Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα

_
Το ξύπνημα ήταν από νωρίς κατά τις εφτά, και το ξεκίνημα της διαδρομής μας λίγο πριν τις οκτώ. Το ραντεβού μας δινόταν κάθε χρόνο εκεί στην οδό Παπαφλέσσα πλησίον του Ναού του Αγίου Ανδρέα. Η πιανομελόντικα ήταν καθαρή και φρεσκογυαλισμένη. Το τρίγωνο του φίλου μου συμπλήρωνε την εικόνα μας. Είχα μία μικρή έφεση κι έπαιζα καλά τα κάλαντα, σε δύο τρεις ‘σκάλες’ αν θυμάμαι. Ο φιλαράκος μου δεν διακρινόταν και για την κρυστάλλινη φωνή του, το πάλευε με το τρίγωνο κι αυτός να κρατήσει το .. τέμπο, δεν θα μπορούσα όμως χωρίς την παρουσία του. Μέχρι την Τρίτη Γυμνασίου τα λέγαμε τα κάλαντα. Εκείνη την τελευταία χρονιά, θυμάμαι ένα στριμμένο κύριο:



«Καλά εσύ ολόκληρος άντρας και λες ακόμα τα κάλαντα;» με ρώτησε.
«………..» εγώ.

Περιττό να αναφέρουμε ότι δεν επηρέασαν διόλου την διάθεσή μας και την λαχτάρα που νιώθαμε εκείνες τις μέρες. Η προσμονή στο χτύπημα του κουδουνιού, μετά το άνοιγμα της πόρτας όταν μας έγνεφαν θετικά για να αρχίσουμε, μέχρι το μικρό μας φίλεμα – ολόκληρος θησαυρός μας φάνταζε τότε. Όλα μαγικά.

Τα κάλαντα των Χριστουγέννων αλλά κι εκείνα της Πρωτοχρονιάς είναι μέσα στην καρδιά μας. Μέσα στο καταχείμωνο, πρωί - πρωί κοντά στο χάραμα, είμαστε διαρκώς παρόντες. Στο τέλος της διαδρομής, κατά τις δύο το μεσημέρι, απλώναμε πάνω στο στρωμένο κρεβάτι το μποναμά μας για τη δίκαιη μοιρασιά.


Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και επέλεγα στιγμές να ξαναζήσω αυτές θα ήταν ανάμεσα τους. Όσα δώρα κι αν απέκτησα, όσες συνάξεις κι αν προέκυψαν, όσες πρωτοχρονιές κι αν γλεντήσαμε, οι μέρες των παραμονών που ξαμολιόμαστε με τα τρίγωνα και τα πνευστά είναι ασύγκριτες.

Φέτος, όχι μόνο θα υποδεχθώ με ανοικτές αγκάλες αλλά θα παρακαλώ να μού’ρχονται παιδάκια στη γειτονιά να μου “τα λένε”.

Το blog θα κάνει κι αυτό λίγες διακοπές και θα επανέρθει γύρω στις 10 του Γενάρη.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
φίλοι μου
και
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ το ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2010 !!

_

Αναμένοντας τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά

_
Η αναμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μου φέρνει γλυκόπικρες γεύσεις στο νου, ειδικά τελευταία. Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι υπέρτερο – ίσως ποικίλει από χρόνο σε χρόνο. Πρώτα είναι η ημερολογιακή αλλαγή του χρόνου κι επομένως η ηλικιακή μας αύξηση: ένα βήμα ψηλότερα στη σκάλα της ηλικίας μας. Εδώ υπάρχουν οι απαισιόδοξοι που σου προσθέτουν ένα χρόνιο αμέσως μετά την πρωτοχρονιά και ας έχεις γεννηθεί .. στο τέλος Δεκεμβρίου. Οφείλω να παραδεχθώ πως είμαι υποστηρικτής του Αμερικάνικου συστήματος που αυξάνουν τα έτη σου μόλις τα συμπληρώσεις, δηλαδή στα γενέθλιά σου. Αυτός λέμε είναι ας πούμε 29 χρονών και 360 ημερών - αλήθεια είναι ακόμα 29, στη δεκαετία των 20! Αν πάλι μετρήσουμε στο δεκακεξαδικό σύστημα αρίθμησης, ο τριαντατριάρης είναι μόλις 21 ετών! Τα πάντα είναι σχετικά με το σύστημα αναφοράς. Θαυμάσια.


Τα καλό της υπόθεσης των γιορτών αυτών είναι πως σπάνε το μουντό τοπίο και το σκοτάδι του χειμώνα. Μέσα από τεχνητό βέβαια φως βιτρινών, καταστημάτων, των φιλόξενων τραπεζιών φίλων και συγγενών, ακόμα και από τα λαμπιόνια των δέντρων και των μπαλκονιών. Μία όαση στο μέσο του χειμώνα είναι ότι πρέπει από αυτή την άποψη.

Οι άνθρωποι φαίνονται με το πέρασμα των χρόνων σαν να πιάνονται όλο και περισσότερο από έθιμα και παραδόσεις. Με όλο και μεγαλύτερο πάθος και ευλάβεια στην τήρησή τους. Νομίζεις πως ξαφνικά έγιναν πιο πιστοί, πιο ευσεβείς, σαν κάτι να τους άλλαξε και θέλουν να πάνε πίσω, στις ρίζες τους. Μάλλον για μεγαλύτερη ανασφάλεια πρόκειται – για τους πολλούς, ο φόβος της φθοράς ίσως, για το άγνωστο του αύριο;

Θέλω να είμαι καλός στην δύναμή μου και στην ασφάλειά μου. Να επιλέγω κάτι συνειδητά και όχι όταν τα υπόλοιπα έχουν στερέψει. Να με κάνουν παρέα όταν δεν τους έχω ανάγκη. Να κατανοώ τι βρίσκεται πίσω από τα πράγματα που ακολουθώ, να σκέφτομαι.

Ένα ευχάριστο των εορτών είναι οι αργίες και το καθισιό από τη δουλειά. Πότε μου δεν αισθάνθηκα τόσο κουρασμένος όσο στο τέλος της χρονιάς. Οι δράσεις που έχουν σωρευτεί ας διακόψουν. Λίγες μέρες διάλειμμα είναι αρκούντως αναζωογονητικές. Ειδικά φέτος η παύση θα παραταθεί. Και η γεύση στο τέλος και η εντύπωση θα είναι πιο γλυκές με διαφορά.

Απόψε λέω να στολίσω το δέντρο μου. Οι όποιες τελευταίες ελπίδες εύρεσης αγοράς παραδοσιακού Ελληνικού καραβιού έπεσαν στο κενό. Και πέρσι το ίδιο συνέβη. Ας είναι, το δεντράκι μου είναι μία χαρά. Εδώ η πολλή σκέψη και η αναζήτηση στις ρίζες του εθίμου δεν ξέρω αν βοηθάει και πολύ. Να τι διαβάζω:


" Οι πρόγονοι του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μπορούν να αναζητηθούν στα ειδωλολατρικά έθιμα της λατρείας των δέντρων. Τότε δέντρα μεταφέρονταν μέσα στα σπίτια και οι άνθρωποι τα στόλιζαν για να εξασφαλίσουν καλή σοδειά τον επόμενο χρόνο. Λέγεται ότι ο Μαρτίνος Λούθηρος ξεκίνησε την παράδοση των αναμμένων λαμπών στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, στη Γερμανία, τον 16ο αιώνα. Η εικόνα ενός πράσινου δέντρου την παραμονή των Χριστουγέννων, με τα αστέρια να λάμπουν στον ουρανό από πάνω του, του έκανε μεγάλη εντύπωση και τοποθέτησε ένα παρόμοιο δέντρο, διακοσμημένο με αναμμένα κεριά, μέσα στο σπίτι του. Στα μέσα του 1800, το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δένδρου είχε επεκταθεί ταχύτατα σε όλο τον κόσμο. Το έθιμο γινόταν αιτία για πολλά ατυχήματα! Έτσι, μέχρι να εφευρεθούν τα ηλεκτρικά φωτάκια, οι προνοητικοί είχαν και έναν κουβά νερό κάτω από το δέντρο, για τον κίνδυνο πυρκαγιάς.

Το 1882, το πρώτο ηλεκτρικά φωτισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου, στολίσθηκε στην πόλη της Νέας Υόρκης, στην κατοικία του Έντουαρτ Τζόνσον, ενός συναδέλφου του εφευρέτη Τόμας Έντισον. Σήμερα, περισσότερα από 72 εκατομμύρια δέντρα στολίζονται κάθε Χριστούγεννα, και από αυτά, 35 εκατομμύρια είναι αληθινά δέντρα ενώ 37 εκατομμύρια είναι ψεύτικα. "

Ας σας ομολογήσω πως είμαι υπέρ της αγοράς ψεύτικου δέντρου όχι τόσο εξαιτίας οικολογικής συνείδησης (νομίζω πως διαθέτω λίγη από αυτή) μα για οικονομικούς λόγους σε τέτοιες εποχές που ζούμε, πού να αγοράζεις ένα αληθινό δέντρο κάθε χρόνο;


Η ώρα περνάει και πρέπει να σας αφήσω για να αρχίσω τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια μου, πρώτα στα γλυκά. Τα μελομακάρονα του διπλανού φούρνου μου έχουν σπάσει τη μύτη. Όσα και αν φτιάξεις στο σπίτι, δεν μπορείς να αντισταθείς. Τελικά κάτι μου λέει ότι δεν θα είναι άσχημα αυτές τις μέρες!

Θα τα ξαναπούμε πριν τα Χριστούγεννα.
_

Λίγη Τέχνη: Το φιλί

_

Ας πάμε για λίγη Τέχνη σήμερα με δύο από τους πιο χαρακτηριστικούς πίνακές της. Στην αρχή, “Το φιλί”, έργο του Νορβηγού Έντβαρτ Μουνκ το 1897. Μία εξπρεσιονιστική απεικόνιση που εξωτερικεύει πάθος δίχως άλλο, μα και τρόμο που προκύπτει μέσα, όχι τόσο από τα χρώματα και την σκοτεινή ατμόσφαιρα, όσο από την παραμόρφωση των προσώπων. Δεν υπάρχουν πρόσωπα μέσα στο πλαίσιο, το ένα παραβιάζει το άλλο, το φιλί και ο έρωτας γίνονται επιθετικοί και φτάνουν στον να αλλοιώσουν τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτόν αρχικά σαν αυτόνομες, ανεξάρτητες οντότητες. Πάρα πολλοί φιλότεχνοι, απλοί άνθρωποι που μαγεύτηκαν στην ματιά του έχουν υμνήσει τον πίνακα μιας και περικλείει όλο το φάσμα των συναισθημάτων: πάθος δράμα, ένωση των δύο ανθρώπων σε ένα και πάνω από όλα αληθινή αγάπη.

Δεν μπορεί εύκολα κάποιος μέσα σε λίγες αράδες να αποδώσει και πολλά από τη δουλειά αυτού του μέγιστου Εξπρεσιονιστή. Μόνο να ψηλαφίσουμε μπορούμε και να δώσουμε λίγα ερεθίσματα. Ο καθένας και η καθεμία μας μπορούν να κρίνουν και να συμπεράνουν.



Στη δικιά μου ματιά και αισθητική βέβαια ο Πίνακας “Το φιλί” του Γκούσταφ Κλιμτ (1907-1908) είναι ότι πιο ωραίο στο είδος του που έχω δει ή γνωρίσει. Ρομαντική ατμόσφαιρα, αντίστιξη εμπρός χρυσαφένιου με το φόντο - ο άνθρωπος στο κέντρο και στο προσκήνιο, αντίθεση της φωτεινής πλευράς με το σκοτεινό, ανέραστο, μουντό μας κομμάτι. Ο πλούτος του έρωτα εκφράζεται στον πίνακα μέσα από βαρυφορτωμένα υλικά αγαθά – τα κοσμήματα και χρυσαφικά στην ένδυση των νέων. Ο άντρας χαμηλώνει ελαφρώς για να συναντήσει την σύντροφό του με μία διακριτικότητα.

Το πιο χαρακτηριστικό σημείο του όμως είναι ο τρόπος του φιλιού και ο απόλυτος σεβασμός στην ελευθερία και το απαραβίαστο της υπόστασης του άλλου. Τα πρόσωπα δεν παραμορφώνονται, διατηρούν την ακεραιότητά τους και αναδεικνύονται κιόλας – ειδικά εκείνο της γυναίκας. Ο έρωτας καταφέρει να ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στην συντροφικότητα και την ελευθερία, σε μία σταθερή, αμφίδρομη σχέση. Να γιατί, με τα όσα ξέρουμε και καταλαβαίνουμε, τον κατατάσσουμε στους πιο σπουδαίους.

------------------------



Ο Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch) ήταν Νορβηγός ζωγράφος, που ανήκει στους προδρόμους του εξπρεσιονισμού. Γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1863 στο χωριό Άνταλσμπρουκ της Νορβηγίας και μεγάλωσε στο Όσλο. Πέθανε στις 23 Ιανουαρίου 1944 στο Όσλο. Το πιο γνωστό του έργο είναι «Η Κραυγή». Το ύφος στα έργα του επηρεάζεται αρκετά από προσωπικά δράματα που βιώνει στην οικογένεια του.
Όπως λέει και ο ίδιος: “Kληρονόμησα δύο από τους πιο φοβερούς εχθρούς της ανθρωπότητας – την κληρονομιά της φυματίωσης και της παραφροσύνης – η ασθένεια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι μαύροι άγγελοι που στάθηκαν στο λίκνο μου.”


Ο Γκούσταφ Κλιμτ (Gustav Klimt, 14 Ιουλίου 1862 – 6 Φεβρουαρίου 1918) ήταν Αυστριακός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος της Απόσχισης (Sezession) της Βιέννης που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό (Art Nouveau). Είχε σημαντική συμβολή στη διεθνή αναγνώριση της αυστριακής τέχνης και υπήρξε από τους πρώτους που κατάφεραν να συνδυάσουν την εικονιστική με την αφηρημένη ζωγραφική. Ο ερωτισμός που κυριαρχεί στα έργα του προκάλεσε συχνά αντιδράσεις. Το ερωτικό στοιχείο είναι απροκάλυπτο και σε αρκετά από τα σχέδιά του, τα οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως φόρο τιμής “στην αγαθή αλλά και λάγνα φυλή των υπερευαίσθητων”.
_

Απορρίμματα .. παντού

_
Έμπνευση ιδιαίτερη δεν έχω τελευταία - για γράψιμο, ας το ξεκαθαρίσω - ούτε πολύ χρόνο, βλέπετε αυτός έχει γεμίσει από δράσεις έξω στον καθαρό ουρανό, μα και στις κλειστές σάλες του χορού. Είπα να κάνω και πράξη τη σταδιακή αποκόλλησή μου από τον ‘προσομοιωμένο’, συχνά ‘ξέβαθο’ κόσμο του internet στον ελεύθερό μου χρόνο που τον .. παραγέμιζε μέχρι πρότινος.

Το παραγέμισμα είναι συνήθως μία λέξη με αρνητική χροιά και κοιτάτε που σκέφτηκα τώρα τους .. παραγεμισμένους κάδους των σκουπιδιών στην βρώμικη πολιτεία που ζω! Το είπε κι ο δήμαρχός της, απαντώντας στους εργάτες της καθαριότητας όταν ζήτησαν αύξηση και καλύτερους όρους εργασίας. Είχε και κάποιο δίκιο όπως και να έχει, όταν εκείνοι αφήνουν τους κάδους ανοιχτούς να χάσκουν στην αποκομιδή των σκουπιδιών. Και συχνά ράθυμοι, σαν να μην νοιάζονται κι αν αφήνουν απορρίμματα στον δρόμο (θα έρθει η σκούπα να τα μαζέψει αργότερα, σου λένε).


Το θέμα των σκουπιδιών επηρεάζει την αισθητική εικόνα της πόλης και βέβαια την υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος. Και αν για το πρώτο σκέλος της υπόθεσης, πολλοί μπορούν να κρυφτούν πίσω από την ασφάλεια του υποκειμενισμού και της διαφορετικής άποψης που δικαιούνται να έχουν, για το δεύτερο δεν σηκώνουμε συζήτηση. Η αυξανόμενη έκθεση σε ασθένειες και ο .. βιασμός του περιβάλλοντός μας αυξάνουν γεωμετρικά στο χρόνο, μέσα από την παροιμιώδη αδιαφορία των κατοίκων για την πόλη και όχι μόνο - είναι και η ύπαιθρος που υποφέρει από τις εξορμήσεις των βαρβάρων.

Η κλασσική κουτοπόνηρη σκέψη του νεοέλληνα:
- Μα δεν έχουμε παιδεία, ο ένας.
- Ας καθαρίσει ο δήμος που τον πληρώνω, ο άλλος
- Ας πάψει πρώτα να ρυπαίνει ο βιομήχανος, τα δικά μου σκουπίδια δεν είναι τίποτα, θα ακούσεις παραδίπλα.

Αδιαφορία, ηλιθιότητα ή ανικανότητα; Θα λέγαμε πως είναι μία σύνθεση αρνητικών και ότι η λέξη κουτοπονηριά αποδίδει καλύτερα το φαινόμενο. Στο μεταξύ σχεδόν όλοι αδυνατούν να σκεφτούν και να εφαρμόσουν τις απλοϊκές λύσεις:


1. Τοποθετώ τα σκουπίδια μου μέσα στον κάδο το πολύ μισή ώρα πριν έρθει το απορριμματοφόρο και όχι από το πρωί ή ώρες πριν – διαφορετικά τα σκουπίδια μένουν στον δρόμο για ώρες.
2. Ποτέ δεν ανοίγω τον κάδο για να αφήσω σκουπίδια χωρίς στην συνέχεια να τον κλείσω.
3. Αν ο κάδος έχει γεμίσει ψάχνω έναν άλλον και δεν αφήνω τα σκουπίδια έξω από αυτόν.
4. Σε περιπτώσεις απεργίας των καθαριστών, κρατώ τα σκουπίδια στο σπίτι μου.
5. Προσπαθώ να ανακυκλώνω, ξεχωρίζοντας τα απορρίμματα με προσοχή.
6. Ειδοποιώ εγκαίρως την υπηρεσία καθαριότητας όταν πρόκειται να αποθέσω ένα ογκώδες αντικείμενο (π.χ. ηλεκτρική συσκευή) και το αφήνω σε κατάλληλο σημείο λίγο πριν την αποκομιδή του.
7. Σε περιπτώσεις σκύλων μας, πάντα μαζεύω όλες τις ακαθαρσίες του από το χώμα και ποτέ από πεζοδρόμια ή δρόμους.

Σας παρακαλώ αν μου ξεφεύγει κάτι, ας το προσθέσετε εδώ.

Η κύρια ευθύνη είναι των κατοίκων της πόλης και όχι των υπαλλήλων της καθαριότητας που προσωπικά εργάζονται ικανοποιητικά και με αρκετή συνέπεια.


Για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος του ανεγξέλεκτου σκορπίσματος σκουπιδιών στο περιβάλλον μας και πόσο σημαντική είναι η αντιμετώπισή του – ξέχωρα από τις πόλεις και την αισθητική εικόνα τους, να σας γράψω παρακάτω κάποια στοιχεία. Ελπίζοντας ότι η απλή ανάγνωσή τους θα μας βοηθήσει ελάχιστα να αποκτήσουμε μία συνείδηση του αγαθού να ζούμε σε μία φύση που μας περιβάλλει.

Χρόνος ζωής απορριμμάτων

Πλαστικό μπουκάλι: 450 χρόνια
Το 11% των απορριμμάτων ενός νοικοκυριού αποτελείται από πλαστικό, από το οποίο το 40% είναι πλαστικά μπουκάλια.

Πλαστικό ποτήρι: 50 χρόνια
Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις χώρες της Ε.Ε. με το χαμηλότερο ποσοστό ανακύκλωσης πλαστικού (περίπου 1%).

Πλαστική σακούλα: 10-20 χρόνια
Στις πλαστικές σακούλες συχνά παγιδεύονται πουλιά, ενώ μπορεί να αποτελέσουν αιτία θανάτου και για περισσότερα από 200 είδη θαλάσσιων οργανισμών, μεταξύ των οποίων φάλαινες, δελφίνια και θαλάσσιες χελώνες.



Γόπα τσιγάρου: 1-5 χρόνια
Περίπου 5 τρισεκατομμύρια τσιγάρα κατασκευάζονται κάθε χρόνο παγκοσμίως, αλλά τα 4,3 τρισεκατομμύρια δεν καταλήγουν σε τασάκια και κάδους.

Πακέτο τσιγάρα: 5 χρόνια
Τα πακέτα τσιγάρων, που συχνά μολύνουν τις ελληνικές ακτές, χρειάζονται πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να διασπαστούν, επειδή αποτελούν ένα συνδυασμό χαρτιού με επίστρωση πλαστικού.

Κουτί αναψυκτικού: 80-500 χρόνια
Ανακυκλώνοντας μόνο ένα αλουμινένιο ­κουτάκι αναψυκτικού, μπορείτε να εξοικονομήσετε αρκετή ηλεκτρική ενέργεια, ώστε να λειτουργεί η τηλεόρασή σας για 3 ώρες.

Γυάλινο μπουκάλι: 500-1.000.000 χρόνια
Η ανακύκλωση ενός γυάλινου μπουκαλιού εξοικονομεί αρκετή ενέργεια, ώστε να κρατά αναμμένη μια λάμπα των 100W για 4 ώρες.

Εισιτήριο λεωφορείου: 2-4 εβδομάδες
Κάθε τόνος ανακυκλωμένου χαρτιού σώζει 17 δέντρα και εξοικονομεί αρκετή ηλεκτρική ενέργεια, ώστε να ηλεκτροδοτηθεί ένα 4άρι-5άρι σπίτι για ένα χρόνο.

Πηγή: http://www.vita.gr/html/ent/079/ent.7079.asp
_

Αξέχαστες Εποχές

_
Τις προάλλες έλαβα ένα όμορφο κείμενο που είχε παλιότερα ξαναπεράσει από το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Δεν ήθελα και πολύ για να το ανεβάσω. Ευχαριστώ την φίλη και τον φίλο μου που μου το έστειλαν.

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..


Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.


Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;


Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
_

Μοναχικές παρέες στο ‘δίχτυ’

_
Μόλις γύρισε από τα ξένα. Τον Οκτώβριο τον προτιμάει γιατί δεν έχει ούτε πολύ ζέστη ούτε πολύ κρύο. Οι πρώτες φορές μας ήταν μία πληθωρική παρέα με διηγήσεις από περιστατικά, high μέρη και προχωρημένο τρόπο σκέψης. Ταξίδια στην ενδοχώρα, συναυλίες και εμπειρίες μοναδικές που απολάμβανες να τις ακούς. Μόνο ένα κόλλημα υπήρχε δυστυχώς. Συχνά πυκνά, κάθε μέρα, κάποιες ώρες, πήγαινε στο internet καφέ της γειτονιάς. Το ωράριο τηρούνταν ευλαβικά, αναβολές δεν χωρούσαν, ούτε παρεκκλίσεις. Και την πιο ωραία γκόμενα να του πάσαρα, αυτός ήταν πιστός στο καθημερινό του ραντεβού.

Το διαδίκτυο και το facebook εκτός δουλειάς το απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Στις πέντε, πεντέμισι το πολύ, έχουν κατέβει τα ρολά και εμπρός για να απολαύσουμε το χρόνο μας όπως εμείς θέλουμε.



Ακόμα και κάποιες προσωπικές εργασίες, τις έκανα με δανεικό υπολογιστή στο σπίτι. Ένα παλαιό σαράβαλο ήταν σε αχρηστία κι έπρεπε να παραδώσουμε κανα δύο projects. Η αποστολή των αρχείων γινόταν με δωρεάν dial up συνδέσεις από αυτές που έδιναν οι εφημερίδες. Ταλαιπωρία αλλά τουλάχιστον αντέχαμε και κάναμε κι άλλα πράγματα το απόγευμα.

Κάποια μέρα αλληλογραφούσα με μία φίλη μου, έτσι την νόμιζα τότε, απλώς γνωστή μου σήμερα:

<< Γράφεις όμορφα, γιατί δεν ξεκινάς κανένα βιβλίο; >>

Υπερβολές, αλλά ήταν αρκετές για να ενεργοποιήσω το blog μου και σύντομα να αποκτήσω σύνδεση με γραμμή ADSL στο σπίτι. Αυτό ήταν. Με μία φράση κάποιου άλλου έγινα χρήστης του δικτύου και στο σπίτι. Εγώ που το κορόιδευα τόσο καιρό. Μήπως οι γυναίκες είναι που μας επηρεάζουνε ή απλά ενεργοποίησαν κάτι που κρυβόταν μέσα μας και θα έβγαινε αργά ή γρήγορα; Το είχαμε ασφαλώς, νομοτελειακά, κάποτε, θα μας έβγαινε.


Τα κάλεσμα στο διαδίκτυο ήταν ελκυστικό. Η ανάρτηση posts και η επικοινωνία κειμένων και ιδεών με άλλους συναρπαστική. Άρχισα να επισκέπτομαι καθημερινά τα internet καφέ. Μα δεν έβγαινε άλλο. Η απόκτηση μόνιμης σύνδεσης την περασμένη πρωτοχρονιά άλλαξε τις συνήθειές μου. Η σαγήνη των animated οθονών, των σύντομων βίντεο και ψαγμένων γραφικών με κέρδισε. Ώσπου ήρθε και το facebook. Αρχικά με καλέσανε να εγγραφώ. Γιατί όχι; Το βρήκα και σαν μία καλή ευκαιρία να διαφημίσω το blog μου. Στην αρχή με ενδιέφερε η επισκεψιμότητα και η συλλογή σχολίων κι έπρεπε να το προωθήσω. Κάπου όμως, στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν.

Στο facebook ξοδεύω πλέον τις περισσότερες ώρες μου στο διαδίκτυο. Ανήκει στις λεγόμενες εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης, μία νέα πατέντα που έχει κυριαρχήσει με το facebook, το twitter, το myspace και κάποια άλλα. Νά’μαστε, εδώ είναι το ζουμί, φίλοι μου. Τι μετάδοση πληροφορίας και γνώση μου λέτε, ο κόσμος διψάει για παρέα και κοινωνικότητα. Εδώ είναι η μεγάλη μπίζνα. Για να το πω πιο απλά θέλει φλερτ, καμάκι, σχέση βασικά με το αντίθετο φύλο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που θέλουν να δικτυωθούν, πολιτικοί, επιχειρηματίες και επαγγελματίες, ίσως και λίγοι για να διαδώσουν ιδέες, καθόλου παράλογο.

Έχω κάνει σχεδόν 350 ‘φίλους’ στο facebook σε δέκα μήνες. Είμαι πολύ κοινωνικός και μετράω, έχω μία βαρύτητα όπως και να το κάνουμε. Άλλοι δεν μπορούν να περάσουν τους 100 φίλους. Βέβαια, πολλά Σάββατα έχω καθίσει μέσα γιατί δεν είχα αληθινή παρέα να βγω κάπου καλά. Άλλοι πάλι έχουν πάνω από 1000 φίλους, είναι θαυμαστό το πόσο κοινωνικοί είναι, μπροστά τους δεν πιάνω μία, είναι χαρισματικοί.

Η ψυχολογία λέει, κάπου το έχω διαβάσει, πως είναι αδύνατο κάποιος να έχει πάνω από εκατόν πενήντα φίλους. Σωστό σκέφτομαι, γιατί κάθε άνθρωπος θέλει το χρόνο μας και την προσοχή μας, να μοιραστούμε πράγματα και τον κατανοήσουμε στοιχειωδώς. Παραπάνω από αυτό το νούμερο είναι μία θαυμαστή ικανότητα κάποιων να επικοινωνούν με περισσότερους ή μάλλον ο εκφυλισμός της φιλίας; Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί ξεχωριστοί άνθρωποι σήμερα, μάλλον η φιλία πάσχει, δεν βρίσκετε;

Αν οι κειμενογράφοι, τα email και τελευταία τα ιστολόγια (τα blogs στην δικτυακή διάλεκτο) έχουν προάγει την γλώσσα, τη σκέψη και την ανταλλαγή των ιδεών, τα κοινωνικά δίκτυα τα έχουν απαξιώσει. Ελληνικά με αγγλικούς χαρακτήρες, συντμήσεις και φράσεις συχνά ασύνδετες, σύμβολα για συναισθήματα – χαρακτηριστικά της έκπτωσής τους, εδώ στο κοινωνικό κακέκτυπο, το παραμύθι της φιλίας. Όσες φιλίες υπάρχουν έγιναν έξω, στα ανθρώπινα δίκτυα της καθημερινότητας και οι φιλίες μόνο ‘από μέσα’ είναι ελάχιστες.

Καρδιές, αγκαλιές κι αγάπες κάθε πρωί, να τις μετράμε λες και είναι μαθηματικά να δούμε ποιος έχει τις πιο πολλές. Ποσοτικοποίηση των συναισθημάτων, τι λες τώρα;



<< Σε αγαπώ πολύ, είσαι ξεχωριστός για μένα >> Μου έλεγε πριν καιρό μία ‘φίλη’ στο facebook.
<< Θα χαρώ να σε γνωρίσω από κοντά, να έρθεις στην πόλη μου >> της απάντησα.
<< Δεν ξέρω, θα δούμε, είναι δύσκολο >> η απάντηση.

<< Καλημέρα, τι κάνεις; Φιλιά >> μιλώ σε μία υποτιθέμενη δικτυακή φίλη.
<< Έχω δεσμό >> απαντάει,
<< Θαυμάσια >> συνεχίζω.

Οι πιο πολλές αγάπες μόνο μέσα από το ‘δίχτυ’ είναι αγάπες του .. κώλου. Ένας γνωστός μου τις προάλλες μου έλεγε ότι το αίσθημα μοιάζει με τις πόρνες στα μπορντέλα που λένε γεια σου αγάπη μου και ας είσαι ο πρώτος τυχαίος κι ας μην σε έχουνε ξαναδεί ή είσαι άξεστος και απότομος. Δεν νομίζω να έκανε κάποιον προσωπικό υπαινιγμό, μόνο την ατμόσφαιρα έδωσε.

Το facebook έχει μειώσει την κοινωνικότητά μου. Οι λιγότερο κολλητοί φίλοι ειδικά, έχουν χαθεί γιατί δεν μιλάμε πια στο τηλέφωνο ή βρισκόμαστε. Μόνο μία ψευδαίσθηση φιλίας και γνωριμιών με πιο πολλούς ανθρώπους δίνει, μία εικονική ικανοποίηση για πλούσιο κοινωνικό περίγυρο που στην ουσία είναι πισωγύρισμα. Απομάκρυνση από δράσεις στην ύπαιθρο και την πόλη, από διάβασμα και σκέψη, από παρέες και κουβέντες με άλλους από αναζήτηση ανθρώπων στον κόσμο. Μία απομόνωση από τους άλλους αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η μεγαλύτερη .. παπαριά και αν γραφτεί από ένα μέλος με μία αποκαλυπτική πόζα ή ένα καλογυμνασμένο σώμα, θα τραβήξει σαν σφουγγάρι τα σχόλια των ‘φίλων’. Αντίθετα μία σπουδαία φράση δίπλα σε μία αδιάφορη φωτογραφία θα μείνει στην μοναξιά της.


Κάποιοι λένε ότι παίζει ρόλο η χρήση να μην γίνει κατάχρηση. Κι εγώ λέω ότι αν κάτι είναι θετικό μόνο αν χρησιμοποιείται ελάχιστα, τότε δεν να είναι χρήσιμο γενικώς. Πρέπει να βρω ένα τρόπο να βγω από τον εθισμό, δεν θέλω μόνο να αποχωρήσω και να σβήσω τόσες συνδέσεις – υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι, το μέσο είναι που τα διαλύει. Πιστεύω πως σιγά-σιγά κάτι καταφέρνω. Για να ξεφύγω από τις μοναχικές παρέες, την απομόνωση από τους άλλους και τον εαυτό μου.
_

Όσο μπορείς

_
Όλοι το έχουμε διαβάσει το ποίημα, πόση συμπυκνωμένη γνώση κι εμπειρία κρύβει. Να το μάθουμε απέξω. Ας μην φλυαρώ άλλο, σας το παραθέτω μαζί και με τον σχολιασμό του Ρένου Αποστολίδη.

Κωνσταντῖνος Καβάφης

Ὅσο μπορεῖς

Κι ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου ὅπως τὴν θέλεις,
τοῦτο προσπάθησε τουλάχιστον ὅσο μπορεῖς:
μὴν τὴν ἐξευτελίζεις μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου,
μὲς στὲς πολλὲς κινήσεις κι ὁμιλίες.

Μὴν τὴν ἐξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνὰ κ' ἐκθέτοντάς την
στῶν σχέσεων καὶ τῶν συναναστροφῶν
τὴν καθημερινὴν ἀνοησία, ὡς ποὺ νὰ γίνει σὰ μία ξένη φορτική.

[1913]

---------------------------------------------------

Ενα σχόλιο στο ποίημα του Καβάφη Όσο μπορείς

[ Ρένος :] Θα συνιστούσα αυτό το ποίημα να το μάθουν απόξω, όσο γίνεται περισσότεροι άνθρωποι, και να το ξαναδιαβάζουν, να το ξαναλένε στον εαυτό τους, όπως, να πούμε, είναι κάτι τέτοια ποιήματα - ξέρω γω - σαν το "Αν μπορείς" του Κίπλινγκ, έτσι ... Αυτό... να το μάθουν απόξω και να το λένε. Λέγεται Όσο μπορείς.

[ Ρένος :] Προσέχετε τι λέει; Και σκεφτείτε τη ζωή μας, τη δικιά μας, τη ζωή των κοινωνιών των συγχρόνων, τη ζωή των εκδηλώσεων...

Όλοι πολλοί μαζί... στέκουν όρθιοι, λένε λόγια... τούτο... κείνο... τάχα αγαπιούνται... φιλιούνται -- φιλάν τον αέρα, δεξιά κι αριστερά απ' τα μάγουλα ο καθένας, κανένας δε φιλάει πράγματι τα μάγουλα, κανένας δε φιλάει πράγματι το στόμα, κανένας δεν επιθυμεί πράγματι όσο λέει πως επιθυμεί τον άλλο, "Α!...τι ωραία που σε είδα!..."

Αυτή είναι η πολλή συνάφεια του κόσμου, οι πολλές κινήσεις κι ομιλίες, κι όλη αυτή η ψευτιά, το θέατρο... - η οποία, λέει, εξευτελίζει τη ζωή... την εκθέτει... στην καθημερινήν ανοησία των σχέσεων και των συναναστροφών.

Εδώ δείχνεται ο πράγματι - θα έλεγα - επαναστατικός Καβάφης, προσωπικά επαναστατικός, - γιατί δεν ξέρω αν επανάσταση είναι η φωνή..., η επίθεση..., η μάχη... και μήπως είναι πιο φοβερή επανάσταση η απόφαση ότι δεν έχω καμμιά σχέση με το κακό και τη φλυαρία αυτού του κόσμου !

Τον είπανε ποιητή της παρακμής..., αυτά είναι γελοιότητες. Ας στο ξαναλέει ο καθένας, ας το μάθει απόξω αυτό το ποίημα - θα του κάνει καλό -

Αν γλιτώσει και μία μονάχα απ αυτές τις εκδηλώσεις κι απ αυτές τες συνάφειες και τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες, - θα είναι μεγάλο κέρδος.

http://www.myriobiblos.gr/greekliterature/kavafis_osomporeis.html
http://stavrochoros.pblogs.gr/2008/10/o-renos-apostolidhs-sholiazei-kabafh-.html
_

Υπουργείο παιδείας και δια βίου .. πιστοποίησης

_
Κοιτάξετε τι διάβασα προχθές και παρατήρησα κάτι που μου είχε διαφύγει. Όπως γράφει το http://lefteria.blogspot.com/2009/10/blog-post_1812.html κατάργησαν τον όρο Εθνική από την παιδεία και το ονομάζουν σκέτο παιδεία. Μάλιστα.


Κάποιοι βέβαια χάρηκαν, λέγοντας πως η παιδεία δεν περιορίζεται στα σύνορα λαών και τα έθνη – έχουν επιχειρήματα. Επίσης υποστηρίζουν και ότι η απάλειψη θα αποφύγει θέματα με τα δικαιώματα στην μόρφωση των μειονοτήτων. Λες και ο όρος ευθύνεται για τα στραβά της μάθησής μας. Δεν θα επιμείνω πολύ να σας πείσω πόσο διαφωνώ, δεν με ενδιαφέρει κιόλας να πείσω τον καθέναν, μα η ουσία δεν βρίσκεται εκεί.

Εγώ πιστεύω ότι ο προσδιορισμός πρέπει να υπάρχει για να νοηματοδοτεί την έννοια που λέγεται Ελληνικό Έθνος και την επιβίωσή του που εκφράζεται μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Να κάνει κατανοητό πως μόνο μέσα από αυτή θα συνεχίσουμε να υφιστάμαστε σαν λαός με τη γλώσσα, τις ιδιαιτερότητές του, τις παραδόσεις και τα χαρακτηριστικά του (γλώσσα, ιστορία, φρόνημα και άλλα) και την δυνατότητά του να ενσωματώνει το διαφορετικό, πάντα με σεβασμό. Αλλά βέβαια οι ταμπέλες δεν έχουν ουσία, το περιεχόμενο είναι που μετράει. Το οποίο δυστυχώς έχει αποκοπεί από οποιαδήποτε εθνική ταυτότητα καλλιεργώντας εμμέσως πλην σαφώς έναν υπέρμετρο ατομισμό και ελαχιστοποιώντας την έννοια που λέγεται κοινωνική συνείδηση και τα οφέλη του αγαθού να ζεις σε μία οργανωμένη κοινωνία και να απολαμβάνεις (βλέπε ενδεικτικά περιβάλλον, σεβασμό στους νόμους, στο διπλανό μας). Με αυτή την έννοια είναι σωστή η αφαίρεση του προσδιορισμού γιατί τουλάχιστον έχει την χάρη να είναι ειλικρινής.


Ποτέ δεν μπόρεσα βέβαια να καταλάβω πώς διατηρούμε τον τίτλο Εθνική σε άλλα τόσο ασήμαντα όπως η Εθνική ομάδα .. ποδοσφαίρου ή μπάσκετ και μας ενοχλεί που το είχαμε στην παιδεία και το αλλάξαμε. Τελικά μία ταμπέλα είμαστε χωρίς περιεχόμενο κάτι σαν .. αέρας κοπανιστός ένα πράγμα.

Η δια βίου μάθηση είναι σπουδαίο πράγμα. Ποτέ μου δεν έμαθα περισσότερα από το σεμινάριο Ιστορίας της Τέχνης που παρακολούθησα τακτικά και για δύο χρόνια. Με έβαλε σε μία σκέψη, μου έδωσε το ερέθισμα να διαβάσω βιβλία, να ταξιδέψω, να δω, να σκεφτώ, να συζητήσω. Εννοείται ότι δεν το διοργάνωσε το Υπουργείο Παιδείας αλλά η ΔΕΠΑΠ (Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πάτρας). Δεν υπήρχαν ούτε διπλώματα, ούτε πιστοποιήσεις, ούτε μια πορεία σε ένα στόχο χωρίς την απόλαυση της ίδιας της διαδικασίας.


Η δια βίου μάθηση στο Υπουργείο Παιδείας σαν ιδέα, έχει πολλά θετικά. Δεν πληρώνεις ένα .. σκασμό δίδακτρα στους .. αποικιοκράτες για να πάρεις δίπλωμα ξένης γλώσσας, μπορείς να δεις τρόπους για απόκτηση διπλώματος σε ανθρωπιστικές ή θετικές επιστήμες. Μέχρις εδώ καλά. Ή μήπως όχι;

Ζω και καταλαβαίνω γύρω μου μία .. νεύρωση που υπάρχει για τη συλλογή πτυχίων. Δεν μιλάμε για κάποιον που δεν έχει και θέλει να αποκτήσει, αυτό είναι θεμιτό, αλλά για τον πληθωρισμό χαρτιών με ΜΟΝΟ σκοπό την απόκτηση περισσότερων μορίων για την εισαγωγή στο Δημόσιο και συναφείς εργασίες. Έτσι η δια βίου μάθηση έχει γίνει δια βίου πιστοποίηση. Κάπου εκεί μέσα συνθλίβεται η γνώση και το πώς μπορεί να εφαρμοστεί έξω στη ζωή. Είναι γνωστό πως είμαστε λαός που διαβάζει τα λιγότερα βιβλία από τους περισσότερους και ταυτόχρονα από τους λαούς με τα πιο πολλά πτυχία. Δυσανάλογο δεν νομίζετε; (αλλά και απολύτως λογικό για εμάς, γιατί το διάβασμα βιβλίων δεν σου δίνει κανένα χαρτί). Και από καινοτομία, εγχώρια προϊόντα και υπηρεσίες, άστο καλύτερα. Καινοτομία σε σλόγκαν και ανέξοδες ευφυολογίες, ναι, μπορεί να έχουμε.


----------------
ΥΓ1: Όταν πήρα το πτυχίο μου, όχι πολλά χρόνια πριν, ήταν για μένα ένας άθλος, ένα ταβάνι για τότε. Δεν έπαιρναν όλοι πτυχία και οι φοιτητές ήταν πολύ λιγότεροι. Δεν το λέω για να ευλογήσω τα .. γένια μου αλλά σήμερα όλοι οι φοιτητές θεωρούν δικαίωμά τους και δεδομένο ότι θα πάρουν το .. χαρτί και τα επόμενα χαρτιά. Για το επίπεδο των αποφοίτων, μην με ρωτήσετε καλύτερα. Κάποιοι μιλούν ότι η τελευταία γενιά είναι πιο καλλιεργημένη. Λέτε να είναι έτσι; Με τίποτα.

ΥΓ2: Για τα περί Θρησκευμάτων που συμπληρώνουν τον τίτλο του Υπουργείου, δεν αγνόησα την ύπαρξή του, μα είπα να αφήσω κατά μέρος το Θρησκευτικό συναίσθημα του καθενός και του λαού μας.
___

Τραγούδι Αποχαιρετισμού

_
Ο Αντρέας ήταν μεγάλος χιουμορίστας, έξυπνος, δεν ήταν κανένας χαζός, το μάτι του έπαιζε και καταλάβαινε τα πάντα. Η μαγκιά (;) είναι να το παίζεις χαζός και να μην είσαι, να το παίζεις ευγενικός ή αφελής και να μην έχεις καμιά σχέση με αυτά. Ο Αντρέας ο Λαμπρινίδης ήταν αυθεντικός, τίποτα δεν προσποιούνταν. Δεν έδειχνε βέβαια εύκολα τις διαθέσεις του για κάτι πολύ καλό ή πολύ κακό, ήτανε μετρημένος.


Κρατούσε τις αποστάσεις και τις ισορροπίες στην ομάδα και τα παιδιά. Ήταν τομεάρχης και μέσα στους πέντε πρώτους στην ιεραρχία σε σύνολο πεντακοσίων ατόμων στην κατασκήνωση. Όλοι τον γουστάραμε και αν γινόταν ψηφοφορία του δημοφιλέστερου, θα κέρδιζε με διαφορά.

Μέχρι που έφτανε η τελευταία μέρα που θα φεύγαμε για τα σπίτια μας. Η κατασκήνωση του ΤΥΠΕΤ (*) στο Διόνυσο, στην βόρεια πλαγιά της Πεντέλης κοντά στη Ρέα, τη Δροσιά και τα άλλα χωριά μου έχει μείνει ανεξίτηλη. Πάνω από δέκα χρόνια εκεί σαν ομαδάρχης ή σκέτος κατασκηνωτής. Την επισκέφτηκα ένα απόγευμα πρόσφατα φέτος και ήρθαν στον μυαλό μου καταιγιστικά οι εικόνες από τότε.


Θα σας παραθέσω εδώ το τραγούδι του αποχωρισμού. Παρόλο που οι πρόβες της τελικής γιορτής έβγαζαν γέλιο, όταν έφτανε η μέρα, όλα άλλαζαν. Ακόμα κι ο Αντρέας, αυτός ο σοβαρός – αν και καλοκάγαθος - και δύσκολος να εξωτερικεύει πράγματα, δεν άντεχε. Το ραντεβού δινόταν σταθερά κάθε χρόνο, η ευχή πραγματοποιούνταν και όλοι ξανά εκεί και πάλι από την αρχή.

Τραγούδι Αποχαιρετισμού

Ήρθε η στιγμή να χωρίσουμε
και να θυμόμαστε όλοι
όταν σε λίγο γυρίσουμε
πίσω παιδιά μες στην πόλη

Μύριες χαρές μας ενώσανε
μα όλα πέρασαν τώρα
τα μάτια όλων βουρκώσανε
του χωρισμού έφτασε η ώρα

Στην ψυχή θα'ναι πάντα βαθιά χαραγμένη
η ζωή που περάσαμε εδώ η χρυσή
στην καρδιά πάντα θα'χουμε κρυφή ελπίδα
πως παιδιά θε να σμίξουμε κι άλλη φορά

*: ΤΥΠΕΤ: Ταμείο Υγείας Προσωπικού Εθνικής Τράπεζας

----------------
ΥΓ: Αγαπητέ Αντρέα, αν είσαι τόσο τυχερός ή άτυχος και ψάξεις στο Google το όνομά σου, θα με διαβάσεις. Ελπίζω να μην σε πειράξει και με βγάλεις στην .. αναφορά, στην υποστολή της σημαίας.

Δημήτρης Μωυσίδης, Κατασκηνωτής, Ομάδα Δοξάτο, Κοινότητα Μακεδονία
(για τη χρονιά, υπάρχουν και τα email να στην πω).
_

Φλερτάροντας την ζωή – Διάσημες ξέρες

_
Ο Κοσμάς είχε μόλις καταφτάσει στο νησί κι ανηφόρισε στο χωριό με το μικρό του Suzuki Jimny των 1300 κυβικών. Μας βόλεψε είναι η αλήθεια μιας και ήρθαμε με τα μέσα συγκοινωνίας στο νησί. Αλλιώς ή θα ξεποδαριαζόμαστε ή θα περιμέναμε όταν αδειάσει το μοναδικό ταξί που υπήρχε. Σαν χθες θυμάμαι που γυρνούσα στο σπίτι εκεί, από κραιπάλη στο κάμπινγκ κατά τις έξι το πρωί. Και ο Κοσμάς που κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο:

<< Ψηλέ, χτύπησες τίποτα απόψε ή μαλακίες; >>


Ο Κοσμάς είχε κάποια στοιχεία από αυτά που μ’ αρέσανε. Καίτι θρέμμα Αθηναίος, προερχόμενος από τη Λαμία, διατηρούσε εκείνο το επαρχιώτικο μπρουτάλ, μία γνήσια μαγκιά, βγαλμένη σε σωστές δόσεις. Πληθωρικός τύπος, μπουλντόζας, δεν μάσαγε και πολύ, δεν τον επηρέαζε ούτε το κρύο ούτε τα μελτέμια του Αιγαίου που φυσούσαν σταθερά ούτε η ακατάσχετη φλυαρία όλων μας κάποιες φορές. Ήταν σταθερά δυνατός στην παρέα, σίγουρη αξία και ξηγημένος γενικώς.

Η Αντριάνα ήταν η ωραία των διακοπών. Νομίζω ήταν η μόνη ελεύθερη στο χωριό του όμορφου αλλά απόκεντρου νησιού μας - μία αναλογία επτά προς ένα ήταν νομίζω στην παρέα, χωρίς αυτό να την μειώνει. Από τις λογικές ηλικίες βέβαια γιατί υπήρχαν και κάποιες μικρές που είχαν έρθει οικογενειακώς. Ήταν συνομήλικη, την ‘έκοψα’ από την αρχή για high class γκόμενα και μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν σοφιστικέ γυναίκα, διαβασμένη μα και με νεύρο και άποψη για πολλά. Μεσαίο ύψος, αδύνατη και καλοντυμένη για καλοκαίρι.



Ο Αριστείδης (Άρης) ήταν από τις ψυχές της παρέας. Ευφυής, με αίσθηση του χιούμορ, πολυπράγμων ειδικά στα θέματα της δυτικής κουλτούρας και πολύγλωσσος. Ήταν και εξαιρετικός στο θέατρο σαν εκκολαπτόμενος ηθοποιός. Τελευταία βέβαια είχε κάποιες νέες ασχολίες όπως η ιστορία των εθνικοαπελευθερωτικών στρατών της Ευρώπης ή η συγκριτική μελέτη θρησκειών, λίγο βαριές για καλοκαίρι, δεν νομίζετε; Α, προσφάτως κόλλησε και με το .. βυθό της θάλασσας, έστριβες το βλέμμα και .. τον έχανες. Γενικώς παθιαζόταν με τα χόμπι του.

Ο Ιορδάνης, ο ντόπιος του νησιού, μόνιμος κάτοικος Αθηνών, ήταν ένας αγαθός γίγαντας. Ψηλόλιγνος, λιγομίλητος, με αγέρωχο βάδισμα, σου έβγαζε μία εικόνα ηρεμίας και αισιοδοξίας. Μας φιλοξένησε στο σπίτι του για καμιά βδομάδα και του είμαι υποχρεωμένος. Η εκφορά του λόγου του μου ήταν ελαφρώς ασυνήθιστη αλλά τα νοήματα του καθαρά και κατανοητά. Πρέπει να ερχόταν εκεί κάθε καλοκαίρι από τα πολύ μικράτα του μιας και όλοι οι ντόπιοι τον ήξεραν καλά.

Η Ηλιάνα ήταν η κοπέλα του Ιορδάνη, αυτή που είχα την λιγότερη επικοινωνία. Στις κάποιες φορές που είμαστε στην παρέα, μου φάνηκε εξαιρετική, ήταν και υπερβολικά ευγενική. Σε μία περίπτωση, όταν προσπάθησα να την ευχαριστήσω για ένα τραπέζι που μας έκανε, αυτή μου ανταπέδιδε πολλαπλάσια. Ήταν μία πολύ θετική παρουσία, χωρίς συζήτηση.

Οι διακοπές αυτές ήταν ιδιαίτερες. Είχα χωρίσει από τη τελευταία μου σχέση και θα μου ήταν δύσκολο να πήγαινα κάπου χωρίς ταίρι. Φυσικό ήταν να μην αναλάβω καμιά πρωτοβουλία - ίσως να ήθελα να καθίσω σπίτι και να πετάγομαι στις κοντινές παραλίες καθημερινά. Η πρόταση όμως ήταν πολύ καλή για να αρνηθώ.


Το νησί βρισκόταν στο κέντρο του Αιγαίου και δεν ήταν στα πολυσύχναστα. Το μέρος μου φαινόταν ερημικό και η πρόσβαση σε αυτό δύσκολη. Αν προσθέσουμε και τα δικά μου, νά’τες οι δυσκολίες.

Αιγαίο: ποτέ δεν το αγάπησα, παιδί των δυτικών πολιτειών βλέπετε. Αυτό το ξερό σεληνιακό τοπίο με αγριεύει, είναι κι εκείνοι οι άνεμοι που δεν σε αφήνουν να απολαύσεις τη ζέστη.

Η πρώτη γνωριμία με τον Κοσμά με βοήθησε να συνέλθω. Πείραζε τον Άρη που πήγαινε θεατρικό το χειμώνα:

<< Τι θα γίνει εκεί με το θίασό σας, καμιά γκόμενα θα μας φέρεις; >>
<< Εμείς ασχολούμαστε με την Τέχνη. >>
<< Άστα αυτά και φέρε κάνα καλό να γνωρίσουμε. >>
<< Η Τέχνη είναι υπεράνω όλων. >> απαντά ο Άρης.

Αταίριαστο ζευγάρι, ο 'χύμα' με τον .. καλλιτέχνη, πού να βρεις άκρη. Άρχισα να προσαρμόζομαι.

Η Αντριάνα ήταν μία άλλη περίπτωση που με έκανε να ξεπεράσω τα αρχικά εμπόδια. Είχε μία λεπτοκοπιά και φινέτσα Αθηναίας γκόμενας που με τράβαγε, ένα στυλάκι, όχι υπεράνω, αλλά ιδιαίτερο. Και πάνω από όλα ήξερε να φέρεται σαν πραγματική, ώριμη γυναίκα. Ούτε απόμακρη αλλά ούτε και της προσκολλήσεως. Με κέρδισε αμέσως και νομίζω ήμουν ο μόνος από την παρέα που την πλησίασε και την φλέρταρε. Ήταν ασφαλώς μία γλυκιά ανάμνηση από εκείνη την εκδρομή. Μην περιμένετε να σας πω περισσότερα εδώ γιατί δεν θα το κάνω.


Μου έκανε εντύπωση πάντως πόσο φλύαροι και αδιάφοροι ήταν οι γύρω της άντρες. Οι περισσότεροι μιλούσαν για τα επαγγελματικά τους, βαρετό ομολογώ αν και από τα ιατρικά νέα, κάτι ωφελήθηκα. Γενικώς πιστεύω πως οι φλύαροι άντρες και αυτοί που μιλούν πολύ δεν κερδίζουν.

Το κοινό πάθος του Άρη και του Κοσμά ήταν οι καταδύσεις. Με μάσκα και βατραχοπέδιλα - μην φανταστείτε κάτι άλλο. Αυτό τους έδεσε και έγιναν οι πιο κολλητοί στο νησί. Ο Κοσμάς ήταν κινητό περίπτερο με τα περιοδικά .. ψαροντουφεκάδων και τους τροπαιούχους να ποζάρουν με τη λεία τους. Κάθε τόσο μας έκανε ανάλυση με κάθε λεπτομέρεια για τις πιο διάσημες .. ξέρες ανά την επικράτεια. Είμαι σίγουρος πως ανάμεσα σε ένα γιγάντιο σαργό και μία ωραία ‘παρουσία’ στην παραλία, θα επέλεγε το πρώτο. Είπαμε όμως, είχε τη μαγκιά του.


Ο Ιορδάνης ήταν με την Ηλιάνα τον πιο πολύ καιρό. Μας ακολουθούσε κυρίως στο χωριό για καφέ ή πιο σπάνια για φαγητό. Στην παραλία δεν πήγαμε και πολλές φορές μαζί. Γενικώς τα βράδια άραζαν στο σπίτι, κάτι που δεν μπορούσα στις διακοπές μου. Τα παιδιά βέβαια ήταν παραπάνω καιρό εκεί στο σπίτι τους. Δεν είχαμε και πολλή επικοινωνία κυρίως γιατί εγώ ήμουν φευγάτος τις πιο πολλές ώρες με τις δράσεις μου. Τις λίγες φορές που συζητήσαμε, συμπέρανα ότι ήταν ένα γνήσια καλό παιδί - το ίδιο βέβαια μπορώ να πω και για τη φίλη του.

Ένα από τα highlight της εκδρομής ήταν η κοινή παρέα μου με τον Άρη και την Αντριάνα για μια μέρα. Ο Άρης της μιλούσε στα Γερμανικά, εγώ της ‘μίλαγα’ σιωπηλά κοιτώντας την και αυτή απολάμβανε ανάμεσα σε δύο άντρες που ήταν φανερό ότι τους κολάκευε. Είχε και μία δόση παλιμπαιδισμού το πράγμα, καθόλου άσχημο αν δεν συμβαίνει και πολύ συχνά. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσες ώρες χρειάστηκαν να περάσουν από τον λόξυγκα που με έπιασε από τα γέλια.


Οι διακοπές αυτές που ξεκίνησαν με προσαρμογή, φάνηκαν κάπου να ήταν ο καθένας μόνος του, τελικά αποδείχθηκαν η απόλυτη ελευθερία του να κάνουμε ότι θέλουμε, να παθιαζόμαστε και να απολαμβάνουμε. Είτε κάποιοι φλερτάροντας, άλλοι επεκτείνοντας τις επαγγελματικές τους σκέψεις, μερικοί εξερευνώντας τον βυθό και κάποιο πιο προχωρημένοι από όλους, σχεδιάζοντας να πάνε σε διάσημες ξέρες!

----------
ΥΓ1: Μην ξεχάσω να γράψω πως εκτίμησα περισσότερο το νησιώτικο τοπίο του Αιγαίου. Τελικά η οπτική των πραγμάτων δεν είναι όπως είναι αλλά πιο πολύ όπως μας φαίνεται.

ΥΓ2: To Stavento ήταν από τα αξιοσημείωτα μέρη στο νησί. Σημείο συναντήσεων, συνάξεων και πρωινών καφέδων. Για αυτό και η εικόνα.
_

Η Τρέλα και ο Έρωτας

_
Μου έστειλε πρόσφατα η φίλη μου η Λύδια το παρακάτω κείμενο που αν θυμάμαι καλά το είχε δημοσιεύσει και η Άννα –Σίλια πριν ένα χρόνο περίπου. Χαριτωμένο γραπτό αν και δεν συμφωνώ και με όλα από αυτά. Με την .. άδειά τους, το επαναδημοσιεύω:

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε :
"Τι είναι κρυφτό?"
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια - την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα - να παίξουν κι αυτοί.


Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν :
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν,
η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

Ένα, δυο, τρία άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι' αυτόν.


Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί...
1000... μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.
Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.
Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει κα τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.


Σιγά - σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα...
Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...
_

Κυκλοφοριακές ρυθμίσεις – Κινούμενοι έλεγχοι

_
Η μικρή μου πολιτεία είναι πρότυπο ρυμοτομίας. Δρόμοι οριζόντιοι και κάθετοι, μπορεί να κοιτάξεις ευθεία όσο φτάνει η έκταση του βλέμματος σου μέχρι να τμηθούν οι παράλληλες ευθείες του δρόμου, ως το σημείο φυγής. Η χάραξη είναι κάτι το εξαιρετικό που σπάνια συναντιέται σε δεκάδες πόλεις που πηγαίνουμε στην Ευρώπη.


Το κυκλοφοριακό όμως μας πληγώνει και η ρύπανση, σαν συνεπακόλουθο, το ίδιο. Δύο, τρεις παράλληλες είσοδοι και έξοδοι σε κάθε κατεύθυνση, είναι βλέπετε και η θάλασσα από τα δυτικά και το βουνό από την άλλη, που περιορίζουν την πόλη - πώς γίνεται να χαράξεις δακτύλιο; Η Πάτρα σχεδιάστηκε για δεκάδες χιλιάδων κατοίκων και σήμερα φιλοξενεί τους τριπλάσιους: πάνω από διακόσιες χιλιάδες μαζί με τα περίχωρα. Όσο για τους δείκτες της ρύπανσης, αυτοί είναι από τους μεγαλύτερους στην χώρα και παραπέρα.

Την ίδια στιγμή που οι επικεφαλής των δημοτικών αρχών και η τροχαία αδυνατούν να εφαρμόσουν κάποια από τα ομολογουμένως σωστά σχέδιά τους, οι κάτοικοι – οδηγοί διαμαρτύρονται αδυνατώντας παράλληλα να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα και να περιορίσουν την άσκοπη χρήση του ΙΧ στην πόλη. Ουσιαστικά οι συντριπτικά υπεύθυνοι που είναι οι πολίτες, ο καθένας μας ξεχωριστά, ποιούν την νήσσα (κάνουν την πάπια) και κοιτάζουν το στενό ατομικό τους συμφέρον, που με την κοντόφθαλμη, επιπόλαιη ματιά του γυρνάει σαν μπούμερανγκ στους ίδιους.


Σκέφτεται ο άλλος “Θα πάρω το αμάξι μου και θα το διπλοπαρκάρω όπου γουστάρω, ο κόσμος να χαλάσει, δεν είμαι κορόιδο να περπατώ. Θα μοστράρω το νέο μου τζιπ (που είναι η προέκταση του .. φαλλού μου, γιατί ξέρετε τελευταία δεν έχω .. επιτυχίες). Ο κόσμος να καίγεται αυτό θα κάνω, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; αφού δεν έχουμε δρόμους, δεν έχουμε τροχαία ή δημοτική αστυνομία;” Άλλωστε “ μισό λεπτό μόνο, φεύγω αμέσως, μην κάνετε έτσι.”

Δείτε την κουτοπονηριά και την ηλιθιότητα του νεοέλληνα, συγγνώμη, ήμουν πολύ ήπιος κι ευγενικός, την .. καφρίλα ήθελα να πω. Ενώ έχει τις επιλογές του: να πάρει αστικό λεωφορείο, να πάρει ταξί, να παρκάρει το ΙΧ του μερικά μέτρα παρακάτω, να πληρώσει για ελεγχόμενη στάθμευση, να πληρώσει πάρκινγκ, να έρθει με τα πόδια, να σταθμεύσει στα περιφερειακά πάρκινγκ και μετά να πάρει την δωρεάν συγκοινωνία.. Επτά μετρήσατε; Να γράψω κι άλλες; Άστο καλύτερα, πάμ’ παρακάτω.

Σε κάθε παρτίδα σκάκι όμως, όσο δύσκολη κι αν είναι, υπάρχει διέξοδος νίκης. Η Δημοτική μας αρχή, άσχετα με τα αρνητικά της που ασφαλώς μπορείς να καταγράψεις, έκανε μία κίνηση ματ. Μία λύση που έχει δοκιμαστεί σε άλλες πόλεις με επιτυχία: Κορύνες κατά μήκος των κεντρικών δρόμων που να τους χωρίζουν σε δύο ή σε τρεις παράλληλες λωρίδες.

Κίνηση ματ 1: Οι ελιγμοί απαγορεύονται κι επομένως η διπλοστάθμευση.
Κίνηση ματ 2: Τα κενά υπάρχουν μόνο στις διασταυρώσεις και επιτρέπουν τους απολύτους απαραίτητους ελιγμούς.
Κίνηση ματ 3: Οι κορύνες είναι ελαστικές ώστε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης (σεισμός, πυρκαγιά) να μην εγκλωβίζουν την πορεία των τροχοφόρων.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως μετατοπίζουν την ευθύνη στους ίδιους τους οδηγούς με τρόπο ώστε αν κάποιος παρανομήσει να ξεσηκώσει την μήνη των άλλων, αφού η κίνηση των οχημάτων θα σταματούσε.


Το μέτρο συνάντησε την αντίδραση των οργανωμένων μικροσυμφερόντων των λίγων, που μιλούσαν για τον δήθεν μαρασμό των εμπόρων και καταστηματαρχών του κέντρου. Λίγες βδομάδες ήταν αρκετές για να αποδεχθεί το μέτρο σχεδόν η ολότητα των κατοίκων. Ακόμα και οι ίδιοι οι λίγοι που ‘ενοχλήθηκαν’ ίσως να κατάλαβαν πως το μέτρο θα αποβεί ωφέλιμο και για τους ίδιους σε σύντομο χρόνο.

Η διαφορά είναι τεράστια σε οδούς που στήθηκαν οι κορύνες. Μία διάσχιση 20 λεπτών έχει σήμερα μειωθεί σε 5-7 λεπτά. Μάλιστα, αν ενταθεί η αστυνόμευση για την πλήρη τήρηση του μέτρου αναμένεται επιπλέον μείωση του χρόνου – μαζί και με την μείωση της κυκλοφορίας αφού πολλοί πλέον θα παίρνουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Αναμένουμε την εφαρμογή της λύσης στους περισσότερους δρόμους της πόλης που είναι εφικτό, οι οποίοι δυστυχώς δείχνουν σήμερα εικόνα χωριού του αναπτυσσόμενου κόσμου στην δεκαετία του 70 όπου ο καθένας άφηνε όπου του κάπνιζε το αμάξι του ωσάν να βρίσκεται στο σοκάκι του χωριού του, ο .. νεο-βλάχος που θέλει και να αστικοποιηθεί, τρομάρα του. Μακάρι να επεκταθεί η λύση, χρειάζεται όμως να προσπαθήσουμε και ο καθένας ξεχωριστά και η πόλη μας θα πλησιάσει ένα αστικό παράδεισο. Δύσκολο; Για να δούμε.
_

Ένας χρόνος Museum

Σαν σήμερα, στις 29 Σεπτεμβρίου του 2008, έκανα το πρώτο μου βήμα στη μπολγκόσφαιρα και ανέβασα το πρώτο μου κείμενο, εδώ στον πολύχρωμο και φωσφορίζοντα ηλεκτρονικό κόσμο, όπως λέει και μία καλή μου φίλη. Δεν είμαι κανένας νεόκοπος στο χώρο ούτε καν φρέσκος ή χθεσινός. Μάλλον, αρκετά παλιά σειρά είμαι που έχω ανεβάσει και κυκλοφορήσει κείμενα στο διαδίκτυο για πάνω από δέκα χρόνια τώρα. Το βασικό εργαλείο ήταν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: μας έμαθε να γράφουμε κείμενο με πρόλογο, παραγράφους και δομή.


Εντάξει, το είχαμε μέσα μας και μας το έβγαλε ξανά στην επιφάνεια. Ίσως είχε κρυφτεί ανάμεσα σε κωδικοποιήσεις, συντμήσεις και ακρώνυμα που ειλικρινά είχαν φτάσει να αλλοιώσουν τη γλώσσα και συχνά τρόπο σκέψης μας.

(Θαυμάζω απεριόριστα τους δεξιοτέχνες της τεχνολογίας που δίνουν λύσεις και πρωτοτυπούν παρόλο που τα χρησιμοποιούν όλα αυτά τα παραπάνω).

Τα μπλογκς στη συνέχεια ήρθαν σαν μία φυσιολογική εξέλιξη για την ηλεκτρονική επικοινωνία και την καλύτερη ανταλλαγή κειμένων και ιδεών.


Ο τίτλος του πρώτου μου post ήταν χαρακτηριστικός για αυτά: Καλώς τον κι ας άργησε. Πέρασε ένα χρόνος και νιώθω φοβερή ικανοποίηση που κατόρθωσα να ‘υπάρχω’ γα τόσο καιρό, δεν τα παράτησα και προσπάθησα να καταπιάνομαι με νέα θέματα και να μην γίνομαι μονολεκτικός ή επαναλαμβανόμενος - στο μέτρο του δυνατού αυτό, η επανάληψη υπάρχει στη ζωή μας. Μου αρέσει ιδιαίτερα που προσπαθούσα να εμπλουτίζω το κείμενο με εικόνες με σημασία όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ‘γραπτό’. Το πιο σπουδαίο πράγμα ασφαλώς, με διαφορά, ήταν τα σχόλια των αναγνωστών, τα δικά σας. Αν μπορούσα να κατατάξω την αξία των γραπτών μου και των σχολίων των αναγνωστών, θα έβαζα τις απόψεις σας στην κορυφή. Αυτές μου δίνουν κέφι και κίνητρο για να γράφω και να μην μονολογώ. Βέβαια, ο χρόνος μου είναι περιορισμένος κι έτσι δεν επισκέπτομαι άλλα μπλογκ για να αφήνω τα σχόλια μου τόσο συχνά. Απολογούμαι στους φίλους μου μπλόγκερς για αυτό.

Ο χρόνος αυτός ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία γιατί προσπάθησα και θέλησα να ‘εκτεθώ’ στο διαδίκτυο με τα κείμενα και τις ιδέες μου σε ανθρώπους που συμφωνούν ή διαφωνούν, δεν έχει σημασία. Νομίζω πως έγινε μία καλή προσπάθεια.

Ευχαριστώ ειλικρινά όλους, ξεχωριστά τον καθένα, όσους έρχονταν εδώ και με διάβαζαν και πιο πολύ αυτούς που με ‘σχολίαζαν’ και συνεισέφεραν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί το περιεχόμενο αυτού του ιστολογίου. Αποτελεί για μένα τιμή.

Κώστας, Δήμητρα, Ανδρέας, Dinos, Silia, Lilith, DSK, Alec, ΦΩΦΩ, Ευγενία, Efi, Themis, Μάρκος, τα ονόματα με τυχαία σειρά και άλλοι που είναι αδύνατο να τους γράψω, όλους - παρόλο που δεν είχα και τα αμέτρητα σχόλια.

Στο τέλος, αφήνω τα πιο χαρακτηριστικά post που κυκλοφόρησαν στο museum τον ένα αυτό χρόνο της ύπαρξής του.

Δημήτρης – museum

------------------------------------

Αγαπημένο post
Σχολικοί έρωτες


Δημοφιλέστερο post
Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου, Χίλια Οκτακόσια Είκοσι Ένα


Συγκινητικότερο post
Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου 1943


Καλλιτεχνικό post
Τάνγκο: Αρμονία και εσωτερικότητα


Αισιόδοξο post
Κάνε τη δυστυχία, ευτυχία

Περιγραφικό post
Από τη Ρώμη και την Τοσκάνη, Μέρος Δεύτερο

Ενοχλημένο post
Τεχνοκρατική κουλτούρα: Less than zero

Post ρετρό
Μαθητικές αγωνίες (Πανελλαδικές εξετάσεις)

Επιστημονικό post
Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων

Φιλοσοφικό post
Γεωμετρία και ψυχή του ανθρώπου

Περιπετειώδες post
Αναζητώντας, στον πράσινο λόφο

Αθλητικό post
2 Δεκεμβρίου 1979: Η μέρα που ο ‘Θεός’ πάτησε στη γη
_