"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Ακατάσχετη .. τιποτολογία (τα λόγια του τίποτα)

_
Ήμουν τις προάλλες σε ένα τραπέζι για μία κοινωνική εκδήλωση. Εκεί βρίσκονταν κυρίως επιστήμονες, τεχνοκράτες άνθρωποι που αγαπούν τη δουλειά τους, με μεράκι, αμέτρητες ώρες ενασχόλησης και ασφαλώς ήθος και καλλιέργεια – αυτό, θα γνωρίζουν πολλοί αναγνώστες, φίλοι ή γνωστοί μου πως το λογίζω σαν σημαντικότερο. Πάντα μισούσα τις συντεχνιακές παρέες, με τους ‘ομότεχνούς μου’ ή τους ανθρώπους από το σινάφι μου που ασχολούνται με διαδικαστικά και συνδικαλιστικά, ποτέ κάτι τέτοιο δεν αποτέλεσε κριτήριο επιλογής των φίλων μου. Δεν τους απέκλεια αλλά δεν τους διάλεγα κιόλας ποτέ μου για αυτό που έχουν σαν επάγγελμα.

Με τους πιο πολλούς από τα παιδιά που συνάντησα εκείνο το βράδυ διατηρώ άριστες σχέσεις έως και φιλία θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει. Άλλωστε, πολύ συχνά, η παρέα καταπιάνεται και με αρκετά άλλα ζητήματα με μία κριτική, αναλυτική ματιά που αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσεις. Σχεδόν πάντα φεύγω από τις συνάξεις μας με λίγα ή πιο πολλά πράγματα κερδισμένος.



Κάπου όμως στη μέση θα υπάρχουν και οι ενοχλητικοί. Πώς γίνεται στη ζωή όταν μας πηγαίνουν δέκα πράγματα καλά και ένα άσχημα, αυτό το ένα να υπερτερεί στο πώς επηρεάζει τις διαθέσεις μας; Ακόμα ψάχνω να βρω την εξήγηση.

Η κουβέντα μας επικεντρώθηκε σε τεχνικές επινοήσεις και καινοτομίες, ομαδικές δράσεις και παρεμβάσεις και συλλογικές εργασίες στο άμεσο μέλλον. Όλα αυτά καλά. Ώσπου να χτυπήσει ο κουραστικός. Με ύφος ωσάν χίλιοι καρδινάλιοι να νουθετούν, συνεχώς να μην ακούει τους άλλους και να επικεντρώνει σε αυτά που με τόσο .. χαριτωμένο τρόπο έλεγε και έντυνε με το περιτύλιγμα του τίποτα. Υπεραναλύσεις στα απλοϊκά και προφανή, συχνή έμμεση περιαυτολογία, ανούσια ηχητικά κύματα που κατάφεραν να διαταράξουν την ηρεμία της πλατείας.

Για τους λίγο γνώστες της πληροφορικής αυτό λέγεται data redundancy, δηλαδή πλεονασμός δεδομένων και είναι ένα πρόβλημα που η προσπάθεια επίλυσής του μελετήθηκε και μελετάται εξαντλητικά με αμέτρητες ώρες ερευνητικών προσπαθειών.


Η συζήτηση πήγαινε στα θέματα που εκείνος, όχι μόνο επέλεγε, αλλά και τα εξέφραζε με τον δικό του τρόπο, σαν να μην μπορούσες να εισχωρήσεις. Ήταν δυσνόητος, ακαταλαβίστικος, όχι εξαιτίας μίας σύνθετης και προχωρημένης σκέψης, να το ξεκαθαρίσω. Περιττό να αναφέρω πως οι όποιες προσπάθειες να μιλήσω απλά, συγκεκριμένα και καθαρά, δεν τελεσφόρησαν.



Μιας και η .. κούφια κενολογία δεν θα μπορούσε να αντέξει άλλο στον χώρο της πληροφορικής και των επικοινωνιών που κάθε λέξη τεκμηριώνεται και αναλύεται πλήρως, δεν μπορείς να ξεγελάσεις πώς να το κάνουμε, ειδικά σε μία τέτοια παρέα, ο φίλος μας μετέφερε γρήγορα τη συζήτηση στην πολιτική. Κάτι το οποίο αποφεύγω να συζητώ, πάντοτε στις παρέες μου – κανόνας απαράβατος. Γιατί άραγε να το έκανε, σκέφτηκα; Μήπως επειδή τον ενδιαφέρει ο χώρος λόγω των δικών του διασυνδέσεων; Ποιος δραστήριος, τεχνοκράτης φιλόδοξος άνθρωπος στη δουλειά του, ασχολείται με τα ευτράπελα της πολιτικής μας ζωής; Μήπως επειδή αισθάνεται άνετα λόγω του ότι ο ξύλινος λόγος, του είναι πολύ οικείος;

Δεν έχουν τόση σημασία όλα αυτά, απλά δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το τελευταίο σαρανταπεντάλεπτο ή μία ώρα, δεν το θυμάμαι κι ελπίζω σύντομα να το έχω ξεχάσει, που ήμουν σε μία παρέα, που αγνοήθηκα παντελώς, εγώ (θα με συγχωρέσετε να μιλήσω για τον εαυτό μου), με τα πολλαπλάσια ενδιαφέροντα, και ασχολίες από αυτόν και ακόμα με μία πολύ πιο απαιτητική εργασία που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας και της αγοράς. Σέβομαι και αγκαλιάζω τους συνομιλητές μου, προσπαθώ να μπω στη θέση τους, να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης τους να μοιραστώ μαζί τους. Και, ελπίζω και πιστεύω ότι, όλοι όσοι επιλέγουμε, κάνουν το ίδιο. Δεν είναι και το καλύτερο πράγμα στον κόσμο μία τέτοια συμπεριφορά.


Η ώρα πέρασε, η τιποτολογία έχει και τα όρια της τα χρονικά, και μακριά της απελευθερώθηκα. Περπατώντας πίσω, εκτίμησα όσα καλά έχω και ευχαριστώ τον Θεό για όλα όσα καλά μου έχει δώσει και τη δυνατότητα να επιλέγω σημαντικούς ανθρώπους κοντά μου.
_

20 σχόλια:

Dimitra είπε...

Φίλε museum, δυστυχώς στη χώρα που ζούμε, πολλοί είναι έτσι και κρατoύν τις τύχες μας στα χέρια τους. Ένα ακόμα ωραίο post μας ανέβασες.

Καλό μεσημέρι!

Andreas είπε...

Πες τα museum, είναι γεμάτη από τέτοιους η πατρίδα μας. Ανθρώπους που δεν αξίζουν μία και πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες κι αέρα κοπανιστό. Και έχουνε και πόστα που αν υπήρχε αξιοκρατία ούτε καν θα τα είχανε φανταστεί!

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω μαζί σου πως η εικόνα είναι που πουλάει στις μέρες μας, κενή από περιεχόμενο και χωρίς σημαντικά νοήματα. Μία ματιά να ρίξει κανείς γύρω του τι συμβαίνει και θα καταλάβει. Η εικόνα είναι κυρίαρχη και τα εσωτερικό βρίσκεται στο περιθώριο.

Οι κύριοι ‘Τίποτα’ είναι πολύ συχνό φαινόμενο στην πολιτική, στη δουλειά και ειδικά στο δημόσιο ακόμα και στις γνωριμίες. Ευτυχώς που η νεολαία μας έχει κρίση να τους καταλάβει ποιοι είναι. Μπορεί όμως να είναι αργά αν αυτοί έχουν προλάβει και πάρει τους κατάλληλους θώκους.

Πάνος

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

μακρυά από τέτοιους ΤΙΠΟΤΕΤΟΙΟΥΣ. Πάλι καλά πώς αντεξες!!!

museum είπε...

@ Dimitra

Έχεις δίκιο Δήμητρα, πολλοί επώνυμοι που παίρνουν και αποφάσεις είναι τέτοιοι. Είναι γνωστό και το παρατσούκλι για τους κυρίους Τίποτα.

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!

museum είπε...

@ Andreas

Αντρέα, ο κοπανιστός αέρας έχει και αυτός τη χρησιμότητά του ειδικά για τις .. ζεστές μέρες. Η αξιοκρατία είναι μία λέξη άγνωστη ή δυσεύρετη στο δημόσιο χώρο.

Πάντως κάτι τέτοια με εμπνέουν κι έχω θέματα για γράψιμο.

museum είπε...

@ Ανώνυμος – Πάνος

Δυστυχώς φίλε Πάνο πολλά πράγματα παρουσιάζονται και εξετάζονται πολύ επιφανειακά. Μέσα σε όλα αυτά προκύπτουν και τέτοιοι άνθρωποι.

Η εικόνα πλασάρεται τόσο επιμελώς από τους ενδιαφερόμενους, που η κυριαρχία της έρχεται σαν μία εξέλιξη απόλυτα φυσιολογική. Ακόμα και οι νέοι και δραστήριοι δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν αυτή την εξέλιξη και φθάνουν μόνο σε διαπιστώσεις κατόπιν εορτής. Αν είναι αργά ή η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, θα το δείξει ο χρόνος.

museum είπε...

@ Sakis

Σακη, είναι απίστευτο πόσες αντοχές και δυνάμεις κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Μήπως τελικά φίλε Museum η επανάπαυση στις γνώσεις που απέκτησες στη σχολή και όχι στην βαθιά εμβάθυνση, όπως απαιτεί η σύγχρονη εποχή και κάνουν οι συνάδελφοί σου, είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις έτσι?

museum είπε...

@ Ανώνυμος

Φίλε Ανώνυμε, καταλαβαίνω τη σκωπτική σου διάθεση με τους συνάδελφους που υποτίθεται εμβαθύνουν όπως λες, ενώ εμείς έχουμε μείνει πίσω χωρίς ανάλυση. Τώρα κατάλαβα γιατί ένιωθα έτσι, χτύπησες διάνα.

Lilith είπε...

"It takes one to know one" λένε οι Άγγλοι και γι' αυτό πιστεύω ότι όσοι ασχολούνται με την πολιτική και τους πολιτικούς είναι το ίδιο τιποτολόγοι μ' αυτούς.
Γι' αυτό και βρίσκουν ενδιαφέρον στο να αναλύουν ένα ψεύτικο "τίποτα".
Η συνάντηση (και πόσο μάλλον η συζήτηση) με έναν τέτοιο άνθρωπο, είναι δύσκολη, εως άκρως εκνευριστική και απελπιστική!
Μην ξεχνάς ότι το "τίποτα" έχει την τάση να... επεκτείνεται για να έχει την ψευδαίσθηση ότι "πιάνει χώρο". :)
Όπως είπε και η Dimitra πιο πάνω, είναι πολλοί τέτοιοι στην Ελλάδα.
Η φράση "Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν" δεν έχει ΚΑΜΙΑ εφαρμογή στην Ελλάδα του 2009! :)

Καλή σου μέρα.

museum είπε...

@ Lilith

Αγαπητή Λίλιθ, ένας φίλος μου έλεγε προχθές ότι δεν έπρεπε να μείνω απαθής και να απαντούσα. Είχε δίκιο γιατί η δική μου η αδράνεια δίνει χώρο σε τέτοια ‘τίποτα’ να διαχέονται και να μολύνουν την ατμόσφαιρα. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως ο συγκεκριμένος ‘κενολόγος’ (σαν το κενό δωμάτιο στην εικόνα μου) έκρινε άλλους πως υποτίθεται είναι αλαζόνες και υπερφίαλοι (αυτές είναι δικές μου λέξεις, αδύνατον να χωρέσουν στο ξύλινο λεξιλόγιό του).

Το κακό δεν είναι να μην γνωρίζεις αλλά να μην γνωρίζεις ότι δεν γνωρίζεις. Κάποιοι αρχαίοι μας διαλογίζονταν..

Σε ευχαριστώ πολύ, καλό σου απόγευμα!

Ανώνυμος είπε...

Ο ΤΖΙΤΖΙΦΙΟΓΚΟΣ

ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ


Στο δρόμο περπατάει καμαρωτός
Ψοφάει να γίνει εύκολα γνωστός

Μάτια λαμπερά,άκρατη πονηριά
Όμως βγάζει κάποια κακομοιριά

πάντα σε φόρμα, ζελέ στα μαλλιά
επώνυμα γυαλιά χωρίστρα βαθιά

Είναι σπουδαίος μιλάει φωναχτά
Με καραβλαχιά και λίγα αγγλικά

Φουσκώνει ποντίκι γελά δυνατά
Δειλός αλλά κάνει τον παλικαρά

museum είπε...

@ ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Ευγενία σε ευχαριστώ πολύ για το ποίημα σου που το άφησες εδώ, ιδιαίτερα έξυπνο και χιουμοριστικό. Και χαρακτηριστικό για πολλούς ανθρώπους.

Ας ξεκαθαρίσω σε όλους όμως εδώ πως έκρινα συγκεκριμένες καταστάσεις από ανθρώπους οι οποίες με ενόχλησαν και όχι άτομα που στο σύνολό τους δεν τα γνωρίζω για να τα κρίνω. Με βάση αυτή την αφορμή, έγραψα για συγκεκριμένα πράγματα που μου αρέσουν και δεν μου αρέσουν σε συμπεριφορές. Κάθε επιθετικός προσδιορισμός αφορά μόνο συγκεκριμένους τύπους συμπεριφορών ανθρώπων, και όχι συνολικά ανθρώπους– έτσι για να αποφεύγονται παρερμηνείες.

museum είπε...

Επειδή ήμουν άκρως υπερβολικός στο χαρακτηρισμό ανθρώπων σαν κενολόγων και τίποτα, λυπάμαι για αυτό, ζητώ συγγνώμη από από άγνωστο ήρωα του post, γιατί όσο άσχημα και να νιώσει κάποιος, όπως εγώ, έστω και αν υπήρχαν άτυχες στιγμές, δεν μπορεί να χαρακτηρίζει συνολικά έναν άνθρωπο με τέτοιες ακραίες εκφράσεις.

Συγγνώμη λοιπόν, άλλωστε και στον τίτλο του blog μιλάμε για τον παρορμητικό μου χαρακτήρα που και αυτό υπάρχει δυστυχώς.

Dinos είπε...

Μήπως φίλε ανώνυμε η "εμβάθυνση" και μάλιστα η "βαθιά" σε κολλάει στον πυθμένα; Μήπως αυτή η πορεία της εμβάθυνσης δημιουργεί κατα φαντασία τροπαιοφόρους; Μήπως χρειάζεται και η μετα-γνώση; Μήπως το σπουδαίο και το σημαντικό δεν περιορίζεται σε ένα συγκεκριμένο επαγγελματικό κλάδο;
Μια πορεία καταγράφει ο καθένας στο επάγγελμά του. Γεμάτη επιτυχίες, αποτυχίες, πιέσεις, συγκρούσεις, μελέτη, εμβάθυνση, ..... Άρα όλοι αξίζουν το σεβασμό μας και είναι ανόητο να πιστεύει κάποιος ότι είναι μοναδικός και αναντικατάστατος και να επαίρεται για τα "κατορθώματά" του.

Dinos είπε...

φίλε museum η ποικιλία των αντιδράσεών σου (ενόχληση, θυμός, αποστασιοποίηση, μεταμέλεια) δείχνει ότι είσαι ένα ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας που ζεις. Αντίθετα με άλλους που είναι τόσο κουραστικά ΙΔΙΟΙ και το τραγικότερο θα παραμείνουν έτσι, ζώντας στο θερμοκήπιο του αστήρικτου και νεοσύστατου εγωϊσμού τους.

museum είπε...

@ Dinos

Φίλε Ντίνο, δεν θα σχολιάσω περισσότερο την ουσία του θέματός μας γιατί μάλλον θα γινόμουν περιττός και επαναληπτικός. Ούτε το σχόλιο που έκανες στον ανώνυμο αναγνώστη. Μάλιστα εδώ να σου πω πως δεν κατάλαβα ακριβώς το νόημα του σχολίου του.

Επειδή όμως σε γνωρίζω και για την ωφέλιμη κριτική που μου έχεις δίκαια ασκήσει κατά καιρούς, πέρα από τα καλά και ωραία, θα σε ευχαριστήσω για όσα μου γράφεις προσωπικά εδώ. Εκτιμώνται ιδιαιτέρως γιατί πιστεύω ότι γράφτηκαν με ειλικρίνεια, μακριά από επιρροές που σχετίζονται με τη γνωριμία μας. Και νομίζω ότι τελικά συνδέονται με μία φιλία δυνατή και στέρεη.

DSK είπε...

κοριτσια και αγόρια , ειρήνη υμίν..
Σωστός και ο ανώνυμος αφου στοιχηματίζω ΔΕΝ σε γνωρίζει καλά, σωστές και οι απόψεις αυτών που σε 'υπερασπίζονται'..
Γενικά η κριτική είναι κάτι που απεχθάνομαι , ίσως επειδή παλεύω με τον εαυτό μου να πάψω να την ασκώ καθημερινά , ιδιαίτερα σε κοντινά μου πρόσωπα. Οι τιποτο-λόγοι είναι μια συμπαθής ομάδα ανθρώπων που έχουν το ίδιο μερίδιο στη κοινωνία μας με τους άλλους τους μεστούς, τους άμεσους και απλούς. Εκνευριστικοί ή όχι, γίνονται στο βαθμό που εμείς επηρεαζόμαστε . Άλλωστε όσο πιο ευάλωτος είναι κάπως συναισθηματικά τη συγκεκριμένη στιγμή, τόσο πιο πολύ εκνευρίζεται από ανθρώπους που είναι διαφορετικοί.. Από δική μου εμπειρία πριν μερικά χρόνια, όταν είχα τα μαύρα μου τα χάλια για προσωπικούς λόγους , δεν μπορούσα να ανεχτώ οποιονδήποτε δεν ΄κόλλαγε' ΄με τις δικές μου συμπεριφορές.. Αργότερα , όταν τα δύσκολα πέρασαν και άρχισα να ανεβαίνω,διαπίστωσα ότι οι ίδιοι άνθωρποι που έβριζα και αδυνατούσα να συναναστραφώ, δεν με ενοχλούσαν πλέον τόσο... Σίγουρα φίλε καλέ museum εκείνη τη μέρα που λες τις προάλλες, ήσουν 'κάπως'. Αλλιώς θα άκουγες τον εκνευριστικό τύπο, θα μειδίαζες και θα σκεφτόσουν σε πόσους φίλους την επόμενη θα έλεγες το πώς πέρασες το βράδυ σου..

museum είπε...

@ DSK

Αγαπητέ φίλε DSK, σε ευχαριστώ αρχικά για τα όσα ωραία έγραψες στο ιστολόγιό μου. Ας δώσω κι εγώ κάποιες σκέψεις. Η κριτική που αναφέρεις και απεχθάνεσαι είναι το κουτσομπολιό και συμφωνώ με αυτό. Όμως η κριτική για πράξεις που αφορούν εμάς και τους πολλούς επιβάλλεται και μπορεί να βοηθήσει και τους κρίνοντες και τους κρινόμενους. Όλοι μας κρινόμαστε καθημερινά πρώτα από τους εαυτούς μας, για τις πράξεις μας και δευτερευόντως για τα λόγια μας.

Συμφωνώ επίσης ότι σε πολλές περιπτώσεις ενοχλήσεων, ο αντίπαλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός μας που τυχόν μεγενθύνει ή και πολλαπλασιάζει τις επιδράσεις των συμπεριφορών των άλλων. Ας υπενθυμίσω όμως πως οι συμπεριφορές των άλλων συνήθως υπάρχουν και δεν είναι προϊόν της φαντασίας. Πράγματι, όταν αισθανόμαστε γεμάτοι, αυτόματα ένας μηχανισμός απώθησης κάθε περιττού ή μη ωφέλιμου, ενεργοποιείται.

Να είσαι καλά!