"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Από τη Ρώμη και την Τοσκάνη, Μέρος Δεύτερο


Τις δύο πρώτες ημέρες της εξόρμησής μας στην Ιταλία παραμείναμε στην Αιώνια Πόλη, πρωτεύουσα της χώρας, να την περιδιαβούμε. Τις επόμενες μέρες σκεφτήκαμε να οδηγήσουμε στην καλοκαιρινή ύπαιθρο της γείτονας.


3η μέρα

Νοικιάζουμε το αυτοκίνητο, τακτοποιούμαστε και πρωί-πρωί εκκίνηση με κατεύθυνση τα βόρεια, για την Τοσκάνη. Δυσκολευτήκαμε λιγάκι στην αρχή να διαφύγουμε του δακτυλίου της πρωτεύουσας αλλά τελικά τα καταφέραμε. Οι πινακίδες προς Φλωρεντία ορθώνονται μπροστά μας. Διασχίζουμε τον αυτοκινητόδρομο του ηλίου - έτσι τον φωνάζουν γιατί ξεκινάει από τα βόρεια και φθάνει στο Νότο κάπου στη Νάπολη, από τις πιο θερμές και φωτεινές περιοχές της χώρας. Η κίνηση είναι παραδόξως αραιή, η διαδρομή ευχάριστη. Ανηφορίζουμε από το Νομό του Λάτσιο και περνάμε παραπλεύρως από την κωμόπολη Ορβιέτο. Συμπαθητικά ήταν. Λίγη ώρα αργότερα και αφού έχουμε για τα καλά μπει στο νομό της Τοσκάνης, στρίβουμε προς τα αριστερά παρακάμπτοντας τον κεντρικό δρόμο.


Ανηφορίζουμε τους μικρούς λοφίσκους και να σου το πρώτο χωριό, το πασίγνωστο στους οινοπότες, Μοντεπουλτσιάνο. Κατεβαίνουμε, περπατάμε τα γραφικά σοκάκια, δοκιμάζουμε και αγοράζουμε κρασιά, αφηνόμαστε στη θέα. Άξιζε τον κόπο. Η συνέχεια της διαδρομής μας βρίσκει καθ’ οδό προς την μεσαιωνική Σιένα. Θα σας μεταφέρουμε κάμποσους αιώνες πιο πίσω, όσο μας γύρισε και εμάς η θέα της μαγευτικής πόλης στο κέντρο της Τοσκάνης. Η σαγήνη σε συνεπαίρνει στη θέα της Piazza Del Campo, με τα πάμπολλα μεσαιωνικά παλάτια, τα μοδάτα μαγαζιά και εκείνη την κλίση της από τα γύρω σοκάκια προς το κέντρο. Δεν είμαστε παρόντες στις αλογοδρομίες, το ξακουστό ετήσιο έθιμο της περιοχής και όχι μόνο. Αξίζει να πάτε ή να ξαναπάτε, εμείς θα προγραμματίσουμε την ατζέντα μας στην πρώτη ευκαιρία.


Το δειλινό μας οδηγεί στο κέντρο του νομού να προσεγγίζουμε τη Φλωρεντία. Η ιταλική ύπαιθρος είναι μαγευτική, το ανοιχτοπράσινο φύλλωμα και το λουλουδένιο φόντο σου αποσπούν την προσοχή, σαν να μη θες να φτάσεις. Το πράσινο είναι πιο βαθύ από το δικό μας αλλά προσδίδει κιόλας το μεσογειακό του φως. Κατά τις οκτώμισι, τελείως ξαφνικά, να’ σου η αριστοκρατική Φλωρεντία που ξεπροβάλλει - από ψηλά την είδαμε από το λόφο που βρίσκεται το αντίγραφο του αγάλματος του Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου. Η γραφική γέφυρα Ponte Vecchio, η Academia, ο Καθεδρικός της Santa Maria del Fiore (Παναγία των λουλουδιών) διακρίνονται καθαρά. Ακόμα, η Santa Croce, η πλατεία των Μεδίκων και το Palazzo Vecchio με τον αυθεντικό Δαβίδ έξω από αυτό είναι στα αξιοθέατά της. Μπήκαμε στην Santa Croce εκεί που υποτίθεται βρισκόταν ο τάφος του Δάντη – δεν ήταν όμως τίποτα παραπάνω από το κενοτάφιό του.


Η πινακοθήκη Uffizi, ο μεγαλύτερος θησαυρός της αναγέννησης και μία από τις μεγαλύτερες πινακοθήκες του κόσμου, φάνταζε επιβλητική στο διάβα μας - τι κρίμα που ήταν αργά για μας για να μπούμε. Σταματάμε στο κέντρο για καφέ, οι τιμές είναι τσουχτερές αλλά το καλό πληρώνεται. Η επίσκεψή μας ολοκληρώνεται με αρκετό περπάτημα στις φινετσάτες οδούς της πόλης που δίνουν μία αίσθηση αρχοντιάς και εκλεπτυσμένης αισθητικής και καταλήγει σε ένα παραδοσιακό ρεστοράν να δοκιμάσουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ.


Η οδήγηση προς τα νότια από τον κύριο αυτοκινητόδρομο μας βρίσκει γύρω στις τέσσερις το πρωί στη Ρώμη, στο Φρασκάτι. Συμπληρώσαμε είκοσι ώρες εκδρομή! Είμαστε κατάκοποι αλλά γεμάτοι.

4η μέρα

Η μέρα μας βρίσκει κατά τις 10 το πρωί στο κέντρο της πόλης έξω από το Κολοσσαίο, μία από τις ατραξιόν της πόλης. Δεν μπήκαμε μέσα – η ουρά ήταν ατελείωτη – αρκεστήκαμε στο χάζι της όψης του, νιώθαμε την ατμόσφαιρά του. Κάποιοι έβγαζαν φωτογραφίες με Ιταλούς ντυμένους Ρωμαίους και φόντο το αξιοθέατο. Η συνέχεια μας φέρνει στην ουρά έξω από την πόλη του Βατικανού. Πολύς ο κόσμος αλλά καταφέραμε και μπήκαμε τελικά. Ανεβήκαμε πάμπολλα κυκλικά σκαλιά πριν φθάσουμε στις αίθουσες με τις πινακοθήκες. Ραφαήλ, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Μιχαήλ Άγγελος, ο χαμός. Δεν έχουμε ξαναδεί τόσους θησαυρούς μαζεμένους. Στο μεταξύ το μέρος έχει βουλιάξει από τον κόσμο, όλοι τους όμως με σεβασμό στο χώρο.


Η αποθέωση έρχεται στο τέλος: Καπέλα Σιστίνα. Όλων τα βλέμματα είναι στραμμένα στην οροφή, στη μοναδική ‘Δημιουργία του κόσμου’ του Μιχαήλ Αγγέλου. Μετά από περιηγήσεις στις επιβλητικές σάλες - όλες ντυμένες με αναγεννησιακούς πίνακες, βγαίνουμε από το κρατίδιο στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου. Το σκηνικό είναι γνωστό. Ο περίπατος μας περνάει από τη Navona και την Fontana di Trevi. Στάση σε μία οινοθήκη. Τα τοπικά κρασιά είναι κορυφαία. Πλήθος νεαρόκοσμου διέκρινες, αλλά και μεγαλύτερους, κομψούς, καλοντυμένους, τόσο καλοβαλμένοι στα κοστούμια τους οι άνδρες, τόσο περιποιημένες οι γυναίκες.

Στην επιστροφή συναντάμε μία εκκλησία, το ναό του San Luigi dei Francesi. Ο κόσμος ήταν τόσος πολύς, παράξενο, γιατί τόσοι κάθονται στημένοι απέξω; Μπαίνουμε μέσα, από περιέργεια για το τι αξιόλογο υπάρχει. Οι τοίχοι του ναού στο εσωτερικό τους έχουν πίνακες του Καραβάτζιο, κι εμείς μένουμε εκστασιασμένοι.


Η ώρα περνάει, το απόγευμα έφθασε για τα καλά και έχουμε και τη βραδινή πτήση της επιστροφής. Επιβίβαση στο μητροπολιτικό σιδηρόδρομο, άφιξη στον κεντρικό σταθμό, ξεκλείδωμα των φοριαμών για τα πράγματά μας και γραμμή για το αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο. Το τρένο εξπρές μας φθάνει σε περίπου μισή ώρα στον προορισμό μας. Λίγη αναμονή και ψώνια στο αεροδρόμιο. Κατά τις 10 απογειωνόμαστε με μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας. Δύο ώρες αργότερα (ώρα 1π.μ. τοπική) προσεγγίζουμε την Αθήνα. Ευτυχώς που είναι νύχτα και το σκοτάδι κρύβει τις συγκρίσεις.



Γιατί η αιώνια πόλη και οι άλλες αριστοκράτισσες των γειτόνων το δίχως άλλο σε συνεπαίρνουν, καμιά η σχέση τους με το μουντό Ελληνικό αστικό τοπίο. Τι κρίμα που τελείωσε το ταξίδι. Εμείς μείναμε με τις μνήμες και την προσμονή να ξαναπάμε.
.

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ πιο δυνατή η περιγραφή αυτή τη φορά. Η Φλωρεντία είναι η αγαπημένη μου πόλη. Να σαι καλά που μας ταξίδεψες. Στ΄αλήθεια, η ψυχή ταξιδεύει πρώτα και ύστερα τα μάτια και οι άλλες αισθήσεις. Γι αυτό και πολλοί γυρνούν τον κόσμο και δυστυχώς δε βλέπουν τίποτα. Εσύ όμως ΕΙΔΕΣ...
Iria Homeria

museum είπε...

@ Ανώνυμος - Iria

Κι εμένα μου άρεσε αυτό το δεύτερο κομμάτι και για αυτό η μεγαλύτερη ένταση της περιγραφής. Ίσως επειδή συνδύαζε πόλεις και φύση σε μία σχέση ισορροπίας. Στη Φλωρεντία μου αρέσει ο αριστοκρατικός της αέρας, είναι αγαπημένη. Οι αισθήσεις δουλεύουν πρώτα και μαζί με τη σκέψη κινητοποιούν την ψυχή με τα συναισθήματα.

Σε ευχαριστώ, να είσαι καλά!

Kostas είπε...

Καλέ μου φίλε. εδώ ξεφεύγεις από τη μεγαλούπολη. Έχω πάει στην Τοσκάνη και στις πόλεις που γράφεις και μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένες από μία άλλη εποχή. Θα συμφωνήσω ότι η περιγραφή σου είναι πιο ζωντανή, χωρίς να σημαίνει ότι και το πρώτο μέρος δεν ήταν καλό. Όμως από ύπαιθρο κι εμείς στην Ελλάδα είμαστε μία χαρά, δεν υπολειπόμαστε όπως στα αστικά κέντρα.

Καλό μεσημέρι!

Alec είπε...

Museum,
Οι γλαφυρές σου περιγραφές σου με ταξίδεψαν ακριβώς ένα μήνα πίσω. Ήμουν στη Ρώμη, 16 Μαίου ήμέρα Σάββατο και τέτοια ώρα θυμάμαι ότι πρέπει να βρισκόμουν στη πλατεία του Αγίου Πέτρου στημένος υπομονετικά στην ουρά περιμένοντας τη σειρά μου για να μπω στον μεγαλύτερο Ναό του κόσμου έχοντας προηγουμένως διαβεί το Μουσείο του Βατικανού και την Capella Sistina επίσης για δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά στάθηκα πιο τυχερός μιας και οι φύλακες δεν επιδείκνυαν τον ίδιο ζήλο αποτροπής ερασιτεχνικών φωτογραφιών των θαυμαστών τοιχογραφιών του Buonaroti (όπως συνήθιζε να αποκαλεί τον Μιχαήλ Άγγελο ο Ιούλιος ΙΙ) και έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Δεύτερο ταξίδι μου στη Ρώμη αλλά η αίσθηση ακριβώς ίδια όπως και την πρώτη φορά. Τα ίδια συναισθήματα, δέους, θαυμασμού, και καταιγιστικές εικόνες πρωτόγνωρου κάλους όπως και την πρώτη φορά. Η μόνη ουσιαστική διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά περπάτησα την πόλη απ’ άκρο σ’ άκρο –από το Castel’ Sant’ Angelo μέχρι το Κολοσσαίο και από την Piazza di Spagnia μέχρι το Transtevere. Επίσης αυτή τη φορά έχοντας μια μέρα περισσότερη διαμονής πήρα μια ισορροπημένη δόση τόσο της ‘Roma Profana’ όσο και της ‘Roma Christiana.’ Μου έκανε εντύπωση το πλήθος Ιταλών που είχαν έρθει από άλλες περιοχές της Ιταλίας για να περιηγηθούν τη Ρώμη – κυρίως σχολεία με παιδάκια που φορούσαν ομοιόμορφα καπελάκια και ως επί το πλείστον συνοδεύονταν από μοναχές. Πολλοί Ισπανοί επίσης, και αρκετοί αμερικανοί τουρίστες. Ελάχιστοί Έλληνες. Η Ρώμη είναι ίσως η πιο όμορφη πρωτεύουσα που έχω επισκεφτεί. Κάθε επιστροφή από την Αιώνια Πόλη είναι και μια υπόσχεση επιστροφής σε αυτή.

museum είπε...

@ Kostas

Αγαπητέ Κώστα θα συμφωνήσω ότι η ύπαιθρος της Ιταλίας δεν είναι κάτι το μοναδικό, δεν το είδα όμως σε κάποια σύγκριση, προσπάθησα να το απολαύσω μόνο του, έτσι όπως είναι. Ξέρεις, μερικοί άνθρωποι όταν βρίσκονται σε κάποιο μέρος λένε « ωραία αυτή η πόλη αλλά η άλλη είναι καλύτερη ». Δεν με βρίσκει σύμφωνο. Οι συγκρίσεις ας γίνουν πολύ αργότερα.

Καλημέρα!

museum είπε...

@ Alec

Αγαπητέ Άλεκ, ωραίες οι πινελιές που μας πρόσθεσες, συμπληρώνουν και εμπλουτίζουν κι άλλο την εικόνα της Αιώνιας Πόλης. Στη Ρώμη έχω πάει τρεις φορές, η κάθε μία ήταν ξεχωριστή. Ξέρεις τι μου θύμησες να σου γράψω; Ένα χαρακτηριστικό της πόλης που την κάνει ποικίλη και πολυδιάστατη είναι πως, ενώ βρίσκεσαι σε τεράστιους δρόμους, βαριά μνημεία και δημόσια κτίρια, ξαφνικά μέσα σε λίγα μέτρα, να σου τα σοκάκια, τα στενά σαν να είναι μία μικρή Ιταλική πόλη. Το καθένα με το χρώμα του και το χαρακτηριστικό του. Η Ρώμη ισορροπεί ανάμεσα σε δύο εικόνες σαν κι αυτές, όπως έρχεται να ισορροπήσει μεταξύ τους τον παραδοσιακό, μα πιο φτωχό, Ιταλικό Νότο και τον πλούσιο Βορρά. Για αυτό και οι κάτοικοί της, ούτε στο ελάχιστο δεν δείχνουν αλαζονεία ή άλλου είδους υπεροπτική συμπεριφορά: εξωτερικεύουν την απλή, γνήσια πλευρά τους. Ένας από τους πολλούς λόγους που μας αρέσει το μέρος.

Μια καλή μέρα να έχεις!

Dimitra είπε...

Γεια σου museum. Σε ευχαριστούμε που μας ταξίδεψες. Απόλαυσα την περιγραφή σου και το ταξίδι. Και τα δύο μέρη της εκδρομής ήταν το ίδιο καλά, δεν μπορώ να πω ποιο μου άρεσε περισσότερο, ήταν απλά διαφορετικά.

Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις!

museum είπε...

@ Dimitra

Εγώ σε ευχαριστώ Δήμητρα που καιρό τώρα έρχεσαι, με διαβάζεις, σκέφτεσαι, μου σχολιάζεις με ωραία λόγια. Μου δίνεις κι εσύ δύναμη να συνεχίζω να γράφω εννιά μήνες τώρα.

Να είσαι καλά!

Unknown είπε...

Δημήτρη η περιγραφή σου είναι όπως πάντα τόσο έντονη που μου ξύπνησε την αγάπη μου για τα ταξίδια! Το μόνο ίσως πράγμα που δεν πρόκειται να βαρεθώ ποτέ!

Πάντα τέτοια!

Θέλω να φύγωωωωωωω!! :-)

Lilith είπε...

Όμορφη χώρα, όμορφο ταξίδι, όμορφη περιγραφή και όμορφο τραγούδι! :)

"Ευτυχώς που είναι νύχτα και το σκοτάδι κρύβει τις συγκρίσεις"

ΕΥΤΥΧΩΣ! :)

museum είπε...

@ Themis

Φίλε Θέμη, περιττό να σου αναφέρω πως σκοπεύω να ταξιδέψω σύντομα και μου τα .. χαλάει η παρέα μου. Δέχεσαι να πάμε μαζί; :-) Όχι τίποτα άλλο, μα θα έχουμε πολύ υλικό για ιστορίες και αναρτήσεις εδώ.

Καλό σου βράδυ!

museum είπε...

@ Lilith

Γεια σου Λίλιθ και σε πεθύμησα! Τελικά είναι καλύτερο να ταξιδεύουμε έστω και αν οι πόλεις μας υπολείπονται. Πάντως η ύπαιθρος μας είναι απολαυστική! (ακόμα)

Να είσαι καλά και καλή βδομάδα!

ΦΩΦΩ είπε...

Mille grazie Δημήτρη που ταξίδεψες κι εμένα! Πραγματικά μια πολύ όμορφη και ζωντανή περιγραφή του ταξιδιού σου και με έκανες να ζηλεύω (το εννοώ αυτό με την καλή έννοια φυσικά).

Κι εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα η Ιταλία αν και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να την ταξιδέψω έτσι όπως ήθελα... Δυστυχώς το μόνο πράγμα που είδα προσωπικά από την Ιταλία είναι ο εθνικός δρόμος και τα λιμάνια της Ancona και της Triest... από όπου οι γονείς μου κι εγώ πέρναμε το καράβι για την Πάτρα τα χρόνια που ερχόμασταν από τη Γερμανία με το αμάξι στην Ελλάδα τα καλοκαίρια... Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ευχάριστες εμπειρίες επειδή έχει πολύ ζέστα στα μέσα του καλοκαιριού κι εγώ, μικρό παιδί που ήμουν αλλά και στην εφηβία, υπέφερα σ’αυτά τα ταξίδια του δρόμου και τα λιμάνια δεν είναι φτειαγμένα για να περιμένεις ώρες κι ώρες για το καράβι ‘βράζοντας’ στον ήλιο... τέλος πάντων. Η αποζημίωση όμως γι’αυτή την ταλαιπωρία ήταν το υπέροχο ταξίδι στο καράβι το οποίο, όταν απομακρινόταν από το λιμάνι, σου αποκάλυπτε τη χάρη και την όμορφη, τρυφερή ατμόσφαιρα της ιταλικής ακτής.

Ένα μικρό ταξίδι όμως έτυχε να κάνω στο βορρά της Ιταλίας. Ήταν σχολική εκδρομή μιας εβδομάδας με τους συμμαθητές μου κι ήμουν 16 χρονών. Πήγαμε τότε στο / στη
Lago di Garda (λίμνη Γκάρντα) η οποία είναι πολύ ιδιαίτερη... Συνδιάζει τη πρασινάδα και δροσιά των Άλπεων με τη γλυκιά, φωτεινή αίσθηση της Μεσογείου... Κατά στιγμές έχει λίγη ομίχλη που χαρίζει μια ρομαντική μελαγχολία στο τοπίο και σε κάνει να νιώθεις μια μαγεία, κάτι σαν λίγο εξωπραγματικό... Κάπως έτσι φαντάζομαι τη μυθολογική λίμνη Avalon… Κάναμε τότε και δύο μονοήμερες εκδρομές στη Βενετία και στη Βερόνα και το μόνο που με στεναχωρεί μέχρι σήμερα, είναι που δεν είχαμε παραπάνω χρόνο για να γυρίσω τους τόπους, να τους ανακαλύψω, να τους χορτάσω. Μου άρεσαν όμως πάρα πολύ, ιδιαίτερα η μοναδική για μένα κούκλα πριγκίπισσα Βενετία. Γι’αυτό θα ήθελα να ξαναπαώ αλλά μόνη μου δεν μου αρέσει να ταξιδεύω (δεν ξέρω... μου προκαλεί ‘κατάθλιψη’) και είναι δύσκολο να βρεις καλή παρέα... Παιδιά πάρτε με μαζί μωρέ! Χα χα χα... όχι σοβαρά. Θέμη και Δημήτρη, αν πάτε, πείτε μου!

Ωραία που σου άρεσαν τα κρασιά. Εμένα γενικά μου αρέσει η ιταλική κουζίνα... Κυριολεκτικά τρελένομαι για Tiramisu και Lasagne Φλορεντίας (όχι με κιμά όπως η κλασσική αλλά με σπανάκι, είναι πεντανόστιμη!). Μερικές φορές τα βραδάκια απολαμβάνω ένα ποτιράκι amaretto κι αν μου προσφέρουν ένα περιποιημένο cappuccino αποκλείεται να πω όχι. Και κάποτε, το σκεύτομαι πολύ καιρό τώρα, θα μάθω ιταλικά... επειδή απλά μου αρέσουν και δεν πιστεύω ότι είναι δύσκολη γλώσσα να μάθεις (είμαι σίγουρη ότι θα με βοηθήσουν αρκετά οι γνώσεις μου στις άλλες γλώσσες).

Alora, ciao Δημήτρη και πολύ καλή σου μέρα.

Υ.Γ.Όταν ζούσα ακόμα στη Γερμανία τα τραγούδια και η φωνή του EROS RAMAZZOTTI με ταξίδευαν στην Ιταλία έτσι όπως την έβλεπα εγώ. Γι'αυτό το λόγο τούτο το 'τραγουδάκι':

PIU BELLA COSA

http://www.youtube.com/watch?v=ok3eHAloBjg&feature=PlayList&p=2B159821216F0EFD&playnext=1&playnext_from=PL&index=13

ΦΩΦΩ είπε...

Παραλίγο να το ξεχάσω, θέλω να προσθέσω κι αυτό εδώ. Είναι ένα από τα πάααααααρα πολύ αγαπημένα μου του Eros Ramazzotti:

E. RAMAZZOTTI & ANASTACIA (life in Zurich)

"I BELONG TO YOU"

http://www.youtube.com/watch?v=4GDGDDkWiy4

Φιλιά σε όλους εδώ

museum είπε...

@ ΦΩΦΩ

Γεια σου αγαπητή Φωφώ, για μία ακόμα φορά με ένα πλούσιο σχόλιο που αφήνεις εδώ! Στην Ιταλία έχω πάει κοντά δέκα φορές και μιλάμε για κανονικά ταξίδια και όχι περάσματα. Αν εξαιρέσεις την Σικελία και το Μιλάνο – Τορίνο, την έχω καλύψει στις περισσότερες πόλεις της. Η Βενετία δεν είναι η καλύτερη πόλη, πολύ απλά γιατί είναι κάτι ανώτερο από πόλη είναι κάτι άλλο, ένα παραμύθι, κάτι υπέρτερο! Στη Βιτσέντζα πιο δίπλα που την επισκεφτήκαμε, θαυμάσαμε το θέατρο της που πρέπει να χρονολογείται από την εποχή της Αναγέννησης. Πιο κάτω, σε μία άλλη επίσκεψη, πήγαμε στην μεσαιωνική κωμόπολη Λορέτο και χαζέψαμε την περίφημη εκκλησία Santuario della Santa Casa που είναι ο ναός στον οποίο φιλοξενείται η «Αγία Οικία», το σπίτι της Παναγίας σύμφωνα με την παράδοση. Κοίταξε και στο: http://en.wikipedia.org/wiki/Basilica_della_Casa_Santa,_Loreto για περισσότερα.

Η Ιταλία συνδυάζει το μεσογειακό χρώμα με την καθαριότητα και την ευγένεια των κατοίκων των πιο βόρειων χωρών, χωρίς σε καμία περίπτωση οι κάτοικοί της να είναι υποτονικοί.

Συμφωνώ ότι το ταξίδι με πλοίο είναι πολύ βολικό και όμορφο ειδικά για ένα κάτοικο της Πάτρας και για τις κοντινές περιοχές της Ιταλίας. Δυστυχώς δεν έχουμε πάντα χρόνο να πηγαίνουμε εν πλω, αλλά όποτε μπορούμε. Είναι χαλαρωτικό γιατί δεν βιάζεσαι να φτάσεις, ότι και να κάνεις τουλάχιστον είκοσι ώρες είναι να περάσουν!

Όσο για την Ιταλική κουζίνα και την μουσική είναι έξοχες, χαρακτηρίζονται από μία λεπτότητα και γούστο. Τα τραγούδια που μου άφησες εδώ είναι πολύ μελωδικά και θα ανεβάσω στο μέλλον κάποιο από αυτά σε ένα επόμενο post.

Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου και να σου ευχηθώ να έχεις ένα καλό ξημέρωμα!