Κοιτάξετε τι διάβασα προχθές και παρατήρησα κάτι που μου είχε διαφύγει. Όπως γράφει το http://lefteria.blogspot.com/2009/10/blog-post_1812.html κατάργησαν τον όρο Εθνική από την παιδεία και το ονομάζουν σκέτο παιδεία. Μάλιστα.
Κάποιοι βέβαια χάρηκαν, λέγοντας πως η παιδεία δεν περιορίζεται στα σύνορα λαών και τα έθνη – έχουν επιχειρήματα. Επίσης υποστηρίζουν και ότι η απάλειψη θα αποφύγει θέματα με τα δικαιώματα στην μόρφωση των μειονοτήτων. Λες και ο όρος ευθύνεται για τα στραβά της μάθησής μας. Δεν θα επιμείνω πολύ να σας πείσω πόσο διαφωνώ, δεν με ενδιαφέρει κιόλας να πείσω τον καθέναν, μα η ουσία δεν βρίσκεται εκεί.
Εγώ πιστεύω ότι ο προσδιορισμός πρέπει να υπάρχει για να νοηματοδοτεί την έννοια που λέγεται Ελληνικό Έθνος και την επιβίωσή του που εκφράζεται μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Να κάνει κατανοητό πως μόνο μέσα από αυτή θα συνεχίσουμε να υφιστάμαστε σαν λαός με τη γλώσσα, τις ιδιαιτερότητές του, τις παραδόσεις και τα χαρακτηριστικά του (γλώσσα, ιστορία, φρόνημα και άλλα) και την δυνατότητά του να ενσωματώνει το διαφορετικό, πάντα με σεβασμό. Αλλά βέβαια οι ταμπέλες δεν έχουν ουσία, το περιεχόμενο είναι που μετράει. Το οποίο δυστυχώς έχει αποκοπεί από οποιαδήποτε εθνική ταυτότητα καλλιεργώντας εμμέσως πλην σαφώς έναν υπέρμετρο ατομισμό και ελαχιστοποιώντας την έννοια που λέγεται κοινωνική συνείδηση και τα οφέλη του αγαθού να ζεις σε μία οργανωμένη κοινωνία και να απολαμβάνεις (βλέπε ενδεικτικά περιβάλλον, σεβασμό στους νόμους, στο διπλανό μας). Με αυτή την έννοια είναι σωστή η αφαίρεση του προσδιορισμού γιατί τουλάχιστον έχει την χάρη να είναι ειλικρινής.
Ποτέ δεν μπόρεσα βέβαια να καταλάβω πώς διατηρούμε τον τίτλο Εθνική σε άλλα τόσο ασήμαντα όπως η Εθνική ομάδα .. ποδοσφαίρου ή μπάσκετ και μας ενοχλεί που το είχαμε στην παιδεία και το αλλάξαμε. Τελικά μία ταμπέλα είμαστε χωρίς περιεχόμενο κάτι σαν .. αέρας κοπανιστός ένα πράγμα.
Η δια βίου μάθηση είναι σπουδαίο πράγμα. Ποτέ μου δεν έμαθα περισσότερα από το σεμινάριο Ιστορίας της Τέχνης που παρακολούθησα τακτικά και για δύο χρόνια. Με έβαλε σε μία σκέψη, μου έδωσε το ερέθισμα να διαβάσω βιβλία, να ταξιδέψω, να δω, να σκεφτώ, να συζητήσω. Εννοείται ότι δεν το διοργάνωσε το Υπουργείο Παιδείας αλλά η ΔΕΠΑΠ (Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πάτρας). Δεν υπήρχαν ούτε διπλώματα, ούτε πιστοποιήσεις, ούτε μια πορεία σε ένα στόχο χωρίς την απόλαυση της ίδιας της διαδικασίας.
Η δια βίου μάθηση στο Υπουργείο Παιδείας σαν ιδέα, έχει πολλά θετικά. Δεν πληρώνεις ένα .. σκασμό δίδακτρα στους .. αποικιοκράτες για να πάρεις δίπλωμα ξένης γλώσσας, μπορείς να δεις τρόπους για απόκτηση διπλώματος σε ανθρωπιστικές ή θετικές επιστήμες. Μέχρις εδώ καλά. Ή μήπως όχι;
Ζω και καταλαβαίνω γύρω μου μία .. νεύρωση που υπάρχει για τη συλλογή πτυχίων. Δεν μιλάμε για κάποιον που δεν έχει και θέλει να αποκτήσει, αυτό είναι θεμιτό, αλλά για τον πληθωρισμό χαρτιών με ΜΟΝΟ σκοπό την απόκτηση περισσότερων μορίων για την εισαγωγή στο Δημόσιο και συναφείς εργασίες. Έτσι η δια βίου μάθηση έχει γίνει δια βίου πιστοποίηση. Κάπου εκεί μέσα συνθλίβεται η γνώση και το πώς μπορεί να εφαρμοστεί έξω στη ζωή. Είναι γνωστό πως είμαστε λαός που διαβάζει τα λιγότερα βιβλία από τους περισσότερους και ταυτόχρονα από τους λαούς με τα πιο πολλά πτυχία. Δυσανάλογο δεν νομίζετε; (αλλά και απολύτως λογικό για εμάς, γιατί το διάβασμα βιβλίων δεν σου δίνει κανένα χαρτί). Και από καινοτομία, εγχώρια προϊόντα και υπηρεσίες, άστο καλύτερα. Καινοτομία σε σλόγκαν και ανέξοδες ευφυολογίες, ναι, μπορεί να έχουμε.
----------------
ΥΓ1: Όταν πήρα το πτυχίο μου, όχι πολλά χρόνια πριν, ήταν για μένα ένας άθλος, ένα ταβάνι για τότε. Δεν έπαιρναν όλοι πτυχία και οι φοιτητές ήταν πολύ λιγότεροι. Δεν το λέω για να ευλογήσω τα .. γένια μου αλλά σήμερα όλοι οι φοιτητές θεωρούν δικαίωμά τους και δεδομένο ότι θα πάρουν το .. χαρτί και τα επόμενα χαρτιά. Για το επίπεδο των αποφοίτων, μην με ρωτήσετε καλύτερα. Κάποιοι μιλούν ότι η τελευταία γενιά είναι πιο καλλιεργημένη. Λέτε να είναι έτσι; Με τίποτα.
ΥΓ2: Για τα περί Θρησκευμάτων που συμπληρώνουν τον τίτλο του Υπουργείου, δεν αγνόησα την ύπαρξή του, μα είπα να αφήσω κατά μέρος το Θρησκευτικό συναίσθημα του καθενός και του λαού μας.
___
20 σχόλια:
Πολύ επίκαιρο το post σου τώρα με τις Εθνικές γιορτές. Εγώ πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν είναι τυχαίο και κάποιοι ξένοι παράγοντες θέλουν να μας αφαιρέσουν το εθνικό στοιχείο.
Kατά τα άλλα συμφωνώ για την συλλογή χαρτιών χωρίς ουσιαστική γνώση.
@ Kostas
Δεν ξέρω για ξένους παράγοντες Κώστα. Νομίζω όμως πως δεν θα αργήσει η μέρα που θα βγάλουν και το σταυρό από τη Σημαία μας γιατί παραπέμπει σε θρησκευτικά σύμβολα, κι επομένως .. επηρεάζει τις θρησκευτικές ελευθερίες. Για να δούμε τι θα δούμε.
1976.. Δευτέρα Δημοτικού..
Η δασκάλα μας διορθώνει το κείμενο που είχαμε γράψει..
Η λέξη ΤΡΑΙΝΟ, μας λέει από δω και πέρα θα γραφεται ΤΡΕΝΟ.
Πάντως (συνέχισε) όσοι την γράψατε ΤΡΕΝΟ, επειδή δεν γνωρίζατε την επίσημη αλλαγή θα τιμωρηθείτε και θα την γράψετε 10 φορές σωστά, ΤΡΑΙΝΟ δηλαδή με άλφα, γιώτα, και από αύριο θα τη γράφετε με Έψιλον..
Τα λέω αυτα για να δείξω ότι η διάλυση της γλώσσας δεν είναι φαινόμενο τελευταίων χρόνων, αλλά τουλάχιστον 30ετίας. Ομοίως αφαιρούν την λέξη ΕΘΝΙΚΗ από το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ, ομοίως καταργούν τα υπουργεια Μακεδονίας , Αιγαίου τη στιγμή που δύο προβλήματα βασικά έχουμε στην εξωτερική πολιτική. Τα Σκόπια και τους γείτονες.. Δεν ξέρω αν οι Ευρωπαίοι ή οι Αμερικάνοι με την ελάχιστη ιστορία τους αποφασίζουν να καταρρακώσουν την μακραίωνη δική μας για λόγους ζήλιας, για λόγους γεωπολιτικούς, οικονομικούς ή για λόγους επιρροής στο όνομα μιας παγκόσμιας κοινότητας.. Δεν ξέρω, δεν είμαι κοινωνιολόγος, δεν είμαι ιστορικός, δεν είμαι πολιτικός επιστήμονας για να κρίνω. Απλά για μένα το Υπουργείο είναι ΕΘΝΙΚΗΣ παιδείας και έτσι θα το προσφωνώ. Όσο κι αν οι ταμπέλες δεν είναι το παν , όσο κι αν δεν πρέπει να αγνοήσουμε τα γενικότερα χάλια που αντιμετωπίζει η χώρα μς , παρόλα αυτά, κάποια πράγματα πρέπει να παραμείνουν όπως μας τα δίδαξαν οι γιαγιάδες και οι προπαπούδες μας.
σαν τη σταγόνα που πέφτει συνέχεια πάνω στον βράχο έτσι έρχεται η διάβρωση.
και κάποια μέρα ξυπνάμε και κοιτάζοντας πίσω λέμε .Τί είχαμε και χάσαμε? Πού είμασταν και πού είμαστε τώρα και που πηγάινουμε. αλλά το τραγικό θα είναι ότι δεν θάχουμε πουθενά να πάμε πλέον.
Χωρίς να περιαυτολογήσω σαν γλωσσομαθής την δεκαετία 70 μάθαινα αγγλικά μόνος στο σπίτι από μεθόδους με κασσέτες λεξικά και βιβλία. Δεν ξέρω αν έμαθα τελικά ούτε πήρα κανένα χαρ΄τι πιστοποίησης της γλώσσας.
Εγώ ξέρω όμως ότι σε όποιο σημέιο του πλανήτη κι αν βρεθώ μπορώ να συνενοηθώ επρκέστερα τουλάχιστον από αυτόυς που έχουνε χαρτιά (αλλά που δεν έχουν μιλήσει ποτέ την γλώσσα)
(με τον ιδιο τρόπο παράλληλα και επειδή μου άρεσαν και τα Ιταλικά έμαθα και αυτά από μέθοδο αλλά επειδή δεν είχα την ευκαιρία πρακτικής έμεινα σε ένα επαρκέστατο λεξιλόγιο το οποίο με βοηθάει να κατανοώ κείμενα έκτοτε και στην ισπανική και στη Γαλλική γλώσσα. Αυτά περι πιστόποιήσεων και ελπίζω αυτό το γέγονος να μας ωθεί σε δρόμους περισσότερους ουσιαστικούς στο ζήτημα γνώσης που ελα΄χιστα έχουν να κάνουν με τα χαρτιά πιστοποίησης)
Πολύ καλό museum το σημερινό σου σχόλιο. Εμένα προσωπικά με άγχωσε ο νέος τίτλος γιατί σκέφτηκα ότι θα μας στείλουν πάλι.............. στα θρανία.... (πλάκα κάνω)
Νομίζω ότι ένας νέος τίτλος δεν φαίρνει την άνοιξη στην εκπαίδευση. Μάλλον μου κάνει "το άντε πάλι από την αρχή" και ξεχνάμε ότι είχε συμφωνηθεί μέχρι τώρα με τους προηγούμενους υπεύθυνους της εκπαίδευσης.
Μακάρι η αλλαγή του ονόματος να φέρει την αλλαγή στην ποιότητα της παιδείας που όλοι οραματιζόμαστε (άντε και διά βίου πλέον !!!)
Museum,συμφωνώ με την δια βίου μάθηση. Έχω ακούσει άτομα που λένε ότι έχουν να διαβάσουν από τότε που ήταν στη σχολή τους(Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ).Διαφωνώ, η επιστήμη εξελίσσεται.
Στην USA πολλοί χωρίς όριο ηλικίας, εργάζονται το πρωί και το απόγευμα παρακολουθούν σεμινάρια ή και μαθήματα στο πανεπιστήμιο με ότι τους ενδιαφέρει.Μάλιστα μια θεία μου στο Σικάγο σε ηλίκία 60ετών ξεκίνησε το διδακτορικό της!Μακάρι να της μοιάσω!
Τώρα σχετικά με το εθνικής ή όχι παιδείας, αυτά είναι λόγια, που οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να ξεχωρίσουν προσθέτουν ή αφαιρούν το κερασάκι στην τούρτα.
Καλό βράδυ
@ DSK
Φίλε Δημήτρη, μακάρι να ήταν το μόνο ζήτημα οι τίτλοι. Όμως εδώ η αλλαγή αυτή και η απάλειψη του όρου δεν μπορεί να είναι τυχαία. Για τα άλλα άλλα υπουργεία, δυσκολεύομαι να καταλάβω τον λόγο που καταργήθηκαν εφόσον είχαν ρόλο, έντονη δραστηριότητα και ειδικά τα τελευταία χρόνια. Ας ελπίσουμε αυτό να μην συνοδεύεται με αντίστοιχη μείωση δράσεων και να είναι μόνο μία οργανωτική αλλαγή.
Για τη γλώσσα μας που λες, πιστεύω κι εγώ πως φτωχαίνει, όχι τόσο από τέτοιες απλοποιήσεις αλλά από την χρήση τους που είναι περιορισμένη για πολλούς λόγους. Γενικώς ο πλούτος χρήσης της γλώσσας δείχνει και το αντίστοιχο επίπεδο σκέψης και προόδου μίας χώρας – έτσι μου φαίνεται σε πολύ απλές γραμμές.
Να είσαι καλά καλέ μου φίλε!
@ Sakis
Φίλε Σάκη, η εκπαίδευσή μας έχει πέσει πολύ χαμηλά. Κυρίως λόγω οργανωτικών δομών και δυσκίνητων διαδικασιών, ίσως χρημάτων και βέβαια της έλλειψης αξιολόγησης. Υπάρχουν πολύ καλοί καθηγητές αλλά όλα τα παραπάνω έχουν ρίξει το επίπεδο των φοιτητών. Είναι και μία πολύ απλή εξήγηση: όταν πολλαπλασιάζεις (και μάλιστα με ακέραιο διψήφιο) τον αριθμό των εισακτέων, μην περιμένεις με τις αντίστοιχες δομές και χρήματα να διατηρηθεί το καλό επίπεδο του παρελθόντος. Είναι και αφύσικο οι 2000 να έχουν ίδιο επίπεδο με τους 150.
Για τις ξένες γλώσσες, ναι, κάποιος και χωρίς πτυχίο μπορεί να ξέρει πολύ καλά να μιλάει και να γράφει. Όχι βέβαια πως δεν γνωρίζουν πολύ καλά οι έχοντες πτυχίο. Ένα παράδειγμα είναι η άριστη γνώση Αγγλικών, φίλων μου Σουηδών χωρίς πτυχίο, σε σημείο να γράφω το μήνυμά μου από την προηγούμενη και να το εμπλουτίζω ξανά και ξανά.
Σε ευχαριστώ πολύ!
@ kentavreas
Φίλε Κενταυρέα, μην ανησυχείς, δεν θα καθίσεις υποχρεωτικά στα θρανία! Σου δίνεται όμως η δυνατότητα να μάθεις. Βέβαια να είσαι προσεκτικός και να μην εστιάσεις μόνο στην απόκτηση του πτυχίου (που χρειάζεται ακόμα στις μέρες μας, μέχρι να απαξιωθεί κάποτε με τέτοιο 'πληθωρισμό' χαρτιών) αλλά στην πραγματική γνώση, την εμπειρία και απόλαυση της ίδιας της διαδικασίας της μάθησης.
Για τον τίτλο που βγάλανε από το υπουργείο, δεν νομίζω να ήταν χάριν της λεκτικής απλοποίησης.
Γεια σου φίλε δια βίου ! (η πιο σίγουρη κουβέντα από όλες).
@ efi
Γεια σου Έφη. Δεν διαφωνώ με την δια βίου εκπαίδευση. Ίσα ίσα, και είμαι βέβαιος πως εσύ που σπουδάζεις επιζητείς κυρίως την γνώση και αυτά που θα μάθεις, όπως και οι περιπτώσεις που αναφέρεις. Τι γίνεται όμως με τους περισσότερους; Είναι έτσι; Μάλλον όχι. Πολλοί ενήλικες μετρούν το τάδε μεταπτυχιακό με τόσα μόρια. Και όσο περισσότεροι σπουδάζουν και οι υπόλοιποι θα κάνουν το ίδιο για να μην μείνουν πίσω σε χαρτιά. Φαύλος κύκλος, άγχος μέχρι τα γεράματα.
Να σου κάνω μία υποθετική ερώτηση. Αν σε μία σειρά μαθημάτων δεν έδιναν πτυχίο, πόσοι θα πήγαιναν; Μήπως ελάχιστοι για να μην πω μηδέν;
Αυτή η κατάσταση θα απαξιώσει τα πτυχία αν δεν το έχει ήδη κάνει. Ήδη ο ιδιωτικός τομέας που είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει στην παραπάνω ανάπτυξη (εφόσον το δημόσιο έχει γεμίσει), εξετάζει προσεκτικά το τι ξέρει ο καθένας. Έτσι όσα χαρτιά και να έχει κάποιος, αν δεν αποδείξει στην πράξη, δεν γίνεται τίποτα.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!
Αγαπητέ Museum,
Το ραβανί είναι ένα "σιροπιαστό γλυκό με αλεύρι και σιμιγδάλι".
Αν δεις ότι αρχίζουν να το λένε "σιροπιαστό γλυκό με αλεύρι", μπορεί να σημαίνει μόνο δύο πράγματα. Ή του αφαίρεσαν ήδη το σιμιγδάλι ή είναι στα άμεσα σχέδιά τους να το κάνουν.
Ίσως βέβαια και να έχουν δίκιο μιας και τον τελευταίο καιρό, το ραβανί μόνο σιμιγδάλι δεν είχε μέσα. Του το αφαιρούσαν σιγά σιγά.
Όσο για τα πτυχία...
Έχεις δίκιο. Κάποτε είχαν αξία.
Κάποτε οι άνθρωποι σπούδαζαν με σκοπό τη μάθηση και τη δημιουργία και όχι για μια θέση στο Δημόσιο.
Καλησπέρα!
@ Lilith
Το γλυκό χωρίς ένα από τα συστατικά του είναι άνοστο ή πάντως είναι κάτι άλλο. Εκτός και αν υπονοείται ότι το υλικό που λείπει από τον τίτλο, υπάρχει και τότε κάτι γίνεται. Αλλιώς άστα να πάνε.
Για τα πτυχία θα έλεγαν κάποιοι ότι ζηλεύω επειδή συνεχίζουν να αποκτάνε. Το νόημα όμως εδώ είναι να δείξω ότι η δια βίου εκπαίδευση όπως ευαγγελίζεται είναι δια βίου καταναγκασμός και άγχος να πάρω περισσότερα χαρτιά. Στο τέλος πολλοί από εμάς θα καταλάβουν πως γεράσανε και είναι στα θρανία. Και δεν τους έχει μένει και πολύς χρόνος να ‘ζήσουν’ πραγματικά.
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
Δημήτρη χαίρομαι που το σχόλιό σου στο μπλογκ μου στάθηκε η αφορμή να σ'επισκεφτώ και να σε "γνωρίσω" καλύτερα. Όσον αφορά στο θέμα της συγκεκριμένης ανάρτησής σου, προσωπικά έχω να πω πως δε θα με απασχολούσε όπως κι αν λεγόταν το υπουργείο, αρκεί να έκανε τη δουλειά του σωστά και η παιδεία να ήταν Παιδεία - δωρεάν, αμερόληπτη, δίκαιη, γενναιόδωρη, αξιοκρατική για όλους όσοι ζουν και μεγαλώνουν σε αυτή τη χώρα. Όλα τ'άλλα όπως είπες είναι απλά ταμπελίτσες για να έχουμε να λέμε. Όμως η αλλαγή που έταζε η νέα κυβέρνηση ελπίζω κι εύχομαι να μην περιοριστεί στα ονόματα των υπουργείων.
Να είσαι καλά, θα τα λέμε συχνά!
Μαρία, να σε καλωσορίσω με τη σειρά μου στα μέρη μου! Κι εγώ χαίρομαι που σε γνώρισα και θα σε γνωρίσω. Θα προσπαθήσω να είμαι εκεί, στα γραπτά σου όσο πιο συχνά γίνεται. Στο θέμα μας, ναι, είναι σωστό να έχουνε μία θετική σκέψη, αισιόδοξη στο μέτρο του δυνατού για την παιδεία μας. Κάτι σαν ένα φίλτρο ένα πράγμα που διώχνει τα αρνητικά και να δουλεύουμε τα καλά. Και όπως έλεγε ένας καλός μου δάσκαλος, δεν χρειαζόμαστε άλλη γνώση, τα περισσότερα είναι αναπαράξεις παλαιοτέρων ιδεών και επινοήσεων. Ηθική στάση θέλουμε στην γνώση που έχουμε αποκτήσει.
Να είσαι καλά!
Δημήτρη
αυτό που σου είχε πει ο δάσκαλός σου είναι όλα τα λεφτά!!
@ Sakis
Σάκη, με έχει σημαδέψει αυτό που είχε πει. Διάβασε σχετικά ένα παλιό μου:
http://museum23.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html
Εγώ , θα μείνω και θα ... επαυξήσω εδώ : "Αλλά βέβαια οι ταμπέλες δεν έχουν ουσία, το περιεχόμενο είναι που μετράει" .
----------------------
Όσο δια την ..."δια βίου μάθηση" , ... ε, αυτή είναι σαν το 114 : "επαφίεται στον ... πατριωτισμό των Ελλήνων" ... Ας μη γελιόμαστε .
Την αγάπη μου .
@ Silia
Ασφαλώς το περιεχόμενο είναι που μετράει σε αντιστοιχία με τα λόγια που δεν έχουν νόημα χωρίς έργα όσο ωραία και αν είναι. Για τον πατριωτισμό κατάλαβα ότι εννοείς πως στην ουσία το κράτος δεν παρακινεί ουσιαστικά στην μάθηση τους πολίτες αλλά ότι κάνει μόνος του ο καθένας.
Σε φιλώ!
H "δια βίου μάθηση" (με ή χωρίς πιστοποίηση) είναι η προσπάθεια ενός υγιούς κράτους να κρατήσει τους πολίτες εργασιακά ενεργούς, ικανούς να προσαρμοστούν σε νέες πραγματικότητες, γεμάτους αυτοπεποίθηση και διάθεση.
Το αντίθετο το βιώνουμε στη χώρα μας, όπου στα εθνικά μας κανάλια άνθρωποι των 45 και 50 ετών δηλώνουν "ποιος θα με πάρει εμένα για δουλειά;
", "εγώ έχω τελειώσει", "πρέπει να βγαίνουμε γρήγορα στη σύνταξη", "υπάρχουν τόσοι και τόσοι νεώτεροι και καλύτεροι από μένα".
Άρα για μένα η προσθήκη του "δια βίου" είναι σημαντικότερη και ουσιαστικότερη από την αφαίρεση του "εθνικής".
@ Ανώνυμος
Ανώνυμε φίλε, έκανες πολύ καλά που υποστήριξες τα θετικά της διά βίου μάθησης. Όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου πριν κάποια χρόνια, αισθάνθηκα αυτή την ευεξία και αυτοπεποίθηση. Όμως μιλάμε για την μάθηση αυτή που εκπορεύεται από το Υπουργείο Παιδείας. Το μεταπτυχιακό μου δεν χρησίμευσε πουθενά στη γνώση που μου έδωσε – αφού η δουλειά μου δεν το χρειαζόταν για να γίνει. Πολλοί τίτλοι δεν έχουν συνέχεια στη ζωή την ίδια μετά αλλά τα αντίστοιχα προγράμματα είναι γεμάτα από σπουδαστές. Επομένως οι περισσότεροι ενδιαφέρονται για την μοριοδότηση του χαρτιού. Θα μου άρεσε ας πούμε ένας των θετικών επιστημών να σπουδάσει κάτι σχετικό με τις ανθρωπιστικές ή το αντίστροφο απλά για να καλλιεργηθεί.
Όμως το ζητούμενο είναι να καλυτερέψουμε πρώτα την κανονική μας εκπαίδευση, που είναι όπως όλοι ξέρουμε και μετά ας βελτιώσουμε τα παραπάνω και τα δια βίου. Η δια βίου είναι μία δυνατότητα που υπήρχε και παλιότερα αλλά κυρίως σαν ατομική προσπάθεια και δίχως πολλή βοήθεια από την Πολιτεία (π.χ. επιδότηση σε ιδιωτικές εταιρείες για σπουδές των υπαλλήλων τους όπως και με το δημόσιο κλπ).
Δημοσίευση σχολίου