"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου, Χίλια Οκτακόσια Είκοσι Ένα

.
Σε δώδεκα χρόνια ακριβώς, συν δύο ημέρες από σήμερα, θα γιορτάζονται τα διακόσια χρόνια από την ελληνική επανάσταση του εικοσιένα. Μυθικό το νούμερο, και ακόμα πιο μυθικά και αξεπέραστα τα ηρωικά κατορθώματα των ασύγκριτων, των υπεργιγάγντων του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Μισό λεπτό να πάω να πλύνω τα χέρια μου, να κοιταχτώ στον καθρέφτη, να είμαι ευπαρουσίαστος όπως και να έχει, πριν τυπώσω τα ονόματά τους στον πληκτρολόγιο. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Ρήγας Φεραίος, ποιον να πρωτοθυμηθείς; Ένα ρίγος σε κατακλύζει, ανατριχιάζεις και μόνο στην σκέψη τους.


Αν η επέτειος της Εικοστής Ογδόης Οκτωβρίου μου φέρνει αναμνήσεις από τα μαθητικά μου χρόνια, κυρίως μέσα με τις διηγήσεις του παππού μου και των άλλων μεγαλυτέρων για τον βομβαρδισμό της Πάτρας ανήμερα του ΟΧΙ και άλλα σχετικά δρώμενα - υπήρξε μία μεταφορά των βιωμάτων κατά κάποιον τρόπο, η Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου σχετίζεται με μία πιο εξιδανικευμένη θύμηση. Δεν είναι τόσο η χρονική απόσταση των γεγονότων ή ο εξωραϊσμός των αφηγητάδων της ιστορίας, όσο οι αξεπέραστες επιδόσεις και κινήσεις μίας χούφτας μπαρουτοκαπνισμένων οπλαρχηγών και των ομάδων τους να ξεσηκωθούν. Το μήνυμά τους, οικουμενικό και διαχρονικό, πολυδιάστατο και σύνθετο, εκτείνεται στο άπειρο του χώρου και του χρόνου, σε δύο διαστάσεις χωρίς όρια, γεωγραφικά ή εποχών.

Μέσα στην εποχή του στείρου εγωκεντρισμού του δυτικού πολιτισμού, της ισοπέδωσης των περισσότερων πραγμάτων, της αποδυνάμωσης αρχών, αξιών και ιδανικών, σε μία στεγνή παγκοσμιοποίηση των οικονομιών των αριθμητικών μεγεθών και των συγκλίσεων – παρασάγγες μακριά από τα χαρακτηριστικά και τις ανάγκες των λαών, οι συμβολισμοί του εικοσιένα είναι πολλοί και ποικίλοι. Πρώτα και πάνω από όλα είναι το δικαίωμα στην ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την περηφάνια των λαών, τον σεβασμό στις ιδιαιτερότητές και τη δικιά τους βούληση, η οποία μπορεί να κατακτηθεί έστω και αν υπάρχει προσωπικό κόστος και τίμημα, μέσα σε ανθρώπους στον ίδιο τον λαό. Γνωστά και χιλιοειπωμένα όλα αυτά, θαρρώ πως τα λόγια ωχριούν για να αποδώσουν μόνο το ελάχιστο των νοημάτων.


Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί όλα αυτά με συνεπαίρνουν τόσο. Μαζί με τη σειρά και τις όποιες αρχές που πήρα μικρός από το σπίτι, όλα αυτά μπήκαν μέσα μου, έτσι χωρίς άλλο λόγο ιδιαίτερο. Την παραμονή της επετείου, δεν μπορώ να ξεχάσω τις γιορτές στο σχολείο, πολλοί από μας ντυμένοι φουστανελάδες, νιώθαμε την ατμόσφαιρα και καταλαβαίναμε το νόημα των ημερών συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις, λιγότερο ή περισσότερο. Την επόμενη μέρα, ανήμερα της γιορτής, πολλοί από εμάς έβγαιναν την παρέλαση, γεμάτοι χαρά και καμάρι, γελαστοί κι ανεβασμένοι. Άλλοι απλώς την παρακολουθούσαν, δεν σκέφτομαι κάποιον που να μην ήταν εκεί.

Θυμάμαι τα λίγα σκιρτήματα, ερωτικά ναι, στην θέα των όμορφων λυγερών κορασίδων, το πείραγμα στους προσκόπους συμμαθητές μου που το πάλευαν οι καημένοι στο βάδισμα, με αποτέλεσμα μηδέν, το ρυθμικό σφύριγμα του καθηγητή-γυμναστή στην καθοδήγηση των μαθητών του και το δέος μου τότε στην όψη και το αγέρωχο βήμα όταν περνούσαν τα στρατά. Ακόμη τον ήρωα πυροσβέστη να μου γνέφει, όρθιος ψηλά πάνω στο όχημά του και τους καλούς σαμαρείτες να προχωρούν ευθυτενείς, με νεύρο, ένταση αλλά και ένα ήθος προσφοράς κι ανιδιοτέλειας.

Μεθαύριο Τετάρτη θα ξεκινήσω να δω την παρέλαση, γεμάτος λαχτάρα όπως και τότε. Ακούω τριγύρω μου τόσα πράγματα για δήθεν εθνικιστικές εξάρσεις για την αναγκαιότητα της κατάργησης των παρελάσεων, υποτίθεται κατάλοιπα άλλων εποχών. Βουλώνω τα αυτιά μου και τα καθαρογράφω στα παλιότερα των υποδημάτων μου. Κάποια πράγματα τα πιστεύουμε επειδή έτσι μάθαμε από παιδιά και αυτό δεν αλλάζει. Αλλά κι επειδή αργότερα, μεγαλύτεροι, τα σκεφτήκαμε, τα εξηγήσαμε και τα νιώσαμε με την καρδιά μας. Γιατί δεν μπορεί, να πάρει, υπάρχει και λίγο συναίσθημα σε αυτό τον κόσμο - που δεν ερμηνεύεται μέσα από οθρολογιστικές υπεραναλύσεις και αμπελοφιλοσοφίες. Αναμένω την 25η Μαρτίου, να αποτίσω φόρο τιμής στους γίγαντες, στον καπετάν Θοδωράκη και τις άλλες αληθινά μεγαλύτερες μορφές του Έθνους.

ΥΓ: Το κείμενο είναι μία συνέχεια στο σχόλιο που έκανα στο blog της φίλης μου Άννας-Σίλιας, τον Οκτώβριο για την παρέλαση της επετείου του Σαράντα που είχε γράψει σχετικά. Άννα, ελπίζω να σου αρέσει και αυτό, είσαι η πρώτη που στο αφιερώνω.
.

34 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τότε που υπήρχαν ακόμη ήρωες, αγαπητέ μου museum. Άνθρωποι που έβαζαν πάνω απ' όλα την ελευθερία τους θυσιάζοντας τα πάντα γι' αυτό. Έδωσαν τη ζωή τους και πριν ακόμα κι' απ' αυτό, έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν για να μυρίσουν και πάλι αέρα ελευθερίας!
Σήμερα ήρωας γίνεσαι μόνο κατά λάθος αν πέσει καμιά μολότωφ στο κεφάλι σου την ώρα που πηγαίνεις στη δουλειά.
Τι θα έλεγαν άραγε σήμερα αν μπορούσαν να δουν την κατάντια του λαού τον οποίο υπερασπίστηκαν;
Τι θα έλεγαν άραγε για τις κουκούλες;
Ίσως να γύρναγαν το σπαθί κατά το μέρος μας αυτή τη φορά.
Όσον αφορά στην παρέλαση, έχω τις ίδιες αναμνήσεις και τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με σένα.
Σήμερα όμως, μόνο τη στρατιωτική παρέλαση θα έβλεπα ίσως...
Η μαθητική, είναι περισσότερο πασαρέλα (για να μην πω τίποτα χειρότερο!). Και πίστεψέ με, παρά να βλέπω αυτή την εικόνα και να μου σηκώνεται η τρίχα, χίλιες φορές να την καταργήσουν και να αφήσουν μόνο τη στρατιωτική!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ museum δεν είμαι σίγουρος πόση συγκίνηση νιώθει κανείς την 25η Μαρτίου αλλά οι περιγραφές σου από μόνες τους σε κάνουν να αισθανθείς αυτές τις μέρες θέλεις δεν θέλεις. Μου αρέσει η ηρεμία που παρουσιάζεις το θέμα, χωρίς να ζητάς και να εξαναγκάζεις κανέναν να συμμετάσχει. Ενώ ακόμα έχεις πειστικά επιχειρήματα σε αυτά που γράφεις. Μπορεί να κατέβω κι εγώ στην πόλη για τις εκδηλώσεις δεν το υπόσχομαι αλλά τώρα είναι πολύ πιθανό!

Ανώνυμος είπε...

Museum φίλε μου, ευτυχώς που υπάρχουν και οι εθνικές επέτειοι για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι. Οι παρελάσεις δεν με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα ούτε και με ενοχλούν. Το θέμα το τοποθετείς σωστά, αφού έτσι σου αρέσει καλά κάνεις και τις παρακολουθείς. Αν πραγματικά συμβολίζουν όλα αυτά και όλοι το νιώθουν έτσι, τότε καλώς να γίνονται.

panagiota είπε...

Φίλε μου Δ.
θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα.
"δεν με ενδιαφέρουν οι παρελάσεις αλλά και δεν με ενοχλούν"
(Η μήπως με ενοχλούν???)
Αναμφισβήτητα όμως επειδή είμαι πολύ πρακτική σαν άνθρωπος και έμαθα να σέβομαι πρόσωπα και καταστάσεις θα ήταν προτιμότερο
(άποψη μου και δεν σημαίνει πως θέλω να την περάσω σε κανέναν) αυτοί οι άνθρωποι που έγιναν σύμβολα για την πατρίδα τους να τύχουν μιας άλλης καλύτερης ανάμνησης. Π.χ. ένα ίδρυμα με το όνομα Καραισκάκης, ένα βραβείο με το όνομα Ρήγας Φεραίο.Μια πτέρυγα στις φυλακές με καλύτερες συνθήκες ζωής με το όνομα του Κολοκοτρώνη, που όλοι ξέρουμε που κατέληξε επί Οθωνος έγκλειστος.
Είναι ανόητο (κατ εμέ) να σπαταλιούνται τόσα χρήματα για φανφάρες,βενζίνες στα υπουργικά και μητροπολιτικά Μερσεντες,για καύσιμα αεροπλάνων για επίδειξη πολιτικών εκάστοτε στόχων κλπ κλπ....
Δεν χτίζονται έτσι οι αναμνήσεις.
Πριν από χρόνια έγινε μια ερεύνα από δημοσιογράφους για το τι γνωρίζει η νέα γενιά για τους εθνικούς ήρωες μας (κάπου την έχω κρατημένη στα μειλ μου, θα την βρω και θα σου την στείλω)
Ξερεις τι απάντησαν στην ερώτηση ποιος είναι ο Καραισκάκης?
Πλατεία!!!
Και γήπεδο!!!
Και για τον Κολοκοτρώνη είπαν... "άγαλμα είναι"!!!
Οπότε (κατά την άποψη μου) μάλλον πρέπει να βρούμε κάποιον άλλο τρόπο να διαφυλάξουμε την μνήμη των ηρώων μας.
Ο Ντελακρουά είναι η αδυναμία μου μέσα από τους ζωγράφους της εποχής του!(με συνεπήρε η φώτο που έβαλες)

Κι εδώ θα γίνω πολύ κακιά.
Ζωγράφισε ένας Γάλλος τους φουστανελοφόρους μας και οι δικοί μας καταξιωμένοι καλλιτέχνες ζωγραφίζουν ...ναυτάκια? Ελεος!!!
Ισως γι αυτό μας χρειάζονται ακόμα οι παρελάσεις...
Ισως για αυτό είμαστε ακόμα στο "άρτος και θεάματα".
Αναρωτιέμαι πότε θα μπορέσουμε σαν έθνος να τιμήσουμε πραγματικά αυτούς που μας καταξίωσαν κάτω από το όνομα ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

Τα σεβη μου και την καληνύχτα μου...

museum είπε...

@ Lilith

Αγαπητή Λίλιθ, θα έρθω να συμφωνήσω μαζί σου και να σου αναφέρω ακόμα πως ο ήρωας σημαίνει την υπέρβαση του εαυτού του μέχρι και την θυσία του για την προσφορά του στους άλλους και τους πολλούς, χωρίς την επιδίωξη κανενός προσωπικού οφέλους. Πώς επομένως να υπάρξουν τέτοιοι σήμερα; Εξαιρέσεις και φωτεινά παραδείγματα συναντώνται και σήμερα βέβαια όπως το 96 με την θυσία των δύο Κυπρίων στα όρια του Αττίλα. Όσο για τις κακοήθεις αποφύσεις της κοινωνίας, αυτά τα απρόσωπα υποκείμενα, δεν αναφέρω καν τον όρο αυτό και δεν ασχολούμαι.

Οι παρελάσεις των μαθητών έχουν κάποιες φορές μετατραπεί σε πασαρέλα σε μικρό κομμάτι τους, μα να σου πω πως η εικόνα οφείλεται στο ότι οι τηλεοράσεις και ο τύπος εστιάζουν στο μερικό για να το παρουσιάσουν ως κανόνα. Εύκολα διορθώνεται και οι μαθητές θα είναι όλοι άψογοι, όπως οι περισσότεροι.

Καλή σου μέρα!

Alec είπε...

Διακόσια χρόνια πέρασαν και ακόμα πασχίζουμε να φτιάξουμε κράτος. Αν αυτοί που έδωσαν την ψυχή και το σώμα τους στον αγώνα για να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο κράτος σε ένα γεωγραφικό κομμάτι της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και έβλεπαν το σημερινό Ελλαδιστάν θα έτυπταν τα στήθη τους από απελπισία. Δεν μπορώ να μην θυμάμαι και τον εμφύλιο πόλεμο που διεξαγόταν παράλληλα με τον απελευθερωτικό αγώνα για τη νομή της εξουσίας στην μεταεπαναναστατική Ελλάδα. Παρόλο που μπαίνω στον πειρασμό να αναπολήσω νοσταλγικά τις παρελάσεις που συμμετείχα ως μαθητής του δημοτικού – στην έκτη ήμουν ντυμένος εύζωνας ως παραστάτης σημαίας – και τις φιγούρες των βασικών ηρώων της επανάστασης που κρέμονταν στους τοίχους του σχολείου, συγκρατούμαι γιατί με πικραίνει το ότι το ζητούμενο της επανάστασης δεν έχει επιτευχθεί. Νομίζω ότι αν θέλουμε να ξεπληρώσουμε το όποιο χρέος νιώθουμε σε αυτούς που αγωνίστηκαν τότε είναι να δημιουργήσουμε επιτέλους Κράτος και Πολίτες.

museum είπε...

@ Andreas

Αντρέα, αρχικά να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια και ας σου πω ότι έπεσες διάνα σε αυτό που θέλω να παρουσιάσω. Ούτε να φανατίσω θέλω ούτε να ξεσηκώσω τους διαφωνούντες και έχοντες άλλη οπτική στα πράγματα. Ναι, είναι μία ήρεμη καταγραφή συναισθημάτων! Εννοείται βέβαια πως θα υπεραμυνθώ σε όποια περίπτωση τα όρια ξεπεραστούν, με τα δικά μου επιχειρήματα και σκεπτικό.

Καλή μέρα να έχεις.

museum είπε...

@ Kostas

Αγαπητέ Κώστα, οι παρελάσεις δεν έχουν την κύρια σημασία στην Εθνική επέτειο, παρόλο που προσωπικά τις βλέπω σαν αναπόσπαστο κομμάτι τους. Πρώτιστο είναι να θυμηθούμε τα χρόνια εκείνα της επανάστασης και να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε, να εμβαθύνουμε στο νόημα και τους συμβολισμούς της. Και έπειτα, και θα νιώσουμε και θα πορευτούμε καλύτερα.

Καλημέρα.

museum είπε...

@ panagiota

Γεια σου Παναγιώτα, υποθέτω από τα ξένα! Όπως έγραψα και παραπάνω, η παρέλαση δεν είναι το κυρίαρχο της επετείου (έστω και αν φαντάζει στο μυαλό μας ή σαν πρώτη εικόνα) αλλά οι μνήμες και η σκέψη πάνω σε όσα έγιναν, η εμβάθυνση στα γεγονότα. Η παρέλαση είναι βέβαια η κορύφωση αλλά από κάτω υπάρχουν τόσα άλλα. Και εδώ βρίσκουμε τόσες πολλές εκδηλώσεις, ομιλίες, εκπομπές, αφιερώματα στον τύπο και στο διαδίκτυο, πολλά. Και γιορτές στα σχολειά και τα Πανεπιστήμια, παντού. Άνθρωποι αξιόλογοι και καλλιεργημένοι μιλούν για την ημέρα. Και αν δεν τα παρακολουθούμε οφείλεται μόνο σε εμάς και στην ραθυμία και χαλαρότητα που μας διακρίνει. Οι ήρωες του εικοσιένα έχουν τιμηθεί αρκούντως με οδούς, στάδια, πλατείες, όσο βέβαια είναι στα μέτρα του δυνατού να εκτιμηθεί και να ανταποδοθεί η ασύλληπτη προσφορά τους.

Μία παρέλαση από μόνη της και αποσπασματικά δεν λέει τίποτα, αν όμως αντανακλά τις μνήμες και τα κατορθώματα αυτών των ανθρώπων είναι πολύ σπουδαία. Οι απόψεις περί εξωραϊσμού ή απαξίωσής της είναι πολύ επιφανειακές για να δοθούν έτσι αβίαστα.

Όσο αφορά τους ζωγράφους της Επανάστασης, υπάρχουν και τόσοι Έλληνες μεγάλοι μάστορες του 19ου αιώνα, όπως ο Λύτρας, ο Βρυζάκης, ο Γύζης, και άλλοι που δεν μου έρχονται τώρα στο νου. Ήταν εξάλλου και δύσκολο να παράξεις Τέχνη όταν μάχεσαι για την επιβίωσή σου.

Καλή σου Μέρα!

museum είπε...

@ Alec

Αγαπητέ Άλεκ καλωσήρθες. Επί της ουσίας δεν έχω πολλά πράγματα να προσθέσω, καταλαβαίνω την οργή σου για την σημερινή κατάντια της Ελλάδας. Της χώρας της κομπίνας, της αρπαχτής, της κουτοπονηριάς του να περνάμε εμείς καλά και οι άλλοι να πάνε να .. κοιμηθούν. Της αμφισβήτησης των αρχών και αξιών, της έλλειψη της θέσης και την ύπαρξη μόνο της αντίθεσης. Και τόσων άλλων που βιώνουμε και μαθαίνουμε στο παρόν μας. Αν και επίτρεψέ μου, πολλά από τα δεινά τα έχει φέρει η δυτικότροπη παγκοσμιοποίηση του άνισου πλούτου, της παράλογης έξω από κάθε μέτρο κοινωνικής διαστρωμάτωσης και του στείρου εγωκεντρισμού, όπως θα διάβασες και στο post παραπάνω.

Αλλά ας μην παραπονεθούμε άλλο. Ας εστιάσουμε στην αυριανή επέτειο και ας παρακινήσουμε τους εαυτούς μας και όσους άλλους μπορούμε να συμμετάσχουν. Να θυμηθούν, να σκεφτούν, να νιώσουν. Να συγκρίνουν με το σήμερα και να αρχίσουν πρώτα μία προσπάθεια εσωτερικής επανάστασης και αναδόμησης και μετά ως σύνολο. Ευτυχώς που υπάρχουν και τέτοιες επέτειοι, δεν είναι και λίγο, σωστά; Υπεραμύνομαι για αυτές και τις διατρανώνω!

Ανώνυμος είπε...

Museum, εκτός από την παρέλαση που συμφωνώ ότι πρέπει να γίνεται, άραγε πόσοι από εμάς βάλαμε την γαλανόλευκη σημαία μας, στα μπαλκόνια?

museum είπε...

@ efi

Γεια σου Έφη. Έχεις δίκιο ίσως δεν έχουν σημαίες όσοι θα έπρεπε, μπορεί λόγω αδράνειας και όχι αδιαφορίας στα γεγονότα. Πάντως είδα πολλές σημαίες στα μπαλκόνια, πολύ κόσμο στις εκδηλώσεις μέχρι τώρα και αναμένω κοσμοσυρροή ανήμερα στη μεγάλη παρέλαση σε όλες τις πόλεις! Καλό σου βράδυ.

panagiota είπε...

Aγαπητέ Δ.
Οχι ακόμα από τα ξένα!Τελος Απριλίου με αρχές Μαίου θα φύγω,εκτός αν με βαρεθήκατε και θέλετε να με διώξετε(χα χα χα)!

Πραγματικά πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι μίλησαν και μιλάνε ακόμα για αυτές τις "τελετές εθνικοφροσύνης" αναμασώντας κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια!
Ειλικρινά καταθέτω πως δεν τους παρακολουθώ πια εδώ και χρόνια, όχι από ραθυμία και βαριεστημάρα, αλλά βαρέθηκα να ακούω να επαναλαμβάνεται η ίδια κασέτα.
Από τότε που ήμουν μαθήτρια και σημαία σήκωσα και την αντάλλαξα με την θέση της παραστάτριας για όλα τα υπόλοιπα χρόνια του εξατάξιου, γιατί είχα πρόβλημα υγείας (εμφύσημα καρδιας) και ο ιστός ήταν βαρύς.
Ακόμα όμως και τότε χασμουριόμουν όταν άκουγα τους "βολεμένους" καθηγητές μου να εκφωνούν τον ίδιο λόγο κάθε εθνική εορτή.

Ισως λοιπόν ο καθένας μας εκλαμβάνει τις εθνικές φιέστες κατά το δοκούν και τις εμπειρίες του.
Και να με συγχωρέσεις που θα καταχραστώ τον χώρο σου αλλά θα πω πως ανακάλυψα πως έχω πατέρα ...στα εξη μου χρόνια!
Το Ελλαδισταν που "φτιάχνει ήρωες" και μετά τους καθαρίζει εν ψυχρώ, τον έτρεχε από βουνό σε βουνό από το 1940 μέχρι το 1960,επειδή έτυχε ο φτωχός δασκαλάκος να πάει με τους Αγγλους στο Ελ-Αλαμειν και γίνει κρυπτογράφος....
(200 δραχμές σύνταξη του δώσανε γι αυτά τα 20 χρόνια και τα κόψανε στα 65 του)
Κι ύστερα ρίχνει και τις παρελάσεις και τα ταρατατζουμ για να λέει "Δοξαστε με"

Αγαπητέ μου Δ. Ευχομαι να περάσεις καλά!!!
Προσωπικά ούτε Τ-Β θα ανοίξω.
Η Ελλάδα με έχει πληγώσει πολύ για να χαίρομαι με τις μασκαράτες των παρελάσεων.
Ισως οταν θα γίνουμε πραγματικό κράτος και ΕΘΝΟΣ να με δεις να χειροκροτώ σε κάποια γωνιά....

Unknown είπε...

Καλημέρα museum! Ζήτω το Έθνος! Ζήτω η Ορθοδοξία! Ζήτω το 1821 :-P

Οκ, ας σοβαρευτώ... Ουσιαστικά με κάλυψαν οι απόψεις των φίλων παραπάνω.

Άρχισα να γράφω κάποια πράγματα, αλλά βγήκε αρκετά μεγάλη η απάντηση και έτσι η συνέχεια βρίσκεται στο blog μου :-)

Τα λέμε!

Ανώνυμος είπε...

Πρέπει να πω οτι συμφωνώ με τα σχόλια της panagiotas.

Να προσθέσω μόνο ότι οι παρέλασεις με πειθαρχημένο στρατιωτικό βήμα ποτέ δεν μου άρεσαν αισθητικα, ούτε και οι πολλές πατριωτικές φανφάρες. Διότι συνήθως συνδιάζονται άψογα με την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, με απάτες και σκάνδαλα ουδόλως πατριωτικά.

Ίσως γιαυτό τα διεφθαρμένα Ολιγαρχικά καθεστώτα (φασιστικά καθεστώτα, μα και κομμουνιστικά) αγαπούν τόσο τους σημαιοστολισμούς και τις παρελάσεις. Διότι αγαπούν τα άτομα-υπήκοους, την πειθαρχία, την πίστη στην Μια Αλήθεια (όποια και αν ειναι αυτή). Και φυσικά απεχθάνονται τους αμφισβητίες, βαφτίζοντας τους "εχθρούς του Έθνους", "εχθρούς του Λαού". Nομίζω όμως πως μας λείπουν οι πολίτες - απο "οπαδούς", υπήκοους καλά παμε..

Ανώνυμος είπε...

ΜΑRΚO, διαφωνώ μαζί σου. Ονομάτισε μου ένα κράτος, που δεν κάνει παρέλαση και δεν κάνει σημαιοστολισμούς στις εθνικές εορτές του.
Είμαι ΠΕΡΗΦΑΝΗ για τους προγόνους μου όπως και εσύ θα έπρεπε να είσαι.
Χρόνια Πολλά γαι την ημέρα

Unknown είπε...

Ρε συ Efi, συγγνώμη που επεμβαίνω κι όλας, αλλά κάτι τέτοια που λες δεν μπορώ να ακούω και τρελαίνομαι!

Δηλαδή ΕΣΥ τι έκανες και είσαι περήφανη για τους προγούνους σου;;; Και για τους αρχαίους Έλληνες, όλος ο κόσμος μιλάει, αλλά αν βγεις παραέξω από το Ελλαδιστάν, θα δεις ότι όλοι μας έχουν του πεταματού! Και όχι άδικα!! Το κοινό έχεις εσύ, ή εγώ με τον Περικλή του 5ου αιώνα π.Χ;;;

Αυτές οι φανφάρες είναι που μας έχουν καταστρέψει... Ακου εκεί... "Περήφανη"! Να νιώσεις περηφάνια, όταν θα τα βάλεις με το κράτος "δικαίου", με τον "ρατσισμό", με την "αναξιοκρατία", με τη "διαφθορά", όταν θα γίνεις κι εσύ "τρομοκράτης", όπως αποκαλούσαν τότε τους σημερινούς "ήρωες του 1821"...

..Και αν αντέξεις να αντισταθείς στις προκλήσεις και να κάνεις κάτι καλό για το μέλλον αυτής της χώρας, τότε θα έχεις το κάθε δικαίωμα να νιώθεις "περήφανη" για τον εαυτό σου και μόνο!

Συγγνώμη για το έντονο ύφος, αλλά μετά από τόσες σοβαρές απόψεις εδώ μέσα, δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο...

Unknown είπε...

..."Ειμαι περήφανος για τους προγόνους μου" =
"Είμαι περήφανος που γεννήθηκα Έλληνας" =
"Είμαι περήφανος που γεννήθηκα!"

Εγώ το αποφάσισα να γεννηθώ;;;
Έ Λ Ε Ο Σ ! ! !

museum είπε...

Δεν ήθελα να απαντήσω αμέσως, αλλά παρεμβαίνω εδώ:

Φίλε Θέμη, δεν νομίζω ότι η Έφη είχε στο μυαλό της αυτό το σκεπτικό όταν έλεγε ότι είναι περήφανη. Η δικιά σου η ανάλυση της φράσης είναι πολύ καλή μα δεν είναι απαραίτητο να το σκέφτονται όλοι έτσι στο μυαλό τους. Με μια μεγαλύτερη ελευθερία ερμηνείας επομένως, σημαίνει τη μεγάλη συγκίνηση για την μέρα και την τιμή στους προγόνους μας για τα κατορθώματά τους.

Θα απαντήσω σε όλα τα σχόλια παιδιά, ευχαριστώ, μα έχω να πάω το απόγευμα σε μία ομιλία ενός διανοούμενου για την 25η Μαρτίου.

Unknown είπε...

ok museum! Κι εγώ δεν ήθελα να προκαλέσω, αλλά προκλήθηκα και δε μπόρεσα να αντισταθώ :-).

Περιμένουμε να μας πεις και τις εντυπώσεις σου από την ομιλία για την 25η Μαρτίου!!

Ανώνυμος είπε...

THEMI,ή αλλιώς Θεμιστοκλής(ωραίο αρχαιοελληνικό όνομα), σε παρακαλώ θέλω να μου αναφέρεις ένα κράτος που να είναι "ιδανικό".Να μην υπάρχουν μίζες, αναξιοκρατία και διαφθορά.όσο για το δημόσιο, όλοι το κατακρίνουμε μα όλοι θέλουμε να διοριστούμε.
Ναι είμαι ΠΕΡΗΦΑΝΗ που γεννήθηκα Ελληνίδα. Τι να ήμουνα Ρωσίδα ή Αμερικάνα,ή Βόρεια Ευρωπαία?
Να τα περάσεις ωραία στην ομιλία για το 1821 MUSEUM.

museum είπε...

@ panagiota

Γεια σου Παναγιώτα. Σε καταλαβαίνω ότι η Ελλάδα των νεοελλήνων σε πληγώνει, όπως και όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους. Σχετικά με αυτά που έγραψες, τα λόγια που εκφέρονται για το 21 δεν είναι αναμασήματα. Μα πώς θα μπορούσαν οι αναφορές στην ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την αυτοδιάθεση των λαών να είναι αναμασήματα; Εσύ βέβαια εννοείς πως δεν έχουν αξία οι διαπιστώσεις του χθες όταν δεν βρίσκουν εφαρμογή στο σήμερα. Κι όμως κάτι είναι κι αυτό. Ένα θεωρητικό υπόβαθρο που, αν το μελετήσει κανείς, ίσως να υπάρχουν πιθανότητες για καλύτερο σήμερα και αύριο.

Η παρέλαση δεν είναι το ζητούμενο, οι συχνές επικλήσεις της μάλλον αποπροσανατολίζουν. Αν δεν υπάρχει προπαρασκευή για το λόγο που γίνονται και η σύνδεσή τους με τα γεγονότα, καλό είναι να μην συμμετέχει κάποιος.

Πολλοί καθηγητές είναι βολεμένοι, δεν αντιλέγω, μα υπάρχουν και πολλοί αξιόλογοι που δουλεύουν και πλάθουν χαρακτήρες άξιους ανθρώπους στην κοινωνία, θα σου πω τουλάχιστον τους μισούς καθηγητές μου. Όσο για την τηλεόραση, οι εκπομπές λόγου και ανάλυσης που αξίζουν είναι μία παρένθεση στην αχρηστία της. Επομένως, καλά κάνεις και δεν βλέπεις.

Καλό σου βράδυ!

museum είπε...

@ Themis - 1

Γεια σου Θέμη. Καταλαβαίνω, ότι εννοείς πιθανόν τον τρόπο που ο κρατικός μηχανισμός και οι εξουσίες χρησιμοποιούν τις εθνικές εορτές για να περάσουν τις δικές τους θέσεις. Μέχρι και την προπαγάνδα τους. Δεν έχεις άδικο. Και αυτό δεν θα μπορούσε παρά μόνο χιουμοριστικά να εκληφθεί.

Πολλοί όμως από εμάς έχουμε διαβάσει επαρκές μέρος της ιστορίας για να έχουμε άποψη, να καταλαβαίνουμε για τι μιλάμε, τι έγινε τότε, την αξία αυτού που έγινε, τα οικουμενικά και διαχρονικά του μηνύματα. Οι συζητήσεις μας εδώ στα blog (το πιστεύω αυτό και πρώτα-πρώτα για τα δικά μου post) είναι πολύ επιφανειακές για να είναι σε θέση να αποτιμήσουν το έργο και την προσφορά ανθρώπων που χρειάστηκαν ολόκληρες διατριβές και μελέτες δεκάδων ετών για να ρίξουν λίγο φως πάνω τους. Εμείς εδώ, μόνο να ψηλαφίσουμε τα γεγονότα μπορούμε και να δώσουμε λίγα ερεθίσματα.

museum είπε...

@ Markos

Φίλε Μάρκο οι παρατηρήσεις που κάνεις για το σήμερα είναι πολύ σωστές. Πρώτα πρώτα είναι η έλλειψη πολιτών που λειτουργούν μέσα σε μία οργανωμένη ομάδα. Οι προεκτάσεις που δίνεις για την παρέλαση μπορεί να είναι κι έτσι μπορεί και να μην είναι. Θα σου πω ακόμα ότι και οι “ιερές πορείες” ούτε κι εμένα μου αρέσουν αισθητικά. Ιδίως όταν συνδυάζονται με εκείνο το δυνατό πάτημα των βαδιστών της πρώτης γραμμής και με άλλα σύμβολα με εργαλεία θερισμού και καρφώματος. Κανείς δεν βγήκε να τις κρίνει και να τις αμφισβητήσει. Όσο για τις παρελάσεις γενικώς, μπορεί να υπάρχουν εκείνες των Ναζί κι εκείνες των Συμμάχων, δεν είναι όλα τα ίδια.

Η πειθαρχία τέλος, μου έλεγε μία φίλη μου καθηγήτρια των Γαλλικών, μεταφράζεται σαν άσκηση που είναι αρετή.

Καλό βράδυ.

museum είπε...

@ Efi

Αγαπητή Έφη, καλά κάνεις και νιώθεις όπως νιώθεις, δεν θα απολογηθείς άλλωστε για τα αισθήματά σου. Είναι σπουδαίο να νιώθεις ξεχωριστά για την πατρίδα σου, την πόλη σου, την οικογένεια σου. Το σχόλιο με τον Θέμη ήταν μία παρεξήγηση που τη διευκρίνισα πιο πριν και λύθηκε εν τη γενέσει της. Άλλωστε, ο Θέμης είναι ανοιχτός και συζητήσιμος άνθρωπος - για αυτό είναι και φίλος μου. :-)

Καλό σου βράδυ.

museum είπε...

@ Themis - 2

Θέμη θα μου επιτρέψεις να αναφερθώ ξανά σε αυτό σου έγραψα και προσωπικά για να μας διαβάσουν και οι άλλοι. Διακρίνω λοιπόν μέσα από το παράπονο ημών των Ελλήνων, παθολογικά συμπτώματα διπολικής διαταραχής συμπεριφοράς. Ήτοι, σύνδρομο μανιοκαταθλιπτικής ψύχωσης. Από τη μία στο ζενίθ: Νομίζουμε ότι είμαστε ο εκλεκτός λαός του Θεού, οι χαρισματικοί, αυτοί που δίνουν τα φώτα τους στους άλλους (και σήμερα, γιατί παλιότερα αυτό ίσχυε πραγματικά). Και αμέσως η εναλλαγή στο ναδίρ: οι χειρότεροι, ζηλόφθονοι, κουτοπόνηροι, ανάξιοι. Κι όμως δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε και οι τελευταίοι σαν λαός. Μέτριοι είμαστε όπως οι περισσότεροι λαοί, κανονικοί άνθρωποι με τα στραβά μας και τα καλά μας. Αυτή είναι η αλήθεια, και εμείς το έχουμε ίσως για να ασχολούνται οι άλλοι μαζί μας όντας είτε οι πρώτοι είτε οι τελευταίοι. Γιατί το χειρότερο από το να μιλούν για σένα είναι να μην μιλούν για σένα.

@ ΟΛΟΥΣ

Ξέφυγα λίγο και αφού σας ευχαριστήσω όλους για τις επισκέψεις και τα σχόλια, να σας πω ότι φέτος εμβάθυνα πιο πολύ στο νόημα της ημέρας και μέσα από τη σύνθεση της διαφορετικής άποψης. Απλά και αυτή η πλευρά της αλήθειας (το ηρωικό 21), έχει δικαίωμα να φωνάξει σε ένα σήμερα που οι παραδόσεις και κάποιες αλήθειες τελούν υπό κάποια μορφή διωγμού.

Καλή σας νύχτα!

ΥΓ: Τα περί δίπολου, ειπώθηκαν από γνωστό αξιόλογο Έλληνα συγγραφέα.

panagiota είπε...

Αγαπητέ Δ. σας διάβασα όλους πολύ προσεκτικά και ήταν σαν να κάναμε διάλογο.
Δεν θα αφήσω κανένα σχόλιο γιατί αν το έκανα θα έπρεπε να γράφω μέχρι το πρωί...
Απλά θα επισημάνω πως η διπολική διαταραχή(κόσμια ονομασία της σχιζοφρένειας-στα πρόσφατα χρόνια έγινε όρος στην βιβλιογραφία της ψυχιατρικής-)δεν έχει ζενιθ και ναδιρ!
Εχει τάσεις εξόντωσης προσώπων και πραγμάτων,αυτοκαταστροφή,και συνονθυλεύματα οραμάτων, παρελθοντολογικών εικόνων που νομίζουν πως ζουν αυτά τα άτομα με απόρροια την σκέψη της αυτοκτονίας.
Η δε μανιοκατάθλιψη είναι μια πιο ήπια μορφή σχιζοφρένειας αλλά και αυτή συνήθως έχει να κάνει με τα δρώμενα του πάσχοντα και όχι με τα συνόλου του "είδους του"
Αρα δεν ανήκουμε ούτε στο ένα ούτε στο άλλο.
Εχουμε ναδίρ και ζενίθ διότι εμείς επιλέγουμε...
Αλλιως ολοι μας θα έπρεπε να παίρνουμε μεγάλες δόσεις Lithio, ypnostedon kai Zanax...
Καταλαβαίνεις τι εννοώ!

museum είπε...

@ panagiota

Καλημέρα Παναγιώτα. Κι εγώ δεν θέλω να απαντώ σε όλα τα θέματα των σχολίων, όπως είδες δεν το έκανα ακριβώς και έμειναν αρκετά θέματα ανοιχτά, παρόλο που όπως θα διαπίστωσες ήμουν εξαιρετικά ακριβής στο τι έλεγα και πώς τα στο έλεγα. Μπορεί και για μένα να χρειάζονταν μέρες και παραπάνω - και μέσα στο θέμα.

Όσο αφορά για το θέμα της διπολικής διαταραχής, όντας παντρεμένος στο κοντινό παρελθόν με ψυχίατρο (σήμερα διαζευγμένος) και έχοντας στην οικογένεια γιατρό και φίλους γιατρούς και επειδή διάβασα κι έψαξα λόγω γνωστού μου προσώπου που υπέφερε και βλέποντας τα συμπτώματά του, και επειδή το σκέφτηκα πριν τις αναγωγές και παρομοιώσεις με τον λαό μας και επειδή ο Δήμου είναι έγκριτος συγγραφέας και διανοητής, όπως και να έχει, κάτι λίγα γνωρίζουμε κι εμείς που το γράψαμε.

Ανώνυμος είπε...

Οντως το θεμα σηκωνει πολυ κουβεντα - υπαρχουν αντιδιαμετρικες αποψεις !

θελω να πω πως η προταση "πρεπει να ειμαι περηφανος για τους προγονους μου"
δεν ειναι αυτονοητη για μενα. Δηλαδη εαν καπου μεσα στους προγονους μου υπηρξε καποιος Ελληνας που συμπεριφεροταν σαν καθαρμα, πρεπει να ειμαι περηφανος και γιαυτον? Η απαντηση μου ειναι οχι.
Εαν παλι π.χ καπου τον 15ο αιωνα, ενας προγονος μου ηταν Οθωμανος, που ωστοσο ηταν τιμιος ανθρωπος, πρεπει να το θεωρησω ντροπη? Και παλι η απαντηση μου ειναι οχι - ισα ισα θα ειμαι περηφανος! Με αλλα λογια δεν ειμαι γενικως περηφανος για καθε μου προγονο - ελληνα η μη.

Εφη με ρωτας εαν υπαρχει καποιο αλλο κρατος που να εχει καταργησει τους σημαιοστολισμους και τις παρελασεις.
Δεν το γνωριζω. Ειμαι ομως βεβαιος πως οι Ολιγαρχιες παντοτε αγαπουν περισσοτερο αυτες τις εκδηλωσεις.
Παραδειγματα του σημερα: Η Βορεια Κορεα, η Κινα (εκπληκτικη πειθαρχεια), το Ιραν, το Ιρακ του Σανταμ.
Παραδειγματα ιστορικα: Οι μεγαλειωδεις παρελασεις του Χιτλερ, του Μουσολινι, της Σοβιετικης Ενωσης, μα και της
Αγγλιας την εποχη της αποικιοκρατιας.

Αυτες λοιπον οι εκδηλωσεις, που προκαλουν θαυμασμο στους εκει πατριωτες, εμενα μου δημιουργουν μοναχα ανησυχια. Η Αρχαια Αθηνα μπορει να μην ειχε στρατο συγκρισιμο σε πειθαρχια και μεγαλοπρεπεια με τους Σπαρτιατες η τους Μακεδονες.
Εκει ομως συνεβει αυτος ο οργασμος σκεψης, επιστημης, φιλοσοφιας. Αυτο το θαυμαζω - ηταν κατι μοναδικο για εκεινο το ιστορικο πλαισιο.
Θαυμαζω λοιπον αυτους τους ανθρωπους - χωρις να εξειδανικευω, γνωριζοντας οτι ειχαν π.χ δουλους.
Εξισου βεβαια θαυμαζω ανθρωπους απο διαφορα μερη της Γης, που πρωτοπορησαν προσφεροντας κατιτις στην παγκοσμια πολιτισμικη κληρονομια.

museum είπε...

@ Markos

Φίλε Μάρκο, οι θέσεις και απόψεις σου όπως τις παρουσιάζεις είναι αναλυτικές και πλήρως τεκμηριωμένες. Ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να παρεκκλίνει η γνώμη μου σε αυτές επακριβώς.

Μερικές διευκρινίσεις μόνο ας κάνω δίνοντας και άλλες προεκτάσεις. Η φράση είμαι περήφανος για τους προγόνους μου σημαίνει ακριβώς πως είμαι περήφανος για τους άξιους και ενάρετους προγόνους που μου προσέφεραν θετικό έργο. Βλέπεις έχουμε μία αφαιρετικότητα εδώ. Επομένως είμαι κι εγώ περήφανος που γνώρισα μίλησα και πλησίασα άξιους ανθρώπους στην ζωή μου και στα αισθήματά μου δεν κάνω συμβιβασμούς και εκπτώσεις. Και ακόμα για όσους άκουσα διάβασα, έμαθα και με ενέπνευσαν. Και αυτό ισχύει για πολλούς άλλους ανθρώπους όχι μόνο Έλληνες. Μα για τους άξιους Έλληνες, ειδικά, ακόμη περισσότερο γιατί πρώτιστα μιλάω μία γλώσσα που έμαθα να λατρεύω. Περήφανοι δεν είμαστε δογματικά και για όλους άλλα μέσα από την ανάλυση, την σκέψη και την αποτίμηση όσων σπουδαίων μας έδωσαν απλόχερα.

Οι παρελάσεις, ναι, ήταν συχνότατα εργαλείο ολιγαρχικών και μη δημοκρατικών καθεστώτων και οι στρατοί το ίδιο αλλά σε ένα συμπέρασμα δεν φτάνουμε από παραδείγματα και απλές διαπιστώσεις (έστω και συχνές). Παρελάσεις υπήρχαν και υπάρχουν σε δημοκρατίες και στρατοί απελευθερωτικοί – γεμάτη είναι η ιστορία.

Για την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά είπες μεγάλη κουβέντα και συμφωνώ ότι συνεισέφεραν τόσοι σε αυτή και μαζί και οι Αρχαίοι Έλληνες και κάποιοι μεταγενέστεροί μας. Ας το δούμε πιο αντικειμενικά και ας μην εξιδανικεύουμε τους εαυτούς μας και υποβιβάζουμε του άλλους λαούς. Ας μην είμαστε δηλαδή Ελληνοκεντρικά μικρόψυχοι – το κάνουμε και αυτό είναι αλήθεια.

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο.

Dinos είπε...

Είναι προτιμότερο να πιστεύουμε σε κάτι (έστω ανόητο, τετριμμένο, χιλιοειπωμένο) που μας συνεγείρει και μας κάνει να αντέχουμε και να προχωράμε παρά να μην πιστεύουμε σε τίποτα.
Είναι προτιμότερο να "κλέβουμε" δόξα και τιμή από τους προγόνους, παρά να στρογγυλοκαθόμαστε στο μηδέν μας.
Είναι προτιμότερο να ακούμε προσεκτικά τί λέει ο άλλος και αν δεν το εκφράζει σωστά να παλεύουμε να καταλάβουμε τί θέλει να πει, παρά να μιλάμε εκφράζοντας μονίμως τα ήδη ειπωμένα.
Είναι προτιμότερο να έχουμε αφήσει να υπάρχει και κάτι πάνω από μας παρά να τα βλέπουμε όλους και όλα αφ' υψηλού.
Μου αρέσει εμένα τουλάχιστον (αν και διαφωνώ) να βλέπω ανθρώπους να συγκινούνται και να δακρύζουν στις παρελάσεις, να συνεπαίρνονται από τη δόξα και το μεγαλείο των προγόνων τους, να βιώνουν ως κάτι σημαντικό τις εθνικές επετείους. Γιατί αυτό δείχνει ότι υπάρχει ψυχή και συναίσθημα από πίσω. Τώρα,προς ποιά κατεύθυνση δε με απασχολεί την παρούσα φάση

museum είπε...

@ Dinos

Φίλε Ντίνο, χτύπησες διάνα στο συναίσθημα και τυχαίνει και το δικό μου πνεύμα εδώ να κινείται στο ίδιο μήκος κύματος: “ Γιατί δεν μπορεί, να πάρει, υπάρχει και λίγο συναίσθημα σε αυτό τον κόσμο …” Το δίλλημα λογική ή συναίσθημα δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά το συναίσθημα σημαίνει λογική και αισθήματα μαζί αλλιώς θα ήταν συγκίνηση. Ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μέσα από το συναίσθημα και να είσαι βέβαιος πως όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι που δάκρυσαν προχθές είχαν λογική και ήξεραν γιατί το κάνουν. Η απλή λογική, ο ορθολογισμός μπορεί να επαρκεί στις θετικές επιστήμες, όπως τα μαθηματικά, η φυσική, η χημεία ή η πληροφορική αλλά στις ανθρωπιστικές επιστήμες και στην απλή, καθημερινή, όντως ζωή δεν είναι τίποτα από μόνος του.

Σε μία εποχή εικονικών αισθήσεων ή στεγνών αισθημάτων, μια τέτοια απλόχερη προσφορά συναισθήματος είναι όχι μόνο καλοδεχούμενη αλλά μας ανακουφίζει κιόλας.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ απλά και μόνο , θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ , για την αφιέρωση .
Είναι για μένα τιμή , μια τόσο όμορφη ανάρτηση , να μου ... ανήκει κατά κάποιο τρόπο .
Και του χρόνου MUSEUM .
Μείνε , ετσι .

museum είπε...

@ silia

Αγαπητή Άννα, παρόλο που το θέμα των εθνικών εορτών ανέκαθεν με συνάρπαζε, ο τρόπος που και εσύ το παρουσίασες ήταν ένα ακόμα έναυσμα για μένα να γράψω. Πέρα από τη χαρά της αφιέρωσης σε εσένα, μου αρέσει που ως σκεπτόμενος, αξιόλογος άνθρωπος αντιμετωπίζεις με αγάπη και σεβασμό αυτές τις μέρες.

Να είμαστε καλά να γιορτάζουμε τις επετείους και τις μνήμες μας!