Ο Αντρέας ήταν μεγάλος χιουμορίστας, έξυπνος, δεν ήταν κανένας χαζός, το μάτι του έπαιζε και καταλάβαινε τα πάντα. Η μαγκιά (;) είναι να το παίζεις χαζός και να μην είσαι, να το παίζεις ευγενικός ή αφελής και να μην έχεις καμιά σχέση με αυτά. Ο Αντρέας ο Λαμπρινίδης ήταν αυθεντικός, τίποτα δεν προσποιούνταν. Δεν έδειχνε βέβαια εύκολα τις διαθέσεις του για κάτι πολύ καλό ή πολύ κακό, ήτανε μετρημένος.
Κρατούσε τις αποστάσεις και τις ισορροπίες στην ομάδα και τα παιδιά. Ήταν τομεάρχης και μέσα στους πέντε πρώτους στην ιεραρχία σε σύνολο πεντακοσίων ατόμων στην κατασκήνωση. Όλοι τον γουστάραμε και αν γινόταν ψηφοφορία του δημοφιλέστερου, θα κέρδιζε με διαφορά.
Μέχρι που έφτανε η τελευταία μέρα που θα φεύγαμε για τα σπίτια μας. Η κατασκήνωση του ΤΥΠΕΤ (*) στο Διόνυσο, στην βόρεια πλαγιά της Πεντέλης κοντά στη Ρέα, τη Δροσιά και τα άλλα χωριά μου έχει μείνει ανεξίτηλη. Πάνω από δέκα χρόνια εκεί σαν ομαδάρχης ή σκέτος κατασκηνωτής. Την επισκέφτηκα ένα απόγευμα πρόσφατα φέτος και ήρθαν στον μυαλό μου καταιγιστικά οι εικόνες από τότε.
Θα σας παραθέσω εδώ το τραγούδι του αποχωρισμού. Παρόλο που οι πρόβες της τελικής γιορτής έβγαζαν γέλιο, όταν έφτανε η μέρα, όλα άλλαζαν. Ακόμα κι ο Αντρέας, αυτός ο σοβαρός – αν και καλοκάγαθος - και δύσκολος να εξωτερικεύει πράγματα, δεν άντεχε. Το ραντεβού δινόταν σταθερά κάθε χρόνο, η ευχή πραγματοποιούνταν και όλοι ξανά εκεί και πάλι από την αρχή.
Τραγούδι Αποχαιρετισμού
Ήρθε η στιγμή να χωρίσουμε
και να θυμόμαστε όλοι
όταν σε λίγο γυρίσουμε
πίσω παιδιά μες στην πόλη
Μύριες χαρές μας ενώσανε
μα όλα πέρασαν τώρα
τα μάτια όλων βουρκώσανε
του χωρισμού έφτασε η ώρα
Στην ψυχή θα'ναι πάντα βαθιά χαραγμένη
η ζωή που περάσαμε εδώ η χρυσή
στην καρδιά πάντα θα'χουμε κρυφή ελπίδα
πως παιδιά θε να σμίξουμε κι άλλη φορά
Ήρθε η στιγμή να χωρίσουμε
και να θυμόμαστε όλοι
όταν σε λίγο γυρίσουμε
πίσω παιδιά μες στην πόλη
Μύριες χαρές μας ενώσανε
μα όλα πέρασαν τώρα
τα μάτια όλων βουρκώσανε
του χωρισμού έφτασε η ώρα
Στην ψυχή θα'ναι πάντα βαθιά χαραγμένη
η ζωή που περάσαμε εδώ η χρυσή
στην καρδιά πάντα θα'χουμε κρυφή ελπίδα
πως παιδιά θε να σμίξουμε κι άλλη φορά
*: ΤΥΠΕΤ: Ταμείο Υγείας Προσωπικού Εθνικής Τράπεζας
----------------
ΥΓ: Αγαπητέ Αντρέα, αν είσαι τόσο τυχερός ή άτυχος και ψάξεις στο Google το όνομά σου, θα με διαβάσεις. Ελπίζω να μην σε πειράξει και με βγάλεις στην .. αναφορά, στην υποστολή της σημαίας.
Δημήτρης Μωυσίδης, Κατασκηνωτής, Ομάδα Δοξάτο, Κοινότητα Μακεδονία
(για τη χρονιά, υπάρχουν και τα email να στην πω).
_
8 σχόλια:
Μήτσο θα το θυμάσαι βέβαια πως σε είχα ομαδάρχη στα Ψαρά στην κοινότητα των Νησιών. Τον κοινοτάρχη μας το θυμάσαι; Ο Λαμπρινίδης που το έπαιζε αυστηρός και ψαρωτικός θυμάμαι πως ήτανε την τελευταία μέρα. Δεν υπάρχει αυτή η κατασκήνωση ψηλέα μου!
@ Kostas
Έλα Κώστα, φοβερή εκείνη η χρονιά! Κοινοτάρχη είχαμε τον Σωτήρη το Νοτάρη το γοργοπόδαρο. Αυτός έτρεχε ακόμα και όταν βούρτσιζε τα δόντια του! Άσε, ο Λαμπρινίδης ήταν μοναδικός, που να είναι τώρα; Η κατασκήνωση αυτή δεν υπάρχει και ούτε θα ξαναϋπάρξει!
Καλά τα γράφεις museum αλλα βλέπω συνεχίζεις να κρύβεις πράγματα. Τη μία με το ξενύχτι, σήμερα με τη χρονιά που ήσουνα κατασκηνωτής. Θέλω απάντηση και στα δύο που μου χρωστάς :)
Μάκης
@ Ανώνυμος – Μάκης
Μα καλά δεν στα έστειλα με courier; Για ξαναδώσε μου σε παρακαλώ Τ.Κ και διεύθυνση μήπως και έχω κάνει λάθος. Διακρίνω πάντως ότι σου άρεσε το post κι ας παραπονιέσαι!
Ένα ακόμα ωραίο post όπως συνήθως μας επιφυλάσσεις. Να σου ευχηθώ όμως φίλε Δημήτρη για σήμερα, πολύχρονος και ότι επιθυμείς να το έχεις, με υγεία!
@ Dimitra
Χρόνια Πολλά Δήμητρα και σε σένα. Να είσαι καλά κορίτσι μου, να μας έρχεσαι να μας γράφεις και να μας ανεβάζεις!
Καταρχήν, Χρόνια Πολλά για χθες!
Να είσαι πάντα καλά και ευτυχισμένος.
Απολογούμαι που οι ευχές μου έρχονται με μια μέρα καθυστέρηση, αλλά βλέπεις σε έχω "καταχωρήσει" σαν Museum στο μυαλό μου και το Δημήτρης μου διέφυγε!
Αυτά έχει το blogging. :)))
Όσο για τη σημερινή σου ανάρτηση, δεν είχα την ευκαιρία σαν παιδί να ζήσω αυτή την εμπειρία, πάντα όμως πίστευα ότι θα περνούσα πολύ καλά στην κατασκήνωση, σε αντίθεση με άλλους συνομίληκούς μου που τους έστελναν οι γονείς τους και δεν έβλεπαν την ώρα να φύγουν!
Ακόμα υποστηρίζω τον θεσμό σε διάφορες συζητήσεις και μπορείς να φανταστείς το δούλεμα που τρώω! :)
Κάποτε είχα κάποιους φίλους που είχαν υπάρξει πρόσκοποι και μου έλεγαν ένα σωρό ιστορίες από τις κατασκηνώσεις τους.
Πρέπει πάντως να ήταν πολύ έντονο το flashback αναμνήσεων που βίωσες όταν επισκέφθηκες τώρα το χώρο, ε;
Νομίζω ότι ο φίλος σου ο Αντρέας θα χαρεί αν διαβάσει την ανάρτηση σου και μάλλον θα την γλυτώσεις την αναφορά. ;)
@ Lilith
Αγαπητή Λίλιθ, σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου!! Είναι καλοδεχούμενες και πολύ έγκαιρες, μην το συζητάς :-) Το ψευδώνυμο μου στο blog το έβαλα για να μην επηρεάζονται τα γραπτά μου στους άλλους από το αν με ξέρουν, αλλά τώρα πια δεν το κρύβω - αν και δεν θα αλλάξω τον τίτλο.
Η κατασκήνωση είναι μέσα στην ψυχή μου. Θα πλήρωνα και πολλά για να περάσω κάποιες μέρες εκεί να συμμετάσχω στην ζωή με τα παιδιά – αν και μεγάλος σήμερα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω σε λόγια, μόνος κάποιος που έχει περάσει από εκεί θα καταλάβαινε.
Όσο για τον Αντρέα, μάλλον τελικά θα με έβγαζε μπροστά σε όλο το πλήθος αναφερόμενο, πρώτον γιατί δεν πρέπει να επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη να βγάζω τα εσωτερικά μας προς τα έξω ;-) κι επειδή παρόλη την συμπάθεια και αυτά που τρέφει για μένα, δεν θέλει να κατηγορηθεί πως κάνει διακρίσεις ;-)
Σε ευχαριστώ που ήρθες εδώ! Φιλιά και καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου