Δεν σκόπευα να γράψω σήμερα, μα το θέλησα μετά από την ανάρτηση του φίλου μου του Θέμη: http://tanthopo.blogspot.com/. Θα βασιστώ στο σχόλιο που έκανα στο Θέμη, με λίγα λόγια παραπάνω:
Χρόνια Πολλά για την ημέρα στις απανταχού μητέρες όλου του κόσμου! Αν και γενικότερα, όλο το φάσμα των επετείων και των ημερών, παγκόσμιων ή εγχώριων ή τοπικών, δεν με βρίσκει να τις ακολουθώ πιστά. Αν το καλοσκεφτούμε, οι γιορτές, τα γενέθλια, οι εθνικές επέτειοι και άλλου είδους υπενθυμίσεις στον ετήσιο κύκλο, έχουν και κάποιου είδους μεταφυσική χροιά: 'καθιερώθηκαν' για να σπάνε τη μονοτονία της ρουτίνας και της καθημερινότητας. Τούτη εδώ η μέρα, ας είναι μία εξαίρεση. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι το σημαντικότερο είναι να μην θυμόμαστε τα γεγονότα των επετείων μόνο μία φορά το χρόνο, έτσι, σαν μία μηχανιστική θύμηση, ένα προγραμματισμένο 'ξυπνητήρι' στο ημερολόγιό μας. Χρειάζεται παραπάνω σκέψη, ανάλυση, αποτίμηση, ένα ερέθισμα για την εσωτερική μας βελτίωση και αναγέννηση με βάση τα θέματα αυτών των εορτών – κι αυτά να συμβαίνουν πιο συχνά από τις επετείους τους.
Θα ήθελα να παραθέσω το γνωστό και πολυειπωμένο σε όλους μας, ότι όσους φίλους καρδιάς και να κάνουμε, όσες γυναίκες και να μας αγαπήσουνε (και όσοι άντρες κι αν τις αγαπήσουνε, τις γυναίκες) όσοι οπαδοί κι ας μας λατρέψουνε, ότι .. ότι .. αυτή η σχέση δεν έχει όμοιά της. Με ανιδιοτέλεια, αφοσίωση, σκέψη μα και διακριτικότητα, σεβασμό σε εμάς και την ελευθερία μας. Ιδανική, δίχως άλλο. Ας μην τρέφουμε επομένως αυταπάτες. Και ας μην μπαίνουμε σε συγκρίσεις με όποια σχέση και αν κάνουμε ή ήδη έχουμε στην ζωή μας. Θα είναι άδικο για αυτή τη σχέση και τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Γιατί αυτή η σχέση θα χάσει με διαφορά στη σύγκριση. Ας τη δούμε σαν κάτι διαφορετικό, από το μηδέν, και ας προσπαθήσουμε να πάρουμε ότι μπορούμε περισσότερο. Σε αυτή την περίπτωση θα υπάρχει η ελπίδα να χτίσουμε κάτι νέο και στέρεο.
Η μητρική αγάπη, δεν είναι ασφυκτική - αλλιώς δεν θα ήταν αγάπη. Απλούστατα επειδή οι υπόλοιπες αγάπες θα ωχριούσαν μπροστά της, την (κατα)κρίνουν έτσι γιατί δεν μπορούν να την φτάσουν. Απλή η ερμηνεία για όλα τούτα. Τα πράγματα και οι ανθρώπινες σχέσεις στον κόσμο δεν είναι τα ίδια, υπάρχει μία ιεραρχία, όπως και να το κάνουμε. Όπως ακριβώς και στις αισθήσεις μας. Πρώτα είναι η όραση, έπειτα η ακοή και οι άλλες. Το ίδιο κι αυτό που αισθάνονται οι μητέρες για τα παιδιά τους.
ΥΓ: Όσο κοινότοπος και αν μου πείτε ότι γίνομαι, συνηθισμένος ή τετριμμένος κι αν ακούγομαι, το κείμενο αυτό θα το αφιερώσω στη μάνα μου, που η έγνοια της μαζί με την διακριτικότητά της και την ελευθερία των επιλογών μου - που η ίδια μου έχει εμφυσήσει, με συνοδεύουν.
18 σχόλια:
Museum, με συγκίνησε το θέμα σου και ο τρόπος που το προσεγγίζεις. Το αναλύεις ουσιαστικά και το δίνεις με σεμνότητα, χωρίς να φτάνεις στα όρια του μελοδραματικού και του ότι ”η μητέρα μου είναι η καλύτερη μητέρα του κόσμου”. Τι πιο αυτονόητο ότι η μητέρα του καθενός είναι η καλύτερη στο κόσμο!
Καλή συνέχεια! Χ.
Δεν θα σχολιάσω ιδιαίτερα . Μόνο στο Υ.Γ. σου θέλω λίγο να σταθώ και να πω :
- Φαίνεται φίλε μου MUSEUM ... Φαίνεται πως η έγνοια της , η διακριτικότητά της και η ελευθερία των επιλογών σου - που η ίδια σου έχει εμφυσήσει, σε συνοδεύουν.... Φαίνεται από τον χαρακτήρα και το ήθος σου πόσο σπουδαία δουλειά έκανε η μητέρα σου ...
Να την φιλήσεις εκ μέρους μου και να της πεις πως ... κάποιοι μπλόγκερς και φίλοι σου , την ... ευχαριστούν .
Καλησπέρα κι απο εμένα Δημήτρη και σ' ευχαριστώ για την αναφορά στο blog μου :-).
Στο δικό μου μπορώ να γράφω ό,τι θέλω, αλλά στα άλλα προσπαθώ να είμαι κόσμιος :-))
Πραγματικά, με έχω πετύχει να συγχαίρω τη μάνα μου πολλές φορές όταν αναρωτιέμαι πώς βγήκα τόσο όμορφος, τόσο έξυπνος, τόσο αξιόλογος, σε βαθμό που μερικές φορές αμφιβάλλω αν είμαι γιός της! :-))) (ευτυχώς δε διαβάζει μπλογκς).
Και μια ατάκα που μου είπε μια φίλη στο facebook (από την ελληνική ταινία (δεσποινίς διευθυντής) και έχει πολύ πλάκα:
- Μα πως μιλάτε έτσι στη μητέρα σας?
- Δεν είναι μητέρα μου, είναι μια ζωντοχήρα που τη λέω μανούλα!!!
@ Ανώνυμος X.
Ανώνυμε φίλε μου, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δεν υπάρχει μελόδραμα εδώ, παρά μόνο η αλήθεια που είναι η απλή παρουσίαση των πραγμάτων. Ακόμα, κάποια πράγματα τα πιστεύουμε έτσι απλά, όπως το ότι οι μανάδες μας είναι οι καλύτερες που υπάρχουν, για τον καθένα μας ξεχωριστά.
Καλή σου ημέρα!
@ silia
Καλή μου silia, τι να πω μετά από αυτό το σχόλιο; Σε ευχαριστώ από βάθους για αυτά που γράφεις και θα τα μεταβιβάσω τα λόγια και τα φιλιά. Το σημαντικό βέβαια είναι πως όλα αυτά εκτιμώνται ιδιαιτέρως επειδή προέρχονται από άτομα με την δική σου καλλιέργεια και υψηλό επίπεδο. Σε ευχαριστώ και πάλι.
Πολλά φιλιά!
@ Themis
Φίλε Θέμη, βλέπω πως το χιούμορ ποτέ δεν σου λείπει. Καλό αυτό, χρειάζεται για όλους μας να μην παίρνουμε τα πράγματα πάντα στα σοβαρά. Φαντάζομαι κι εσύ της πρόσφερες το κάτι τις χθες στην γιορτή της. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, την πρώτη ατάκα με την αμφιβολία δεν την κατάλαβα.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!
Φίλε museum, επίκαιρο το θέμα σου. Ο τρόπος που το προσέγγισες ανθρώπινος, γεμάτος ευαισθησία, αγάπη και εκτίμηση προς τη μητέρα σου και το κυριότερο χωρίς μελοδραματικές υπερβολές.
Η μάνα μας αποτελεί μια σταθερά στη ζωή μας. Όποια ελαττώματα κι αν έχει, όποια λάθη κι αν κάνει είναι και θα είναι πάντα παρούσα στη ζωή μας. Θα τρέχει στον πόνο μας, θα προσφέρει την όποια βοήθεια στις δυσκολίες μας, θα μας συμβουλεύει με ειλικρίνεια και ανυστερόβουλα.
Και πάντα κρατάμε όχι τόσο την ουσία της προσφοράς όσο την παντοτινή της διάθεση για προσφορά.
με συγκίνησες φίλε μου. Τρέχω να πάρω ένα δωράκι στην αγαπημένη μου. Πολλές φορές θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα, αλλά δεν είναι έτσι
ανέκδοτο, που μου φάνηκε και αστείο και σοβαρό:
Γράφει ο Τοτός:
"Μία φορά ήμουν σπίτι και η μαμά έπαιζε πόκα με τις φίλες της, και μου φωνάζει:
"Τοτό, πιάσε τρεις μπύρες!!"
Και πάω, και ανοίγω το ψυγείο και λέω:
"Μάνα, είναι μόνο μία!!""
@ Ανώνυμος
Αγαπητέ μου φίλε, όλοι μα όλοι έτσι το προσεγγίζουν το θέμα, τα ίδια νιώθουμε για τις μανάδες μας. Όσο αφορά τα ελαττώματα που λες, επέτρεψέ μου να σου πω, πως μοιάζει σαν να κοιτάζουμε ένα άλογο που μας χάρισαν στα δόντια. Είναι τέτοια η τεράστια προσφορά τους, που ότι και να πεις για μερικά ψεγάδια είναι αχρείαστο και άστοχο θα έλεγα. Στα υπόλοιπα δεν έχω λόγια να γράψω, με υπερκαλύπτεις.
Να είσαι καλά!
@ Dinos
Φίλε Ντίνο, να τρέξεις να της πάρεις δωράκι, έστω και σήμερα. Να της μεταφέρεις και τις δικές μου ευχές γιατί είναι ένα άτομο πολύ αξιόλογο που εκτιμώ η μητέρα σου!
@ Ανώνυμος – 2
Για να είμαι ειλικρινής φίλε μου, δεν σε κατανόησα απόλυτα. Παρόλα αυτά με έκανες και γέλασα, λίγο το έχεις; Σε κάθε περίπτωση σε ευχαριστώ για την επίσκεψη εδώ.
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΜUSEUM ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ,ΜΑΜΑ.
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ Η ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ.
Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ?ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΩΣ ΚΟΡΗ ΕΧΩ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ!
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ
@ efi
Καλημέρα Έφη. Συμφωνώ ότι το ενδιαφέρον και η αγάπη χρειάζεται να δείχνονται καθημερινά, μην περιμένουμε μία φορά το χρόνο ή αραιά και που. Για τη γιορτή του πατέρα νομίζω ότι είναι μία από τις πρώτες Κυριακές του Ιουνίου.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο που άφησες εδώ!
@ efi
Η ημέρα του πατέρα ,γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου .
@ silia
Ευχαριστούμε! Φιλιά!
Γιορτή της Μητέρας.
Δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε ή όχι. Σημασία έχει ότι, πράγματι χαμογελάνε ευτυχισμένες όταν τους λες "Χρόνια Πολλά"!
Αυτό παρατήρησα.
Άρα, μόνο καλό μπορεί να είναι :) .
@ Lilith
Ασφαλώς, κάθε ευκαιρία για ευχές, σκέψεις και ωραία λόγια είναι καλοδεχούμενη. Αυτές οι ετήσιες θυμήσεις, αν τους δώσουμε λιγάκι περιεχόμενο, μπορούν να γίνουν βάλσαμο για τις ψυχές μας!
Να είσαι καλά φίλη μου!
Δημοσίευση σχολίου