Τις προάλλες έλαβα ένα όμορφο κείμενο που είχε παλιότερα ξαναπεράσει από το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Δεν ήθελα και πολύ για να το ανεβάσω. Ευχαριστώ την φίλη και τον φίλο μου που μου το έστειλαν.
Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....
Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
_
24 σχόλια:
Καλημέρα Musuem! Υπέροχο το σημερινό post, ο άγνωστος φίλος μας ταξίδεψε πράγματι. Αν και είμαι ελάχιστα νεώτερη από το 1985 μπορώ να καταλάβω πως πέρναγαν τα παιδιά τότε από παλιές ταινίες και λίγες αναμνήσεις από την γειτονιά που μεγάλωσα. Είχα την τύχη κι εγώ να παίξω σε γειτονιά σαν φυσιολογικό παιδί της ηλικίας μου.
Μμμμ, νοσταλγικότατο το σημερινό post!!
Μου θύμισε παλιές καλές εποχές, οπού όλα τα ζούσαμε ακριβώς όπως τα περιγράφει!!! Με υπομονή!Οντως τότε στον παιδίατρο πηγαίναμε μόνο για τα καθιερωμένα εμβόλια κι όχι για την βαριάς μορφής αμυγδαλίτιδα που χρίζει διαμονής στην κλινική , με ενδοφλέβια αντιβίωση!! Ωραία χρόνια!! Χρόνια που σου άφηναν το περιθώριο να ονειρευτείς! Να προσμένεις! Να προσμένεις να περάσει η ώρα για να βγείς στη γειτονιά να παίξεις, να γελάσεις και να ευχαριστηθείς!!!Να κάνεις φίλους και να ονειρευτείς μαζί τους, να σχεδιάσεις το μέλλον!Πράγματι, πολύ όμορφα χρόνια!
Τώρα τη θέση τους πήρε η τεχνολογία και δυστυχώς, πέρα από τις ευκολίες που μας παρέχει, η τεχνολογία εκεί που βρίσκεται καταστρέφει τη φαντασία και όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί, η φαντασία είναι πιο σημαντική από την ίδια γνώση.
Καλημέρα. Δεν λέω όμορφο κείμενο αλλά πολύ ρετρό φίλε museum. Και εμένα μου αρέσει δεν λέω, προτιμώ όμως να μην σκέφτομαι το παρελθόν γιατί κολλάμε σ’αυτό και να κοιτάω το μέλλον. Άλλωστε είμαστε νέοι άνθρωποι για να κάνουμε απολογισμό με τις αναμνήσεις μας. Πάντως να ξαναγράψω πως ήταν πολύ καλογραμμένο.
Makis
Ωραίο το κείμενο. Φίλε ανώνυμε δε νομίζω ότι γράφοντας για τα παλιά, κολλάμε σε αυτά και "ξεχνάμε" να ζούμε το σήμερα. Απλά διαπιστώσεις κάνουμε. Αυτό που βιώνουν τα σημερινά παιδιά δεν είναι ζωή (ελευθερία, παιχνίδι, κοινωνικότητα, άθληση, έπαινος, τιμωρία), είναι ένα θέατρο, υποκατάστατο ζωής. Ακόμα και οι διαφυλικές σχέσεις των νέων είναι σκέτη τραγωδία. Μήπως έχετε ακούσει το "πάμε για σεξάκι σήμερα;"
@ Dimitra
Αγαπητή Δήμητρα, ακριβώς αυτό που είπες για τη γειτονιά είναι τόσο σημαντικό. Δεν ξέρω κατά πόσο τα σημερινά παιδιά έχουν τη δυνατότητα να παίζουν έξω μέχρι αργά το βράδυ, δεν φταίει μόνο η τεχνολογία για αυτό. Πάντως είμαι ευγνώμων που κι εγώ μεγάλωσα σε γειτονιά!
@ Stina
Καλώς τη Στίνα! Δεν είναι τόσο ότι ο καθένας από εμάς ωραιοποιεί τα παιδικά του χρόνια γιατί για αυτόν είναι ξεχωριστά (λογικό δεν είναι;) μα εκείνη η εποχή ήταν πράγματι πιο αγνή. Κι ακόμα, σκεφτόμαστε για να επινοήσουμε κάτι που σήμερα είναι έτοιμο σαν ας πούμε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που δεν ξέρεις ποιο να πρωτοδιαλέξεις. Όσο για τη φιλία, όπως γράψαμε και στο προηγούμενο, ακόμα και στα μικρά παιδιά έχει εγκλωβιστεί μέσα σε οθόνες και πλήκτρα. Η φαντασία όπως λες είναι σπουδαίο πράγμα - σήμερα έχεις να διαλέξεις από μία έτοιμη παλέτα από επιλογές, τότε μπορούσες να τις διαμορφώσεις αυτές.
Καλή σου μέρα!
@ Ανώνυμος – Makis
Φίλε ανώνυμε, έχεις μερικώς δίκιο. Το παρελθόν όμως δεν με τραβάει προς τα πίσω αλλά με γεμίζει με όμορφες αναμνήσεις για να ζήσω καλύτερα το παρόν και να πορευτώ προς το μέλλον. Άλλωστε η ζωή μας είναι τελικά μία σύνθεση όμορφων αναμνήσεων. Υπάρχει και μία θαυμαστή ικανότητα στον άνθρωπο να θυμάται μόνο τα καλά και να σβήνει τα άσχημα.
@ Ανώνυμος – 2
Ντίνο σου έχω πει να γράφεις το όνομά σου :) "Πάμε για σεξάκι σήμερα;" ομολογώ δεν το έχω ξανακούσει. Μήπως φτάσαμε να τα κάνουμε όλα τόσο πρωτόγονα και πεζά; Έχουμε βγάλει κάθε τελευταίο ίχνος συναισθήματος. Άκουσα πρόσφατα ένα φίλο που περίπου έλεγε πως ένα συναισθηματικός κινδυνεύει να θεωρηθεί γραφικός. Μακάρι να έχουμε να θυμόμαστε κάτι καλό μπας και υπάρξει λίγη ελπίδα να κάνουμε κάτι.
Good old times... :)
Ειδικά αυτό με τη βρύση...!
Για να μην σχολιάσω το τι ποιότητας μπορεί να ήταν το νερό που έβγαζε η - γεμάτη μικρόβια - βρύση!
Χαχαχαχααααααα!!!
Η αλήθεια είναι ότι ζήσαμε σαν παιδιά.
Και αυτές οι εποχές είναι και οι μόνες original που έχουμε να θυμόμαστε.
Τα σημερινά παιδιά είναι άτυχα σ' αυτόν τον τομέα, είναι όμως τυχερά σε πολλούς άλλους που εμείς δεν είμασταν.
Έτσι είναι... πάντα κάτι παίρνεις, κάτι χάνεις. :)
Καλημέρα!
Πολύ ωραίο το κείμενο αυτό...!Αφυπνιστικό θα το χαρακτήριζα...!Βοηθάει τον καθένα μας να συνειδητοποιήσει την υπερβολή των φόβων του σε ορισμένα πράγματα και σε ορισμένες καταστάσεις...Φόβοι που τροφοδοτούνται και ενισχύονται από το περιβάλλον μας, τους εκάστοτε κινδυνολόγους, και τις ειδήσεις και κρατάνε πολλούς από εμάς κλειδαμπαρωμένους μέσα στο σπίτι, να φοβόμαστε ακόμα και τη σκιά μας...!Είμαι κι εγώ από τους τυχερούς ανθρώπους που έχω ζήσει σαν παιδί (και ακόμα παραμένω :-) ) και γνωρίζω τις εμπειρίες που περιγράφονται στο κείμενο...!Αλλά ακόμα και εμείς που έχουμε ζήσει αυτά τα πράγματα κινδυνεύουμε πολλές φορές να "ναρκωθούμε", να "κοιμηθούμε" και να ασπαστούμε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής βυθισμένοι μες στον φόβο...!Το κείμενο αυτό λοιπόν, βοηθάει τους νεότερους ανθρώπους να δουν κάποια άλλη πραγματικότητα που κάποτε υπήρξε και τους μεγαλύτερους να κρατήσουν πάντα ζωντανές αυτές τις αναμνήσεις και να προσπαθούν όσο μπορούν να μην υπερβάλλουν και να ζουν....
πολύ ωραίο το σχόλιο της popiς. ο φόβος και η ανάγκη να εξασφαλίσουμε όσο πιο πολύ όσο πιο πολλά μας έχει οδηγήσει σε έναν τρόπο ζωής καταπιεστικό και περιοριστικό. Μας λείπει πολύ το "χύμα" σήμερα, τα λάθη, οι επιπολαιότητες, οι ζαβολιές, οι αταξίες, η ένταση, το πάθος. Δηλαδή σήμερα δεν ζούμε κανονικά. Βέβαια οι εποχές έχουν αλλάξει για τα καλά και οι αλλαγές αυτές επιβάλλουν μια άλλη στάση ζωής. Αυτό όμως δεν μας απαγορεύει να κρατάμε κάποιες πολύτιμες αναμνήσεις μας φυλαγμένες σε ένα ερμάριο της μνήμης μας και να ανατρέχουμε που και που. Χωρίς μνήμη είμαστε στεγνά παράγωγα της εποχής μας, άγνωστοι και ακλεείς ακόμα και έναντι του ιδίου του εαυτού μας.
όλες αυτές οι ευκολίες της καθημερινότητας, όλα αυτά τα αγαθά, όλα αυτά που ήταν η καθημερινότητά μας παλιά και που έχουν εξοστρακιστεί σήμερα μας έχουν οδηγήσει σε μια υλιστική τριφυλότητα, που με τη σειρά της οδηγεί σε μια ανυπόφορη πνευματική ραστώνη. Η πνευματική λειτουργία θεωρείται θετική μόνο όταν "εξυπηρετεί" κάτι. Και το τραγικό είναι ότι όλο αυτό το πλαίσιο θεωρείται για καθέναν από εμάς ως το εσχάτως διακυβεύσιμο.
File Museum i anartisi su me gemise melanholia ke orees anamnisis.Ta hronia tis athootitas ke tis pragmatikis filias.Den ine tyheo oti apo avti tin periodo,pu perigrafis eho 4 files(filia pu metrai 40 hronia) ke den fovame oti tha tis haso.Alaxane i epohes ala i pediki psyhi anaziti tin idia omorfia ke statherotita se kapies axies.I simerini epohi ehi san kyrio haraktiristiko mia efimeri katanalotiki ikanopiisi (pol ke akriva dora)ke mia elipsi synestimatikis statherotitas(apokliis avtus pu den ine inn).Se evharisto ia tis ikones pu mu edoses.ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ.
TOTE.............TORA TI KANOUME..........LEME KALHMERA KAI KALHSPERA EDO MESA........GIATI..........
@ Lilith
Γάργαρο κρυστάλλινο νερό είχε η βρύση! Μου ήρθε μία δίψα. Ζήσαμε σαν παιδιά και δεν είχαμε τα πάντα είναι σημαντικό, αυτά που είχαμε όμως μέτραγαν περισσότερο. Συμφωνώ ότι σήμερα υπάρχουν τόσα άλλα καλά που δεν είχαμε τότε. Δεν μπορώ να ξέρω πότε ήταν καλύτερα, σίγουρα για εμάς και τον καθένα τα δικά του παιδικά χρόνια είναι μοναδικά!
Να είσαι καλά και καλημέρα!
@ Popi
Αγαπητή Πόπη, οι φοβίες που λες εντάσσονται για μένα στο γενικότερο πλαίσιο της αναζήτησης της τελειότητας που βέβαια είναι μία ουτοπία. Όταν οι αναφορές μας σχετίζονται με το “μην” και το “απαγορεύεται”, μοιραία φοβούμαστε να ζήσουμε ουσιαστικά. Επίσης είναι όπως λες και τα media που βγάζουν και αναπαράγουν δυσάρεστες ειδήσεις που πουλάνε και που δρουν καταλυτικά στο πώς επηρεάζουν τις ζωές μας και τις συμπεριφορές μας. Σαν αποτέλεσμα, οι άνθρωποι γίνονται όλο και περισσότερο άβουλα όντα χωρίς φαντασία, υπολογίζοντας το κάθε τι. Το κείμενο αυτό το ανέβασα εδώ σαν μία αναφορά μίας όχι και τόσο παλαιάς εποχής που όμως οι νέοι την ζούσαν πιο ουσιαστικά και συναισθηματικά.
Καλή σου μέρα!
@ Ανώνυμος – 1
Ανώνυμε φίλε, εξήγησα και στην Πόπη τη γνώμη μου για τον φόβο. Αυτή η πορεία προς το αψεγάδιαστο μέσα από τυποποιημένα βήματα διαμορφώνει άβουλα στρατιωτάκια που το μόνο που κάνουν είναι να εκτελούν τις εντολές μίας καλοκουρδισμένης αυτόματης μηχανής. Τα λάθη απαγορεύονται και θαρρώ η στιγμιαία αδράνεια θεωρείται προτιμότερη από μία ανθρώπινη δράση με τα όποια λάθη της. Οι μνήμες μας είναι αυτό που σώζεται στο τέλος σαν παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο. “Ανάξιοι” εκείνοι που σβήνουν το παρελθόν τους ή που δεν έχουν αποθηκεύσει καθόλου μνήμες!
@ Ανώνυμος – 2
Φίλε ανώνυμε είναι σαν να έχεις να επιλέξεις από ένα combo box που σου έχει έτοιμες τις επιλογές. Ακόμα και μία διεύθυνση να βάλεις στο ‘δίχτυ’, η εφαρμογή στην συμπληρώνει αυτόματα. Η πνευματική λειτουργία όπως λες χρησιμοποιείται μόνο ή κυρίως για επαγγελματική ή κοινωνική ανέλιξη. Οι υπόλοιπες χρήσεις της μας κατατάσσουν στους γραφικούς, όπως έλεγε ένας καλός μου φίλος. Πόσοι αλήθεια μπορούν να αντισταθούν σε αυτό;
@ Ανώνυμος – ΕΥΓΕΝΙΑ
Ευγενία δεν το συζητώ πως οι παιδικοί φίλοι είναι οι πιο σταθεροί, μόνιμοι και ποιοτικά οι καλύτεροι. Αν ένας άνθρωπος έχει μία βάση τέτοιων φίλων, πάντα θα νιώθει πλούσιος σε ανθρώπους. Το στίγμα του σήμερα το δίνεις ακριβώς: πολύ επιφάνεια χωρίς βάθος, πώς να γίνει αλλιώς όταν οι αξίες χάνονται και οι παραδοσιακοί θεωρούνται οπισθοδρομικοί;
Καλημέρα!
@ MOLEMOU
Αν και δεν σε κατάλαβα, σε ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Museum,πράγματι αξέχαστες εποχές ήταν που ζήσαμε όσα ζήσαμε σαν παιδιά. Αλλά το ίδιο δεν θα λέμε μετά από πάρα πολλά χρόνια, για το σήμερα?Κάθε εποχή έχει την χάρη της.Περάσαμε δυσκολίες αλλά και τώρα η νέα γενιά των σημερινών παιδιών περνά και αυτή τις δυσκολίες της σημερινής εποχής.Δεν θέλω να λέμε κάθε πέρυσι και καλύτερα αλλά να βλέπουμε με χαρά το μέλλον.
Καλό βράδυ
@ efi
Έχεις πολύ δίκιο Έφη ότι ο καθένας νοσταλγεί με το δικό του τρόπο την δική του εποχή. Είναι λογικό κιόλας να αποξενώνεται από την εποχή του εξαιτίας των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων και να θεωρεί τα χρόνια της δικής του νιότης σαν αυθεντικά. Όπως και να έχει, οι καλές μνήμες μας γεμίζουν για να ζούμε το παρόν και να χτίζουμε το μέλλον.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!
Παρελθόν , δεν είναι ό, τι έζησες , αλλά ... ό, τι θυμάσαι .
Ίσως ακούγεται άσχετο με την ανάρτηση σου , αυτό το σχόλιο μου , αλλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα τις "Αξέχαστες Εποχές" .
Καλό βράδυ Παρασκευής ... παγωμένης (εδώ τουλάχιστον) Παρασκευής .
@ Silia
Ωραία η φράση που άφησες εδώ! Τη θυμάμαι από ένα παλιό σου post. Η θύμηση για μένα προέρχεται στην αρχή από έντονα βιώματα αλλά δεν είναι αυτονόητο ότι θα υπάρχει. Ίσως και η υπερβολική θύμηση ωραιοποιεί, ποιος ξέρει; Κάνει όμως κάποια πράγματα ‘αξέχαστα’.
Φιλιά και καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου