Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

-----------------------------------------------------------
Στίχοι:  Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική:  Δημήτρης Λάγιος
Πρώτη εκτέλεση:  Γιώργος Νταλάρας

Τί είναι η πατρίδα μας

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;

Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι
καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;
κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα
ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,
ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα
μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;

Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,
καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ
καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα
καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!

Ιωάννης Πολέμης

Πηγή: Ιωάννης Πολέμης - Ποιήματα

Κράτα τη θέση σου

Κράτα τη θέση σου, μην γίνεσαι ένα

στις ελαφρότητες και την αερολογία

δεν θα σε πουν απόμακρο, μην σκας

τα δύσκολα αντιπάλεψε με ψυχραιμία

Δείξε επίπεδο στο χειρισμό τους

το δίχως άλλο θα ωφεληθείς

τον σεβασμό στα αυτονόητα θα απαιτείς

και θα δικαιωθείς, μην αμφιβάλλεις

Τα αστεία και το χιούμορ θέλουνε

μια μαεστρία που ελάχιστοι την έχουν

αλλιώς φαιδρότητα εκλύεται

έως μια κατάσταση νοσηρή

Το χιούμορ έχει δόσεις, προσεγμένες

και διανθίζει την σοβαρότητα

που είναι η απαραίτητη

στο χτίσιμο του κάθε τι
_

Aντίσταση στην ψυχική καταστροφή

_
Tου Χρήστου Γιανναρά

H στέρηση, η φτώχεια, το φάσμα της πείνας δύσκολα συμβιβάζονται με τη νηφαλιότητα, την ορθοβουλία, τις ψύχραιμες αξιολογήσεις. Oταν δεν υπάρχει πια μισθός ή ο μισθός εξαντλείται σε ελάχιστες μέρες και οι υπόλοιπες του μήνα ξημερώνουν σαν απειλή, δεν υπάρχει μυαλό για διαφορετικά ενδιαφέροντα, για ποιοτικές ενασχολήσεις. Tο μαρτύριο του άνεργου, του χαμηλόμισθου, του βάναυσα τσακισμένου συνταξιούχου είναι η τέλεια ανημπόρια του να ασχοληθεί με ό, τι ομορφαίνει τη ζωή – να διαβάσει, να ακούσει μουσική, να χαρεί τον περίπατο, να κουβεντιάσει ξέγνοιαστος για ό, τι αγαπάει. Aνημπόρια ψυχική, λογικά μη ελεγχόμενη, παραλυτική.

H στέρηση, η φτώχεια, το φάσμα της πείνας είναι κάτεργο. Aπό τα βαθιά χαράματα που θα σε ξυπνήσει ο πανικός, το μυαλό δεν έχει άλλη έγνοια παρά μόνο τον πνιγμό των χειροπιαστών απειλών: Tους απλήρωτους λογαριασμούς, τα άδεια ερμάρια, το άδειο ψυγείο, την παγωνιά στο σπίτι με το καταργημένο καλοριφέρ. Aν κάποιοι από τους πολιτικούς υπαίτιους και αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας έφταναν στο εδώλιο του κακουργοδικείου, οι αναίτια καθηλωμένοι στο κάτεργο θα ένιωθαν ανασασμό. Oχι γιατί θα έπαιρναν εκδίκηση, αλλά για το κουράγιο και την ελπίδα που θα τους χάριζε η αίσθηση ότι ανήκουν σε κοινωνία, μοιράζονται τη συμφορά με συνανθρώπους, μπορούν να εμπιστεύονται θεσμούς απονομής δικαιοσύνης.

H ψυχική καταστροφή που συντελείται στην Eλλάδα σήμερα είναι ανήκεστη και μοιάζει να βάζει τέλος στη μακραίωνη ιστορία των Eλληνόφωνων του βαλκανικού νότου. Yπερβολή; Mακάρι. Πάντως πρόκειται για διάλυση και αποσύνθεση κάθε στοιχείου συνεκτικού της ελληνικής συλλογικότητας. H γλώσσα, το άλλοτε καύχημα των Eλλήνων, έχει προ πολλού εξουδετερωθεί στο λίκνο της εκπαιδευτικής παρακαταθήκης, στην επίσημη δημόσια εκφορά της, στη ριζικά αλλοτριωμένη με το μονοτονικό γραφή της. H ιστορική συνείδηση, το ίδιο. H μεταφυσική βιωματική παράδοση, ένσαρκη στο λαϊκό σώμα και μήτρα παραγωγής πολιτισμού, μεταποιημένη σήμερα σε παιδαριώδη ιδεολογήματα «επικρατούσας θρησκείας». Kαι οι ξιπασμένες ελπίδες δύο αιώνων για μεταμόρφωση της «Ψωροκώσταινας» σε «κράτος ευρωπαϊκόν» ή «εκσυγχρονισμένο», εξευτελισμένες πια, με το ελληνικό όνομα περίγελο του πλανήτη.


Στο κάτεργο της φτώχειας, της στέρησης, του φάσματος της πείνας δεν έχουμε σε τίποτα να στηριχθούμε, πουθενά να ελπίσουμε. H κρατική μας οργάνωση, στην κάθε παραμικρή πτυχή της, απροκάλυπτος εμπαιγμός, ξεδιάντροπος. Παραμένουν ακόμα, ακόμα σήμερα, σε θώκους υπουργών, με εξουσίες και χλιδάτες προνομίες, με δημόσια προβολή και αγέρωχη ιταμότητα, οι ένοχοι της κακουργηματικής ανικανότητας ή της θρασύτατης φαυλότητας, αυτοί που μας οδήγησαν, εκατομμύρια ανθρώπους, στο κάτεργο. Mια απίστευτα μεγάλη μερίδα της ηλεκτρονικής και της έντυπης δημοσιογραφίας συνεχίζει, απτόητη από την τραγωδία της λαϊκής απόγνωσης, να μετράει το «νόημα» της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης με μόνα τα μέτρα του χαμένου ιστορικο - υλιστικού «παραδείσου» – μαρξιστικού ή καπιταλιστικού, το ίδιο κάνει. Oι μεν διαφημίζουν σαν «σωτηρία» την εξαθλιωτική απομόνωση, κατά το πρότυπο άλλοτε της Aλβανίας και της Kούβας, οι δε το ραγιαδισμό της αδιαπραγμάτευτης υποταγής στην αδίστακτη ανθρωποκτόνο τοκογλυφία.

Oι θαυμαστές του αχαλίνωτου καπιταλισμού ταυτίζονται απροκάλυπτα με τους θιασώτες των «οραμάτων» της κάποτε σταλινικής μονοτροπίας. Tο (αφελές ή αμειβόμενο) θάμβος για την υπέρτατη αυθεντία ιδιωτικών «οίκων αξιολόγησης» κρατών και κοινωνιών, καταδίκης λαών στο κάτεργο της πείνας και του απελπισμού, εξομοιώνεται απολύτως με τις παραισθησιογόνες ιδεοληψίες της Παπαρήγα και του Tσίπρα. Tι διαφέρουν οι σημερινές «θεραπείες σοκ» μεθοδικά οργανωμένες σε αόρατα κέντρα αποφάσεων των «αγορών», από τις μεθοδικές σφαγές εκατομμυρίων κουλάκων προκειμένου να εφαρμοστεί η Nέα Aγροτική Πολιτική του Λένιν, ή το Πρόγραμμα Eκβιομηχάνισης του Στάλιν;

Kάποτε οι Nαπολέοντες και οι Oυέλλινγκτον μετράγανε τη σημασία των λαών με το πόσα κεφάλια διαθέτανε για μακέλεμα. Σήμερα η Moody’ s, η Standard and Poor’ s ή η Fitch τη μετράνε με το πόσα κεφάλια διαθέτουν για «κινεζοποίηση» της παραγωγής, για φτηνή εξαθλιωτική δουλειά στο κάτεργο της απόγνωσης. Kαι όπως τότε υπήρχαν γραφίδες που εξωράιζαν και εξυμνούσαν το μακέλεμα σαν «πατριωτισμό», έτσι και σήμερα υπάρχει δημοσιογραφία που διαφημίζει τους όποιους όρους γενοκτονίας επιβάλλει η Διεθνής των πολιτικά ανεξέλεγκτων τοκογλύφων σαν μεγαλόψυχη προσφορά σωτηρίας.


Aπό το κάτεργο δεν μπορούν να μας λυτρώσουν γενικές συνταγές σωτηρίας, «πρωτοβουλίες» αγαθών προθέσεων παγιδευμένες στο ίδιο γήπεδο όπου παίζουν δεξιοτέχνες οι βασανιστές μας. Mέσα σε μια μόλις χρονιά είδαμε να εκφυλίζονται νομοτελειακά ο ειρηνικός ξεσηκωμός των «αγανακτισμένων», η «Σπίθα» του Θεοδωράκη, ο «Kοινωνικός Σύνδεσμος» και πλήθος ανυστερόβουλες ομαδοποιήσεις έντιμων πολιτών. Aναπότρεπτα θα επανέλθουν, όπου να ’ναι, διεκδικητές της ψήφου μας οι ίδιοι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, υπαίτιοι της σημερινής μας κόλασης, οι κραυγαλέα ανίκανοι και φαύλοι. Mε ιλιγγιώδη αδιαντροπιά, ανακατεύοντας την ίδια αηδιαστική τράπουλα των ψηφοδελτίων τους, διανθισμένη με τάχα καινούργιους αρχηγούς, αυτουργούς των εγκλημάτων που οδήγησαν στο εφιαλτικό αδιέξοδο.

Xρειάζονται πολλές γενιές για να ξαναγεννηθεί Eλληνισμός στην καμένη ελλαδική γη. Nαι, θα ψηφίσουμε για άλλη μια φορά ολότελα απελπισμένοι, για άλλη μια φορά το σιχαμερό μη χείρον. Aλλά να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η ριζοσπαστικότερη αντίστασή μας είναι μόνο η «υπαρξιακή»: αλλαγή προσωπικής στάσης απέναντι στη μοίρα να γεννηθούμε Eλληνες. Mη χάνουμε πολύτιμα της προσωπικής ζωής μας χρόνια δίχως την επίγνωση, ότι η ελληνικότητα είναι προσωπική ανακάλυψη, είναι έρωτας, όχι δεδομένη καταγωγή. Oτι αξίζει να τη ζήσεις, όποιος ηλίθιος ή απατεώνας κι αν σε κυβερνάει, μεθώντας με τη γλώσσα της, αφομοιώνοντας την αρχοντιά της ιστορίας της, έκθαμβος συνεχώς με το αποκαλυπτικό κάλλος της Tέχνης της, ερωτευμένος ακατάπαυστα με τη σοφία που ενηλικίωσε την ανθρώπινη αναζήτηση.

Δεν είναι φυγή η προσωπική ανακάλυψη της ελληνικότητας. Eίναι δρομοδείχτης.

Πηγή: Καθημερινή- Απόψεις
_

Αδιαφορία

_
Στις θεωρίες χάνεσαι, απόψεις από εδώ κι εκεί
φιλοσοφίες ανώριμες, θέσεις επιλεκτικές
προσεγγίσεις ουτοπικές, καμία επαφή
τα καθημερινά τα αγνοείς, ωσάν διεκπεραιώσεις

Μέσα στον κόσμο σου, κι απ’τον περίγυρο μακριά,
σε κάθε βέβαιο ή αποφατικό που σ’αφορά
η απάθειά σου, είναι που ‘συγκλονίζει’
ενώ εσύ προσαρμογή, το αποκαλείς


Μες στην ρηχή χαρά σου, εσώκλειστος
των δράσεων τις αναλαμπές, ευφυία τις λογίζεις
ράθυμος ων και χαλαρός – έτσι το λες
και τους λοιπούς συντήρηση τους εννοείς

Δώσε επιτέλους νόημα, στην εύκολη ζωή σου
βάλε στόχους υπέρτερους, κυνήγα τους
μπόλιασε με συναίσθημα την άχρωμη ζωή σου
τότε μονάχα θα μπορείς, να’χεις να θυμηθείς
_

Μικρά και σοφά

_
Αν δεν θέλετε
να έχετε γιούς και κόρες,
κάντε έρωτα με τη κουνιάδα σας.
Έτσι θα έχετε μόνο ανίψια.

Όλα τα μανιτάρια τρώγονται.
Με τη διαφορά ότι κάποια από αυτά,
τρώγονται μόνο μια φορά.

Αν η γυναίκα ήταν πιστή,
τότε ο διάβολος δεν θα είχε κέρατα.

Να είστε καλοί με τα παιδιά σας,
γιατί στο τέλος αυτά θα επιλέξουν
το γηροκομείο σας!

Οι φίλοι έρχονται και φεύγουν,
ενώ οι εχθροί συσσωρεύονται.

Αν ο έρωτας είναι τυφλός,
ψάξε να τον βρεις πασπατεύοντας.

Κάποιοι άνδρες αγαπούν
τόσο πολύ τις γυναίκες τους,
που για να μην τις φθείρουν,
χρησιμοποιούν ξένες γυναίκες.

Αν μια μέρα νοιώσεις ανήμπορος και καταβεβλημένος,
θυμήσου ότι κάποτε, ήσουν το πιο γρήγορο σπερματοζωάριο.


Οι προϊστάμενοι είναι όπως τα σύννεφα.
Όταν εξαφανίζονται, ο καιρός γίνεται υπέροχος.

Η ιεραρχία είναι όπως τα ράφια.
Όσο πιο ψηλά βρίσκονται, τόσο πιο άχρηστα είναι.

Το μέλλον σου εξαρτάται από τα όνειρά σου.
Γι’ αυτό μη χασομεράς, τράβα για ύπνο!

Ο έρωτας είναι όπως η γρίπη.
Μας πιάνει στο δρόμο και μας οδηγεί στο κρεβάτι.

Οι άνδρες θα έλεγαν λιγότερα ψέματα,
αν οι γυναίκες έκαναν λιγότερες ερωτήσεις.

Μια γυναίκα ανησυχεί για το μέλλον, μέχρι να βρει έναν άνδρα.
Eνώ ο άνδρας ποτέ δεν ανησυχεί για το μέλλον, μέχρι να βρει
μια γυναίκα.

Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα, στο οποίο περνάει κανείς
τη μισή ζωή του μιλώντας για πράγματα που δεν ξέρει και
την άλλη μισή σωπαίνοντας γι’ αυτά που ξέρει.

Ο έρως και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι.
Όταν ανατέλλει το ένα δύει το άλλο.


Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις!
Επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση…
Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο
και καταλήγεις ν’ αλλάζεις κανάλια…

Μετριοφροσύνη είναι η τέχνη, να ενθαρρύνεις τους άλλους
να ανακαλύψουν μόνοι τους, πόσο υπέροχος είσαι…

Ποτέ μην τα βάζεις μ’ έναν ηλίθιο.
Είναι βέβαιο ότι θα σε ρίξει στο επίπεδό του
και θα σε νικήσει εκ πείρας.

Αν θέλεις να κάνεις κάποιον πλούσιο,
μην του προσθέτεις χρήματα.
Αφαίρεσέ του επιθυμίες…

Αυτός που δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου,
δεν θα μπορέσει να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.

Μια γυναίκα,
αγωνίζεται χρόνια να αλλάξει
τις συνήθειες του άντρα της και μετά
παραπονιέται, ότι δεν είναι πια
ο άντρας που παντρεύτηκε.

Μεγαλοφυΐα είναι αυτός,
που σε στρατόπεδο γυμνιστών
θυμάται πρόσωπα….

Καταλαβαίνεις ότι γέρασες,
από τη στιγμή που τα κεριά
κοστίζουν περισσότερο
από την τούρτα…
_

Έννοιες

_
Αυθεντικότητα

Το να είναι κάποιος συνεπής στις απόψεις μου μέσα στο χρόνο, όχι να μένει απαραίτητα αμετακίνητος αλλά να κάνει διακριτά στους άλλους τα βασικά δομικά στοιχεία των σκέψεων και των αξιών στην ζωή του. Αναφορικά με τη συμπεριφορά του, αυτή να μην μεταλλάσσεται από υπερβολική ευγένεια σε ενοχλητική αγένεια ανάλογα με τις περιστάσεις και την εξυπηρέτηση τυχόν προσωπικού του συμφέροντος. Επίσης να μην επηρεάζεται από τάσεις και απόψεις, αμφιβόλου ποιότητας και εγκυρότητας, που ανατρέπουν βασικές αξίες και πιστεύω του. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να χαρακτηριστεί αυθεντικός σε μια τέτοια περίπτωση.

Αδιαφορία

Φαινομενικά ουδέτερη σε πρώτη ματιά, υποτίθεται για να πολεμήσει τα αρνητικά και τις συχνές λεπτομέρειες που κατατρώνε την καθημερινότητά μας, είναι ασφαλώς ένας συμβιβασμός στο τέλμα, μία αποποίηση ευθυνών, μία αποστασιοποίηση από τις υποχρεώσεις μας για τα θέματα των πολλών αλλά και του εαυτού μας. Αρνητικό γνώρισμα αναμφίβολα, εκφράζεται χαρακτηριστικά και στην αποχή των πολλών από τις εκλογές της χώρας. Οι ίδιοι οι αδιάφοροι θεωρούν περίπου σαν γραφικούς αυτούς που διαμαρτύρονται για την παρανομία και αργότερα απορούν για Νόμους που αγνοούσαν - αν και συμφωνούν με αυτούς.


Συλλογικότητα

Το σημαντικότερο γνώρισμα σε μία οργανωμένη κοινωνία είναι η κατανόηση της ωφελιμότητας του να είναι κανείς μέλος σε αυτή και της αναγκαιότητας της εφαρμογής των κανόνων που την διέπουν, των Νόμων. Δυστυχώς, πολύ συχνά στην πατρίδα μας, η συλλογικότητα δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένη. Ο λόγος; Η μη επαρκής κατανόηση ότι η ωφέλεια των πολλών είναι ωφέλεια και σε εμάς τους ίδιους. Και το αντίθετο, η μειωμένη συλλογικότητα είναι σε βάρος της ατομικότητας. Η καταπάτηση των Νόμων, έρχεται σαν μπούμερανγκ σε εμάς τους ίδιους – όπως ας πούμε το κυκλοφοριακό ή τα σκουπίδια που συμβάλλουμε, γρήγορα έρχονται εναντίον μας.

Αγένεια

Απίστευτος όγκος ηχητικών κυμάτων για λέξεις όπως ευχαριστώ, παρακαλώ, ερωτήσεις στον παρελθόντα χρόνο ή άλλα στερεότυπα ευγένειας κυρίως μεταξύ αγνώστων. Αυτή είναι μία τυπική ευγένεια - κυρίως στους επαγγελματικούς χώρους, πλην όμως απαραίτητη για την εξάλειψη της αγένειας που είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα. Ακόμα και το μικρό ψέμα θα ήταν προτιμότερο οπό την ωμή αλήθεια, στον λανθασμένο χρόνο και με τα ακατάλληλα άτομα. Ο κόσμος θα ήταν χειρότερος αν ανάμεσα στην ευγένεια και την ειλικρίνεια επιλέγαμε τη δεύτερη. Η ευγένεια, έστω επίπλαστη, έρχεται να εξουδετερώσει την αγένεια.


Σοβαρότητα

Οι ερμηνείες που δίνονται στη λέξη σοβαρότητα είναι αρκετές. Τελευταία έχει γίνει προσπάθεια να δαιμονοποιηθεί μιας και κακώς συγχέεται με την σοβαροφάνεια. Η σοβαρότητα ορίζεται κυρίως σαν η συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων και γενικότερα η αποφυγή πολλών λόγων και η εστίαση στις πράξεις. Ίσως άλλοι να έδιναν διαφορετικό ορισμό ή χαρακτηριστικά της: χαμηλό προφίλ, δυναμισμός, εργατικότητα, αποφυγή γελοιοτήτων. Τα πιο πολλά για την σοβαρότητα στην ζωή μας συνοψίζονται στους στίχους του ποιητή: “όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις (την ζωή σου) μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.”

Ρεαλισμός

Η πιο δύσκολη έννοια, ίσως ο ξενικός της τίτλος, ίσως επειδή συνδέεται με τα μοντέρνα κινήματα Τέχνης. Είναι η δυνατότητα να βλέπεις μεν τα πράγματα μέσα από το δικό σου πρίσμα, αλλά να τα αντιμετωπίζεις σύμφωνα με πραγματικά δεδομένα. Προτιμώ να είμαι ρεαλιστής παρά αφελής, έλεγε κάποιος. Πώς υλοποιείται στην πράξη; Αρχικά κανείς ας ξεκινούσε από μία βάση επίγνωσης των δυσκολιών της ζωής και στη συνέχεια ας οικοδομούσε τα όποια θετικά, εκμεταλλευόμενος τις μεγάλες δυνατότητες που η ζωή δίνει. Στον χώρο της Τέχνης, ο ρεαλισμός υλοποιείται με το πέρασμα από την εξιδανίκευση και τον συναισθηματισμό σε μία ολοένα και πραγματικότερη απεικόνιση των πραγμάτων της ζωής.
_

Η Σημαία

_
Πάντα κι όπου σ` αντικρίζω,
με λαχτάρα σταματώ,
υπερήφανα δακρύζω,
ταπεινά σε χαιρετώ.

Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της πατρίδος η ψυχή.

Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει
τ` αγεράκι τ` αλαφρό,
μοιάζεις κύμα, που σαλεύει
με χιονόλευκον αφρό.


Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει
στην ψηλή σου κορυφή,
ειν` ο φάρος που φωτίζει
μιαν ελπίδα μας κρυφή.

Σε θωρώ κι αναθαρρεύω
και τα χέρια μου χτυπώ,
σαν αγία σε λατρεύω,
σα μητέρα σ` αγαπώ.

Κι απ` τα στήθη μου ανεβαίνει
μια χαρούμενη φωνή:
«Να 'σαι πάντα δοξασμένη,
ω Σημαία γαλανή!»

Ιωάννης Πολέμης
_