Υπουργείο παιδείας και δια βίου .. πιστοποίησης

_
Κοιτάξετε τι διάβασα προχθές και παρατήρησα κάτι που μου είχε διαφύγει. Όπως γράφει το http://lefteria.blogspot.com/2009/10/blog-post_1812.html κατάργησαν τον όρο Εθνική από την παιδεία και το ονομάζουν σκέτο παιδεία. Μάλιστα.


Κάποιοι βέβαια χάρηκαν, λέγοντας πως η παιδεία δεν περιορίζεται στα σύνορα λαών και τα έθνη – έχουν επιχειρήματα. Επίσης υποστηρίζουν και ότι η απάλειψη θα αποφύγει θέματα με τα δικαιώματα στην μόρφωση των μειονοτήτων. Λες και ο όρος ευθύνεται για τα στραβά της μάθησής μας. Δεν θα επιμείνω πολύ να σας πείσω πόσο διαφωνώ, δεν με ενδιαφέρει κιόλας να πείσω τον καθέναν, μα η ουσία δεν βρίσκεται εκεί.

Εγώ πιστεύω ότι ο προσδιορισμός πρέπει να υπάρχει για να νοηματοδοτεί την έννοια που λέγεται Ελληνικό Έθνος και την επιβίωσή του που εκφράζεται μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Να κάνει κατανοητό πως μόνο μέσα από αυτή θα συνεχίσουμε να υφιστάμαστε σαν λαός με τη γλώσσα, τις ιδιαιτερότητές του, τις παραδόσεις και τα χαρακτηριστικά του (γλώσσα, ιστορία, φρόνημα και άλλα) και την δυνατότητά του να ενσωματώνει το διαφορετικό, πάντα με σεβασμό. Αλλά βέβαια οι ταμπέλες δεν έχουν ουσία, το περιεχόμενο είναι που μετράει. Το οποίο δυστυχώς έχει αποκοπεί από οποιαδήποτε εθνική ταυτότητα καλλιεργώντας εμμέσως πλην σαφώς έναν υπέρμετρο ατομισμό και ελαχιστοποιώντας την έννοια που λέγεται κοινωνική συνείδηση και τα οφέλη του αγαθού να ζεις σε μία οργανωμένη κοινωνία και να απολαμβάνεις (βλέπε ενδεικτικά περιβάλλον, σεβασμό στους νόμους, στο διπλανό μας). Με αυτή την έννοια είναι σωστή η αφαίρεση του προσδιορισμού γιατί τουλάχιστον έχει την χάρη να είναι ειλικρινής.


Ποτέ δεν μπόρεσα βέβαια να καταλάβω πώς διατηρούμε τον τίτλο Εθνική σε άλλα τόσο ασήμαντα όπως η Εθνική ομάδα .. ποδοσφαίρου ή μπάσκετ και μας ενοχλεί που το είχαμε στην παιδεία και το αλλάξαμε. Τελικά μία ταμπέλα είμαστε χωρίς περιεχόμενο κάτι σαν .. αέρας κοπανιστός ένα πράγμα.

Η δια βίου μάθηση είναι σπουδαίο πράγμα. Ποτέ μου δεν έμαθα περισσότερα από το σεμινάριο Ιστορίας της Τέχνης που παρακολούθησα τακτικά και για δύο χρόνια. Με έβαλε σε μία σκέψη, μου έδωσε το ερέθισμα να διαβάσω βιβλία, να ταξιδέψω, να δω, να σκεφτώ, να συζητήσω. Εννοείται ότι δεν το διοργάνωσε το Υπουργείο Παιδείας αλλά η ΔΕΠΑΠ (Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πάτρας). Δεν υπήρχαν ούτε διπλώματα, ούτε πιστοποιήσεις, ούτε μια πορεία σε ένα στόχο χωρίς την απόλαυση της ίδιας της διαδικασίας.


Η δια βίου μάθηση στο Υπουργείο Παιδείας σαν ιδέα, έχει πολλά θετικά. Δεν πληρώνεις ένα .. σκασμό δίδακτρα στους .. αποικιοκράτες για να πάρεις δίπλωμα ξένης γλώσσας, μπορείς να δεις τρόπους για απόκτηση διπλώματος σε ανθρωπιστικές ή θετικές επιστήμες. Μέχρις εδώ καλά. Ή μήπως όχι;

Ζω και καταλαβαίνω γύρω μου μία .. νεύρωση που υπάρχει για τη συλλογή πτυχίων. Δεν μιλάμε για κάποιον που δεν έχει και θέλει να αποκτήσει, αυτό είναι θεμιτό, αλλά για τον πληθωρισμό χαρτιών με ΜΟΝΟ σκοπό την απόκτηση περισσότερων μορίων για την εισαγωγή στο Δημόσιο και συναφείς εργασίες. Έτσι η δια βίου μάθηση έχει γίνει δια βίου πιστοποίηση. Κάπου εκεί μέσα συνθλίβεται η γνώση και το πώς μπορεί να εφαρμοστεί έξω στη ζωή. Είναι γνωστό πως είμαστε λαός που διαβάζει τα λιγότερα βιβλία από τους περισσότερους και ταυτόχρονα από τους λαούς με τα πιο πολλά πτυχία. Δυσανάλογο δεν νομίζετε; (αλλά και απολύτως λογικό για εμάς, γιατί το διάβασμα βιβλίων δεν σου δίνει κανένα χαρτί). Και από καινοτομία, εγχώρια προϊόντα και υπηρεσίες, άστο καλύτερα. Καινοτομία σε σλόγκαν και ανέξοδες ευφυολογίες, ναι, μπορεί να έχουμε.


----------------
ΥΓ1: Όταν πήρα το πτυχίο μου, όχι πολλά χρόνια πριν, ήταν για μένα ένας άθλος, ένα ταβάνι για τότε. Δεν έπαιρναν όλοι πτυχία και οι φοιτητές ήταν πολύ λιγότεροι. Δεν το λέω για να ευλογήσω τα .. γένια μου αλλά σήμερα όλοι οι φοιτητές θεωρούν δικαίωμά τους και δεδομένο ότι θα πάρουν το .. χαρτί και τα επόμενα χαρτιά. Για το επίπεδο των αποφοίτων, μην με ρωτήσετε καλύτερα. Κάποιοι μιλούν ότι η τελευταία γενιά είναι πιο καλλιεργημένη. Λέτε να είναι έτσι; Με τίποτα.

ΥΓ2: Για τα περί Θρησκευμάτων που συμπληρώνουν τον τίτλο του Υπουργείου, δεν αγνόησα την ύπαρξή του, μα είπα να αφήσω κατά μέρος το Θρησκευτικό συναίσθημα του καθενός και του λαού μας.
___

Τραγούδι Αποχαιρετισμού

_
Ο Αντρέας ήταν μεγάλος χιουμορίστας, έξυπνος, δεν ήταν κανένας χαζός, το μάτι του έπαιζε και καταλάβαινε τα πάντα. Η μαγκιά (;) είναι να το παίζεις χαζός και να μην είσαι, να το παίζεις ευγενικός ή αφελής και να μην έχεις καμιά σχέση με αυτά. Ο Αντρέας ο Λαμπρινίδης ήταν αυθεντικός, τίποτα δεν προσποιούνταν. Δεν έδειχνε βέβαια εύκολα τις διαθέσεις του για κάτι πολύ καλό ή πολύ κακό, ήτανε μετρημένος.


Κρατούσε τις αποστάσεις και τις ισορροπίες στην ομάδα και τα παιδιά. Ήταν τομεάρχης και μέσα στους πέντε πρώτους στην ιεραρχία σε σύνολο πεντακοσίων ατόμων στην κατασκήνωση. Όλοι τον γουστάραμε και αν γινόταν ψηφοφορία του δημοφιλέστερου, θα κέρδιζε με διαφορά.

Μέχρι που έφτανε η τελευταία μέρα που θα φεύγαμε για τα σπίτια μας. Η κατασκήνωση του ΤΥΠΕΤ (*) στο Διόνυσο, στην βόρεια πλαγιά της Πεντέλης κοντά στη Ρέα, τη Δροσιά και τα άλλα χωριά μου έχει μείνει ανεξίτηλη. Πάνω από δέκα χρόνια εκεί σαν ομαδάρχης ή σκέτος κατασκηνωτής. Την επισκέφτηκα ένα απόγευμα πρόσφατα φέτος και ήρθαν στον μυαλό μου καταιγιστικά οι εικόνες από τότε.


Θα σας παραθέσω εδώ το τραγούδι του αποχωρισμού. Παρόλο που οι πρόβες της τελικής γιορτής έβγαζαν γέλιο, όταν έφτανε η μέρα, όλα άλλαζαν. Ακόμα κι ο Αντρέας, αυτός ο σοβαρός – αν και καλοκάγαθος - και δύσκολος να εξωτερικεύει πράγματα, δεν άντεχε. Το ραντεβού δινόταν σταθερά κάθε χρόνο, η ευχή πραγματοποιούνταν και όλοι ξανά εκεί και πάλι από την αρχή.

Τραγούδι Αποχαιρετισμού

Ήρθε η στιγμή να χωρίσουμε
και να θυμόμαστε όλοι
όταν σε λίγο γυρίσουμε
πίσω παιδιά μες στην πόλη

Μύριες χαρές μας ενώσανε
μα όλα πέρασαν τώρα
τα μάτια όλων βουρκώσανε
του χωρισμού έφτασε η ώρα

Στην ψυχή θα'ναι πάντα βαθιά χαραγμένη
η ζωή που περάσαμε εδώ η χρυσή
στην καρδιά πάντα θα'χουμε κρυφή ελπίδα
πως παιδιά θε να σμίξουμε κι άλλη φορά

*: ΤΥΠΕΤ: Ταμείο Υγείας Προσωπικού Εθνικής Τράπεζας

----------------
ΥΓ: Αγαπητέ Αντρέα, αν είσαι τόσο τυχερός ή άτυχος και ψάξεις στο Google το όνομά σου, θα με διαβάσεις. Ελπίζω να μην σε πειράξει και με βγάλεις στην .. αναφορά, στην υποστολή της σημαίας.

Δημήτρης Μωυσίδης, Κατασκηνωτής, Ομάδα Δοξάτο, Κοινότητα Μακεδονία
(για τη χρονιά, υπάρχουν και τα email να στην πω).
_

Φλερτάροντας την ζωή – Διάσημες ξέρες

_
Ο Κοσμάς είχε μόλις καταφτάσει στο νησί κι ανηφόρισε στο χωριό με το μικρό του Suzuki Jimny των 1300 κυβικών. Μας βόλεψε είναι η αλήθεια μιας και ήρθαμε με τα μέσα συγκοινωνίας στο νησί. Αλλιώς ή θα ξεποδαριαζόμαστε ή θα περιμέναμε όταν αδειάσει το μοναδικό ταξί που υπήρχε. Σαν χθες θυμάμαι που γυρνούσα στο σπίτι εκεί, από κραιπάλη στο κάμπινγκ κατά τις έξι το πρωί. Και ο Κοσμάς που κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο:

<< Ψηλέ, χτύπησες τίποτα απόψε ή μαλακίες; >>


Ο Κοσμάς είχε κάποια στοιχεία από αυτά που μ’ αρέσανε. Καίτι θρέμμα Αθηναίος, προερχόμενος από τη Λαμία, διατηρούσε εκείνο το επαρχιώτικο μπρουτάλ, μία γνήσια μαγκιά, βγαλμένη σε σωστές δόσεις. Πληθωρικός τύπος, μπουλντόζας, δεν μάσαγε και πολύ, δεν τον επηρέαζε ούτε το κρύο ούτε τα μελτέμια του Αιγαίου που φυσούσαν σταθερά ούτε η ακατάσχετη φλυαρία όλων μας κάποιες φορές. Ήταν σταθερά δυνατός στην παρέα, σίγουρη αξία και ξηγημένος γενικώς.

Η Αντριάνα ήταν η ωραία των διακοπών. Νομίζω ήταν η μόνη ελεύθερη στο χωριό του όμορφου αλλά απόκεντρου νησιού μας - μία αναλογία επτά προς ένα ήταν νομίζω στην παρέα, χωρίς αυτό να την μειώνει. Από τις λογικές ηλικίες βέβαια γιατί υπήρχαν και κάποιες μικρές που είχαν έρθει οικογενειακώς. Ήταν συνομήλικη, την ‘έκοψα’ από την αρχή για high class γκόμενα και μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν σοφιστικέ γυναίκα, διαβασμένη μα και με νεύρο και άποψη για πολλά. Μεσαίο ύψος, αδύνατη και καλοντυμένη για καλοκαίρι.



Ο Αριστείδης (Άρης) ήταν από τις ψυχές της παρέας. Ευφυής, με αίσθηση του χιούμορ, πολυπράγμων ειδικά στα θέματα της δυτικής κουλτούρας και πολύγλωσσος. Ήταν και εξαιρετικός στο θέατρο σαν εκκολαπτόμενος ηθοποιός. Τελευταία βέβαια είχε κάποιες νέες ασχολίες όπως η ιστορία των εθνικοαπελευθερωτικών στρατών της Ευρώπης ή η συγκριτική μελέτη θρησκειών, λίγο βαριές για καλοκαίρι, δεν νομίζετε; Α, προσφάτως κόλλησε και με το .. βυθό της θάλασσας, έστριβες το βλέμμα και .. τον έχανες. Γενικώς παθιαζόταν με τα χόμπι του.

Ο Ιορδάνης, ο ντόπιος του νησιού, μόνιμος κάτοικος Αθηνών, ήταν ένας αγαθός γίγαντας. Ψηλόλιγνος, λιγομίλητος, με αγέρωχο βάδισμα, σου έβγαζε μία εικόνα ηρεμίας και αισιοδοξίας. Μας φιλοξένησε στο σπίτι του για καμιά βδομάδα και του είμαι υποχρεωμένος. Η εκφορά του λόγου του μου ήταν ελαφρώς ασυνήθιστη αλλά τα νοήματα του καθαρά και κατανοητά. Πρέπει να ερχόταν εκεί κάθε καλοκαίρι από τα πολύ μικράτα του μιας και όλοι οι ντόπιοι τον ήξεραν καλά.

Η Ηλιάνα ήταν η κοπέλα του Ιορδάνη, αυτή που είχα την λιγότερη επικοινωνία. Στις κάποιες φορές που είμαστε στην παρέα, μου φάνηκε εξαιρετική, ήταν και υπερβολικά ευγενική. Σε μία περίπτωση, όταν προσπάθησα να την ευχαριστήσω για ένα τραπέζι που μας έκανε, αυτή μου ανταπέδιδε πολλαπλάσια. Ήταν μία πολύ θετική παρουσία, χωρίς συζήτηση.

Οι διακοπές αυτές ήταν ιδιαίτερες. Είχα χωρίσει από τη τελευταία μου σχέση και θα μου ήταν δύσκολο να πήγαινα κάπου χωρίς ταίρι. Φυσικό ήταν να μην αναλάβω καμιά πρωτοβουλία - ίσως να ήθελα να καθίσω σπίτι και να πετάγομαι στις κοντινές παραλίες καθημερινά. Η πρόταση όμως ήταν πολύ καλή για να αρνηθώ.


Το νησί βρισκόταν στο κέντρο του Αιγαίου και δεν ήταν στα πολυσύχναστα. Το μέρος μου φαινόταν ερημικό και η πρόσβαση σε αυτό δύσκολη. Αν προσθέσουμε και τα δικά μου, νά’τες οι δυσκολίες.

Αιγαίο: ποτέ δεν το αγάπησα, παιδί των δυτικών πολιτειών βλέπετε. Αυτό το ξερό σεληνιακό τοπίο με αγριεύει, είναι κι εκείνοι οι άνεμοι που δεν σε αφήνουν να απολαύσεις τη ζέστη.

Η πρώτη γνωριμία με τον Κοσμά με βοήθησε να συνέλθω. Πείραζε τον Άρη που πήγαινε θεατρικό το χειμώνα:

<< Τι θα γίνει εκεί με το θίασό σας, καμιά γκόμενα θα μας φέρεις; >>
<< Εμείς ασχολούμαστε με την Τέχνη. >>
<< Άστα αυτά και φέρε κάνα καλό να γνωρίσουμε. >>
<< Η Τέχνη είναι υπεράνω όλων. >> απαντά ο Άρης.

Αταίριαστο ζευγάρι, ο 'χύμα' με τον .. καλλιτέχνη, πού να βρεις άκρη. Άρχισα να προσαρμόζομαι.

Η Αντριάνα ήταν μία άλλη περίπτωση που με έκανε να ξεπεράσω τα αρχικά εμπόδια. Είχε μία λεπτοκοπιά και φινέτσα Αθηναίας γκόμενας που με τράβαγε, ένα στυλάκι, όχι υπεράνω, αλλά ιδιαίτερο. Και πάνω από όλα ήξερε να φέρεται σαν πραγματική, ώριμη γυναίκα. Ούτε απόμακρη αλλά ούτε και της προσκολλήσεως. Με κέρδισε αμέσως και νομίζω ήμουν ο μόνος από την παρέα που την πλησίασε και την φλέρταρε. Ήταν ασφαλώς μία γλυκιά ανάμνηση από εκείνη την εκδρομή. Μην περιμένετε να σας πω περισσότερα εδώ γιατί δεν θα το κάνω.


Μου έκανε εντύπωση πάντως πόσο φλύαροι και αδιάφοροι ήταν οι γύρω της άντρες. Οι περισσότεροι μιλούσαν για τα επαγγελματικά τους, βαρετό ομολογώ αν και από τα ιατρικά νέα, κάτι ωφελήθηκα. Γενικώς πιστεύω πως οι φλύαροι άντρες και αυτοί που μιλούν πολύ δεν κερδίζουν.

Το κοινό πάθος του Άρη και του Κοσμά ήταν οι καταδύσεις. Με μάσκα και βατραχοπέδιλα - μην φανταστείτε κάτι άλλο. Αυτό τους έδεσε και έγιναν οι πιο κολλητοί στο νησί. Ο Κοσμάς ήταν κινητό περίπτερο με τα περιοδικά .. ψαροντουφεκάδων και τους τροπαιούχους να ποζάρουν με τη λεία τους. Κάθε τόσο μας έκανε ανάλυση με κάθε λεπτομέρεια για τις πιο διάσημες .. ξέρες ανά την επικράτεια. Είμαι σίγουρος πως ανάμεσα σε ένα γιγάντιο σαργό και μία ωραία ‘παρουσία’ στην παραλία, θα επέλεγε το πρώτο. Είπαμε όμως, είχε τη μαγκιά του.


Ο Ιορδάνης ήταν με την Ηλιάνα τον πιο πολύ καιρό. Μας ακολουθούσε κυρίως στο χωριό για καφέ ή πιο σπάνια για φαγητό. Στην παραλία δεν πήγαμε και πολλές φορές μαζί. Γενικώς τα βράδια άραζαν στο σπίτι, κάτι που δεν μπορούσα στις διακοπές μου. Τα παιδιά βέβαια ήταν παραπάνω καιρό εκεί στο σπίτι τους. Δεν είχαμε και πολλή επικοινωνία κυρίως γιατί εγώ ήμουν φευγάτος τις πιο πολλές ώρες με τις δράσεις μου. Τις λίγες φορές που συζητήσαμε, συμπέρανα ότι ήταν ένα γνήσια καλό παιδί - το ίδιο βέβαια μπορώ να πω και για τη φίλη του.

Ένα από τα highlight της εκδρομής ήταν η κοινή παρέα μου με τον Άρη και την Αντριάνα για μια μέρα. Ο Άρης της μιλούσε στα Γερμανικά, εγώ της ‘μίλαγα’ σιωπηλά κοιτώντας την και αυτή απολάμβανε ανάμεσα σε δύο άντρες που ήταν φανερό ότι τους κολάκευε. Είχε και μία δόση παλιμπαιδισμού το πράγμα, καθόλου άσχημο αν δεν συμβαίνει και πολύ συχνά. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσες ώρες χρειάστηκαν να περάσουν από τον λόξυγκα που με έπιασε από τα γέλια.


Οι διακοπές αυτές που ξεκίνησαν με προσαρμογή, φάνηκαν κάπου να ήταν ο καθένας μόνος του, τελικά αποδείχθηκαν η απόλυτη ελευθερία του να κάνουμε ότι θέλουμε, να παθιαζόμαστε και να απολαμβάνουμε. Είτε κάποιοι φλερτάροντας, άλλοι επεκτείνοντας τις επαγγελματικές τους σκέψεις, μερικοί εξερευνώντας τον βυθό και κάποιο πιο προχωρημένοι από όλους, σχεδιάζοντας να πάνε σε διάσημες ξέρες!

----------
ΥΓ1: Μην ξεχάσω να γράψω πως εκτίμησα περισσότερο το νησιώτικο τοπίο του Αιγαίου. Τελικά η οπτική των πραγμάτων δεν είναι όπως είναι αλλά πιο πολύ όπως μας φαίνεται.

ΥΓ2: To Stavento ήταν από τα αξιοσημείωτα μέρη στο νησί. Σημείο συναντήσεων, συνάξεων και πρωινών καφέδων. Για αυτό και η εικόνα.
_

Η Τρέλα και ο Έρωτας

_
Μου έστειλε πρόσφατα η φίλη μου η Λύδια το παρακάτω κείμενο που αν θυμάμαι καλά το είχε δημοσιεύσει και η Άννα –Σίλια πριν ένα χρόνο περίπου. Χαριτωμένο γραπτό αν και δεν συμφωνώ και με όλα από αυτά. Με την .. άδειά τους, το επαναδημοσιεύω:

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε :
"Τι είναι κρυφτό?"
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια - την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα - να παίξουν κι αυτοί.


Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν :
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν,
η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

Ένα, δυο, τρία άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι' αυτόν.


Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί...
1000... μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.
Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.
Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει κα τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.


Σιγά - σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα...
Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...
_

Κυκλοφοριακές ρυθμίσεις – Κινούμενοι έλεγχοι

_
Η μικρή μου πολιτεία είναι πρότυπο ρυμοτομίας. Δρόμοι οριζόντιοι και κάθετοι, μπορεί να κοιτάξεις ευθεία όσο φτάνει η έκταση του βλέμματος σου μέχρι να τμηθούν οι παράλληλες ευθείες του δρόμου, ως το σημείο φυγής. Η χάραξη είναι κάτι το εξαιρετικό που σπάνια συναντιέται σε δεκάδες πόλεις που πηγαίνουμε στην Ευρώπη.


Το κυκλοφοριακό όμως μας πληγώνει και η ρύπανση, σαν συνεπακόλουθο, το ίδιο. Δύο, τρεις παράλληλες είσοδοι και έξοδοι σε κάθε κατεύθυνση, είναι βλέπετε και η θάλασσα από τα δυτικά και το βουνό από την άλλη, που περιορίζουν την πόλη - πώς γίνεται να χαράξεις δακτύλιο; Η Πάτρα σχεδιάστηκε για δεκάδες χιλιάδων κατοίκων και σήμερα φιλοξενεί τους τριπλάσιους: πάνω από διακόσιες χιλιάδες μαζί με τα περίχωρα. Όσο για τους δείκτες της ρύπανσης, αυτοί είναι από τους μεγαλύτερους στην χώρα και παραπέρα.

Την ίδια στιγμή που οι επικεφαλής των δημοτικών αρχών και η τροχαία αδυνατούν να εφαρμόσουν κάποια από τα ομολογουμένως σωστά σχέδιά τους, οι κάτοικοι – οδηγοί διαμαρτύρονται αδυνατώντας παράλληλα να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα και να περιορίσουν την άσκοπη χρήση του ΙΧ στην πόλη. Ουσιαστικά οι συντριπτικά υπεύθυνοι που είναι οι πολίτες, ο καθένας μας ξεχωριστά, ποιούν την νήσσα (κάνουν την πάπια) και κοιτάζουν το στενό ατομικό τους συμφέρον, που με την κοντόφθαλμη, επιπόλαιη ματιά του γυρνάει σαν μπούμερανγκ στους ίδιους.


Σκέφτεται ο άλλος “Θα πάρω το αμάξι μου και θα το διπλοπαρκάρω όπου γουστάρω, ο κόσμος να χαλάσει, δεν είμαι κορόιδο να περπατώ. Θα μοστράρω το νέο μου τζιπ (που είναι η προέκταση του .. φαλλού μου, γιατί ξέρετε τελευταία δεν έχω .. επιτυχίες). Ο κόσμος να καίγεται αυτό θα κάνω, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; αφού δεν έχουμε δρόμους, δεν έχουμε τροχαία ή δημοτική αστυνομία;” Άλλωστε “ μισό λεπτό μόνο, φεύγω αμέσως, μην κάνετε έτσι.”

Δείτε την κουτοπονηριά και την ηλιθιότητα του νεοέλληνα, συγγνώμη, ήμουν πολύ ήπιος κι ευγενικός, την .. καφρίλα ήθελα να πω. Ενώ έχει τις επιλογές του: να πάρει αστικό λεωφορείο, να πάρει ταξί, να παρκάρει το ΙΧ του μερικά μέτρα παρακάτω, να πληρώσει για ελεγχόμενη στάθμευση, να πληρώσει πάρκινγκ, να έρθει με τα πόδια, να σταθμεύσει στα περιφερειακά πάρκινγκ και μετά να πάρει την δωρεάν συγκοινωνία.. Επτά μετρήσατε; Να γράψω κι άλλες; Άστο καλύτερα, πάμ’ παρακάτω.

Σε κάθε παρτίδα σκάκι όμως, όσο δύσκολη κι αν είναι, υπάρχει διέξοδος νίκης. Η Δημοτική μας αρχή, άσχετα με τα αρνητικά της που ασφαλώς μπορείς να καταγράψεις, έκανε μία κίνηση ματ. Μία λύση που έχει δοκιμαστεί σε άλλες πόλεις με επιτυχία: Κορύνες κατά μήκος των κεντρικών δρόμων που να τους χωρίζουν σε δύο ή σε τρεις παράλληλες λωρίδες.

Κίνηση ματ 1: Οι ελιγμοί απαγορεύονται κι επομένως η διπλοστάθμευση.
Κίνηση ματ 2: Τα κενά υπάρχουν μόνο στις διασταυρώσεις και επιτρέπουν τους απολύτους απαραίτητους ελιγμούς.
Κίνηση ματ 3: Οι κορύνες είναι ελαστικές ώστε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης (σεισμός, πυρκαγιά) να μην εγκλωβίζουν την πορεία των τροχοφόρων.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως μετατοπίζουν την ευθύνη στους ίδιους τους οδηγούς με τρόπο ώστε αν κάποιος παρανομήσει να ξεσηκώσει την μήνη των άλλων, αφού η κίνηση των οχημάτων θα σταματούσε.


Το μέτρο συνάντησε την αντίδραση των οργανωμένων μικροσυμφερόντων των λίγων, που μιλούσαν για τον δήθεν μαρασμό των εμπόρων και καταστηματαρχών του κέντρου. Λίγες βδομάδες ήταν αρκετές για να αποδεχθεί το μέτρο σχεδόν η ολότητα των κατοίκων. Ακόμα και οι ίδιοι οι λίγοι που ‘ενοχλήθηκαν’ ίσως να κατάλαβαν πως το μέτρο θα αποβεί ωφέλιμο και για τους ίδιους σε σύντομο χρόνο.

Η διαφορά είναι τεράστια σε οδούς που στήθηκαν οι κορύνες. Μία διάσχιση 20 λεπτών έχει σήμερα μειωθεί σε 5-7 λεπτά. Μάλιστα, αν ενταθεί η αστυνόμευση για την πλήρη τήρηση του μέτρου αναμένεται επιπλέον μείωση του χρόνου – μαζί και με την μείωση της κυκλοφορίας αφού πολλοί πλέον θα παίρνουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Αναμένουμε την εφαρμογή της λύσης στους περισσότερους δρόμους της πόλης που είναι εφικτό, οι οποίοι δυστυχώς δείχνουν σήμερα εικόνα χωριού του αναπτυσσόμενου κόσμου στην δεκαετία του 70 όπου ο καθένας άφηνε όπου του κάπνιζε το αμάξι του ωσάν να βρίσκεται στο σοκάκι του χωριού του, ο .. νεο-βλάχος που θέλει και να αστικοποιηθεί, τρομάρα του. Μακάρι να επεκταθεί η λύση, χρειάζεται όμως να προσπαθήσουμε και ο καθένας ξεχωριστά και η πόλη μας θα πλησιάσει ένα αστικό παράδεισο. Δύσκολο; Για να δούμε.
_