"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Φλερτάροντας την ζωή – Διάσημες ξέρες

_
Ο Κοσμάς είχε μόλις καταφτάσει στο νησί κι ανηφόρισε στο χωριό με το μικρό του Suzuki Jimny των 1300 κυβικών. Μας βόλεψε είναι η αλήθεια μιας και ήρθαμε με τα μέσα συγκοινωνίας στο νησί. Αλλιώς ή θα ξεποδαριαζόμαστε ή θα περιμέναμε όταν αδειάσει το μοναδικό ταξί που υπήρχε. Σαν χθες θυμάμαι που γυρνούσα στο σπίτι εκεί, από κραιπάλη στο κάμπινγκ κατά τις έξι το πρωί. Και ο Κοσμάς που κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο:

<< Ψηλέ, χτύπησες τίποτα απόψε ή μαλακίες; >>



Ο Κοσμάς είχε κάποια στοιχεία από αυτά που μ’ αρέσανε. Καίτι θρέμμα Αθηναίος, προερχόμενος από τη Λαμία, διατηρούσε εκείνο το επαρχιώτικο μπρουτάλ, μία γνήσια μαγκιά, βγαλμένη σε σωστές δόσεις. Πληθωρικός τύπος, μπουλντόζας, δεν μάσαγε και πολύ, δεν τον επηρέαζε ούτε το κρύο ούτε τα μελτέμια του Αιγαίου που φυσούσαν σταθερά ούτε η ακατάσχετη φλυαρία όλων μας κάποιες φορές. Ήταν σταθερά δυνατός στην παρέα, σίγουρη αξία και ξηγημένος γενικώς.

Η Αντριάνα ήταν η ωραία των διακοπών. Νομίζω ήταν η μόνη ελεύθερη στο χωριό του όμορφου αλλά απόκεντρου νησιού μας - μία αναλογία επτά προς ένα ήταν νομίζω στην παρέα, χωρίς αυτό να την μειώνει. Από τις λογικές ηλικίες βέβαια γιατί υπήρχαν και κάποιες μικρές που είχαν έρθει οικογενειακώς. Ήταν συνομήλικη, την ‘έκοψα’ από την αρχή για high class γκόμενα και μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν σοφιστικέ γυναίκα, διαβασμένη μα και με νεύρο και άποψη για πολλά. Μεσαίο ύψος, αδύνατη και καλοντυμένη για καλοκαίρι.



Ο Αριστείδης (Άρης) ήταν από τις ψυχές της παρέας. Ευφυής, με αίσθηση του χιούμορ, πολυπράγμων ειδικά στα θέματα της δυτικής κουλτούρας και πολύγλωσσος. Ήταν και εξαιρετικός στο θέατρο σαν εκκολαπτόμενος ηθοποιός. Τελευταία βέβαια είχε κάποιες νέες ασχολίες όπως η ιστορία των εθνικοαπελευθερωτικών στρατών της Ευρώπης ή η συγκριτική μελέτη θρησκειών, λίγο βαριές για καλοκαίρι, δεν νομίζετε; Α, προσφάτως κόλλησε και με το .. βυθό της θάλασσας, έστριβες το βλέμμα και .. τον έχανες. Γενικώς παθιαζόταν με τα χόμπι του.


Ο Ιορδάνης, ο ντόπιος του νησιού, μόνιμος κάτοικος Αθηνών, ήταν ένας αγαθός γίγαντας. Ψηλόλιγνος, λιγομίλητος, με αγέρωχο βάδισμα, σου έβγαζε μία εικόνα ηρεμίας και αισιοδοξίας. Μας φιλοξένησε στο σπίτι του για καμιά βδομάδα και του είμαι υποχρεωμένος. Η εκφορά του λόγου του μου ήταν ελαφρώς ασυνήθιστη αλλά τα νοήματα του καθαρά και κατανοητά. Πρέπει να ερχόταν εκεί κάθε καλοκαίρι από τα πολύ μικράτα του μιας και όλοι οι ντόπιοι τον ήξεραν καλά.

Η Ηλιάνα ήταν η κοπέλα του Ιορδάνη, αυτή που είχα την λιγότερη επικοινωνία. Στις κάποιες φορές που είμαστε στην παρέα, μου φάνηκε εξαιρετική, ήταν και υπερβολικά ευγενική. Σε μία περίπτωση, όταν προσπάθησα να την ευχαριστήσω για ένα τραπέζι που μας έκανε, αυτή μου ανταπέδιδε πολλαπλάσια. Ήταν μία πολύ θετική παρουσία, χωρίς συζήτηση.

Οι διακοπές αυτές ήταν ιδιαίτερες. Είχα χωρίσει από τη τελευταία μου σχέση και θα μου ήταν δύσκολο να πήγαινα κάπου χωρίς ταίρι. Φυσικό ήταν να μην αναλάβω καμιά πρωτοβουλία - ίσως να ήθελα να καθίσω σπίτι και να πετάγομαι στις κοντινές παραλίες καθημερινά. Η πρόταση όμως ήταν πολύ καλή για να αρνηθώ.


Το νησί βρισκόταν στο κέντρο του Αιγαίου και δεν ήταν στα πολυσύχναστα. Το μέρος μου φαινόταν ερημικό και η πρόσβαση σε αυτό δύσκολη. Αν προσθέσουμε και τα δικά μου, νά’τες οι δυσκολίες.

Αιγαίο: ποτέ δεν το αγάπησα, παιδί των δυτικών πολιτειών βλέπετε. Αυτό το ξερό σεληνιακό τοπίο με αγριεύει, είναι κι εκείνοι οι άνεμοι που δεν σε αφήνουν να απολαύσεις τη ζέστη.

Η πρώτη γνωριμία με τον Κοσμά με βοήθησε να συνέλθω. Πείραζε τον Άρη που πήγαινε θεατρικό το χειμώνα:

<< Τι θα γίνει εκεί με το θίασό σας, καμιά γκόμενα θα μας φέρεις; >>
<< Εμείς ασχολούμαστε με την Τέχνη. >>
<< Άστα αυτά και φέρε κάνα καλό να γνωρίσουμε. >>

<< Η Τέχνη είναι υπεράνω όλων. >> απαντά ο Άρης.

Αταίριαστο ζευγάρι, ο 'χύμα' με τον .. καλλιτέχνη, πού να βρεις άκρη. Άρχισα να προσαρμόζομαι.

Η Αντριάνα ήταν μία άλλη περίπτωση που με έκανε να ξεπεράσω τα αρχικά εμπόδια. Είχε μία λεπτοκοπιά και φινέτσα Αθηναίας γκόμενας που με τράβαγε, ένα στυλάκι, όχι υπεράνω, αλλά ιδιαίτερο. Και πάνω από όλα ήξερε να φέρεται σαν πραγματική, ώριμη γυναίκα. Ούτε απόμακρη αλλά ούτε και της προσκολλήσεως. Με κέρδισε αμέσως και νομίζω ήμουν ο μόνος από την παρέα που την πλησίασε και την φλέρταρε. Ήταν ασφαλώς μία γλυκιά ανάμνηση από εκείνη την εκδρομή. Μην περιμένετε να σας πω περισσότερα εδώ γιατί δεν θα το κάνω.


Μου έκανε εντύπωση πάντως πόσο φλύαροι και αδιάφοροι ήταν οι γύρω της άντρες. Οι περισσότεροι μιλούσαν για τα επαγγελματικά τους, βαρετό ομολογώ αν και από τα ιατρικά νέα, κάτι ωφελήθηκα. Γενικώς πιστεύω πως οι φλύαροι άντρες και αυτοί που μιλούν πολύ δεν κερδίζουν.


Το κοινό πάθος του Άρη και του Κοσμά ήταν οι καταδύσεις. Με μάσκα και βατραχοπέδιλα - μην φανταστείτε κάτι άλλο. Αυτό τους έδεσε και έγιναν οι πιο κολλητοί στο νησί. Ο Κοσμάς ήταν κινητό περίπτερο με τα περιοδικά .. ψαροντουφεκάδων και τους τροπαιούχους να ποζάρουν με τη λεία τους. Κάθε τόσο μας έκανε ανάλυση με κάθε λεπτομέρεια για τις πιο διάσημες .. ξέρες ανά την επικράτεια. Είμαι σίγουρος πως ανάμεσα σε ένα γιγάντιο σαργό και μία ωραία ‘παρουσία’ στην παραλία, θα επέλεγε το πρώτο. Είπαμε όμως, είχε τη μαγκιά του.


Ο Ιορδάνης ήταν με την Ηλιάνα τον πιο πολύ καιρό. Μας ακολουθούσε κυρίως στο χωριό για καφέ ή πιο σπάνια για φαγητό. Στην παραλία δεν πήγαμε και πολλές φορές μαζί. Γενικώς τα βράδια άραζαν στο σπίτι, κάτι που δεν μπορούσα στις διακοπές μου. Τα παιδιά βέβαια ήταν παραπάνω καιρό εκεί στο σπίτι τους. Δεν είχαμε και πολλή επικοινωνία κυρίως γιατί εγώ ήμουν φευγάτος τις πιο πολλές ώρες με τις δράσεις μου. Τις λίγες φορές που συζητήσαμε, συμπέρανα ότι ήταν ένα γνήσια καλό παιδί - το ίδιο βέβαια μπορώ να πω και για τη φίλη του.

Ένα από τα highlight της εκδρομής ήταν η κοινή παρέα μου με τον Άρη και την Αντριάνα για μια μέρα. Ο Άρης της μιλούσε στα Γερμανικά, εγώ της ‘μίλαγα’ σιωπηλά κοιτώντας την και αυτή απολάμβανε ανάμεσα σε δύο άντρες που ήταν φανερό ότι τους κολάκευε. Είχε και μία δόση παλιμπαιδισμού το πράγμα, καθόλου άσχημο αν δεν συμβαίνει και πολύ συχνά. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσες ώρες χρειάστηκαν να περάσουν από τον λόξυγκα που με έπιασε από τα γέλια.



Οι διακοπές αυτές που ξεκίνησαν με προσαρμογή, φάνηκαν κάπου να ήταν ο καθένας μόνος του, τελικά αποδείχθηκαν η απόλυτη ελευθερία του να κάνουμε ότι θέλουμε, να παθιαζόμαστε και να απολαμβάνουμε. Είτε κάποιοι φλερτάροντας, άλλοι επεκτείνοντας τις επαγγελματικές τους σκέψεις, μερικοί εξερευνώντας τον βυθό και κάποιο πιο προχωρημένοι από όλους, σχεδιάζοντας να πάνε σε διάσημες ξέρες!


----------
ΥΓ1: Μην ξεχάσω να γράψω πως εκτίμησα περισσότερο το νησιώτικο τοπίο του Αιγαίου. Τελικά η οπτική των πραγμάτων δεν είναι όπως είναι αλλά πιο πολύ όπως μας φαίνεται.

ΥΓ2: To Stavento ήταν από τα αξιοσημείωτα μέρη στο νησί. Σημείο συναντήσεων, συνάξεων και πρωινών καφέδων. Για αυτό και η εικόνα.

_

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Museum καλά μας τα γράφεις όλα αυτά, ωραία η ιστορία σου αλλά θέλω να μάθω με λεπτομέρειες τι έγινε εκείνη τη νύχτα μέχρι τις 6 το πρωί. Εδώ είναι το ζουμί. Περιμένω φίλε :-)

Μάκης

Kostas είπε...

Φίλε Δημήτρη, η ιστορία σου ήταν πολύ περιγραφική. Είναι το νησί που πήγες φέτος το καλοκαίρι ή από παλαιότερες χρονιές; Η ζωή όντως θέλει φλερτ για να τη ζήσεις άσχετα αν είναι αντίθετο φύλο ή ένα χόμπι που μας αρέσει και παθιαζόμαστε.

Καλό απόγευμα!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Ιδού η αξιά του κειμένου. Αν και καίγομαι κι εγώ από περιέργεια τί έγινε εκέινο το βράδυ, αφήνομαι αχαλινωτα να μαντέψω.
ομορφο κυκλαδίτικο΄καλοκάιρι φίλε Δημήτρη.
Ετσι χαλαρά να τα περνάς

Lilith είπε...

Ωραία περιγραφή. Ένα καλοκαιρινό ταξίδι μες στο Φθινόπωρο! :)
Οι παρέες χρειάζονται ποικιλία για να έχουν ενδιαφέρον και η παρέα που περιγράφεις φαίνεται να το είχε αυτό.
Πάντως έχεις δίκιο...
Οι άντρες που μιλούν πολύ, δεν κερδίζουν. Άλλωστε, μια ματιά λέει πάντα πολύ περισσότερα και από τον μεγαλύτερο φαφλατά! :)

Καλή σου μέρα!

museum είπε...

@ Ανώνυμος - Μάκης

Δεν μπορώ να αποκαλύψω τίποτα ακόμα, θα χαθεί το ενδιαφέρον της ιστορίας! Πάντως χαίρομαι που σου άρεσε η αφήγηση.

Να είσαι καλά.

museum είπε...

@ Kostas

Φίλε Κώστα, οι περιγραφές βγαίνουν έτσι γιατί δεν είναι φανταστικές, έτσι απλά. Θα συμφωνήσω εδώ πως αν δεν φλερτάρουμε με ένα σκοπό στην ζωή, να τον πιάσουμε, δεν έχει και τόσο ενδιαφέρον. Όσο για το νησί, μπορείς να φανταστείς ποιο είναι.

Καλή σου μέρα!

museum είπε...

@ Sakis

Φίλε Σάκη, σε ευχαριστώ για την υπεράσπιση :) Ήταν πράγματι ιδιαίτερο εκείνο το καλοκαίρι, αλλιώς δεν θα γινόταν να γράψω τόσες λέξεις, θα γινόταν μηχανιστικά και τυποποιημένα.

Κι εσύ να περνάς καλά!

museum είπε...

@ Lilith

Η ποικιλία είναι καλή αρκεί βέβαια να μην καταλήγει σε καταπίεση σε αυτά που θέλουμε ή με αυτά που δεν θέλουμε. Αν βέβαια χειριστείς τις παρέες λίγο έξυπνα, μπορείς να πάρεις από τον καθένα τα θετικά, έστω και λίγα.

Οι άντρες και τα πολλά λόγια γενικώς δεν μου λένε τίποτα. Οι πράξεις είναι που μετράνε αγαπητή μου!

Να είσαι καλά!

DSK είπε...

H περιγραφή σου έσκασε στη μίζερη φθινοπωρινή καθημερινότητα της οδου Πειραιώς όπου τυγχάνω και δουλεύω , σαν γλυκιά ανάμνηση όλων των ελληνικών καλοκαιριών. Όποιος έχει δοκιμάσει (πιστεύω όλοι μας) τις διακοπές στο Αιγαίο, γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει ζωή και Ελλάδα.. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τους γενναίους πιλότους μας που πασχιζουν καθημερινά για να παραμείνει η ακεραιότητά του στα δικά μας ελληνικά χέρια (όσο κι αν κάπου μέσα μου γνωρίζω ότι 'άλλοι' αποφασίζουν). Κάτι τέτοιες στιγμές , διαβάζοντας τις περιγραφές σου, διαπιστώνω ποσο τυχεροί είμαστε σαν λαός, πόσο ευλογημένοι από το Θεό σαν άνθρωποι που μπορούμε και απολαμβάνουμε στιγμές σαν κι αυτές κάτω απο μαγευτικούς ήλιους, δροσερά αεράκια, γαλανά νερά, όμορφες υπάρξεις... Νάμαστε πάντα καλά σωματικά και ψυχικά για να μπορύμε να ζούμε ! Νασαι καλά Museum.. Όαση το post !

museum είπε...

@ DSK

Έχεις δίκιο Δημήτρη και καλό είναι να εκτιμάμε αυτές τις χαρές που απλόχερα μας έχει δώσει η Ελληνική ύπαιθρος. Θα πρέπει όμως κι εμείς να τη σεβόμαστε, μαζί με το γενικότερο περιβάλλον που δυστυχώς δεν το κάνουμε.

Ξέρεις τι έχω παρατηρήσει; Πολλοί Έλληνες νέο-αστοί έχουν μεταφέρει στις διακοπές τους τις ίδιες κακές συνήθεις της πόλης: φασαρία, νευρώσεις, τον αγχωτικό τρόπο ζωής τους στην τσιμεντούπολη. Αντί να προσαρμόζονται αυτοί στα νέα μέρη, θέλουν να προσαρμόσουν αυτά στα μέτρα τους. Εστιατόρια και καφέ τυποποιημένα, τα πάντα στον βωμό της δικιάς τους κατανάλωσης και του χαμηλού επιπέδου της ζωής τους.

Καλά κάνω εγώ και πηγαίνω για καφεδάκι στο καφενείο του χωριού με τα γερόντια, εκεί που σερβίρουν μόνο ελληνικό καφέ (ο φραπές είναι αδέξια χτυπημένος) και τοπικό γλυκάκι!

Να σαι καλά φίλε!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

δημήτρη συμφωνώ.
κι εγώ αυτό κάνω . οσο μπορώ. Εκεί στους ανθρώπους του κάθε τόπου να μου μιλήσουν και να τους ακούσω να γαληνέψει η ψυχή μου και να γεμίω το κεφάλι μου το ξερό με τις ιστορίες τους.

Πως αλλιώς θα πώ ότι φόρτωσα πριν ξαναγυρίσω στο τρελλοκομείο ?

museum είπε...

@ Sakis

Και στα καφενεία Σάκη και στα αρτοποιεία, στις ταβέρνες, οπουδήποτε. Δεν λατρεύω το χωριό, μου αρέσει βασικά η πόλη, απλά θέλω να τα ξεχωρίζω. Ξέρεις, βλέπω μία ακραία κατάσταση σε πολλούς: Είμαστε στην πόλη και θέλουμε να πάμε στο χωριό. Είμαστε στο χωριό και θέλουμε τις ανέσεις της καθημερινότητας και βέβαια δεν ξεμυτίζουμε να ζήσουμε εκτός των τειχών. Τι να πεις;

efi είπε...

Museum, λόγω δουλειάς σχεδόν καθημερινά είμαι στην ελληνική ύπαιθρο. Τα χωριά μας είναι υπέροχα, το ίδιο και κάτι παππούδες και γιαγιάδες όσοι έχουν απομείνει ακόμη και τα διατηρούν.
Παρόλα αυτά τις διακοπές μου στο εξωτερικό της κάνω κάθε χρόνο, επειδή θέλω να ξεφύγω από τη καθημερινότητα.
Η περιγραφή σου είναι για ταινία, έλληνας greek lover! Με ταξίδεψες ...
Καλό βράδυ

museum είπε...

@ efi

Έφη, όλοι γνωρίζουμε ότι έχουμε την καλύτερη ύπαιθρο αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τις πόλεις μας. Δυστυχώς γιατί δεν έχουμε τέτοια παράδοση να τις φτιάξουμε όπως τους αξίζει. Εξωτερικό το καλοκαίρι; Εγώ προτιμώ το χειμώνα, το καλοκαίρι Ελλάδα με τα καλύτερα νησιά.

Σε ευχαριστώ. Καλημέρα!

Dimitra είπε...

Ωραία αφήγηση που φαίνεται σαν αδύνατο να είναι τόσο ιδανικά στις διακοπές. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις αλλά όλες τις δυσκολίες ή αναποδιές τις βιώνεις με θετικό τρόπο. Μπράβο σου!

Καλό σου απόγευμα!

museum είπε...

@ Dimitra

Δήμητρα, ναι, έχω μια τάση να εξιδανικεύω όταν γράφω. Μην ξεχνάς όμως ότι η μνήμη μας έχει συνήθως ένα φίλτρο που διώχνει τα αρνητικά όταν συνοδεύονται από θετικά.

Σε ευχαριστώ για τα λόγια!

Alec είπε...

Τελευταίος και "καταϊδρωμένος" "σπεύδω" να προσθέσω και εγώ το σχόλιο μου ως ο "Άρης" της μικρής και γλαφυρής ιστορίας η οποία εκτυλίχθηκε στο μικρό νησί του Αιγαίου που λέγεται Κίμωλος. Φυσικά υπάρχει σημαντική δόση υπερβολής συγγραφική αδεία αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της η περιγραφή είναι ακριβής. Όντας ένας από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας δεν έχει νόημα να σχολιάσω αυτά που βίωσα. Μόνο να πω ότι το κείμενό σου museum ήταν μια καλή αφορμή να ξαναγυρίσω νοερά στις 6 ημέρες που περάσαμε στο όμορφο νησί.

museum είπε...

@ Alec

(Ξ)αδερφέ μου Αλέξανδρε, συγγνώμη .. Άρη, καλώς τον κι ας άργησε. Οι στιγμές που τα έγραφα όλα αυτά αλλά και όταν τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα μετά τα σχόλια των φίλων, με κάνουν να τα αναπολώ. Η αίσθηση πληρότητας που ένιωσα όταν επέστρεψα στην πόλη, συνοψίζει όλες τις εντυπώσεις. Δώσε χαιρετίσματα σε όλα τα παιδιά που βλέπεις από κοντά στην Αθήνα. Ευελπιστώ σε μελλοντικές, παρόμοιες, συγκινήσεις!