Εθνικές επέτειοι και εορτασμοί

Οι εορτασμοί της Εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου ήταν λαμπροί με τη μαζική συμμετοχή του κόσμου στις παρελάσεις και άλλες εκδηλώσεις μνήμης. Τα αφιερώματα στους ήρωες του ΟΧΙ ήταν πολλά: στην τηλεόραση, το διαδίκτυο, τον γραπτό τύπο, σε ομιλίες και όχι μόνο και βοήθησαν όλους μας να σκεφτούμε και να νιώσουμε αρκούντως το νόημα της χθεσινής επετείου. Βέβαια δεν έλειψαν και εκείνοι που βγήκαν να γκρινιάξουν και αυτή τη μέρα (λες και εμείς δεν κάνουμε κριτική και δεν ξέρουμε τα ελαττώματά μας) για τις παρελάσεις ή ακόμα και την Χ.Α. που ακούσαμε. Αυτούς τους αφήνω στην μιζέρια τους.

Δεν σου αρέσει, γιατί ασχολείσαι;

Εφόσον δεν σας αρέσουν αυτές οι εκδηλώσεις και εορτασμοί γιατί ασχολείστε; Βλέπετε πως ο κόσμος αγκαλιάζει τις εκδηλώσεις, επομένως κινδυνεύετε να χαρακτηριστείτε γραφικοί – εκτός από αντιδραστικοί που είστε. Για παράδειγμα, εγώ  προσωπικά δεν συμμετείχα ποτέ στις εκδηλώσεις εορτασμού του Πολυτεχνείου εκτός σχολείου (δεν μου αρέσει η καπηλεία της αριστεράς και οι δήθεν προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις) αλλά σέβομαι ότι πολλοί άνθρωποι εορτάζουν και συγκινούνται. Το ίδιο συμβαίνει και με τις Εθνικές επετείους και μάλιστα με πολλαπλάσια συμμετοχή και συγκίνηση – είναι αυτονόητο λόγω των διαφορετικών μεγεθών των επετείων.

Παρέλαση με άλλες σημαίες και άλλους ύμνους

Πολλοί ενοχλούνται από τις σημαίες. Άλλοι ακόμα και από τον Εθνικό μας Ύμνο. Μέγιστη υποκρισία για τις παρελάσεις και τις σημαίες. Γιατί δεν τους ενοχλούν οι σημαίες, τους ενοχλούν οι Ελληνικές Σημαίες, δεν τους ενοχλούν οι παρελάσεις, αρκεί αυτές να γίνονται υπό τους ήχους των δικών τους εμβατηρίων. Το σημαντικό της υπόθεσης είναι πως η αθρόα προσέλευση του κόσμου στις παρελάσεις, η ενεργή συμμετοχή του και η κατανόηση του νοήματος της επετείου για την πατρίδα μας, κατατάσσει τους πρώτους περίπου στο περιθώριο.

Οι παρελάσεις είναι θετικές αλλά ..

Οι παρελάσεις είναι κάτι το ωραίο και μας αρέσουν. Ενισχύουν την πεποίθηση ενός έθνους ενωμένου και δυνατού, το αίσθημα πατριωτισμού και υπερηφάνειας. Μια στιγμή όμως. Οι παρελάσεις είναι γιορτή, χαρά και θέαμα για μικρούς και μεγάλους και όχι ιδιωτικές εκδηλώσεις για κάποιους πολιτικούς με προσωπικές προσκλήσεις κι αυστηρά μέτρα ασφαλείας που διώχνουν τους γονείς με τα παιδιά τους. Ακόμα, είναι απαράδεκτο οι πολιτικοί και άλλοι να βρίσκονται σε βάθρο ψηλότερα από τους υπόλοιπους. Οι παρελάσεις είναι γιορτή και όχι κάτι για να πουν οι πολιτικοί ότι κι αυτοί τίμησαν την Εθνική επέτειο.

Η Ελλάδα του σήμερα

Η Ελλάδα του σήμερα απαρτίζεται δυστυχώς από πολλά άτομα – και ειδικά τα πιο  νέα, που έχουν έλλειψη παιδείας που σημαίνει έλλειψη πίστης σε στόχους, ιδανικά, καλούς σκοπούς. Από τους ήρωες της επανάστασης που ελευθέρωσαν την χώρα καταλήξαμε στους ημι-εγγράμματους πολιτικούς και σε ένα λαό που κυριαρχούν το δήθεν, η αδιαφορία, το υποτιθέμενο στυλ και η απαξίωση. Η σημαία μας δεν έχει την αξία που της πρέπει για πολλούς αν και για να είμαστε ελεύθεροι, κάποια εκατομμύρια Ελλήνων θυσιάστηκαν στο όνομά της. Το ενθαρρυντικό βέβαια είναι πως υπάρχει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό Ελλήνων με πίστη σε αξίες, αρχές και ιδανικά που μπορεί να τραβήξει το “κάρο από την λάσπη”.

Ο Εθνικές επέτειοι είναι πολύ σημαντικές
 
Οι Εθνικές επέτειοι είναι πολύ σημαντικές και ειδικότερα για τα νέα παιδιά. Ο εξωραϊσμός της ιστορίας μπορεί να περιέχει υπερβολές ή μη εστίαση σε όλες τις αλήθειες αλλά είναι απαραίτητος για να χτιστεί φρόνημα στις νέες γενιές. Και ακόμα  για τους μεγαλύτερους, αυτές οι μέρες είναι μια ευκαιρία να εστιάσουν στα τόσα θετικά της πατρίδας μας και να νιώσουν περήφανοι και ενωμένοι. Και όπως είδαμε πρόσφατα, η αποδοχή και συμμετοχή σε αυτές τις εορτές από ένα μεγάλο κομμάτι του λαού μας, δείχνει πως υπάρχουν οι δυνατότητες για την αναγέννηση του Έθνους μας.
.

Κάποιες αλήθειες

Ακούγοντας από μερίδα του τύπου να ωρύονται επειδή η υφυπουργός Υγείας έκανε επίσκεψη σε χώρο της ευθύνης της δίχως, όπως είπαν, να ανακοινώσει την  παρουσία της στα ΜΜΕ (!) και αφού της δώσω συγχαρητήρια επειδή επικεντρώθηκε στην δουλειά της, χωρίς να αναλώνεται μες τις πολλές κινήσεις και ομιλίες, ας γράψουμε μερικές αλήθειες.

Ο έχων δημόσια αξιώματα κρίνεται από τον πόσο καλά υπηρετεί το καλό των πολλών και έπειτα από το πόσο καλός είναι με τους υφισταμένους του.

Δυστυχώς στην πατρίδα μας συμβαίνει το αντίθετο αλλά το δίκαιο είναι διαφορετικό. Ο καλός ας πούμε δήμαρχος δεν είναι απαραίτητα ο φιλικός προϊστάμενος των υπαλλήλων του ούτε αυτός που προασπίζεται τα εργασιακά τους δικαιώματα – αυτά είναι ευθύνη της πολιτείας και των Νόμων του κράτους.  Οφείλει μεν να είναι δίκαιος αλλά πρώτιστα είναι εκείνος που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού της πόλης του. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα αξιώματα όπως των Υπουργών Υγείας ή Παιδείας που πρώτιστο μέλημα είναι η  παροχή των καλύτερων δυνατών υπηρεσιών στους πολίτες. Το εντελώς αντίθετο το οποίο συμβαίνει εδώ, όπου διαμαρτύρονται οι λίγοι δηλαδή οι εργατοπατέρες  σε αυτά τα υπουργεία στον εκάστοτε υπουργό, δεν είναι σημαντική προτεραιότητα. Η διεκδίκηση βέβαια περισσότερων πόρων είναι διαφορετικό θέμα και συμφωνούμε γιατί αφορά τους πολλούς.

 
Κάθε Νόμος όσο άδικος και να είναι πρέπει να τηρείται στην εφαρμογή του από τον λαό.

Κάθε Νόμος του Κράτους πρέπει να τηρείται απαρέγκλιτα όσο άδικος και αν είναι. Πάλεψε να τον αλλάξεις αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, τήρησε τον. Προσπάθησε με άλλους τρόπους να τον αλλάξεις. Για παράδειγμα, το κίνημα δεν πληρώνω στα διόδια δεν είναι λύση. Αλλά το να τα αποφεύγω μέσω παρακαμπτήριων οδών είναι ένας νόμιμος τρόπος για να μειωθούν οι τιμές διέλευσης. Αν υπάρχει υψηλή φορολογία σε κάποια αγαθά, προσπάθησε να μειώσεις την κατανάλωση για να μειωθούν και οι φόροι. Κάτω από αυτό το σκεπτικό, οι Έλληνες που στήνονται στις ουρές να πληρώσουν τους φόρους τους και να τακτοποιήσουν της υποχρεώσεις τους στο Κράτος δεν είναι ραγιάδες αλλά υπεύθυνοι και πατριώτες – έστω και αν πολλοί φόροι είναι υπέρογκοι και άδικοι.

Οι απεργίες πολύ συχνά γίνονται και μη ηθικές, ειδικά στο δημόσιο. 

Η απεργία είναι κατοχυρωμένο Νόμιμο δικαίωμα των εργαζομένων και είμαστε σύμφωνοι. Αυτό το δικαίωμα πολύ συχνά ξεπερνά τα όρια του Νόμου και έτσι η απεργία αρχίζει να χάνει το όποιο δίκιο της. Στις περιπτώσεις ειδικά που οι υπηρεσίες αφορούν το δημόσιο υπάρχει ένα έλλειμμα ηθικής. Οι εργασίες του δημοσίου έχουν πληρωθεί μέχρι το τελευταίο σεντ από τον κάθε φορολογούμενο πολίτη, ο οποίος έχει τακτοποιήσει τις οφειλές του προς το κράτος και αν δεν το κάνει εγκαίρως, πληρώνει πρόστιμο. Στο χρονικό διάστημα της απεργίας του δημοσίου, οι πληρωμένες αυτές υπηρεσίες δεν παρέχονται στους πολίτες μα και ούτε τα χρήματα που έχουν πληρωθεί επιστρέφονται. Για την αποκατάσταση της ηθικής θα έπρεπε, ας πούμε, αν η καθαριότητα του δήμου έχει απεργήσει για ένα μήνα, να επιστραφούν οι αντίστοιχες εισφορές για ένα μήνα σε όλους τους δημότες της πόλης αυτής.

Ο αυστηρός στη δουλειά του είναι συνήθως καλύτερος και πιο δίκαιος από τον πιο εύπεπτο χαρακτήρα.

Πότε μου δεν κατάλαβα πως μπορεί να συγχέεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου με την ποιότητα της δουλειάς του. Αν θέλουμε βέβαια να το εξειδικεύσουμε στον τομέα της ηθικής, εδώ υπάρχει σχέση όπως ας πούμε ο παράνομος χρηματισμός. Όμως η επικέντρωση στην δουλειά σημαίνει πως αφήνονται στην άκρη οι συναισθηματισμοί, τα προσωπικά ή άλλα στοιχεία που δεν αφορούν το αντικείμενο εργασίας. Ο τελικός σκοπός της εργασίας και η διαδικασία επίτευξής του είναι τα σημαντικότερα. Ας δώσουμε δύο παραδείγματα. Στο σχολείο οι καλύτεροι δάσκαλοι ήταν οι πιο αυστηροί. Τους αντιπαθούσαμε σαν χαρακτήρες τότε, δεν μας έβαζαν, συγκριτικά με άλλους, μεγάλους βαθμούς, μα πολλά χρόνια μετά εκτιμήσαμε ότι αυτοί ήταν οι καλύτεροι για μας παρείχαν μόρφωση. Ο ικανότεροι τεχνίτες δεν είναι απαραίτητα οι πιο κοινωνικοί ή οι έχοντας σφαιρική παιδεία αλλά αυτοί που σαν μηχανές, εστιάζουν στην δουλειά τους και την επισκευή ή κατασκευή που επιβάλλει το αντικείμενό τους.


Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που μπορείς να διαφωνήσεις αρκετά.

Είναι προφανές πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν οι άνθρωποι χωρίς ένα ελάχιστο ευγένειας και ετικέτας συμπεριφοράς. Όσο και αν τα στερεότυπα των εκφράσεων κουράζουν, δεν γίνεται χωρίς αυτά. Για μια στιγμή όμως. Αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε μια αποστειρωμένη, κενή περιεχομένου επικοινωνία. Οι πιο πολλοί άνθρωποι που μιλώ μόνο ευγενικά και κυρίως σε αυτά που συμφωνούμε είναι και οι πιο μακρινοί μου φίλοι ή απλά γνωστοί. Αισθάνθηκα πιο άνετα όταν είχα εκφράσει την διαφωνία μου σε στενά μου πρόσωπα, αυτοί είναι οι αληθινοί μου φίλοι. Προφανώς αυτή η διαφωνία δεν σχετίζεται με καμία έλλειψη σεβασμού και διατηρεί ένα στοιχειώδες επίπεδο συνεννόησης.
.

Περί Κικής Δημουλά (She faces the music) *

*: της Σώτης Τριανταφύλλου

Στην Ελλάδα μόνον ένα είδος «διανοούμενου» αναγνωρίζεται: εκείνο που ακολουθεί την κυρίαρχη ιδεολογία όταν αυτή η ιδεολογία εμφανίζεται ως αντιπολιτευτική – ακόμα καλύτερα όταν εμφανίζεται ως επαναστατική. Αλλά η ιδεολογική ηγεμονία είναι μια σύνθετη πραγματικότητα: όπως έχει συζητηθεί ξανά και ξανά, η Ελλάδα γλίτωσε την προσάρτηση στο σοσιαλιστικό μπλοκ με τίμημα την ιδεολογική ηγεμονία της παραδοσιακής Αριστεράς. Και η παραδοσιακή Αριστερά που ανέλαβε τον πολιτισμό (με τα γνωστά αποτελέσματα) -ενώ η Δεξιά ανέλαβε την οικονομία και τον κρατικό μηχανισμό (με τα γνωστά αποτελέσματα)- δεν ανέχεται δημιουργούς που προβάλλουν ανεξάρτητο ή «δεξιό», συντηρητικό λόγο. Εννοείται πως ο καθορισμός του «δεξιού/συντηρητικού» επαφίεται στην κρίση της Αριστεράς. Έτσι, τελευταία, όλο και συχνότερα, διαβάζω ειρωνικά και ασεβή σχόλια για την Κική Δημουλά, μια μεγάλη ποιήτρια: άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από την ποίησή της -και από την ποίηση γενικά- την κακοχαρακτηρίζουν διαστρεβλώνοντας και υπεραπλουστεύοντας τις δημόσιες δηλώσεις της. (Διαβάστε εδώ την πλήρη απομαγνητοφώνηση).

Τι κρίμα για τη χώρα μας. Τι κρίμα που είμαστε τόσο στενοκέφαλοι, φθονεροί, μικροπρεπείς, τόσο ασφυκτικοί για τους δημιουργούς. Τι κρίμα που μας λείπει η φαντασία, η γενναιοδωρία, ο ανοιχτός ορίζοντας. Δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν πολλαπλές αλήθειες, πολλαπλές οπτικές: η μαρξιστικοσταλινική ιδέα της «μίας και μοναδικής αντικειμενικής πραγματικότητας» είναι μια παγίδα για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Η Αριστερά αντιδρά σπασμωδικά έναντι οποιουδήποτε δεν είναι «δικός της»: η Κική Δημουλά δεν είναι δική της. Και γι’ αυτό επικρίνεται ακόμα και η ποίησή της ως «μικροαστική» και «ναρκισσιστική»: ο Ζντάνοφ, ο Μπέρια, όλη η σταλινική ομάδα της λογοκρισίας βρίσκονται στο κύτταρο της ελληνικής Αριστεράς και τροφοδοτούν την επιθετικότητά της. Επαινείται ακόμα η στρατευμένη λογοτεχνία, εκείνη των ψευτο-λόγιων χωρικών που εξυμνούν το χώμα, το αίμα και τον ιδρώτα του λαού. Η Κική Δημουλά δεν είναι ούτε από αυτούς.

Οι Έλληνες δημιουργοί είναι δημαγωγοί που παραλλήλως σέρνονται πίσω από τον «λαό». Για να διατηρήσουν και να διευρύνουν το κοινό τους, το κολακεύουν, επαναλαμβάνουν τις προκαταλήψεις του, προσεταιρίζονται τα φιλολαϊκά κόμματα της μόδας. Η Κική Δημουλά δεν καταδέχεται να μεταμορφωθεί για να αρέσει στους παλαιοαριστερούς και στους νεόκοπους ψευτοεπαναστάτες: εκφέρει τη γνώμη της και στη συνέχεια, όπως κάνουν όλοι οι πολίτες, πληρώνει το τίμημα. Αλλά, στην περίπτωσή της, ταιριάζει η διφορούμενη αγγλική έκφραση: she faces the music. Kι ο χρόνος θα δείξει ποιανού ο λόγος αξίζει να ακουστεί και ποιανού είναι ηχώ παρωχημένων και χρεοκοπημένων ιδεολογιών.

Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=24257
.