Παραπάνω από εφτά χρόνια έχουν περάσει όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια οικονομικής κρίσης στα μέρη μας. Στην αρχή πολλές εταιρείες ανακοίνωσαν στους εργαζομένους τους ότι οι υπερωρίες τους δεν θα πληρώνονται στο εξής. Ως αντιστάθμισμα, εξήγησαν πως θα ενθάρρυναν την μη εργασία μετά τη λήξη του κανονικού ωραρίου τους. Ανέφεραν πως σε περιπτώσεις που το επιτρέπει η δουλειά και τα projects που τρέχουν, θα γίνεται εισήγηση για να πληρώνονται οι υπερωρίες. Η συνέχεια περίπου τα διέψευσε όλα αυτά. Δεκάδες ώρες απλήρωτων υπερωριών -πώς να μην γίνουν όταν δεν το επιτρέπουν οι ανάγκες μίας δυναμικής αγοράς, γρήγορα αναπτυσσόμενης; Λίγες οι εξαιρέσεις συμφωνημένων πληρωμένων υπερωριών εκ των προτέρων.
Πριν προχωρήσω, ας ξεκαθαρίσω με ένα απλό μα απαραίτητο συλλογισμό. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη δουλειά μου στον ιδιωτικό τομέα, αγαπώ τη δουλειά μου που μου δίνει ψωμί χρόνια τώρα, να ζω και να απολαμβάνω, το εκτιμώ αρκούντως και δεν παραπονιέμαι. Αυτό δεν είναι ούτε λιβανιστήρι στους από πάνω ούτε τάχα φόβος αν είμαι αληθινός στις σκέψεις και τις εκφράσεις μου. Απλά θαρρώ πως και η κριτική κάποτε σε μερικά κακώς κείμενα της εργασίας μπορεί να είναι χρήσιμη, όταν έχει αιτιολογίες αλλιώς καταντά σκέτος κλαυθμός. Σπάνια ασχολήθηκα με τα συνδικαλιστικά των εργαζομένων. Δεν είναι λόγω αδιαφορίας για την καθημερινότητα αλλά περισσότερο επειδή δεν μπορούσα να ταυτιστώ εξ ολοκλήρου με τις παρατάξεις, να δηλώσω πιστός στις κατευθυντήριες γραμμές τους. Αλλά εδώ που έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, όπως και σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν, δεν χωρούν αποστασιοποιήσεις. Η στοιχειώδης ευαισθησία αξιώνει τη συμμετοχή στις αποφάσεις και τις δράσεις τους.
Τα επόμενα έτη, μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα τέθηκαν στο τραπέζι, με πρώτο το έτος συνταξιοδότησης και τα ασφαλιστικά ταμεία. Σιωπηρά, οι εισφορές στην ασφάλιση αυξάνονται και τα χρόνια εργασίας το ίδιο. Και ας λένε πως δεν έχει ανοίξει ακόμα η υπόθεση. Απεργίες και διαμαρτυρίες, δυναμική αντίσταση, πόσο καλύτερη; Φαίνεται πως τα πράγματα δυσκολεύουν.
Μια επόμενη κίνηση ήταν οι εθελούσιες έξοδοι από την εργασία, δηλαδή απολύσεις πιο κυριλέ, με κάποια ίσως παραπάνω χρήματα από τις νόμιμες αποζημιώσεις. Κύρια αιτία; το παγκόσμιο λέει περιβάλλον και το χαμηλότερο κόστος παραγωγής στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου. Έγινε και αυτό σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το περάσαμε, πάμ’ παρακάτω.
Ας σημειώσω εδώ πως, χρόνο με το χρόνο, οι αυξήσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα που ήταν κάπως παραπάνω από τα minimum των μισθολογικών κλιμάκων, βρίσκονταν τόσο κοντά στο μηδέν (και πάντως παρακάτω από τον πραγματικό πληθωρισμό), που η πληθώρα των εργαζομένων παρακαλούσε και προσέβλεπε στις διαιτησίες για την διαμόρφωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μπας και πάρει κανένα ψίχουλο παραπάνω. Σε όλα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι ήταν τόσο συνεπείς στο καθήκον τους με αποτέλεσμα οι βιομηχανίες και οι υπηρεσίες να εγκαθιδρύονται και να νιώθουν στιβαρές στο εγχώριο και διεθνές επιχειρηματικό πεδίο. Να ανακοινώνουν κύκλους εργασιών και κέρδη με πολλά μηδενικά στην κατάληξή τους.
Και ας φτάσουμε στο τελευταίο περιστατικό με την παγκόσμια οικονομική κρίση των τραπεζών. Η κατακλείδα: Οι εταιρείες ανακοινώνουν ανοιχτά και στα ίσια απολύσεις εργαζομένων. Χωρίς αισχύνη κι ευαισθησία, στεγνά, χωρίς ίχνος στυλ κι ευγένειας. Και ιδού το φιλοσοφικό ερώτημα. Και τι κάνει εδώ ο εργαζόμενος; Μία απάντηση θα ήταν ο καθένας να κοιτάει τους διπλανούς του και να σκέφτεται: «όχι δεν είμαι εγώ, είμαι καλύτερος» ή «μπα, εγώ δεν κινδυνεύω, ας δουλέψω μόνο, για αυτό και βρίσκομαι εδώ». Ή ακόμα να ψάχνει για κάτι άλλο, για μία νέα εργασία μακριά από αυτούς τους μπαμπούλες που μας απειλούν κάθε τρεις και λίγο. Και περίπου απαθής, λέω εγώ, να αφήσει την ροή των πραγμάτων να συνεχίσει. Υπάρχει και εκείνη η κατηγορία των αθεράπευτων φιλελεύθερων απόψεων που πιστεύει στις απολύσεις για την τόνωση του ανταγωνισμού. Μερικοί περίπου υιοθετούν την ξύλινη ατάκα ‘πλεονάζον προσωπικό’.
Η άλλη λύση βέβαια είναι μία και πολύ απλή: Απεργία. Δοκιμασμένη, πιστοποιημένη, μεστή, ευγενική, τίμια, κοινωνική, συναδελφική, πλήρως αιτιολογημένη. Και το πιο συχνό, ιδιαιτέρως αποτελεσματική. Όσο και αν δεν ασχολήθηκα μικρός με καταλήψεις, σχολικές και φοιτητικές διαμαρτυρίες και άλλα ‘επαναστατικά’, ένας αστός φιλήσυχος ήμουν, ψιλοσυντηρητικός, εδώ δεν χωρούν αστεϊσμοί. Η ελάχιστη αξιοπρέπεια, ο σεβασμός στον εαυτό μας και στα συν-αδέλφια μας (αυτή είναι η ετυμολογία της λέξης, μην ξεχνιόμαστε) απαιτούν συμμετοχή σε μία τέτοια δράση: την απεργία.
Με την άδεια του συναδέλφου μου ξεπατικώνω κάποια λόγια από την ανακοίνωση της παράταξής του που μου άρεσαν:
ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ
Γιατί επιµένουµε να υπερασπιζόµαστε το αύριο τούτης της χώρας, την ίδια
στιγµή που οι παραγωγικές της δυνατότητες εξοντώνονται, από
εκείνους που χρόνια τώρα προωθηθούν το µοντέλο του ανεξέλεγκτου
οργίου των παρασιτικών δραστηριοτήτων στην οικονοµία.
Γιατί επιµένουµε να υπερασπιζόµαστε το µέλλον της κοινωνίας µας, την ίδια
στιγµή που ετοιµάζονται να πατήσουν πάνω στο πτώµα της, για να
ξεπεράσουν την δική τους κρίση.
Γιατί, µέσα σε αυτή την κατάσταση, εµείς επιµένουµε να υπερασπιζόµαστε το
δικαίωµά µας σε µια αξιοπρεπή ζωή.
ΥΓ: Περί εργασίας και Πολιτισμού:
Είχα ακούσει πριν τρία χρόνια όταν κάποιος υποτιθέμενος επώνυμος φιλότεχνος και πολιτισμένος (γαμώ την επιστήμη μου) είπε για την ανάληψη πολιτιστικών εκδηλώσεων από την πόλη:
«Η πόλη σας είναι πράγματι σήμερα ένα πολιτιστικό κέντρο ενώ κάποτε η περιοχή ήταν γεμάτη από εργοστάσια και βιομηχανίες.»
Πως τα λες Καραγκιοζάκο. Αν δεν παράγει πολιτισμό η ζωντανή εργασία, ποιος τον παράγει; (Φίλοι μου, εδώ δεν έχει ανακωχές με τον καθωσπρεπισμό και τις συμβάσεις. Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται έτσι ακριβώς).
25 σχόλια:
Φίλε museum. Καλά μας τα λες, η απεργία είναι το μεγαλύτερο όπλο για τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Συμφωνώ και επαυξάνω για το θέμα της Τέχνης. Δεν νοείται τέχνη χωρίς εργασία.
Museum, sunhthws apoluseis kanoun oi etaireies me fthinousa poreia kai problhmata. H apergia se autes tis periptwseis den exei kanena apotelesma. Ti apotelesma tha eixe twra mia apergia sth General Motors? H etairia glitwnei kai kapoia merokamata pou den plhrwnei logw apergias....
O eksupnos ergazomenos anathewrei tis ektimhseis tou gia thn epagkelmatikh tou ekseliksh kai frontizei (an mporei) na metapidhsei se allh etairia me kaluteres prooptikes.
Oson afora tis uperwries, kanena stelexos me sxetika upshlh thesh den plhrwnetai tis epipleon wres. To ethsio bonus kai oi sxetika upshloteres apodoxes (thewretika toulaxiston) kaluptoun tis epipleon wres ergasias.
Θυμήθηκα διαβάζοντας το σημερινό άρθρο, τη κλασσική παλιά ελληνική ταινία "Ξύπνα Βασίλη" .
Όπου ο αριστερός στη ταινία Αλεξανδράκης, ένας σύγχρονος κουκουλοφόρος για να είμαστε επίκαιροι, με το που κερδίζει κάποια χρήματα, περνάει αυτόματα όχι μόνο υλικά , αλλά και συναισθηματικά στην άλλη όχθη.. Σαν γνήσιος οπαδός του ρητού "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ" , πιστεύω ότι όπως κατηγορούμε τις τράπεζες, τις κυβερνήσεις , το κεφάλαιο για την οικονομική κρίση, είμαι σίγουρος ότι η πλειονότητα των μισθωτών αν κάποια στιγμή άνοιγε δική της επιχείρηση η οποία εμφάνιζε μείωση κερδών , ή και έλλειμα, σίγουρα θα προέβαινε σε μείωση προσωπικού. Το ίδιο κατ' αναλογία κάνουν τόσες και τόσες εταιρείες και επιχειρήσεις παγκοσμίως. Ποιος φταίει βέβαια για όλα αυτά και ποιοι θησαυρίζουν πίσω από αυτή τη κρίση είναι άλλο θέμα που δεν γνωρίζω. Οι απεργίες δυστυχώς και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν κατάφεραν να ιδρώσουν κανενός το αυτί. Γνωρίζω ανθρώπους που απολύθηκαν από την εταιρεία μας οι οποίοι δεν κατέβηκαν στους δρόμους, δεν άνοιξαν κεφάλια, δεν σκότωσαν κανέναν ούτε έκαψαν περιουσίες. Αντίθετα, κινήθηκαν , δραστηριοποιήθηκαν και βρήκαν νέα δουλειά. Με δυσκολίες βέβαια και με αγώνα. Σίγουρα όμως δεν αφέθηκαν στο ρεύμα της ανημπόριας, της γκρίνιας και του παράπονου που έχει κάθε απολυμένος.. Ξέρω ότι αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι η απεργία, οι φωνές, οι ντουντούκες, ο κάθε λογής διάλογος-διαμάχη με τους εργοδότες. Κι αυτή η πλευρά έχει τα δίκαιά της και το μερτικό της στη σημερινή κατάσταση. Ποια πλευρά προτιμάμε να ακολουθήσουμε είναι αποτέλεσμα της δικής μας αποκλειστικά ψυχοσύνθεσης και των δικών μας υλικών και ψυχικών εφοδίων που η οικογένεια, οι γονείς, το περιβάλλον το ίδιο, μάς εχουν κληροδοτήσει..
Το άρθρο σου Museum είναι Φοβερά Δυναμικό.Με ξεσήκωσε για την απεργία της Τετάρτης που συνήθως εγώ,σπάνια απεργώ.Είτε όταν εργάζεσαι γιατί η λέξη δουλειά δεν μου αρέσει,θυμίζει δουλεία-λες και δεν είναι-στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα, οι εργαζόμενοι πρέπει επιτέλους να ξεσηκωθούν.Δεν συμφωνώ με το κάψιμο περουσιών μισθοσυντήρητων ανθρώπων.Άραγε γιατί δεν πηγαίνουν στα Βόρεια και Νότια προάστεια της Αθήνας για να "κάψουν"το κεφάλαιο, την εξουσία?
Όσο για τον φιλότεχνο-πολιτισμένο,χρειάζεται να μάθει πως τα τείχη της Ακρόπολης τα έκτισαν οι δούλοι,για να θέλει να λέγεται αυτός σήμερα πολιτισμένος.
«Η πόλη σας είναι πράγματι σήμερα ένα πολιτιστικό κέντρο ενώ κάποτε η περιοχή ήταν γεμάτη από εργοστάσια και βιομηχανίες.»
Φίλε Μ. εγώ εδώ "έλιωσα".
Θα προτιμούσα να είχαμε περισσότερες φάμπρικες για να έχει ο κόσμος δουλειά και ψωμί, από τα πολιτιστικά κέντρα (του κώλου τα εννιάμερα όπως έλεγε και η αείμνηστη γιαγιά μου)
Το άρθρο σου επίκαιρο και οι προβληματισμοί σου άκρως ανθρώπινοι.
Δεν θα σχολιάσω ,γιατί λίγο - πολύ κατάλαβες τι ανάρχα γίνομαι στα κακώς κείμενα.
Θα παρακολουθήσω όμως τον διάλογο που θα κάνετε στα σχόλια ανελλιπώς.
την καληνύχτα μου...
@ Kostas
Αγαπητέ Κώστα, συμφωνούμε εδώ, τι άλλο να σου πω. Απλά αν μην μένουμε στα λόγια κα να προχωράμε σε πράξεις, δεν υπονοώ κάτι απλά το υπενθυμίζω.
@ Thanasis
Φίλε Θανάση, γνωρίζω τις απόψεις σου, το ξέρεις ότι τις σέβομαι. Θα μου επιτρέψεις όμως να κάνω κάποιες παρατηρήσεις.
Όπως λες ό έξυπνος εργαζόμενος κάνει κάποιες κινήσεις. Το αν μπορεί είναι το ζητούμενο. Γιατί πάντα η αγορά δεν είναι ατέλειωτη ώστε να κάνουμε τις κινήσεις μας, να μην νοιαζόμαστε τι συμβαίνει εκεί που δουλεύουμε. Ειδικά στην Ελλάδα και στην περιφέρεια ή αγορά είναι αρκετά στενή.
Όσο για τις υπερωρίες και τους μισθούς, οι εποχές των παχιών αγελάδων έχουν περάσει, στις πλείστες των περιπτώσεων, ανεπιστρεπτί. Η κάθε επιπλέον εργατοώρα είναι πολύτιμη. Πολλοί κάνουν και δεύτερη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα. Καλά τα λες αλλά για έναν περίπου ιδανικό κόσμο στελεχών και όχι για απλούς εργαζομένους.
@ DSK
Αγαπητέ φίλε DSK, έχει έναν ειρμό η σκέψη σου αλλά για να μην συγχέουμε κάποια πράγματα διάβασε παρακάτω:
Άλλο οι αριστεροί ή οι κεντρώοι ή δεξιοί και άλλοι οι κουκουλοφόροι. Ας μην τους χαρακτηρίσω αυτούς εδώ, δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Αναφέρεις ένα περιστατικό εδώ μεμονωμένο με την ταινία και ακραίο, που δεν εκφράζει τους πολλούς. Πολλοί εργατοπατέρες ναι, έχουν αλλοτριωθεί με τον πλουτισμό και την εξουσία, μην τους βάζουμε όμως όλους στο ίδιο καζάνι. Ο απλός εργαζόμενος είναι διαφορετικό πράγμα.
Επίσης όσοι απεργούν, δεν τα σπάνε, γιατί διαδηλώνουν ειρηνικά., αυτό έκαναν και κάνουν πάντοτε. Υπερασπίζονται την εργασία τους, τον καθημερινό τους μόχθο για μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν εκλυπαρούν ούτε κλαίνε ή κρύβονται. Και οι απεργίες, αν κάνεις μία απλή ανάγνωση της ιστορίας (ούτε καν ανάλυση) έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές. Και γενικότερα η μαζική δράση και διαμαρτυρία, η στάση ζωής των πολλών για μία καλή επιδίωξη.
Σε αυτό που λες ότι τα πάντα είναι σχετικά, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Αρκετά είναι σχετικά μα υπάρχουν και κάποια θεμελιώδη που ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, πώς να το κάνουμε; Όταν απολύεται ο διπλανός σου οφείλεις κάπως να αντιδράσεις και λέω εγώ (και οι πολλοί) να απεργήσεις, μια ελάχιστη διαμαρτυρία. Είναι η ελάχιστη αξιοπρέπεια που μας έμεινε, έστω και αν ο ορθολογισμός θα έλεγε πως έτσι δεν επιτυγχάνεται τίποτα (που δεν το πιστεύω).
Καλή σου μέρα.
@ efi
Έφη, καλά θα κάνεις και να απεργήσεις ΑΛΗΘΙΝΑ αύριο μαζί μας. Ποτέ δεν είναι αργά για δράσεις και ευαισθητοποίηση, βγάλε το από μέσα σου, βλέπω ότι το έχεις.
Η δουλειά ναι, είναι μία περίεργη λέξη, η εργασία είναι πιο εύηχη αλλά και η δουλειά είναι πιο ταπεινή και ανθρώπινη. Και μην ξεχνάς την λέξη συνάδελφος, σπουδαία λέξη.
Οι δούλοι ήταν οι σύγχρονοι εργάτες μόνο που οι σημερινοί με τις ομαδικές τους δράσεις δες πόσα παραπάνω έχουν καταφέρει. Εδώ θα κωλώσουν στα εύκολα;
Καλή σου μέρα.
@ panagiota
Φίλη μου Παναγιώτα,
Αν και με τα γεγονότα των κουκουλοφόρων έχω αρρωστήσει, οι ‘ανάρχες’ μου αρέσουν κατά τα άλλα. Σε θέλω να μιλάς ανοιχτά, δεν είπες δα και τίποτε κακό.
Ο πολιτισμός παράγεται βασικά από τις ομαδικές δράσεις των πολλών ή λιγότερων και η εργασία είναι βασική του μορφή. Και από ατομικές προσπάθειες καμιά φορά, η ομάδα δεν είναι πανάκεια, δεν μπορεί να συνθλίβει την διαφορετικότητα και την υπόσταση του ατόμου. Για αυτά τα κενά αέρος (προσδεθείτε στις ζώνες σας) που ‘ρυπαίνουν’ τις εκθέσεις και άλλα σχετικά, έχω ξαναγράψει, γνωστές οι απόψεις μου.
Θα ήθελα να συμπληρώσω για την απεργία πως πέρα από ορθολογικές απόψεις, μαθηματικούς υπολογισμούς και άλλα μεγέθη, δεν μπορεί, διάολε, υπάρχει και λίγο συναίσθημα σε αυτόν τον κόσμο. Ακόμα κι έτσι όμως, που σταματάει ο ορθολογισμός; Πουθενά. Γιατί υποθετικά να μην είναι οι επιχειρήσεις ευχαριστημένες με μισθούς των 100 ή 200 ευρώ; Ή και παρακάτω;
Καλημέρα και φιλιά.
Αγαπητέ μου museum , υπάρχουν πράγματα που όπως λές ΔΕΝ είναι σχετικά , αλλά είναι έτσι γιατί έτσι είναι. Η Δημοκρατία ας πούμε είναι αυτη που είναι και ο ορισμός της σαν ένοια δεν επιδέχεται καμμίας σχετικότητας. Το πώς όμως αντιλαμβάνομαι εγώ τη δημοκρατία είναι απολύτως σχετικό. Η απεργία ομοίως είναι αυτη που είναι και δεν επιδέχεται πολλών και σχετικών ερμηνειών. ΤΟ πώς την αντιλαμβάνομαι όμως εγώ την απεργία είναι επίσης διαφορετικό από το πώς εσύ την αντιλαμβάνεσαι. Εγώ λοιπόν δεν πάω στο γραφείο μου, κατεβαίνω στη Πανεπιστημίου και παράλληλα κλείνω και το δρόμο αγανακτώντας όλους τους δύσμοιρους οδηγούς. Εσύ πιο πολιτισμένος, απεργείς , αλλά κάθεσαι στο πεζοδρόμιο και δεν ενοχλείς κανέναν. Εγώ διαδηλώνω και τα σπάω, εσύ διαδηλώνεις ειρηνικά. Αυτό ενοώ λοιπόν σχετικότητα. Όπως επίσης είναι απολύτως σχετικό αυτό που είπες ότι "οι ανάρχες σου αρέσουν κατά τα άλλα" . Αυτές οι 3 λέξεις " κατά τα άλλα" , είναι ορισμός της θεωρίας της σχετικότητας. Ποια άλλα museum ?
Παραθέτω τα ακόλουθα από site προσκείμενο στο ΑΚΕ (Aναρχική Κομμουνιστική Ένωση)
" Αντιμετώπισε τον αναρχισμό σαν μία προσωπική προσέγγιση στη ζωή. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει να σκέφτεσαι μόνος σου αντί να ακολουθείς τυφλά. Σημαίνει να απορρίπτεις την ιεραρχία, να αρνείσαι να δεχτείς την εξουσία κάθε έθνους ή νόμου. Σημαίνει να αμφισβητείς τα άτομα που ισχυρίζονται ότι έχουν εξουσία πάνω σε άλλα άτομα. Και, κυρίως, σημαίνει να αρνείσαι να μεταθέτεις τη δικιά σου ευθύνη στα χέρια άλλων. Σημαίνει να απαιτείς το δικαίωμα να επιλέξεις εσύ το πεπρωμένο σου."
Μια χαρά μέχρις εδώ φίλε καλέ museum. Κι εγώ μαζί τους. Όπως αντίστοιχα, και αν καταγράψουμε εδώ ορισμούς της δημοκρατίας και τι αυτή συνεπάγεται, πάλι θα βρούμε εκατοντάδες λήμματα, ορισμούς και εκφράσεις της που όλοι θα λατρέψουμε.. Είσαι ευτυχισμένος εσύ από τη δημοκρατία που έχουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα τη χώρα που τη δημιούργησε ? Από τη Δημοκρατία των Εγγλέζων ή μήπως των Αμερικάνων ?
Θα ήθελες από την άλλη την παντελή έλλειψη κυβερνητικού μηχανισμού στο τόπο σου ? Κι εγώ θα ήθελα για μερικά δευτερόλεπτα ίσως. Γιατί μετά το χάος που θα επικρατούσε θα σε κύκλωνε και θα σε έτρωγε σαν άγριο θηρίο. Εχθές, τα σπάγανε οι αλήτες, και κάποιοι άλλοι ευγενείς δημοκρατικοί πολίτες, έκλεβαν από τα μαγαζιά των δύσμοιρων εμπόρων ρολόγια και ππαπούτσια. Κι εγώ γουστάρω να μην έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου, και ειδικά εσύ Museum γνωρίζεις την αναφυλαξία που παθαίνω όταν κάποιος με διατάζει και με κατευθύνει. Πιστεύω λοιπόν ότι τα τελευταία 30-40 χρόνια οι ιδεολογίες πέθαναν και όσοι τις έχουν ακόμα είναι οι ζηλευτές και φωτεινότατες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.. Δεν γνωρίζω γιατι συνέβη αυτό, απλά πιστεύω ότι είναι η πικρή αλήθεια. Ούτε έχω την όρεξη δυστυχώς και την ικανότητα να μπορέσω να κάνω κάποια μικρή έστω αλλαγή. Γιατί ωραία τα λέμε εδώ από το Blog, την ώρα της κρίσης όμως, την ώρα των εκλογών ας πούμε, πάλι τους ίδιους απατεώνες θα ψηφίσουμε, επειδή έχουμε το γνωστό στο κόμμα εκείνο το μεγάλο που θα κανονίσει να μην απολυθούμε..
Κι ας πιστεύουμε μέσα μας ότι θα ήταν καλύτερα να ψηφίζαμε τον άλλον που γουστάρουμε τις ιδέες του, αλλά λέμε " σιγά μωρέ, χαμένη ψηφος.."
Εμπρός λοιπόν παιδιά , ρίξτε την εξουσία σήμερα με τις πορείες και τις διαδηλώσεις, καλλιεργείστε το κλίμα της αλλαγής εξουσίας και κυβέρνησης..
Άλλωστε 50 χρόνια τώρα , οι 2 οικογένειες μας κυβερνούν. 2 ονόματα ανάμεσα στα εκατομμύρια των Ελλήνων είναι αυτά που ο Θεός επέλεξε να κυβερνούν την Ελλάδα.. Λυπάμαι γιατί τόσα σπασμένα μαγαζιά αυτοκίνητα και περιουσίες χαμένες ( τη δολοφονία του 15χρονου αγγέλου, φυσικά και δεν την αγγίζω, είναι μια τραγωδία που δεν πρέπει κανείς να τη καπηλεύεται) , λυπάμαι γιατι η αναστάτωση αυτή που βιώνουμε τα τελευταία 24ωρα, στο μόνο που δυστυχώς οδηγεί είναι στην εναλλαγή της εξούσίας μεταξύ τους..
Δεν νομίζω να είμαστε όλοι μας τόσο αφελείς να πιστεύουμε ότι ο λαός ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις είτε στην Ελλάδα είτε παγκόσμια.
Ο λαός ή τα "κάποια" κέντρα αποφάσεων κανονίζουν την τύχη μας, όπως για παγκόσμια ανεργία, κ.α.?
Πως έχουμε διαβάσει για τα επόμενα 3 χρόνια ποιoς θα κυβερνήσει και μετά ποια γυναίκα πρωθυπουργό θα έχουμε??
@ DSK
Φίλε μου DSK,
Πας πολύ μακριά την βαλίτσα. Δεν θα ήθελα να μπω σε αυτή την συζήτηση για τα πολιτικά, δεν θα το ήθελα. Μπορείς βέβαια κι εσύ και ο καθένας να εκφράζει την γνώμη του αφού είναι σε κόσμια πλαίσια. Όπως θα διάβασες στο κυρίως κείμενό μου, δεν υπήρξα, ούτε ανήκω σε κανέναν γιατί δεν μπορώ να μείνω πιστός στις κατευθυντήριες γραμμές τους. Δεν σημαίνει αυτό βέβαια ότι όσοι ασχολούνται κακώς το κάνουν. Το κείμενο του ΑΚΕ που προσαρτάς δεν το κοίταξα καν.
Όσο για την φίλη μου την Παναγιώτα, λέγοντας αυτό, απλά της εξέφρασα την εκτίμηση και τη φιλία μου, και ότι οι απόψεις της είναι σημαντικές, αυτό ήταν το νόημα, μη δίνουμε άλλες προεκτάσεις.
Στα σχετικά της απεργίας, ο καθένας δρα ανάλογα με την καρδιά του και το πώς νιώθει και νομίζει ότι είναι το σωστό. Σε όλες τις απεργίες δεν συμμετέχω, σε εκείνες όμως που νιώθω ότι ο συν-αδελφός μου είναι ‘άρρωστος’ και χρήζει βοήθειας, αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να πω ναι, καλώς έχει, να μείνω αμέτοχος. Ο καθένας ας δρα όπως δρα δεν θα το σχολιάσω, δικαίωμά του. Αφού νιώθει καλά με τον εαυτό του. Δεν θα υποδείξω το σωστό σε κανέναν, σέβομαι την ελευθερία του καθενός να επιλέξει όπως νομίζει.
Στα περί σχετικότητας και πάλι να μην το συγχέουμε καθαρά με την πολιτική. Στον κόσμο των ιδεών υπάρχουν οικουμενικές αλήθειες ή αξιώματα, πάνω τους έχουμε θεωρίες και ερμηνείες.
Για να κλείσω με αυτό που λες για:
“ Πιστεύω λοιπόν ότι τα τελευταία 30-40 χρόνια οι ιδεολογίες πέθαναν και όσοι τις έχουν ακόμα είναι οι ζηλευτές και φωτεινότατες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.. “
Να σου πω να μην απογοητεύεσαι. Υπάρχουν ιδέες εκεί έξω, τόσες μα τόσες πολλές. Δράσεις χρειάζονται και θάρρος για να τις υλοποιήσουμε για το καλό όλων μας. Αισιοδοξία.
Καλό σου βράδυ.
@ DSK
Να συμπληρώσω για την φίλη μου την Παναγιώτα, που είπα οι ‘ανάρχες’ μου αρέσουν κατά τα άλλα. Έτσι για να μην μπερδευτεί κανείς.
@ efi
Έφη, είναι σεβαστή η άποψή σου, έχω όμως μεσάνυχτα από αυτά. Εγώ ξέρω για Κέντρα Ελευθέρων σπουδών που θέλουνε να γίνουν Πανεπιστήμια. :-) Επίσης ξέρω για την Μασονική στοά του μπάσκετ που είμαι εκλεκτός της μέλος. Ξενυχτάω και μελετώ ένα σχέδιο για τον απογαλακτισμό από την μαμά ΟΠΑΠ για την ανεξάρτητη διαχείριση του τζόγου του!
Καλό σου βράδυ.
Κατ' αρχάς να καταθέσω τη βαθιά θλίψη μου για το παληκαράκι που δολοφονήθηκε άδικα από ένα θερμόαιμο μαλάκα. Όμως η τροχιά της σφαίρας ΞΕΚΊΝΗΣΕ από το όπλο ενός και ΚΑΤΕΛΗΞΕ στην καρδιά άλλου. Πώς γίνεται τώρα αυτή η σφαίρα να έχει τόσους χιλιάδες πατεράδες και να έπληξε τόσα εκατομμύρια άτομα και ιδέες πραγματικά αδυνατώ να το συλλάβω.
Κάποιοι λοιπόν μιλάνε για πυροδότηση της δυσαρέσκειας του κόσμου που σιγόβραζε (πολιτικά σκάνδαλα, ανεργία, υπέρογκη έκθεση των πολιτών στις Τράπεζες, φτώχεια). Μάλιστα. Αυτό όμως ακριβώς είναι το ζήτημα. Άλλα γίνονται και άλλα βλέπουμε. Αυτά που γίνονται δεν τα θέλουμε (όταν τα βλέπουμε). Αυτά που θέλουμε δεν γίνονται. Τελικά όμως λόγω των ανειλικρινών, άβουλων και υποταγμένων στη έννοια του πολιτικού κόστους κυβερνήσεων πολλά από αυτά που θέλουμε (και τα πιο παράλογα) ή γίνονται ή δεν αποκλείεται κάποτε να γίνουν.
Κάτω λοιπόν από αυτό το πλαίσιο λειτουργεί και η κάθε απεργία και η κάθε διεκδίκηση. Ζητάμε πολλά (έτσι χωρίς σκέψη, λογική, στηριζόμενοι στο θυμικό) για να πάρουμε αρκετά. Στο συγκεκριμένο λοιπόν περιβάλλον που ζούμε αν διεκδικείς είναι σίγουρο ότι κάτι θα πάρεις. Άρα είναι βλακεία να μην απεργείς συχνά. Βέβαια τα περιθώρια έχουν στενέψει. Αλλά η νοοτροπία αυτή (λόγω των παλιότερων επιτυχιών) παραμένει.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι το εξής: Κάποτε πρέπει να ξαναανακαλύψουμε σε τούτο τον τόπο την κοινή λογική. Να επαναπροσδιορίσουμε αρκετά συστατικά στοιχεία της ζωής μας. Να επαναστατήσουμε ενάντια στα έσω μας, να καταστρέψουμε ότι μας πάει πίσω, να συναισθανθούμε πόσο σημαντικό είναι να είμαστε μέλος μιας κοινωνίας.
Ο εχθρός δεν είναι απέναντί μας. Είναι μέσα μας.
κ.Άγνωστε-η,Ξέρεις πόσοι αστυνομικοί που τους πληρώνουμε εμείς,¨προστατεύουν" την ελίτ των επιχειρηματιών και δημοσιογράφων από τους "κακούς ανθρώπους"?
Που ξέρεις αν και τη μάνα του αδικοχαμένου παιδιού δεν την "προστάτευε"κανένας αστυνομικός, αφού ανήκει και αυτή στην ελίτ?
Ξέρεις πόσοι συνδικαλιστές στο δημόσιο τομέα παίρνουν τις καλύτερες θέσεις εργασίας και προσπαθούν με τον ένα ή άλλο τρόπο να βάλουν τα παιδιά τους στο δημόσιο?
Ξέρεις πόσοι συνδικαλιστές αύριο θα πάρουν αναρρωτική άδεια?Κάνε ένα γκάλοπ στις δημόσιες υπηρεσίες σε προκαλώ.
Παλιά ο λαός είχε ιδέες, οράματα,αγωνιζόντουσαν για ψωμί, παιδεία, ελευθερία.Οικονομικά και μη σκάνδαλα πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν ,αυτό δείχνει η ιστορία.
Δυστυχώς οράματα δεν έχουμε σήμερα. Δεν μας αφήνουν να ονειρευόμαστε.Μας κόβουν τα φτερά πριν καν πετάξουμε.Θέλουμε ηγέτες και δεν υπάρχουν.
Καλό Ξημέρωμα!
Φίλε Τhanasis. Μην είσαι τόσο σκληρός.
1)Υπάρχουν εταιρίες, οι οποίες είτε αντιμετωπίζουν μια αρνητική συγκυρία, είτε έχουν κάποια άλλα προβλήματα. Είναι όμως υγιείς. Δεν πρέπει να βοηθηθούν, αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα?
2) Υπάρχουν άνθρωποι ηλικιωμένοι, κοντά στη σύνταξη, με μειωμένα προσόντα και χιλιάδες προβλήματα που δεν τους επιτρέπουν ούτε κατ' ελάχιστο να είναι ευέλικτοι και εργασιακά κινητικοί. Θα πρέπει αυτούς να τους αφήσουμε στο έλεος του Κυρίου;
3) ο φίλος μuseum δε μιλά για υπερωρίες στελεχών. Το να μη δίνονται υπερωρίες σε εργαζόμενους μέσου επιπέδου, είναι συμπεριφορά προς σκλάβο. Σα να του λέει η εταιρία :"Δούλευε ρε , δούλευε, υποχρεωμένος είσαι. Αυτό που κάνεις στον κανονικό χρόνο εργασίας σου δε μου φτάνει"
Φίλη efi. Παλιότερα έλειπαν βασικά και απαραίτητα πράγματα από την κοινωνία. Η ελευθερία, η παιδεία (οποιαδήποτε), το ψωμί ήταν ζητούμενα, οπότε ο κόσμος ήταν "υποχρεωμένος" να κατεβαίνει στους δρόμους και να διαδηλώνει γι' αυτά. Σήμερα αυτά είναι δεδομένα για το μεγαλύτερο κομμάτι του Ελληνικού λαού. Οπότε αυτό που αποτελεί "ανάγκη" για τους περισσότερους σήμερα είναι το "ευ ζην". Αυτό όμως είναι υποκειμενικό και καμία πρόταση δεν μπορεί να συνεγείρει όλο τον κόσμο.
Σίγουρα όμως υπάρχουν και πολλοί που τα φέρνουν δύσκολα πέρα, οι οποίοι στερούνται και τα βασικά. Κάποιοι από αυτούς έχουν περιέλθει σε αυτή την κατάσταση λόγω απληστίας, λόγω του ότι οι σειρήνες του καταναλωτισμού τους τρύπησαν τ' αυτιά. Ένα μεγάλο κομμάτι είναι πάρα πολλοί νέοι, οι οποίοι όμως βρίσκουν βοήθεια από τους γονείς τους, την προηγούμενη γενιά η οποία ΕΦΑΓΕ καλά τα προηγούμενα 20-25 χρόνια και η οποία είναι και μια σημαντική αιτία για τα ζόρια του σήμερα. Παχυλοί (σχετικά μισθοί ), συνεχείς διεκδικήσεις, ελάχιστη παραγωγικότητα, γενναία εφάπαξ και πλουσιοπάροχες συντάξεις. Για τα παιδιά λοιπόν αυτά φταίει η προηγούμενη γενιά, οπότε ας πληρώσει. Υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι, το οποίο πρέπει η κοινωνία να στέρξει.
Ανώνυμε-η,Γράφεις για την προηγούμενη γενιά, τη γενιά του Πολυτεχνείου, που εκμεταλλεύτηκαν το όνομα και την κατάσταση και έχουν τώρα τους παχυλούς μισθούς, εφάπαξ, κλπ. Ναι συμφωνώ.
Ναι υπάρχουν και άλλοι που δεν εκμεταλλεύτηκαν τότε, το όνομα του Πολυτεχνείου και προσπαθούν να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους.
Είχα ένα συμφοιτητή,τον Μ., που έριχνε βόμβες μολώτωφ,μέγας αναρχικός, ένα φτωχόπαιδο.Παντρεύτηκε μια πλουσιοκόρη στην Εκάλη και δεν μιλάει ούτε καν αναγνωρίζει τους συμφοιτητές του,τους θεωρεί παρακατιανούς, ως προς το χρήμα! Όλοι οι συμφοιτητές του,μιλάμε πλέον γιαυτόν για την τεράστια και τρομερή αλλαγή στη συμπεριφορά του.
Κατηγορούμε τους αστυνομικούς,που τη στιγμή αυτή θα διαβάζουν χιλιάδες παιδιά που θα θέλουν να μπουν στη σχολή της Αστυνομίας, για να έχουν το σίγουρο μισθό και μάλιστα πολλά από αυτά τα παιδιά,είναι τα ίδια παιδιά που χτες έριχναν πέτρες εναντίων των αστυνομικών.
Υπάρχει μεγάλη φτώχεια στην Ελλάδα, ας είναι καλά η ελληνική οικογένεια που υπάρχει ακόμη ευτυχώς και δεν φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο η φτώχεια.
Δείξε μου Οράματα, Ηγέτες ικανούς να διοικούν και όχι να διοικούνται και ο λαός θα ακολουθήσει.
προς τη φίλη Εφη.
Αυτό ακριβλως ενοώ Εφη , φυσικά συμφωνώ μαζί σου. Κέντρα ισχυρά που ποτέ δεν θα μάθουμε, κατευθύνουν τις τρέχουσες καταστάσεις, τις ιδεολογίες , τις εσωτερικές συγκρούσεις με εκτελεστές τους απλούς πολίτες της κάθε χώρας.
Καλημέρα σε όλους τους φίλους σχολιαστές μου! Αλλά και στους αναγνώστες - επισκέπτες του μπλογκ που δεν σχολίασαν. Χαίρομαι που η ανάρτησή μου έδωσε ερεθίσματα για σκέψεις και προβληματισμό. Και όλα αυτά κινούμενοι στα σωστά όρια χωρίς προσωπικές αιχμές και παρεκκλίσεις.
Ας συμφωνήσω με το πρώτο σχόλιο του Ανώνυμου, στην πλειονότητα των απόψεών του, που διατηρεί και αυτός την ιδιωτικότητα της απόκρυψης του ονόματός του όπως άλλωστε κι εγώ πίσω από μουσεία και άλλα καλλιτεχνικά.
Όσο αφορά τα ξένα κέντρα, δεν τα πολυπιστεύω κυρίως γιατί σοβαροί ή ακραίοι ισχυρισμοί θέλουν και εξαιρετικές αποδείξεις, που δεν τις βλέπω.
Σας χαιρετώ και πιστεύω και στα επόμενα θέματα να δείξουμε ευαισθησία και ενδιαφέρον.
Museum,οι αείμνηστοι Καραμανλής, Παπανδρέου, Φλωράκης(τους έγραψα αλφαβητικά)είπαν, όπως και οι νέοι αρχηγοί των κομμάτων, υποστηρίξαν και υποστηρίζουν πως υπάρχουν Ξένα Κέντρα Αποφάσεων που επεμβαίνουν στις κυβερνήσεις.
Παρόλα αυτά, καλά να είμαστε, περιμένουμε μεγάλο τραπέζι που θα κάνεις (λόγω προσεχών πολιτικών εξελίξεων) σε όσους έχουν τις απόψεις μας!
Αγαπητοί Efi, Μ.,και υπόλοιποι
Θα με καλέσετε στο τραπέζι??
Ασπάζομαι τις ιδέες σας αλλά χαμένη ψήφο ρίχνω εδώ και χρόνια! Με κάνει όμως να τα πηγαίνω καλά με τον εαυτό μου και δεν έχω λόγο για να βρίζω όταν ακούω τα αποτελέσματα των εκλογών...
Αγαπητή Παναγιώτα,φυσικά και είσαι καλεσμένη στο μεγάλο τραπέζι και το ρωτάς?
Μου αρέσουν οι εκλογές για το τσετσερλέ που γίνεται!
Σου στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Δημοσίευση σχολίου