Πόσες φορές στην ζωή μας έχουνε ποιήσει την ανάγκη μας φιλοτιμίαν; Ουκ ολίγες και του υποφαινόμενου συμπεριλαμβανομένου, ειδικά στα πιο ανώριμα χρόνια. Ίσως και σήμερα να έχει συμβεί απλά η διαφορά είναι πως τέτοιο σφάλμα επαναλαμβανόμενο, δύσκολο να υπάρξει.
Δεν είναι τόσο η κοινωνική αργκό με ψευτολεπτεπίλεπτες εκφράσεις του τύπου “τα λέμε” αλλά η υποκρισία ή αδιαφορία μέσα στο περιτύλιγμα της ευγένειας χωρίς νόημα. Αλλά και οι γκάφες ή οι τόσο άστοχες εκφράσεις. Δεν ξέρω αν είναι έλλειψη κοινωνικής παιδείας, δεν προλαβαίνω καλά-καλά να κοιτάξω τον εαυτό μου, τι να πω για τους άλλους; Είμαι βέβαιος πάντως ότι τουλάχιστον θα γελάσετε με τα περιστατικά μου.
------
Αφού έχω τηλεφωνήσει δις στον γνωστό μου όντας μόνος μου σε ξένη χώρα προ δεκαετίας και μην έχοντας και άλλες παρέες, βρισκόμαστε στο μέσο του καφέ μας που πίνουμε σε εμπορικό κέντρο της πόλης:
<< Θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου στην Ελλάδα να τα πούμε; >>
<< Το έχει ο κατάλογος, θα το βρες εύκολα >>, ήξερε τον αριθμό ασφαλώς.
Ο τύπος αυτός μου ήταν μακράν ο πιο αντιπαθής, μιλούσε συνεχώς για τον εαυτό του, τα υποτιθέμενα πολλά εισοδήματα του και άλλα τέτοια σαχλά. Ήμουν καιρό όμως στα ξένα και οι παρέες δεν ήταν εύκολες.
------
Σάββατο απόγευμα καλοκαιριού, οι περισσότεροι φίλοι είχαν ξαμοληθεί στις εξοχές:
<< Μήπως ενδιαφέρεσαι να πάμε σε ρεμπετάδικο απόψε; Θα είναι και μια γνωστή μου παρέα >>
<< Κανόνισε εσύ και αν είναι θα σε πάρω τηλέφωνο >>
<< Μα εσένα πήρα να κανονίσουμε! >> απαντώ απορημένος.
Μια δυο φορές τον έχω ξαναπετύχει στο δρόμο. Α, και ένα τηλεφώνημά του από το πουθενά σε μία γιορτή μου που είχα λάβει.
------
Αφού ο φίλος μου - καλό παιδί αλλά λίγο δυσκίνητος στην παρέα - μου είχε πει να τον ειδοποιήσω όταν τα σινεμά παίζουν καλή ταινία:
<< Ενδιαφέρεσαι για σινεμά απόψε; Παίζει αυτό το έργο … >>
<< Δεν μπορώ σήμερα, δυστυχώς >>
<< Εντάξει, είναι πάντως καλό το φιλμ ..>>
<< Όποτε έχει καλή ταινία να με πάρεις τηλέφωνο >>, μου απαντά.
Η κινηματογραφική λέσχη της πόλης είναι κάθε Δευτέρα, όλοι το γνωρίζουν. Παρόλα αυτά τον ξαναπήρα, ενώ είχα ήδη παρέα. Η απάντησή του ήταν η ίδια, από τότε έχω να τον ξαναδώ ή ξανακούσω.
------
- Πω πω χάρηκα πολύ που σε είδα ειλικρινά, να κανονίσουμε να βρεθούμε να τα πούμε.
Είχαμε συναντηθεί σε κάτι βαφτίσια κοινών φίλων. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και ας διαβεβαιώσω ότι πράγματι η χαρά της ήταν μεγάλη. Μετά από δέκα μέρες την καλώ, θα ήταν Τρίτη-Τετάρτη, δεν θυμάμαι ακριβώς:
<< Γεια σου αγαπητή τι κάνεις; >>
<< Καλά είμαι εσύ πώς είσαι; >>
<< Μια χαρά όλα >>, και αφού συνεχίζουμε την κουβέντα
>> Θα ήθελες να κανονίσουμε αυτή την εβδομάδα, έχει βραδιά τάνγκο την Παρασκευή και θέατρο το Σάββατο το βράδυ >>
<< Δεν μπορώ αυτή τα εβδομάδα, έχω κανονίσει >>
<< Κυριακή να το βλέπαμε; >>
<< Δεν ξέρω αν θα μπορώ έχω κάποιες δουλειές >>
Από τότε έχω να την δω ή να την ακούσω, όσο καιρό έχετε και εσείς φίλοι μου. Φανταστείτε να μην έπαιρνε αυτή την πρωτοβουλία, θα με είχε ξαποστείλει; Εκτός και αν η βλακεία είναι αήττητη.
------
<< Τα κάνεις Μητσάρα μου, πώς είσαι; >>
<< Έλα ρε παλιόφιλε, πόσο χαίρομαι που σε ακούω >> παράλληλα με την έκπληξη που μου έκανε το τηλεφώνημα, η χαρά όμως την σκέπασε.
Αφού μιλήσαμε για κανά δύο λεπτά οι παιδικοί φίλοι, ακούω:
<< Την Κυριακή έχει εκλογές στο Επιμελητήριο, θα ψηφίσεις αυτόν .. >>
Αν εξαιρέσουμε τα εθιμοτυπικά των ονομαστικών εορτών, τα τηλεφωνήματα που λαμβάνω ή και κάνω τελευταία με τον παλιό μου φίλο είναι ελάχιστα στην τελευταία πενταετία και πάνω. Ακόμα κι έτσι όμως, αυτή του η παραγγελία με άφησε άναυδο.
------
Μακρύς ο κατάλογος και πολλές οι ιστορίες τέτοιων περιστατικών. Μα τι με έπιασε σήμερα να γκρινιάξω; Απλά συνάντησα έναν από αυτούς τους πρωταγωνιστές σήμερα το πρωί και όταν μου επανέλαβε πόσο χάρηκε και ότι ήθελε να τηλεφωνηθούμε να βρεθούμε, εγώ έμεινα σιωπηλός και δεν είπα αυτό που ένιωθα και που ήταν η αλήθεια.
_
6 σχόλια:
Το 1991 βρέθηκα στην φοιτητούπολη της Γαλλίας Lille..
Επιστρέφοντας στο σπίτι μιας ελληνίδας φοιτητριας , στην είσοδο της πολυκατοικίας μας , συναντήσαμε μια μεσόκοπη γαλίδα..
Χωρίς να προλάβουμε να αρθρώσουμε λέξη , βάζει το κλειδί στη πόρτα και αναφωνεί : Bonjour, pardonne, merci, aurevoir..
Καλημέρα, συγγνώμη, ευχαριστώ, στο επανιδείν.
Την κυρία ούτε την ξαναείδαμε, ούτε την γνωρίζαμε από πριν.
Στις 4 αυτές λέξεις που είπε, απλά εμφανίστηκε η γαλλική ευγένεια, που όμως είναι κενή και μη ουσιώδης τις περισσότερες φορές. Πιθανολογώ μάλιστα ότι μέσα από τα δόντια της ίσως γρύλισε και κανά κοσμητικο του στυλ "βρωμοέλληνες".
Ο Έλληνας σε αντιστοιχη περίπτωση μπορεί να μας κοπάναγε τη πόρτα στο κεφάλι , αν όμως έλεγε καλημέρα θα ήταν μέσα από τη καρδιά του..
Το ανέφερα αυτό το παράδειγμα σε σχέση με τους 'φίλους'/γνωστούς σου φίλε museum, για να τονίσω ότι κι αυτοί εξέφρασαν μια γαλικού τύπου , ξερή και στεγνή ευγένεια..
Αν κάποιος δεν εχει όρεξη να βγει μαζί μου, καλό θα είναι να μην καλύπτεται πίσω από τις ευγενικές και savoir vivre ετοιμες ατάκες.. Καλό είναι να πει ένα , "χαρηκα που σε είδα ,καλή συνέχεια" , παρά να φορέσει το προσωπείο του ευγενούς καλοκάγαθου συνανθρώπου.
Τι περιμένεις όμως.. Οι άνθρωποι πλέον όλο και πιο δύσκολα εκφράζουν συναισθηματα ,καλύπτονται πίσω από το computer τους, φοβούνται για το μέλλον που προβλέπεται ζοφερό μιας και αυτό το μέλλον καθορίζεται από τις περίφημες " αγορές ", οι οποίες τελευταία είναι λέει εκνευρισμένες.. Αγχος, τρέξιμο, αγωνία, προσπάθεια να είμαστε και να το παιζουμε καλοί, διαπροσωπικές σχέσεις όλο και πιο δύσκολες...
Καλη εβδομάδα ψηλέ μου σε σένα και τo ευγενές κοινό σου !
Το 1991, βρέθηκα στη Lille της Γαλλίας. Επιστρέφοντας στο σπίτι μιας ελληνίδας φοιτήτριας, συναντήσαμε μια μεσόκοπη Γαλλίδα η οποία μας βλέπει , βγάζει γρήγορα το κλειδί της εισόδου ,μπαινει μέσα ενώ ταυτόχρονα αναφωνεί : Bonjour, pardonne, merci, au revoir.
( Καλημέρα, συγγνώμη, ευχαριστώ, στο επανιδείν).
Την συγκεκριμένη κυρία δεν την ξαναείδαμε, ούτε τη γνωρίζαμε από πρίν. Οι 4 λέξεις που ξεστόμισε , είναι τρανό παράδειγμα της κλασσικής , ψυχρής, στεγνής και τυποποιημένης γαλλικής ευγένειας. Πιθανολογώ μάλιστα ότι η εν λόγω κυρία, ίσως και να ψέλισε κανα κοσμητικό του στυλ 'βρωμοέλληνες' μπαίνοντας στο σπίτι της..
Καθ' αναλογία πιστευω πως έπραξαν οι 'φίλοι'/γνωστοί σου.
Σαν ανθρωποι κι αυτοί του σημερινού κόσμου, αφενός αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και αφετέρου επιδιώκουν να φανούν ευγενικοί και καλοκάγαθοι.
Πόσο καλύτερο και ειλικρινέστερο θα ήταν να απαντήσουν στο χαιρετισμό σου, με ένα "καλημέρα, χάρηκα που σε ειδα, καλή συνέχεια" παρά να φορέσουν το πρόσκαιρο πρόσωπο της καλοσύνης και της επιτηδευμένης ευγένειας..
Σε ένα κόσμο όμως Δημήτρη, που το μέλλον του προβλέπεται ζοφερό, ένα μέλλον που κατά μεγάλο ποσοστό το καθορίζουν οι περιβόητες 'αγορές', δυστυχώς και οι άνθρωποι αυτού του κόσμου, είναι αδύνατο να μην αλλοιωθούν, είναι αδύνατο να μην εκδηλώσουν συμπεριφορές σαν κι αυτες που ανέφερες..
Καλή εβδομάδα Δημήτρη, σε σένα και το ευγενες κοινό σου !
Καλή δημοσίευση museum. Μερικές φορές κάποιοι μας ρωτάνε που χάθηκες; Ενώ αυτοί δεν έχουν πάρει ποτέ ένα τηλέφωνο. Είναι εκνευριστικό να σε γράφουν και να ζητάνε και τα ρέστα.
@ DSK - 1
Φίλε Δημήτρη DSK σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Αργώ να απαντήσω γιατί έλλειπα ταξίδι και ο χρόνος που είχα στον υπολογιστή ήταν ελάχιστος. Με αυτό το post δεν είχα στο νου μου να γράψω για τους Έλληνες και να συγκρίνω καλύτερες ή χειρότερες συμπεριφορές. Τα περιστατικά που έχω βέβαια είναι από Έλληνες μιας και η πλειοψηφία των γνωστών μου είναι από εδώ. Ο μέσος Έλληνας έχει μία τραχύτητα και .. βλαχογλαμουριά. Ενώ είναι από χωριό προσπαθεί να γίνει αστός και κάπου εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν.
Η κοινωνική παιδεία έχει σχέση ασφαλώς. Οι σκέψεις μπορούν να υπάρχουν αλλά τα λόγια διέπονται από κανόνες συμπεριφοράς. Θυμάμαι μία φορά μία συνάντηση με καλό μου φίλο. Αυτός με έπαιρνε σπάνια τηλέφωνο, συνήθως έπαιρνα εγώ. Μία περίοδο, δεν του τηλεφώνησα – όχι επίτηδες, είχα θέματα και δουλειές.
- Που χάθηκες, μου λέει;
Σχεδόν αμέσως του λέω
- Αφού με πεθύμησες γιατί δεν μου τηλεφώνησες;
Έχει πλάκα πάντως, από τότε έχω ξεκόψει με τους ακοινώνητους, και η κοινωνικότητα μου έχει ανέβει αισθητά.
@ DSK – 2
Η προσποιητή ευγένεια ή η εξυπνάδα ή κακή δικαιολογία φαίνονται το ίδιο ή και περισσότερο άσχημες από μία απότομη ευθύτητα. Καλό είναι να συνδυάζονται και τα δύο ώστε το ένα να μην αναιρεί το άλλο. Τα καθένα μόνο του (ευγένεια ή ειλικρίνεια) γίνεται κακό και δεν το συνιστούμε.
ΥΓ: Ταξίδευα τις προάλλες και διάβαζα στον διεθνή τύπο τα αρχικά του Ντομινίκ του ΔΝΤ. Με έπιασε σύγκρυο όταν το θυμήθηκα. O επικεφαλής του Ταμείου DSK. Αφού έχεις κατοχυρώσει το όνομα! ;)
@ Andreas
Φίλε Αντρέα, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, άλλωστε το ανέφερα στον φίλο DSK. Είναι πολλά τα περιστατικά αυτά. Μία φορά έπαιρνα τηλέφωνο μία φίλη:
- Πάμε σινεμά; ρωτάω.
- Θα το ήθελα πολύ αλλά έχω μία κοινωνική υποχρέωση.
- Ωραία, αφού το θέλεις, πότε μπορείς να κανονίσουμε; ακολουθεί σιγή.
Δημοσίευση σχολίου