"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Ύμνος στον Έρωτα

.
Χτες βράδι οι λογισμοί κόκκινοι κρίνοι,
φωτιά η καρδιά, η στιγμή πανώρια ρούσα,

με αλάφιασμα χαλκιά, μπρος στο καμίνι

σκληρή ηδονή σκληρά σφυροκοπούσα


ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Τα Δεκατετράστιχα


Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα

γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ’ ετρέμανε μες στην φωνή - και κάποιο

τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,

μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες

εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,

θυμήσου μες στα μάτια που σε κύτταζαν

πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.


Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, ΘΥΜΗΣΟΥ, ΣΩΜΑ..., ΠΟΙΗΜΑΤΑ



Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε

τις νύχτες

όταν βρέχη

με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας

μεσ’ στα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά

και τα κοσμούνε

σα δάκρυα

σαν ακρογιάλια φωτεινά

σα ρόδια


ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΥΜΝΟΣ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Π’ ΑΓΑΠΟΥΜΕ, ΕΛΕΥΣΙΣ
.

10 σχόλια:

Dimitra είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη για μια ακόμα φορά μας εκπλήσσεις με τα ποιήματα που βάζεις. Πολύ καλά διαλεγμένα, ότι πρέπει για το μέσο μιας ερωτικής εποχής όπως είναι το καλοκαίρι.

Καλό απόγευμα!

Ανώνυμος είπε...

Σε ευχαριστούμε για τα ποιήματα που ανεβάζεις στο blog σου που μας χαρίζουν συγκινήσεις και ξυπνούν τα συναισθήματά μας.

Καλησπέρα Χ.

museum είπε...

@ Dimitra

Δήμητρα μιας και είναι καλοκαίρι, πράγματι ερωτική εποχή, καλό είναι να αφήσουμε κανένα ποιηματάκι από μεγάλους μας ποιητές.

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!

museum είπε...

@ Ανώνυμος

Χαίρομαι που σου αρέσει τόσο το post. Να έχεις ένα καλό και ξεκούραστο καλοκαίρι!

Lilith είπε...

Πρέπει να είναι η τέταρτη φορά που έρχομαι με σκοπό να διαβάσω την καινούρια σου ανάρτηση.
Τις προηγούμενες τρεις δεν τα κατάφερα...
Κοιτούσα τους στίχους, με κοιτούσαν κι' αυτοί και δεν καταφέρναμε να επικοινωνήσουμε...
Το μόνο που κατάφεραν να μου πουν ήταν ότι δεν τους αρέσει η φασαρία.
Και ότι αξίζουν περισσότερα από ένα θολωμένο από την κούραση και τη ζέστη μυαλό.
Και συμφώνησα.
Και είπα ότι θα ξαναπεράσω όταν έξω θα έχει ησυχία και δροσιά. :)

Όμορφη ανάρτηση με όμορφα χρώματα και σχήματα, όχι μόνο στις εικόνες αλλά και στις λέξεις! Στα συναισθήματα!

Ένα σώμα που περιγράφει, όχι τις δικές του επιθυμίες (όπως θα περίμενε κανείς) αλλά τις επιθυμίες που γέννησε αυτό σε άλλους!

Μια φλογισμένη καρδιά και οι πύρινοι λογισμοί του νου!

Και τέλος... ένας ύμνος προς τις γυναίκες! Από έναν άντρα που είναι φανερό ότι τις αγάπησε πολύ!

Την καλημέρα μου! :)

museum είπε...

@ Lilith

Αγαπητή Λίλιθ, έδωσες κι εσύ πολύ εύστοχα μέσα σε λίγες γραμμές όλα όσα παραθέτω! Το καλοκαίρι μου μοιάζει πολύ ερωτική εποχή, όχι πως αλλάζουν οι άνθρωποι μα ιδίως λόγω της ατμόσφαιρας που δημιουργείται. Λιγότερη δουλειά, περισσότερες άδειες, ρέμβη στις παραλίες, αργές κινήσεις, χαλαρότητα. Μου γεννήθηκε έτσι η ανάγκη να ανεβάσω κάτι που γράψαν κάποιοι μεγάλοι για τον έρωτα.

Μία πύρινη καρδιά κι ένα σώμα που δίνεται εδώ στο πως 'μιλάει' με τον απέναντι, ξεφεύγοντας. Και όσο για τις γυναίκες, είναι κάτι που όλοι τις αγαπάμε μιας και είναι η πηγή της ζωής μας, από το σώμα τους όλοι ξεκινήσαμε.

Μία καλή μέρα να έχεις!

ΦΩΦΩ είπε...

Επέλεξες ένα πολύ όμορφο και κατά τη προσωπική μου άποψη λεπτό, τρυφερό θέμα και κατάφερες να το τιμήσεις με το καλύτερο τρόπο... Μπράβο Δημήτρη! Και θέλω να σου πω επίσης ότι μου έμαθες κάτι καινούριο επειδή – και ντρέπομαι λίγο που το ομολογώ αυτό... συγκνώμη – δεν έχω κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στη (νεο-)ελληνική ποίηση εξαιτίας της γερμανικής μου βιογραφίας και λόγω σπουδών για τις οποίες ασχολήθηκα περισσότερο με την αγγλική λογοτεχνία. Οπότε οι επιλογές σου εδώ για μένα έχουν μια βαθύτερη αξία. Το ποίημα του Εγγονόπουλου μου άρεσε ιδιαίτερα!

Το μοναδικό και σπουδαίο στον έρωτα είναι ότι όπως η μουσική, ενώνει όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την εθνική τους καταγογή, από το σε ποιον Θεό πιστεύουν. Είναι μια γλώσσα που δεν χρειάζεται διερμηνέα. Είναι μια μαγεία, ένα θαύμα κι ένα πολύτιμο δώρο που δεν κάνει διακρίσεις κι έχει τη δύναμη να συνεπάρει οποιαδήποτε ψυχή. Γι’αυτό θέλω να προσφέρω εδώ δύο ποιηματάκια. Δεν είναι ελληνικά αλλά το ένα από αυτά είναι γραμμένο από έναν άνθρωπο που αγάπησε την Ελλάδα και υποστήριξε την ελευθερία της, ο αξιολάτρευτος Lord Byron.

LORD BYRON “SHE WALKS IN BEAUTY”

She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that’s best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow’d to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.

One shade the more, one ray the less,
Had half impair’d the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o’ver her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling place.

And on that cheek, and o’er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!


ELIZABETH BARRETT BROWNING* “HOW DO I LOVE THEE?”

How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of being an ideal grace.
I love thee to the level of everyday’s
Most quiet need, by sun and candlelight.
I love thee freely, as men strive for right;
I love thee purely, as they turn from praise.
I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood’s faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints, - I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life! – and, if God choose,
I shall but love thee better after death.

*Την Elizabeth Barrett την ερωτεύτηκε ο συζυγός της Robert Browning τα χρόνια εκείνα που η Elizabeth είχε απομονωθεί από την βικτοριάνικη κοινονία της Αγγλίας εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας που είχε από ένα τραύμα στη σπονδυλική στήλη (δυστύχημα ιππασίας). Ο πατέρας της ήταν αντίθετος στο δεσμό της με τον Robert και γι’αυτό το λόγο η Elizabeth δέχτηκε την πρωτοβουλία του Robert να κλεφτούνε. Πήγαν στην Ιταλία όπου έζησαν μαζί μέχρι το 1861 την χρονιά που πέθανε η Elizabeth.

museum είπε...

@ ΦΩΦΩ

Γεια σου Φωφώ. Σε ευχαριστώ ιδιαίτερα για τα όμορφα ποιήματα που άφησες εδώ. Αν και εγώ δεν έχω εξοικείωση με τον αγγλικό στίχο πόσο μάλλον στην ποίηση που είναι έμμετρος λόγος και συμπυκνωμένος. Ομολογώ όμως ότι το ποίημα του Λόρδου Βύρωνα είναι σπουδαίο. Ξέρεις, μπορεί οι μεγάλοι ποιητές και λογοτέχνες να μεταφράζονται ανά τον κόσμο αλλά το πρωτότυπο κείμενο είναι εκείνο που κρατάει όλο το νόημα και δεν παρεκκλίνει από αυτό που θέλει να πει ο δημιουργός του γιατί είναι το ίδιο, το αυθεντικό.

Ο έρωτας είναι ότι σημαντικότερο και ειδικά η γλώσσα του σώματος είναι εκείνη που εξωτερικεύει τα περισσότερα αισθήματα και σκέψεις. Η εκφραστικότητα των μέσων του σώματος είναι υπέρτερη από κάθε μουσική ή ποίηση, επομένως για να μπορέσουν να την πλησιάσουν οι λογής-λογής ποιητές ή μουσικοί, δεν έχουν παρά να μεγαλουργήσουν. Ο Ελληνικός στίχος που άφησα εδώ μου αρέσει γιατί είναι αφαιρετικός και μέσα σε λίγες γραμμές προσπαθεί να αποδώσει πυκνά νοήματα. Ο έρωτας είναι επίσης πολύ σημαντικό πράγμα και στην αρχαιότητα που το όριζαν στην γενική του μορφή σαν την ανθρώπινη επιδίωξη για κάθε τι το καλό, πέρα από τη συνεύρεση δύο συντρόφων.

Καλή σου μέρα!

Silia είπε...

Άργησα , αλλά συγχώρησε με ... Το Καλοκαίρι είναι η εποχή της ραστώνης ..
Επέτρεψέ μου κοντά σ' αυτά τα υπέροχα που ανάρτησες να ... αφήσω κι εγώ λίγους στίχους μιας γυναίκας ποιήτριας . Της Μυρτιώτισσας :
ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΧΑ...
Έρωτας τάχα νάναι αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ την συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να ιδώ
παράθυρα σου ;
.
Έρωτας νάναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω μου το κλει
σφιχτά το στόμα
που κι όταν μείνω μοναχή
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα ;
.
Έρωτας νάναι ή συμφορά
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει
κι έρχεται ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει ;
........
Φαντάσου το ... "ντυμένο" με χρόνους ταγκο (λέω εγώ , τώρα... )
Καλά να περνάς .

museum είπε...

@ Silia

Πολύ όμορφο το ποίημα που μου έγραψες, τελικά καταλαβαίνω πως οι λαϊκοί ποιητές και ποιήτριες ίσως να είναι και οι καλύτεροι από όλους. Μιας και βγάζουν την σιωπηρή ποιητική γλώσσα του λαού μας προς τα έξω, ποιος ξέρει;

Ο έρωτας στην γενικότερή του έννοια είναι οξυγόνο της ζωής, χωρίς αυτόν απλά υπάρχουμε. Είτε είναι έρωτας για τον σύντροφό μας, την οικογένειά μας είτε για τους φίλους μας, τα όνειρά μας και τους στόχους που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε. Ακόμα και για άψυχα πράγματα που η ματιά μας τους δίνει πνοή.

Να έχεις μία έξοχη μέρα!