"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Μαθητικές αγωνίες (Πανελλαδικές εξετάσεις)

_
Οι εικόνες περνάνε εμπρός μου, σχεδόν κάθε χρονιά αυτές τις μέρες. Ειδικά φέτος είναι πιο έντονες μιας κι έχω μία ενασχόληση τελευταία με την ανώτατη εκπαίδευση. Καθώς πλησιάζουμε την έναρξη των πανελλήνιων εξετάσεων, η αγωνία έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Τα ψέματα τελείωσαν, δεν έχει σημασία τι έγινε πριν, όλα κρίνονται εδώ, από το σημείο μηδέν. Για μια θέση στον ήλιο, μας έλεγαν, και όχι άδικα.

Τα προηγούμενα βράδια της εναρκτήριας ημέρας ήταν δύσκολα. Πόνοι στο στομάχι, λιγοστή όρεξη για φαγητό - κάπου βέβαια είχαμε την ενέργεια και το κέφι της εφηβείας που μας έσπρωχνε μπροστά, με ορμή. Η παραμονή των εξετάσεων ήταν ‘εφιαλτική’. Μιλούσα στο τηλέφωνο με τον καθηγητή μου και του εξηγούσα πόσο κενός γνώσεων νιώθω και ότι δεν θα τα καταφέρω. Με ενθάρρυνε - είχε κάποιο αποτέλεσμα, να το ομολογήσω. Τη νύχτα, η ένταση ήταν τόση που δεν μπορούσα εύκολα να κλείσω μάτι από τα ζάρια του γείτονα και τα πούλια του ταβλιού που χτυπούσαν με όλη τους της δύναμη, την ξύλινη επιφάνεια. Σαν να γινόταν από κόντρα, ενώ γνώριζαν ..

Το ξημέρωμα της Παρασκευής με βρίσκει το αυτοκίνητο στη θέση του συνοδηγού. Φοράω τη ζώνη ασφαλείας.

<< Πατέρα δεν μπορώ να την φορέσω, παραέχω αγωνία >>
<< Εντάξει παιδί μου, δεν πειράζει >>

Μετά από οδήγημα στην αραιή κίνηση του καλοκαιρινού πρωινού, καταφθάνουμε έξω από την προαύλιο του σχολείου. Κατεβαίνω, αποχαιρετώ και μπαίνω στο .. πεδίο της μάχης. Με τις εξετάσεις να ήταν, με τους άλλους, με τον εαυτό μου, με πράγματα που δεν ίσχυαν αλλά τα φανταζόμουνα, με αυτά που καλλιέργησαν οι άλλοι για μένα; Δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς. Τα γελαστά πρόσωπα πολλών συμμαθητών, εναλλάσσονται με πιο νευρικές εκφράσεις άλλων που οι δικοί τους δεν τους έχουν εγκαταλείψει και συνέχιζαν να τους γνέφουν έξω από το προαύλιο.


<< Αμάν, έλεος πια >> σκέφτομαι και μουρμουρίζω,
>> Δεν μας αδειάζουν τη γωνιά καλύτερα; Μαζί τους θα διαγωνιστούν; >> συνεχίζω μέσα μου.

Ιδιαίτερη συμπάθεια δεν είχα σε κάποια συμμαθήτρια από την τρίτη Λυκείου, για να έχουμε και κάτι πιο ενδιαφέρον να ασχοληθούμε. Οι πιο πολλές ‘ενδιαφέρουσες’ ήταν σε μικρότερες τάξεις ή σε άλλα σχολεία. Βέβαια δεν θα μπορούσα να μην υποκλιθώ στην ομορφιά της Σοφίας, φίλης και συμμαθήτριας. Η Σοφία ήτανε τύπισσα, μελαχρινή, κάπως γεμάτη, όχι πολύ ψηλή, ήταν μαζί με ένα παιδί, φαντάρος ήτανε ή φοιτητής, θα σας γελάσω. Ήταν κάπως μεγαλύτερος από εμάς, αυτό μπορώ να το διαβεβαιώσω στα σίγουρα. Την αποχαιρέτησε με ένα ζουμερό φιλί.

<< Άντε να τελειώνουμε κι εμείς να ερχόμαστε του χρόνου να βλέπουμε τις δικές μας>>, φωνάζει ο Γιαννάκης ο χοντρούλης μας, με τη μπάσα φωνή του.
<< Πιο σιγά βρε συ, μας ακούνε >> του απαντώ πειρακτικά.
<< Καλά εσύ να μην έρχεσαι >>, ανταπάντησε.

<< Γεια σου Σοφάκι >>, καλημερίζω την ομορφιά. Ο Γιάννης είχε φύγει κι αυτά που είπε δεν πρέπει να είχανε ακουστεί.
<< Καλημέρα Ψηλούλη, είσαι έτοιμος ; >>, με χαιρετάει κι αυτή.
<< Από καιρό είμαι έτοιμος >>, απάντησα, δεν είμαι σίγουρος αν ήταν από ειλικρίνεια ή για να την εντυπωσιάσω.
<< Εγώ είμαι έτσι κι έτσι .. αν βάλουνε εύκολα θέματα ..>>, μου εξηγεί κι αυτή.
<< Πιο πολύ με πειράζει που τελειώνουμε φέτος και .. θα χαθούμε >> ολοκλήρωσα τη στιχομυθία, θυμάμαι.


Το χτύπημα του κουδουνιού, σταμάτησε τη σκέψη μου και όλα όσα γίνονταν εκείνη την ώρα της αναμονής στο προαύλιο. Δεν θυμάμαι τίποτα στο ενδιάμεσο, παρά μόνο τη στιγμή που πήραμε τις θέσεις μας στις αίθουσες και τα θρανία περιμένοντας τα θέματα.

Τα εξεταστικό κέντρο ξέχασα να αναφέρω, τύχαινε να ήταν και το σχολείο μας. Το σχολείο μου, το Πρότυπο Σχολείο Πατρών, συγκαταλέγονταν ανάμεσα στα ελιτίστικα σχολεία όπως ήταν η Βαρβάκειος ή η Ιωννίδειος Σχολή ή τα Ανάβρυτα.. Οι μαθητές του είχαν επιλεγεί με γραπτές εξετάσεις μετά το τέλος του Δημοτικού. Όλα αυτά καταργήθηκαν από τη δεκαετία του 80 και μετά – θα γράψω σχετικά μία άλλη φορά. Ανάμεσα στα σχολεία που φιλοξενούσε τα εξεταστικό κέντρο ήταν το επαγγελματικό και το τεχνικό λύκειο της πόλης, πολλοί από τους μαθητές των οποίων ‘κατέβαιναν’ στις εξετάσεις μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν κάποια άδεια από το στρατό, τη δουλειά τους ή απλά για την εμπειρία της συμμετοχής. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, λίγοι από αυτούς είχαν παραπάνω επιδιώξεις.

<< Φίλε, από ποιο σχολείο είσαι; >> ρωτώ το διπλανό μου στην δεξιά μου σειρά.
<< Από το πρώτο τεχνικό λύκειο>>, απαντάει
<< Έχεις άγχος σήμερα; >>, ρωτώ έτσι σαν από αμηχανία
<< Για τι πράγμα να έχω; >>, με ρωτάει και αφού σκέφτεται λιγάκι ..
>> Ναι έχω άγχος, φοβάμαι μήπως μπω στο Πανεπιστήμιο !!>>

Ήταν φωνακλάς ο τύπος, έξω καρδιά έδειχνε, τα λόγια του ακούστηκαν πριν από ένα ομαδικό, τρανταχτό γέλιο που έπνιξε την αίθουσα. Αυτό ήτανε και .. πήραμε τα .. ίσια μας. Νιώθαμε σαν τις απολυτήριες εξετάσεις ή ακόμα και ένα διαγώνισμα τριμήνου. Μόνο η μορφή των τετραδίων και το σκέπασμα του ονόματός μας από σκούρο αυτοκόλλητο πρόδιδαν ότι ήταν πανελλήνιες εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια.

Τα θέματα των Μαθηματικών της πρώτης δέσμης έφτασαν σύντομα. Παραήταν εύκολα.. Ένα δίωρο ήταν αρκετό για να τελειώνουμε και να ξεμπερδεύουμε. Δεν ξέρω αν ήταν πλεονέκτημα ή μειονέκτημα η τόση ευκολία των θεμάτων, πάντως την ψυχολογία και την διάθεση μας για την συνέχεια τις απογείωσε.

Είχαμε πάρει πια το βάπτισμα του πυρός, νιώθαμε να πατάμε γερά στα πόδια μας, κατάκοποι αλλά πλήρεις. Ένα Σαββατοκύριακο ήταν ότι πρέπει για το επόμενο μάθημα που ήταν την προσεχή Δευτέρα.


-----------------------------------
Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλα τα παλικαράκια και τις κοπελιές που αγωνιούν και παλεύουν από την προηγούμενη Παρασκευή για μία θέση στα Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Γερά, παιδιά, τίποτα δεν σας σταματά. Ο δρόμος προς την επιτυχία είναι εδώ, δεν έχετε παρά να προχωρήσετε, να τον διαβείτε ..
_

18 σχόλια:

Dimitra είπε...

Καλέ μου φίλε Museum, μου αρέσει η αφήγηση σου που φαίνεται πέρα για πέρα αληθινή. Νομίζω ότι και η σειρά σου θα είχε πιο δύσκολο έργο από σήμερα που έχουν κατά πολύ αυξηθεί οι θέσεις των εισακτέων σε σημείο να έχουν κάπου υποβαθμιστεί οι σπουδές στην πατρίδα μας.

Καλό σου βράδυ!

museum είπε...

@ Dimitra

Καλημέρα Δήμητρα. Εννοείται ότι όλα αυτά είναι προσωπικά μου βιώματα. Όταν έδωσα Πανελλαδικές πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια περίπου, η Σχολή μου στο πολυτεχνείο είχε το πολύ 200 άτομα σε όλη την Ελλάδα. Σήμερα κάθε χρόνο μπαίνουν συνολικά πάνω από 2000. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Δ.

Διάβασα για τις αγωνίες σου και μου φαίνεται πολύ σκληρό για έναν έφηβο να περνάει τέτοιο στρες και άγχος σε τόσο τρυφερή ηλικία. Θεωρώ λανθασμένο τον τρόπο που γίνεται αυτή η επιλογή γιατί δεν δίνει την δυνατότητα σε κάποιον που για διάφορους λόγους απέτυχε στις εξετάσεις, να προοδεύσει στην πορεία. Ξέρω παραδείγματα μαθητών που ήταν άριστοι μέχρι να περάσουν στο Πανεπιστήμιο και δεν έκαναν τίποτα μετά. Με φιλία Χ.

museum είπε...

@ Ανώνυμος X.

Φίλε Ανώνυμε,

Θα συμφωνήσω με το σύστημα αξιολόγησης για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και ακόμα περισσότερο για την αξιολόγηση μέσα στα Πανεπιστήμια. Τι θέμα ανοίγουμε τώρα; Εδώ ήθελα να μιλήσω για μία πραγματικότητα που περάσαμε στη ζωή μας, άσχετα αν ήταν σωστή ή όχι. Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα παιδιά που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο αξίζουν την σκέψη μας και την ενθάρρυνσή μας.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ museum, πολύ γλαφυρή η περιγραφή σου. Ωραία τα χρόνια εκείνα, γιατί έχουν να κάνουν με την καλύτερη ηλικία του ανθρώπου. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και καλύτερα. Πιο ποιοτική, αποτελεσματική και λιγότερο χρονοβόρα εκπαίδευση και πολύ περισσότερος ελεύθερος χρόνος για τη διάπλαση της προσωπικότητάς μας. Εντάξει, εμείς εξαργυρώσαμε το πτυχίο μας, αλλά τα σημερινά παιδιά, που διαβάζουν και δαπανούν για να μπουν σε ένα ξεχαρβαλωμένο Πανεπιστήμιο, με καθηγητές αεροπόρους και τρωκτικά των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων και φοιτητές που έχουν άποψη για το πώς πρέπει να είναι το Πανεπιστήμιο χωρίς καν να το επισκέπτονται. Αλλίμονο! Μόνο να ξέρανε οι σημερινοί υποψήφιοι. θα επιλέγανε όλοι την αυτοεκπαίδευση.
Το μόνο που δίνει το Πανεπιστήμιο σήμερα είναι το πτυχίο, το οποίο είναι εντελώς απαξιωμένο και διακοσμητικό.

Thanasis είπε...

Summathhth Museum,

Den aneferes tis thleoptikes metadoseis tou pagkosmio kupelou podosfairou oi opoies epishs shmadepsan tis eksetaseis ekeinh th xronia. Emeines agrupnos gia na deis to Gallia-Rwssia h paradothhkes sthn agkalia tou Morfea?
Apaitoume th dhmosieush kai allwn peristatikwn apo th mathhtikh sou zwh....

Ανώνυμος είπε...

Συμμαθητή Thanasis. Ο φίλος museum άνοιξε την ψυχή του, απ΄ όπου ανάβλυσαν τόσες κοινές αναμνήσεις. Ήταν τότε που τα Σχολεία ήταν Σχολεία και οι μαθητές ήταν μαθητές. Τώρα όλα είναι gay. Παιδεία, μαθητές, ......

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ φίλε και συμμαθητή, Δημήτρη. Πολύ ωραία η αφήγησή σου που δείχνει ότι ακόμα και σήμερα παραμένεις κατά βάθος παιδί. Όπως οι περισσότεροι από εμάς άλλωστε. Ήταν πραγματικά δύσκολες ημέρες που μόνο το νεαρό της ηλικίας μας επέτρεψε να σταθούμε όρθιοι. Ημασταν καλά προετοιμασμένοι όμως και τα καταφέραμε. Η αίσθηση που είχαμε ύστερα από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Κοιτάζοντας πίσω το χρόνο μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο κρίσιμες για το υπόλοιπο της ζωής του είναι αυτές οι πέντε-έξι ημέρες των εξετάσεων. Η κατεύθυνση που έχεις δήθεν επιλέξει ύστερα από τον αμίμητο επαγγελματικό προσανατολισμό που διδάσκεσαι, η σχέση σου με τους καθηγητές που ενδόμοιχα σε αναγκάζει να επιλέξεις τη μία ή την άλλη ειδικότητα, η προσωπικότητα και ποιότητα του φροντιστή, η για πολλούς τυχαία συμπλήρωση του μηχανογραφικού, η είσοδος ή μη στη σχολή της δήθεν αρεσκείας σου, η φοίτηση ή μη στην πόλη που γεννηθήκες και μεγάλωσες, οι νέοι συμφοιτητές σου, είναι μερικές από τις παράμετρους που καθορίζουν εν τέλει τη ζωή σου. Όλα όμως εξαρτώνται τελικά από αυτές τις πέντε ημέρες των εξετάσεων. Τι μοιραίο και άδικο για ένα μικρό παιδί. Έτσι είναι όμως η ζωή. Δεν μετανιώνουμε για ότι έχουμε κάνει και κοιτάζουμε πάντα μπροστά. Να χαιρόμαστε κάθε στιγμή και να είμαστε βέβαιοι ότι η ζωή μας δίνει πάντα αυτό που αξίζουμε. Με διαφορετικούς τρόπους για τον καθένα από εμάς. Και το κυριότερο. Οι συμμαθητές εκείνων των ημερών παραμένουν για πάντα στην καρδιά μας. Είναι οι δικοί μας "συμμαθητές". Ζήτω οι πανελλήνιες εξετάσεις!!!!!!

museum είπε...

@ Ανώνυμος – 1

Άγνωστε φίλε μου, οι γλαφυρές περιγραφές προκύπτουν από όμορφες αναμνήσεις. Είναι, έτσι απλά, κομμάτια του εαυτού μας και ό,τι περάσαμε, όχι μόνο εκείνες τις ημέρες αλλά και τόσα χρόνια για να φτάσουμε έως εκεί. Ασφαλώς θα συμπλεύσω ότι το συγκεκριμένο σύστημα δεν ήταν το ιδανικότερο μιας και λειτουργούσε κάπως σε βάρος μίας ανέμελης εφηβείας και ίσως μίας κοινωνικής διάπλασης του ατόμου. Μην ξεχνάς όμως πως αυτό το σύστημα ήταν που έδωσε επιστήμονες με κύρος και παγκόσμια αναγνώριση που δεν ξέρω αν σήμερα υπάρχουν σε τέτοια ποσότητα και ποιότητα.

Δυστυχώς σήμερα, τα πτυχία είναι υποδεέστερα, αν και υπάρχουν συγκεκριμένες σχολές και τμήματα που διακρίνονται ακόμα. Ναι είσαι καλά.

museum είπε...

@ Thanasis

Συμμαθητή Θανάση, πώς να ξεχάσω; Ναι, το παγκόσμιο κύπελλο του 98 ήταν πολύ θεαματικό και πώς να μην θυμάμαι τις παρακολουθήσεις αγώνων που κάναμε μέχρι το πρωί.. Υπομονή, θα γράψουμε και για άλλες ιστορίες από τα παλαιά και τα νεώτερα. Χαιρετισμοί στο Βασίλειο!

museum είπε...

@ Ανώνυμος – 2

Για τα gay του σήμερα, που γράφεις, δεν θέλω να εξωραΐζω το παρελθόν και να λιθοβολώ το παρόν και το μέλλον. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Τα χρόνια εκείνα είναι τα χρόνια μας και για μας είναι τα καλύτερα χωρίς άλλες εξηγήσεις. Δίχως συγκρίσεις, κριτικές ή κατακρίσεις.

museum είπε...

@ Ανώνυμος – 3

Ανώνυμε φίλε μου με την πλούσια επιστολή σου, αρχικά να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια. Δύσκολο να παραμένουμε παιδιά, ίσως το κάνουμε επιλεκτικά σε μνήμες που μας γεμίζουν και μας αρέσουν. Άλλες φορές το θεωρούμε αφέλεια και ανωριμότητα. Θυμώνουμε όταν θίγεται ο εγωισμός μας, ελισσόμαστε για προσωπικό όφελος, δύσκολο να είμαστε παιδιά σε όλα - ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτό δεν σημαίνει επ'ουδενί βέβαια να σταματήσουμε τις προσπάθειες της προσωπικής μας βελτίωσης.

Άνοιξες μεγάλα ζητήματα για την παιδεία και τους τρόπους που επιλέγουμε κατεύθυνση και σπουδές. Δυστυχώς εκτός από κάποιες περιπτώσεις κλασσικών ειδικοτήτων όπως η Ιατρική ή η Νομική, που προκύπτουν ίσως από καλά παραδείγματα του οικογενειακού ή κοινωνικού περιβάλλοντός μας, ελάχιστοι ήξεραν τι θα ακολουθήσουν. Περισσότερο λειτουργούσε το κριτήριο της υψηλότερης βάσης εισαγωγής σε μία σχολή, που συνεπάγονταν τη δημοφιλία της δηλαδή την ευκολότερη επαγγελματική αποκατάσταση ή ακόμα και το προσωπικό γόητρο - που κι αυτό ήταν στο παιχνίδι.

Θα έρθω να συμφωνήσω πως αυτές οι εξετάσεις καθόρισαν την επαγγελματική μας πορεία. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που τόλμησαν να αλλάξουν ρότα. Ίσως επειδή είχαμε την πολυτέλεια, όντας αρκετά επιμελείς, να κάνουμε επιλογές σχετικές με τις αληθινές προτιμήσεις μας. Οφείλω να παραδεχθώ ακόμα ότι όλα όσα αγαθά απολαμβάνω στο σήμερα οφείλονται εν πολλοίς στις επιλογές που κάναμε (με τη βοήθεια και συμπαράσταση πολλών άλλων ακόμα) και που άρχισαν εκείνο το καλοκαιράκι του Ιουνίου κάμποσα χρόνια πριν!

Καλή σου μέρα!

Lilith είπε...

Νομίζω ότι οι πανελλήνιες είναι το πρώτο πραγματικό real life stress που περνάνε οι μαθητές. Αν επιζήσουν απ' αυτό, πιστεύω ότι θα έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για την... ονειρεμένη ζωή που τους περιμένει ως ενήλικες! :)))

museum είπε...

@ Lilith

Είναι πράγματι μία πίεση και όπως λες, ότι δεν μας .. σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Όσοι τα κατάφεραν, πολλοί από αυτούς πέτυχαν αρκετά. Η ζωή δεν είναι βέβαια όνειρο, αν όμως την παλέψεις σωστά μπορεί να κρύβει αρκετές ευχάριστες εκπλήξεις! Καλό σου απόγευμα!

panagiota είπε...

Πραγματικά η περιγραφή ήταν πολύ όμορφη,αγαπητέ Δ.
Είναι από τις στιγμές που πιστεύω πως όλοι μας θα θυμόμαστε πάντα.
Να φανταστείς, ακόμα θυμάμαι εκείνον τον Σεπτέμβρη του 1973(τότε γράφαμε εμείς εισαγωγικές)και αρκετές φορές το ξαναβίωσα σαν εφιάλτη στον ύπνο μου.
Ειδικά το 2000 όταν έγραφε η κόρη μου...

Φίλε μου Δ. σου στέλνω την καλημέρα μου, και το επόμενο σχόλιο μου θα είναι πλέον από άλλη χώρα.
Σε φιλώ

museum είπε...

@ panagiota

Γεια σου Παναγιώτα. Θα έλεγα πως μου είναι μία γλυκιά ανάμνηση σήμερα. Είχε από όλα: προετοιμασία, άγχος, αγωνία, προσπάθεια μα και χιούμορ, φλερτ, επιτυχία, ευχαρίστηση, εκτόνωση. Τόσα πολλά μαζί που τα θυμάσαι και αισθάνεσαι γεμάτος. Δεν μένω βέβαια κολλημένος στο παρελθόν αλλά ζω καλύτερα το παρόν με εκείνο οδηγό και σχεδιάζω το μέλλον!

Καλό ταξίδι και καλή αρχή στο νέο σου ξεκίνημα στη χώρα της τουλίπας!

efi είπε...

Η Άννα Βίση σε ένα τραγούδι της λέει"Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα".
Μπορεί να έχει stress, ανασφάλεια για το μέλλον, αλλά είναι χαρούμενα, ανέμελα.Μετά όταν βγεις στην αγορά εργασίας συναντάς την πραγματική ζούγκλα, τύφλα να έχει η ζούγκλα της Αφρικής!!

Καλό απόγευμα!

museum είπε...

@ efi

Έφη, συμφωνώ μαζί σου. Ξέρεις γιατί; Στο σχολείο υπήρχαν οι κανόνες, το απαγορεύεται που πάλευα να τα ξεπεράσω. Και στις κοπάνες και σε άλλες φάσεις. Μετά στο πανεπιστήμιο, όλα επιτρέπονταν, δεν είχε νόημα. Τα μαθητικά χρόνια είναι τα καλύτερα γιατί συνδέονται με την παιδική και ίσως χαμένη, κακά τα ψέματα, αθωότητά μας.

Ευχαριστώ για το σχόλιο!