Πάντα μου άρεσε το φθινόπωρο, τούτες οι μέρες, τολμώ να πω, με ζέστη ιδανική, ατμόσφαιρα τέλεια. Σύννεφα και ο ήλιος να παίζει κρυφτούλι μαζί τους, να χάνεται και να εμφανίζεται συχνά πυκνά. Και με λίγες δόσεις βροχής που, είναι αλήθεια, μας έλειψε τόσο μέσα στο κατακαλόκαιρο. Όχι τόσο η δροσιά της και το υγρό της στοιχείο αλλά πιο πολύ ο ήχος της, η μυρωδιά της, η αίσθηση ότι κατεβαίνει ο ουρανός να σμίξει εδώ κάτω, μία εντύπωση μαγική.
Οι πόλεις και οι γωνιές τους που ήταν ερμητικά κλειστές μέσα στον καύσωνα και το λιοπύρι, απέκτησαν ξαφνικά ζωή και χρώμα. Οι καλοκαιρινές διακοπές που ήταν σαν να μου φαίνεται αλήθεια ανάπαυλα της δράσης, της σκέψης, της χειμωνιάτικης παρέας και τόσων άλλων έλαβαν τέλος κάπου στα μέσα του Σεπτέμβρη και μετά. Θαρρώ πως μέσα στη ραστώνη του θέρους, δρέπουμε τους καρπούς όλης της χρονιάς. Νέους φίλους και έρωτες που κάναμε, σκέψεις και μέρη που ονειρευτήκαμε, χρήματα που με κόπο κερδίσαμε. Οι διακοπές είναι μία αναφορά σε όλο το χρόνο, δεν θα είχαν νόημα αν δεν είχαμε ζήσει τις άλλες εποχές.
Μου φαίνεται αδιανόητο που πολλοί από εμάς περιμένουν τις διακοπές για να ζήσουν. Γιατί; Για να χαρούν μέσα στο διάλλειμα της ζωής τους; Απίστευτο που σε πολλούς, όλη η σκέψη, η έγνοια και το άγχος τους επικεντρώνονται στις καλοκαιρινές διακοπές. Από το ένα κενό τους (όπως το ζουν) στο άλλο. Σαν την εβδομάδα που περιμένουν πολλοί να ζήσουν μοναχά μέσα στο Σαββατοκύριακο. Τι καλά που μπορώ και αντιστέκομαι. Θα διαρκέσει; Προσπαθώ για αυτό και παλεύω, τι να πεις με σιγουριά;
Οι περισσότεροι έρωτές μου έχουν τύχει να ξεκινήσουν την άνοιξη και το φθινόπωρο, σπάνια έως ποτέ το χειμώνα και το καλοκαίρι. Και όχι μόνο, νέες δράσεις, νέοι φίλοι, νέες ομάδες ανθρώπων, ούτε συνεννοημένοι να ήταν. Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το λόγο. Ίσως γιατί τα ενδιαφέροντα πράγματα στη ζωή συμβαίνουν συχνά στα όρια. Στα όρια των εποχών, στα όρια των ανθρώπων και των φύλων, στα όρια των πολιτισμών και των Τεχνών, στα όρια των επιστημών. Για αυτό μου αρέσει το δειλινό, εκεί, κατά τη δύση του ηλίου, περισσότερο από το κάθε τι, όταν ή μέρα συναντά τη νύχτα.
Σκέφτομαι και αναπολώ άλλες εποχές που οι μήνες οι διαφορετικοί υπήρχαν στα αλήθεια, όταν έβλεπες την πολύχρωμη παλέτα στο φύλλωμα του δάσους, τα αποδημητικά να κυματίζουν στον αέρα, τις πλάγιες ακτίνες του ήλιου να σε διαπερνούν, τη βροχή να σιγοστάζει το βραδάκι. Ελπίζω κι αισιοδοξώ πως δεν θα μας λείψουν, μαζί με όσα βιώσαμε και προσμένουμε ακόμα στην πορεία της ζωής μας.
15 σχόλια:
Φϊλε museum,
Παρόλο που σε γνωρίζω θα το πω καθαρά: Είσαι φοβερός, σε απολαμβάνω, πολύ απλά. Τι άλλο να αναφέρω; Χωρίς άλλα λόγια.
@ kostas
Να είσαι καλά Κώστα. Είναι η εποχή τέτοια που μας εμπνέει και οι μνήμες της γενικότερα. Καλημέρα.
Ypoklinomai sthn euaisthhsia sou kai sto logotexniko sou oistro!!!!
φίλε museum νόμιζα ότι σε γνωρίζω, αλλά τελικά προσφέρεις πράγματα (ποιήματα) άγνωστα προς τις πεποιθήσεις μου για σενα. Και με τον οίστρο τελικά που επιδεικνύεις θα με κάνεις να πιστέψω ότι μου είσαι εντελώς άγνωστος.
@ Thanasis
Θανασάκο, που να δεις οίστρο όταν πάω στα γυμνασιακά! Γεια σου φίλε!
@ Dinos
Ντίνο μου εδώ καλά-καλά δεν γνωρίζουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Η ζωή μας όλη είναι μια διαρκής προσπάθεια να τον ανακαλύψουμε.
Ένα μέρος της προσπάθειας θα γίνει και εδώ, παρέα.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ MUSEUM.ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΟΥΛΑ ΣΑΣ.ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΚΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙΣ.ΚΑΙ ΝΑΙ,ΣΥΝΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΕ ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΓΕΥΤΟΥΜΕ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ!
Η 'ΑΝΩΝΥΜΟΣ'ΕΙΝΑΙ Η. . . ΑΘΗΝΑ.
@ ΑΘΗΝΑ
Καλώς ήρθες Αθηνά! Χαίρομαι που σου αρέσουν τα θέματα του μπλογκ. Άρχισα από εδώ με αρκετή όρεξη, ενάμισι μήνα τώρα. Θέλω να το συνεχίσω και να το βελτιώσω, θα προσπαθήσω. Οι ποιοτικοί επισκέπτες και σχολιαστές με ανεβάζουν σε αυτό.
Στο θέμα μας, δυστυχώς ξέρεις πόσοι υπάρχουν εκεί έξω που ζουν και αναπνέουν μόνο για τις καλοκαιρινές διακοπές ή μόνο για το Σαββατοκύριακο; Εγώ κι εσύ ξέρεις πως δεν είμαστε σαν κι αυτούς!
Θα τα λέμε και από εδώ. Καλημέρα!
Πολύ ωραίο το θέμα museum,
Να μας επιφυλάσσεις πάντα ευχάριστες εκπλήξεις. Μου άρεσε τόσο, συνέχισε έτσι.
@ dimitra
Σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και τα καλά σου λόγια.
MUSEUM ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΟΣΑ ΕΓΡΑΨΕΣ.ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ,ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΚΛΩΒΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΡΟΥΧΑ ΠΙΟ ΖΕΣΤΑ.Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΟΓΩ ΚΡΥΟΥ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΕΞΩ, ΔΕΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ, ΑΡΑ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΑΠΟΜΩΝΟΝΟΝΤΑΙ.ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΠΩΣ ΚΑΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΦΘΗΝΟΠΩΡΟ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ?ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΨΥΧΗΣ, ΣΩΜΑΤΟΣ,ΦΥΣΗΣ, ΤΕΧΝΗΣ, ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ?ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ
Πολύ όμορφη εποχή συμφωνώ..
Εύχομαι να μη χαθεί (λόγω των κλιμ.αλλαγών..) ......
Πολύ χάρηκα σήμερα με τη βροχή.. παρόλο που έτρεχα από το πρωί.. Πραγματικά πανέμορφη εποχή..και σίγουρα ερωτεύσιμη.. Χαίρομαι που τη βλέπεις έτσι..
Καλό υπόλοιπο σκ!
@ efi
Έφη, συμφωνώ μαζί σου σε αυτά για την άνοιξη. Άλλωστε και στο post πιο πάνω εννοώ καθαρά πως οι εποχές των ορίων: η άνοιξη και το φθινόπωρο είναι οι αγαπημένες μου εποχές. Ίσως η άνοιξη είναι υπέρτερη, εγώ την βάζω στο ίδιο. Απλά το φθινόπωρο ηρεμούμε από την πολλή ζέστη του καλοκαιριού, η πόλη αποκτά χρώμα και ζωή, νέες αρχές συμβαίνουν, όπως σχολεία, ομάδες δράσεων και άλλα. Εποχή ξεκινημάτων και νέων στόχων.
@ Roadartist
Αγαπητή Roadartist, παρόλα όσα λένε, ναι, έχουμε ακόμα φθινόπωρο. Εγώ θα έλεγα έχουμε περισσότερο φθινόπωρο από τον αληθινό χειμώνα λόγω γεωγραφίας! Επιμένω σε αυτά για τα όρια των εποχών. Το φθινόπωρο πηγαίνεις και παραλία και στα χιόνια κατά το Νοέμβριο. Έχει από όλα. Το κυριότερο, σμίγουν όσοι είχαν σκορπίσει το καλοκαίρι!
Δημοσίευση σχολίου