Το ανοιξιάτικο βράδυ της Τρίτης 5 Μαΐου με βρίσκει να ρεμβάζω στην ηρεμία και την άνεση του σπιτιού. Μόλις δύο μέρες έχουν περάσει μετά το πέσιμο της αυλαίας της καλαθοσφαιριστικής πανδαισίας στο παλάτι της O2 World Arena του Βερολίνου Δεν ήμουν στη Γερμανία ούτε έχω παρακολουθήσει μπάσκετ στο Βερολίνο – την έχω επισκεφτεί όμως την πόλη πριν λίγα χρόνια κι έχω απολαύσει ένα σωρό αξιοθέατα: την πινακοθήκη της ‘Γέφυρας’ των Εξπρεσιονιστών, τις εκθέσεις των Ρομαντικών ζωγράφων, το Μουσείο της Περγάμου, το Checkpoint Charlie που σταματούσαν για το πέρασμα ανάμεσα στο Δυτικό και Ανατολικό Βερολίνο, την πύλη του Βραδεμβούργου, την Αλεξάντερπλατς και τόσα άλλα.
Βλέπετε τα εισιτήρια των αγώνων του final four και το συνολικό ταξιδιωτικό πακέτο ξεπερνούσαν κατά πολύ την λογική των εξόδων μου και έτσι παραμείναμε εμπρός στη μικρή ή πιο μεγάλη οθόνη. Ουκ ολίγες οι φορές βέβαια που έχουμε εκδράμει για σημαντικά αθλητικά γεγονότα και γνωρίζουμε αρκούντως την ατμόσφαιρα των ημερών: Madrid Arena, Globen Arena στη Στοκχόλμη, Pala Eur στη Ρώμη, Palau St Gordi στη Βαρκελώνη βρίσκονται ενδεικτικά ανάμεσά τους.
Αυτή τη στιγμή έχω μπροστά μου ακόμα τη φιγούρα του Γιασικεβίτσιους με την γεμάτη πάθος φωνή να εμψυχώνει τους συμπαίκτες του, τον απίθανο χειρισμό της μπάλας, τις διεισδύσεις και τα καλάθια του Σπανούλη και το αρχοντικό στυλ του Άντερσεν, γεμάτο αυτοπεποίθηση και αίσθηση ανωτερότητας. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου το τρίξιμο από τους ήχους των παπουτσιών στο παρκέ, το σκάσιμο της μπάλας και ο ‘αναστεναγμός’ του στεφανιού στο κρέμασμα του επιθετικού μετά από κάρφωμα. Διακυμάνσεις στο παιχνίδι, αγωνία και εναλλαγές που σου κόβουν την ανάσα, όλα αυτά σε τέσσερις αγώνες εξαιρετικής τεχνικής και δεξιοτεχνίας με υψηλούς δείκτες σχεδιασμού και εκτέλεσης.
Βλέπω τον Διαμαντίδη, τον Φώτση και τους άλλους Έλληνες να υλοποιούν τα όνειρα μιας κορυφαίας ομάδας για να στρογγυλοκαθίσει στον Ευρωπαϊκό της θρόνο, αλλά και ένα πλήθος Ελλήνων - φανατικών φίλων τελικά, της σιωπηρής μπασκετικής πλειοψηφίας - να αγχώνεται, να επικροτεί, να κριτικάρει, να ζει με πάθος την ομάδα και το παιχνίδι. Όλα αυτά έχουν γεμίσει τις μνήμες μας, θαρρείς βγαλμένα μέσα από ένα όνειρο.
Το κατόρθωμα της πράσινης ομάδας, μοναδικό. Σαν να γκρεμίστηκε ξανά το Τείχος του Βερολίνου μετά από είκοσι χρόνια, μου φάνηκε, για να περάσουν οι πρωταθλητές. Πέμπτη φορά στα τελευταία 14 χρόνια στην κορυφή της Ευρώπης, τρίτη επίδοση όλων των εποχών πίσω από την απαράμιλλη Βασίλισσα Ρεάλ Μαδρίτης και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Τελικά την αξία και το ειδικό βάρος κάποιων γεγονότων μπορούμε να τα αντιληφθούμε και να τα εκτιμήσουμε μόνο μετά από πολύ καιρό.
Η ώρα έχει περάσει τις οκτώ κι έτσι η μετωπική με τα δελτία ειδήσεων είναι αναπόφευκτη. Θα μου πείτε γιατί δεν το κλείνω το κουτί, απόλυτο δίκιο έχετε. Να όμως που μου είναι δύσκολο να διαβάσω πέντε αράδες στο βιβλίο που έχω ξεκινήσει κάμποσο καιρό τώρα και ήθελα όπως και να έχει να παραμείνω στην οικία μου εκείνο το βράδυ. Επιπλέον, το ίντερνετ, τελευταία, δεν το μπορώ όπως και όλη αυτή την ηλεκτρονική – μόνο και αποκομμένη από την κανονική – επικοινωνία. Τι μένει στο τέλος άραγε; Η θλίψη μετά το δελτίο των οκτώ κατά πως λέει και ο μεγάλος συγγραφέας, είναι εδώ.
Ανοίγω την τηλεόραση και συντονίζομαι στο ιδιωτικό κανάλι. Ο ξύλινος γραβατοφόρος παρουσιαστής δείχνει σαν να εκστασιάζεται σκορπώντας σου ειδήσεις για την παγκόσμια επιδημία γρίπης, την ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας και τις κλιματικές αλλαγές που θα οδηγήσουν γοργά στο αφανισμό του πλανήτη. Σαν να ηδονίζεται τον βλέπω με αυτές τις ειδήσεις. Αλλάζω κανάλι, μία από τα ίδια, σαν πιστή φωτοκόπια. Πάω παρακάτω, το ίδιο σκηνικό. Ξέχασα να αναφέρω πως και αθλητικές ειδήσεις ακούσαμε. Και εκεί το ενδιαφέρον μονοπωλούσαν οι πρωταγωνιστές του ελληνικού ‘κλωτσοσκουφίου’, παντελώς ανυπόληπτοι έξω από τα σύνορά μας, οι ίντριγκες, οι παραφιλολογίες για τις μεταγραφές της επόμενης αγωνιστικής και παρόμοια .. συνταρακτικά γεγονότα.
Δίχως να χρειαστούν πολλά λεπτά, η σύγκριση που κάνω μέσα μου με το πρόσφατο αθλητικό φεστιβάλ της Γερμανίας είναι καταλυτική. Από τη μία η ταχύτητα, η τεχνική, η λεπτομέρεια, οι εναλλαγές του σκορ και η αρμονία κινήσεων, η επιδίωξη για ένα θετικό σκοπό. Από την άλλη, η μιζέρια, η μαυρίλα, η κακομοιριά, η προσπάθεια παρουσίασης των ήσσονος σημασίας σαν σημαντικών, η χειραγώγηση του δύσμοιρου πολίτη. Βέβαια, υπάρχει και η θετική πλευρά: όλα αυτά μπορεί να σε .. αποκοιμίσουν – βλέπετε, η .. ξεκούραση είναι πολύτιμο πράγμα στις μέρες μας. Τα κατάφερα και στις έντεκα βρισκόμουν ήδη στην αγκαλιά του Μορφέα!Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να άξιζε να δώσω τα δύο χιλιάρικα για πέντε ημέρες για να είμαι στην Κεντρική και λίγο πιο Βόρεια Ευρώπη Κι ακόμα, χαλάλι τους οι πραγματικοί αστέρες της show biz με τα εκατομμύρια Ευρώ που εισπράττουν κάθε χρόνο. Τουλάχιστον αυτοί μας ψυχαγωγούν αληθινά, μας ξεφεύγουν από την ανία της καθημερινότητας. Έστω και αν, συχνά, η προσγείωση σε αυτή είναι απότομη.
-
10 σχόλια:
Αγαπητέ museum, καιρό είχαμε να σε διαβάσουμε. Ωραίο το post σου αν και δεν είμαι φίλαθλος. Μου άρεσε πολύ η φωτογραφία της πύλης του Βραδεμβούργου. Είχε πλάκα κιόλας το ρολόι με τις οκτώ που αρχίζουν οι ειδήσεις της τηλεόρασης. Απλά τραγικές, τίποτα άλλο, ας μην τις βλέπει κανείς μας.
Καλό σου βράδυ!
Σε ευχαριστώ Δήμητρα!
Μου αρέσει ιδιαίτερα να συνδυάζω ένα ταξίδι με κάποιο γεγονός, αθλητικό, πολιτιστικό ή άλλο. Το αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο. Όσο για τις φωτογραφίες, προσπαθώ να ταιριάζουν με το στυλ του κειμένου, δεν ξέρω πόσο τα καταφέρνω. Να είσαι καλά.
Αγαπητέ Δημήτρη καλώς όρισες στο ηλεκτρονικό "καφενεδάκι" μας μετά από καιρό. Κάθε πρωΐ κάναμε ένα πέρασμα, αλλά δε δε βρίσκαμε στο μαγαζί σου να μας κεράσεις κάτι.
Το πρώτο κομμάτι της ανάρτησής σου δείχνει τον έρωτά σου για τα ταξίδια. Τόσο έντονος που νομίζω ότι όταν γεννήθηκες πήρες την ψυχή σου, την σκόρπισες στα πέρατα του κόσμου και ταξιδεύοντας τώρα προσπαθείς να την "συναρμολογήσεις". Ο κάθε προορισμός σημαίνει τόσα πολλά για σένα.
Όσον αφορά στο αθλητικό μέρος, ένα έχω να προσθέσω. Ο καλός ο ηγέτης κάνει την ομάδα. Όλες οι επιτυχίες του Παναθηναϊκού ήταν και είναι αναμενόμενες από τη στιγμή που στο πηδάλιο βρίσκεται ένας πανέξυπνος, παθιασμένος, φιλόδοξος και παντογνώστης καπετάνιος.
Φίλαθλος, δεν είμαι :).
Ειδικά με το ποδόσφαιρο, δεν ασχολήθηκα ποτέ. Ξέρω όμως ότι ο αθλητισμός γενικότερα, σου κάνει να νιώθεις πολύ όμορφα γιατί τους Ολυμπιακούς (δεν μπορώ να πω) τους παρακολουθώ ανελλιπώς! Και σε περίοδο Ολυμπιακών, έχω δει ακόμα και αγώνες μπάσκετ!!! :)))
Και πάντα, μετά που τελειώνουν όλα αυτά τα αθλήματα, μένει ένας απόηχος... ένα όμορφο συναίσθημα.
Ειδήσεις δεν παρακολουθώ πλέον.
Είχα αρχίσει να νιώθω σαν άρρωστος ματάκιας της δυστυχίας!
Θα προσυπογράψω (με χίλια) την τελευταία σου παράγραφο!
Χαλάλι τους!
Εννοείται!
poly kalo file museum to post sou !
Ean kai me ton tropo sou, mas afineis mia pikri gefsi tis kathimerinotitas.....
Makari oloi mas na exoume kaliteri kathimerini zoi !!!!!!
@ Dinos
Καλημέρα φίλε Ντίνο! Έχεις δίκιο, αραίωσα λιγάκι τη συγγραφή κειμένων, είχα κάπου στερέψει, πιστεύω να επανέλθω σε πιο καλό ρυθμό και σύντομα.
Έχεις δίκιο ότι τα ταξίδια με εξιτάρουν. Ιδίως σε μεγάλα αστικά κέντρα του εξωτερικού που συναντάς καθαρές και όμορφες πόλεις, με ανθρώπους ευγενικούς και με κανόνες. Καμία σχέση με εδώ. Όσο για την ύπαιθρο, ψηφίζω βέβαια Ελλάδα, παρασάγγες μπροστά και πρώτη. Όσο για την επιτυχία της ομάδας στο final four, αυτή έχει πολλούς πατεράδες. Συμφωνώ για τον μαέστρο και θα συμπληρώσω και για τους μαέστρους εντός του αγωνιστικού χώρου.
@ Lilith είπε...
Καλημέρα Λίλιθ μου! Είμαι φίλος όλων των σπορ όπως οι πιο πολλοί στον άρρενα πληθυσμό. Ειδικά του μπάσκετ μιας και έχω παίξει κάποτε. Η αίσθηση να τα παρακολουθείς από κοντά και σε υψηλό επίπεδο είναι μοναδική. Ιδίως αν το μέρος που τα φιλοξενεί έχει χρώμα και άλλες προτάσεις.
Η καθημερινότητα και η ρουτίνα είναι ένα άλλο πράγμα – δεν συγκρίνεται. Ίσως κι αυτό να μπορούσε να καλυτερέψει αν αποφεύγουμε κάποιες κακές συνήθειες, όπως τα νέα στο κουτί και άλλα άσχημα. Τελικά μου φαίνεται πως η ωραία ζωή μας καθορίζεται από μία ωραία ρουτίνα! Αλλιώς θα ζούμε για τις διακοπές, για τα Σαββατοκύριακα (όπως ήδη πολλοί) και για τα .. κενά των .. κενών μας!
@ kentavreas
Γεια σου Κενταυρέα φίλε! Τα ταξίδια και οι αποδράσεις, όπως αυτή η νοερή η δικιά μου, μην ξεχνάμε πως έμεινα εδώ, μας δίνουν κυρίως μηνύματα για το πως θα φτιάξουμε την καθημερινότητα. Εκεί είναι όλα! Οι μνήμες τους αργά ή γρήγορα θα ξεθωριάσουν.
Καλησπέρα museum!
Το Βερολίνο είναι φοβερή πόλη, το έχω επισκεφτεί στο παρελθόν. Η περιγραφή σου ήταν πολύ καλή σαν να ξαναπήγα. Τι να κάνεις, την καθημερινότητα δεν μπορείς να την αποφύγεις. Θα συμφωνήσω και με τα άλλα σχόλια, ότι θέλει φαντασία και να κάνουμε διαφορετικά πράγματα για να ξεφεύγουμε από την τηλεόραση και άλλες απότομες προσγειώσεις.
@ Kostas
Κώστα μου σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Το μέρος είναι τόσο έξοχο που αυτό κάνει τη διαφορά κι όχι οι δικές μου λέξεις. Συμφωνώ, ας είναι το ερέθισμα οι αποδράσεις και τα ξεχωριστά γεγονότα, να ομορφαίνουμε τη ζωή μας κάθε μέρα, που αυτό είναι και το ζητούμενο τελικά.
Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου