"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Στη Βεστφαλία και το Μάαστριχτ πριν τα Χριστούγεννα

Κοντεύουν τα Χριστούγεννα και ακόμα ασχολούμαστε με τα επεισόδια, τις οδομαχίες, τις δίκες και τις αναδουλειές. Καλά κάνουμε, δεν είμαστε δα και αναίσθητοι. Σήμερα όμως λέω να πάμε ταξίδι. Σύντομο, δεν θα σας κουράσω με αναμονές και πολύωρες διαδρομές. Φύγαμε.

Δεν ξέρω πως γίνεται πάντα, αλλά μόλις φτάνω στο αεροδρόμιο, κάτι σαν μαγικό συμβαίνει και αδειάζω από όλες τις σκέψεις, τις έγνοιες και τις σκοτούρες. Κάποια καλή νεράιδα θα με άγγιξε με το ραβδί της, πως αλλιώς να το εξηγήσω; Και μόλις απογειωθώ, χάνομαι τελείως. Κάτι η αίσθηση της άνωσης του αεροπλάνου, λίγο το βιβλίο που βυθίζομαι, τι να σας πω, δεν το χορταίνω. Πριν λίγες εβδομάδες βρέθηκα στο κέντρο της Ευρώπης. Πιο κεντρικά δεν γίνεται, στα σύνορα τριών χωρών: της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Γερμανίας. Κυρίες και κύριοι επισκεφτήκαμε το γραφικό Άαχεν στα δυτικά όρια της Βεστφαλίας – Ρηνανίας μία από της ομοσπονδίες της σύγχρονης Γερμανίας. Το Άαχεν είναι η δυτικότερη γερμανική μεγαλούπολη με πληθυσμό 259.000 κατοίκους χτισμένη σε μία μάλλον λοφώδη έκταση όπου το ψηλότερο σημείο είναι μόλις 410 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Πόλη γνωστή για το περίφημο πολυτεχνείο του RWTH (Rheinisch Westfälische Technische Hochschule), έβλεπες ένα σωρό λατίνους, νοτιοευρωπαίους αλλά και παιδιά, σπουδαστές από πολλές γωνιές της Ευρώπης και πιο πέρα. Πλήθος εταιρείες τεχνολογίας έχουν την έδρα στους εκεί. Πληροφορική, τηλεπικοινωνίες, μηχανές, χημικά και φαρμακοβιομηχανίες, στελεχωμένες από πολλούς απόφοιτους του τοπικού πανεπιστημίου. Το γεγονός αυτό δίνει το κύριο χρώμα στην σύγχρονη πόλη: φοιτητές και καινοτομίες στη δουλειά, πνοή φρεσκάδας και νέων ιδεών – μας κρατάνε και εμάς δραστήριους και ορεξάτους.


Ένα σημαντικό αξιοθέατο είναι το Καθεδρικός ναός της πόλης που μάθαμε ότι ήταν το πρώτο κτίριο που ανακηρύχθηκε από την Ουνέσκο το 1978 σε Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς. Μέσα στο ναό μπορεί να δει κανείς το λεγόμενο ”Θρόνο του Καρλομάγνου”. Μέχρι και πριν λίγα χρόνια αμφισβητούνταν η αυθεντικότητα του μαρμάρινου αυτού θρόνου για το αν πραγματικά πρόκειται για θρόνο του 9ου αι. ή μεταγενέστερου, κάτι που τελικώς αποδείχθηκε ότι ήταν αυθεντικό. Δεν είναι όμως βέβαιο αν χρησιμοποιήθηκε από τον Καρλομάγνο ως θρόνος. Ο καθεδρικός ναός, δεν είναι βέβαια τόσο επιβλητικός όπως εκείνος της γειτονικής Κολωνίας αλλά άξιζε η επίσκεψή μας δίχως άλλο.

Ο καιρός ήταν πράγματι χειμωνιάτικος και για καλή μας τύχη, οι πρώτες νιφάδες χιονιού εμφανίστηκαν δειλά και κατάφεραν να το στρώσουν. Τόσο που το πάρκο της περιοχής δίπλα στα γνωστά λουτρά Carolus thermen να μοιάζει κατάλευκο. Ήμουν διπλά τυχερός που εκείνο το Σαββατοκύριακο άρχιζε η Χριστουγεννιάτικη περίοδος το λεγόμενο Christmas market ή αλλιώς Weihnachtsmarkt. Δοκιμάσαμε το παραδοσιακό ποτό Gluhwein (πατήστε εδώ για μια συνταγή) που γίνεται ανάρπαστο τις μέρες των Χριστουγέννων και γευτήκαμε παραδοσιακά λουκάνικα και αργότερα γλυκίσματα και σοκολάτες από το τοπικό εργοστάσιο.


Η πόλη που δεν διαθέτει τραμ ούτε μετρό, διατηρεί μία γραφικότητα μέσα από τα στενά του ιστορικού της κέντρου, τους πεζόδρομους με τα πλακόστρωτα και την αχλή, την θαμπάδα που αναδύεται μέσα στο χειμώνα και που σε συνδυασμό με το κλίμα των γιορτών συνθέτουν μια ατμόσφαιρα μυστικιστική.

Οι μέρες περνούν, πλησιάζει ο καιρός να γυρίσουμε πίσω. Την τελευταία μας επίσκεψη λέμε να την κάνουμε στην γειτονική Ολλανδία. Το Μάαστριχτ βρίσκεται κι αυτό στο λεγόμενο “Τρίγωνο των τριών χωρών” στο νοτιότερο τμήμα της Ολλανδίας ανάμεσα στα άλλα δύο κράτη. Είναι δήμος και πρωτεύουσα της επαρχίας της Λιμβουργίας ή Λυμβούργου και βρίσκεται και στις δύο πλευρές του ποταμού Μέουζε ή Μόζα (στα ολλανδικά Μάας). Διάσημο από την περίφημη συνθήκη που υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1992, και που οδήγησε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια πόλη ομορφιά, μας προετοίμαζε για το παραμυθένιο ολλανδικό αστικό τοπίο. Πολύχρωμα κτίρια, μοδάτα μαγαζιά συναντούσες, μία πόλη με μέγεθος σαν το Άαχεν αλλά πολύ πιο πολύβουη και ζωντανή. Διέκρινες τις κομψές μα και πιο γεμάτες Ολλανδέζες, εντυπωσιακές, πανύψηλες, οι πιο ψηλές που έχω δει (αποδεικνύεται και επιστημονικά από την στατιστική). Και οι άντρες ήταν καλοντυμένοι και θεόρατοι, υπήρχαν όμορφα ζευγάρια, δυσαναλογίες δεν συναντούσες. Το Χριστουγεννιάτικο χρώμα της πόλης είναι κι εδώ έντονο. Η κεντρική πλατεία είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο σε ένα μεγάλο μέρος της και τα μαγαζιά της περιοχής έρρεαν άφθονο Gluhwein και μας προσέφεραν και άλλα τοπικά εδέσματα.


Ένα γεγονός που μας κάνει εντύπωση στην Ολλανδία είναι τα υπερμεγέθη παράθυρα των κτιρίων τους. Ο λόγος; Μήπως η εξωστρέφεια των κατοίκων; Η έλλειψη από άφθονο φυσικό φως ίσως; Ένας φίλος μου έδωσε κάποτε μία εξήγηση που νομίζω ότι είναι η πιο σωστή. Την εποχή εκείνη κάμποσους αιώνες πιο πριν, οι Ολλανδοί εμπορεύονταν τα παράθυρα σε αξία ανάλογα με το κομμάτι ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Προφανώς εξοικονομούσαν χρήματα αν με το ίδιο ποσό κάποιος αγόραζε ένα παράθυρο μεγάλου μεγέθους. Υποθέτω ότι η πρακτική αυτή δεν ισχύει στις μέρες μας αλλά το στυλ αυτό διατηρήθηκε σαν τεχνοτροπία, παράδοση ή αρχιτεκτονικό ύφος.

Να θυμίσουμε ακόμα πως στις 14 Ιουνίου 1673 τα στρατεύματα του Λουδοβίκου ΙΔ’ περικύκλωσαν το Μάαστριχτ. Ο Κόμης ντ’ Αρτανιάν, επικεφαλής του Πρώτου Λόχου των ‘Μουσκετοφόρων του Βασιλιά’ ετοιμάστηκε να επιτεθεί σε ένα οχύρωμα που βρισκόταν μπροστά σε μία από τις πύλες της πόλης. Ο Ντ’Αρτανιάν σκοτώθηκε από μουσκέτο στις 25 Ιουνίου 1673 κατά τη διάρκεια νυχτερινής επίθεσης στην Πύλη Τονχέρσε - κάτι που
περίγραψε και ο Αλέξανδρος Δουμάς σε μυθιστόρημά του.


Η ώρα περνάει, πλησιάζει για την επιστροφή. Η εκδρομή είχε τόσα διαφορετικά να απολαύσεις αλλά ήταν τόσο σύντομη. Αποχαιρετώντας τον Ολλανδικό Νότο έχουμε γεμίσει από εικόνες και την προσμονή να ξαναρθούμε.

---------------------------------------------
Φίλοι επισκέπτες, εσάς σας αρέσουν τα ταξίδια; Ελπίζω πως ναι για να ξαναπάμε παρέα.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Museum, h perigrafh sou htan kaluterh kai apo auth tou Paisiou!!!

Ανώνυμος είπε...

Φίλε museum μας ταξίδεψες και πάλι. Ειδικά το Μάαστριχτ φάνηκε φανταστικό! Το επόμενο ταξίδι που θα πάω στην Ευρώπη θα είναι σίγουρα Ολλανδία!

Ανώνυμος είπε...

Tin epomeni fora, tha mas pareis mazi sou museum ??
Bravo, yperoho grapsimo kai perigrafes.
Kala kai eftihismena xristougenna se olous tous filous tou blog !!!

Ανώνυμος είπε...

Λόγω της δουλειάς μου και μιας ... σωματικής αδυναμίας , μου είναι πολύ δύσκολο να ταξιδεύω ...
Απόψε , ... ταξίδεψα .
Σ' ευχαριστώ .
Μπράβο σου .

museum είπε...

@ Thanasis

Θανασάκο, θυμάσαι ότι εσύ μου είχες πει αυτό για τα παράθυρα, να το ξέρουν και οι επισκέπτες. Καλό ταξίδι, τα λέμε Ελλάδα.

museum είπε...

@ Kostas

Κωστή, αφού σου αρέσει τόσο θα ξαναγράψω για το Καρναβάλι του Μάαστριχτ και τον Ρέμπραντ σύντομα.

museum είπε...

@ kentavreas

Φίλε μου και παλαιέ συμπαίκτη μία από τις επόμενες εκδρομές θα πάμε παρέα. Εις τας Ευρώπας βεβαίως - βεβαίως. Ανταποδίδω τις ευχές - θα στείλω τις δικές μου την άλλη βδομάδα.

museum είπε...

@ silia

Υπέροχη, ξεχωριστή Silia, να σου πω ειλικρινά πως πιο πολύ από όλους χάρηκα που ταξίδεψα εσένα. Δεν το συζητώ.

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραία που είναι τα ταξίδια και ειδικά στο εξωτερικό!
Βλέπεις νέες κουλτούρες, γεύεσαι τα φαγητά, τα ποτά της κάθε χώρας, αγγίζεις τα μνημεία της, ακούς τους ήχους της μουσικής της.
Πολύ ωραίο το κείμενο σου Museum, τόσο που είναι σαν να πήγα, σαν να ήμουν εκεί.
Υ.Γ.Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό,στα Κανάρια Νησιά, το έκανα το 2002 με μια γιαγιά 75 χρονών,την κ.Μαρία μια οικογενειακή φίλη, πολυταξιδευμένη. Στο γκρουπ, μας θεωρούσαν η εγγονή με την γιαγιά της.Παρόλο που ήταν άρρωστη βαριά και δεν το ήξερε, είχε τόσο όρεξη για ταξίδια, έκανε πολλά κάθε χρόνο στο εξωτερικό. Μαζί μου ήταν και το τελευταίο της.Να είναι καλά όπου και να βρίσκεται,την ευχαριστώ

museum είπε...

@ efi

Έφη, ωραίο θα ήταν το ταξίδι στα Κανάρια Νησιά. Δεν έχω πάει και το είχα σκεφτεί για το προηγούμενο το καλοκαίρι μήπως την έκανα για εκεί. Και από άλλες διηγήσεις έχω ακούσει ότι αξίζει το μέρος. Μακάρι να έχουμε το κέφι να ταξιδεύουμε και την υγειά μας το πιο σημαντικό.

Βασικά πιστεύω ότι αλλάζοντας παραστάσεις διαστέλλουμε το χρόνο κάτι που μου είχε συμβεί μία φορά που ήμουνα Βενετία όταν έμεινα μια βδομάδα και νόμισα πως ήτανε ένας μήνας. Αρκεί βέβαια να υπάρχει και η καλή παρέα γιατί μου έχουν τύχει και τύποι παράξενοι και γκρινιάρηδες, τους οποίους προσπέρασα με αρκετή προσπάθεια για να περάσω καλά, όπως πέρασα στα περισσότερα ταξίδια μου.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο Museum, να ήξερες τι μου θύμισες με αυτό το ταξίδι. Έχω ζήσει στο Aachen 1995/96 και το 2001 και είχα την τύχη να γυρίσω τα περισσότερα μέρη που αναφέρεις...

museum είπε...

@ bioskaipoliteia

Χαίρομαι που πέρασες από εδώ αγαπητέ, καιρό πολύ είχα να σε δω. Κι εγώ έχω πάει πολλές φορές στη Βεστφαλία, έχω μείνει μέχρι και ένα μήνα εκεί. Καλή Χρονιά σου εύχομαι.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σου museum23

Περαστική είμαι από εδώ... Διάβαζα άλλο blog και μετά με έπιασε η περιέργεια κι άρχισα να διαβάζω κι άλλα... Όταν έπεσε το μάτι μου σ’αυτό το ταξιδιωτικό σου κείμενο, κόλλησα. Πολύ όμορφο, πολύ ζεστό και μ΄αρέσει ο ενθουσιασμός σου όπως επίσης που δεν “βαρέθηκες” να αφιερώσεις λίγο χρόνο στην ιστορία του τόπου.

Γεννήθηκα σ’αυτό το κρατίδιο της Γερμανίας – σε γειτονική πόλη του Bielefeld – κι ήρθα στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη) το 2004. Από τότε που ζω εδώ, δεν έχω ξαναπάει ταξιδάκι στη Γερμανία την οποία τη νιώθω σαν πατρίδα – παραπάνω από την Ελλάδα κι ελπίζω να μη με παρεξηγήσει κανένας εδώ που το λέω αυτό - και τη νοσταλγώ καθημερινά...Με το κείμενό σου με ταξίδεψες πραγματικά πάλι "σπίτι" κατά κάποιο τρόπο και σ’ευχαριστώ πάρα πολύ γι’αυτό. Θα χαρώ ιδιαίτερα αν κάποτε ξαναγράψεις κάτι παρόμοιο.

Να είσα καλά!!

Φωτεινή (μάλλον δεν είμαι "ανώνυμη"χα χα χα!)

Υ.Γ. Πριν φήγω να προσθέσω κάτι. Εκτός από το Gluehwein το οποίο ανέφερες, θα ήθελα να συνιστήσω και τα πασίγνωστα (στη Γερμανία) Aachener Printen. Είναι τα πολύ νόστιμα, χαρακτηριστικά χριστουγεννιάτικα κουλουράκια της περιοχής. Είναι ένα είδος Lebkuchen σε ορθωγόνιο σχήμα, συνήθως επικαλυμμένα με σοκολάτα. Και αν σου / σας δοθεί η ευκαιρία, να δοκιμάσεις / -σετε το πεντανόστιμο Westfaelischer Schinken το οποίο είναι καπνιστό χοιρινό μπούτι που κόβεται σε λεπτές φέτες και είναι πολύ ωραίο με μαύρο ψωμάκι αλλά επίσης μέσα σε δαρτά αυγά με κρεμμύδια...

Ich wuensche Dir ein gutes und schoenes neues Jahr! (Σου εύχομαι μια καλή και όμορφη νέα χρονιά!)

museum είπε...

@ Ανώνυμος - Φωτεινή

Γεια σου Φωτεινή,
Χάρηκα με το μήνυμά σου στο blog μου, όπως και ότι σου άρεσε η παρουσίασή μου. Στο Aachen πηγαίνω 1-2 φορές το χρόνο από το 2005. Έχω μείνει μέχρι και μήνα εκεί. Συνεργαζόμαστε με μεγάλη πολυεθνική που εδρεύει στην πόλη και πηγαίνουμε συχνά. Έτσι έχω γυρίσει όλη την περιοχή, και όχι μόνο την Βεστφαλία. Δυστυχώς δεν έχω πάει στο Bielefeld. Τα Aachener Printen τα ξέρω όπως και το εργοστάσιο της μεγάλης βιομηχανίας σοκολάτας που έχει και Μουσείο στην Κολωνία!

Προσεχώς θα γράψω και για άλλες πόλεις που έχω επισκεφτεί εκεί γύρω, σίγουρα. Τα ταξίδια τα λατρεύω όπως και το να γνωρίζω καινούργιους ενδιαφέροντες ανθρώπους. Λόγω της φύσης της δουλειάς μου ταξιδεύω σταθερά πάνω από 10 χρόνια βασικά στην Ευρώπη κυρίως και τα έχω αγαπήσει, παρόλο που στην αρχή ήμουνα διστακτικός. Γιατί να σε παρεξηγήσει κανείς για το ότι νιώθεις Γερμανίδα; Καλά κάνεις και στο κάτω - κάτω όλοι άνθρωποι ενός Θεού είμαστε.

Ελπίζω να τα ξαναπούμε, να έρχεσαι εδώ και ας μην γράφω πάντα για ταξίδια ..

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου και πάλι museum23

Ναι ναι εγώ είμαι η ίδια. Δεν μ’αρέσει αυτό το «Ο / Η Ανώνυμος» κι έτσι έβαλα ένα ονοματάκι εδώ. Ευχαριστώ για την κατανόησή σου και συμφωνώ μ’αυτή τη σοφή φράση σου «όλοι άνθρωποι ενός θεού είμαστε». Μακάρι να το έβλεπαν πολλοί άλλοι έτσι... Φαντάσου την ειρήνη που θα είχαμε στον κόσμο...

Danke vielmals fuer die Einladung! (σ’ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση) Χα χα χα! Οκ, θα περνάω λοιπόν κι από το δικό σου blog κι όχι μόνο όταν θα γράφεις για τα (γερμανικά) ταξίδια σου. Έχεις φτιάξει ένα ωραίο blog εδώ και μου αρέσουν επίσης πολύ τα διάφορα σχόλια των επισκεπτών σου.

Το μουσείο σοκολάτας στην Κολονία φυσικά το ξέρω αν και δεν έχω παέι ποτέ... λέω καλύτερα να μην παώ επειδή είμαι παθιασμένη σοκολατού και καταλαβαίνεις... χε χε. Όχι στα σοβαρά τώρα, θέλω οποσδήποτε να πάω να το δω μια φορά επειδή μ’ενδιαφέρει γενικά οτιδήποτε έχει σχέση με τη σοκολάτα.

Πραγματικά σε θεωρώ φοβερά τυχερό άτομο λόγω της δουλειάς σου που σε πάει ταξίδια στη Γερμανία. Για μένα προσωπικά αυτό θα ήταν ιδανική λύση, το να μπορώ να μένω εδώ (επειδή έχω τους γονείς μου εδώ) και να φεύγω κάποια διαστήματα για Γερμανία, έτσι για να ανακουφίζομαι λίγο και να μη νιώθω παγιδευμένη σ’αυτό τον τόπο... Τι θα φέρει το μέλλον δεν ξέρω βέβαια, δεν αποκλείεται να αλλάξουν κάποτε τα πράγματα αλλά αυτή τη στιγμή δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη ό,τι αφορά αυτό το θέμα. Anyway… υγεία να έχουμε όλοι μας κι όλα τα άλλα.......

Την επόμενη φορά που θα ταξιδέψεις στη Ρηνανία Βεστφαλία, αν σε βολεύει και δεν έχεις παέι ακόμα, κάνε μια ημερίσια εκδρομή στο υπαίθριο μουσείο του Detmold (Freilichtmuseum Detmold), λίγα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από το Bielefeld. Είναι μια μεγάλη έκταση (πάνω από 100 στρέμματα) στην εξοχή όπου έχουν αναστηλωθεί ιστορικά αγροτικά και παραδοσιακά κτήρια της Βεστφαλίας. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι αξίζει πάρα πολύ να πας! Είναι υπέροχο. Για να πάρεις μια πρώτη γενική εικόνα θα σου δόσω το site όπου εξηγούν και μερικά πράγματα στα αγγλικά.

http://www.lwl.org/freilichtmuseum-detmold/01_startseite.php

Καλό ταξίδι και είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναπούμε

museum είπε...

@ ΦΩΦΩ

Γεια σου Φωφώ. Σε ευχαριστώ που ξαναπέρασες, το σημαντικό είναι που ξαναήρθες για δεύτερη φορά. Προσπαθώ να γράφω όσο προλαβαίνω, δεν μπορώ πιο συχνά λόγω δουλειάς και άλλων ασχολιών. Το προσπαθώ όμως όσο μπορώ. Ωραία που σου αρέσουν τα θέματά μου.

Έχω κι εγώ καταγωγή από Θεσσαλονίκη από τον πατέρα μου μα δεν μένω εκεί, αλλά νότια. Αν θέλεις μπορούμε να τα πούμε και στο email μου: museum23@freemail.gr

Καλό σου βράδυ