"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Μικρές ιστορίες

_
Ο γιος του ήταν ατίθασος από μικρός. Δεν ξέρω αν οφείλεται στην ανατροφή του ή ήταν έμφυτο από τη γέννησή του. Προσωπικά πιστεύω ότι δύσκολα γεννιέται κανείς κάπως στο χαρακτήρα του. Η μάνα του δεν του έκανε όλα τα χατίρια και οι παππούδες με τις γιαγιάδες ήταν καλοί μαζί του. Μήπως όμως επειδή οι παππούδες τα αποδέχονταν όλα και δεν του έβαζαν όρια, καλομαθαίνοντας τον; Ποιος ξέρει; Ο πατέρας ήταν μεροκαματιάρης, εργατικός και τίμιος, τα έδινε όλα στην οικογένεια. Μιας και οι δικοί του προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, δεν είπε όχι. Κάποτε, αργότερα στην εφηβεία του, μέσα από τις πολλές κουβέντες και αντιπαραθέσεις μεταξύ πατέρα και γιου, εκείνος λέει στο παιδί του, ελαφρώς απογοητευμένος:

- Εσύ παιδί μου δεν θα γίνεις ποτέ άνθρωπος ..

Οι κουβέντες αυτές φάνηκε να αποτυπώθηκαν στο νεαρό.


Τα χρόνια πέρασαν, ο γιος είχε ξενιτευτεί από τη μικρή πολιτεία για να συνεχίσει τη ζωή του. Οι επαφές με την οικογένεια ολοένα και λιγόστευαν, μέχρι που χάθηκαν, ας μην εξηγήσω τον λόγο εδώ. Πέρασαν χρόνια, θα ήταν γύρω στα εικοσιπέντε από το περιστατικό όταν ένας αστυνομικός χτυπάει την πόρτα στο σπίτι του γέρου πια πατέρα.

- Ο γιος σας θέλει να σας δει,
- Πώς, είναι καλά; έχω να τον δω πολλά χρόνια,
- Ναι, έχει έρθει εδώ στην πόλη, μου είπε να πάμε μαζί,
- Νόμισα πως με έχει ξεχάσει τελείως.

Ο αστυνομικός οδηγεί τον πατέρα στο γιο του. Μόλις τον αντικρίζει, ο νέος άντρας, αντί χαιρετισμού του απευθύνεται:

- Γεια σου πατέρα, έγινα εισαγγελέας, βλέπεις; Και ας έλεγες εσύ πως δεν θα γίνω ποτέ άνθρωπος.

Μετά από αυτό, ο πατέρας ήταν πιο πολύ σαστισμένος, παρά χαρούμενος που τον αντίκρισε.

- Γιε μου δυστυχώς έγινες χειρότερος από πριν. Με τον αστυνομικό ζήτησες να με δεις μετά τόσα χρόνια; Λυπάμαι αλλά δεν έγινες άνθρωπος ..

-----------

Ο γέρος πατέρας είχε περάσει τα ογδόντα. Το πάρκινσον είχε προχωρήσει σημαντικά, τα χέρια του τρεμόπαιζαν και του έτρεχαν τα σάλια. Το θέαμα δεν ήταν ότι το καλύτερο για τους επισκέπτες της οικογένειας. Ωστόσο τα εγγόνια του, τα παιδιά του γιου του, τον αγαπούσαν και το περιέβαλλαν με φροντίδα και ζεστασιά. Δεν τους ενοχλούσε καν το γεγονός του πώς έδειχνε.

Ο γιος, αφού το καλοσκέφτηκε και το συζήτησε με την γυναίκα του, το πήρε απόφαση. Θα τον κατέβαζε στο υπόγειο για να μένει και να ζει εκεί ώστε να μην του αποσπά την προσοχή και τον εκθέτει όταν θα δεχόταν τις επισκέψεις των φίλων και γνωστών του. Μάλιστα, το σκεφτόταν να προσλάβει μία γυναίκα εσωτερική για να μην έχει καν την έγνοια της περιποίησης – που πολλές φορές δεν είναι και ευχάριστη.


Το ανακοίνωσε στα παιδιά του κάπως βιαστικά, μάλλον για να το παρουσιάσει σαν τετελεσμένο και να προλάβει τις αντιδράσεις. Αργότερα, αφού είχε πάρει οριστικά την απόφασή του, απευθύνθηκε στον μικρότερο του γιο.

- Παιδί μου πάρε το πάπλωμα να το πάμε κάτω όταν θα είναι ο παππούς να σκεπάζεται.

Ο νεαρός γιος δεν έφερε αντίρρηση, ήταν όμως σκεπτικός. Χωρίς να καθυστερήσει κι άλλο του απαντά:

- Εντάξει πατέρα, μόνο μία στιγμή.
- Τι θέλεις;
- Να κόψω ένα κομμάτι από το πάπλωμα, το μισό.
- Γιατί να το κάνεις;
- Να το φυλάξουμε για σένα όταν θα γεράσεις σε λίγα χρόνια και θα πας στο υπόγειο.
_

4 σχόλια:

DSK είπε...

Φίλε museum, συγκινητικό το κείμενο με τις μικρές ιστορίες , αλλά όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, έτσι και μέσα από τις 2 αυτες ιστορίες μπορεί κάποιος να δει και την άλλη (κρυφή) πλευρά.
Ο ρόλος του πατέρα είναι σημαντικός στο να διαμορφώσει και να αναπτύξει ένα παιδί. Αν ο πατέρας απουσιάζει ( είτε σωματικά , είτε απουσιάζει ψυχικά) το παιδί σίγουρα θα αναπτύξει στρεβλώσεις (κάτι σαν την οικονομία μας ας πούμε..) Γονείς που παρκάρουνε τα παιδιά τους στη τηλεόραση μόνο και μόνο για να μην τους ενοχλούνε ,γονείς που μέσα από τα παιδιά τους προσπαθούν να ανεβούν κοινωνικά οι ίδιοι, γονείς που εξωτερικεύουν τα προβλήματά τους με σφαλιάρες στα παιδιά τους, τέτοιου είδους γονείς δυστυχώς δικαιολογούν συμπεριφορές σαν και αυτή της ιστορίας σου.. Από την άλλη πλευρά , υπάρχει πάντα η πιθανότητα, γονείς κοσμήματα να τύχουν πολύ άσχημων γηρατειών, είτε λόγω κάποιας νύφης/γαμπρού, είτε γιατί ορισμένα πράγματα δεν είναι επίκτητα, αλλά απλώς έρχονται στο παιδί με την γέννησή του..
Καλημέρα ψηλέ μου ! να σαι καλά που μας προβληματίζεις και μας κάνεις να σκεφτόμαστε και κάτι διαφορετικό από τα μπλόκα των φορτηγών και τα μνημόνια..

museum είπε...

@ DSK

Καλά μου τα γράφεις αγαπητέ. Προσπαθείς να δώσεις μία εξήγηση για τα παιδιά και την ανατροφή τους μέσα από περιπτώσεις. Η αδιαφορία και η κακή συμπεριφορά των γονέων ή οι τρίτες επιρροές είναι η μία όψη του νομίσματος. Στις ιστορίες μου αναφέρομαι σε γονείς που ήταν καθ’ όλα σωστοί στις υποχρεώσεις τους στην ανατροφή των παιδιών τους. Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα. Ποια είναι τότε η αιτία; Περισσότερο θα το εντόπιζα στην εγωπάθεια και τον ατομισμό της εποχής μας που δεν συνάδουν με τις έννοιες της γενναιοδωρίας της αλληλεγγύης, του σεβασμού και της βοήθειας στον άλλον. Το κοινωνικό περιβάλλον έρχεται καταιγιστικά και δοκιμάζει έντονα τις αρχές και τους κανόνες που διδαχθήκαμε στα μικράτα μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο χαρακτήρας μπορεί να διαμορφώνεται και μέχρι τα 30 που οι καλές επιρροές της οικογένειας έχουν εξασθενήσει ή σβήσει πια. Καταλαβαίνεις επομένως, πως με μία διαλυμένη παιδεία και ένα κράτος και περιβάλλον χωρίς σεβασμό και αρχές, όλα αυτά επιδρούν αρνητικά. Θα πρότεινα στην οικογένεια που ενδιαφέρεται πραγματικά, σε μία ‘διακριτική’ επιτήρηση και μετά την ενηλικίωση.

Όσο αφορά τις περιπτώσεις γονέων που είναι αδιάφοροι ή εφαρμόζουν λανθασμένες μεθόδους ή με παιδεία κενή περιεχομένου, τέτοιες συμπεριφορές είναι μία φυσιολογική εξέλιξη που δεν μπορούν να προκαλούν απορίες.

Να είσαι καλά!

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Προχτές γνώρισα νεαρά Ουκρανή εκπάγλου καλλονής με καλό άνθρωπο πατέρα, πρωτοετή νομικής που ονειρεύεται να σώσει την Ελλάδα που μεγάλωσε από την ατιμωρησία ναι ως εισαγγελέας. Οι νέοι πρέπει να ονειρεύονται και οι παλιοί να δίνουν την πείρα τους αφειδώς.

museum είπε...

@ DIONYSOS

Αγαπητέ φίλε καλωσόρισες! Μακάρι οι νέοι να είναι καλύτεροι από τους παλιούς. Ειδικά αν θυμούνται και εκτιμούν εκείνους όταν γεράσουν και είναι ανήμποροι. Δυστυχώς ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος. Όση επιτυχία και όση επαγγελματική καταξίωση και αν έχουν.