Οι τελευταίες συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων” σε πολλές μεγάλες πόλεις της χώρας έχουν μεγαλύτερη δημοσιότητα σήμερα από τις ατέρμονες συζητήσεις για το ελληνικό χρέος, την, για αρκετούς, επικείμενη χρεοκοπία της χώρας μαζί με την έξοδο από Ευρώ και τις συνεχόμενες αρνητικές κριτικές που, επιλεκτικά ή όχι, παρουσιάζονται. Και μάλιστα αποδείχθηκαν αρκούντως αποτελεσματικές αφού ακούμπησαν τη διεθνή κοινή γνώμη ακόμα και τους τεχνοκράτες πολιτικούς που οι πρακτικές τους έχουν καθαρά οικονομικού τύπου παραμέτρους και ελάχιστες κοινωνικού και συνοχής: βλέπε ΔΝΤ.
Η πλειοψηφία του λαού επικρότησε τις συγκεντρώσεις ακόμα και αυτά τα μήντια που βρέθηκαν απροετοίμαστα. Βέβαια είδαμε μερίδα το τύπου με υποτιμητικές εκφράσεις όπως ‘αδέσποτοι’ και άλλα ειρωνικά. Η πρώιμη αρνητική κριτική δεν είναι σωστή γιατί δεν έχει προλάβει να αξιολογήσει όλα τα γεγονότα και δημιουργεί ερωτήματα όπως το ότι οι βιαστικές κρίσεις υπαγορεύονται από τρίτους. Όσο για τους πολιτικούς, η σιωπή τους μόνον ως αποδοκιμασία μπορεί να εκληφθεί.
Προσωπικά δεν πήγα σε κάποια από τις συγκεντρώσεις, ίσως αν ήταν στην γειτονιά μου να το έκανα, είναι και ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος βλέπετε. Έχω ενεργά δράσει και αντιδράσει μέσα από απεργίες, διαμαρτυρίες, προσωπικές και συλλογικές δράσεις και θαρρώ το μερτικό μου το έχω δώσει εδώ και με το παραπάνω. Αναγνωρίζω όμως την έκφραση και το δικαίωμα σε αυτήν, τόσου κόσμου. Ειδικά όταν σέβονται τους πολλούς και δεν κλείνουν τους δρόμους, φροντίζουν για την καθαριότητα και την ασφάλεια του χώρου και των κατοίκων, δεν παρεμποδίζουν τους θαμώνες των πλατειών που κάνουν τον καθημερινό τους περίπατο, δεν ηχορυπαίνουν τη νύχτα. Ο ηλικιωμένος να μπορεί να καθίσει στο παγκάκι του, ο τυφλός να έχει τις ράγες στην πλατεία ελεύθερες να περπατήσει.
Μέχρι τώρα τα περισσότερα σημεία ήταν καλά αν και κάποιες σκηνές που ακούσαμε ή είδαμε πρόσφατα με κρεμάλες έξω από τη βουλή με ανατρίχιασαν. Όση και να είναι η αγανάκτηση, η λύπη και η αντίδραση αυτό δεν ταιριάζει με μια στοιχειώδη αισθητική και ήθος. Είπαμε ο Νόμος υπεράνω όλων και ο σεβασμός του είναι εκ των ων ουκ άνευ όσο αυτός είναι σε ισχύ. Αν δεν μας αρέσει ο τάδε Νόμος, ας παλέψουμε να τον αλλάξουμε μέσα από διαδικασίες δημοκρατίας. Μέχρι τότε όμως, μόνο υπακοή και πίστη στους κοινούς Κανόνες.
ΥΓ1: Κάπου άκουσα ότι αυτές η συγκεντρώσεις, δεν είναι τόσο αποτέλεσμα μιας σκεπτόμενης νεολαίας, αλλά αρκετά εξαιτίας ενός μιμητισμού στους ξένους που συγκεντρώνονται ανάλογα – εννοείται πως το ξένο εδώ θεωρείται σαν κάτι σωστό, υπάρχει ελάχιστη κριτική. Ο μιμητισμός υπάρχει στην Ελλάδα αλλά δεν νομίζω να είναι άδειος από κοινωνική ευαισθησία και αγανάκτηση για το σήμερα. Αλίμονο αν ήταν, όμως η κάθε άποψη είναι σεβαστή.
ΥΓ2: Κάποιος φίλος μίλησε για πράξεις αντίδρασης. Εγώ διαφώνησα λέγοντάς του πως αυτά είναι δράσεις θετικές και η αντίδραση είναι το τέλμα της πολιτικής μας σκηνής. Θέλει βέβαια οι δράσεις να εμπλουτιστούν με πιο συγκεκριμένη επιχειρηματολογία και προτάσεις. Το να λέμε να φύγουν όλοι αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ είναι σωστό μεν αλλά γενικόλογο και σίγουρα μία πολύ ωραία διαπίστωση που δεν προχωράει πουθενά Ποια είναι η πρόταση, καμιά νέα ιδέα προς υλοποίηση; Καινοτόμες ιδέες ας υπάρχουν, να τις προβάλλουμε, όλοι το θέλουμε.
_
4 σχόλια:
Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς σχετικά με τη στόχευση και αποτελεσματικότητα τέτοιων αυθόρμητων λαϊκών εκδηλώσεων είναι ενθαρρυντικό να βλέπουμε ότι στη δύση του πολιτικού μας συστήματος ανατέλλει ο πολίτης ο οποίος απηυδισμένος από ότι του σέρβιραν οι πολιτικοί και οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι όλα αυτά τα χρόνια αποφάσισε να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Μπορεί τα συνθήματα που ακούγονται να βρέχουν επί δικαίων και αδίκων, να ξενίζουν ως ισοπεδωτικά και γενικόλογα αλλά σε αυτή τη φάση δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Το ξέσπασμα της απόγνωσης προηγείται οποιασδήποτε νηφάλιας και συγκροτημένης σκέψης. Είναι ψυχικά υγιές. Θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε που θα οδηγήσει αυτό. Την περασμένη Παρασκευή στάθηκα και εγώ για δύο ώρες μπροστά από την γραμμή των ΜΑΤ στον Άγνωστο Στρατιώτη και μολονότι η αισθητική αρκετών συνθημάτων με ενόχλησε θαύμασα την ευταξία, το επίπεδο περιφρούρησης της λαοσύναξης. Κάποια στιγμή γινόταν η αλλαγή φρουράς και τα συνθήματα σταμάτησαν ως ένδειξη σεβασμού και αυθόρμητα άρχισε ο κόσμος να ψάλλει τον εθνικό ύμνο. Ομολογώ ότι κάτι τέτοιο δεν έχω ξαναζήσει.
@ Alexander
Έχεις δίκιο Αλέξανδρε. Πραγματικά είναι μία πάστα ανθρώπων, σιωπηλοί μέχρι πρότινος, σαν να φύτρωσαν από το πουθενά. Σε τίποτα δεν μου θύμιζε τον πρόσφατο Νεοέλληνα, τον παράνομο τον εαυτούλη, τον αγενή. Ούτε βέβαια και τις δράσεις των κομματικά ενταγμένων και ταγμένων στις κατευθυντήριες γραμμές του κάθε κόμματος. Αυτή η κατά βάση νέα γενιά, χρειάζεται να σηκώσει κεφάλι, να αναλάβει πρωτοβουλίες και όσοι εμπειρότεροι έχουν όραμα και διάθεση για δράσεις μαζί τους. Είχα και έχω κάποιες επιφυλάξεις ακόμα για τους αγανακτισμένους αλλά με το πέρασμα του χρόνου η άποψη που διαμορφώνεται είναι θετική. Επιτέλους οι υγιείς πλευρές της κοινωνίας στο προσκήνιο. Πέρασα από κεντρική πλατεία της πόλης και όλοι μπορούσαν να κυκλοφορήσουν, σε ένα σημείο η νεολαία συζητούσε ήρεμα με σεβασμό στο χώρο και τους περαστικούς της πλατείας που δεν ενδιαφέρονταν για τη συγκέντρωση.
Φίλτατε museum χαίρομαι που για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια είναι στο δρόμο άνθρωποι πολύ διαφορετικών ιδεολογιών, δεξιοί, αριστεροί, αναρχικοί, "απολίτικοι" και διαμαρτύρονται επί τόσες μέρες ειρηνικά! Συζητούν μεταξύ τους, διαφωνούν - που και που υπάρχει κανένα παρατράγουδο, μα συνεχίζουν τόσες μέρες ειρηνικά, είναι πραγματικά απίστευτο....
Έχουν γίνει τόσα σκάνδαλα και κλοπές δημόσιου χρήματος, χωρίς να γίνει καμία ανεξάρτητη έρευνα που θα οδηγούσε τους υπεύθυνους στη δικαιοσύνη... Και τα κόμματα κάλυπταν το ένα το άλλο... Ένα παράδειγμα που μου κάνει εντύπωση είναι πως τα δυο μεγάλα κόμματα, παρ'όλες τις διαφορές τους, συμφωνούν στο ότι ο Δημόσιος κατήγορος (δηλαδή ο εισαγγελέας του Αρειου Παγου) όπως και όλοι οι ανώτατοι δικαστές, πρέπει να διορίζονται(!) από την εκάστοτε κυβέρνηση - αντί να εκλέγονται. Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, ένα από τα θεμέλια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας πάει περίπατο για να καλύπτει ο καθείς τα σκάνδαλά του... Κι έτσι έχουμε όλη αυτή την οργή να συσσωρεύεται και να ξεσπά με τρόπο που κανείς δε μπορεί να προβλέψει που θα οδηγήσει...Και φταίμε όλοι για το πως φτάσαμε ως εδώ, θεωρώντας πως μπορούμε να παρακάμπτουμε ακόμη και τα πιο βασικά στηρίγματα του πολιτεύματός μας για χάρη του όποιου κόμματος μιας και "και οι άλλοι τα ίδια κάνουν" και "δε βαριέσαι βρε αδερφέ"....
@ Robopsychologist
Καινούργιε μου blogger φίλε, καλωσόρισες στα μέρη μου. Το σχόλιό σου με βρίσκει απολύτως σύμφωνο, πώς θα μπορούσε αλλιώς; Βασικά δεν έχω πάει και πολύ σε αυτές τις συγκεντρώσεις, κυρίως λόγω χρόνου και ζέστης όπου προτιμώ τις παραλίες. Όμως μία φορά που έτυχε να είμαι εκεί μου άρεσε τόσο και τις αντιμετωπίζω θετικά και πάντα με σεβασμό. Η μικρή ελεγχόμενη ‘βία’ δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτή που μας ασκούν τα κέντρα της εξουσίας δηλαδή οι πολιτικοί και οι έχοντες και κατέχοντες το χρήμα: εκβιαστικά διλήμματα (χρεοκοπία ή φτώχεια, μνημόνιο ή χάος κλπ), με βίαιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, απίστευτη ακρίβεια πέρα από κάθε λογική ή συνεχόμενους και αυξανόμενους φόρους, τρομοκρατικού στυλ ειδήσεις που ρίχνουν την ψυχολογία των πολλών στο ναδίρ και λοιπά όχι πιο ασήμαντα. Ελεγχόμενη βία εννοούμε κανένα .. γιαουρτάκι, ντοματούλα ή τούρτα (αν και ακριβές οι .. άτιμες) γιουχάρισμα ή αποδοκιμασία. Ως εκεί. Από εκεί και πέρα η δυναμική δράση εκφράζεται και με άλλους τρόπους, με πιο σημαντικό την πρόταση λύσεων και το δικαίωμα της ψήφου. Εκεί δεν χωρούν ολιγωρίες ή μεταθέσεις ευθυνών. Οι ευθύνες αναλαμβάνονται ξεχωριστά.
Δημοσίευση σχολίου