"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Κάνε τη δυστυχία, ευτυχία

..
Δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις που κατεβαίνω στην πολιτεία για δουλειές. Εννοείται σε τράπεζες και υπηρεσίες. Κάποτε δεν γίνεται κι αλλιώς. Κυρίως βέβαια προτιμώ τα ηλεκτρονικά μέσα, τις on-line συναλλαγές. Τελευταία έχουν γίνει της μόδας και οι τηλεφωνικές διεκπεραιώσεις με παράλληλη καταγραφή των συνομιλιών, κάτι που με βρίσκει αλλεργικό.

Η κάθοδός μου στην πόλη στα μέσα του μήνα έγινε εξαιτίας της ανάγκης ανοίγματος τραπεζικού λογαριασμού. Βλέπετε, το ταμείο υγείας αποφάσισε να αλλάξει την τράπεζα κατάθεσης των νοσηλίων. Είχα εφοδιαστεί με όλα τα απαραίτητα, νόμιζα, για τη δημιουργία του. Ταυτότητα, βιβλιάριο, έτσι μου είχαν πει. Κάτι για εκκαθαριστικό εφορίας είχα ακούσει, μα το ανέφεραν διαζευκτικά και όχι σαν προϋπόθεση. Ήταν πρωί Δευτέρας, φρέσκος ήμουνα μετά από ένα πυκνό διήμερο ανασυγκρότησης κι αναψυχής.


Η στάθμευση στο κέντρο της πόλης ήταν αδύνατη κυρίως γιατί δεν θέλω να διπλοσταθμεύω ή να .. καβαλάω τα πεζοδρόμια. Δεν είναι του στυλ μου. Άφησα το αμάξωμα στο ψηλότερο σημείο της πόλης, θα ήταν αρκετά μακριά. Ξεκινώ. Δίπλα μου λίγο βήματα πιο κάτω, αντικρίζω το παλιό Νοσοκομείο, έργο του Δανού αρχιτέκτονα Κρίστιαν Χάνσεν μία κατασκευή του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, νεοκλασικού στυλ με αίθριο στο εσωτερικό του. Το έχω επισκεφτεί πολλές φορές, κυρίως για εκθέσεις ζωγραφικής, διαλέξεις ή μουσικές παραστάσεις το καλοκαίρι. Διαβάσαμε ότι λειτούργησε ως νοσοκομείο από το 1872 ως το 1973. Από το 1991 αποτελεί πολιτιστικό κέντρο και στεγάζει την πολιτιστική μας επιχείρηση.

Κατηφορίζοντας διέρχομαι παράπλευρα από νεοκλασική οικία γνωστού μεγαλέμπορου της περιοχής με καμάρες στο πεζοδρόμιό της. Αναδύει μία εντύπωση στιβαρότητας αλλά και εκλεπτυσμένης αισθητικής. Τα πεζοδρόμια της πόλης μου είναι στοές τα πιο πολλά, υπόστεγα με καμάρες, ιδιαίτερα καλλιτεχνήματα μερικές από αυτές. Έλεγαν οι παλαιοί - και είναι λογικό άλλωστε - πως τα έχτιζαν έτσι για να προστατεύονται από τις ατελείωτες ημέρες βροχής, που συντρόφευαν την πόλη, ειδικά τις περασμένες δεκαετίες.


Οι σκάλες που ενώνουν την άνω πόλη με την κάτω, τις διαβήκαμε, είναι επιβλητικές στην πρώτη ματιά αλλά συνάμα τόσο φιλικές στο πέρασμά τους, σχεδόν προσωπικές. Πιο κάτω, τα σιντριβάνια της πλατείας φαντάζουν μεγαλοπρεπή. Το μέρος βέβαια είναι δίχως πολύ πράσινο, αλλά μου αρέσει γιατί διατηρεί τον αστικό χαρακτήρα του.

Η άφιξη μου στην τράπεζα και η ολιγόλεπτη αναμονή μου στην ουρά συνοδεύτηκε από μία προσωρινή απογοήτευση. Ο λόγος ήταν ότι δεν μπόρεσα να ανοίξω τον λογαριασμό, επειδή έλλειπε ένα αποδεικτικό της εφορίας. Μία νέα οδηγία το απαιτούσε - κάτι που δεν μου είχε διευκρινιστεί. Μα την ατυχία μου. Έκανα τόσο δρόμο, σκέψη, για να μην τα καταφέρω; Ψυχραιμία, συμβαίνουν αυτά.

Μεταβολή στα γρήγορα και γραμμή για επιστροφή. Στην θέα μου ξεπροβάλει επιβλητικό το Δημοτικό Θέατρο, κτίριο σε σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Έρνστ Τσίλερ, αναγεννησιακής τεχνοτροπίας στο εσωτερικό του. Το κτίριο ανεγέρθηκε το 1872 με τη συνεισφορά των εμπόρων της πόλης και φέρει χαρακτηριστικά δείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής. Η εσωτερική του όψη αλλά και η ακουστική του το κατατάσσουν στα σημαντικότερα του είδους στη χώρα. Οι τελευταίοι σεισμοί βέβαια το έχουν ταλαιπωρήσει και η χρήση του έχει κάπως περιοριστεί.


Στο μεταξύ οι μικροπωλητές είχαν ξεμυτίσει, με τα κουλούρια τους, την πραμάτεια τους. Κάμποσες καλημέρες ξεστόμισα, αληθινές, σε γνωστούς και φίλους, γελαστά πρόσωπα. Κάποιοι άλλοι περισσότερο αγχωμένοι, μία εικόνα της πόλης. Η κίνηση και τα κορναρίσματα μας επανέφεραν στο σήμερα. Ας είναι, τουλάχιστον είμαστε ζωντανοί άνθρωποι. Σύντομη στάση στον κοντινό φούρνο. Η μυρωδιά από το φρέσκο ψωμί, θεσπέσια, πως να αντισταθείς;

Ανηφορίζουμε πίσω, η εργασία μας καλεί. Πώς να το αιτιολογήσω, μα ένα εσωτερικό φίλτρο είχε απομονώσει όλες τις ασχήμιες της πόλης και τις ανορθογραφίες. Μόνο ό,τι το ωραίο και το καλαίσθητο στην όψη μας, το άξιο αναφοράς στην αντίληψή μας. Κάποιος θα ήταν απογοητευμένος, που .. έχασε τόσο χρόνο για το .. τίποτα. Εγώ αντίθετα, εκείνο το πρωινό ένιωσα πλήρης και ακόμα πιο τυχερός γιατί σε λίγες μέρες θα επαναλάμβανα τη διαδρομή για να κλείσω τη δουλειά μου. Κάποιοι, θα φάνταζαν δυστυχισμένοι, εγώ το αντίθετο. Περπάτησα, είδα, άκουσα, χαιρέτησα, γεύτηκα ..

Ένα καλός μου δάσκαλος - πολλοί φίλοι μου ξέρουν ποιος - είχε κάποτε πει, σε μία ομάδα νοματαίων που γκρίνιαζαν με το παραμικρό, στην πρώτη .. ατυχία - για να τους συνεφέρει και να τους ενθαρρύνει:

« Κάνε τη δυστυχία σου ευτυχία και το ελάττωμα προτέρημα. »

Κι εγώ δεν έχω παρά όλο το αυτό το post, να του το αφιερώσω.
..

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φίλε museum μου έφτιαξες τη μέρα με τον τρόπο που είδες τα πράγματα. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι Οι εικόνες που μας δίνεις είναι πολύ ζωντανές. Το καλύτερο που μπορούσα να διαβάσω το πρωί. Μπράβο σου!

museum είπε...

@ Kostas

Κώστα να είσαι καλά, εκείνο το πρωί τα πράγματα ήταν έτσι ακριβώς δεν τα ωραιοποίησα απλά και μόνο για να αρέσει το post. Χρειάζεται αισιοδοξία, να βλέπουμε φωτεινά τα πράγματα, περισσεύουν βλέπεις η γκρίνια και το παράπονο.

Ανώνυμος είπε...

Το σύντομο οδειπορικό σου στην πόλη που ζούμε, με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο την πόλη στη οποία περάσαμε τα (ασυγκρίτως) περισσότερα χρόνια της ζωής μας.
Οι ιστορικές λεπτομέρειες μου άρεσαν πολύ.
Επίσης, μας "συμβούλευσες" ότι φτιάχνοντας την ψυχολογία και τη διάθεσή μας, αυτόματα μεταμορφώνουμε τα πράγματα γύρω μας και δημιυργούμε έναν ελκυστικό κόσμο.
Πόσοι από μας δεν έχουμε σηκωθεί κάποια πρωϊνά με πολύ καλή διάθεση και όλα γύρω μας φαντάζουν τόσο διαφορετικά και όμορφα? Δυστυχώς όμως αυτό αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα μιας αγχωτικής, απαιτητικής και επαναλαμβανόμενης στη ουσία καθημερινότητας.
Φίλε museum, η μικρή σου βόλτα ήταν ένα τροχιοδεικτικό μιας "ανθρώπινης" μέρας.

Unknown είπε...

Βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις, που οι "εξωτερικές" αντικειμενικές συνθήκες είναι τόσο έντονα αρνητικές, που δεν υπάρχει ούτε ελπίδα.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=88706844

Ανώνυμος είπε...

ΠΡΑΓΜΑΤΙ,ΦΙΛΕ MUSEUM,ΑΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΕΣΤΙΑΣΕΙ ΣΕ ΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ,ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΖΟΥΜΕ.ΙΣΩΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,ΙΣΩΣ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ!

Dinos είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τη φίλη Αθηνά και τους υπόλοιπους. Η πόλη μας είναι υπέροχη, αρκεί να σηκώσουμε το βλέμμα μας καθώς την περπατάμε.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπερίτσα σε όλους!

Museum…… ξέρεις δεν έχεις καθόλου άδικο! Αλλά πραγματικά, όπως λέει κι ένα από τα παιδιά εδώ, είναι πολύ δύσκολο να κατορθώσεις αυτό το πράγμα, δηλαδή να βάλεις να δουλέψει αυτό το μαγικό εσωτερικό φίλτρο το οποίο απομονώνει όλες τις ασχήμιες και τις ανορθογραφίες.

Κι όμως, κάποιες στιγμές, δεν ξέρω πως συμβαίνει, το δικό μου εσωτερικό φίλτρο κυριολεκτικά μου ανοίγει μάτια και ψυχή κι έτσι βλέπω πράγματα που πολλοί άλλοι άνθρωποι μου φαίνεται έχουν συνηθίσει τόσο πολύ που απλά δεν τους ενδιαφέρουν πια...

Εδώ στη Θεσσαλονίκη που μένω (δόξα το Θεό εκτός κέντρου!) υπάρχουν ακόμα κάποια νεοκλασσικά σπίτια, μερικά ανακαινισμένα και μερικά εγκαταλλειμένα στη μοίρα τους... Ακριβώς όμως αυτά τα εγκαταλλειμένα «ορφανά» κτίρια που καθημερινά υποφέρουν από την αδιαφορία των ανθρώπων που τα αφήνουν να καταστρέφονται σιγά σιγά από τα χτυπήματα του χρόνου, την ατμοσφαιρική ρύπανση κλπ. με κάνουν να σταματάω στο δρόμο... και να αναρωτιέμαι ποιος τα παράτησε έτσι, σε ποιον ανοίκουν, πως θα ήταν άραγε αν αυτοί που έχουν τα μέσα και την απαραίτητη επιρροή, αν οι ίδιοι οι κάτοικοι αυτής της πόλης είχαν το ενδιαφέρον και την αγάπη να σώσουν αυτά τα «ορφανά», να τα περιποιηθούν, να τα συντηρήσουν και να σώσουν έτσι ένα πανέμορφο κομμάτι της ιστορίας και ταυτότητας της πόλης... Όταν βλέπεις τα λίγα ιστορικά / νεοκλασσικά κτίρια που συντηρούνται όπως επίσης τα ερείπια του Βυζαντίου και κάποια μνημεία των Οθομανών, τότε συνειδητοποιείς πραγματικά πόσο κούκλα θα μπορούσε να είναι αυτή η πόλη που στην ουσία με κουράζει και με κάνει να θέλω να την αποφεύγω ή και να φύγω...

Κατά στιγμές λοιπόν χαίρομαι όταν βλέπω τις σπάνιες ομορφιές της και χαζεύω και χαμογελάω σαν μικρό παιδί... και κατά άλλες στιγμές θλίβομαι από αυτό το ανώνυμο, κακόγουστο, γκρι, απεριποίητο, χαοτικό, άψυχο εφιάλτη από σιδηροκολόνες και ψυχρό τσιμέντο (το έφαγε το πράσινο... και το λιγάκι που παλεύει να επιβιώσει........) όπου στους εξωτερικούς τοίχους είναι κολλημένα – σαν ξεθωριασμένες μύγες από το χειμώνα – τα «κουτιά» των κλιματιστικών.

Και το νιώθω σαν θαύμα όταν σ’αυτό το τσιμεντένιο εφιάλτη συναντώ αληθινούς ανθρώπους με γλυκιά ψυχή, όπως την κυρία Αθηνά που είναι πωλήτρια σ’ένα καλό μαγαζί γυναικείων ενδυμάτων όπου πήγα να αγοράσω πριν 3 μέρες δικά μου ρούχα (5 χρόνια είχα να αγοράσω κάτι καινούργιο...). Αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα, να γελάμε, μου έδειξε πολλά όμορφα πράγματα (και τα πήρα χα χα χα!), ανταλλάξαμε απόψεις γι’αυτό τον τόπο, μου είπε για τα παιδιά της, ότι θέλει να πάει να ζήσει αλού όταν βγει στη σύνταξη κλπ. Τί να πω; Πήγα σπίτι χαρούμενη, καλοδιάθετη, δεν έδωσα σημασία στο αυτοκινητολεωφορειοκομφούζιο στους δρόμους...

Γι’αυτό museum νομίζω ότι καταλαβαίνω αυτό που είπες και σ’ευχαριστώ που μου / μας υπενθύμισες αυτή την (σχεδόν βουδιστική) προσέγγιση της καθημερινότητάς μας.

Πολύ καλό σου βράδι

museum είπε...

@ Ανώνυμος

Ανώνυμε φίλε μου, να είσαι βέβαιος πως αγαπάμε την πόλη μας έστω και αν κάποιοι από εμάς δεν το εκτιμάμε κάποιες φορές. Η διάθεσή μας είναι μία υπόθεση εσωτερική αλλά και των αισθήσεών μας. Κυρίως γιατί συχνά εστιάζουμε με αυτές στα κακώς κείμενα, χωρίς να βλέπουμε τις όμορφες πλευρές. Ακόμα και αν τα λεγόμενα ‘θετικά’ είναι πολλαπλάσια. Δεν θα έλεγες πως ο εσωτερικός μας κόσμος χρειάζεται να ρυθμίσει καλύτερα τις αισθήσεις μας;

Δεν πιστεύω σε εξαιρέσεις γιατί έτσι είναι. Τις εξαιρέσεις και τον κανόνα εμείς τα διαμορφώνουμε.

museum είπε...

@ ΤΑΣΣΟΥΛΑ

Δεν κατάλαβα τις θες να πεις αγαπητή. Πάντως αν κρίνω από το link σου, η απώλεια της δουλειάς, δεν δικαιολογεί καθόλου την αφαίρεση ζωών. Αναφέρεται μάλλον σε συμπεριφορές που υπήρχαν κρυμμένες και που ξύπνησαν μετά από μία δυσκολία.

Ανώνυμος είπε...

....this is your hometown, my hometown (παλιό τραγούδι των 80's).

Πολύ καλό museum !!!!

museum είπε...

@ ΑΘΗΝΑ

Έτσι ακριβώς συμβαίνει Αθηνά όταν θεωρούμε αυτονόητα αυτά που έχουμε. Μας το υπενθυμίζουν εκλάμψεις αισιοδοξίας πόσο σημαντικά είναι, μας βγάζουν τον καλό μας εαυτό για να τα αγαπήσουμε. Ο σεβασμός βέβαια είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση γιατί κερδίζεται καθημερινά και με κόπο.

Καλημέρα!

museum είπε...

@ Dinos

Το πιστεύω αυτό που λες για την πόλη, μακάρι να συνοδεύεται από σεβασμό και περισσότερη σκέψη για αυτή και όσους ζουν μέσα της.

museum είπε...

@ ΦΩΦΩ

Καλημέρα Φωφώ. Σε ευχαριστώ που άφησες όλο αυτό το κείμενο εδώ. Η αφορμή για να γράψω αυτό το post, δεν ήταν τόσο να εξυμνήσω την πόλη μου ή να την διαφημίσω. Ούτε ακόμα να δηλώσω λάτρης των νεοκλασικών. Άλλωστε δεν θα μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να έχουν νεοκλασικά, μέγαρα και .. παλάτια. Ήθελα να δείξω πως μία καθημερινή .. ατυχία, κάτι που συνήθως μας κάνει .. έξω φρενών, ίσως να καταφέρναμε να τη δούμε από την θετική της πλευρά. Και να κατανοήσουμε τα πράγματα με πιο ξεκάθαρο κι άμεσο τρόπο. Η πόλη είναι πιο πολύ ένα περίβλημα για να πλάσω την ιστορία – που όμως ήταν αληθινή.

Άκου την εξής ιστοριούλα από τα παλιά. Κάποτε, φοιτητές στο Πανεπιστήμιο παρουσιάζαμε εργασίες σε ένα θεωρητικό μάθημα (σε πρώτη ματιά δεν φαινόταν να έχει πολλή σχέση με την πράξη). Στο τέλος μιας έξοχης παρουσίασης, ένας φοιτητής ρώτησε τον καθηγητή. « και τι θα κερδίσουμε από όλο αυτό; » σαν να υπονοούσε και ρωτούσε πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, σαν δουλειά, έρευνα, χειροπιαστό αποτέλεσμα. Χωρίς δισταγμό ο καθηγητής του απάντησε: « Έμαθες, αυτό είναι το κέρδος σου ». Πολλές φορές περιπλέκουμε τα πράγματα και σαν να μας λείπει η σκέψη για απλές και καθημερινές απολαύσεις. Αποφεύγουμε το εύκολο δρόμο γιατί θα μας πουν απλοϊκούς ή κοινότοπους. Για να εντυπωσιάσουμε κάνουμε ελιγμούς, φτάνουμε στον προορισμό κατάκοποι και λιγότερο γεμάτοι. Φαίνεται πως η κοινή λογική δεν είναι αυτονόητη στους πιο πολλούς (;). Ζούμε με αναφορές στο μετά, στο αργότερα . Αναμένουμε για κάτι χωρίς να ζούμε το σήμερα, και η αναμονή είναι χρόνος νεκρός.

Η εικόνα της πόλης μου αρέσει όταν συνδέει το χθες με το σήμερα και το μέλλον και έρχεται διακριτικά στο τοπίο που την περιβάλλει. Σχετικά με αυτά που είπες ας συμφωνήσω γράφοντας ακόμα πως δεν χρειαζόμαστε και πολύ άλλο τσιμέντο, μόνο ας εκμεταλλευτούμε ότι ήδη υπάρχει, ας καλλωπίσουμε και αναπλάσουμε τα υπάρχοντα. Και τότε θα έχουμε παραπάνω λόγους να αισιοδοξούμε στο ξεκίνημα της μέρας μας.

Φιλιά.

museum είπε...

@ kentavreas

Φίλε και παλαιέ συμπαίκτη Κενταυρέα, η πόλη που μεγαλώσαμε και που ζούμε, μας αρέσει, έτσι απλά. Θεωρούμε πως είναι η καλύτερη, δεν έχει γιατί.

Ανώνυμος είπε...

Museum, έχεις διαβάσει το βιβλίο "Το Μυστικό", που έγινε πολύ ντόρος και το διαφήμιζε και στην εκπομπή της η OPRAH WINFREY?
Σαν θέμα το βιβλίο έχει, πως να σκέφτεσαι θετικά σε όλα τα θέματα. Αν έχεις σκέψη θετική δεν σε ενδιαφέρουν οι κακοτεχνίες στους δρόμους, τα χαλασμένα πεζοδρόμια, και δεν λέω μόνο για την πόλη που αναφέρεις γιατί το ίδιο συμβαίνει σε μικρή ή σε μεγάλη πόλη στην χώρα μας.
Να είμαστε θετικοί λοιπόν και όλα θα πάνε ακόμη καλύτερα!

Ανώνυμος είπε...

Θα γελάσεις τώρα...
Λοιπόν, όταν ήμουνα μικρή, διάβαζα μανιωδώς Πολλυάννα (μη γελάς)!
Η Πολλυάννα, λοιπόν, συνήθιζε να παίζει ένα παιχνίδι που της έμαθε ο πατέρας της για να είναι πάντα χαρούμενη.
Το "παιχνίδι της χαράς"!
Δηλαδή, σε οτιδήποτε κι αν της συνέβαινε, αυτή έψαχνε να βρει το καλό (αισιόδοξο) στην όλη ιστορία.
Παράδειγμα: αντί να στεναχωρηθείς που τράκαρες το αυτοκίνητό σου και έσπασες το πόδι σου, να χαίρεσαι γιατί θα μπορούσες να έχεις σπάσει και τα δύο! :)
Μ' αυτό τον τρόπο, θα' σαι πάντα χαρούμενος!
Μου είχε φανεί καλή ιδέα και προσπαθούσα (όσο μπορούσα) να το εφαρμόζω :).
Δεν πετυχαίνει πάντα, όμως, περισσότερο γιατί οι άλλοι γύρω μας δεν έχουν και τόση διάθεση για... παιχνίδι!
Αυτό μου θύμισε το σημερινό αισιόδοξο post σου :)

museum είπε...

@ efi

Καλημέρα Έφη, το βιβλίο το έχω ακουστά, δεν το έχω διαβάσει. Είναι καλό να έχουμε θετική σκέψη να εστιάζουμε κυρίως στα θετικά. Βασικά να αποφεύγουμε τα άσχημα που δεν έχουν και τόση σημασία και μας 'χαλάνε' πολλαπλάσια από όσο τους αξίζει. Αυτό βέβαια είναι άσχετο με την έλλειψη ευαισθησίας για διάφορα κακώς κείμενα που οφείλουμε να τα επισημαίνουμε κατά καιρούς.

Το βιβλίο που μου προτείνεις θα το έχω στα υπόψη μου για προσεχώς! Φιλιά.

museum είπε...

@ Lilith

Σε παρακαλώ Lilith δάνεισε μου το βιβλίο της Πολλυάννας ή ακόμα καλύτερα το παιχνίδι :) Μου έχει ανοίξει η όρεξη τελευταία! Όχι τίποτα άλλο αλλά δεν θα νιώθω τύψεις και για τα λάθη που κάνω. Θα μπορούσαν να να ήταν και περισσότερα :) Για να εφαρμόσουμε βέβαια το παιχνίδι στην εντέλεια, καλό είναι όχι μόνο οι άλλοι να έχουν όρεξη να συμμετάσχουν αλλά και ο ίδιος μας ο εαυτός! Θα προσπαθήσω τουλάχιστον με αυτόν να τα βρω για να έχω σταθερό συμπαίκτη. Αλλά και με όσους άλλους επιθυμούν.

Το post προσπαθεί να δώσει κύματα αισιοδοξίας. Γιατί προσωπικά δεν βλέπω άλλο καλύτερο τρόπο να προχωρήσουμε. Φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

Ναι museum,

χα χα χα! Εντάξει ok , πιστεύω ότι κατάλαβα (τελικά) τι ήθελες να εκφράσεις. Αλλά βλέπεις; Αυτό παθαίνει κάποιος όταν γράφει ένα κείμενο... Δεν ξέρεις ποτέ πως θα το ερμηνεύσει και πως θα αντιδράσει πάνω σ’αυτό ο αναγνώστης. Είναι τελείως απρόβλεπτο επειδή δεν μπορείς να ξέρεις ποιες σκέψεις του αναγνώστη θα ‘ξεκλειδώσουν’ από το μυαλό του τα δικά σου λόγια, πως και γιατί θα εμπνευστεί από πράγματα που είπες εσύ... Εκείνος που γράφει μπορεί να έχει μια συγκεκριμένη ιδέα που θέλει να μεταφέρει, κάποιο σκοπό αλλά που και πως θα κατευθυνθεί ο αναγνώστης, που θα λοξοδρομήσει, αυτό δεν είναι ποτέ στο χέρι του ‘συγγραφέα’... Αλλά αυτό είναι τελικά, κατά την αποψή μου, και το όμορφο ή και το συναρπαστικό όταν γράφεις κάτι που μοιράζεσαι με άλους.

«[...] δεν χρειαζόμαστε και πολύ άλλο τσιμέντο, μόνο ας εκμεταλλευτούμε ότι ήδη υπάρχει, ας καλλωπίσουμε και αναπλάσουμε τα υπάρχοντα. Και τότε θα έχουμε παραπάνω λόγους να αισιοδοξούμε στο ξεκίνημα της μέρας μας.»
Ναι συμφωνώ! But that’s the point! Εγώ προσωπικά δεν βλέπω καμία προσπάθεια, ούτε από τους κατοίκους, ούτε από το Δήμο για την βελτίωση της εικόνας και των γενικών δυσάρεστων καταστάσεων η οποία θα αναβάθμιζε την ψυχολογία και την ποιότητα ζωής όλων εδώ...

«Η εικόνα της πόλης μου αρέσει όταν συνδέει το χθες με το σήμερα και το μέλλον και έρχεται διακριτικά στο τοπίο που την περιβάλλει.»
Και πάλι συμφωνώ μαζί σου. Αυτός είναι κι ο λόγος που αναφέρθηκα στα νεοκλασσικά κτίρια της πόλης από τα οποία υπήρχαν αρκετά πριν μερικές δεκαετιές όπως επίσης κτίρια άλλων καλλιτεχνικών / αρχιτεκτονικών ρυθμών. Δεν ήθελα να ισχυριστώ ότι θα έπρεπε να έχουν όλοι παλάτια και μέγαρα... αλλά ότι με την συστιματική εξαφάνιση κι εγκατάλειψη αυτών των ιστορικών μαρτύρων, χάνεται ο δεσμός ανάμεσα παρελθόν, παρόν και μέλλον και μαζί μ’αυτό χάνεται η γνώση για το πως δημιουργήθηκε αυτός ο τόπος, χάνονται η ταυτότητα και η προσωπικότητα της πόλης και των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί ή έζησαν εκεί....

«Το post προσπαθεί να δώσει κύματα αισιοδοξίας. Γιατί προσωπικά δεν βλέπω άλλο καλύτερο τρόπο να προχωρήσουμε.»

Ναι... όντως... έτσι είναι... τα πολύτιμα κύματα αισιοδοξίας τα έχουμε πάρα πόλύ ανάγκη όλοι μας σε τέτοιες εποχές και καταστάσεις... Είναι οραία που προσπαθείς να τα μεταδώσεις αυτά και να μας κάνεις να τα νιώθουμε...

Να είσαι καλά museum!

ένας στρατολάτης είπε...

Museum μη μου πεις ότι είσαι Συριανός!

museum είπε...

@ ΦΩΦΩ

Ναι, κατάλαβα! Πάντως, μία ακόμα πλευρά ενός θέματος (post) είναι και η ελευθερία ερμηνειών. Είναι δεκτή και ακόμα βοηθάει σε περισσότερες σκέψεις και αναλύσεις. Αυτό που έγραψες δηλαδή για τα κτίρια τα παλιά και την εγκατάλειψή τους είναι μέσα στο θέμα. Νομίζω πως γίνονται προσπάθειες αναπαλαιώσεων αλλά αυτό δεν φτάνει. Κι ακόμα οι αναπαλαιώσεις γίνονται κυρίως για εμπορική εκμετάλλευση και όχι σαν κάτι που θα ομορφύνει και θα δώσει χρώμα στην πόλη από μόνο του. Είναι τελικά μία από πολλές πλευρές της ζωής μας μέσα στις πόλεις ή και πιο έξω από αυτές.

Το ζήτημα της αισιοδοξίας είναι σημαντικό για να την επιδιώκουμε. Δεν είναι πάντοτε εφικτό βλέπεις. Ειδικά στη δικιά μας ράτσα των Ελλήνων μας περισσεύει η γκρίνια, η μιζέρια και η συνεχής απαίτηση για νέα (υλικά) πράγματα. Ας είναι, εμείς δεν θα συμπορευτούμε με το .. ρεύμα.

Φιλιά

ΥΓ: Γράφεις ωραία, δεν ξεχωρίζω αν ήσουνα αλλού πριν χρόνια. Και όχι μόνο αλλά πολύ καλύτερα από τους περισσότερους εδώ. Να συνεχίσεις να γράφεις, να μιλάς και να σκέφτεσαι και στα Ελληνικά, αν αυτό σου αρέσει τόσο ..

museum είπε...

@ ένας στρατολάτης

Μοιάζει κάπως αλλά δεν είμαι. Επειδή μαζί με την Ερμούπολη είμαστε οι πιο παλιές πόλεις στην νεώτερη Ελλάδα. Αν διαβάσεις θα το βρεις. :) Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ φίλε μου MUSEUM , έννοιωσα σαν να περπάτησα μαζί σου .
Σαν να με πήρες απ' το χέρι και να περπατήσαμε μαζί σε μια πόλη που δεν έχω δει ποτέ μου και ίσως ... ποτέ μου να μην δω . Όχι γιατί είναι μακρινή ή απρόσιτη (τί είναι άλλωστε τόσο μακρινό στην εποχή μας) , αλλά γιατί για να επισκεφτώ
"ΑΥΤΗ" την πόλη που περιγράφεις εσύ πρέπει να έχω τα δικά σου μάτια ... Μάτια γεμάτα από θετικά συναισθήματα και σκέψεις και προπαντός μάτια γεμάτα από το φως της αγάπης για τον τόπο που μας γέννησε ...
Μπράβο MUSEUM , ... Μείνε έτσι .
-------------------------
Σαν δώρο για την όμορφη "βόλτα" που μου πρόσφερες σου γράφω ένα μικρό απόσπασμα από ένα παλιό γραπτό μου :
. . .Μια πόρτα άνοιξε και μπήκε καινούριος μουσαφίρης . Μια φτερωτή Ανάμνηση . Φιλοτάξιδη , λίγο χλωμή όπως πάντα , άσπονδος εχθρός της Λησμονιάς , μα πάντα όμορφη. Απρόσκλητη και αναπάντεχη , μα πάντα καλοδεχούμενη , σαν το δροσερό θαλασσινό νοτιαδάκι , που «σπάει» το καύμα του καλοκαιριάτικου μεσημεριού . Η ανάμνηση της γειτονιάς μου . Της γειτονιάς των παιδικών μου χρόνων . Αυτής , που με κανάκεψε σε καιρούς ευαίσθητους και τρυφερούς , που σκούπισε τα γδαρμένα μου γόνατα , που με έκρυψε στις απόκρυφες γωνιές της λίγο πριν ξεφωνίσω την ιαχή «φτου ξελευτερία» , που στέγνωνε τα δάκρυα της μοναξιάς και της φτώχιας μου , και που την αγάπησα τόσο , ώστε κάποτε , - χαίρε παιδική αθωότητα - , πίστεψα , πως η μάνα μου , ήταν μόνο ένας άνθρωπος , που έτσι απλά μου είχε δώσει ο Θεός για να φωνάζω «μάνα» , μα στην πραγματικότητα , με είχε γεννήσει Αυτή , η πανέμορφη , και ξεχασμένη απ’ όλους , μικρή , επαρχιώτικη κουρελαρία . Η γειτονιά μου .

museum είπε...

@ silia

Σε ευχαριστών εκ βαθέων για τα λόγια σου. Να ξέρεις πως δεν περιέγραψα με κάτι ιδιαίτερο την πόλη μου, άλλωστε βλέπεις κι εσύ τα κτίρια και τις γωνιές της από τις φωτογραφίες – μιλούν από μόνα τους. Μόνο λίγη φαντασία χρειάζεται, σκέψη παραπάνω για να καταλάβουμε ότι αυτά τα ‘άψυχα’, σε πρώτη ματιά, κτίρια και κατασκευάσματα, κρύβουν πίσω τους μία ιστορία και τα κατοίκησαν άνθρωποι δραστήριοι, σημαντικοί αστοί, με αγάπη για την πόλη τους. Ένα απλό άγγιγμα τους αρκεί για να ζωντανέψουν.

Έξοχο το κείμενο που μου άφησες εδώ. Ευτύχησα κι εγώ να μεγαλώσω σαν φυσιολογικό παιδί με τη γειτονιά και τα παιχνίδια της (κρυφτό, μήλα, αμπάριζα, γυαλένια και μπάλα να θυμηθώ μόνο μερικά), τους φίλους μου που είναι οι καλύτεροι που έχω κάνει με διαφορά και τις άλλες αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας.

Φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

Μετά απο αρκετές επισκεψεις στο αξιόλογο ιστιολογίο σου,αποφάσισα φίλε museum να σου αφήσω ένα σχόλιο.

Ωραίο το πέρασμα από τη δυστυχία στην ευτυχία ή καλύτερα από τη μιζέρια της καθημερινότητας στην απόλαυση της κάθε στιγμής.
Άδραξε τη μέρα έλεγε ο καθηγητής στο "Κύκλο των χαμένων ποιητών". Μακάρι να μπορούσα να το κάνω κάθε μέρα,σε κάθε περίσταση.
Μπράβο σου λοιπόν που μετέτρεψες το μαρτύριο μιας γραφειοκρατικής χαζοδουλείας, σε μια ευχάριστη βόλτα στο κέντρο της πόλης μας.


'Time has no meaning in itself, unless we choose to give it significance'.

Dionyssis

museum είπε...

@ Ανώνυμος - Dionyssis

Καλώς το Διονύσση. Η μιζέρια και η γκρίνια είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα, ακόμα και όταν όλα πάνε καλά. Μακάρι να υπάρχουν τέτοιοι δάσκαλοι όπως στον “Κύκλο των χαμένων ποιητών” που να διαμορφώνουν χαρακτήρες με ευαισθησίες και θετική σκέψη. Δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοιοι σήμερα ή η μιζέρια είναι στα γονίδιά μας. Δύσκολο ερώτημα αν και δεν πιστεύω σε εγγενή τέτοια χαρακτηριστικά.

Την επόμενη φορά θα κάνουμε τη βόλτα παρέα! Καλημέρα!

epicurean είπε...

Πιστεύω οτι αυτο που δημιουργεί αυτο που εμεις βιώνουμε σαν πραγματικότητα δεν ειναι τοσο το τη μας περιβάλει αλλα σε τη εστιάζουμε τον νοητό φακο μας.

Στο προκείμενη περίπτωση ο συγγραφέας διαλεξε να εστιαση τον εσωτερικό φακο του στην ομορφια το αισθητικο και το ωραίο που υπήρχε γυρω του και αυτο του δημιούργησε μια θετικη διαθεση.Ισως αυτο να ειναι το μεγαλο στοίχημα(η εστω ενα απο το στοιχήματα) στην καθημερινότητα μας.Να προσπαθούμε να εντοπιζουμε και να διακρινουμε το ωραιο οπου και να βρισκομαστε και σ'αυτο να εστιαζουμε την προσοχή μας.
Σιγουρα αυτο στις κακογουστες ελληνκες πόλεις(η εστω στην πλειοψηφία αυτων) στις οποίες ζει το μεγαλυτερο μερος των κατοίκων αυτο μερικες φορες μιαζει με σισύφειο αθλο που απαιτει πολυ ασκηση και υπομονη.Πιστευω ομως οτι αυτοι που διαπρεπουν επιβραβεύονται, εχοντας μια πιο ανετη και ποιητική ζωη.