Από τη Ρώμη και την Τοσκάνη, Μέρος Δεύτερο

Τις δύο πρώτες ημέρες της εξόρμησής μας στην Ιταλία παραμείναμε στην Αιώνια Πόλη, πρωτεύουσα της χώρας, να την περιδιαβούμε. Τις επόμενες μέρες σκεφτήκαμε να οδηγήσουμε στην καλοκαιρινή ύπαιθρο της γείτονας.

3η μέρα

Νοικιάζουμε το αυτοκίνητο, τακτοποιούμαστε και πρωί-πρωί εκκίνηση με κατεύθυνση τα βόρεια, για την Τοσκάνη. Δυσκολευτήκαμε λιγάκι στην αρχή να διαφύγουμε του δακτυλίου της πρωτεύουσας αλλά τελικά τα καταφέραμε. Οι πινακίδες προς Φλωρεντία ορθώνονται μπροστά μας. Διασχίζουμε τον αυτοκινητόδρομο του ηλίου - έτσι τον φωνάζουν γιατί ξεκινάει από τα βόρεια και φθάνει στο Νότο κάπου στη Νάπολη, από τις πιο θερμές και φωτεινές περιοχές της χώρας. Η κίνηση είναι παραδόξως αραιή, η διαδρομή ευχάριστη. Ανηφορίζουμε από το Νομό του Λάτσιο και περνάμε παραπλεύρως από την κωμόπολη Ορβιέτο. Συμπαθητικά ήταν. Λίγη ώρα αργότερα και αφού έχουμε για τα καλά μπει στο νομό της Τοσκάνης, στρίβουμε προς τα αριστερά παρακάμπτοντας τον κεντρικό δρόμο.


Ανηφορίζουμε τους μικρούς λοφίσκους και να σου το πρώτο χωριό, το πασίγνωστο στους οινοπότες, Μοντεπουλτσιάνο. Κατεβαίνουμε, περπατάμε τα γραφικά σοκάκια, δοκιμάζουμε και αγοράζουμε κρασιά, αφηνόμαστε στη θέα. Άξιζε τον κόπο. Η συνέχεια της διαδρομής μας βρίσκει καθ’ οδό προς την μεσαιωνική Σιένα. Θα σας μεταφέρουμε κάμποσους αιώνες πιο πίσω, όσο μας γύρισε και εμάς η θέα της μαγευτικής πόλης στο κέντρο της Τοσκάνης. Η σαγήνη σε συνεπαίρνει στη θέα της Piazza Del Campo, με τα πάμπολλα μεσαιωνικά παλάτια, τα μοδάτα μαγαζιά και εκείνη την κλίση της από τα γύρω σοκάκια προς το κέντρο. Δεν είμαστε παρόντες στις αλογοδρομίες, το ξακουστό ετήσιο έθιμο της περιοχής και όχι μόνο. Αξίζει να πάτε ή να ξαναπάτε, εμείς θα προγραμματίσουμε την ατζέντα μας στην πρώτη ευκαιρία.


Το δειλινό μας οδηγεί στο κέντρο του νομού να προσεγγίζουμε τη Φλωρεντία. Η ιταλική ύπαιθρος είναι μαγευτική, το ανοιχτοπράσινο φύλλωμα και το λουλουδένιο φόντο σου αποσπούν την προσοχή, σαν να μη θες να φτάσεις. Το πράσινο είναι πιο βαθύ από το δικό μας αλλά προσδίδει κιόλας το μεσογειακό του φως. Κατά τις οκτώμισι, τελείως ξαφνικά, να’ σου η αριστοκρατική Φλωρεντία που ξεπροβάλλει - από ψηλά την είδαμε από το λόφο που βρίσκεται το αντίγραφο του αγάλματος του Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου. Η γραφική γέφυρα Ponte Vecchio, η Academia, ο Καθεδρικός της Santa Maria del Fiore (Παναγία των λουλουδιών) διακρίνονται καθαρά. Ακόμα, η Santa Croce, η πλατεία των Μεδίκων και το Palazzo Vecchio με τον αυθεντικό Δαβίδ έξω από αυτό είναι στα αξιοθέατά της. Μπήκαμε στην Santa Croce εκεί που υποτίθεται βρισκόταν ο τάφος του Δάντη – δεν ήταν όμως τίποτα παραπάνω από το κενοτάφιό του.


Η πινακοθήκη Uffizi, ο μεγαλύτερος θησαυρός της αναγέννησης και μία από τις μεγαλύτερες πινακοθήκες του κόσμου, φάνταζε επιβλητική στο διάβα μας - τι κρίμα που ήταν αργά για μας για να μπούμε. Σταματάμε στο κέντρο για καφέ, οι τιμές είναι τσουχτερές αλλά το καλό πληρώνεται. Η επίσκεψή μας ολοκληρώνεται με αρκετό περπάτημα στις φινετσάτες οδούς της πόλης που δίνουν μία αίσθηση αρχοντιάς και εκλεπτυσμένης αισθητικής και καταλήγει σε ένα παραδοσιακό ρεστοράν να δοκιμάσουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ.


Η οδήγηση προς τα νότια από τον κύριο αυτοκινητόδρομο μας βρίσκει γύρω στις τέσσερις το πρωί στη Ρώμη, στο Φρασκάτι. Συμπληρώσαμε είκοσι ώρες εκδρομή! Είμαστε κατάκοποι αλλά γεμάτοι.

4η μέρα

Η μέρα μας βρίσκει κατά τις 10 το πρωί στο κέντρο της πόλης έξω από το Κολοσσαίο, μία από τις ατραξιόν της πόλης. Δεν μπήκαμε μέσα – η ουρά ήταν ατελείωτη – αρκεστήκαμε στο χάζι της όψης του, νιώθαμε την ατμόσφαιρά του. Κάποιοι έβγαζαν φωτογραφίες με Ιταλούς ντυμένους Ρωμαίους και φόντο το αξιοθέατο. Η συνέχεια μας φέρνει στην ουρά έξω από την πόλη του Βατικανού. Πολύς ο κόσμος αλλά καταφέραμε και μπήκαμε τελικά. Ανεβήκαμε πάμπολλα κυκλικά σκαλιά πριν φθάσουμε στις αίθουσες με τις πινακοθήκες. Ραφαήλ, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Μιχαήλ Άγγελος, ο χαμός. Δεν έχουμε ξαναδεί τόσους θησαυρούς μαζεμένους. Στο μεταξύ το μέρος έχει βουλιάξει από τον κόσμο, όλοι τους όμως με σεβασμό στο χώρο.


Η αποθέωση έρχεται στο τέλος: Καπέλα Σιστίνα. Όλων τα βλέμματα είναι στραμμένα στην οροφή, στη μοναδική ‘Δημιουργία του κόσμου’ του Μιχαήλ Αγγέλου. Μετά από περιηγήσεις στις επιβλητικές σάλες - όλες ντυμένες με αναγεννησιακούς πίνακες, βγαίνουμε από το κρατίδιο στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου. Το σκηνικό είναι γνωστό. Ο περίπατος μας περνάει από τη Navona και την Fontana di Trevi. Στάση σε μία οινοθήκη. Τα τοπικά κρασιά είναι κορυφαία. Πλήθος νεαρόκοσμου διέκρινες, αλλά και μεγαλύτερους, κομψούς, καλοντυμένους, τόσο καλοβαλμένοι στα κοστούμια τους οι άνδρες, τόσο περιποιημένες οι γυναίκες.

Στην επιστροφή συναντάμε μία εκκλησία, το ναό του San Luigi dei Francesi. Ο κόσμος ήταν τόσος πολύς, παράξενο, γιατί τόσοι κάθονται στημένοι απέξω; Μπαίνουμε μέσα, από περιέργεια για το τι αξιόλογο υπάρχει. Οι τοίχοι του ναού στο εσωτερικό τους έχουν πίνακες του Καραβάτζιο, κι εμείς μένουμε εκστασιασμένοι.


Η ώρα περνάει, το απόγευμα έφθασε για τα καλά και έχουμε και τη βραδινή πτήση της επιστροφής. Επιβίβαση στο μητροπολιτικό σιδηρόδρομο, άφιξη στον κεντρικό σταθμό, ξεκλείδωμα των φοριαμών για τα πράγματά μας και γραμμή για το αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο. Το τρένο εξπρές μας φθάνει σε περίπου μισή ώρα στον προορισμό μας. Λίγη αναμονή και ψώνια στο αεροδρόμιο. Κατά τις 10 απογειωνόμαστε με μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας. Δύο ώρες αργότερα (ώρα 1π.μ. τοπική) προσεγγίζουμε την Αθήνα. Ευτυχώς που είναι νύχτα και το σκοτάδι κρύβει τις συγκρίσεις.

Γιατί η αιώνια πόλη και οι άλλες αριστοκράτισσες των γειτόνων το δίχως άλλο σε συνεπαίρνουν, καμιά η σχέση τους με το μουντό Ελληνικό αστικό τοπίο. Τι κρίμα που τελείωσε το ταξίδι. Εμείς μείναμε με τις μνήμες και την προσμονή να ξαναπάμε.
.