Σπάνια θυμάμαι να ήμουν ζωόφιλος. Μαθητής δημοτικού στην δεκαετία του ογδόντα, ζητήσαμε και η μάνα μου μας έχει πάρει δύο κλωσόπουλα – κάτι σαν Πασχαλινό δώρο, ήταν και της .. μοδός πολύ τότε. Όσες κουβέρτες και αν απλώσαμε στα κουτιά τους για να τα ζεστάνουμε, όσο και αν ενδιαφερθήκαμε, ψόφησαν σε λίγες μέρες έξω από το φυσικό τους περιβάλλον. Ένα σφίξιμο με είχε πιάσει, το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν μία άτυχη επιλογή, δεν θα το ξανακάνω.
Με τις γάτες είχα καλύτερη σχέση. Ίσως γιατί η κυρία Κική στο διπλανό σπίτι τις αγαπούσε και τις φρόντιζε. Την επισκεπτόμαστε συχνά και πάντα θα θυμάμαι όταν μας αποχαιρετούσε, που ήταν αυτή και η γάτα της στο κατώφλι του σπιτιού της. Έχω παρατηρήσει, και τους το έχω πει σε κάποιους, ότι πολλοί συγγραφείς και άνθρωποι του λόγου έχουν γάτες. Τυχαίο ή όχι, μπορώ να σας αναφέρω παραδείγματα.
Με τα σκυλιά, που για αυτό ήθελα να μιλήσω πιο πολύ, είχα μια αντιπάθεια, φυσική ή λογική δεν γνωρίζω ακριβώς, έχω όμως τις αιτίες μου για να σας πείσω. Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν το ανευθυνουπεύθυνο αφεντικό τους .. βολτάρει και τα αφήνει να κάνουν το κόπράνα τους πάνω σε όποιο πεζοδρόμιο βρουν. Για μάζεμα, ούτε λόγος. Το μυστικό είναι ότι επιλέγουν ώρες και στιγμές που δύσκολα κάποιος θα τους πιάσει στα πράσα. Χωρίς άλλο σχόλιο.
Το περιστατικό του ξαδέρφου μου το βλέπω σαν χθες. Δουλεύει σε εταιρεία courier και θα παρέδιδε ένα φάκελο σε σπίτι με αυλή που για κακή του τύχη είχε λυκόσκυλο από αυτά τα .. ευτραφή κι ευμεγέθη. Του χίμηξε κατευθείαν. Ευτυχώς που ήξερε τα βασικά αντιμετώπισης τέτοιων επιθέσεων. Φορούσε και μπουφάν τότε, ήταν χειμώνας κι εκείνος τυχερός. Γλίτωσε με ράμματα, σήμερα είναι μια χαρά.
Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω τα αμολημένα σκυλιά που έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος στην παιδική χαρά της συνοικίας των Ιτεών, που έχει ερημώσει από παιδάκια. Ή τον εαυτό μου που δεν έχω την ελευθερία να τρέξω σε οποιαδήποτε διαδρομή γιατί ο κάθε άσχετος έχει τα σκυλιά του ελεύθερα να περπατούν και να γαβγίζουν στα εκεί μονοπάτια.
- Τα σκυλί σας προσέχετε κυρία
- Μη φοβάστε δεν σας δαγκώνει
- Μου φαίνεται κάπως επιθετικό, της απαντώ τρέχοντας
- Γιατί σας έκανε τίποτα;
- Σας το λέω πριν το διαπιστώσω, απαντώ και απομακρύνομαι.
Για τα αμολημένα αδέσποτα των πλουσίων ζωόφιλων με τις βίλες δεν θα μιλήσω καθόλου. Μόνο μία άλλη μνήμη ας ανακαλέσω. Βρίσκομαι, πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια στο σπίτι καλού μου φίλου. Η τεράστια σκύλα του νομίζω χαριεντίζεται με τα μέλη της οικογένειας του - αυτό κατάλαβα αφού συνήλθα από τον αρχικό τρόμο. Θυμάμαι όμως καθαρά τα χέρια της μητέρας του φίλου μου που είχαν πληγιάσει από τα δαγκώματα του γίγαντα.
Τις τελευταίες βδομάδες βέβαια κάτι άλλο μπήκε στη ζωή μου. Ο Χάρης είναι ένα λευκό σκυλί έξι μηνών, νεαρό πράγμα που έχει εγκατασταθεί στον κήπο του σπιτιού μου. Μεγαλόσωμο, η μουσούδα του φέρνει κάτι σαν λυκόσκυλο, τα μάτια του λαμπερά και αφοσιωμένα, το δέρμα του λευκό και σχεδόν άτριχο. Καλοφτιαγμένος μου φαίνεται. Του ξαδέρφου μου είναι, αδερφού του άλλου ξαδέρφου που δέχθηκε την επίθεση κάποτε, και που τελευταία τυχαίνει ζωόφιλος και φυσιολάτρης γενικότερα. Μας ζήτησε να φέρει το σκύλο για να έχει άπλα και να ζει σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Αφού μας ανέφερε και για προστασία που θα είχαμε και εμείς από οτιδήποτε, κατάφερε να μας πείσει.
Μου πήρε μέρες για να συνηθίσω. Στην αρχή δεν ήταν μαθημένος να αφοδεύει έξω. Ευτυχώς ο ξάδερφος καθαρίζει καθημερινά. Σιγά - σιγά θα εκπαιδευτεί να βγαίνει βόλτα για τις ανάγκες του. Ελπίζω να μην διαπιστώσω πως κάνει ότι και τα παραπάνω αφεντικά που σας μίλησα γιατί θα τον .. πλακώσω. Η κατάσταση πάντως είναι βελτιωμένη αλλά ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή του δρόμου.
Τις προάλλες ο Χάρης φαινόταν διαφορετικός. Ξάπλωνε συνεχώς στο χώμα για πολλή ώρα. Παραδίπλα παρατήρησα κόπρανα διάρροιας, κάτι θα τον είχε πειράξει, ξεκάθαρα είχε κακό στομάχι. Στο μεταξύ οι σκέψεις μου για φήμες ότι κάποιοι γείτονες τάιζαν φόλες τα σκυλιά με ανησύχησαν. Ο Χάρης ήταν ξαπλωμένος και δύσκολα απαντούσε. Παρατηρούσα την κοιλιά και την αναπνοή του, ήταν σαν σε υπερένταση. Ανησύχησα στιγμιαία. Είναι ποτέ δυνατόν; Ποιος απάνθρωπος θα έκανε κάτι τέτοιο;
Η ώρα περνούσε ανησυχητικά. Ψυχραιμία, σκέφτομαι, δεν μπορεί, είναι μόνο εξάντληση και δεν δείχνει να πονάει. Η ώρα περνάει και κάπου-κάπου ανασηκώνεται όταν του μιλάω. Καταφτάνει και ο ξάδερφος, το αφεντικό του, και με ηρεμεί – τον ξέρει καλύτερα αυτός. Το ζωντανό ήταν καλά. Μέσα σε λίγες ώρες όλη η αντιπάθεια έως και απέχθεια για τα σκυλιά έφυγε. Δεν άλλαξα μονομιάς όχι, δεν έσβησα τις ασχήμιες και τις ανορθογραφίες. Αλλά με τον Χάρη, η σχέση μου είναι μάλλον ιδανική.
_
