεις ανακαλύπτοντας περισσότερες πτυχές της αλήθειας. Και όπως σωστά λες, αυτή εμποδίζεται από τους εγωισμούς μας, δηλαδή όταν το αντικείμενο (η συζήτηση) μεταφέρεται στο υποκείμενο (στους εαυτούς μας, επομένως και στους εγωισμούς μας). Να ήταν αυτό ο σωστός εγωισμός μας, τι καλά που θα ήτανε. Να ήταν δηλαδή η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός στον εαυτό μας, αυτός είναι καλώς εννοούμενος εγωισμός. Αλλά μία συμπεριφορά που δεν παραδέχεται τον άλλον που πιθανόν γνωρίζει περισσότερα ή και του επιτίθεται, καταντά ξεροκεφαλιά ή και βγάζει σύμπλεγμα κατωτερότητας (κόμπλεξ).

Ξέρεις τι έχω παρατηρήσει; Ότι όσο πιο πολλά γνωρίζει κάποιος, τόσο πιο απλός και συγκαταβατικός είναι σε μία συζήτηση. Και τον ‘καλό’ του εγωισμό τον δείχνει σε πιο θετικές, δημιουργικές επιδιώξεις (όταν προασπίζει την οικογένειά του, τους φίλους του, τη δουλειά του κ.λπ.)

Φιλιά

museum είπε...

@ Kostas

Αγαπητέ Κωστή, σε όλους μας έχει συμβεί μετά από μεγάλη λογομαχία ή και διαφωνία να μαλώσουμε. Νομίζω μία κουβέντα σε ήπιους τόνους αυτή τη φορά θα έλυνε τα προβλήματα και την όποια παρεξήγηση. Η διεξοδική συζήτηση τα λύνει όλα. Έτσι πιστεύω.

Να είσαι καλά.

museum είπε...

@ Andreas

Ακριβώς φίλε μου Ανδρέα. Η διαφωνία έχει εξισωθεί με τον διαπληκτισμό σε πολλούς, από όσο ξέρω. Μία ακόμα αιτία που μπορώ να δώσω εκτός από τα παραπάνω σχόλια είναι ότι δεν υπάρχει αληθινά διαφορετική οπτική στα πράγματα αλλά μία “διαφωνία” συχνά αυτοσκοπός, δογματική, δίχως επιχειρήματα.

Καλό σου απόγευμα.

Ανώνυμος είπε...

Σ'αυτό το τελευταίο που λες, έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ!
Αυτός που γνωρίζει πολλά, δεν έχει κανένα λόγο να φωνάξει.
Σ' αντίθεση με αυτόν που κάνει τον "ξύπνιο" και που νιώθει, προφανώς, ότι όσο πιο δυνατά φωνάξει τόσο πιο κατανοητός θα γίνει.
Σαν ένα ψεύτικο κόσμημα που έχει ανάγκη να "φωνάξει" μέσα απ'την εμφάνισή του σε αντίθεση με ένα χρυσό δακτυλίδι που και στην πιο απλή του μορφή, λάμπει! :)

panagiota είπε...

Προσωπικά θα πω πως "διαφωνώ" με αυτούς που αγαπάω και με ενδιαφέρουν σαν άτομα.Πολλές φορές και έντονα ίσως αν δεν σκέφτονται ή πράττουν σωστά.
οι "άλλοι" δεν μου προξενούν κανένα ενδιαφέρον να φέρω αντίρρηση ή να προσπαθήσω να τους αλλάξω τρόπο ζωής.
Κι άλλωστε όπως είπες αγαπητά Μ.
"Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου"

Την καλησπέρα μου

Ανώνυμος είπε...

Έχω ... "διαφωνήσει" , πάμπολλες φορές στη ζωή μου με τους συνεργάτες μου (για την δουλειά μιλάω πάντα) . Το μόνο καλό (ας το πούμε) σ' αυτές τις διαφωνίες μου , είναι πως στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι "διαφωνίες" μου αυτές απευθύνονταν στους προϊσταμένους και όχι στους υφισταμένους μου ....
Είναι εύκολο να κρίνει κάποιος τα πράγματα ... Το σωστό το γνωρίζουμε σχεδόν όλοι ...
Δεν γεννήθηκα "διαφωνούσα" ... Σαν έλλογος άνθρωπος κι εγώ διαφωνούσα ήμουν ... "Διαφωνούσα" ... έγινα .
Ξέρω ποιό είναι το σωστό φίλε μου MUSEUM , είμαι όμως πολύ κουρασμένη πια για να το διορθώσω

Dinos είπε...

Η διαφωνία, συνοδευόμενη από γνώση και σεβασμό, είναι ευεργετική. Πώς αλλιώς θα "πλουτίζαμε" στη ζωή μας, αν δεν αφήναμε το περιβάλλον να δράσει επάνω μας? Αλλιώς θα ανακυκλώναμε τον εαυτό μας. Η διαφωνία κάποιου προς κομμάτια του εαυτού μας, μας βοηθά ποικιλοτρόπως (να ισχυροποιήσουμε τις πεποιθήσεις μας μέσω διαλόγου με τον διαφωνούντα, να επανεξετάσουμε κάποιες απόψεις μας, να επαναπροσδιορίσουμε πράγματα, να βαδίσουμε αλλιώς όταν επιβάλλεται). Βέβαια το αποτέλεσμα μιας έντονης και βαθιάς διαφωνίας, μπορεί να είναι το διαζύγιο (με την ευρύτερη έννοια). Όμως για να υπάρξει μια νέα και υγιής αρχή, είναι επιβεβλημένο το τέλος.
Όσον αφορά τώρα τις "διαφωνίες", εδώ τα πράγματα είναι περίπλοκα. Συνήθως αυτού του είδους οι διαφωνίες είναι αφορμές για κατά μέτωπο συγκρούσεις. Υπάρχει ήδη ένα παρελθόν (υπόστρωμα) αντιπάθειας και μίσους, το οποίο ζητά να ελευθερωθεί βίαια (εκραγεί). Γι' αυτό και οι διαφωνίες αυτές είναι αβυσσαλέες και τα αποτελέσματά τους είναι απρόβλεπτα.

museum είπε...

@ Lilith

Έτσι πιστεύω πως είναι και ακόμα ότι ο εξυπνάκιας είναι στην πραγματικότητα ο αδύναμος κρίκος της παρέας. Το άσχημο της υπόθεσης είναι πως πολύ συχνά αυτοί οι άνθρωποι έχουν άγνοια για το τι είναι. Και ας θυμηθώ ότι το κακό δεν είναι να μην γνωρίζει κανείς αλλά να μην γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει! Εύστοχο το παράδειγμά σου με το δακτυλίδι!

museum είπε...

@ panagiota

Γεια σου Παναγιώτα. Ναι, η ήρεμη διαφωνία με φίλους και αγαπημένους για το καλό τους μου αρέσει. Η αναισθησία και η τυπική ευγένεια σε δήθεν φίλους είναι χειρότερη γιατί μας αποξενώνει. Εκτός και αν μας είναι αδιάφοροι, οπότε καλά κάνουμε.

ΥΓ: Θυμάσαι πως η διαφωνία που είχαμε για έναν επώνυμο αθλητή πρόσφατα, δεν μας αποξένωσε, το αντίθετο!

museum είπε...

@ silia

Καλή μου silia, το ξέρουμε ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, ούτε καν οι ίδιοι μας οι εαυτοί (γινόμαστε αργότερα έτσι;). Όταν ο άλλος μας επιτίθεται δεν πρέπει με κάποιο τρόπο να αμυνθούμε; Πιθανόν να χρησιμοποιήσουμε και τα ίδια μέσα.

Να σου αναφέρω κάτι για μένα. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, που μου παρουσιάστηκε “διαφωνία”, εγώ επηρεάστηκα κι εγώ στενοχωρήθηκα. Ο άλλος, όντας αναίσθητος, δεν κατάλαβε και πολλά. Δυστυχώς πρέπει κι εμείς ώρες - ώρες να έχουμε την αναισθησία τη δικιά του. Αυτό το έχω καταφέρει με το χρόνο.

museum είπε...

@ Dinos

Γεια φίλε Dino με τις καλογραμμένες απόψεις σου, για μια ακόμα φορά. Όπως αναφέρεις: “ Η διαφωνία κάποιου προς κομμάτια του εαυτού μας .. “ σημαίνει πως δεν είναι κυρίαρχη αυτή, αλλά βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε πολλαπλάσια συμφωνία. Αν δύο άνθρωποι διαφωνούν στα περισσότερα, πιστεύω είναι δύσκολο να βρουν κοινό πεδίο συνεννόησης, όσο κόσμιοι κι ευγενικοί και να είναι. Γιατί ουσιαστικά ‘απορρίπτουν’ ΄τα πιο μεγάλο κομμάτι του εαυτού του άλλου. Σε διαφορετική περίπτωση, όλα όσα γράφεις έχουν θετική επιρροή επάνω μας.

Όσο αφορά τη “διαφωνία”, ας είναι μακριά από εμένα με τους ανθρώπους μου. Μόνο με τους ξένους, τους αδιάφορους και όταν δεν γίνεται διαφορετικά και δεν μπορώ να τους προσπεράσω. Ακόμα και τότε όμως, ας κρατάμε τις στοιχειώδεις ηθικές μας αρχές και αναστολές ..

Ανώνυμος είπε...

"Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, που μου παρουσιάστηκε “διαφωνία”, εγώ επηρεάστηκα κι εγώ στενοχωρήθηκα. Ο άλλος, όντας αναίσθητος, δεν κατάλαβε και πολλά. Δυστυχώς πρέπει κι εμείς ώρες - ώρες να έχουμε την αναισθησία τη δικιά του."

ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ!!!
ΑΚΡΙΒΩΣ!

museum είπε...

@ Lilith

Καμιά φορά μπορούμε να πάρουμε 'μαθήματα' και από αυτούς. Προσοχή όμως μην μας αλλάξουν κι εμάς.

Ανώνυμος είπε...

File Museum kalimera su!ego tin diafonia tin eho se megali ektimisi epidi;;kerdizo;; apo tin aldalagy apopseon pano se ena thema ke mirazome tin gnosi me ton synomiliti mu.Paralila pistevo oti mono otan den ehis epihyrimata ftanis se fones ke synaisthimatiki fortis diladi stin arntiki exelixi tis.ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΓΕΝΙΑ

museum είπε...

@ Ανώνυμος – ΕΥΓΕΝΙΑ

Αγαπητή Ευγενία το σχόλιό σου είναι πλήρες και με βρίσκει σύμφωνο εξ ολοκλήρου. Τι άλλο να πω; Μόνο ακόμα ας αναφέρω ότι η λογική και αναλυτική συζήτηση με επιχειρήματα, όχι μόνο δεν οδηγεί σε συναισθηματική φόρτιση αλλά αντίθετα αποφορτίζει από εντάσεις, ακραίες συμπεριφορές και ανησυχίες. Σε ευχαριστώ.

Καλό σου βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Museum, εγώ ακολουθώ αυτό που είπε ο Μαρξ, θέση αντίθεση, σύνθεση. Καλό είναι να διαφωνείς όπου πιστεύεις πως έχεις δίκιο.
Συμφωνώ με τη φίλη Παναγιώτα,που έγραψε πως διαφωνώ με αυτούς που αγαπάω, και αυτό είναι σωστό, γιατί οι άλλοι μου είναι αδιάφοροι η γνώμη τους.

museum είπε...

@ efi

Αγαπητή Έφη, ωραίο αυτό το απόφθεγμα που άφησες. Νομίζω πως δεν γίνεται να υπάρχει πάντοτε αντίθεση σε όλες τις συζητήσεις. Η συνεχής αντίθεση, όπως ειπώθηκε και παραπάνω κρύβει συχνά ένα υπόστρωμα αντιπάθειας, άσχετης με το αντικείμενο που ανεβαίνει στο υποκείμενο. Όπως και η υπερβολική συμφωνία κρύβει μία απόσταση, αδιαφορία ή και δουλικότητα.

Καλό σου βράδυ.