Κι επειδή μερίδα του τύπου - ήταν ελάχιστοι, αλλά υπήρχαν - έκαναν υπόνοιες ότι ήσουν ψυχρός επαγγελματίας και κενός συναισθημάτων (αν είναι ποτέ δυνατόν!), να τους θυμίσω: - Τον Μάρτη του 85 όταν έπαιξες με σπασμένο αντίχειρα μέσα στο Βαρέζε και σκόραρες και 19 πόντους.
- Την προσφορά που έκανες στους συμμαθητές των αδικοχαμένων παιδιών από το Μακρυχώρι Ημαθίας (στη καταραμένη στιγμή στα Τέμπη τον Μάιο του 2003). Κανείς δεν ήθελες να το μάθει, μόνο που ανακάλυψε την επιστολή ένας δημοσιογράφος.
- Την μεγαλοσύνη σου όταν ποτέ δεν βγήκες να μιλήσεις εναντίον κανενός ακόμα και όταν δίκαια ένιωθες πικραμένος.
- Πως ποτέ δεν μίλησες για τον εαυτό σου παρόλο που ήξερες ότι ήσουν παρασάγγας ο κορυφαίος όλων. Πάντα σεμνός στις δηλώσεις σου, με το βλέμμα χαμηλά.
Κάποιοι, κάποτε, μας καταφέρθηκαν ότι είμαστε δογματικοί μαζί του. Ασφαλώς και είμαστε αλλά κι εσείς εκεί κάτω, ακούτε; Μία από τα ίδια. Αφού όλοι τον λατρεύουμε σαν Θεό, είναι θρησκεία, δόγμα, παραδεχθείτε το. Έτσι απλά χωρίς εξήγηση, το αποδέχεσαι με την θέλησή σου. Εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε, όσες συζητήσεις έχω κάνει με πολύ κόσμο εκεί έξω που έχει δει το Νικ να αγωνίζεται, το 90% τουλάχιστον έχει πει ότι ο Γκάλης είναι ο ‘Θεός’ του μπάσκετ!
Κι επειδή πολλοί μιλούν για άλλους παίκτες με πιθανόν περισσότερους ομαδικούς τίτλους, να αναφέρω ότι η αξία ενός παίκτη και ενός ατόμου γενικότερα σε οποιονδήποτε χώρο δεν είναι αλγεβρικό άθροισμα τίτλων, συμμετοχών και αριθμών. Είναι μία ποιοτική σύνθεση του έργου του καθενός και μία ανάλυση ειδικών και μη που ήταν, λιγότερο ή περισσότερο, αποδέκτες των επιτευγμάτων του. Αλλά και του απλού κόσμου που τον έχει αποθεώσει.
Να μην ξεχάσουμε πως στις 12 Σεπτεμβρίου 2007, το όνομα του Νίκου Γκάλη ήταν από τα πρώτα (μέσα στην εικοσαμελή ‘πρώτη τάξη’ του 2007) που γράφτηκαν στο Μουσείο της Δόξας (Hall of Fame) της Μαδρίτης μαζί με άλλα με άλλα «ιερά τέρατα» του παγκόσμιου μπάσκετ.
Είπαν για το Νίκο Γκάλη:- Αυτός ο άνθρωπος είναι τρομερός. Έχει κατορθώσει να καταργήσει τους νόμους της βαρύτητας.
Κώστας Μουρούζης (παλαίμαχος προπονητής)
- Του σφίγγω δημόσια το χέρι. Για μένα ο Νικ είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Του 2000.
Αλεξάντερ Γκομέλσκι, 1987 (προπονητής Σοβιετικής Ένωσης)
- Κατά τη γνώμη μου ο Γκάλης είναι σε θέση να βάλει καλάθι όπως θέλει. Ότι και αν κάνει ο αντίπαλος του είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Γιατί ο Γκάλης έχει πάρει πάντα την απόφαση του να σκοράρει. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, ελάχιστες φορές δε βρίσκει το στόχο.
Άρβιντας Σαμπόνις, 1989 (παλαίμαχος Λιθουανός μπασκετμπολίστας)
- Βρήκα το τρόπο να σταματήσω το Γκάλη! Θα τον κλειδώσουμε στο ξενοδοχείο για να μην έρθει στο γήπεδο.
Ρούουντ Χαρεβάαϊν (προπονητής Εθνικής Ολλανδίας)
- Δεν περίμενα να βρω έναν τόσο σπουδαίο παίκτη στην Ευρώπη.
Μάικλ Τζόρνταν (Ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών)
- Ο Γκάλης έχει τόσες επιλογές, που ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις!
Σάντρο Γκάμπα (προπονητής Εθνικής Ιταλίας)
- Θα ήθελα πολύ να έπαιζα στην ίδια ομάδα μαζί του. Να του δίνω τη μπάλα και να σκοράρει!
Ντράζεν Πέτροβιτς (Κροάτης μπασκετμπολίστας, 1964-1993)
- Τον θαυμάζω γιατί είναι έξοχος παίκτης. Σε ατομικό επίπεδο και στο ένας εναντίον ενός δεν έχει αντίπαλο στην Ευρώπη. Ποτέ δεν περίμενα ότι ένας παίχτης … θα χόρευε μόνος του ολόκληρη την εθνική ομάδα της Σ. Ένωσης.
Σεργκέι Μπέλοφ (παλαίμαχος Ρώσος μπασκετμπολίστας)
- Όλη τη νύχτα έβλεπα εφιάλτες! Δηλαδή το Γκάλη. Ευτυχώς όταν ξύπνησα, θυμήθηκα ότι τον είχαμε νικήσει.
Πιερ Νταό, 1983 (προπονητής Εθνικής Γαλλίας)
- Ο άνθρωπος είναι κομπιούτερ. Ξέρει τι, πώς και πότε, πού, γιατί θα το κάνει. Τέτοια αυτοπεποίθηση σε παίκτη δεν είδα ποτέ. Μπορεί, αν είναι σίγουρος, να σουτάρει από τη σέντρα, ανάμεσα σε πέντε παίκτες, έστω και αν ένας συμπαίκτης του βρίσκεται μόνος του κάτω από το καλάθι. Αν τον είχα δίπλα μου στην ΑΕΚ θα περνούσαν δεκαετίες για να χάσουμε!
Γιώργος Αμερικάνος (παλαίμαχος Έλληνας μπασκετμπολίστας)
- Ο Ντράζεν είναι αδερφός μου, αλλά ψηφίζω Γκάλη.
Αλεξάντερ Πέτροβιτς, 1987 (παλαίμαχος Κροάτης μπασκετμπολίστας)
- Αυτά που έκαναν απόψε ο Άρης και ο Γκάλης δεν μου έχουν συμβεί ούτε σε αγώνα εναντίον των Σέλτικς.
Μπομπ Μακ Αντού, 1986 (παλαίμαχος Αμερικανός μπασκετμπολίστας)
- Ελάτε τώρα, πείτε μου την αλήθεια. Ο Γκάλης έχει έρθει μαζί σας. Πού τον κρύβετε;
Αντόνιο Μιγκέλ Ντιάζ, 1990 (προπονητής Εθνικής Ισπανίας)
- Αν παίζαμε μαζί θα βάζαμε … τριακόσιους σε κάθε ματς! Βλέπει το καλάθι σαν κοφίνι.
Βασίλης Γκούμας (παλαίμαχος Έλληνας μπασκετμπολίστας)
- Σας προειδοποιώ! Όταν ο Γκάλης δεν θα μπορεί πλέον να πετάγεται όπως τώρα, θα γίνει ο καλύτερος πλέι-μέικερ στην Ευρώπη.
Γιάννης Ιωαννίδης, 1986, (παλαίμαχος προπονητής)
21 σχόλια:
Που το θυμήθηκες αυτό βρε Καζαμία! Ο Νίκος είναι ‘Θεός’ και σήμερα να έπαιζε τα ίδια θα έκανε. Δεν υπάρχουν σήμερα τέτοιοι παίκτες, πουθενά.
Museum, wraia ta egrapses alla opws panta autoi pou euergeththhkan apo auton ton anthrwpo einai oi megaluteroi agnwmones. Wraies kai oi fwtografies me to afro malaki!!! Ap'oti gnwrizw eixes kapote th timh na to akoumpiseis me to idio sou to xeri!!!!
mas sygkinises gia akoma mia fora...
tetoioi athlites me tin kyriolektiki enoia, den yparxoun pleon ston xwro mas kai idiaitera sta parke....
to megalytero mou parapono pou dne edwsan sto OAKA to onoma tou....
Αγαπητέ μου φίλε πολύ ωραία αφιέρωση στον σούπερ-αθλητή ΘΕΟ Γκάλη αλλά απαίσιο οικογενειάρχη Νίκο.
Μήπως ο σπασμένος αντίχειρας ήταν από τις μπουνιές που έριχνε στην ξυλοδαρμένη από τα "χρυσά χέρια" του σύζυγο του?(Δεν θα αναφερω το όνομα της από σεβασμό προς την νεκρή)
Το μόνο που θα πώ είναι πως ο ΘΕΟΣ-μποξέρ -μπασκετμπολίστας έμενε στην οδο Παρνασσού γωνία Πλούτωνος που απαριθμεί 12 με 16 σπίτια στην Θεσσαλονίκη.
Στο νούμερο 8 μένω ακόμα και είδα πολλές φορές την μωλωπισμένη κυρία Γκαλη Τζ. να κάνει βόλτα με το σκυλάκι της.Δεν είχα προσωπικές σχέσεις μαζί της.Μιλούσε όμως κατά τις πρωινές της βόλτες με την μητέρα μου.
Και όλα αυτά τα σπίτια μιλάνε ακόμα για τις μπουνιές που έριχνε ο "Θεος" στην συχωρεμένη...
Κι ακόμα ουδείς μας , γνωρίζει πως έπαθε το θρυλικό "ατύχημα" μια όμορφη νέα γυναίκα με προσωπική ταυτότητα, περιουσία και όνομα οικογενείας.
Μήπως λοιπόν?
Μήπως πρέπει πρώτα να είμαστε άνθρωποι και μετά...φίρμες επώνυμες?
Προσωπικά το εν λόγω άτομο δε το πάω με τίποτα!!!
Ενα ρομπότ ήταν παραφουσκωμένο από την μανία της απόδειξης.
Οπως όλοι αυτοί που μόνο τον ανώνυμο άπλερο θαυμασμό επιδιώκουν ,χωρίς ίχνος προσωπικού συναισθήματος...
Panagiota,mas stenohorises....
O museum perigrafei tis kaliteres athlitikes eikones pou eixame me ton theo tis portokali ballas. Ti symvainei sto spiti tou kathenos afora allous sholiastes kai koutsobolides.
Ase mas na agapame ta oneira mas, pou EFTIXOS exoun ton Niko Gali mesa tous!!!!
@ Andreas
Αντρέα, το είχα διαβάσει πριν χρόνια όταν του έγινε αφιέρωμα. Καλό ρετρό έτσι; Είναι 'Θεός' μοναδικός.
@ Thanasis
Έτσι είναι Θανάση μου, μικρόψυχοι πολλοί, όχι όλοι αλλά οι επικεφαλής των διαφόρων κρατικών ομοσπονδιών, ο κόσμος βέβαια τον λατρεύει.
Του Νίκου του ακούμπησα το άφρο μαλλί αν δεν κάνω λάθος στις 8-11-1986 μετά την συντριβή στο Μιλάνο στο ντροπιαστικό 83-49.
@ dolphin
Δελφίνι μου, δεν μπορώ να αιτιολογήσω γιατί λείπουν αυτές οι αθλητικές προσωπικότητες σήμερα. Νομίζω ότι όπως και σε άλλους τομείς δράσης στη χώρα μας, λείπει η φαντασία ή η καινοτομία όπως λέγεται στην έρευνα. Και αυτούς που τα τολμούν δεν τους δίνουν χώρο να ανθίσουν και να αναπτυχθούν. Έτσι έχουμε γεμίσει από ‘στεγνούς’, ‘αποστειρωμένους’ ανθρώπους χωρίς κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρουν στο χώρο τους.
@ panagiota
Παναγιώτα στενοχωρήθηκα με το σχόλιό σου. Αυτό βέβαια δεν θα επηρεάσει ούτε το πως βλέπω εγώ τον Γκάλη ούτε και το πως βλέπω εσένα.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που ίσως δεν γνωρίζεις και τα οποία δεν θα μπορούσα παρά να σου τα πως σε προσωπικό μήνυμα.
Μία γενική σκέψη πάντως είναι ότι όλοι οι επώνυμοι και διάσημοι κρίνονται (για τους πολλούς) από το έργο τους και όχι την προσωπική τους ζωή.
Για το σπάσιμο του χεριού πάντως έχεις πολύ άδικο, ρώτησε το Νίκο τον Φιλίππου για αυτό αν θέλεις, που προσγείωσε τα 202 εκατοστά του πάνω στο αριστερό χέρι του Γκάλη. Και αυτός μία εβδομάδα μετά, σε πείσμα όσων έλεγαν πως δεν δείχνει αυταπάρνηση για την ομάδα του, έπαιξε έστω και αν διακινδύνευσε την υγεία του.
@ Tasos
Φίλε Τάσο δεν χρειάζεται να συζητήσουμε για το θέμα αυτό εδώ μίας και τα έχουμε πει τόσες φορές. Να σου πω πάντως καλώς ήρθες στο blog.
Μόνο να θυμίσω πως η δημόσια εικόνα του Νίκου είναι πιο αδικημένη από όσο του αξίζει. Είχε βλέπεις το μειονέκτημα να είναι εσωστρεφής, να μην συμβιβάζεται και να είναι 'αδύνατος' στις δημόσιες σχέσεις.
..προβληματίστηκα με την Παναγιώτα.
Ήταν το κείμενό της ένα ξύπνημα για μένα, ένα μικρό χαστούκι. Δεν ξέρω αν συμφωνώ με τον museum που υποστηρίζει ότι άλλοι εξωπηγεδικοί πρέπει να κρίνουν και να σχολιάζουν το χαρακτήρα ενός ανθρώπου.. Όσο το σκέφτομαι μάλιστα, τείνω να διαφωνήσω. Ο αθλητής είναι πάνω από ολα άνθρωπος, μέλος της κοινωνίας, δομικό στοιχείο του κόσμου όλου. Δεν περιορίζεται στα τετραγωνικά μέτρα της μπασκέτας και του κλειστού γυμναστηρίου.
Ο σεβασμός του άλλου, του συναθλητή ή του αντιπάλου, η εκμάθηση και η τήρηση κανόνων της συλλογικής ζωής, το αίσθημα της αλληλεγγύης, της προσπάθειας, του "ευ αγωνίζεσθαι", της ένταξης στην ομάδα, η προώθηση, δηλαδή, της ιδιότητας του πολίτη της συμμετοχής, της αλληλεγγύης και της ανεκτικότητας αποτελούν, ενδεικτικά, αξίες που καλλιεργούνται μέσα από τον αθλητισμό.
Αν αληθεύουν όλα όσα λέει η αγαπητή Παναγιώτα, λυπάμαι, αλλά θα προτιμούσα το παιδί μου να το προπονεί κάποιος άλλος που μπορεί να μη σκοράρει τόσο εύκολα από τα 6 και 25, αλλά μπορεί να αντιληφθεί πιο εύκολα τις ιδιαιτερότητες και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Προτιμώ κάποιον που θα μπορεί να διαισθάνεται όχι μόνο τη θέση του μέσα στη ρακέτα, αλλά μαζί με αυτό, να μπορεί να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει πέρα από τα στενά όρια ενός γηπέδου.. Κι αν ξαναλέω , αυτά που αναφέρει η Παναγιώτα αληθεύουν, ο Ν.Γκ. δεν είναι ικανός να με προπονήσει ούτε να με εμπνεύσει..
να διορθώσω κάτι θέλω .. Δεν ήταν ο Museum που έλεγε ότι άλλοι σχολιαστές και κουτσομπόληδες , κρίνουν το σπίτι του κάθε αθλητή, αλλά ο φίλος Tasos Kentavreas.
@ DSK
Φίλε DSK ήταν μία άτυχη στιγμή το διαζύγιο του Νίκου όπως πολλοί έχουμε στη ζωή μας. Είναι σκληρό να απορρίπτεις ή να απορρίπτεσαι, δεν το αντέχει η λογική σου - ειδικά μέσα στο γάμο. Και είναι πολύ σκληρό επίσης να κρίνεις έναν άνθρωπο εξ ολοκλήρου από μία άτυχη περίοδο, στιγμή ή στιγμές. Μου φαίνεται πολύ βαριά η κατηγορία και είναι βέβαιο ότι εξαιρετικοί ισχυρισμοί θέλουν και εξαιρετικές αποδείξεις, όπως είχε γράψει κάποτε και ο Irvin Yalom. Όσο για τα μικρά παιδιά, να σου πω ότι η κατασκήνωσή του στην Χαλκιδική έχει αγκαλιάσει την νεολαία, ακούγονται πολύ θετικά σχόλια και τα ίδια τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα, από όσο γνωρίζω και ακούω.
Και στο τέλος, δεν μπορώ να διαγράψω την συντριπτικά μεγάλη αποδοχή του κόσμου στο πρόσωπό του ακόμα και σήμερα. Πόσο λάθος δηλαδή μπορούν να κάνουν;
Αγαπητέ μου Museum,ειλικρινά δεν μου αρέσει να στεναχωρώ κανέναν,οπότε θα είμαστε εσαεί μπλογκόφιλοι!
-Φίλτατε Kentavreas,
Ναι είμαι κουτσομπόλα!
Και με νοιάζει τι συμβαίνει στο σπίτι του ανωνύμου και του επωνύμου όταν σπάει την γυναίκα του στο ξύλο και την χαρακτηρίζει τρελή στα μουλωχτά και δολίως για να το παίξει υπεράνω και να είναι το αθωο αγγελούδι της υπόθεσης.
Καλός και υπέροχος στην δουλειά του -δεν λέω το αντίθετο- αλλά σαν "άνθρωπο" κανένας δεν τον συμπαθούσε στην γειτονιά.
-DSK.. Αυτά που η Παν. λέει δεν τα ξεστομίζει ποτέ χωρίς να είναι σίγουρη επί των πεπραγμένων.
Γνωρίζω και άλλα βέβαια -πασιφανές είναι πως οι γείτονες γνωρίζουν περισσότερα από τους δημοσιογράφους αλλά σιωπούν από σεβασμό στους νεκρούς και δειλία, ίσως, εμπρός στους μεγαλοσχήμονες-.Οπότε δεν θα εμπλακώ σε συζητήσεις δημοσίως.
Και άλλωστε γιατί να αναλύσω μια προσωπικότητα που οι περισσότεροι την αποκαλούν ΘΕΟ και για μένα είναι MORE THAN LESS
Για να κλείσουμε κάπου εδώ με τα της άτυχης προσωπικής ζωής του Νίκου 20 χρόνια πριν ας πω πως είχε πολλές γυναίκες στη ζωή του, δεν άκουσα να βγει καμία να παραπονεθεί, και κυρίως οι πρώην. Προφανώς και δεν είναι η Μαρία Τερέζα και δεν τον γουστάραμε για αυτό μα απλά για το μαγικό του παιχνίδι.
Και στην τελική δηλαδή αυτός ήταν ο Νίκος, θέλετε να πάρουμε άλλα αστέρια και επιτυχημένους της show biz να κάνουμε συγκρίσεις; Για την προσωπική τους ζωή μιλάμε. Ας το αφήσουμε καλύτερα. Οι πινελιές που άφησε στο παρκέ αυτός ο άνθρωπος μένουν ανεξίτηλες. Και η δημόσια εικόνα του που αυτή βλέπουμε, ήταν άριστη.
Όπως πάντα "όλοι έχετε δίκιο".
Από την πλευρά που βλέπει ο καθένας το θέμα έχει δίκιο.
Σίγουρα ο Νίκος Γκάλης στο παρκέ ήταν θεός. Δεν ήταν μόνο μια καλαθομηχανή, η οποία κατατρόπωνε τον αντίπαλο. Ήταν ο τρόπος που έπαιζε. Και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που ο φίλαθλος κόσμος τον λάτρεψε. Γιατί σκόρπιζε απλόχερα έντονα συναισθήματα. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος του μπάσκετ. Όλα τα παιδάκια ήθελαν να ασχοληθούν με το άθλημα και εξαιτίας αυτού το ποδόσφαιρο κινδύνευσε (αν δεν έχασε κιόλας) να απωλέσει την πρωτοκαθεδρία του.
Βέβαια ο καθένας μας έχει διάφορες πλευρές. Η άλλη σημαντική πλευρά είναι δίχως άλλο η ιδιωτική. Σίγουρα σκοτεινή πλευρά για το Νίκο Γκάλη. Όμως η εκτυφλωτική αθλητική του λάμψη νομίζω πως αρκεί για να μας κάνει να είμαστε πιο συγκαταβατικοί στις κρίσεις μας.
Η ιδιωτική του ζωή άλλωστε αφορούσε λίγα σχετικά άτομα. Ενώ η αθλητική του αφορούσε όλο το έθνος.
Κάτι πάντως που χαίρομαι είναι ότι μετά από την περίοδο γνωριμίας, άρχισαν δειλά-δειλά και κάποιες "αντιπαραθέσεις". Χαρακτηρίζω το φαινόμενο γόνιμο, "προκλητικό" και δημιουργικό.
Ας "ανάψουν" και λίγο τα αίματα.
Επίσης στην εποχή μας αυτό που λείπει είναι η λατρεία. Συναισθηματικά η εποχή μας παραείναι "γραμμική". Και ο Γκάλης κατάφερε να γεμίσει το "συναισθηματογράφημά" μας με πολλά peaks.
@ Dinos
Καλά τα είπες, ο Νίκος ο Γκάλης έβγαζε τόσα με το παιχνίδι του, εξέφραζε πολλούς συμβολισμούς. Σε πείσμα των προτύπων του παιχνιδιού και της ζωής της ίδιας που ο δυνατότερος κερδίζει συνήθως τον ασθενέστερο, ο μεγάλος άσσος είναι η υλοποίηση της τεχνικής, του Δαβίδ που τα βάζει με τα θηρία, η δύναμη του βραχύσωμου παίκτη. Οι κινήσεις του μέσα στις γραμμές του γηπέδου, η γλώσσα του σώματός του με τις απίθανες πτήσεις του, τα κρατήματα στον αέρα, τις περιστροφές γύρω από τον νοητό άξονά του, οι δεξιότητες και ο χειρισμός της μπάλας, όλα βγάζουν συναίσθημα. Δεν χόρταινες να τον βλέπεις, ήταν απαράμιλλος, αξεπέραστος!
Βλέπω πως συνδυάζεις τα μαθηματικά με τις αισθήσεις μας! Τι μαθαίνει κανείς.
Εξαιρετικό αφιέρωμα για ένα μοναδικό αθλητή!
Δεν έχω ιδέα τι άνθρωπος είναι, ή τι οικογενειάρχης, δεν τον γνώριζω προσωπικά..
Ως αθλητής όμως..η λέξη που χρησιμοποίησες "θεός" είναι πραγματικά οτι του αρμόζει.
Ας μη ξεχνάμε οτι εξαιτίας του χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα γνώρισαν το μπασκετ και ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό.. Καθόλου αμελητέο αυτό.
Καλό σκ! :)
@ roadartist
Ξέρεις, καμιά φορά τα ινδάλματα των παιδικών μας χρόνων, μπορεί και να τα μυθοποιούμε παραπάνω από το κανονικό. Ίσως επειδή συνδέθηκαν με τα χρόνια της δικής μας αθωότητας. Όπως και να έχει έτσι ακριβώς νιώθαμε και νιώθουμε ακόμα για αυτόν τον ανυπέρβλητο παίκτη.
Σε ευχαριστώ. Καλό σου Απόγευμα!
Δημοσίευση σχολίου