Στη Βεστφαλία και το Μάαστριχτ πριν τα Χριστούγεννα

Κοντεύουν τα Χριστούγεννα και ακόμα ασχολούμαστε με τα επεισόδια, τις οδομαχίες, τις δίκες και τις αναδουλειές. Καλά κάνουμε, δεν είμαστε δα και αναίσθητοι. Σήμερα όμως λέω να πάμε ταξίδι. Σύντομο, δεν θα σας κουράσω με αναμονές και πολύωρες διαδρομές. Φύγαμε.

Δεν ξέρω πως γίνεται πάντα, αλλά μόλις φτάνω στο αεροδρόμιο, κάτι σαν μαγικό συμβαίνει και αδειάζω από όλες τις σκέψεις, τις έγνοιες και τις σκοτούρες. Κάποια καλή νεράιδα θα με άγγιξε με το ραβδί της, πως αλλιώς να το εξηγήσω; Και μόλις απογειωθώ, χάνομαι τελείως. Κάτι η αίσθηση της άνωσης του αεροπλάνου, λίγο το βιβλίο που βυθίζομαι, τι να σας πω, δεν το χορταίνω. Πριν λίγες εβδομάδες βρέθηκα στο κέντρο της Ευρώπης. Πιο κεντρικά δεν γίνεται, στα σύνορα τριών χωρών: της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Γερμανίας. Κυρίες και κύριοι επισκεφτήκαμε το γραφικό Άαχεν στα δυτικά όρια της Βεστφαλίας – Ρηνανίας μία από της ομοσπονδίες της σύγχρονης Γερμανίας. Το Άαχεν είναι η δυτικότερη γερμανική μεγαλούπολη με πληθυσμό 259.000 κατοίκους χτισμένη σε μία μάλλον λοφώδη έκταση όπου το ψηλότερο σημείο είναι μόλις 410 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Πόλη γνωστή για το περίφημο πολυτεχνείο του RWTH (Rheinisch Westfälische Technische Hochschule), έβλεπες ένα σωρό λατίνους, νοτιοευρωπαίους αλλά και παιδιά, σπουδαστές από πολλές γωνιές της Ευρώπης και πιο πέρα. Πλήθος εταιρείες τεχνολογίας έχουν την έδρα στους εκεί. Πληροφορική, τηλεπικοινωνίες, μηχανές, χημικά και φαρμακοβιομηχανίες, στελεχωμένες από πολλούς απόφοιτους του τοπικού πανεπιστημίου. Το γεγονός αυτό δίνει το κύριο χρώμα στην σύγχρονη πόλη: φοιτητές και καινοτομίες στη δουλειά, πνοή φρεσκάδας και νέων ιδεών – μας κρατάνε και εμάς δραστήριους και ορεξάτους.


Ένα σημαντικό αξιοθέατο είναι το Καθεδρικός ναός της πόλης που μάθαμε ότι ήταν το πρώτο κτίριο που ανακηρύχθηκε από την Ουνέσκο το 1978 σε Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς. Μέσα στο ναό μπορεί να δει κανείς το λεγόμενο ”Θρόνο του Καρλομάγνου”. Μέχρι και πριν λίγα χρόνια αμφισβητούνταν η αυθεντικότητα του μαρμάρινου αυτού θρόνου για το αν πραγματικά πρόκειται για θρόνο του 9ου αι. ή μεταγενέστερου, κάτι που τελικώς αποδείχθηκε ότι ήταν αυθεντικό. Δεν είναι όμως βέβαιο αν χρησιμοποιήθηκε από τον Καρλομάγνο ως θρόνος. Ο καθεδρικός ναός, δεν είναι βέβαια τόσο επιβλητικός όπως εκείνος της γειτονικής Κολωνίας αλλά άξιζε η επίσκεψή μας δίχως άλλο.

Ο καιρός ήταν πράγματι χειμωνιάτικος και για καλή μας τύχη, οι πρώτες νιφάδες χιονιού εμφανίστηκαν δειλά και κατάφεραν να το στρώσουν. Τόσο που το πάρκο της περιοχής δίπλα στα γνωστά λουτρά Carolus thermen να μοιάζει κατάλευκο. Ήμουν διπλά τυχερός που εκείνο το Σαββατοκύριακο άρχιζε η Χριστουγεννιάτικη περίοδος το λεγόμενο Christmas market ή αλλιώς Weihnachtsmarkt. Δοκιμάσαμε το παραδοσιακό ποτό Gluhwein (πατήστε εδώ για μια συνταγή) που γίνεται ανάρπαστο τις μέρες των Χριστουγέννων και γευτήκαμε παραδοσιακά λουκάνικα και αργότερα γλυκίσματα και σοκολάτες από το τοπικό εργοστάσιο.


Η πόλη που δεν διαθέτει τραμ ούτε μετρό, διατηρεί μία γραφικότητα μέσα από τα στενά του ιστορικού της κέντρου, τους πεζόδρομους με τα πλακόστρωτα και την αχλή, την θαμπάδα που αναδύεται μέσα στο χειμώνα και που σε συνδυασμό με το κλίμα των γιορτών συνθέτουν μια ατμόσφαιρα μυστικιστική.

Οι μέρες περνούν, πλησιάζει ο καιρός να γυρίσουμε πίσω. Την τελευταία μας επίσκεψη λέμε να την κάνουμε στην γειτονική Ολλανδία. Το Μάαστριχτ βρίσκεται κι αυτό στο λεγόμενο “Τρίγωνο των τριών χωρών” στο νοτιότερο τμήμα της Ολλανδίας ανάμεσα στα άλλα δύο κράτη. Είναι δήμος και πρωτεύουσα της επαρχίας της Λιμβουργίας ή Λυμβούργου και βρίσκεται και στις δύο πλευρές του ποταμού Μέουζε ή Μόζα (στα ολλανδικά Μάας). Διάσημο από την περίφημη συνθήκη που υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1992, και που οδήγησε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια πόλη ομορφιά, μας προετοίμαζε για το παραμυθένιο ολλανδικό αστικό τοπίο. Πολύχρωμα κτίρια, μοδάτα μαγαζιά συναντούσες, μία πόλη με μέγεθος σαν το Άαχεν αλλά πολύ πιο πολύβουη και ζωντανή. Διέκρινες τις κομψές μα και πιο γεμάτες Ολλανδέζες, εντυπωσιακές, πανύψηλες, οι πιο ψηλές που έχω δει (αποδεικνύεται και επιστημονικά από την στατιστική). Και οι άντρες ήταν καλοντυμένοι και θεόρατοι, υπήρχαν όμορφα ζευγάρια, δυσαναλογίες δεν συναντούσες. Το Χριστουγεννιάτικο χρώμα της πόλης είναι κι εδώ έντονο. Η κεντρική πλατεία είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο σε ένα μεγάλο μέρος της και τα μαγαζιά της περιοχής έρρεαν άφθονο Gluhwein και μας προσέφεραν και άλλα τοπικά εδέσματα.


Ένα γεγονός που μας κάνει εντύπωση στην Ολλανδία είναι τα υπερμεγέθη παράθυρα των κτιρίων τους. Ο λόγος; Μήπως η εξωστρέφεια των κατοίκων; Η έλλειψη από άφθονο φυσικό φως ίσως; Ένας φίλος μου έδωσε κάποτε μία εξήγηση που νομίζω ότι είναι η πιο σωστή. Την εποχή εκείνη κάμποσους αιώνες πιο πριν, οι Ολλανδοί εμπορεύονταν τα παράθυρα σε αξία ανάλογα με το κομμάτι ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Προφανώς εξοικονομούσαν χρήματα αν με το ίδιο ποσό κάποιος αγόραζε ένα παράθυρο μεγάλου μεγέθους. Υποθέτω ότι η πρακτική αυτή δεν ισχύει στις μέρες μας αλλά το στυλ αυτό διατηρήθηκε σαν τεχνοτροπία, παράδοση ή αρχιτεκτονικό ύφος.

Να θυμίσουμε ακόμα πως στις 14 Ιουνίου 1673 τα στρατεύματα του Λουδοβίκου ΙΔ’ περικύκλωσαν το Μάαστριχτ. Ο Κόμης ντ’ Αρτανιάν, επικεφαλής του Πρώτου Λόχου των ‘Μουσκετοφόρων του Βασιλιά’ ετοιμάστηκε να επιτεθεί σε ένα οχύρωμα που βρισκόταν μπροστά σε μία από τις πύλες της πόλης. Ο Ντ’Αρτανιάν σκοτώθηκε από μουσκέτο στις 25 Ιουνίου 1673 κατά τη διάρκεια νυχτερινής επίθεσης στην Πύλη Τονχέρσε - κάτι που
περίγραψε και ο Αλέξανδρος Δουμάς σε μυθιστόρημά του.


Η ώρα περνάει, πλησιάζει για την επιστροφή. Η εκδρομή είχε τόσα διαφορετικά να απολαύσεις αλλά ήταν τόσο σύντομη. Αποχαιρετώντας τον Ολλανδικό Νότο έχουμε γεμίσει από εικόνες και την προσμονή να ξαναρθούμε.

---------------------------------------------
Φίλοι επισκέπτες, εσάς σας αρέσουν τα ταξίδια; Ελπίζω πως ναι για να ξαναπάμε παρέα.