Online μουσεία από το Google Art Project

_
Μετά από δεκαοκτώ μήνες σκληρής εργασίας, η Google εγκαινίασε το Art Project, μια συνεργασία με τα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου που επιτρέπει στους χρήστες να βλέπουν χιλιάδες έργα τέχνης μέσω online περιήγησης στους χώρους τους! Η τεχνολογία που χρησιμοποιείται είναι όμοια με αυτή του Street View, αφού υπάρχει χαρτογράφηση εντός των μουσείων και δυνατότητα περιστροφής και περιπλάνησης από διάδρομο σε διάδρομο! Μπορείτε να πάρετε μια γεύση με τα παρακάτω παρακολουθώντας αντίστοιχα αρχεία βίντεο για να πάρετε μία γεύση. Το καλύτερο όμως θα ήταν η επίσκεψη μέσα στις σελίδες – στο περιβάλλον του ιστότοπου της κατασκευής: http://www.googleartproject.com


Δεκαεπτά από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, ανάμεσα τους το Tate του Λονδίνου, το MoMA της Νέας Υόρκης και το Van Gogh Museum, άνοιξαν τις πόρτες του για να μπουν οι κάμερες της Google. Έτσι, το Google Art Project έχει καταχωρημένα περισσότερα από χίλια έργα τέχνης από ολόκληρο τον κόσμο. Η ανάλυση όλων των έργων είναι ιδιαίτερα υψηλή καθώς μπορεί κανείς να δει μέχρι και τα σημεία που το χρώμα έχει “σπάσει”. Ακόμα, κάθε μουσείο έχει επιλέξει ένα από τα έργα του να φωτογραφηθεί σε ανάλυση που φτάνει τα 7 δισεκατομμύρια pixels.

Προσωπικά περιηγηθήκαμε μέσα στα ‘ηλεκτρονικά’ μουσεία των οποίων τα κανονικά έχουμε επισκεφτεί – για να δοκιμάσουμε την πιστότητα της προσομοίωσης της επίσκεψης. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Η αμεσότητα των μορφών του Ρέμπραντ στην περίφημη Νυχτερινή περιπολία (The Nightwatch) στο Rijksmuseum δεν διέφερε και πολύ από εκείνη την αίσθηση που αποκομίσαμε όταν επισκεφτήκαμε και νιώσαμε τις ολοζώντανες μορφές του μεγάλου Ολλανδού: Γεμάτες ένταση μα και εσωτερικότητα, λεπτομέρεια και συνοχή, μία σύνθεση πολλών μικρών αριστουργημάτων πάνω σε ένα καμβά. Τα πρωτότυπο έργο είναι μια τεράστια απεικόνιση ύψους τριών μέρων και πλάτους πέντε μέτρων περίπου.


‘Επισκεφτήκαμε’ ξανά την Tate gallery του Λονδίνου και μέναμε έκθαμβοι από τους ρομαντικούς πίνακες του Τέρνερ με την θαλασσοταραχές και τους ψαράδες να παλεύουν με τις φυσικές δυνάμεις. Η αντίστιξη σκοτεινής και ελαφρώς φωτεινής πλευράς – με το αχνό φως του φεγγαριού, η σύνθεση της σκοτεινής με τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων από τον Άγγλο καλλιτέχνη μας άφησε άφωνους. Το στίγμα του ρομαντισμού δόθηκε στο ακέραιο από την ηλεκτρονική πρωσομοίση.

Δεν θα απαριθμήσουμε πόσους πίνακες ξαναείδαμε - θα ήταν σαν να κάναμε επίδειξη επισκέψεων σε μουσεία που έχουνε πάει, αν και αυτά που δεν έχουμε δει είναι περισσότερα. Η Αφροδίτη του Μποτιτσέλι στην Ufizzi, οι ρομαντικοί πίνακες του Κάσπαρ Φρίντριχ στο Βερολίνο ή οι κυβιστικές μορφές στο Reina Sofia, “δεν υπάρχουν” για να δώσουμε έναν κλισέ της νεολαίας. Ούτε βέβαια σκοπός μας είναι να κάνουμε ανάλυση των τεχνολογιών που χρησιμοποιήθηκαν για αυτό το project, μάλλον εδώ το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του για την αρτιότητα τους.


Το μόνο που θα παρατηρούσαμε είναι πως η ηλεκτρονική επίσκεψη δεν αναιρεί την φυσική παρουσία του επισκέπτη απλά τη συμπληρώνει και την αναδεικνύει. Καιρός να σκεφτόμαστε, όσοι από μας δεν έχουμε πάει, μία πολιτιστική εξόρμηση σε κάποια από αυτά τα μέρη!

Μουσεία του Google Art Project:

Alte Nationalgalerie, Βερολίνο, Γερμανία
Freer Gallery of Art, Smithsonian, Ουάσινγκτον DC, Η.Π.Α.
The Frick Collection, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α
Gemδldegalerie, Βερολίνο, Γερμανία
The Metropolitan Museum of Art, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α
MoMA, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α
Μουσείο Reina Sofia, Μαδρίτη, Ισπανία
Μουσείο Thyssen – Bornemisza, Μαδρίτη, Ισπανία
Μουσείο Kampa, Πράγα, Τσεχία
National Gallery, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
Βερσαλλίες, Γαλλία
Rijksmuseum, Άμστερνταμ, Ολλανδία
Μουσείο Ερμιτάζ, Αγ. Πετρούπολη, Ρωσία
State Tretyakov Gallery, Μόσχα, Ρωσία
Tate, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
Uffizi, Φλωρεντία, Ιταλία
Μουσείο Van Gogh, Άμστερνταμ, Ολλανδία

Πηγές:
1. http://www.e-grammi.gr, Google Art Project, όλα τα μουσεία online
2. http://demi-zouzounews.blogspot.com/2011/02/google-art-project-online.html
_

H «κοινωνία» και οι «Διεθνείς»

_
Αποφεύγω αναρτήσεις με στενά πολιτικά θέματα, όμως αυτή εδώ μου άρεσε πολύ και έκανα μία εξαίρεση.

Λέγεται και γράφεται συχνά: O εφιάλτης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όσο ήταν ιστορικά υπαρκτός, λειτουργούσε σαν χαλινός του ασύδοτου καπιταλισμού. Yποχρέωνε τον καπιταλισμό σε κοινωνικές παραχωρήσεις: Nα εξασφαλίζει το κράτος στον πολίτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προστασία της μητρότητας, κατώτατο όριο αμοιβής εργασίας, ανώτατο όριο ωραρίου εργασίας, όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση, δωρεάν παιδεία, επίδομα ανεργίας, φροντίδα για την εξεύρεση εργασίας, και όσα ανάλογα. Eίκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» το σύστημα της «ελεύθερης αγοράς» μοιάζει κυριολεκτικά αχαλίνωτο. Ως τώρα μιλούσαμε για καπιταλιστικό «σύστημα» αφηρημένα, δίχως να συγκεκριμενοποιούμε φορέα του «συστήματος». Tο κράτος, αποτελεσματικό ή ανάπηρο, ήταν στη συνείδησή μας συγκεκριμένο: η κυβέρνηση, η Bουλή, υπουργεία, δημόσιοι οργανισμοί, θεσμοί κοινωνικής λειτουργίας. Για να πάψει αυτό το συγκεκριμένο κράτος να υπηρετεί (έστω με πανάθλιες επιδόσεις) τον πολίτη και να τεθεί στην υπηρεσία ιδιωτών και ιδιωτικών συμφερόντων, φανταζόμασταν ότι έπρεπε να παρεμβληθεί πραξικόπημα ή να επιλέξει ο λαός με την ψήφο του, μαζοχιστικά, μια κυβέρνηση που τίμια είχε προεξαγγείλει καθεστώς γκανγκστερικής ασυδοσίας των κερδομανών.


Tώρα, για πρώτη φορά, το αφηρημένο καπιταλιστικό «σύστημα» αποκτά για μας συγκεκριμένο εντοπισμό, θεσμική υπόσταση, υλική παρουσία: Kαταφθάνουν στον τόπο μας τρεις κόσμιες, συνοφρυωμένες φιγούρες και υπαγορεύουν στην κυβέρνηση, που εμείς την επιλέξαμε «σοσιαλιστική» λεπτομερέστατους όρους για την αχαλίνωτη ελευθερία των ιδιωτικών συμφερόντων. Oι τρεις αυτές φιγούρες έχουν εξουσία καταφανώς υπέρτερη των εξουσιών της κυβέρνησης, αυτοί διατάζουν την κατάργηση του κατώτατου ορίου μισθών, του ανώτατου ορίου ωραρίου, τις ανεξέλεγκτες απολύσεις, τη μετατροπή του ασφαλιστικού συστήματος σε «φιλόπτωχο ταμείο» και τα μύρια όσα ανάλογα. Eχουν τέτοιες εξουσίες (κυριολεκτικά ζωής και θανάτου) επάνω μας, γιατί εκπροσωπούν τους δανειστές μας - δανειστές που δεν τους επιλέξαμε εμείς, τους επέλεξε ερήμην μας η «σοσιαλιστική» φενακισμένη κυβέρνησή μας. Mόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση, τότε μόνο διαπίστωσε ότι σε ελάχιστους μήνες θα έπρεπε να κηρύξει «στάση πληρωμών», την πτώχευση-καταστροφή της χώρας. Bέβαια, μόνο ασυνειδησία ή ηλιθιότητα θα δικαιολογούσαν την ώς τότε άγνοια του προβλήματος από υποψήφιους διαχειριστές της εξουσίας, με βεβαιωμένη και έγκαιρη την ενημέρωσή τους από τον Διοικητή της Tραπέζης της Eλλάδος.

Kαι τότε συνέβη το εξωφρενικό και απίστευτο: Eπί επτά μήνες να περιφέρεται ο νεόκοπος πρωθυπουργός στα διεθνή κέντρα της οικονομικής και πολιτικής ισχύος και να διαφημίζει τη χρεωκοπία της χώρας και τη φαυλότητα του πολιτικού της συστήματος. H δανειοληπτική ικανότητα της Eλλάδας άρχισε να μειώνεται δραματικά, οι σχετικοί δείχτες κατρακυλούσαν ασυγκράτητοι, ο ίδιος αντιπαρήλθε, ανεξήγητα, εξαιρετικά ευνοϊκές προσφορές δανεισμού (από Pωσία και Kίνα). Mέχρι που δεν υπήρχε άλλη λύση παρά μόνο η άνευ όρων προσφυγή στο διαβόητο Διεθνές Nομισματικό Tαμείο. Συμπαίκτες, η Kεντρική Eυρωπαϊκή Tράπεζα και το Διευθυντήριο των Bρυξελλών. H σωρεία των εγχώριων πολιτικών εγκλημάτων που εξασφάλισαν τη δικαιολογία στον πρωθυπουργό (πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς!!!) να παραδώσει τη χώρα, δίχως καν διαπραγματεύσεις, στον έλεγχο (και περίπου στην ιδιοκτησία) της Kερδοσκοπικής Διεθνούς, έχουν κατά κόρον πια αναλυθεί: Πελατειακές σχέσεις,κλεπτοκρατία, εκφαυλισμός της δημοσιοϋπαλληλίας, ασυδοσία συνδικαλιστών, εξευτελισμός των εννοιών «νόμος» και «Δίκαιο». Oμως αυτό που μάλλον παραβλέπουμε οι πολίτες μέσα στον πανικό της καταστροφής και στην οργή μας για την ατιμωρησία και ιταμότητα των ενόχων, είναι το αποκαλυπτικό ξεγύμνωμα των δάνειων ιδεολογιών και συστημάτων που τα πιστέψαμε, οι χάσκακες ξιπασμένοι, σαν «πολιτισμό των φώτων» και «πρόοδο» και «εκσυγχρονισμό».


Tο γεγονός ότι εμείς σήμερα, οι ελληνόφωνοι απάτριδες του βαλκανικού νότου, δεν ξέρουμε να ξεχωρίσουμε τι σημαίνει «κοινωνία» και σε τι διαφέρει από τη societas (society), μας στερεί και τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε το πολιτικό και κοινωνικό μας αδιέξοδο, το ανέφικτο της ανάκαμψης από τη δουλική υποταγή μας στην Kερδοσκοπική Διεθνή. H πολιτική μας γλώσσα έχει αγκυλωθεί στα παραισθησιογόνα σχήματα «Δεξιά», Kέντρο, «Aριστερά», τα δήθεν πολιτικά μας κόμματα προσπαθούν να καμουφλάρουν τον μηδενιστικό αμοραλισμό τους με τεχνάσματα ελιγμών από τη Δεξιά στην Kεντροδεξιά, από την Aριστερά στην Kεντροαριστερά - μικρονοϊκά παιδιαρίσματα. Tο πολιτισμικό «παράδειγμα» (τρόπος του βίου) που άσκεπτα και άκριτα πασχίζουμε, δύο αιώνες τώρα, να μιμηθούμε, προϋποθέτει τη συλλογικότητα σαν societas: «εταιρισμόν επί κοινώ συμφέροντι». Zούμε σε οργανωμένες συλλογικότητες, όχι επειδή αξιολογούμε τις ανθρώπινες σχέσεις καθεαυτές ως ποθητή ποιότητα ζωής, χαρά πληρότητας της ζωής, αλλά σκοπεύοντας πρωταρχικά στη χρησιμότητα.

O σοσιαλισμός πιστεύει ότι θα πετύχουμε το μέγιστο της χρησιμότητας (του ωφέλιμου για όλους), με μια κεντρική εξουσιαστική διαχείριση των αναγκών των ατόμων, τα οποία, κάτω από τον έλεγχό της, «θα εργάζονται ανάλογα με τις δυνάμεις τους και θα απολαμβάνουν ανάλογα με τις ανάγκες τους». Aντίθετα ο καπιταλισμός πιστεύει πως αν το άτομο αφεθεί ελεύθερο, στην επιδίωξη ικανοποίησης των ενστίκτων - ορμών (αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής) τότε το αθροιστικό αποτέλεσμα των ατομοκεντρικών επιδιώξεων θα είναι η συλλογική ωφελιμότητα. Eμείς, οι ελληνόφωνοι του βαλκανικού νότου, ζήσαμε κατάσαρκα τη φρίκη και το τίμημα του αίματος που κόστισε η απόπειρα κάποτε μερίδας συμπατριωτών μας να μας εντάξουν στανικά στον «παράδεισο» της σοσιαλιστικής societas. Σήμερα ζούμε αμείλικτη και την απανθρωπία της «φιλελεύθερης» society. Mε χαμένη, αλίμονο, τη γνώση και την αίσθηση της «κοινωνίας»: λέξης που καθόριζε άλλοτε την ταυτότητα, τον ορισμό της ελληνικότητας.

Χρήστος Γιανναράς
_

Οι “ουρακοτάγκοι” της πόλης

_
Σύγχρονες πόλεις, πληθυσμοί μικροί κατά κανόνα που χαρακτηρίζονται από ικανό αριθμό ατόμων που ζουν ακόμα νομαδικά, τόσο που, μπροστά τους, οι κάτοικοι του χωριού είναι παραδείγματα οργάνωσης και υπακοής στους κοινούς κανόνες του δικαίου, τους Νόμους. Χωριάτες της πόλης ή πολίτες του χωριού; Τίποτα από τα δύο, χαμένοι στο κενό τους ούτε καν εγωιστές, μιας, και τον εαυτό τους τον παραμελούν. Οι λιγοστοί πολίτες που εννοούν να συμμορφώνονται στους κανόνες, συρρικνώνονται σαν μειοψηφία επειδή οι υπόλοιποι θα τους πουν γραφικούς κι επειδή η ανομία λειτουργεί πολλαπλασιαστικά και διαχέεται σαν το κακό.

Κάποια μέρα δεν γνωρίζεις αν θα τους βρεις να περπατούν στο δρόμο ή να έχουν σκαρφαλώσει και να χοροπηδούν πάνω σε κάποιο δέντρο. Είναι οι λεγόμενοι “ουρακοτάγκοι” της πόλης.


Μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των καθαρών “ουρακοτάγκων”:
- Σταθμεύουν το αυτοκίνητό τους σε θέσεις ΑΜΕΑ την ίδια στιγμή που το πάρκινγκ είναι μισοάδειο ή τουλάχιστον μπορούν να σταθμεύσουν 50-100 μέτρα πιο πέρα.
- Κινούνται στο πεζοδρόμιο ή στους πεζοδρόμους με τις μηχανές τους ή σαν τζιποκαβαλάρηδες και βρίζουν τους πεζούς που περπατούν επειδή δεν κάνουν στην άκρη να περάσουν.
- Σταθμεύουν κατά 80% ή πλήρως πάνω σε πλατείες-μνημεία της πόλης που με τόσο κόπο και χρήμα ανακαινίστηκαν και παραδόθηκαν στους κατοίκους της.
- Βολτάρουν με τους σκύλους τους οι .. φιλόζωοι και τους οδηγούν να αφοδεύουν μπροστά στις εισόδους των πολυκατοικιών.
- Σταθμεύουν σε στροφή λεωφορείων παραλύοντας την κίνηση, οδηγώντας σε ουρές εκατοντάδων μέτρων.
- Αφήνουν σκόρπια μικρά σκουπίδια έξω από κάδους απορριμμάτων οι οποίοι είναι και άδειοι.
- Ηχορυπαίνουν σχεδόν καθημερινά παραβιάζοντας Νόμους κοινής ησυχίας και αδιαφορώντας για την αστυνομία, τους δύσμοιρους πολίτες μέσα στα σπίτια τους, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου.

Υπάρχουν και οι μεσαίες περιπτώσεις, ένα βήμα από το άλμα στο δέντρο και λίγο πάνω από τη γη, το .. τρίχωμά τους είναι εμφανές αλλά όχι .. έντονο:



- Συνεργεία αυτοκινήτων που κάνουν κατάληψη πεζοδρομίων επειδή ο καθαρός κλειστός τους χώρος είναι ελάχιστος και γενικώς όλοι ο οδηγοί που καταλαμβάνουν πεζοδρόμια αναγκάζοντας τους πεζούς να εκτίθενται στους δρόμους.
- Οδηγοί που δεν σταματούν σε διαβάσεις πεζών, ακόμα και σε πράσινο πεζών στην διάβαση ενώ το δικό τους φανάρι είναι πράσινο και παλλόμενο πορτοκαλί.
- Όλοι οι οδηγοί που διπλοσταθμεύουν – μία πράξη έντονα αντικοινωνικής συμπεριφοράς και καθολικά απαράδεκτη. Εξαίρεση ίσως μόνο τα ασθενοφόρα για επείγοντα περιστατικά. Ακόμα και οι επαγγελματίες που τους έχουν καταλάβει παράνομα τις θέσεις φορτοεκφόρτωσης είναι αδικαιολόγητοι.
- Όσοι πετούν τα τσιγάρα αναμμένα στον πολυσύχναστο δρόμο – συχνά άθελα τους (;) βρίσκοντας στόχο διερχόμενους πεζούς.
- Καπνιστές σε εσωτερικούς χώρους που είναι φανερό ότι ελάχιστοι καπνίζουν και η πλειοψηφία ενοχλείται.
- Άτομα που προσπερνούν στις ουρές αναμονής χωρίς τον στοιχειώδη σεβασμό να ρωτήσουν αν ο άλλος προηγείται.
- Αυτοί που ηχορυπαίνουν περιστασιακά, όχι συνεχώς, κι έχουν γίνει μικρός μπελάς για όσους έχουν άλλες επιλογές εκείνες τις στιγμές, με κύρια αυτή του ύπνου.


Τέλος είναι και η ομάδα χαμηλού κινδύνου που υπό συνθήκες δεν θα έλεγε όχι να σκαρφαλώσει στα ψηλά θυμούμενη την .. μακρινή της καταγωγή. Oι λεγόμενοι εκκολαπτόμενοι “ουρακοτάγκοι”:
- Οδηγούν συνήθως μιλώντας στο κινητό, παραμελώντας τη δουλειά τους εκείνη την ώρα.
- Βγάζουν τα σκουπίδια τους πρωί-πρωί ή ακόμα και αφού περάσει το απορριμματοφόρο.
- Σταματούν στα φανάρια πατώντας όλη την διάβαση του πεζού που αναγκάζεται να κάνει ζιγκ - ζαγκ για να περάσει.
- Δεν κόβουν απόδειξη στα καφενεία ή άλλα είδη αναψυχής και σε ρωτούν όταν τους ζητήσεις: - μου ζητήσατε απόδειξη;
- Παρκάρουν σε θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης χωρίς το αντίτιμο και σου απαντούν: – ένα λεπτό θα κάνω, φεύγω.
- Οι λογής κουτοπόνηροι που θεωρούν ότι περνούν απαρατήρητοι στην παρανομία τους, όπως οι μαθητές που νομίζουν δεν τους βλέπει ο καθηγητής ενώ αντιγράφουν.

Για τις περιπτώσεις αυτές, μην μας ρωτήστε πώς αντιμετωπίζονται. Και οι μεγαλύτεροι Αρχαίοι μας, πιστοί στους Νόμους και το κράτος, πλούσιοι σε ιδέες για τις πόλεις και την λειτουργία τους, θα σήκωναν τα χέρια ψηλά. Δυστυχώς ο μόνος τρόπος είναι να συμβιβαστείς, να συνυπάρξεις με το χάος. Μακάρι να είναι λαθεμένο αυτό το συμπέρασμα ..
_