Χριστουγεννιάτικο Καράβι

Δύο μέρες μείνανε μέχρι τα Χριστούγεννα. Μία μέρα έμεινε και για εμάς να ξεκουραστούμε. Δύσκολη και κοπιαστική ήταν η φετινή χρονιά μας, ιδίως από το Σεπτέμβριο και μετά. Σου αφήνει όμως τελικά μία αίσθηση ικανοποίησης. Και αν μπορούσα να χαρακτηρίσω την περίοδο θα την έλεγα γεμάτη.

Πολλές ευχές έχω ακούσει τελευταία όπως Χαρούμενες διακοπές, Ευχές της Σεζόν και άλλα εισαγόμενα εκ δύσεως προερχόμενα, ξενέρωτα μου επιτρέπετε. Λες και απαγορεύεται να πούμε ότι είναι Χριστούγεννα και ότι είναι μία γιορτή που ξεπερνάει τη στενή θρησκευτική της έννοια. Παρόλο βέβαια που εμείς είμαστε λάτρεις του Ορθόδοξου Πάσχα, εκεί είναι το μεγαλύτερο νόημα και τα άλλα έρχονται μετά. Αλλά ας μην κάνω άλλο κριτική.

Μόνο ας ευχηθώ σε όλους τους φίλους του ιστότοπου, τους φίλους μου γενικώς και τις οικογένειές τους

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
και
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 2009

Η .. στήλη θα κάνει για λίγο διακοπές να ξεκουραστεί, θα .. σκάω μύτη όμως συχνά πυκνά στη μπλογκόσφαιρα για σχόλια και καφέ, μελομακάρονα ή κουραμπιέδες, ότι έχετε ευχαρίστηση, καλοδεχούμενο. Θα αράξει για λίγο στο παραδοσιακό καράβι των Χριστουγέννων πριν επανέρθει με όρεξη για καινούργια πράγματα. Συνεντεύξεις .. αναλύσεις .. αποκαλύψεις .. Είδατε που ανέβηκε η διάθεση, ήθελε δεν ήθελε ..

Και όπως λένε και κάποιοι καινούργιοι μου δάσκαλοι, το βασικό ζητούμενο φίλες και φίλοι μου είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Hamogelo

ActionAid Hellas

Στη Βεστφαλία και το Μάαστριχτ πριν τα Χριστούγεννα

Κοντεύουν τα Χριστούγεννα και ακόμα ασχολούμαστε με τα επεισόδια, τις οδομαχίες, τις δίκες και τις αναδουλειές. Καλά κάνουμε, δεν είμαστε δα και αναίσθητοι. Σήμερα όμως λέω να πάμε ταξίδι. Σύντομο, δεν θα σας κουράσω με αναμονές και πολύωρες διαδρομές. Φύγαμε.

Δεν ξέρω πως γίνεται πάντα, αλλά μόλις φτάνω στο αεροδρόμιο, κάτι σαν μαγικό συμβαίνει και αδειάζω από όλες τις σκέψεις, τις έγνοιες και τις σκοτούρες. Κάποια καλή νεράιδα θα με άγγιξε με το ραβδί της, πως αλλιώς να το εξηγήσω; Και μόλις απογειωθώ, χάνομαι τελείως. Κάτι η αίσθηση της άνωσης του αεροπλάνου, λίγο το βιβλίο που βυθίζομαι, τι να σας πω, δεν το χορταίνω. Πριν λίγες εβδομάδες βρέθηκα στο κέντρο της Ευρώπης. Πιο κεντρικά δεν γίνεται, στα σύνορα τριών χωρών: της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Γερμανίας. Κυρίες και κύριοι επισκεφτήκαμε το γραφικό Άαχεν στα δυτικά όρια της Βεστφαλίας – Ρηνανίας μία από της ομοσπονδίες της σύγχρονης Γερμανίας. Το Άαχεν είναι η δυτικότερη γερμανική μεγαλούπολη με πληθυσμό 259.000 κατοίκους χτισμένη σε μία μάλλον λοφώδη έκταση όπου το ψηλότερο σημείο είναι μόλις 410 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Πόλη γνωστή για το περίφημο πολυτεχνείο του RWTH (Rheinisch Westfälische Technische Hochschule), έβλεπες ένα σωρό λατίνους, νοτιοευρωπαίους αλλά και παιδιά, σπουδαστές από πολλές γωνιές της Ευρώπης και πιο πέρα. Πλήθος εταιρείες τεχνολογίας έχουν την έδρα στους εκεί. Πληροφορική, τηλεπικοινωνίες, μηχανές, χημικά και φαρμακοβιομηχανίες, στελεχωμένες από πολλούς απόφοιτους του τοπικού πανεπιστημίου. Το γεγονός αυτό δίνει το κύριο χρώμα στην σύγχρονη πόλη: φοιτητές και καινοτομίες στη δουλειά, πνοή φρεσκάδας και νέων ιδεών – μας κρατάνε και εμάς δραστήριους και ορεξάτους.


Ένα σημαντικό αξιοθέατο είναι το Καθεδρικός ναός της πόλης που μάθαμε ότι ήταν το πρώτο κτίριο που ανακηρύχθηκε από την Ουνέσκο το 1978 σε Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς. Μέσα στο ναό μπορεί να δει κανείς το λεγόμενο ”Θρόνο του Καρλομάγνου”. Μέχρι και πριν λίγα χρόνια αμφισβητούνταν η αυθεντικότητα του μαρμάρινου αυτού θρόνου για το αν πραγματικά πρόκειται για θρόνο του 9ου αι. ή μεταγενέστερου, κάτι που τελικώς αποδείχθηκε ότι ήταν αυθεντικό. Δεν είναι όμως βέβαιο αν χρησιμοποιήθηκε από τον Καρλομάγνο ως θρόνος. Ο καθεδρικός ναός, δεν είναι βέβαια τόσο επιβλητικός όπως εκείνος της γειτονικής Κολωνίας αλλά άξιζε η επίσκεψή μας δίχως άλλο.

Ο καιρός ήταν πράγματι χειμωνιάτικος και για καλή μας τύχη, οι πρώτες νιφάδες χιονιού εμφανίστηκαν δειλά και κατάφεραν να το στρώσουν. Τόσο που το πάρκο της περιοχής δίπλα στα γνωστά λουτρά Carolus thermen να μοιάζει κατάλευκο. Ήμουν διπλά τυχερός που εκείνο το Σαββατοκύριακο άρχιζε η Χριστουγεννιάτικη περίοδος το λεγόμενο Christmas market ή αλλιώς Weihnachtsmarkt. Δοκιμάσαμε το παραδοσιακό ποτό Gluhwein (πατήστε εδώ για μια συνταγή) που γίνεται ανάρπαστο τις μέρες των Χριστουγέννων και γευτήκαμε παραδοσιακά λουκάνικα και αργότερα γλυκίσματα και σοκολάτες από το τοπικό εργοστάσιο.


Η πόλη που δεν διαθέτει τραμ ούτε μετρό, διατηρεί μία γραφικότητα μέσα από τα στενά του ιστορικού της κέντρου, τους πεζόδρομους με τα πλακόστρωτα και την αχλή, την θαμπάδα που αναδύεται μέσα στο χειμώνα και που σε συνδυασμό με το κλίμα των γιορτών συνθέτουν μια ατμόσφαιρα μυστικιστική.

Οι μέρες περνούν, πλησιάζει ο καιρός να γυρίσουμε πίσω. Την τελευταία μας επίσκεψη λέμε να την κάνουμε στην γειτονική Ολλανδία. Το Μάαστριχτ βρίσκεται κι αυτό στο λεγόμενο “Τρίγωνο των τριών χωρών” στο νοτιότερο τμήμα της Ολλανδίας ανάμεσα στα άλλα δύο κράτη. Είναι δήμος και πρωτεύουσα της επαρχίας της Λιμβουργίας ή Λυμβούργου και βρίσκεται και στις δύο πλευρές του ποταμού Μέουζε ή Μόζα (στα ολλανδικά Μάας). Διάσημο από την περίφημη συνθήκη που υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1992, και που οδήγησε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια πόλη ομορφιά, μας προετοίμαζε για το παραμυθένιο ολλανδικό αστικό τοπίο. Πολύχρωμα κτίρια, μοδάτα μαγαζιά συναντούσες, μία πόλη με μέγεθος σαν το Άαχεν αλλά πολύ πιο πολύβουη και ζωντανή. Διέκρινες τις κομψές μα και πιο γεμάτες Ολλανδέζες, εντυπωσιακές, πανύψηλες, οι πιο ψηλές που έχω δει (αποδεικνύεται και επιστημονικά από την στατιστική). Και οι άντρες ήταν καλοντυμένοι και θεόρατοι, υπήρχαν όμορφα ζευγάρια, δυσαναλογίες δεν συναντούσες. Το Χριστουγεννιάτικο χρώμα της πόλης είναι κι εδώ έντονο. Η κεντρική πλατεία είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο σε ένα μεγάλο μέρος της και τα μαγαζιά της περιοχής έρρεαν άφθονο Gluhwein και μας προσέφεραν και άλλα τοπικά εδέσματα.


Ένα γεγονός που μας κάνει εντύπωση στην Ολλανδία είναι τα υπερμεγέθη παράθυρα των κτιρίων τους. Ο λόγος; Μήπως η εξωστρέφεια των κατοίκων; Η έλλειψη από άφθονο φυσικό φως ίσως; Ένας φίλος μου έδωσε κάποτε μία εξήγηση που νομίζω ότι είναι η πιο σωστή. Την εποχή εκείνη κάμποσους αιώνες πιο πριν, οι Ολλανδοί εμπορεύονταν τα παράθυρα σε αξία ανάλογα με το κομμάτι ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Προφανώς εξοικονομούσαν χρήματα αν με το ίδιο ποσό κάποιος αγόραζε ένα παράθυρο μεγάλου μεγέθους. Υποθέτω ότι η πρακτική αυτή δεν ισχύει στις μέρες μας αλλά το στυλ αυτό διατηρήθηκε σαν τεχνοτροπία, παράδοση ή αρχιτεκτονικό ύφος.

Να θυμίσουμε ακόμα πως στις 14 Ιουνίου 1673 τα στρατεύματα του Λουδοβίκου ΙΔ’ περικύκλωσαν το Μάαστριχτ. Ο Κόμης ντ’ Αρτανιάν, επικεφαλής του Πρώτου Λόχου των ‘Μουσκετοφόρων του Βασιλιά’ ετοιμάστηκε να επιτεθεί σε ένα οχύρωμα που βρισκόταν μπροστά σε μία από τις πύλες της πόλης. Ο Ντ’Αρτανιάν σκοτώθηκε από μουσκέτο στις 25 Ιουνίου 1673 κατά τη διάρκεια νυχτερινής επίθεσης στην Πύλη Τονχέρσε - κάτι που
περίγραψε και ο Αλέξανδρος Δουμάς σε μυθιστόρημά του.


Η ώρα περνάει, πλησιάζει για την επιστροφή. Η εκδρομή είχε τόσα διαφορετικά να απολαύσεις αλλά ήταν τόσο σύντομη. Αποχαιρετώντας τον Ολλανδικό Νότο έχουμε γεμίσει από εικόνες και την προσμονή να ξαναρθούμε.

---------------------------------------------
Φίλοι επισκέπτες, εσάς σας αρέσουν τα ταξίδια; Ελπίζω πως ναι για να ξαναπάμε παρέα.

Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου 1943

Η θεία μου η Λούλα μας υποδεχόταν κάθε φορά με ανοιχτές αγκάλες. Και η άλλη θεία μου η Μάρω, γριούλα την θυμάμαι, εκεί στη δεκαετία του 70. Κάθε καλοκαίρι, και πιο συχνά, πηγαίναμε στα Καλάβρυτα. Για διακοπές, γιατί το βουνό κάνει καλό, μας έλεγε η μάνα μου. Η Λούλα ήταν όμορφη, ίσως πολύ όμορφη, μπορώ να το πω άφοβα για μία γυναίκα που είχε τότε περάσει τα εξήντα της. Έντονα γαλάζια μάτια, ψηλή, ευθυτενής, χαμολεγαστή, αληθινή αρχοντογυναίκα. Και καλοσυνάτη, αγαπούσε υπερβολικά τους ανθρώπους και της το ανταπέδιδαν όλοι στο χωριό. Λίγο ξεμυτίζαμε από το σπίτι και σταματημό δεν είχε από τις χαιρετούρες. Η εμφάνισή της μου έμοιαζε μιας άλλης εποχής και σε κείνα τα χρόνια. Δύο πράγματα είχα απορία. Ένα ήταν ότι φορούσε πάντα μαύρα, και δεύτερο για μία θλίψη που έβγαζε στα μάτια της - και τότε ακόμα μπορούσα να το διαπιστώσω. Ποτέ μου δεν τη ρώτησα.

« Γιατί μαμά η θεία Λούλα φοράει μαύρα; »
« Στον πόλεμο παιδί μου, της σκοτώσανε τον πατέρα οι Γερμανοί. »
« Έχουν περάσει όμως πολλά χρόνια από τον πόλεμο, » αφελώς και επιπόλαια εγώ.
Και να μου εξηγούσε τότε, ίσως και να μην το καταλάβαινα.

Ο Λεωνίδας Παπαχαραλάμπους ήταν δημοδιδάσκαλος, Καλαβρυτινός. Δίδασκε στο δημοτικό σχολείο του χωριού Βυσωκά Καλαβρύτων. Είχε παντρευτεί την Μαρία (Μάρω) Παπαχαραλάμπους και είχαν μία κόρη την μονάκριβη Θεοδώρα (Λούλα ). Εκτελέστηκε και αυτός στην Κατοχή από τους Γερμανούς. Η θεία μου η Λούλα ποτέ δεν το ξεπέρασε, σε εμάς καμία αναφορά δεν είχε κάνει. Καθημερινά επισκεπτόταν το μνήμα του.


« Έκαναν πως σκάβανε λίγο στο μνήμα του για να τον δούνε », μου έλεγε πρόσφατα η μάνα μου - τη ρωτούσα τελευταία για περισσότερα κι εκείνη με δυσκολία μου αναφερόταν στα γεγονότα. « Γιατί μου τα θυμίζεις αυτή την ώρα; » διέκοπτε τη διήγησή της. Οι θείες μου τον είχαν θάψει με ίδια τους τα χέρια. Αφού τον είχαν κουβαλήσει πρώτα σε μια κουβέρτα. Από τότε σαν να μην πέρασε μία μέρα. Ζούσανε και αναπνέανε με την ατέλειωτη προσμονή να έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Να πάνε κοντά του να τον συναντήσουν.

----------------------------------------------------

Στις 13 Δεκεμβρίου 1943, διαπράχθηκε στα Καλάβρυτα το μεγαλύτερο από τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών κατόχων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αντίποινα της εκτέλεσης αιχμαλώτων τους από τους αντάρτες, οι Γερμανοί και τα στρατεύματα κατοχής κλείδωσαν τις γυναίκες και τα παιδιά μέχρι 13 ετών στο σχολείο της πόλης και συγκέντρωσαν όλους τους άνδρες κατοίκους από 14 ετών και πάνω σε μία περιοχή λίγο έξω από το χωριό, στο λόφο του Καπή. 1258 από αυτούς εκτελέστηκαν. Μόνο 13 επέζησαν. Τα γυναικόπαιδα κατόρθωσαν να ελευθερωθούν από το σχολείο, την ίδια ώρα που η πόλη παραδινόταν εξ ολοκλήρου στις φλόγες. Την επόμενη μέρα οι στρατιώτες των Ναζί, έκαψαν την Μονή της Αγίας Λαύρας και το Μέγα Σπήλαιο.


Το μέρος της θυσίας είναι τοποθεσία μνήμης στις μέρες μας. Παρόλο που το επίσημο Γερμανικό κράτος έχει αναγνωρίσει τη φρικαλεότητα στα Καλάβρυτα, οι πολεμικές αποζημιώσεις δεν έχουν ακόμα δοθεί.

Τον Απρίλιο του 2000, ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Johannes Rau, επισκέφτηκε την πόλη των Καλαβρύτων για να εκφράσει τα αισθήματα ντροπής και βαθιάς θλίψης για την τραγωδία. Ωστόσο, δεν δέχθηκε καμία ευθύνη για λογαριασμό της Γερμανικής πολιτείας. Ούτε αναφέρθηκε στο ζήτημα των αποζημιώσεων.

ΥΓ: Αφιερωμένο, σε ποιον άλλον, στην θεία μου τη Λούλα. Λατρεμένη μου, ξέρω πως εκεί πάνω θα είσαι ευτυχισμένη κοντά του!

Οικονομική κρίση και εργασία

Παραπάνω από εφτά χρόνια έχουν περάσει όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια οικονομικής κρίσης στα μέρη μας. Στην αρχή πολλές εταιρείες ανακοίνωσαν στους εργαζομένους τους ότι οι υπερωρίες τους δεν θα πληρώνονται στο εξής. Ως αντιστάθμισμα, εξήγησαν πως θα ενθάρρυναν την μη εργασία μετά τη λήξη του κανονικού ωραρίου τους. Ανέφεραν πως σε περιπτώσεις που το επιτρέπει η δουλειά και τα projects που τρέχουν, θα γίνεται εισήγηση για να πληρώνονται οι υπερωρίες. Η συνέχεια περίπου τα διέψευσε όλα αυτά. Δεκάδες ώρες απλήρωτων υπερωριών -πώς να μην γίνουν όταν δεν το επιτρέπουν οι ανάγκες μίας δυναμικής αγοράς, γρήγορα αναπτυσσόμενης; Λίγες οι εξαιρέσεις συμφωνημένων πληρωμένων υπερωριών εκ των προτέρων.

Πριν προχωρήσω, ας ξεκαθαρίσω με ένα απλό μα απαραίτητο συλλογισμό. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη δουλειά μου στον ιδιωτικό τομέα, αγαπώ τη δουλειά μου που μου δίνει ψωμί χρόνια τώρα, να ζω και να απολαμβάνω, το εκτιμώ αρκούντως και δεν παραπονιέμαι. Αυτό δεν είναι ούτε λιβανιστήρι στους από πάνω ούτε τάχα φόβος αν είμαι αληθινός στις σκέψεις και τις εκφράσεις μου. Απλά θαρρώ πως και η κριτική κάποτε σε μερικά κακώς κείμενα της εργασίας μπορεί να είναι χρήσιμη, όταν έχει αιτιολογίες αλλιώς καταντά σκέτος κλαυθμός. Σπάνια ασχολήθηκα με τα συνδικαλιστικά των εργαζομένων. Δεν είναι λόγω αδιαφορίας για την καθημερινότητα αλλά περισσότερο επειδή δεν μπορούσα να ταυτιστώ εξ ολοκλήρου με τις παρατάξεις, να δηλώσω πιστός στις κατευθυντήριες γραμμές τους. Αλλά εδώ που έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, όπως και σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν, δεν χωρούν αποστασιοποιήσεις. Η στοιχειώδης ευαισθησία αξιώνει τη συμμετοχή στις αποφάσεις και τις δράσεις τους.


Τα επόμενα έτη, μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα τέθηκαν στο τραπέζι, με πρώτο το έτος συνταξιοδότησης και τα ασφαλιστικά ταμεία. Σιωπηρά, οι εισφορές στην ασφάλιση αυξάνονται και τα χρόνια εργασίας το ίδιο. Και ας λένε πως δεν έχει ανοίξει ακόμα η υπόθεση. Απεργίες και διαμαρτυρίες, δυναμική αντίσταση, πόσο καλύτερη; Φαίνεται πως τα πράγματα δυσκολεύουν.

Μια επόμενη κίνηση ήταν οι εθελούσιες έξοδοι από την εργασία, δηλαδή απολύσεις πιο κυριλέ, με κάποια ίσως παραπάνω χρήματα από τις νόμιμες αποζημιώσεις. Κύρια αιτία; το παγκόσμιο λέει περιβάλλον και το χαμηλότερο κόστος παραγωγής στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου. Έγινε και αυτό σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το περάσαμε, πάμ’ παρακάτω.

Ας σημειώσω εδώ πως, χρόνο με το χρόνο, οι αυξήσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα που ήταν κάπως παραπάνω από τα minimum των μισθολογικών κλιμάκων, βρίσκονταν τόσο κοντά στο μηδέν (και πάντως παρακάτω από τον πραγματικό πληθωρισμό), που η πληθώρα των εργαζομένων παρακαλούσε και προσέβλεπε στις διαιτησίες για την διαμόρφωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μπας και πάρει κανένα ψίχουλο παραπάνω. Σε όλα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι ήταν τόσο συνεπείς στο καθήκον τους με αποτέλεσμα οι βιομηχανίες και οι υπηρεσίες να εγκαθιδρύονται και να νιώθουν στιβαρές στο εγχώριο και διεθνές επιχειρηματικό πεδίο. Να ανακοινώνουν κύκλους εργασιών και κέρδη με πολλά μηδενικά στην κατάληξή τους.


Και ας φτάσουμε στο τελευταίο περιστατικό με την παγκόσμια οικονομική κρίση των τραπεζών. Η κατακλείδα: Οι εταιρείες ανακοινώνουν ανοιχτά και στα ίσια απολύσεις εργαζομένων. Χωρίς αισχύνη κι ευαισθησία, στεγνά, χωρίς ίχνος στυλ κι ευγένειας. Και ιδού το φιλοσοφικό ερώτημα. Και τι κάνει εδώ ο εργαζόμενος; Μία απάντηση θα ήταν ο καθένας να κοιτάει τους διπλανούς του και να σκέφτεται: «όχι δεν είμαι εγώ, είμαι καλύτερος» ή «μπα, εγώ δεν κινδυνεύω, ας δουλέψω μόνο, για αυτό και βρίσκομαι εδώ». Ή ακόμα να ψάχνει για κάτι άλλο, για μία νέα εργασία μακριά από αυτούς τους μπαμπούλες που μας απειλούν κάθε τρεις και λίγο. Και περίπου απαθής, λέω εγώ, να αφήσει την ροή των πραγμάτων να συνεχίσει. Υπάρχει και εκείνη η κατηγορία των αθεράπευτων φιλελεύθερων απόψεων που πιστεύει στις απολύσεις για την τόνωση του ανταγωνισμού. Μερικοί περίπου υιοθετούν την ξύλινη ατάκα ‘πλεονάζον προσωπικό’.

Η άλλη λύση βέβαια είναι μία και πολύ απλή: Απεργία. Δοκιμασμένη, πιστοποιημένη, μεστή, ευγενική, τίμια, κοινωνική, συναδελφική, πλήρως αιτιολογημένη. Και το πιο συχνό, ιδιαιτέρως αποτελεσματική. Όσο και αν δεν ασχολήθηκα μικρός με καταλήψεις, σχολικές και φοιτητικές διαμαρτυρίες και άλλα ‘επαναστατικά’, ένας αστός φιλήσυχος ήμουν, ψιλοσυντηρητικός, εδώ δεν χωρούν αστεϊσμοί. Η ελάχιστη αξιοπρέπεια, ο σεβασμός στον εαυτό μας και στα συν-αδέλφια μας (αυτή είναι η ετυμολογία της λέξης, μην ξεχνιόμαστε) απαιτούν συμμετοχή σε μία τέτοια δράση: την απεργία.

Με την άδεια του συναδέλφου μου ξεπατικώνω κάποια λόγια από την ανακοίνωση της παράταξής του που μου άρεσαν:


ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

Γιατί επιµένουµε να υπερασπιζόµαστε το αύριο τούτης της χώρας, την ίδια
στιγµή που οι παραγωγικές της δυνατότητες εξοντώνονται, από
εκείνους που χρόνια τώρα προωθηθούν το µοντέλο του ανεξέλεγκτου
οργίου των παρασιτικών δραστηριοτήτων στην οικονοµία.

Γιατί επιµένουµε να υπερασπιζόµαστε το µέλλον της κοινωνίας µας, την ίδια
στιγµή που ετοιµάζονται να πατήσουν πάνω στο πτώµα της, για να
ξεπεράσουν την δική τους κρίση.

Γιατί, µέσα σε αυτή την κατάσταση, εµείς επιµένουµε να υπερασπιζόµαστε το
δικαίωµά µας σε µια αξιοπρεπή ζωή.


ΥΓ: Περί εργασίας και Πολιτισμού:
Είχα ακούσει πριν τρία χρόνια όταν κάποιος υποτιθέμενος επώνυμος φιλότεχνος και πολιτισμένος (γαμώ την επιστήμη μου) είπε για την ανάληψη πολιτιστικών εκδηλώσεων από την πόλη:
«Η πόλη σας είναι πράγματι σήμερα ένα πολιτιστικό κέντρο ενώ κάποτε η περιοχή ήταν γεμάτη από εργοστάσια και βιομηχανίες.»
Πως τα λες Καραγκιοζάκο. Αν δεν παράγει πολιτισμό η ζωντανή εργασία, ποιος τον παράγει; (Φίλοι μου, εδώ δεν έχει ανακωχές με τον καθωσπρεπισμό και τις συμβάσεις. Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται έτσι ακριβώς).

2 Δεκεμβρίου 1979: Η μέρα που ο ‘Θεός’ πάτησε στη γη

Ήταν ακριβώς πριν από εικοσιεννέα χρόνια όταν ο μεγαλύτερος αθλητής της Ελλάδας όλων των εποχών έφτανε στην πατρίδα του για πρώτη φορά. Γιος φτωχών Ελλήνων μεταναστών με καταγωγή από τη Ρόδο, έμαθε το παιχνίδι στις αλάνες της Νέας Υόρκης και στα σχολεία και κολέγια της Αμερικής. Πιο μικρός ήθελε να γίνει μποξέρ αλλά ο πατέρας του όταν τον έβλεπε να γυρνάει κάθε μέρα σπίτι ματωμένος τον έστρεψε στη μπάλα, την πορτοκαλιά, αυτή που έμελλε να παίζει στα δάχτυλα. Τι απίστευτη τύχη που δεν επιλέχθηκε για το επαγγελματικό τους πρωτάθλημα και αφίχθηκε στην Ελλάδα στα 22 του χρόνια! Ότι και να γράψεις για αυτόν και την ανεπανάληπτη καριέρα του είναι ελάχιστο. Οι ατομικές διακρίσεις και εκείνες των ομάδων του, οι ασύλληπτες εικόνες αθλητικής αρμονίας, τεχνικής και δεξιοτήτων, η ραγδαία αύξηση της δημοτικότητας του αθλήματος και το παραλήρημα του κόσμου στο απλό πέρασμά του, όλα απίστευτα. Δεν έχει σημασία όσα είπανε και κάνανε τότε, αλλά αυτά που νιώσαμε μαζί σου ΝΙΚΟ ΓΚΑΛΗ, ήταν τόσα, μα τόσα πολλά.

Κι επειδή μερίδα του τύπου - ήταν ελάχιστοι, αλλά υπήρχαν - έκαναν υπόνοιες ότι ήσουν ψυχρός επαγγελματίας και κενός συναισθημάτων (αν είναι ποτέ δυνατόν!), να τους θυμίσω:

- Τον Μάρτη του 85 όταν έπαιξες με σπασμένο αντίχειρα μέσα στο Βαρέζε και σκόραρες και 19 πόντους.

- Την προσφορά που έκανες στους συμμαθητές των αδικοχαμένων παιδιών από το Μακρυχώρι Ημαθίας (στη καταραμένη στιγμή στα Τέμπη τον Μάιο του 2003). Κανείς δεν ήθελες να το μάθει, μόνο που ανακάλυψε την επιστολή ένας δημοσιογράφος.

- Την μεγαλοσύνη σου όταν ποτέ δεν βγήκες να μιλήσεις εναντίον κανενός ακόμα και όταν δίκαια ένιωθες πικραμένος.

- Πως ποτέ δεν μίλησες για τον εαυτό σου παρόλο που ήξερες ότι ήσουν παρασάγγας ο κορυφαίος όλων. Πάντα σεμνός στις δηλώσεις σου, με το βλέμμα χαμηλά.

Κάποιοι, κάποτε, μας καταφέρθηκαν ότι είμαστε δογματικοί μαζί του. Ασφαλώς και είμαστε αλλά κι εσείς εκεί κάτω, ακούτε; Μία από τα ίδια. Αφού όλοι τον λατρεύουμε σαν Θεό, είναι θρησκεία, δόγμα, παραδεχθείτε το. Έτσι απλά χωρίς εξήγηση, το αποδέχεσαι με την θέλησή σου. Εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε, όσες συζητήσεις έχω κάνει με πολύ κόσμο εκεί έξω που έχει δει το Νικ να αγωνίζεται, το 90% τουλάχιστον έχει πει ότι ο Γκάλης είναι ο ‘Θεός’ του μπάσκετ!

Κι επειδή πολλοί μιλούν για άλλους παίκτες με πιθανόν περισσότερους ομαδικούς τίτλους, να αναφέρω ότι η αξία ενός παίκτη και ενός ατόμου γενικότερα σε οποιονδήποτε χώρο δεν είναι αλγεβρικό άθροισμα τίτλων, συμμετοχών και αριθμών. Είναι μία ποιοτική σύνθεση του έργου του καθενός και μία ανάλυση ειδικών και μη που ήταν, λιγότερο ή περισσότερο, αποδέκτες των επιτευγμάτων του. Αλλά και του απλού κόσμου που τον έχει αποθεώσει.

Να μην ξεχάσουμε πως στις 12 Σεπτεμβρίου 2007, το όνομα του Νίκου Γκάλη ήταν από τα πρώτα (μέσα στην εικοσαμελή ‘πρώτη τάξη’ του 2007) που γράφτηκαν στο Μουσείο της Δόξας (Hall of Fame) της Μαδρίτης μαζί με άλλα με άλλα «ιερά τέρατα» του παγκόσμιου μπάσκετ.

Είπαν για το Νίκο Γκάλη:
- Αυτός ο άνθρωπος είναι τρομερός. Έχει κατορθώσει να καταργήσει τους νόμους της βαρύτητας.
Κώστας Μουρούζης (παλαίμαχος προπονητής)

- Του σφίγγω δημόσια το χέρι. Για μένα ο Νικ είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Του 2000.
Αλεξάντερ Γκομέλσκι, 1987 (προπονητής Σοβιετικής Ένωσης)

- Κατά τη γνώμη μου ο Γκάλης είναι σε θέση να βάλει καλάθι όπως θέλει. Ότι και αν κάνει ο αντίπαλος του είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Γιατί ο Γκάλης έχει πάρει πάντα την απόφαση του να σκοράρει. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, ελάχιστες φορές δε βρίσκει το στόχο.
Άρβιντας Σαμπόνις, 1989 (παλαίμαχος Λιθουανός μπασκετμπολίστας)

- Βρήκα το τρόπο να σταματήσω το Γκάλη! Θα τον κλειδώσουμε στο ξενοδοχείο για να μην έρθει στο γήπεδο.
Ρούουντ Χαρεβάαϊν (προπονητής Εθνικής Ολλανδίας)

- Δεν περίμενα να βρω έναν τόσο σπουδαίο παίκτη στην Ευρώπη.
Μάικλ Τζόρνταν (Ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών)

- Ο Γκάλης έχει τόσες επιλογές, που ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις!
Σάντρο Γκάμπα (προπονητής Εθνικής Ιταλίας)

- Θα ήθελα πολύ να έπαιζα στην ίδια ομάδα μαζί του. Να του δίνω τη μπάλα και να σκοράρει!
Ντράζεν Πέτροβιτς (Κροάτης μπασκετμπολίστας, 1964-1993)

- Τον θαυμάζω γιατί είναι έξοχος παίκτης. Σε ατομικό επίπεδο και στο ένας εναντίον ενός δεν έχει αντίπαλο στην Ευρώπη. Ποτέ δεν περίμενα ότι ένας παίχτης … θα χόρευε μόνος του ολόκληρη την εθνική ομάδα της Σ. Ένωσης.
Σεργκέι Μπέλοφ (παλαίμαχος Ρώσος μπασκετμπολίστας)

- Όλη τη νύχτα έβλεπα εφιάλτες! Δηλαδή το Γκάλη. Ευτυχώς όταν ξύπνησα, θυμήθηκα ότι τον είχαμε νικήσει.
Πιερ Νταό, 1983 (προπονητής Εθνικής Γαλλίας)

- Ο άνθρωπος είναι κομπιούτερ. Ξέρει τι, πώς και πότε, πού, γιατί θα το κάνει. Τέτοια αυτοπεποίθηση σε παίκτη δεν είδα ποτέ. Μπορεί, αν είναι σίγουρος, να σουτάρει από τη σέντρα, ανάμεσα σε πέντε παίκτες, έστω και αν ένας συμπαίκτης του βρίσκεται μόνος του κάτω από το καλάθι. Αν τον είχα δίπλα μου στην ΑΕΚ θα περνούσαν δεκαετίες για να χάσουμε!
Γιώργος Αμερικάνος (παλαίμαχος Έλληνας μπασκετμπολίστας)

- Ο Ντράζεν είναι αδερφός μου, αλλά ψηφίζω Γκάλη.
Αλεξάντερ Πέτροβιτς, 1987 (παλαίμαχος Κροάτης μπασκετμπολίστας)


- Αυτά που έκαναν απόψε ο Άρης και ο Γκάλης δεν μου έχουν συμβεί ούτε σε αγώνα εναντίον των Σέλτικς.
Μπομπ Μακ Αντού, 1986 (παλαίμαχος Αμερικανός μπασκετμπολίστας)

- Ελάτε τώρα, πείτε μου την αλήθεια. Ο Γκάλης έχει έρθει μαζί σας. Πού τον κρύβετε;
Αντόνιο Μιγκέλ Ντιάζ, 1990 (προπονητής Εθνικής Ισπανίας)

- Αν παίζαμε μαζί θα βάζαμε … τριακόσιους σε κάθε ματς! Βλέπει το καλάθι σαν κοφίνι.
Βασίλης Γκούμας (παλαίμαχος Έλληνας μπασκετμπολίστας)

- Σας προειδοποιώ! Όταν ο Γκάλης δεν θα μπορεί πλέον να πετάγεται όπως τώρα, θα γίνει ο καλύτερος πλέι-μέικερ στην Ευρώπη.
Γιάννης Ιωαννίδης, 1986, (παλαίμαχος προπονητής)