"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Μοναχικές παρέες στο ‘δίχτυ’

_
Μόλις γύρισε από τα ξένα. Τον Οκτώβριο τον προτιμάει γιατί δεν έχει ούτε πολύ ζέστη ούτε πολύ κρύο. Οι πρώτες φορές μας ήταν μία πληθωρική παρέα με διηγήσεις από περιστατικά, high μέρη και προχωρημένο τρόπο σκέψης. Ταξίδια στην ενδοχώρα, συναυλίες και εμπειρίες μοναδικές που απολάμβανες να τις ακούς. Μόνο ένα κόλλημα υπήρχε δυστυχώς. Συχνά πυκνά, κάθε μέρα, κάποιες ώρες, πήγαινε στο internet καφέ της γειτονιάς. Το ωράριο τηρούνταν ευλαβικά, αναβολές δεν χωρούσαν, ούτε παρεκκλίσεις. Και την πιο ωραία γκόμενα να του πάσαρα, αυτός ήταν πιστός στο καθημερινό του ραντεβού.

Το διαδίκτυο και το facebook εκτός δουλειάς το απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Στις πέντε, πεντέμισι το πολύ, έχουν κατέβει τα ρολά και εμπρός για να απολαύσουμε το χρόνο μας όπως εμείς θέλουμε.



Ακόμα και κάποιες προσωπικές εργασίες, τις έκανα με δανεικό υπολογιστή στο σπίτι. Ένα παλαιό σαράβαλο ήταν σε αχρηστία κι έπρεπε να παραδώσουμε κανα δύο projects. Η αποστολή των αρχείων γινόταν με δωρεάν dial up συνδέσεις από αυτές που έδιναν οι εφημερίδες. Ταλαιπωρία αλλά τουλάχιστον αντέχαμε και κάναμε κι άλλα πράγματα το απόγευμα.

Κάποια μέρα αλληλογραφούσα με μία φίλη μου, έτσι την νόμιζα τότε, απλώς γνωστή μου σήμερα:

<< Γράφεις όμορφα, γιατί δεν ξεκινάς κανένα βιβλίο; >>

Υπερβολές, αλλά ήταν αρκετές για να ενεργοποιήσω το blog μου και σύντομα να αποκτήσω σύνδεση με γραμμή ADSL στο σπίτι. Αυτό ήταν. Με μία φράση κάποιου άλλου έγινα χρήστης του δικτύου και στο σπίτι. Εγώ που το κορόιδευα τόσο καιρό. Μήπως οι γυναίκες είναι που μας επηρεάζουνε ή απλά ενεργοποίησαν κάτι που κρυβόταν μέσα μας και θα έβγαινε αργά ή γρήγορα; Το είχαμε ασφαλώς, νομοτελειακά, κάποτε, θα μας έβγαινε.


Τα κάλεσμα στο διαδίκτυο ήταν ελκυστικό. Η ανάρτηση posts και η επικοινωνία κειμένων και ιδεών με άλλους συναρπαστική. Άρχισα να επισκέπτομαι καθημερινά τα internet καφέ. Μα δεν έβγαινε άλλο. Η απόκτηση μόνιμης σύνδεσης την περασμένη πρωτοχρονιά άλλαξε τις συνήθειές μου. Η σαγήνη των animated οθονών, των σύντομων βίντεο και ψαγμένων γραφικών με κέρδισε. Ώσπου ήρθε και το facebook. Αρχικά με καλέσανε να εγγραφώ. Γιατί όχι; Το βρήκα και σαν μία καλή ευκαιρία να διαφημίσω το blog μου. Στην αρχή με ενδιέφερε η επισκεψιμότητα και η συλλογή σχολίων κι έπρεπε να το προωθήσω. Κάπου όμως, στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν.

Στο facebook ξοδεύω πλέον τις περισσότερες ώρες μου στο διαδίκτυο. Ανήκει στις λεγόμενες εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης, μία νέα πατέντα που έχει κυριαρχήσει με το facebook, το twitter, το myspace και κάποια άλλα. Νά’μαστε, εδώ είναι το ζουμί, φίλοι μου. Τι μετάδοση πληροφορίας και γνώση μου λέτε, ο κόσμος διψάει για παρέα και κοινωνικότητα. Εδώ είναι η μεγάλη μπίζνα. Για να το πω πιο απλά θέλει φλερτ, καμάκι, σχέση βασικά με το αντίθετο φύλο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που θέλουν να δικτυωθούν, πολιτικοί, επιχειρηματίες και επαγγελματίες, ίσως και λίγοι για να διαδώσουν ιδέες, καθόλου παράλογο.

Έχω κάνει σχεδόν 350 ‘φίλους’ στο facebook σε δέκα μήνες. Είμαι πολύ κοινωνικός και μετράω, έχω μία βαρύτητα όπως και να το κάνουμε. Άλλοι δεν μπορούν να περάσουν τους 100 φίλους. Βέβαια, πολλά Σάββατα έχω καθίσει μέσα γιατί δεν είχα αληθινή παρέα να βγω κάπου καλά. Άλλοι πάλι έχουν πάνω από 1000 φίλους, είναι θαυμαστό το πόσο κοινωνικοί είναι, μπροστά τους δεν πιάνω μία, είναι χαρισματικοί.

Η ψυχολογία λέει, κάπου το έχω διαβάσει, πως είναι αδύνατο κάποιος να έχει πάνω από εκατόν πενήντα φίλους. Σωστό σκέφτομαι, γιατί κάθε άνθρωπος θέλει το χρόνο μας και την προσοχή μας, να μοιραστούμε πράγματα και τον κατανοήσουμε στοιχειωδώς. Παραπάνω από αυτό το νούμερο είναι μία θαυμαστή ικανότητα κάποιων να επικοινωνούν με περισσότερους ή μάλλον ο εκφυλισμός της φιλίας; Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί ξεχωριστοί άνθρωποι σήμερα, μάλλον η φιλία πάσχει, δεν βρίσκετε;

Αν οι κειμενογράφοι, τα email και τελευταία τα ιστολόγια (τα blogs στην δικτυακή διάλεκτο) έχουν προάγει την γλώσσα, τη σκέψη και την ανταλλαγή των ιδεών, τα κοινωνικά δίκτυα τα έχουν απαξιώσει. Ελληνικά με αγγλικούς χαρακτήρες, συντμήσεις και φράσεις συχνά ασύνδετες, σύμβολα για συναισθήματα – χαρακτηριστικά της έκπτωσής τους, εδώ στο κοινωνικό κακέκτυπο, το παραμύθι της φιλίας. Όσες φιλίες υπάρχουν έγιναν έξω, στα ανθρώπινα δίκτυα της καθημερινότητας και οι φιλίες μόνο ‘από μέσα’ είναι ελάχιστες.

Καρδιές, αγκαλιές κι αγάπες κάθε πρωί, να τις μετράμε λες και είναι μαθηματικά να δούμε ποιος έχει τις πιο πολλές. Ποσοτικοποίηση των συναισθημάτων, τι λες τώρα;



<< Σε αγαπώ πολύ, είσαι ξεχωριστός για μένα >> Μου έλεγε πριν καιρό μία ‘φίλη’ στο facebook.
<< Θα χαρώ να σε γνωρίσω από κοντά, να έρθεις στην πόλη μου >> της απάντησα.
<< Δεν ξέρω, θα δούμε, είναι δύσκολο >> η απάντηση.

<< Καλημέρα, τι κάνεις; Φιλιά >> μιλώ σε μία υποτιθέμενη δικτυακή φίλη.
<< Έχω δεσμό >> απαντάει,
<< Θαυμάσια >> συνεχίζω.

Οι πιο πολλές αγάπες μόνο μέσα από το ‘δίχτυ’ είναι αγάπες του .. κώλου. Ένας γνωστός μου τις προάλλες μου έλεγε ότι το αίσθημα μοιάζει με τις πόρνες στα μπορντέλα που λένε γεια σου αγάπη μου και ας είσαι ο πρώτος τυχαίος κι ας μην σε έχουνε ξαναδεί ή είσαι άξεστος και απότομος. Δεν νομίζω να έκανε κάποιον προσωπικό υπαινιγμό, μόνο την ατμόσφαιρα έδωσε.

Το facebook έχει μειώσει την κοινωνικότητά μου. Οι λιγότερο κολλητοί φίλοι ειδικά, έχουν χαθεί γιατί δεν μιλάμε πια στο τηλέφωνο ή βρισκόμαστε. Μόνο μία ψευδαίσθηση φιλίας και γνωριμιών με πιο πολλούς ανθρώπους δίνει, μία εικονική ικανοποίηση για πλούσιο κοινωνικό περίγυρο που στην ουσία είναι πισωγύρισμα. Απομάκρυνση από δράσεις στην ύπαιθρο και την πόλη, από διάβασμα και σκέψη, από παρέες και κουβέντες με άλλους από αναζήτηση ανθρώπων στον κόσμο. Μία απομόνωση από τους άλλους αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η μεγαλύτερη .. παπαριά και αν γραφτεί από ένα μέλος με μία αποκαλυπτική πόζα ή ένα καλογυμνασμένο σώμα, θα τραβήξει σαν σφουγγάρι τα σχόλια των ‘φίλων’. Αντίθετα μία σπουδαία φράση δίπλα σε μία αδιάφορη φωτογραφία θα μείνει στην μοναξιά της.


Κάποιοι λένε ότι παίζει ρόλο η χρήση να μην γίνει κατάχρηση. Κι εγώ λέω ότι αν κάτι είναι θετικό μόνο αν χρησιμοποιείται ελάχιστα, τότε δεν να είναι χρήσιμο γενικώς. Πρέπει να βρω ένα τρόπο να βγω από τον εθισμό, δεν θέλω μόνο να αποχωρήσω και να σβήσω τόσες συνδέσεις – υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι, το μέσο είναι που τα διαλύει. Πιστεύω πως σιγά-σιγά κάτι καταφέρνω. Για να ξεφύγω από τις μοναχικές παρέες, την απομόνωση από τους άλλους και τον εαυτό μου.
_

31 σχόλια:

Kostas είπε...

Καλημέρα φίλε museum! Είμαι κι εγώ φυσικά χρήστης του internet αλλά δεν έχω μπει στο facebook και o λόγος είναι πως χρησιμοποιούν τα προσωπικά μας δεδομένα κι εγώ δεν θέλω να τα δώσω. Η ενημέρωση πάντως που προσφέρει το internet είναι γρήγορη και εύκολη και μου αρέσει ιδιαίτερα.

Andreas είπε...

Museum θα συμφωνήσω για το facebook, είναι μεγάλη παπαριά, χάσιμο χρόνου, μια ψεύτική διέξοδος στα αδιέξοδά μας. Δεν βλέπω καμιά ουσιαστική χρησιμότητα στις γνωριμίες μέσω του διαδικτύου και το μόνο σίγουρο είναι η μοναχικότητα.

Ανώνυμος είπε...

Stina

Φίλε μου Δημήτρη, ωραία τα λες , δε λέω, αλλά προσωπικά πιστεύω πως η αλήθεια για το περιβόητο facebook βρίσκεται κάπου στη μέση. Κάθε τι στη ζωή μας, μας είναι χρήσιμο ή άχρηστο , ανάλογα πάντα με το πως το χρησιμοποιούμε. Εγώ θα αναφέρω τις προσωπικές μου εμπειρίες από αυτόν τον χώρο που πολλοί χαριτολογώντας αποκαλούν ¨φατσοβιβλίο". Στο facebook λοιπόν είχα τη χαρά να βρώ φίλους από τα παλιά, συμφοιτητές λόγου χάρη , που λόγω απόστασης, έχασα τα ίχνη τους. Δεν θα αναφερθώ σε φίλους που δεν χρειάζεσαι το facebook για να έχεις επικοινωνία , για ευνόητους λόγους. Αλλά όπως έλεγα πιο πάνω, βρήκα παλιούς γνωστούς και φίλους που είχα χάσει και δεν νομίζω να μπορούσα να ανιχνεύσω διαφορετικά. Για να καταλάβεις, εντόπισα τη διπλανή μου στο δημοτικό, τότε που ζούσα στην Αθήνα... Αν υπήρχε άλλος τρόπος να τη βρώ?? Ίσως αν της ¨εστελνα πακέτο¨.Γιατί δεν την παίρνω τηλέφωνο και προτιμώ αυτού του είδους επικοινωνία? Γιατί ουσιαστικά σαν προσωπικότητα δεν μου λείπει,πλέον δεν μας ενώνει κάτι, αλλά είναι χαρά μου ειλικρινά να μαθαίνω τα νέα της και πως έχει εξελιχθεί η ζωή της από τότε που έχω να τη δω ως και σήμερα.Αποτελεί για μένα μια ευχάριστη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια. Μπορεί να μη νοιώθω την ανάγκη να την ακούω συχνά και να μιλάμε , αλλά ξέρω πως είναι εκεί , στο " οπτικό μου πεδίο" κι αυτό με ικανοποιεί.
Για γνωριμίες μέσω facebook, αισθηματικής φύσεως , δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, όντας παντρεμένη, αλλά μπορώ να πω ότι έχω κάνει φίλους. Κι όταν λέω φίλους , δεν εννοώ τα friends request που έχω αποδεχτεί, αλλά άτομα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον και πλέον η φιλία μας μεταφέρθηκε στην πραγματικότητα του τηλεφώνου, της κατά πρόσωπο γνωριμίας κτλ.
Έχω επίσης τη δυνατότητα να συναναστρέφομαι με άτομα μέσα στο facebook που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και να ανταλλάζουμε απόψεις (πχ.ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ)!!
Από την άλλη πλευρά, καταδικάζω αυτούς που κάνουν λανθασμένη χρήση. Και εξηγόυμαι, αυτούς που βάζουν σε πάυση την πραγματική τους ζωή και ενεργοποιούν την διαδυκτιακή... Γιατί άλλο κρατώ επαφές με ανθρώπους μέσω facebοοκ και άλλο ζω μέσω αυτού.
Όσο για τους τριψήφιους και τετραψήφιους αριθμούς φίλων που αναφέρεις, αυτό είναι το μόνο έυκολο!!! Ως αύριο τέτοια ώρα αν θες διπλασιάζω τους δικούς μου για απόδειξη! Αλλά τι θα έχω αποκομίσει από αυτό? Τίποτα! Οι φίλοι σου δεν είναι οι επαφές σου στο facebook απλά μέσω αυτού έχεις ένα είδος επαφής με τους φίλους σου.
Οι πολλοί " φίλοι " στο facebook, δεν προδιαθέτουν πάντα ένα άτομο κοινωνικό και αρεστό! μερικές φορές πρόκειται για άτομα χωρίς προσωπικότητα που κάνοντας αποδεκτό τον καθε τυχάρπαστο στο facebook ,προσπαθούν να πείσουν και να πειστούν πως είναι μαζικά αποδεκτοί. Αυτό που λέμε οι cool του σχολείου!!!
Όλα στη ζωή έχουν δύο όψεις, ανάλογα πως επιλέγεις να τα δεις!
Και δεν είναι θέμα ποσότητας χρόνου που σπαταλάς, αλλά ποιότητας!

Lilith είπε...

Καλησπέρα museum.
Πραγματικά δεν μπορώ να μπω σ' αυτή τη λογική του facebook...
Το να κάθεσαι και να μετράς φίλους!
Υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος που στην πραγματική του ζωή, μετράει ποτέ τους φίλους του;
Άρα, ποιος ο λόγος να το κάνεις, αν όχι για να αποδείξεις (μάλλον πάνω απ' όλα στον εαυτό σου και μετά στους άλλους) ότι είσαι δημοφιλής; Ότι είσαι ο cool του σχολείου, όπως πολύ σωστά είπε ο προηγούμενος σχολιαστής.
Δεν έχω καμία προσωπική εμπειρία από το facebook, αλλά πιστεύω ότι θα είναι σπατάλη πολύτιμου χρόνου, κλεμμένου από την πραγματική ζωή.

Popi είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες για το facebook. Θεωρώ οτι οι περισσότεροι άνθρωποι που βρίσκονται συνεχώς περιτριγυρισμένοι από πολύ μεγάλες παρέες είτε πρόκειται για το διαδίκτυο είτε για την πραγματική ζωή νιώθουν στην ουσία πολύ μόνοι και προσπαθούν να καλύψουν τυχόν κενά με όλο και περισσότερους ανθρώπους κοντά τους και με την επιθυμία να γίνουν αρεστοί και αποδεκτοί. Μπορεί κάποιος να βρίσκεται μέσα σε χιλιάδες ανθρώπους και να νιώθει πιο έντονα την μοναξιά απ' όταν είναι πραγματικά μόνος. Μπορεί πάλι να έχει έναν μόνο άνθρωπο δίπλα του είτε πρόκειται για σχέση είτε για
φίλο ή συγγενή και να νιώθει οτι δεν χρειάζεται κάτι άλλο.Έχω την εντύπωση οτι όταν κάποιος ασχολείται σε υπερβολικό βαθμό με το facebook(ή οτιδήποτε παρεμφερές) γράφοντας συνεχώς τις σκέψεις του μέσα στη μέρα και γενικά συμμετέχοντας υπερβολικά ενεργά σε αυτό, περνάει μία - όχι και τόσο καλή - φάση της ζωής του στην οποία νιώθει μόνος και έχει ανάγκη να εξωτερικεύσει σκέψεις του..να τις μοιραστεί με κάποιον..έχει ανάγκη τη συντροφικότητα. Ή ίσως περνάει μία φάση της ζωής του στην οποία νιώθει πολλές ανασφάλειες και θέλει να νιώσει αποδεκτός και να νιώσει κάποιου είδους επιβράβευση από τους άλλους για τις απόψεις του, τα γούστα του, τα αποτελέσματα που έχει στα τεστ (τα οποία έχει τη δυνατότητα να κοινοποιεί ή όχι στους άλλους).Από την άλλη πλευρά άνθρωποι με πολύ λίγους φίλους, χωρίς ενεργή συμμετοχή μου δίνουν την εντύπωση οτι περνάνε καλά στην έξω ζωή. Δεν ξέρω αν είναι έτσι τα πράγματα για όλους...Απλά αυτή η εντύπωση που μου δίνεται όταν βλέπω τρομερά "κοινωνικούς" ανθρώπους στο facebook με πολλές αναρτήσεις σχολίων μέσα στη μέρα. Κρίνω από τον εαυτό μου και από φίλους μου και τις αλλαγές που υφίσταται κατα καιρούς η ζωή μου/τους και το πως αυτές αντικατοπτρίζονται στη συμμετοχή μου/τους στις λειτουργίες που παρέχει το facebook. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου οτι το facebook, η επιτυχία του, ο τεράστιος αριθμός χρηστών που συγκεντρώνει και η συμπεριφορά καθενός μέσα σε αυτό, είναι ένας δείκτης των επιπέδων της μοναξιάς και της απομόνωσης που ενδεχομένως βιώνει ο εκάστοτε χρήστης..!Θα συμφωνήσω με την Stina οτι η μόνη ίσως χρησιμότητα του είναι η παροχή της δυνατότητας να μαθαίνεις νέα από συμμαθητές και ανθρώπους που έχεις να δεις χρόνια και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους με άλλο τρόπο....

Popi είπε...

Και κάτι τελευταίο για τη φιλία....Είναι πολύ δύσκολο να την αποκτήσεις γιατί πρέπει ο άλλος να σε "εξημερώσει" πρώτα για να τον αφήσεις να σε πλησιάσει.Έτσι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει μεγάλο αριθμό από πραγματικούς φίλους. Παραθέτω ένα απόσπασμα από τον Μικρό Πρίγκηπα για να γίνει κατανοητό αυτό που θέλω να πω...
"....
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος ...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό.
Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ
δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο μεεκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχειςτην ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ'έχει εξημερώσει..
......
Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε η αλεπού!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω
φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε
η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα
ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και
καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια
φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις
κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την
άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν
παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά
σε μένα ..." (συγκρατούμαι να μην συνεχίσω και άλλο γιατί το παράκανα μάλλον... :-) Συγνώμη για τις διαγραφές των προηγούμενων αναρτήσεων.Ήθελα να διορθώσω κάποια λάθη που υπήρχαν στο απόσπασμα. )

Maria Tzirita είπε...

Το φατσοβιβλίο το χρησιμοποιώ για να δέχομαι σχόλια αναγνωστών και μου είναι πολύ χρήσιμο. Ποτέ δεν μπαίνω online και δε συνομιλώ σε τσατ με κανέναν - πού χρόνος άλλωστε! Στα μηνύματα που παίρνω απαντώ σε όλα, εφόσον είναι ευγενικά και όχι προσβλητικά. Ακόμα κι αν είναι για "καμάκι", απαντώ ευγενικά πως δεν ενδιαφέρομαι...
Μια φορά στη ζωή μου έκανα σχέση μέσω ίντερνετ και μου βγήκε σε πολύ ξινό! Έκτοτε, και τώρα πλέον για ένα λόγω παραπάνω (συγγραφέας γαρ!) το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι!
Αλήθεια, εμείς είμαστε "φίλοι" στο facebook?....

museum είπε...

@ Kostas

Κώστα έχεις δίκιο για τα προσωπικά δεδομένα, πολλοί αποφεύγουν το facebook για αυτόν ακριβώς το λόγο. Αν και νομίζω πως μέσα στα εκατομμύρια των χρηστών χάνεσαι στην ανωνυμία, ξέχωρα που δεν είναι υποχρεωτικό να εγγραφείς με όλα τα στοιχεία σου.

Καλή σου μέρα!

museum είπε...

@ Andreas

Κι εγώ συμφωνώ Αντρέα πως σαν εφαρμογή νέων γνωριμιών, δεν έχει να δώσει πολλά πράγματα και είναι αδιέξοδο. Αν χρησιμοποιηθεί αλλιώς, ας πούμε για ειδοποίηση ανθρώπων που είναι ήδη φίλοι ή για διάδοση νέων, τότε κάτι γίνεται.

museum είπε...

@ Ανώνυμος – Stina

Στίνα αρχικά να σε καλωσορίσω στο ιστολόγιό μου! Το κείμενό σου εκτός από μεγάλο είναι και ουσιαστικό. Βγάζει μία κρυστάλλινη σκέψη και αιτιολόγηση του γιατί κάνουμε κάτι. Παρατηρώ πως έχεις την ικανότητα ακόμα και από ένα βυθό γεμάτο σκουπίδια και ακαθαρσίες να βγάζεις, αν όχι τα μαργαριτάρια (έτσι είχα ακούσει πρόσφατα από μία φίλη) μα τουλάχιστον τα χρήσιμα.

Έχεις επομένως ανεπτυγμένη την ικανότητα της ποιοτικής χρήσης, της ουσιαστικής επιλογής αυτών που μας αρέσουν και έχουμε ανάγκη. Αυτή την ευχέρεια δεν την έχουν όμως όλοι και, μοιραία, κυλάνε σε άσκοπες υπηρεσίες που αφήνουν τους εαυτούς τους να χρησιμοποιούν (σκέψου ας πούμε άτομα που μπαίνουν για επανασύνδεση με παλιούς φίλους και στην πορεία παρασύρονται και ψευτοφλερτάρουν χωρίς ουσία και αποτέλεσμα ή αφήνονται σε χαζοπαιχνίδια)

Η επανασύνδεση παλιών φίλων είναι σπουδαίο πράγμα και μου έχει τύχει κι εμένα, όχι σε όλες τις περιπτώσεις βέβαια. Κάποιες φορές βγήκαμε και μεταφέραμε την επικοινωνία έξω. Συμφωνώ ακόμα πως δεν είναι απαραίτητο να είμαστε κολλητοί με όλους. Και μόνο να ξέρουμε ότι κάποιος ή κάποια είναι καλά, ακόμα και μία απλή ευχή στα γενέθλιά του / της αρκούν.

Το πιο συναρπαστικό και συνάμα μεγάλο στοίχημα του facebook και των παρόμοιων, είναι κάποιος να ξεπεράσει τους τοίχους που υψώνονται μπροστά του και να γνωρίσει άλλους, ενδιαφέροντες ανθρώπους. Άνθρωποι δεν βρίσκονται πίσω από αυτά; Εδώ σας θέλω φίλοι μου, το μέσο είναι που θέλει προσεκτικό και δύσκολο χειρισμό. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση, ας ξεχάσουνε πολλά πράγματα που συνέβαιναν ‘μέσα’ και ας μεταφέρουνε την επικοινωνία στον φυσικό της χώρο. Ας χρησιμοποιήσουνε το ΄δίχτυ’ σαν ένα απλό ερέθισμα κι ας πάμε την επικοινωνία αυτοπροσώπως ή έστω στην αρχή με ένα τηλέφωνο.

Σε ευχαριστώ πολύ για το κείμενο που μου άφησες! Ελπίζω να σε ‘ξαναδώ’ σύντομα εδώ στην μπλογκόσφαιρα!

museum είπε...

@ Lilith

Καλή σου μέρα Λίλιθ. Το μέτρημα των φίλων είναι μία προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης για κάποιους, όχι όλους βέβαια και θα εξηγήσω παρακάτω. Κάποιοι δηλώνουν ελεύθεροι (δηλαδή μόνοι) και παράλληλα έχουν εκατοντάδες φίλους. Το θέμα όμως δεν είναι εδώ. Εμείς σαν bloggers έχουμε επιλέξει την διακίνηση κειμένων και ιδεών που λειτουργούν μια χαρά κι έχουν δέσει τους ανθρώπους. Γιατί το μέσο, η γλώσσα, μεταχειρίζεται με σεβασμό, και τα νοήματα της δεν χάνουν στο ελάχιστο. Με τα κοινωνικά δίκτυα έχω μία ένσταση γιατί τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι συχνά ευτελή για τη γλώσσα κυρίως (chat, μία κατάντια της γλώσσας), άρα αδυνατίζει η επικοινωνία.

museum είπε...

@ Popi - 1

Γεια σου Πόπη! Και πάλι ας βάλω τα δυνατά μου να απαντήσω σωστά σε τόσο προσεγμένο κείμενο. Πολύ καλά μου τα γράφεις. Ας συμπληρώσω κι εγώ πως το facebook, η πολλή του χρήση και οι πολλοί του φίλοι δεν έχουν να κάνουν μόνο με απομονωμένους ανθρώπους. Πιστεύω πως και κοινωνικός να είσαι σε παρασύρει και σε απομονώνει, σιγά-σιγά (και το πιο τραγικό και από τον εαυτό σου, από το να σκεφτείς για σένα). Η τεχνολογία, οι οθόνες και υπηρεσίες της είναι σαγηνευτικές. Σε απορροφάνε χωρίς να το καταλάβεις. Έτσι από κοινωνικό μπορούν, αργά αλλά σταθερά, να σε κάνουν internet freak.

Η τεχνολογία επομένως μας ρουφάει και μας αλλοτριώνει, με την ψευδαίσθηση άμεσων υλικών αγαθών, όπως ας πούμε λίγο χρήμα (βλέπε τζόγος, στοίχημα, χρηματιστήριο παλαιότερα) ή συναναστροφών βασικά με το αντίθετο φύλο. Όσο για τις ιδέες, την καλλιέργεια, την Τέχνη και το διάβασμα, υπάρχει και αυτό πλούσιο και άφθονο στο ‘δίχτυ’ – μα δεν φαίνεται να συγκινεί τους περισσότερους.

Ας σημειώσω εδώ πως υπάρχουν και αληθινά κοινωνικοί άνθρωποι με πολλούς φίλους στο facebook και στα παρόμοια δίκτυα (επώνυμοι ή με κοινωνικές δραστηριότητες). Απλά αυτοί χρησιμοποιούν το facebook λιγότερο και τους προσεγγίζουν οι άλλοι, οι πιο μοναχικοί, για να ανεβάσουν υποτίθεται την κοινωνικότητά τους.

Οι απανωτές αναρτήσεις όπως γράφεις κι εσύ είναι προσωπικά μία ιδιότυπη νεύρωση (μου έχει συμβεί κι εμένα) και το μοίρασμα σε πάρα πολλούς είναι, συχνά, μία έκπτωση συναισθημάτων - αυτά που λέμε σε έναν, τα λέμε και σε άλλους 100. Αυτό βέβαια το έχουμε δει και στο μαζικό email.

museum είπε...

@ Popi – 2

Σε ευχαριστώ για το απόσπασμα από τον Μικρό Πρίγκιπα. Φαντάσου πως, αν είναι δύσκολο να εξημερώσεις στον κανονικό κόσμο, πόσο πιο βουνό φαντάζει στο facebook που όλα έχουν γίνει ετοιματζίδικα: πόζες, φωτογραφίες, στοιχεία, αριθμοί, δείκτες, που χρόνος να γνωρίσεις τον άλλον; Σαν να θες να παραγγείλεις κάτι ιδανικό στα μέτρα σου, ένα ξύλινο είδωλο, άψυχο κι απόμακρο. Που χρόνος για εξημερώσεις;

Τα όμορφα πράγματα που μας εξημερώνουν δεν βρίσκονται εδώ, μόνο σαν κάτι αποσπασματικό αν το θεωρήσουμε, στην άκρη ίσως, να μας έδινε κάτι.

Οι ιδέες όμως, η Τέχνη, τα κείμενα, και ο λόγος μέσα από το ίσως ψυχρό δίκτυο σε πρώτη ματιά μπορούν να καταφέρουν περισσότερα. Γι αυτό και είμαι οπαδός του blogging κι έχω κάνει στα αλήθεια φίλους μέσα από αυτό, που δεν τους ήξερα καν στην όψη. Βλέπεις, ήρθαν να μας μαλακώσουν τα γραπτά μας και να μας κάνουν να δούμε με μια καλύτερη, πιο εσωτερική οπτική.

Σε ευχαριστώ ξανά Πόπη για όλα όσα μου άφησες εδώ !!

Καλό μεσημέρι και φιλιά!

museum είπε...

@ Maria Tzirita

Ναι, είμαστε φίλοι στο facebook Μαρία και καταλαβαίνω πλήρως το σκεπτικό σου για την επικοινωνία με τους αναγνώστες σου. Εσύ ανήκεις στις περιπτώσεις των περισσότερο επωνύμων, όπως έγραψα παραπάνω, οι οποίοι δεν εθίζονται στη χρήση. Τι μου θύμισες, μία σχέση που είχα από το δίκτυο, άστα, όσο ενθουσιασμό και ευχαρίστηση μου έδωσε στην αρχή, τόσο με χάλασε μετά, που μου πήρε καιρό να συνέρθω.

Εσύ πάντως δίνεις την αντίθετη όψη του νομίσματος όπου κάτι μπορεί να γίνει αρκετά χρήσιμο!

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το κείμενό σου museum. Αποτελεί μια πρώτης τάξεως αφορμή για συζήτηση πάνω σε ένα φλέγον ζήτημα, όπως η διαδικτυακή κοινωνικότητα (ή μη).
Είμαι της άποψης ότι όσο πιο πολλές μορφές επικοινωνίας έχουμε τόσο το καλύτερο. Άλλωστε διαφορετικοί "φίλοι" (ή φίλοι) απαιτούν και διαφορετικό τρόπο επαφής.
Είμαι επίσης της άποψης ότι όσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνουμε σε υποκατάστατα επικοινωνίας, τόσο πιο χαμένοι και εγκλωβισμένοι σε έναν εικονικό χώρο βρισκόμαστε.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι "το μέσο είναι το μήνυμα", θέλοντας να καταθέσουν με έναν εμφατικό τρόπο την ισχύ του μέσου αλλά και ακόμα και την καταλυτική του επιρροή στο περιεχόμενο. Κατά τη γνώμη μου το μέσο μπορεί να δημιουργήσει νέα μηνύματα, να εμπλουτίσει και πάντως όχι να καταστρέψει. Όλα αυτά ανάλογα με τη χρήση και την επίγνωση των ιδιαιτεροτήτων και περιορισμών της κάθε μορφής επικοινωνίας. "Ναι" στο facebook, "Οχι" στην άσκοπη παπαρολογία και εξωφρενική σπατάλη ωφέλιμου χρόνου μέσω facebook.



Υ.Γ: μου άρεσαν όλες οι απαντήσεις, αλλά λίγο περισσότερο το κείμενο της Stina και της popi. Κείμενα με τα οποία καταπιάνεσαι και 2η (και 3η) φορά και αποκομίζεις αρκετά.

Ανώνυμος είπε...

αγαπητή popi, κι εγώ πιστεύω ότι μια σωστή φιλία θέλει τους χρόνους της, τον κόπο της, τα πισωγυρίσματά της, όλα αυτά που την στεριώνουν και την επαυξάνουν και την κάνουν αναγκαία αλλά και αποδοτική για τους φίλους. Υπάρχουν κάποια minimum. Διαφορετικά έχουμε απλή γνωριμία
Ε, σήμερα ο χρόνος δεν μας περισεύει. Πιεζόμαστε συνεχώς για όλο και πιο πολλά. Στο κυνήγι των επόμενων χάνουμε τα τρέχοντα. Το παρόν γίνεται παρελθόν χωρίς να μας έχει καν ακουμπήσει. Και τί ελπίδα να υπάρξει, όταν πολύ σύντομα και το μέλλον θα βρεθεί στην κάσα του χτες. Δεν ζούμε γιατί κυνηγάμε αυτά που υποτίθεται αθροιζόμενα θα μας έπειθαν ότι ζούμε. Τραγωδία!

efi είπε...

Museum, στην αρχή μου άρεσε και εμένα να έχω πολλούς ¨φίλους¨στο facebook.Μετά όμως με το πέρασμα του χρόνου "έδιωξα"αρκετούς όπως και με "έδιωξαν"από φίλη και καλά κάναμε όλοι μας.
Δεν θεωρώ φιλία ή γνωριμία αυτή που γίνεται μέσω ΗΥ, είναι τόσο απρόσωπη. Δεν λέω μια φίλη μου γνώρισε τον έρωτα της ζωής της μέσω του facebbok, και σύντομα θα παντρευτούν. Δεν έχουν όλες όμως οι ιστορίες φιλίας, γνωριμιών happy end.
Καλό βράδυ

museum είπε...

@ Ανώνυμος – 1

Ανώνυμε φίλε μου, Ντίνο, αφού τα είπαμε τηλεφωνικά, σκιαγραφείς κι εσύ με μία καθαρότητα σκέψης το όλο τοπίο. Ξέρω πως θεωρείς την χρήση του facebook θετική αν γίνεται προσεκτικά. Δυστυχώς το μέσο, αν δεν μιλάμε για φυσική επικοινωνία, μπορεί αλλοιώνει το μήνυμα τόσο, για να το καταστρέφει ή έστω αδυνατίζει σε αρκετό βαθμό (βλέπε κακογραμμένα email ή sms). Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως αν η ‘νέα’ επικοινωνία δεν έρχεται να συμπληρώσει την φυσική τότε μπορεί να γίνει και επικίνδυνη. Προσωπικά αποφεύγω τα μακρά τηλεφωνήματα και τα πολλά γραμμένα λόγια και προτιμώ να δω τον άλλον από κοντά. Η περίπτωση της απόστασης βέβαια είναι κάτι διαφορετικό.

Καλή σου μέρα!

museum είπε...

@ Ανώνυμος – 2

Ντίνο, για τα περί φιλίας ξέρεις τη γνώμη μου. Για να καταλάβουν και οι αναγνώστες μας, και ας .. βριστούμε εμείς και ας .. πλακωθούμε, αυτό δύσκολα θα αλλάξει κάτι. Βλέπεις, πάνω από είκοσι χρόνια φιλίας είναι αυτά.

Μου άρεσε πολύ και αυτό που γράφεις για τη ζωή. Σήμερα ζούμε με αναφορές σε κάτι άλλο, στο παρελθόν, στο μέλλον, στο στόχο, στις ζωές των άλλων. Κάπου ανάμεσα βρίσκεται και το κενό της δικής μας ζωής. Μήπως αυτό γίνεται γιατί τρομάζουμε να αντικρίσουμε το σήμερα και τον εαυτό μας;

museum είπε...

@ efi

Αγαπητή Έφη, ο ενθουσιασμός της αρχής υπήρχε και σε μένα και είναι κάτι το θετικό γενικώς. Όπως έγραψαν και οι φίλοι πιο πάνω θέλει προσεκτικό χειρισμό να επιλέξει κανείς τα καλά από την επικοινωνία μέσω τεχνολογίας. Προφανώς, φιλία από ‘μέσα’ μόνο είναι δύσκολη, μόνο αν δώσει το ερέθισμα για ‘έξω’. Αν και προσωπικά πιστεύω πως η επικοινωνία μέσω πιο προσεγμένων κειμένων (βλέπε blogs) μπορεί να χτίσει σχέσεις.

Καλημέρα!

museum είπε...

Η blogspot εμφάνισε ένα πρόβλημα στην απεικόνιση μεγάλων σχολίων κάτι που έχει ξαναγίνει πριν μέρες σε αυτό το post. Έτσι τα σχόλια της Στίνας, και της Πόπης δεν εμφανίζονται σήμερα. Μην ανησυχείτε, τα σχόλιά τους τα έχω αποθηκεύσει και ψάχνω τρόπο να τα ξανανεβάσω (δεν μου επιτρέπει η blogspot). Αν τα θέλετε, μπορείτε να μου στείλετε στο: museum23@blogspot.com να σας τα στείλω.

Silia είπε...

Εγώ , το μόνο που έχω να πω (να σχολιάσω) σ' αυτήν την μεστή και ομολογουμένως υπέροχη ανάρτηση σου , είναι ότι τα ιστολόγια έγιναν αιτία να σε γνωρίσω .
Δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορώ να δείξω στα ... ιστολόγια την ευγνωμοσύνη μου γι αυτό .
Ξέρεις MUSEUM , δεν έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους μέσα από το Διαδίκτυο δια ζώσης ... Είσαι ένας από τους λίγους . Είμαι μία (χρήστης) από τους ... τυχερούς .

Stina - 1 είπε...

Φίλε μου Δημήτρη, ωραία τα λες , δε λέω, αλλά προσωπικά πιστεύω πως η αλήθεια για το περιβόητο facebook βρίσκεται κάπου στη μέση. Κάθε τι στη ζωή μας, μας είναι χρήσιμο ή άχρηστο , ανάλογα πάντα με το πως το χρησιμοποιούμε. Εγώ θα αναφέρω τις προσωπικές μου εμπειρίες από αυτόν τον χώρο που πολλοί χαριτολογώντας αποκαλούν ¨φατσοβιβλίο". Στο facebook λοιπόν είχα τη χαρά να βρώ φίλους από τα παλιά, συμφοιτητές λόγου χάρη , που λόγω απόστασης, έχασα τα ίχνη τους. Δεν θα αναφερθώ σε φίλους που δεν χρειάζεσαι το facebook για να έχεις επικοινωνία , για ευνόητους λόγους. Αλλά όπως έλεγα πιο πάνω, βρήκα παλιούς γνωστούς και φίλους που είχα χάσει και δεν νομίζω να μπορούσα να ανιχνεύσω διαφορετικά. Για να καταλάβεις, εντόπισα τη διπλανή μου στο δημοτικό, τότε που ζούσα στην Αθήνα... Αν υπήρχε άλλος τρόπος να τη βρώ?? Ίσως αν της ¨εστελνα πακέτο¨.Γιατί δεν την παίρνω τηλέφωνο και προτιμώ αυτού του είδους επικοινωνία? Γιατί ουσιαστικά σαν προσωπικότητα δεν μου λείπει,πλέον δεν μας ενώνει κάτι, αλλά είναι χαρά μου ειλικρινά να μαθαίνω τα νέα της και πως έχει εξελιχθεί η ζωή της από τότε που έχω να τη δω ως και σήμερα.Αποτελεί για μένα μια ευχάριστη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια. Μπορεί να μη νοιώθω την ανάγκη να την ακούω συχνά και να μιλάμε , αλλά ξέρω πως είναι εκεί , στο " οπτικό μου πεδίο" κι αυτό με ικανοποιεί.
Για γνωριμίες μέσω facebook, αισθηματικής φύσεως , δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, όντας παντρεμένη, αλλά μπορώ να πω ότι έχω κάνει φίλους. Κι όταν λέω φίλους , δεν εννοώ τα friends request που έχω αποδεχτεί, αλλά άτομα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον και πλέον η φιλία μας μεταφέρθηκε στην πραγματικότητα του τηλεφώνου, της κατά πρόσωπο γνωριμίας κτλ.

Stina - 2 είπε...

Έχω επίσης τη δυνατότητα να συναναστρέφομαι με άτομα μέσα στο facebook που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και να ανταλλάζουμε απόψεις (πχ.ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ)!!
Από την άλλη πλευρά, καταδικάζω αυτούς που κάνουν λανθασμένη χρήση. Και εξηγόυμαι, αυτούς που βάζουν σε πάυση την πραγματική τους ζωή και ενεργοποιούν την διαδυκτιακή... Γιατί άλλο κρατώ επαφές με ανθρώπους μέσω facebοοκ και άλλο ζω μέσω αυτού.
Όσο για τους τριψήφιους και τετραψήφιους αριθμούς φίλων που αναφέρεις, αυτό είναι το μόνο έυκολο!!! Ως αύριο τέτοια ώρα αν θες διπλασιάζω τους δικούς μου για απόδειξη! Αλλά τι θα έχω αποκομίσει από αυτό? Τίποτα! Οι φίλοι σου δεν είναι οι επαφές σου στο facebook απλά μέσω αυτού έχεις ένα είδος επαφής με τους φίλους σου.
Οι πολλοί " φίλοι " στο facebook, δεν προδιαθέτουν πάντα ένα άτομο κοινωνικό και αρεστό! μερικές φορές πρόκειται για άτομα χωρίς προσωπικότητα που κάνοντας αποδεκτό τον καθε τυχάρπαστο στο facebook ,προσπαθούν να πείσουν και να πειστούν πως είναι μαζικά αποδεκτοί. Αυτό που λέμε οι cool του σχολείου!!!
Όλα στη ζωή έχουν δύο όψεις, ανάλογα πως επιλέγεις να τα δεις!
Και δεν είναι θέμα ποσότητας χρόνου που σπαταλάς, αλλά ποιότητας!

Popi - 1a είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες για το facebook. Θεωρώ οτι οι περισσότεροι άνθρωποι που βρίσκονται συνεχώς περιτριγυρισμένοι από πολύ μεγάλες παρέες είτε πρόκειται για το διαδίκτυο είτε για την πραγματική ζωή νιώθουν στην ουσία πολύ μόνοι και προσπαθούν να καλύψουν τυχόν κενά με όλο και περισσότερους ανθρώπους κοντά τους και με την επιθυμία να γίνουν αρεστοί και αποδεκτοί. Μπορεί κάποιος να βρίσκεται μέσα σε χιλιάδες ανθρώπους και να νιώθει πιο έντονα την μοναξιά απ' όταν είναι πραγματικά μόνος. Μπορεί πάλι να έχει έναν μόνο άνθρωπο δίπλα του είτε πρόκειται για σχέση είτε για
φίλο ή συγγενή και να νιώθει οτι δεν χρειάζεται κάτι άλλο.Έχω την εντύπωση οτι όταν κάποιος ασχολείται σε υπερβολικό βαθμό με το facebook(ή οτιδήποτε παρεμφερές) γράφοντας συνεχώς τις σκέψεις του μέσα στη μέρα και γενικά συμμετέχοντας υπερβολικά ενεργά σε αυτό, περνάει μία - όχι και τόσο καλή - φάση της ζωής του στην οποία νιώθει μόνος και έχει ανάγκη να εξωτερικεύσει σκέψεις του..να τις μοιραστεί με κάποιον..έχει ανάγκη τη συντροφικότητα.

Popi - 1b είπε...

Ή ίσως περνάει μία φάση της ζωής του στην οποία νιώθει πολλές ανασφάλειες και θέλει να νιώσει αποδεκτός και να νιώσει κάποιου είδους επιβράβευση από τους άλλους για τις απόψεις του, τα γούστα του, τα αποτελέσματα που έχει στα τεστ (τα οποία έχει τη δυνατότητα να κοινοποιεί ή όχι στους άλλους).Από την άλλη πλευρά άνθρωποι με πολύ λίγους φίλους, χωρίς ενεργή συμμετοχή μου δίνουν την εντύπωση οτι περνάνε καλά στην έξω ζωή. Δεν ξέρω αν είναι έτσι τα πράγματα για όλους...Απλά αυτή η εντύπωση που μου δίνεται όταν βλέπω τρομερά "κοινωνικούς" ανθρώπους στο facebook με πολλές αναρτήσεις σχολίων μέσα στη μέρα. Κρίνω από τον εαυτό μου και από φίλους μου και τις αλλαγές που υφίσταται κατα καιρούς η ζωή μου/τους και το πως αυτές αντικατοπτρίζονται στη συμμετοχή μου/τους στις λειτουργίες που παρέχει το facebook. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου οτι το facebook, η επιτυχία του, ο τεράστιος αριθμός χρηστών που συγκεντρώνει και η συμπεριφορά καθενός μέσα σε αυτό, είναι ένας δείκτης των επιπέδων της μοναξιάς και της απομόνωσης που ενδεχομένως βιώνει ο εκάστοτε χρήστης..!Θα συμφωνήσω με την Stina οτι η μόνη ίσως χρησιμότητα του είναι η παροχή της δυνατότητας να μαθαίνεις νέα από συμμαθητές και ανθρώπους που έχεις να δεις χρόνια και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους με άλλο τρόπο....

Popi - 2a είπε...

Και κάτι τελευταίο για τη φιλία....Είναι πολύ δύσκολο να την αποκτήσεις γιατί πρέπει ο άλλος να σε "εξημερώσει" πρώτα για να τον αφήσεις να σε πλησιάσει. Έτσι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει μεγάλο αριθμό από πραγματικούς φίλους. Παραθέτω ένα απόσπασμα από τον Μικρό Πρίγκηπα για να γίνει κατανοητό αυτό που θέλω να πω...
"....
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος ...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό.
Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ
δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;

Popi - 2b είπε...

- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ'έχει εξημερώσει..
......
Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε η αλεπού!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω
φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε
η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα
ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και
καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια
φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις
κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την
άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν
παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά
σε μένα ..." (συγκρατούμαι να μην συνεχίσω και άλλο γιατί το παράκανα μάλλον... :-) Συγνώμη για τις διαγραφές των προηγούμενων αναρτήσεων.Ήθελα να διορθώσω κάποια λάθη που υπήρχαν στο απόσπασμα. )

museum είπε...

@ silia

Ακριβώς καλή μου Άννα Σίλια. Τα blogs ήταν η αιτία και όχι το facebook. Γιατί τα ιστολόγια μας βοηθούν να ξεδιπλώσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας με σεβασμό όπως θα ήταν και σε μία κανονική επικοινωνία (όχι ότι αυτό συμβαίνει σε όλα τα ιστολόγια).

Κι εμένα είναι ξεχωριστή χαρά που σε γνώρισα, το ξέρεις και δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο!

ΦΩΦΩ είπε...

Ουφ, πολλά σχόλια εδώ και πολύ καλά μάλιστα! Τί θα μπορούσα να προσθέσω; Βασικά με πάρα πολλά που λένε τα παιδιά εδώ, συμφωνώ και τελικά αυτό που κάνει μια τεχνολογία ή ένα μέσο ενημέρωσης / επικοινωνίας χρήσιμο, είναι ο τρόπος με τον οποίο το χειριζόμασται. Θέλει απλά λογική και μέτρο.

Ό,τι αφορά τώρα το facebook, ούτε έχω ούτε είχα ποτέ εκεί κάποιο profile. Ομολογώ όμως ότι έχω ένα profile (nope, not at “twitter” either) σε κάποιο site και μερικές φορές τυχαίνει να συζητήσω με άτομα που έχουν μυαλό και σεβασμό και δεν μου λένε βλακείες χα χα χα! Γενικά στο διαδίκτυο κατά την προσωπική μου εμπειρία και άποψη μπορεί κάποιος να βρει ανθρώπους να μιλήσει για πολλά διάφορα πράγματα που αφορούν την καθημερινότητα που ζούμε και να ανταλλάξει απόψεις που πραγματικά σε κάνουν να σκευτείς και να επηρεαστείς θετικά... Χε χε Δημήτρη, και σένα δεν σε γνώρισα ακόμα προσωπικά αλλά παρόλο αυτό μου αρέσει να συζητώ μαζί σου εδώ και να διαβάζω τις γνώμες των άλλων παιδιών... Επίσης έχω μια καλή μου φίλη στο Zagreb που δεν γνώρισα ποτέ προσωπικά – και είμαστε διαδικτυακές φίλες σχεδόν 5χρόνια(!!!), τα λέμε όποτε μπορούμε σε chat και περνάμε πάντα πολύ καλά επειδή κάνουμε αστείες αλλά και αρκετές σοβαρές συζητήσεις για κοινονικά, πολιτικά, πολιτιστικά και για προσωπικά θέματα... Για μένα είναι πραγματική φίλη!

Μια πρώιν Γαλλίδα συνάδελφος / συμφοιτήτριά μου, γνώρισε τυχαίως τον συζηγό της μέσα από το διαδίκτυο (να τονίσω ότι δεν το επιδίωξε αυτό) και από όσα γνωρίζω είναι ένας πετυχιμένος και ευτυχισμένος δεσμός. Αυτό το μήνα θα γεννηθεί και το πρώτο τους μωρό και περιμένο ανυπόμονη τις πρώτες φωτογραφίες του μικρού ή της μικρής... Θα δούμε χα χα χα! Και μέσα από το site στο οποίο έχω το δικό μου profile, είχα την τύχη και την μεγάλη χαρά να γνωρίσω έναν ιδιαίτερο άνθρωπο πριν από δύο χρόνια (Χριστέ μου πότε πέρασαν δύο χρόνια.......) τον οποίο τον θεωρώ πολύ ιδιαίτερο φίλο κι έχουμε πει αρκετά μέσα από τα λεπτομεριακά mails ο ένας στον άλλον για τiς βιογραφίες και τα διάφορα πράγματα που πέρασε ο καθένας στη ζωή του... μας αρέσουν τα καλά βιβλία, η όμορφη μουσική, η Γερμανία και το έξυπνο καυστικό χιούμορ, οι ιστορίες των ανθρώπων, κλπ... Είναι μια πάρα πολύ ξεχωριστή και για μένα ασυνήθιστη φιλία και αλληλογραφία (όποτε μπορεί ο καθένας μας να γράφει όταν έχει λίγο ελεύθερο χρόνο και είναι ‘στα κέφια’ του...) και νιώθω πολύ ευγνώμον που υπάρχει αυτό το παιδί κι ας δεν τον έχω συναντήσει ακόμα προσωπικά... Δεν τον ξεχνάω και ξέρω (ή θέλω να πιστεύω) ότι κι εκείνος δεν ξεχνάει εμένα...

Χωρίς το διαδίκτυο λοιπόν δε θα είχα γνωρίσει κάποιους σπουδαίους ανθρώπους που δεν φοβούνται να εκφράζουν ιδέες, αισθήματα και πολλά άλλα και γι’αυτό δεν ασχολούμε καθόλου με εκείνους που έχουν κάποιο πρόβλημα ή πιστεύουν ότι εγώ είμαι αντικείμενο συλλογής. Απλά δεν τους δίνω σημασία και αφιερώνω χρόνο σε αυτά τα άτομα που εκτίμησα και αγάπησα μέσα από τις ωραίες σκέψεις και τον συναισθηματικό κι έξυπνο γραπτό λόγο τους.. Δεν έχω κλασσικό «φιλικό» κύκλο ποσότητας του διαδικτύου και ούτε τον θέλο επειδή δεν έχει καμία αξία για μένα... Αυτό που κάνει την καθημερνότητά μου πιο όμορφη και πιο πλούσια, είναι το γεγονός που οι διαδικτυακοί μου φίλοι (αυτά τα δύο ή τρία άτομα που ανέφερα) – τους οποίους εγώ όμως τους βλέπω και τους νιώθω σαν πραγματικούς ανθρώπους παρόλο που δεν τους έχω δει από κοντά – με κάνουν να ξεχνάω για λίγο τη μοναξιά που με ταλαιπωρεί και στεναχωρεί κατά καιρούς και με μία κουβέντα τους μου περνάει πάλι και καταφέρνω να χαμογελάσω πάλι και να νιώσω ότι η ζωή όντως μπορεί να είναι ωραία... Και για να τελειώνω, εκτός διαδικτύου έχω ένα πολύ μικρό αλλά καλό φιλικό κύκλο, οπότε δεν περνάω τις ελεύθερες ώρες μου χωρίς νοήμα στο διαδίκτυο. Βαριέμαι κιόλας να κάθομαι πολύ ώρα μπροστά στην οθόνη αλλά αν τύχει να είναι και η φίλη μου στο Zagreb online τότε φυσικά θα καθίσω να τα πω μαζί της (χε χε...).

museum είπε...

@ ΦΩΦΩ

Αγαπητή Φωφώ, σε χαιρετώ μέσα από αυτό το πλούσιο σχόλιό σου! Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναγράψει στις προηγούμενες απαντήσεις μου κι εδώ στο blog. Στη γνώμη μου για το διαδίκτυο θα διαχωρίσω τα blogs και την ανταλλαγή ιδεών από τα sites γνωριμιών και κοινωνικής δικτύωσης. Προφανώς τα blogs είναι κάτι που όσο περισσότερο διαβάζεις και ασχολείσαι με κάτι που βρίσκεις ποιοτικό κι ενδιαφέρον, τόσο σε ωφελεί. Δεν υπάρχει υπερβολική δόση στην αναζήτηση της γνώσης και της σκέψης εδώ. Η διακίνηση των ιδεών δεν χάνει παρά ελάχιστα στο νέο αυτό ηλεκτρονικό μέσο. Θα θυμάσαι που είχα αναφέρει ότι διάλεξα το όνομα museum για να εστιάσω στην ανταλλαγή ιδεών και όχι στις γνωριμίες προσώπων. Και αυτό είναι κάτι που συνεχίζεται όπως βλέπεις ενάμισι χρόνο τώρα.

Από την άλλη οι εφαρμογές όπως το facebook για κοινωνική δικτύωση μπορεί να είναι και επικίνδυνες. Ιδίως αν περιμένουμε πολλά παραπάνω από όσα μπορούν να μας προσφέρουν. Είναι σαν να είσαι μπροστά από ένα ταψί γλυκό. Αν φας μισό κομμάτι είναι ωραία. Αν καθίσεις όμως παραπάνω θα ‘κατεβάσεις’ τρία κομμάτια και δεν είναι καλό. Τελικά μήπως είναι καλύτερα να μην φας καθόλου και να έχεις την ησυχία σου; Ιδίως αν δεν μπορείς να έχεις αυτοέλεγχο.

Φίλους αληθινούς μέσα από το διαδίκτυο δεν έχω, - αυτό συγκριτικά βέβαια με όσους ξέρω αυτοπροσώπως. Δεν υπάρχει καμιά σύγκριση, άσχετα αν κι εκείνοι μπορεί να αξίζουν περισσότερα. Οι άνθρωποι είναι και μυαλό και σώμα και τους θέλω ολόκληρους κοντά μου είτε είναι φίλοι είτε οτιδήποτε άλλο.

Αυτό βέβαια δεν μηδενίζει μία ανταλλαγή μηνυμάτων με ενδιαφέροντες ανθρώπους στο δίκτυο. Αλλά νομίζω είναι σπατάλη χρόνου η υπερβολική του χρήση με άτομα που δεν πρόκειται να συναντήσουμε, όταν εκεί έξω υπάρχουν ευκαιρίες για αληθινές σχέσεις ανθρώπων.

Έχω συναντήσει μία φίλη μου blogger πριν ένα χρόνο περίπου. Η σχέση που έχουμε τώρα είναι πολύ πιο σημαντική παρόλο που πριν είχα μία εξιδανικευμένη και ανώτερη εικόνα για αυτήν. Βλέπω στο blog της πολλούς που δεν τους έχει δει ποτέ από κοντά να γράφουν, φιλιά, με αγάπη, γλυκιά μου κλπ. - Τι λέτε τώρα; σκέφτομαι. - Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη γνωριμία που είχαμε εμείς αυτοπροσώπως!