_
Ουάσιγκτον, σταθμός του μετρό, ένα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007. Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ'οδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.
4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της. 6 λεπτά μετά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά. Στα 10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.
45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.
Μία ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης.
Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια.
Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;
Ένα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:
Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν' ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα ... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;
ΥΓ: Ευχαριστώ τον ξάδερφό μου Αλέξανδρο που έστειλε το κείμενο.
_
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Το γνωρίζω το περιστατικό αυτό από τις πρώτες μέρες που είχε γίνει.. Είχε κάνει τότε το γύρο του κόσμου.. μπορείς να πεις πως αυτή η είδηση είναι και ένα πείραμα.. Στα πόσα πολλά προσπερνάμε όλοι μας καθημερινά, στο τρέξιμο και στο άγχος.. Είναι σοκαριστικό αν το σκεφτείς.. Την καλησπέρα μου..
Έχεις μετριασμό και δε θυμάμαι τι ακριβώς άφησα. Συμπληρώνω πως φυσικά και είναι πείραμα. Και σου αφήνω ένα σχετικό βίντεο.
http://www.youtube.com/watch?v=hnOPu0_YWhw&feature=player_embedded#!
@ Roadartist - 1
Πράγματι, προσπερνάμε τόσα σημαντικά. Μία άλλη παράμετρος είναι πως είμαστε στην πραγματικότητα οι πιο πολλοί τόσο επιφανειακοί χωρίς να αναγνωρίζουμε την πραγματική αξία παρά μόνο την ταμπέλα και την ετικέτα. Πάμε στην γκαλερί και βλέπουμε πρώτα την επιγραφή πριν τον πίνακα αν έχει αισθητική και μας γεμίζει. Όχι βέβαια όλοι αλλά πάρα πολλοί. Για μία υποτιθέμενη κοινωνική ανέλιξή μας που την προσφέρει το επώνυμο και όχι το ουσιαστικό αλλά άγνωστο.
Να είσαι καλά! Χάρηκα που πέρασες
@ Roadartist - 2
Ευχαριστώ για το βίντεο, θα το δω σύντομα μιας και το κόβει εδώ.
Μπράβο Δημήτρη που μας θύμισες αυτό το πολύ διασκεδαστικό happening. Μπορείς να βγάλεις απίστευτα συμπεράσματα για το ρόλο των 'καθεστωτικών' εκδηλώσεων, των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων της ελίτ, τον κόσμο που προσελκύουν, τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν κλπ.
@ Yannis
Ακριβώς Γιάννη, τα συμπεράσματα είναι πολλά κι διάφορα. Θα συμπλήρωνα ακόμα πως τα απίστευτα μεγέθη στους μεγάλους καλλιτέχνες είναι κι αυτά μία υπερβολή (βλ. τιμές εισιτηρίων, μουσικών οργάνων). Μέρος του συστήματος της σοόυ μπιζ που τα παραφουσκώνει, χωρίς το κοινό της συνολικά να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο.
Ναι, το θυμάμαι το πείραμα.
Καμιά φορά μπορεί να προσπαθούμε να πούμε κάτι σε κάποιον ο οποίος εκείνη τη στιγμή μπορεί να είναι νευριασμένος, πιεσμένος, να έχει πολλή δουλειά κτλ και μπορεί να γυρίσει και να μας πει:
"Δεν είναι ούτε η κατάλληλη ώρα ούτε το κατάλληλο μέρος γι' αυτό!".
Σου λέει δηλαδή, ότι ό,τι και να κάνεις, δεν θα μπορέσει να σου δώσει σημασία (μπορεί ακόμα και να νευριάσει) τη συγκεκριμένη στιγμή.
Αυτό το πείραμα με τον βιολιστή, μπορεί να λέει ότι είμαστε τυφλοί στην ομορφιά, αλλά λέει επίσης ότι... there's a time and place for everything. :)
@ Lilith
Καλωσόρισες μετά από καιρό! Έχεις δίκιο όπως το εξηγείς, κάθε πράγμα είναι για την κατάλληλη στιγμή. Βέβαια μου προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς θα πλήρωναν ένα σωρό λεφτά για μία αντίστοιχη συναυλία μουσικής κάποιων επωνύμων. Αυτή η απότομη μεταμόρφωση από την αδιαφορία στην προσήλωση μου γεννά πολλές σκέψεις.
Σε ευχαριστώ που πέρασες, να είσαι καλά. Θα σε επισκεφτώ κι εγώ!
Συγκλονιστικό.....
@ Stina
Χαίρομαι που σου άρεσε!
Δημοσίευση σχολίου