Από τη Ρώμη και την Τοσκάνη, Μέρος Πρώτο

Ανάκληση αδειών μου έλεγε ο φίλος μου ο Άρης είχανε για μία εβδομάδα πριν τις ευρωκάλπες. Μιας και πέρασε κι αυτό δεν ετοιμαζόμαστε να πάμε καμιά εκδρομή; Καλό μας ταξίδι!

1η μέρα

Η εξόρμησή μας άρχισε το Σάββατο το πρωί. Δεν πήραμε το πλοίο παρόλο που κατά βάθος μας αρέσει περισσότερο. Οι μέρες βλέπετε ήταν λίγες, που χρόνος για κρουαζιέρες και τα σχετικά; Καταφθάνουμε στο αεροδρόμιο στα Σπάτα και μετά από μία χαλαρή πτήση προσεγγίζουμε την αιώνια πόλη. Δεν πρόσεξα και πολλά από εκεί που καθόμουνα παρά μόνο το ανακαινισμένο από το 1990 στάδιο Ολύμπικο και τα συνοδευτικά αθλητικά κέντρα - από το 1960 ήταν εκεί για την Ολυμπιάδα που διοργάνωσαν οι γείτονες. Ήθελα να δω από ψηλά και το αθλητικό παλάτι του Έουρ αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά την προσγείωση και την κάθοδο στο κέντρο της Ρώμης σταθμεύουμε παραπλεύρως του Τίβερη στις μπλε γραμμές δίπλα από το πεζοδρόμιο και πληρώνουμε το αντίτιμο της στάθμευσης.


Μία ομάδα από καβαλάρηδες είχε παραλύσει τον δρόμο μας. Προετοιμάζονταν για την παρέλαση της εθνικής τους επετείου της 2ης Ιουνίου και μας είχαν καθυστερήσει για λίγη ώρα. Δεν έγινε και τίποτα, τους χαζεύαμε. Τραβάμε προς τα στενά και να σου το Campo de Fiori, δεν ξέρω από πού πήρε το όνομά του αλλά δεν μου φάνηκε τόσο λουλουδένιο. Πάντως οι μικροπωλητές είχαν απλωθεί, κάτι σαν λαϊκή αγορά: φρούτα, ζαρζαβατικά, από όλα, απλοί και ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι, το διάβαζες στα μάτια τους.


Η μακρόστενη Piazza Navona ξεπρόβαλε στη ματιά μας, οι επισκέπτες απλωμένοι στα παγκάκια και στις καφετέριες, ρέμβαζαν κάτω από τον πρωινό ήλιο. Στάση για καφέ. Περνώντας τη μεγάλη οδό Vitorio Emmanuele φθάνουμε στο Pantheon, που είναι θαμμένοι οι ξακουστοί βασιλιάδες της Ιταλίας. Η περίφημη Fontana di Trevi μας βρίσκει στη θέα του μοναδικού αξιοθέατου, ανάμεσα στο πυκνό πλήθος, που όλοι τους ήθελαν να πετάξουν το νόμισμα και να ευχηθούν μέσα τους.


Η περιήγηση συνεχίστηκε περπατώντας στην Piazza Venezia, το Καπιτώλιο (η ώρα πέρασε και δεν μπήκαμε στο μουσείο) και το πέρασμα από την Ρωμαϊκή αγορά. Καταλήγουμε για φαγητό κάπου κοντά στη Navona. Μοτσαρέλα με ντομάτα, ζυμαρικά και κόκκινο κρασί chianti συνθέτουν το μενού. Ο περίπατος συνεχίζεται από την ονομαστή Via Del Corso. Η Piazza di Spagna ξεπροβάλλει σε λίγο. Τα λουλούδια που είχαν στολιστεί πρόσφατα οι σκάλες της δεν έχουν εξαφανιστεί ακόμα. Στάση για καφέ στην οδό Fratina. Χάζι στις βιτρίνες με τις φίρμες και τα σικάτα κουστούμια και για τις γυναίκες, με τις τσάντες, τα παπούτσια και τα αξεσουάρ. Η επιστροφή για το αυτοκίνητο μας βρίσκει με λίγη αγωνία μήπως και μας έχουν πάρει το όχημα – η ώρα της στάθμευσης έχει περάσει. Στο μεταξύ οι λογής δοκιμαστές κρασιών μας καλούν να δοκιμάσουμε. Οι οινοπαραγωγοί του Λάτσιο εκθέτουν το νέκταρ τους. Μας πιάνει το βράδυ στην επιστροφή. Η περιοχή μας λέγεται Φρασκάτι, νοτιοανατολικά της πόλης, λίγο πιο κάτω από την ξακουστή cinecitta.

2η μέρα

Η πρωινή μας βόλτα μας βρήκε να εξερχόμαστε του σταθμού του μητροπολιτικού σιδηρόδρομου στην Piazza di Spagna. Το βουητό τη πόλης, η μυρωδιά της πλατείας και τα πολυσύχναστα καφέ δεν σε αφήνουν σε ησυχία.


Συνεχίζουμε στα μαγαζιά στη Via Del Corso και τα στενά της και καταλήγουμε στην Piazza del Popolo. Ο καιρός είναι εξαιρετικός και η εγκατάστασή μας σε ένα τοπικό καφέ επιτρέπει να ρεμβάζουμε τη θέα. Το χαρακτηριστικό της πλατείας – μου είπαν οι ντόπιοι - είναι η τέλεια συμμετρικότητά της. Καθώς κοιτάζεις δηλαδή αριστερά σου και δεξιά σου τα πάντα είναι πανομοιότυπα. Οι κήποι Μποργκέζε βρίσκονται στα δεξιά μας. Περπατήσαμε αρκετά μέσα τους πριν καταλήξουμε σιγά-σιγά, προς το απογευματάκι, στην πλατεία του Βατικανού και τον Άγιο Πέτρο. Περιμέναμε στην ουρά, είχε πολύ κόσμο. Ο Ναός είναι εντυπωσιακός, στους δύο μεγαλύτερους χριστιανικούς ναούς του κόσμου. Οι διαστάσεις του απίστευτες, κοντά 200 μέτρα μήκος! Παρατηρήσαμε τη μεσοκάθετο στο εσωτερικό δάπεδο του ναού. Οι Ρωμαίοι ήθελαν τόσο πολύ να εντυπωσιάσουν που χάραζαν τα μήκη των αμέσως επόμενων μεγαλύτερων εκκλησιών σε μία ευθεία. Κάπου εκεί είδαμε και την ένδειξη για την δική μας Αγία Σοφία της Πόλης. Ο τρούλος της εκκλησίας ήταν τόσο μεγάλος που ακόμα και μία αρκετά μεγάλη κατασκευή στο κέντρο του ναού μπορούσε να χωρέσει σε ένα μικρό τρουλίσκο που βρισκόταν στο κέντρο του τρούλου!


Δεν αντέξαμε στον πειρασμό και ανεβήκαμε – με ασανσέρ και σκάλες – στο κορυφαίο εξωτερικό σημείο του ναού. Διαβήκαμε πάνω από 400 σκαλοπάτια, κάπου τόσα ήταν, πριν αφεθούμε στην απίστευτη θέα της αιώνιας πόλης. Θαρρείς πως βρισκόσουν σε αερόστατο αλλά με σταθερή βάση, με λιγότερο ή καθόλου αέρα και με μηδαμινή αίσθηση ακροφοβίας – η ‘αρχιτεκτονική’ κλίση του ναού φρόντιζε για αυτό. Θέλαμε οι στιγμές εκείνες να διαρκέσουν όσο το δυνατόν περισσότερο - αν και τις αποθανατίσαμε με την κάμερα.

Η ξαφνική νεροποντή μας βρήκε απροετοίμαστους, άλλωστε δεν υπάρχουν στοές στα πεζοδρόμια, τα πάντα είναι εκτεθειμένα. Ευτυχώς που τα εμπορικά καταστήματα ήταν ανοικτά, αν και Κυριακή, και βολευτήκαμε κάπου σε κλειστό χώρο. Καταφεύγουμε και σε μία gelateria – τα παγωτά είναι από τις σπεσιαλιτέ της χώρας, όλα είναι χειροποίητα, δεν υπάρχουν φίρμες με τυποποιημένα.


Η επιστροφή μας βρίσκει, αφού πρώτα αντικρίσαμε την ιταλική κινηματογραφούπολη, νωρίς το βραδάκι νότια, στο Φρασκάτι. Το προάστιο, κοντά μία ώρα μακριά από τη Ρώμη, είναι πολύ όμορφο, χτισμένο πάνω σε λόφο, κάτι σαν την Κηφισιά της Αθήνας. Το χρώμα είναι έντονο τις νυκτερινές ώρες στο μέρος που φημίζεται κιόλας για το κρασί του.

Η συνέχεια στο επόμενο, σε λίγες μέρες ..