Ένας χρόνος Museum

Σαν σήμερα, στις 29 Σεπτεμβρίου του 2008, έκανα το πρώτο μου βήμα στη μπολγκόσφαιρα και ανέβασα το πρώτο μου κείμενο, εδώ στον πολύχρωμο και φωσφορίζοντα ηλεκτρονικό κόσμο, όπως λέει και μία καλή μου φίλη. Δεν είμαι κανένας νεόκοπος στο χώρο ούτε καν φρέσκος ή χθεσινός. Μάλλον, αρκετά παλιά σειρά είμαι που έχω ανεβάσει και κυκλοφορήσει κείμενα στο διαδίκτυο για πάνω από δέκα χρόνια τώρα. Το βασικό εργαλείο ήταν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: μας έμαθε να γράφουμε κείμενο με πρόλογο, παραγράφους και δομή.


Εντάξει, το είχαμε μέσα μας και μας το έβγαλε ξανά στην επιφάνεια. Ίσως είχε κρυφτεί ανάμεσα σε κωδικοποιήσεις, συντμήσεις και ακρώνυμα που ειλικρινά είχαν φτάσει να αλλοιώσουν τη γλώσσα και συχνά τρόπο σκέψης μας.

(Θαυμάζω απεριόριστα τους δεξιοτέχνες της τεχνολογίας που δίνουν λύσεις και πρωτοτυπούν παρόλο που τα χρησιμοποιούν όλα αυτά τα παραπάνω).

Τα μπλογκς στη συνέχεια ήρθαν σαν μία φυσιολογική εξέλιξη για την ηλεκτρονική επικοινωνία και την καλύτερη ανταλλαγή κειμένων και ιδεών.


Ο τίτλος του πρώτου μου post ήταν χαρακτηριστικός για αυτά: Καλώς τον κι ας άργησε. Πέρασε ένα χρόνος και νιώθω φοβερή ικανοποίηση που κατόρθωσα να ‘υπάρχω’ γα τόσο καιρό, δεν τα παράτησα και προσπάθησα να καταπιάνομαι με νέα θέματα και να μην γίνομαι μονολεκτικός ή επαναλαμβανόμενος - στο μέτρο του δυνατού αυτό, η επανάληψη υπάρχει στη ζωή μας. Μου αρέσει ιδιαίτερα που προσπαθούσα να εμπλουτίζω το κείμενο με εικόνες με σημασία όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ‘γραπτό’. Το πιο σπουδαίο πράγμα ασφαλώς, με διαφορά, ήταν τα σχόλια των αναγνωστών, τα δικά σας. Αν μπορούσα να κατατάξω την αξία των γραπτών μου και των σχολίων των αναγνωστών, θα έβαζα τις απόψεις σας στην κορυφή. Αυτές μου δίνουν κέφι και κίνητρο για να γράφω και να μην μονολογώ. Βέβαια, ο χρόνος μου είναι περιορισμένος κι έτσι δεν επισκέπτομαι άλλα μπλογκ για να αφήνω τα σχόλια μου τόσο συχνά. Απολογούμαι στους φίλους μου μπλόγκερς για αυτό.

Ο χρόνος αυτός ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία γιατί προσπάθησα και θέλησα να ‘εκτεθώ’ στο διαδίκτυο με τα κείμενα και τις ιδέες μου σε ανθρώπους που συμφωνούν ή διαφωνούν, δεν έχει σημασία. Νομίζω πως έγινε μία καλή προσπάθεια.

Ευχαριστώ ειλικρινά όλους, ξεχωριστά τον καθένα, όσους έρχονταν εδώ και με διάβαζαν και πιο πολύ αυτούς που με ‘σχολίαζαν’ και συνεισέφεραν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί το περιεχόμενο αυτού του ιστολογίου. Αποτελεί για μένα τιμή.

Κώστας, Δήμητρα, Ανδρέας, Dinos, Silia, Lilith, DSK, Alec, ΦΩΦΩ, Ευγενία, Efi, Themis, Μάρκος, τα ονόματα με τυχαία σειρά και άλλοι που είναι αδύνατο να τους γράψω, όλους - παρόλο που δεν είχα και τα αμέτρητα σχόλια.

Στο τέλος, αφήνω τα πιο χαρακτηριστικά post που κυκλοφόρησαν στο museum τον ένα αυτό χρόνο της ύπαρξής του.

Δημήτρης – museum

------------------------------------

Αγαπημένο post
Σχολικοί έρωτες


Δημοφιλέστερο post
Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου, Χίλια Οκτακόσια Είκοσι Ένα


Συγκινητικότερο post
Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου 1943


Καλλιτεχνικό post
Τάνγκο: Αρμονία και εσωτερικότητα


Αισιόδοξο post
Κάνε τη δυστυχία, ευτυχία

Περιγραφικό post
Από τη Ρώμη και την Τοσκάνη, Μέρος Δεύτερο

Ενοχλημένο post
Τεχνοκρατική κουλτούρα: Less than zero

Post ρετρό
Μαθητικές αγωνίες (Πανελλαδικές εξετάσεις)

Επιστημονικό post
Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων

Φιλοσοφικό post
Γεωμετρία και ψυχή του ανθρώπου

Περιπετειώδες post
Αναζητώντας, στον πράσινο λόφο

Αθλητικό post
2 Δεκεμβρίου 1979: Η μέρα που ο ‘Θεός’ πάτησε στη γη
_

Ακατάσχετη .. τιποτολογία (τα λόγια του τίποτα)

_
Ήμουν τις προάλλες σε ένα τραπέζι για μία κοινωνική εκδήλωση. Εκεί βρίσκονταν κυρίως επιστήμονες, τεχνοκράτες άνθρωποι που αγαπούν τη δουλειά τους, με μεράκι, αμέτρητες ώρες ενασχόλησης και ασφαλώς ήθος και καλλιέργεια – αυτό, θα γνωρίζουν πολλοί αναγνώστες, φίλοι ή γνωστοί μου πως το λογίζω σαν σημαντικότερο. Πάντα μισούσα τις συντεχνιακές παρέες, με τους ‘ομότεχνούς μου’ ή τους ανθρώπους από το σινάφι μου που ασχολούνται με διαδικαστικά και συνδικαλιστικά, ποτέ κάτι τέτοιο δεν αποτέλεσε κριτήριο επιλογής των φίλων μου. Δεν τους απέκλεια αλλά δεν τους διάλεγα κιόλας ποτέ μου για αυτό που έχουν σαν επάγγελμα.

Με τους πιο πολλούς από τα παιδιά που συνάντησα εκείνο το βράδυ διατηρώ άριστες σχέσεις έως και φιλία θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει. Άλλωστε, πολύ συχνά, η παρέα καταπιάνεται και με αρκετά άλλα ζητήματα με μία κριτική, αναλυτική ματιά που αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσεις. Σχεδόν πάντα φεύγω από τις συνάξεις μας με λίγα ή πιο πολλά πράγματα κερδισμένος.


Κάπου όμως στη μέση θα υπάρχουν και οι ενοχλητικοί. Πώς γίνεται στη ζωή όταν μας πηγαίνουν δέκα πράγματα καλά και ένα άσχημα, αυτό το ένα να υπερτερεί στο πώς επηρεάζει τις διαθέσεις μας; Ακόμα ψάχνω να βρω την εξήγηση.

Η κουβέντα μας επικεντρώθηκε σε τεχνικές επινοήσεις και καινοτομίες, ομαδικές δράσεις και παρεμβάσεις και συλλογικές εργασίες στο άμεσο μέλλον. Όλα αυτά καλά. Ώσπου να χτυπήσει ο κουραστικός. Με ύφος ωσάν χίλιοι καρδινάλιοι να νουθετούν, συνεχώς να μην ακούει τους άλλους και να επικεντρώνει σε αυτά που με τόσο .. χαριτωμένο τρόπο έλεγε και έντυνε με το περιτύλιγμα του τίποτα. Υπεραναλύσεις στα απλοϊκά και προφανή, συχνή έμμεση περιαυτολογία, ανούσια ηχητικά κύματα που κατάφεραν να διαταράξουν την ηρεμία της πλατείας.

Για τους λίγο γνώστες της πληροφορικής αυτό λέγεται data redundancy, δηλαδή πλεονασμός δεδομένων και είναι ένα πρόβλημα που η προσπάθεια επίλυσής του μελετήθηκε και μελετάται εξαντλητικά με αμέτρητες ώρες ερευνητικών προσπαθειών.

Η συζήτηση πήγαινε στα θέματα που εκείνος, όχι μόνο επέλεγε, αλλά και τα εξέφραζε με τον δικό του τρόπο, σαν να μην μπορούσες να εισχωρήσεις. Ήταν δυσνόητος, ακαταλαβίστικος, όχι εξαιτίας μίας σύνθετης και προχωρημένης σκέψης, να το ξεκαθαρίσω. Περιττό να αναφέρω πως οι όποιες προσπάθειες να μιλήσω απλά, συγκεκριμένα και καθαρά, δεν τελεσφόρησαν.


Μιας και η .. κούφια κενολογία δεν θα μπορούσε να αντέξει άλλο στον χώρο της πληροφορικής και των επικοινωνιών που κάθε λέξη τεκμηριώνεται και αναλύεται πλήρως, δεν μπορείς να ξεγελάσεις πώς να το κάνουμε, ειδικά σε μία τέτοια παρέα, ο φίλος μας μετέφερε γρήγορα τη συζήτηση στην πολιτική. Κάτι το οποίο αποφεύγω να συζητώ, πάντοτε στις παρέες μου – κανόνας απαράβατος. Γιατί άραγε να το έκανε, σκέφτηκα; Μήπως επειδή τον ενδιαφέρει ο χώρος λόγω των δικών του διασυνδέσεων; Ποιος δραστήριος, τεχνοκράτης φιλόδοξος άνθρωπος στη δουλειά του, ασχολείται με τα ευτράπελα της πολιτικής μας ζωής; Μήπως επειδή αισθάνεται άνετα λόγω του ότι ο ξύλινος λόγος, του είναι πολύ οικείος;

Δεν έχουν τόση σημασία όλα αυτά, απλά δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το τελευταίο σαρανταπεντάλεπτο ή μία ώρα, δεν το θυμάμαι κι ελπίζω σύντομα να το έχω ξεχάσει, που ήμουν σε μία παρέα, που αγνοήθηκα παντελώς, εγώ (θα με συγχωρέσετε να μιλήσω για τον εαυτό μου), με τα πολλαπλάσια ενδιαφέροντα, και ασχολίες από αυτόν και ακόμα με μία πολύ πιο απαιτητική εργασία που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας και της αγοράς. Σέβομαι και αγκαλιάζω τους συνομιλητές μου, προσπαθώ να μπω στη θέση τους, να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης τους να μοιραστώ μαζί τους. Και, ελπίζω και πιστεύω ότι, όλοι όσοι επιλέγουμε, κάνουν το ίδιο. Δεν είναι και το καλύτερο πράγμα στον κόσμο μία τέτοια συμπεριφορά.


Η ώρα πέρασε, η τιποτολογία έχει και τα όρια της τα χρονικά, και μακριά της απελευθερώθηκα. Περπατώντας πίσω, εκτίμησα όσα καλά έχω και ευχαριστώ τον Θεό για όλα όσα καλά μου έχει δώσει και τη δυνατότητα να επιλέγω σημαντικούς ανθρώπους κοντά μου.
_

Ελιτίστικα σχολεία

_
Με την ευκαιρία της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς ..

Το παλιό μου σχολείο είναι μέσα στην ψυχή μου. Τέλος. Δεν το συζητώ, δεν το αναλύω, δεν θέλω αντιρρήσεις. Έτσι μου αρέσει και κανείς δεν θα μου το στερήσει αυτό το δικαίωμα. Μιλώ για την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ασφαλώς και σε λίγο θα σας εξηγήσω πως συνέβησαν όλα αυτά.


Το άγχος για την εισαγωγή στο Γυμνάσιο ξεκίνησε από τα δώδεκα. Βέβαια οι εξετάσεις τέτοιου είδους είχαν προ πολλού καταργηθεί, αλλά η Πρότυπος Σχολή Πατρών, το Πρότυπο όπως το λέγανε, το σημερινό Πειραματικό της Περιοχής Λάγγουρα που συγκαταλέγονταν δίκαια στα πρότυπα σχολεία, τύπου Βαρβάκειου, Ιωννίδειου ή άλλων ξεχωριστών σχολών, επέλεγε τους οι μαθητές του με γραπτές εξετάσεις.

Πέρασα με εβδομήντα μία μονάδες, με άριστα το ογδόντα. Έμεινα ικανοποιημένος μιας και ήξερα ότι ήμουν κάπως αδύνατος στην Έκθεση. Τα κατάφεραν ογδόντα μαθητές σε σύνολο πεντακοσίων, αυτό κι αν ήταν ένας μικρός άθλος. Το καλοκαίρι εκείνο ήταν γεμάτο από λόγια κυρίως από τους άλλους και ειδικά μεγαλύτερους που μας φιλοφρονούσαν. Μας κολάκευε, αναντίρρητα, αν και κάπου συγκρούονταν με το αίσθημα του αποχωρισμού από φίλους που είχα κάνει μέχρι τότε – οι πιο πολλοί θα πήγαιναν στο Έβδομο Γυμνάσιο των Υψηλών Αλωνίων ή στο Δεύτερο της Τριών Ναυάρχων. Αυτό μου στοίχισε αρκετά στην αρχή, ήταν μεγάλη η δημοφιλία μου τότε βλέπετε. Αλλά για όλα αυτά ίσως γράψω κάποια άλλη φορά.


Οι πρώτες μέρες σαν καινούργιος τέτοια εποχή το Σεπτέμβρη ήταν μία απότομη προσγείωση. Πρόσωπα σφιγμένα, περιβάλλον σε πρώτη ματιά πειθαρχημένο και σοβαρό. Ήταν και οι μεγαλύτερες τάξεις του Λυκείου που δεν είχαν κορίτσια - ίσχυε ο διαχωρισμός σε αρρένων και θηλέων, τι οπισθοδρομικό αλήθεια; - κι έτσι συμπληρώνονταν η εικόνα. Οι επόμενες μέρες μεγένθυναν τις εντυπώσεις. Κάποια νόστιμα κορίτσια που δεν μπορούσες να μην τις προσέξεις δεν τα κατάφεραν να αμβλύνουν τα συναισθήματα.

“Όλοι οι σπασίκλες μαζεμένοι”, σκέφτηκα,
“τι δουλειά έχω εγώ εδώ; ..”

Ο ανταγωνισμός ήταν τόσο έντονος που κάποιοι διάβαζαν και το παρακάτω για να δείχνουν κάμποσοι. Οι καθηγητές μου φάνηκαν πολύ εντατικοί και πιεστικοί με συνεχόμενα διαγωνίσματα και αυστηρότητα, που αρκετά μετά κατάλαβα πως ήταν υπερβολική για τέτοιες ηλικίες. Όσο για φλερτ και σχέσεις, ας το αφήσουμε καλύτερα. Μέχρι τα δύο πρώτα χρόνια να φανταστείτε ντρεπόμουν να δείξω τους συμμαθητές μου στους παλαιούς μου φίλους που στο μεταξύ, στα ‘κανονικά’ τους σχολεία, μεγάλωναν σαν φυσιολογικά, έτσι καταλάβαινα, παιδιά της ηλικίας τους. Δύο χρόνια με πήρε να προσαρμοστώ, ίσως και παραπάνω. Γιατί να μην κάνω εγώ την επιλογή μου και να αναγκαστώ σε κάτι που περίπου μου επέβαλαν οι άλλοι;

Η επόμενη χρονιά, στην Τρίτη Γυμνασίου, και πιο μετά ήταν διαφορετική. Άρχισα να παραδέχομαι παιδιά που είχαν ξεχωριστό ταλέντο και έφεση στα μαθήματα ή ακόμα και πλούσια κοινωνική παρουσία. Φλερτ υπήρχαν και παρέες και άποψη για πολλά, από όλα είχε. Μόνο που εγώ δεν το καταλάβαινα ως τότε. Υπήρχε ένα επίπεδο όπως και να το κάνουμε, που πέρα από τις καλύτερες βαθμολογίες είχε σχέση και με πιο ουσιαστικές δράσεις και απόψεις. Άρχισα να αναθεωρώ τις αρχικές μου θέσεις. Ναι, ήταν μας κάποιας μορφής υπεροχή απέναντι στους συνομίληκούς μας.


Ελίτ μήπως θα έλεγε κανείς; Ναι, γιατί όχι – άργησα να παραδεχθώ την εγκυρότητα ή την εφαρμογή του όρου, μα αργότερα τον κατανόησα και υιοθέτησα πλήρως. Σάμπως ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά και πάνε μπροστά τις κοινωνίες; Μα η ελίτ ασφαλώς.

Η συνέχεια με βρίσκει να θυμάμαι ένα δύσκολο κι επίπονο δρόμο γεμάτο διάβασμα, εξετάσεις, ανταγωνισμό. Βέβαια διατήρησα τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά μου, παράξενα και ολίγον επαναστατικά για εκείνη την εποχή όπως κοπάνες με λίγους ή τον εαυτό μου μονάχα, καβάλημα του κιγκλιδώματος του προαυλίου αντί αποχαιρετισμού, κάπνισμα ανερυθρίαστα, μπροστά σε πολλούς και άλλα. Ομολογώ ότι τη μικρή μου επανάσταση την έκανα τότε και αυτό ήταν όλο. Στα φοιτητικά μου χρόνια ήμουνα ένας φιλήσυχος, συντηρητικός θα έλεγε κάποιος – που να ήξερε;

Τα χρόνια εκείνα πέρασαν με ένταση, πάθος γι αυτό που κάναμε, και άλλα δυνατά συναισθήματα – δεν τα αναφέρω γιατί δεν θα με έφθανε ο χρόνος και ο χώρος. Το σχολείο μου σάρωσε στις Πανελλαδικές εξετάσεις, δεν θυμάμαι κι εγώ πόσους σημερινούς ακαδημαϊκούς έχει προσφέρει – δεν ξέρω βέβαια πόση σημασία μπορούν να έχουν όλα αυτά για λιγότερους ή περισσότερους. Οι συμμαθητές μου είναι οι πιο κολλητοί μου φίλοι παρασάγγες, μπορώ να συζητήσω μαζί τους, να γελάσω, να μοιραστώ, να εμπιστευτώ, να πλακωθώ, να βρίσω, να τσακωθώ όλα μαζί. Και να γουστάρω πάνω από όλα.


Γουστάρω που τέλειωσα από εκεί πέρα, και όλους όσους μιλούν για διακρίσεις, τους προσπερνάω. Οι υποστηρικτές του μέσου όρου προς τα κάτω, δυστυχώς και ξεκάθαρα είναι οι πολύ μέτριοι που θέλουν να ανέβουν τεχνητά προς τα πάνω. Και μαζί τους να χαμηλώσουν τους καλούς. Το σχολείο μου υπάρχει και σήμερα και μακάρι να συνεχίζει να είναι το ίδιο καλό. Δυστυχώς όμως ο θεσμός των λεγόμενων ελιτίστικων σχολείων έχει φθίνει μέχρι εξασθενήσει στις μέρες μας. Τις μνήμες μου όμως δεν μπορεί να μου τις πάρει, όπως και τους ανθρώπους που συνδέθηκα. Και παραδέχομαι πως κάποια από τα λίγα που έχω κάνει στη ζωή μου δεν θα συνέβαιναν αν δεν περνούσα από εκεί.

ΥΓ: Αφιερωμένο σε όλους τους .. μπάκουρους και τις κοπελιές, που είμαστε μαζί εκεί, με αέρηδες, βροχές, υγρασίες, καύσωνες και ζέστες.
_

Περί ευτυχίας

_
« Η ευτυχία είναι κάτι το οποίο όταν διαιρείται πολλαπλασιάζεται …»
Πάουλο Κοέλιο

« Η ευτυχία δεν είναι ιδανικό της λογικής, αλλά της φαντασίας ».
Ιμάνουελ Καντ

« Ευτυχία είναι να μην σταματάς να σκεφτείς αν είσαι ευτυχισμένος ».
Πάλμερ Σόντριαλ

« Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μην μας απασχολούν πάρα πολύ οι άλλοι ».
Αλμπέρ Καμί


« Η ευτυχία μοιάζει μικρή όταν την κρατάς στα χέρια σου. Άφησέ τη να σου φύγει και θα δεις πόσο μεγάλη και πολύτιμη είναι ».
Μαξίμ Γκόρκι

« Πού και πού καλό είναι να κάνουμε μία παύση από την αναζήτηση της ευτυχίας και απλώς να είμαστε ευτυχείς ».
Γκιγιόμ Απολινέρ

« Η ευτυχία συχνά τρυπώνει κρυφά από μία πόρτα που δεν ήξερες ότι την είχες αφήσει ανοιχτή ».
Τζον Μπάριμορ

« Πάντα το καταλαβαίνουμε πολύ αργά, αλλά αυτό που ξεχωρίζει πραγματικά την ευτυχία από τη χαρά είναι ότι η πρώτη είναι στερεό ενώ η δεύτερη υγρό στοιχείο ».
Τζέι Ντι Σάλιντζερ

« Ακόμα και αν η ευτυχία σε ξεχάσει για λίγο, εσύ μην την ξεχάσεις ποτέ εντελώς ».
Ζακ Πρεβέρ


« Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο από ότι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο ».
Μπέρτραντ Ράσελ

« Η ευτυχία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία καλή υγεία και μία κακή μνήμη ».
Άλμπερτ Σβάιτσερ

« Ο μόνος τρόπος να αποφύγεις τη μιζέρια είναι να μην σου μένει αρκετός ελεύθερος χρόνος για να αναρωτηθείς αν είσαι ευτυχισμένος ή όχι ».
Τζορτζ Μπέρναρ Σο

Αφού διαβάσετε, αφήστε το σχόλιό σας με τις τρεις προτιμότερες φράσεις σας από όλες τις παραπάνω, κατά σειρά προτίμησης.

-------
ΥΓ: Τα κείμενα δημοσιεύθηκαν στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στις 23-8-09.
_