Κάποιες αλήθειες

Ακούγοντας από μερίδα του τύπου να ωρύονται επειδή η υφυπουργός Υγείας έκανε επίσκεψη σε χώρο της ευθύνης της δίχως, όπως είπαν, να ανακοινώσει την  παρουσία της στα ΜΜΕ (!) και αφού της δώσω συγχαρητήρια επειδή επικεντρώθηκε στην δουλειά της, χωρίς να αναλώνεται μες τις πολλές κινήσεις και ομιλίες, ας γράψουμε μερικές αλήθειες.

Ο έχων δημόσια αξιώματα κρίνεται από τον πόσο καλά υπηρετεί το καλό των πολλών και έπειτα από το πόσο καλός είναι με τους υφισταμένους του.

Δυστυχώς στην πατρίδα μας συμβαίνει το αντίθετο αλλά το δίκαιο είναι διαφορετικό. Ο καλός ας πούμε δήμαρχος δεν είναι απαραίτητα ο φιλικός προϊστάμενος των υπαλλήλων του ούτε αυτός που προασπίζεται τα εργασιακά τους δικαιώματα – αυτά είναι ευθύνη της πολιτείας και των Νόμων του κράτους.  Οφείλει μεν να είναι δίκαιος αλλά πρώτιστα είναι εκείνος που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού της πόλης του. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα αξιώματα όπως των Υπουργών Υγείας ή Παιδείας που πρώτιστο μέλημα είναι η  παροχή των καλύτερων δυνατών υπηρεσιών στους πολίτες. Το εντελώς αντίθετο το οποίο συμβαίνει εδώ, όπου διαμαρτύρονται οι λίγοι δηλαδή οι εργατοπατέρες  σε αυτά τα υπουργεία στον εκάστοτε υπουργό, δεν είναι σημαντική προτεραιότητα. Η διεκδίκηση βέβαια περισσότερων πόρων είναι διαφορετικό θέμα και συμφωνούμε γιατί αφορά τους πολλούς.

 
Κάθε Νόμος όσο άδικος και να είναι πρέπει να τηρείται στην εφαρμογή του από τον λαό.

Κάθε Νόμος του Κράτους πρέπει να τηρείται απαρέγκλιτα όσο άδικος και αν είναι. Πάλεψε να τον αλλάξεις αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, τήρησε τον. Προσπάθησε με άλλους τρόπους να τον αλλάξεις. Για παράδειγμα, το κίνημα δεν πληρώνω στα διόδια δεν είναι λύση. Αλλά το να τα αποφεύγω μέσω παρακαμπτήριων οδών είναι ένας νόμιμος τρόπος για να μειωθούν οι τιμές διέλευσης. Αν υπάρχει υψηλή φορολογία σε κάποια αγαθά, προσπάθησε να μειώσεις την κατανάλωση για να μειωθούν και οι φόροι. Κάτω από αυτό το σκεπτικό, οι Έλληνες που στήνονται στις ουρές να πληρώσουν τους φόρους τους και να τακτοποιήσουν της υποχρεώσεις τους στο Κράτος δεν είναι ραγιάδες αλλά υπεύθυνοι και πατριώτες – έστω και αν πολλοί φόροι είναι υπέρογκοι και άδικοι.

Οι απεργίες πολύ συχνά γίνονται και μη ηθικές, ειδικά στο δημόσιο. 

Η απεργία είναι κατοχυρωμένο Νόμιμο δικαίωμα των εργαζομένων και είμαστε σύμφωνοι. Αυτό το δικαίωμα πολύ συχνά ξεπερνά τα όρια του Νόμου και έτσι η απεργία αρχίζει να χάνει το όποιο δίκιο της. Στις περιπτώσεις ειδικά που οι υπηρεσίες αφορούν το δημόσιο υπάρχει ένα έλλειμμα ηθικής. Οι εργασίες του δημοσίου έχουν πληρωθεί μέχρι το τελευταίο σεντ από τον κάθε φορολογούμενο πολίτη, ο οποίος έχει τακτοποιήσει τις οφειλές του προς το κράτος και αν δεν το κάνει εγκαίρως, πληρώνει πρόστιμο. Στο χρονικό διάστημα της απεργίας του δημοσίου, οι πληρωμένες αυτές υπηρεσίες δεν παρέχονται στους πολίτες μα και ούτε τα χρήματα που έχουν πληρωθεί επιστρέφονται. Για την αποκατάσταση της ηθικής θα έπρεπε, ας πούμε, αν η καθαριότητα του δήμου έχει απεργήσει για ένα μήνα, να επιστραφούν οι αντίστοιχες εισφορές για ένα μήνα σε όλους τους δημότες της πόλης αυτής.

Ο αυστηρός στη δουλειά του είναι συνήθως καλύτερος και πιο δίκαιος από τον πιο εύπεπτο χαρακτήρα.

Πότε μου δεν κατάλαβα πως μπορεί να συγχέεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου με την ποιότητα της δουλειάς του. Αν θέλουμε βέβαια να το εξειδικεύσουμε στον τομέα της ηθικής, εδώ υπάρχει σχέση όπως ας πούμε ο παράνομος χρηματισμός. Όμως η επικέντρωση στην δουλειά σημαίνει πως αφήνονται στην άκρη οι συναισθηματισμοί, τα προσωπικά ή άλλα στοιχεία που δεν αφορούν το αντικείμενο εργασίας. Ο τελικός σκοπός της εργασίας και η διαδικασία επίτευξής του είναι τα σημαντικότερα. Ας δώσουμε δύο παραδείγματα. Στο σχολείο οι καλύτεροι δάσκαλοι ήταν οι πιο αυστηροί. Τους αντιπαθούσαμε σαν χαρακτήρες τότε, δεν μας έβαζαν, συγκριτικά με άλλους, μεγάλους βαθμούς, μα πολλά χρόνια μετά εκτιμήσαμε ότι αυτοί ήταν οι καλύτεροι για μας παρείχαν μόρφωση. Ο ικανότεροι τεχνίτες δεν είναι απαραίτητα οι πιο κοινωνικοί ή οι έχοντας σφαιρική παιδεία αλλά αυτοί που σαν μηχανές, εστιάζουν στην δουλειά τους και την επισκευή ή κατασκευή που επιβάλλει το αντικείμενό τους.


Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που μπορείς να διαφωνήσεις αρκετά.

Είναι προφανές πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν οι άνθρωποι χωρίς ένα ελάχιστο ευγένειας και ετικέτας συμπεριφοράς. Όσο και αν τα στερεότυπα των εκφράσεων κουράζουν, δεν γίνεται χωρίς αυτά. Για μια στιγμή όμως. Αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε μια αποστειρωμένη, κενή περιεχομένου επικοινωνία. Οι πιο πολλοί άνθρωποι που μιλώ μόνο ευγενικά και κυρίως σε αυτά που συμφωνούμε είναι και οι πιο μακρινοί μου φίλοι ή απλά γνωστοί. Αισθάνθηκα πιο άνετα όταν είχα εκφράσει την διαφωνία μου σε στενά μου πρόσωπα, αυτοί είναι οι αληθινοί μου φίλοι. Προφανώς αυτή η διαφωνία δεν σχετίζεται με καμία έλλειψη σεβασμού και διατηρεί ένα στοιχειώδες επίπεδο συνεννόησης.
.