"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Περί αποκέντρωσης


Πάει καιρός που έχουμε φτάσει για τα καλά στην προεκλογική περίοδο. Σκόρπιες εκφράσεις, κριτικές και συνήθως κατακρίσεις, χωρίς την ύπαρξη ουσιαστικών προτάσεων και σχεδίου ανάπτυξης στο κατώφλι των εκλογών. Μιας και πρόκειται για την Ευρωπαϊκή τους εκδοχή, λιγοστές αναφορές γίνονται στα του οίκου μας και για την εσωτερική διαχείριση των προβλημάτων μας. Κάπου εκεί, μέσα σε όλα, ακούσαμε και για την αποκέντρωση - μην με ρωτήσετε που μιας και δεν συγκράτησα ονόματα, στιγμές, ομιλίες, γραπτό λόγο έντυπο ή ηλεκτρονικό. Έτσι ασύνδετα χωρίς σειρά και ιδιαίτερη συνοχή.



Η γέννηση, η άνθηση και η παραπέρα ανάπτυξη των γραμμάτων, των Τεχνών, των Επιστημών και πλήθους άλλων ανθρώπινων δράσεων σχετίζονταν συχνά με πόλεις ή και περιοχές των οποίων η πολιτική, η οικονομική, καθώς και εκείνη η συνολική πολιτιστική τους θέση πιθανόν, δεν βρισκόταν απαραίτητα στις κορυφαίες των χωρών τους και παγκόσμια.

Τα παραδείγματα που συνηγορούν σε αυτή την άποψη είμαι μία πλειάδα, δεν έχουν τελειωμό. Τι να πρωτογράψουμε; Πιάστε τους ποιητές, τους συγγραφείς, τους ζωγράφους τους επιστήμονες και τόσους, γνωστούς ή όχι, δραστήριους ανθρώπους να δείτε την συνεισφορά της περιφέρειας στην διανόηση.


Καμιά αντίρρηση ασφαλώς δεν εμφανίζουμε στο ότι και οι μητροπόλεις, τα τεράστια αστικά κέντρα ήταν ανέκαθεν πρωταγωνιστές και έχουν δώσει τα μέγιστα στην σκέψη και την πρόοδο. Θα ήταν ιεροσυλία διαφορετικά.

Αλλά όμως, η μαγεία ότι κάτι χτυπάει δυνατά και είναι τα πάντα δεν συναντιέται παρά μόνο στις αυτές τις μικρές πόλεις, στο απόκεντρο του γενικότερου ενδιαφέροντος. Είναι αγαπητοί μου η αποκέντρωση. Τι γίνεται όμως εδώ στην Ελλάδα; Πώς εμφανίζεται σήμερα η κατάσταση και τι μπορεί να καλυτερέψει;



Αρχικά ας κάνουμε δύο διαπιστώσεις για την εντός των συνόρων κατάσταση. Πρώτον, ότι ο συγκεντρωτισμός σε δύο πόλεις είναι κυρίαρχος στο κορυφαίο επίπεδο και δεύτερον, πως παρόλες τις προβλέψεις και τα ευχολόγια η κατάσταση μένει η ίδια και απαράλλακτη ή βαδίζει με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς βελτίωσης. Σήμερα στην Ελλάδα όλοι μιλούν για αποκέντρωση αλλά ουσιαστικά μόνο με απλή “συμπάθεια” βλέπουν την περιφέρεια. Με σκέψεις ή εκφράσεις του τύπου:

- Ας βοηθήσουμε τον μικρό αδύνατο να προχωρήσει (άσχετα αν συχνά όταν εκείνος δυναμώνει και μας γίνεται ενοχλητικός θέλουμε να τον ξεφορτωθούμε) ή
- Πάω να κάνω το αγροτικό μου στην επαρχία (λες και μία πόλη των 200-250 χιλιάδων είναι χωριό).

Βέβαια, δεν μπορούμε να αδικήσουμε κατάφωρα τους σκεπτόμενους όπως παραπάνω, εφόσον σχετίζονται με το ίδιο το υδροκέφαλο “τέρας” που συντηρείται στο κέντρο της χώρας, αναγκάζοντας την περιφέρεια σε οικονομικό μαρασμό και, μοιραία, σε βοηθητικό έως ανύπαρκτο ρόλο. Η πληθώρα των οικονομικών πόρων αλλά και εκείνων των έργων υποδομής συνεχίζονται να σωρεύονται στην Αθήνα και κατά δεύτερο στην συμπρωτεύουσα του βορρά με αποτέλεσμα η υπόλοιπη Ελλάδα να παραμένει ουραγός, τελευταία και καταϊδρωμένη.



Λογής - λογής πολιτικάντηδες επισκέπτονται πόλεις της χώρας, επιλεκτικά στο χρόνο και τον χώρο, ανάλογα με το φύσημα του ανέμου, τις ειδικές μετεωρολογικές προγνώσεις και τις συγκυρίες σεισμών, λοιμών, πυρκαγιών και λοιπών φαινομένων. Διατρανώνουν το υποτιθέμενο ενδιαφέρον τους για την ‘επαρχία‘ όπως πολύ υποτιμητικά ακούμε έναν όρο που εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες έχει αντικατασταθεί στην επίσημη ορολογία της πολιτείας (σήμερα: περιφέρεια ή διαμέρισμα).

Μας έχουν παραμυθιάσει για ένα σωρό ζητήματα, όπως ενδεικτικά ότι ο ορισμός του συγκεντρωτικού event που είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 θα βοηθήσει και τις άλλες πόλεις. Είδατε τα αποτελέσματα, ότι πλήρωναν όλοι για τερατώδη έργα και σπατάλες σε μία πόλη: Η απόσταση ανάμεσα στο κέντρο και την περίμετρο μεγάλωσε. Παρεμπιπτόντως, η υποκρισία όχι μόνο των πολιτειακών αρχόντων αλλά και των απλών πολιτών (αναφέρομαι μόνο σε εκείνους που υπερθεματίζουν και εμφανίζονται να είναι αναφανδόν υπέρ της αποκέντρωσης) είναι τέτοια που ελάχιστοι ας πούμε κάτοικοι του κέντρου θα εγκατέλειπαν τα μέρη τους, μιας και το life style τους δεν μπορεί να συγκριθεί με τα διαφορετικά, καλά ή κακά, δεν μπορώ να επιμείνω, μίας άλλης πρότασης.


Το κείμενο αυτό μου μπήκε στο μυαλό αρχικά να το γράψω από ένα προηγούμενο post για τις επιλεκτικές ψηφιακές υπηρεσίες της 27ης Απριλίου. Δεν ελπίζω να γίνουν και πολλά ώστε να υπάρχει το δικαίωμα στην επιλογή της άλλης άποψης. Τουλάχιστον εμείς έχουμε κάνει τις επιλογές μας, τις ευχαριστιόμαστε και κάνουμε χάζι τους λοιπούς αγχωμένους, που απορούν για την ομορφιά της φύσης, το κοίταγμα της θάλασσας και άλλα απλά, καθημερινά και αυτονόητα. Και που νοούν να ζουν μόνο τα Σαββατοκύριακα και ασφαλώς μακριά από την πόλη τους.

16 σχόλια:

Dimitra είπε...

Γεια σου museum. Σωστά τα γράφεις αλλά είναι πρώτιστα θέμα επιβίωσης. Όσο χάλια και να είναι η ζωή στην Αθήνα, που όντως είναι, σου δίνει δουλειά να επιβιώσεις. Δυστυχώς όπως λες όλα συσσωρεύονται στο κέντρο και η περιφέρεια παρακολουθεί.

Καλό σου μεσημέρι.

museum είπε...

@ Dimitra

Αγαπητή Δήμητρα, συμφωνώ μαζί σου ότι πρώτα εξασφαλίζεις το ζην και μετά το ευ ζην! Έχω την αίσθηση όμως ότι τα πράγματα δεν είναι πάντοτε έτσι και κάποιοι παρακάμπτουν ευκαιρίες να κάνουν μία ποιοτικότερη στροφή στη ζωή τους που σε βάθος χρόνου θα είναι πολύ ανώτερη.

Ευχαριστώ και καλό βράδυ!

Kostas είπε...

Museum, ούτε εμένα μου αρέσουν οι πολύ μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα. Λίγο να περπατήσεις ή να πάρεις ένα ταξί και καταλαβαίνεις την ένταση και την έλλειψη ψυχραιμίας των κατοίκων της. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στην πρίζα συνεχώς, δύσκολο να βγει η ζωή έτσι. Τώρα καταλαβαίνω γιατί τα Σαββατοκύριακα φεύγουν σαν τρελοί για την ύπαιθρο.

Καλό μεσημέρι!

museum είπε...

@ Kostas

Αγαπητέ Κώστα, σε καταλαβαίνω, ούτε κι εγώ μπορώ να αντέξω τις νευρώσεις πολλών. Μονίμως ανικανοποίητοι έτοιμοι να σου ‘επιτεθούν’ στην πρώτη ευκαιρία. Το κακό είναι πως πολλοί άνθρωποι από μεγάλα αστικά κέντρα και όχι μόνο την Αθήνα, κουβαλάνε τις κακές τους συνήθεις και έξω από αυτά, βλέπε σκουπίδια στις παραλίες, ηχορύπανση και τσιμεντοποίηση της υπαίθρου χωρίς φραγμό. Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!

panagiota είπε...

Καλά έκανα και έφυγα λοιπόν από την τσιμεντούπολη...
Καλό μήνα να έχεις.

museum είπε...

@ panagiota

Είμαι βέβαιος πως το περιβάλλον της νέας σου πόλης απέχει παρασάγγες από εδώ. Απόλαυσε τη διαμονή σου στην κεντρική Ευρώπη. Καλό μήνα!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια σου φίλε "museum23".
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με όλα όσα αναφέρεις και θα ήθελα να προσθέσω τη δική μου, καθαρά προσωπική εμπειρία, κοινοποιώντας την στους φίλους του blog σου και αφιερώνοντάς την στον πατέρα μου που έφυγε απ΄τη ζωή το '99.

Πριν από 30 περίπου χρόνια λοιπόν, στις αρχές της δεκαετίας του '80, ένας απογοητευμένος κάτοικος της πρωτεύουσας, πήρε την απόφαση να κάνει πράξη την ιδέα της αποκέντρωσης.
Όπως όμως πολύ σωστά σχολίασε και προηγουμένως η "Dimitra", απαραίτητη προϋπόθεση για να πραγματοποιήσει κάποιος αυτήν την αλλαγή στη ζωή του, είναι να έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο -ακόμη και σήμερα- μοιάζει λίγο σουρεαλιστικό, αφού οι ευκαιρίες απασχόλησης στην επαρχία είναι σχεδόν μηδενικές.
Έτσι, μη μπορώντας να καταφέρει να υλοποιήσει αυτήν την ιδέα που ήθελε όσο τίποτα άλλο στη ζωή του, πήρε μια τρελή απόφαση!
Να μετακομίσει αυτός και η οικογένεια του σε μια μεγάλη ελληνική πόλη και συγκεκριμένα στην Πάτρα, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τη δουλειά του! Πώς;
Πολύ απλά, συνεχίζοντας να εργάζεται στην Αθήνα, αλλά ζώντας μόνιμα στην Πάτρα. Εν γνώση του δηλαδή θυσίαζε 7 ώρες καθημερινά από τον ελεύθερο χρόνο του για να πηγαινοέρχεται στην εργασία του! Κι αυτό διήρκησε 10 ολόκληρα χρόνια! Μέχρι να βγει σε σύνταξη.
Για πολλούς αυτή του η απόφαση χαρακτηρίστηκε από υπερβολική ως και παρανοϊκή! Για μένα, που υπήρξα γιος του, δεν έπαψα μέχρι σήμερα και δεν θα πάψω ποτέ στο μέλλον να τον μακαρίζω γι'αυτήν του την τρελή, αλλά απίστευτα αλτρουιστική ενέργεια γεμάτη αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια!

Πατέρα, σ'ευχαριστώ! Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανες ποτέ!

Lilith είπε...

Αυτά που "προσφέρει" μια μεγαλούπολη, είναι (τουλάχιστον για μένα είναι ξεκάθαρο αυτό) μια ψευδαίσθηση!
Σε κάνουν να πιστεύεις ότι έχεις ανάγκη τα θέατρα, τα σινεμά, τα Hondos, τις πιτσαρίες, τα σούσι και δεν ξέρω κι' εγώ τι και μετά νομίζεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά. Όλα τα πράγματα σ' αυτόν τον κόσμο είναι πολύ σχετικά.
Εγώ ξέρω ότι κανένα από τα παραπάνω ΔΕΝ μου είναι αναγκαίο!
Ανάγκη έχω σίγουρα τον καθαρό αέρα και ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ την ηρεμία!
Οι προηγούμενοι όμως σχολιαστές έχουν απόλυτο δίκιο όταν λένε ότι είναι θέμα επιβίωσης...
Δυστυχώς κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Και τον καθαρό αέρα, συνήθως τον "πληρώνεις" πολύ ακριβά, εκτός κι αν είσαι προνομιούχος.
Άσε που ο ρατσισμός δίνει και παίρνει!
Την καλησπέρα μου και καλό μήνα :)

museum είπε...

@ Ανώνυμος

Φίλε Γιώργο, πολύ συγκινητικό το σχόλιο σου. Πράγματι απίστευτο και σίγουρα φαντάζει θυσία για ένα άνθρωπο να συνδυάσει την επαγγελματική πορεία της μεγαλούπολης με το οξυγόνο της περιφέρειας. Μπράβο στον πατέρα σου, που νοιάστηκε τόσο πολύ για την οικογένεια του, δίνοντας σας ξεχωριστή ποιότητα ζωής! Μακάρι να μας διαβάσουν πολλοί από εδώ και κυρίως το δικό σου σχόλιο, να εκτιμήσουν τα πράγματα, να τα δουν με διαφορετική ματιά.

Δεν μπορώ να παραγνωρίσω ασφαλώς πως ο συγκεντρωτισμός είναι παγκόσμιο χαρακτηριστικό. Σε προηγμένες όμως χώρες, όπως ας πούμε η Γερμανία, με τις γρήγορες συγκοινωνίες, κυρίως τα τρένα, μπορεί να εργάζεται κανείς και να μεταβαίνει άνετα καθημερινά και 200 km μακριά από το σπίτι του. Η αποκέντρωση δεν είναι μόνο η δημιουργία πόλεων με ανάπτυξη αλλά και η εύκολη σύνδεση και πρόσβαση σε αυτές. Ακόμα είναι και η δυνατότητα τηλεργασίας από το σπίτι ή μακριά από το φυσικό της χώρο. Φρέσκια μυαλά χρειάζεται με όρεξη και ιδέες να χαράξουμε νέες πορείες. Είμαι αισιόδοξος ως προς αυτό το σκέλος, έχουμε φτάσει σε οριακά ‘χαμηλά’ επίπεδα.

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο που παρέθεσες εδώ. Καλημέρα!

museum είπε...

@ Lilith

Αγαπητή, συμφωνώ και επαυξάνω με όλα αυτά. Βέβαια, θα παραδεχθώ τη μεγαλύτερη δυνατότητα επιλογών πολιτιστικών και άλλων δράσεων, που θα τις δεις αυτοπροσώπως, αλλά υπάρχουν και τα ταξίδια και οι εκδρομές για αυτό. Άλλωστε, η όμορφη ζωή μας είναι η όμορφη καθημερινότητα και η ρουτίνα μας και όχι τα διαλείμματά της και οι εκδρομές. Είναι αξιοθρήνητο να δένεσαι με ψευτοπράγματα, να χρυσοπληρώνεις τη θέα της θάλασσας στην καφετέρια ή στο διαμέρισμα, λες και η Ελλάδα δεν έχει θάλασσες παντού. Για να ζεις τα αυτονόητα πρέπει να είσαι ή κληρονόμος ή πλούσιος ή να δουλεύεις μέρα-νύχτα. Ίσως να φαντάζω απόλυτος, μα θαρρώ πως βρίσκομαι πιο κοντά στο πραγματικό.

Μακαρίζω την καλή μου τύχη που ζω και εργάζομαι σε μία φυσιολογικού μεγέθους πόλη (250 χιλιάδων) και απολαμβάνω, εκτός των άλλων, την εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα, τουλάχιστον 5 μήνες το χρόνο για το καθημερινό μου μπάνιο.

Καλό μήνα και καλή σου μέρα!

Silia είπε...

Πάντα , απολαυστικός και ενδιαφέρων .
Θα πω κι εγώ το : "Δυστυχώς οι "δουλειές" (με την ευρεία έννοια του όρου) , βρίσκονται στις μεγάλες πόλεις .
Από την προσωπική μου πείρα , έχω να αναφέρω την ... (επέτρεψέ μου την έκφραση) πατσαβουριά των λεγόμενων ΠΕΣΥ (Υγειονομικές περιφέρειες). Όταν δημιουργήθηκαν ελπίσαμε στην αποκέντρωση , σε ό,τι αφορά την δουλειά μας . Τα ΠΕΣΥ , όμως έγιναν (κατά την γνώμη μου πάντα) μόνο και μόνο για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας δημοσιων υπαλληλων και τίποτε άλλο ... Οι υποθέσεις μας συνέχιζαν να ... "κατεβαίνουν στην Αθήνα για ... έγκριση από το Υπουργείο" και ο ρόλος του ... ακριβοπληρωμένου ΠΕΣΥάρχη περιορίστηκε σε καμιά νυχτερινή έφοδο στο παρακμιακό Νοσοκομείο μας , μπας και πιάσει κανένα ειδικευόμενο εφημερεύοντα , να .... κοιμάται ...
Εντάξει ... είμαι λίγο υπερβολική , αλλά πάντα , εντός κλίματος ...
Ύστερα ; Τί έγινε ύστερα ; ... Ήρθε η ΝΔ και κατάργησε τα ΠΕΣΥ , και συγκεντρωθηκε η δουλειά στην Θεσσαλονίκη (έμεινε μόνο το ΠΕΣΥ Θεσσαλονίκης)... δηλαδή , πάλι όλες οι Υποθέσεις στο Υπουργείο , αλλά με ... καθυστέρηση , για να περάσουν από την Θεσ/νικη ... Έγινε οικονομία ;... Όχι , γιατί όλοι οι υπάλληλοι των διαλυμένων ΠΕΣΥ πήγαν με μετάταξη , σε άλλες Δημ. Υπηρεσίες ... Ένας φαύλος κύκλος ιστοριών , οικονομικών ατασθαλιών , ψηφοθηρίας , αχρηστίας , και η ... ένδοξη Ελληνική επαρχία , να ... βουλιάζει στον βούρκο της . Αμήν ...
Συγχώρεσέ με ... Εκνευρίστηκα , που τα θυμήθηκα .
Και να ήταν το μόνο παράδειγμα λανθασμένων ενεργειών για ... αποκέντρωση ;...
Καλό Καλοκαίρι να έχεις , καλέ μου φίλε .

museum είπε...

@ Silia

Silia μου, σωστά τα γράφεις, δικαιολογημένα αγανακτείς. Εδώ ήταν πρόφαση η αποκέντρωση του ΕΣΥ για να ‘χωθούν’ διάφοροι παρείσακτοι ή ημέτεροι σε πλεονάζουσες θέσεις – και βέβαια όχι γιατρών που εδώ χρειαζόμαστε προσωπικό. Και σχετίζεται βέβαια και με αυτό το τέρας της γραφειοκρατίας που λέγεται Δημόσιο.

Για τον συγκεντρωτισμό ας κάνω δύο παρατηρήσεις. Πρώτα συμβαίνει παντού, δεν είναι μόνο ‘εσωτερικό’ προνόμιο. Και ακόμα, για την έλλειψη της αποκέντρωσης ευθύνονται ως ένα βαθμό (όχι τον μεγαλύτερο) και οι τοπικές κοινωνίες. Όταν δεν υπάρχει συλλογική συνείδηση σε πολλά μέρη της χώρας και οι δυνάμεις μένουν διασκορπισμένες, είναι πολύ δύσκολο να γίνουν βήματα προς τα εμπρός.

Πάρε παράδειγμα την πόλη μου την Πάτρα. Τσακώνονται για το τι θα γίνει τους λαθρομετανάστες και το που θα πάνε, η δημοτική αρχή κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση (σωστά ως ένα σημείο), χωρίς όμως προτάσεις για να κουνηθεί λιγάκι από την αδράνειά της και να ενεργοποιήσει τοπικές δυνάμεις. Μόνο αντιπαραθέσεις και έλλειψη συνεργασίας για το κοινό καλό.

Να είσαι καλά και καλό καλοκαίρι! Εν μέσω θερινής καταιγίδας , πριν λίγο!

efi είπε...

Ζήτω το κέντρο, η Αθήνα,λένε οι μεγαλοκαρχαρίες της πολιτικής!Πόσους βουλευτές βγάζει η επαρχία και πόσους η Αθήνα?Αφού οι περισσότεροι "Αθηναίοι" είναι επαρχιώτες γιατί οι βουλευτές δεν είναι περισσότεροι στην άλλη Ελλάδα?Εγώ τώρα με τις εκλογές είδα όλους τους πολιτικούς αρχηγούς να πηγαίνουν στην επαρχία!έτσι τι να κάνει και ο απλός κοσμάκης?Αφού βρίσκει ποιό εύκολα δουλειά στην Αθήνα, εκεί θα πάει.
Καλή ψήφο!

Unknown είπε...

Καλημέρα στον φίλο museum και σε όλην την παρέα!

Όχι, δεν το κάνω επίτηδες, αλλά και πάλι ίσως να προκαλέσω (χωρίς να το θέλω) με τη διαφορετικότητα επί του συνόλου των απόψεων που διάβασα περί αποκέντρωσης.

Μεγάλωσα σε επαρχία (ΔΟΧΑ ΔΡΑΜΑΣ και τα μυαλά στα κάγκελα), ζω στην ομορφότερη πόλη της Ελλάδας (δεν την αναφέρω, όλοι ξέρετε ποια είναι :-)) και δηλώνω ευθαρσώς πως ό,τι και να λέτε (που μια χαρά τα λέτε, αλίμονο αν όλοι σκεφτόταν σαν κι εμένα :-)), εγώ είμαι άνθρωπος της μεγαλούπολης.

Γουστάρω κίνηση, ζωντάνια, μετρό, ουρανοξύστες, street performers, happenings, λεωφόρους, ανωνυμία, δυνατότητα επιλογών και γενικά, να βρίσκομαι στο κέντρο των γεγονότων και εξελίξεων!

Και δε νομίζω πως η "μεγαλούπολη" φταίει που δεν προσφέρει την "ποιότητα ζωής" που θα θέλαμε, αλλά η ελληνική νοοτροπία και πραγματικότητα.

Btw, Στο Λονδίνο (11 εκατομμύρια κάτοικοι) και στη Σαγκάη (20 εκατομμύρια) που έχω ζήσει για κάποιους μήνες, έχω πάθει την πλάκα μου με το πόσο τέλεια μπορεί να είναι η ζωή σε αυτές τις πόλεις! Α! Με μια βασική προϋπόθεση.. Να έχεις λεφτά! πολλά λεφτά! Πάρα πολλά λεφτά!!
Δεν έχω τόσα :-)

museum είπε...

@ efi

Καλημέρα Έφη. Και να μην το ζητωκραυγάζουν το κέντρο, το εννοούν οι πολιτικοί μας. Είναι στην πραγματικότητα επαρχιώτες οι περισσότεροι και ας νομίζουν διαφορετικά. Για αυτό και πηγαίνουν στην επαρχία στις προεκλογικές καμπάνιες, τι νόμιζες; Και ο απλός κόσμος καλά κάνει, όπου βρει δουλειά θα μετοικήσει, συμφωνώ μαζί σου, έχεις δίκιο.

Σε ευχαριστώ πολύ.

museum είπε...

@ Themis

Αγαπητέ Θέμη, καλά μας τα λες και πολύ τεκμηριωμένα. Κι εμένα το χωριό δεν μου αρέσει, όχι επειδή δεν είμαι από χωριό. Η πόλη σημαίνει και την ανθρώπινη δράση και τον πολιτισμό. Στο χωριό δύσκολα συμβαίνει κάτι τέτοιο, πέρα από δράσεις της υπαίθρου. Και να διευκρινίσω ακόμα πως μου αρέσουν οι μεγαλουπόλεις, όχι οι τερατουπόλεις.

Έχω κι εγώ περάσει από μεγάλες πόλεις όπως κι εσύ για να δουλέψω εκτός έδρας, με πληθυσμό μέχρι 1,5 εκατομμύριο αλλά και μεγαλύτερες, για λιγότερο καιρό. Οι πόλεις αυτές, όλες με τα πάρκα τους, με τα πυκνά μετρό τους, τα τραμ, με προτάσεις για πράγματα. Με πρόνοια για τα ΑΜΕΑ, με ευγενείς και εξυπηρετικούς κατοίκους, καθαριότητα, με ηρεμία και δράση μαζί και όχι νευρώσεις. Και άλλα πολλά.

Και το βασικότερο μου αρέσουν οι πόλεις με πραγματικούς αστούς και όχι αστικοποιηθέντες βλάχους στην πλειοψηφία τους, όπως εδώ. Μπράβο σε όσους είναι αστοί, το λένε και το εννοούν. Δεν μπορώ όμως εκείνους που μου κλαίγονται για την αποκέντρωση, υποκρίνονται και είναι μεταξύ .. γκλίτσας και νέφους.

Σε ευχαριστώ, να είσαι καλά!