Μαθητικές αγωνίες (Πανελλαδικές εξετάσεις)

_
Οι εικόνες περνάνε εμπρός μου, σχεδόν κάθε χρονιά αυτές τις μέρες. Ειδικά φέτος είναι πιο έντονες μιας κι έχω μία ενασχόληση τελευταία με την ανώτατη εκπαίδευση. Καθώς πλησιάζουμε την έναρξη των πανελλήνιων εξετάσεων, η αγωνία έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Τα ψέματα τελείωσαν, δεν έχει σημασία τι έγινε πριν, όλα κρίνονται εδώ, από το σημείο μηδέν. Για μια θέση στον ήλιο, μας έλεγαν, και όχι άδικα.

Τα προηγούμενα βράδια της εναρκτήριας ημέρας ήταν δύσκολα. Πόνοι στο στομάχι, λιγοστή όρεξη για φαγητό - κάπου βέβαια είχαμε την ενέργεια και το κέφι της εφηβείας που μας έσπρωχνε μπροστά, με ορμή. Η παραμονή των εξετάσεων ήταν ‘εφιαλτική’. Μιλούσα στο τηλέφωνο με τον καθηγητή μου και του εξηγούσα πόσο κενός γνώσεων νιώθω και ότι δεν θα τα καταφέρω. Με ενθάρρυνε - είχε κάποιο αποτέλεσμα, να το ομολογήσω. Τη νύχτα, η ένταση ήταν τόση που δεν μπορούσα εύκολα να κλείσω μάτι από τα ζάρια του γείτονα και τα πούλια του ταβλιού που χτυπούσαν με όλη τους της δύναμη, την ξύλινη επιφάνεια. Σαν να γινόταν από κόντρα, ενώ γνώριζαν ..

Το ξημέρωμα της Παρασκευής με βρίσκει το αυτοκίνητο στη θέση του συνοδηγού. Φοράω τη ζώνη ασφαλείας.

<< Πατέρα δεν μπορώ να την φορέσω, παραέχω αγωνία >>
<< Εντάξει παιδί μου, δεν πειράζει >>

Μετά από οδήγημα στην αραιή κίνηση του καλοκαιρινού πρωινού, καταφθάνουμε έξω από την προαύλιο του σχολείου. Κατεβαίνω, αποχαιρετώ και μπαίνω στο .. πεδίο της μάχης. Με τις εξετάσεις να ήταν, με τους άλλους, με τον εαυτό μου, με πράγματα που δεν ίσχυαν αλλά τα φανταζόμουνα, με αυτά που καλλιέργησαν οι άλλοι για μένα; Δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς. Τα γελαστά πρόσωπα πολλών συμμαθητών, εναλλάσσονται με πιο νευρικές εκφράσεις άλλων που οι δικοί τους δεν τους έχουν εγκαταλείψει και συνέχιζαν να τους γνέφουν έξω από το προαύλιο.


<< Αμάν, έλεος πια >> σκέφτομαι και μουρμουρίζω,
>> Δεν μας αδειάζουν τη γωνιά καλύτερα; Μαζί τους θα διαγωνιστούν; >> συνεχίζω μέσα μου.

Ιδιαίτερη συμπάθεια δεν είχα σε κάποια συμμαθήτρια από την τρίτη Λυκείου, για να έχουμε και κάτι πιο ενδιαφέρον να ασχοληθούμε. Οι πιο πολλές ‘ενδιαφέρουσες’ ήταν σε μικρότερες τάξεις ή σε άλλα σχολεία. Βέβαια δεν θα μπορούσα να μην υποκλιθώ στην ομορφιά της Σοφίας, φίλης και συμμαθήτριας. Η Σοφία ήτανε τύπισσα, μελαχρινή, κάπως γεμάτη, όχι πολύ ψηλή, ήταν μαζί με ένα παιδί, φαντάρος ήτανε ή φοιτητής, θα σας γελάσω. Ήταν κάπως μεγαλύτερος από εμάς, αυτό μπορώ να το διαβεβαιώσω στα σίγουρα. Την αποχαιρέτησε με ένα ζουμερό φιλί.

<< Άντε να τελειώνουμε κι εμείς να ερχόμαστε του χρόνου να βλέπουμε τις δικές μας>>, φωνάζει ο Γιαννάκης ο χοντρούλης μας, με τη μπάσα φωνή του.
<< Πιο σιγά βρε συ, μας ακούνε >> του απαντώ πειρακτικά.
<< Καλά εσύ να μην έρχεσαι >>, ανταπάντησε.

<< Γεια σου Σοφάκι >>, καλημερίζω την ομορφιά. Ο Γιάννης είχε φύγει κι αυτά που είπε δεν πρέπει να είχανε ακουστεί.
<< Καλημέρα Ψηλούλη, είσαι έτοιμος ; >>, με χαιρετάει κι αυτή.
<< Από καιρό είμαι έτοιμος >>, απάντησα, δεν είμαι σίγουρος αν ήταν από ειλικρίνεια ή για να την εντυπωσιάσω.
<< Εγώ είμαι έτσι κι έτσι .. αν βάλουνε εύκολα θέματα ..>>, μου εξηγεί κι αυτή.
<< Πιο πολύ με πειράζει που τελειώνουμε φέτος και .. θα χαθούμε >> ολοκλήρωσα τη στιχομυθία, θυμάμαι.


Το χτύπημα του κουδουνιού, σταμάτησε τη σκέψη μου και όλα όσα γίνονταν εκείνη την ώρα της αναμονής στο προαύλιο. Δεν θυμάμαι τίποτα στο ενδιάμεσο, παρά μόνο τη στιγμή που πήραμε τις θέσεις μας στις αίθουσες και τα θρανία περιμένοντας τα θέματα.

Τα εξεταστικό κέντρο ξέχασα να αναφέρω, τύχαινε να ήταν και το σχολείο μας. Το σχολείο μου, το Πρότυπο Σχολείο Πατρών, συγκαταλέγονταν ανάμεσα στα ελιτίστικα σχολεία όπως ήταν η Βαρβάκειος ή η Ιωννίδειος Σχολή ή τα Ανάβρυτα.. Οι μαθητές του είχαν επιλεγεί με γραπτές εξετάσεις μετά το τέλος του Δημοτικού. Όλα αυτά καταργήθηκαν από τη δεκαετία του 80 και μετά – θα γράψω σχετικά μία άλλη φορά. Ανάμεσα στα σχολεία που φιλοξενούσε τα εξεταστικό κέντρο ήταν το επαγγελματικό και το τεχνικό λύκειο της πόλης, πολλοί από τους μαθητές των οποίων ‘κατέβαιναν’ στις εξετάσεις μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν κάποια άδεια από το στρατό, τη δουλειά τους ή απλά για την εμπειρία της συμμετοχής. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, λίγοι από αυτούς είχαν παραπάνω επιδιώξεις.

<< Φίλε, από ποιο σχολείο είσαι; >> ρωτώ το διπλανό μου στην δεξιά μου σειρά.
<< Από το πρώτο τεχνικό λύκειο>>, απαντάει
<< Έχεις άγχος σήμερα; >>, ρωτώ έτσι σαν από αμηχανία
<< Για τι πράγμα να έχω; >>, με ρωτάει και αφού σκέφτεται λιγάκι ..
>> Ναι έχω άγχος, φοβάμαι μήπως μπω στο Πανεπιστήμιο !!>>

Ήταν φωνακλάς ο τύπος, έξω καρδιά έδειχνε, τα λόγια του ακούστηκαν πριν από ένα ομαδικό, τρανταχτό γέλιο που έπνιξε την αίθουσα. Αυτό ήτανε και .. πήραμε τα .. ίσια μας. Νιώθαμε σαν τις απολυτήριες εξετάσεις ή ακόμα και ένα διαγώνισμα τριμήνου. Μόνο η μορφή των τετραδίων και το σκέπασμα του ονόματός μας από σκούρο αυτοκόλλητο πρόδιδαν ότι ήταν πανελλήνιες εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια.

Τα θέματα των Μαθηματικών της πρώτης δέσμης έφτασαν σύντομα. Παραήταν εύκολα.. Ένα δίωρο ήταν αρκετό για να τελειώνουμε και να ξεμπερδεύουμε. Δεν ξέρω αν ήταν πλεονέκτημα ή μειονέκτημα η τόση ευκολία των θεμάτων, πάντως την ψυχολογία και την διάθεση μας για την συνέχεια τις απογείωσε.

Είχαμε πάρει πια το βάπτισμα του πυρός, νιώθαμε να πατάμε γερά στα πόδια μας, κατάκοποι αλλά πλήρεις. Ένα Σαββατοκύριακο ήταν ότι πρέπει για το επόμενο μάθημα που ήταν την προσεχή Δευτέρα.


-----------------------------------
Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλα τα παλικαράκια και τις κοπελιές που αγωνιούν και παλεύουν από την προηγούμενη Παρασκευή για μία θέση στα Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Γερά, παιδιά, τίποτα δεν σας σταματά. Ο δρόμος προς την επιτυχία είναι εδώ, δεν έχετε παρά να προχωρήσετε, να τον διαβείτε ..
_