Μοναχικές παρέες στο ‘δίχτυ’

_
Μόλις γύρισε από τα ξένα. Τον Οκτώβριο τον προτιμάει γιατί δεν έχει ούτε πολύ ζέστη ούτε πολύ κρύο. Οι πρώτες φορές μας ήταν μία πληθωρική παρέα με διηγήσεις από περιστατικά, high μέρη και προχωρημένο τρόπο σκέψης. Ταξίδια στην ενδοχώρα, συναυλίες και εμπειρίες μοναδικές που απολάμβανες να τις ακούς. Μόνο ένα κόλλημα υπήρχε δυστυχώς. Συχνά πυκνά, κάθε μέρα, κάποιες ώρες, πήγαινε στο internet καφέ της γειτονιάς. Το ωράριο τηρούνταν ευλαβικά, αναβολές δεν χωρούσαν, ούτε παρεκκλίσεις. Και την πιο ωραία γκόμενα να του πάσαρα, αυτός ήταν πιστός στο καθημερινό του ραντεβού.

Το διαδίκτυο και το facebook εκτός δουλειάς το απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Στις πέντε, πεντέμισι το πολύ, έχουν κατέβει τα ρολά και εμπρός για να απολαύσουμε το χρόνο μας όπως εμείς θέλουμε.



Ακόμα και κάποιες προσωπικές εργασίες, τις έκανα με δανεικό υπολογιστή στο σπίτι. Ένα παλαιό σαράβαλο ήταν σε αχρηστία κι έπρεπε να παραδώσουμε κανα δύο projects. Η αποστολή των αρχείων γινόταν με δωρεάν dial up συνδέσεις από αυτές που έδιναν οι εφημερίδες. Ταλαιπωρία αλλά τουλάχιστον αντέχαμε και κάναμε κι άλλα πράγματα το απόγευμα.

Κάποια μέρα αλληλογραφούσα με μία φίλη μου, έτσι την νόμιζα τότε, απλώς γνωστή μου σήμερα:

<< Γράφεις όμορφα, γιατί δεν ξεκινάς κανένα βιβλίο; >>

Υπερβολές, αλλά ήταν αρκετές για να ενεργοποιήσω το blog μου και σύντομα να αποκτήσω σύνδεση με γραμμή ADSL στο σπίτι. Αυτό ήταν. Με μία φράση κάποιου άλλου έγινα χρήστης του δικτύου και στο σπίτι. Εγώ που το κορόιδευα τόσο καιρό. Μήπως οι γυναίκες είναι που μας επηρεάζουνε ή απλά ενεργοποίησαν κάτι που κρυβόταν μέσα μας και θα έβγαινε αργά ή γρήγορα; Το είχαμε ασφαλώς, νομοτελειακά, κάποτε, θα μας έβγαινε.


Τα κάλεσμα στο διαδίκτυο ήταν ελκυστικό. Η ανάρτηση posts και η επικοινωνία κειμένων και ιδεών με άλλους συναρπαστική. Άρχισα να επισκέπτομαι καθημερινά τα internet καφέ. Μα δεν έβγαινε άλλο. Η απόκτηση μόνιμης σύνδεσης την περασμένη πρωτοχρονιά άλλαξε τις συνήθειές μου. Η σαγήνη των animated οθονών, των σύντομων βίντεο και ψαγμένων γραφικών με κέρδισε. Ώσπου ήρθε και το facebook. Αρχικά με καλέσανε να εγγραφώ. Γιατί όχι; Το βρήκα και σαν μία καλή ευκαιρία να διαφημίσω το blog μου. Στην αρχή με ενδιέφερε η επισκεψιμότητα και η συλλογή σχολίων κι έπρεπε να το προωθήσω. Κάπου όμως, στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν.

Στο facebook ξοδεύω πλέον τις περισσότερες ώρες μου στο διαδίκτυο. Ανήκει στις λεγόμενες εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης, μία νέα πατέντα που έχει κυριαρχήσει με το facebook, το twitter, το myspace και κάποια άλλα. Νά’μαστε, εδώ είναι το ζουμί, φίλοι μου. Τι μετάδοση πληροφορίας και γνώση μου λέτε, ο κόσμος διψάει για παρέα και κοινωνικότητα. Εδώ είναι η μεγάλη μπίζνα. Για να το πω πιο απλά θέλει φλερτ, καμάκι, σχέση βασικά με το αντίθετο φύλο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που θέλουν να δικτυωθούν, πολιτικοί, επιχειρηματίες και επαγγελματίες, ίσως και λίγοι για να διαδώσουν ιδέες, καθόλου παράλογο.

Έχω κάνει σχεδόν 350 ‘φίλους’ στο facebook σε δέκα μήνες. Είμαι πολύ κοινωνικός και μετράω, έχω μία βαρύτητα όπως και να το κάνουμε. Άλλοι δεν μπορούν να περάσουν τους 100 φίλους. Βέβαια, πολλά Σάββατα έχω καθίσει μέσα γιατί δεν είχα αληθινή παρέα να βγω κάπου καλά. Άλλοι πάλι έχουν πάνω από 1000 φίλους, είναι θαυμαστό το πόσο κοινωνικοί είναι, μπροστά τους δεν πιάνω μία, είναι χαρισματικοί.

Η ψυχολογία λέει, κάπου το έχω διαβάσει, πως είναι αδύνατο κάποιος να έχει πάνω από εκατόν πενήντα φίλους. Σωστό σκέφτομαι, γιατί κάθε άνθρωπος θέλει το χρόνο μας και την προσοχή μας, να μοιραστούμε πράγματα και τον κατανοήσουμε στοιχειωδώς. Παραπάνω από αυτό το νούμερο είναι μία θαυμαστή ικανότητα κάποιων να επικοινωνούν με περισσότερους ή μάλλον ο εκφυλισμός της φιλίας; Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί ξεχωριστοί άνθρωποι σήμερα, μάλλον η φιλία πάσχει, δεν βρίσκετε;

Αν οι κειμενογράφοι, τα email και τελευταία τα ιστολόγια (τα blogs στην δικτυακή διάλεκτο) έχουν προάγει την γλώσσα, τη σκέψη και την ανταλλαγή των ιδεών, τα κοινωνικά δίκτυα τα έχουν απαξιώσει. Ελληνικά με αγγλικούς χαρακτήρες, συντμήσεις και φράσεις συχνά ασύνδετες, σύμβολα για συναισθήματα – χαρακτηριστικά της έκπτωσής τους, εδώ στο κοινωνικό κακέκτυπο, το παραμύθι της φιλίας. Όσες φιλίες υπάρχουν έγιναν έξω, στα ανθρώπινα δίκτυα της καθημερινότητας και οι φιλίες μόνο ‘από μέσα’ είναι ελάχιστες.

Καρδιές, αγκαλιές κι αγάπες κάθε πρωί, να τις μετράμε λες και είναι μαθηματικά να δούμε ποιος έχει τις πιο πολλές. Ποσοτικοποίηση των συναισθημάτων, τι λες τώρα;



<< Σε αγαπώ πολύ, είσαι ξεχωριστός για μένα >> Μου έλεγε πριν καιρό μία ‘φίλη’ στο facebook.
<< Θα χαρώ να σε γνωρίσω από κοντά, να έρθεις στην πόλη μου >> της απάντησα.
<< Δεν ξέρω, θα δούμε, είναι δύσκολο >> η απάντηση.

<< Καλημέρα, τι κάνεις; Φιλιά >> μιλώ σε μία υποτιθέμενη δικτυακή φίλη.
<< Έχω δεσμό >> απαντάει,
<< Θαυμάσια >> συνεχίζω.

Οι πιο πολλές αγάπες μόνο μέσα από το ‘δίχτυ’ είναι αγάπες του .. κώλου. Ένας γνωστός μου τις προάλλες μου έλεγε ότι το αίσθημα μοιάζει με τις πόρνες στα μπορντέλα που λένε γεια σου αγάπη μου και ας είσαι ο πρώτος τυχαίος κι ας μην σε έχουνε ξαναδεί ή είσαι άξεστος και απότομος. Δεν νομίζω να έκανε κάποιον προσωπικό υπαινιγμό, μόνο την ατμόσφαιρα έδωσε.

Το facebook έχει μειώσει την κοινωνικότητά μου. Οι λιγότερο κολλητοί φίλοι ειδικά, έχουν χαθεί γιατί δεν μιλάμε πια στο τηλέφωνο ή βρισκόμαστε. Μόνο μία ψευδαίσθηση φιλίας και γνωριμιών με πιο πολλούς ανθρώπους δίνει, μία εικονική ικανοποίηση για πλούσιο κοινωνικό περίγυρο που στην ουσία είναι πισωγύρισμα. Απομάκρυνση από δράσεις στην ύπαιθρο και την πόλη, από διάβασμα και σκέψη, από παρέες και κουβέντες με άλλους από αναζήτηση ανθρώπων στον κόσμο. Μία απομόνωση από τους άλλους αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η μεγαλύτερη .. παπαριά και αν γραφτεί από ένα μέλος με μία αποκαλυπτική πόζα ή ένα καλογυμνασμένο σώμα, θα τραβήξει σαν σφουγγάρι τα σχόλια των ‘φίλων’. Αντίθετα μία σπουδαία φράση δίπλα σε μία αδιάφορη φωτογραφία θα μείνει στην μοναξιά της.


Κάποιοι λένε ότι παίζει ρόλο η χρήση να μην γίνει κατάχρηση. Κι εγώ λέω ότι αν κάτι είναι θετικό μόνο αν χρησιμοποιείται ελάχιστα, τότε δεν να είναι χρήσιμο γενικώς. Πρέπει να βρω ένα τρόπο να βγω από τον εθισμό, δεν θέλω μόνο να αποχωρήσω και να σβήσω τόσες συνδέσεις – υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι, το μέσο είναι που τα διαλύει. Πιστεύω πως σιγά-σιγά κάτι καταφέρνω. Για να ξεφύγω από τις μοναχικές παρέες, την απομόνωση από τους άλλους και τον εαυτό μου.
_