Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα

_
Το ξύπνημα ήταν από νωρίς κατά τις εφτά, και το ξεκίνημα της διαδρομής μας λίγο πριν τις οκτώ. Το ραντεβού μας δινόταν κάθε χρόνο εκεί στην οδό Παπαφλέσσα πλησίον του Ναού του Αγίου Ανδρέα. Η πιανομελόντικα ήταν καθαρή και φρεσκογυαλισμένη. Το τρίγωνο του φίλου μου συμπλήρωνε την εικόνα μας. Είχα μία μικρή έφεση κι έπαιζα καλά τα κάλαντα, σε δύο τρεις ‘σκάλες’ αν θυμάμαι. Ο φιλαράκος μου δεν διακρινόταν και για την κρυστάλλινη φωνή του, το πάλευε με το τρίγωνο κι αυτός να κρατήσει το .. τέμπο, δεν θα μπορούσα όμως χωρίς την παρουσία του. Μέχρι την Τρίτη Γυμνασίου τα λέγαμε τα κάλαντα. Εκείνη την τελευταία χρονιά, θυμάμαι ένα στριμμένο κύριο:



«Καλά εσύ ολόκληρος άντρας και λες ακόμα τα κάλαντα;» με ρώτησε.
«………..» εγώ.

Περιττό να αναφέρουμε ότι δεν επηρέασαν διόλου την διάθεσή μας και την λαχτάρα που νιώθαμε εκείνες τις μέρες. Η προσμονή στο χτύπημα του κουδουνιού, μετά το άνοιγμα της πόρτας όταν μας έγνεφαν θετικά για να αρχίσουμε, μέχρι το μικρό μας φίλεμα – ολόκληρος θησαυρός μας φάνταζε τότε. Όλα μαγικά.

Τα κάλαντα των Χριστουγέννων αλλά κι εκείνα της Πρωτοχρονιάς είναι μέσα στην καρδιά μας. Μέσα στο καταχείμωνο, πρωί - πρωί κοντά στο χάραμα, είμαστε διαρκώς παρόντες. Στο τέλος της διαδρομής, κατά τις δύο το μεσημέρι, απλώναμε πάνω στο στρωμένο κρεβάτι το μποναμά μας για τη δίκαιη μοιρασιά.


Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και επέλεγα στιγμές να ξαναζήσω αυτές θα ήταν ανάμεσα τους. Όσα δώρα κι αν απέκτησα, όσες συνάξεις κι αν προέκυψαν, όσες πρωτοχρονιές κι αν γλεντήσαμε, οι μέρες των παραμονών που ξαμολιόμαστε με τα τρίγωνα και τα πνευστά είναι ασύγκριτες.

Φέτος, όχι μόνο θα υποδεχθώ με ανοικτές αγκάλες αλλά θα παρακαλώ να μού’ρχονται παιδάκια στη γειτονιά να μου “τα λένε”.

Το blog θα κάνει κι αυτό λίγες διακοπές και θα επανέρθει γύρω στις 10 του Γενάρη.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
φίλοι μου
και
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ το ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2010 !!

_

Αναμένοντας τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά

_
Η αναμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μου φέρνει γλυκόπικρες γεύσεις στο νου, ειδικά τελευταία. Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι υπέρτερο – ίσως ποικίλει από χρόνο σε χρόνο. Πρώτα είναι η ημερολογιακή αλλαγή του χρόνου κι επομένως η ηλικιακή μας αύξηση: ένα βήμα ψηλότερα στη σκάλα της ηλικίας μας. Εδώ υπάρχουν οι απαισιόδοξοι που σου προσθέτουν ένα χρόνιο αμέσως μετά την πρωτοχρονιά και ας έχεις γεννηθεί .. στο τέλος Δεκεμβρίου. Οφείλω να παραδεχθώ πως είμαι υποστηρικτής του Αμερικάνικου συστήματος που αυξάνουν τα έτη σου μόλις τα συμπληρώσεις, δηλαδή στα γενέθλιά σου. Αυτός λέμε είναι ας πούμε 29 χρονών και 360 ημερών - αλήθεια είναι ακόμα 29, στη δεκαετία των 20! Αν πάλι μετρήσουμε στο δεκακεξαδικό σύστημα αρίθμησης, ο τριαντατριάρης είναι μόλις 21 ετών! Τα πάντα είναι σχετικά με το σύστημα αναφοράς. Θαυμάσια.


Τα καλό της υπόθεσης των γιορτών αυτών είναι πως σπάνε το μουντό τοπίο και το σκοτάδι του χειμώνα. Μέσα από τεχνητό βέβαια φως βιτρινών, καταστημάτων, των φιλόξενων τραπεζιών φίλων και συγγενών, ακόμα και από τα λαμπιόνια των δέντρων και των μπαλκονιών. Μία όαση στο μέσο του χειμώνα είναι ότι πρέπει από αυτή την άποψη.

Οι άνθρωποι φαίνονται με το πέρασμα των χρόνων σαν να πιάνονται όλο και περισσότερο από έθιμα και παραδόσεις. Με όλο και μεγαλύτερο πάθος και ευλάβεια στην τήρησή τους. Νομίζεις πως ξαφνικά έγιναν πιο πιστοί, πιο ευσεβείς, σαν κάτι να τους άλλαξε και θέλουν να πάνε πίσω, στις ρίζες τους. Μάλλον για μεγαλύτερη ανασφάλεια πρόκειται – για τους πολλούς, ο φόβος της φθοράς ίσως, για το άγνωστο του αύριο;

Θέλω να είμαι καλός στην δύναμή μου και στην ασφάλειά μου. Να επιλέγω κάτι συνειδητά και όχι όταν τα υπόλοιπα έχουν στερέψει. Να με κάνουν παρέα όταν δεν τους έχω ανάγκη. Να κατανοώ τι βρίσκεται πίσω από τα πράγματα που ακολουθώ, να σκέφτομαι.

Ένα ευχάριστο των εορτών είναι οι αργίες και το καθισιό από τη δουλειά. Πότε μου δεν αισθάνθηκα τόσο κουρασμένος όσο στο τέλος της χρονιάς. Οι δράσεις που έχουν σωρευτεί ας διακόψουν. Λίγες μέρες διάλειμμα είναι αρκούντως αναζωογονητικές. Ειδικά φέτος η παύση θα παραταθεί. Και η γεύση στο τέλος και η εντύπωση θα είναι πιο γλυκές με διαφορά.

Απόψε λέω να στολίσω το δέντρο μου. Οι όποιες τελευταίες ελπίδες εύρεσης αγοράς παραδοσιακού Ελληνικού καραβιού έπεσαν στο κενό. Και πέρσι το ίδιο συνέβη. Ας είναι, το δεντράκι μου είναι μία χαρά. Εδώ η πολλή σκέψη και η αναζήτηση στις ρίζες του εθίμου δεν ξέρω αν βοηθάει και πολύ. Να τι διαβάζω:


" Οι πρόγονοι του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μπορούν να αναζητηθούν στα ειδωλολατρικά έθιμα της λατρείας των δέντρων. Τότε δέντρα μεταφέρονταν μέσα στα σπίτια και οι άνθρωποι τα στόλιζαν για να εξασφαλίσουν καλή σοδειά τον επόμενο χρόνο. Λέγεται ότι ο Μαρτίνος Λούθηρος ξεκίνησε την παράδοση των αναμμένων λαμπών στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, στη Γερμανία, τον 16ο αιώνα. Η εικόνα ενός πράσινου δέντρου την παραμονή των Χριστουγέννων, με τα αστέρια να λάμπουν στον ουρανό από πάνω του, του έκανε μεγάλη εντύπωση και τοποθέτησε ένα παρόμοιο δέντρο, διακοσμημένο με αναμμένα κεριά, μέσα στο σπίτι του. Στα μέσα του 1800, το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δένδρου είχε επεκταθεί ταχύτατα σε όλο τον κόσμο. Το έθιμο γινόταν αιτία για πολλά ατυχήματα! Έτσι, μέχρι να εφευρεθούν τα ηλεκτρικά φωτάκια, οι προνοητικοί είχαν και έναν κουβά νερό κάτω από το δέντρο, για τον κίνδυνο πυρκαγιάς.

Το 1882, το πρώτο ηλεκτρικά φωτισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου, στολίσθηκε στην πόλη της Νέας Υόρκης, στην κατοικία του Έντουαρτ Τζόνσον, ενός συναδέλφου του εφευρέτη Τόμας Έντισον. Σήμερα, περισσότερα από 72 εκατομμύρια δέντρα στολίζονται κάθε Χριστούγεννα, και από αυτά, 35 εκατομμύρια είναι αληθινά δέντρα ενώ 37 εκατομμύρια είναι ψεύτικα. "

Ας σας ομολογήσω πως είμαι υπέρ της αγοράς ψεύτικου δέντρου όχι τόσο εξαιτίας οικολογικής συνείδησης (νομίζω πως διαθέτω λίγη από αυτή) μα για οικονομικούς λόγους σε τέτοιες εποχές που ζούμε, πού να αγοράζεις ένα αληθινό δέντρο κάθε χρόνο;


Η ώρα περνάει και πρέπει να σας αφήσω για να αρχίσω τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια μου, πρώτα στα γλυκά. Τα μελομακάρονα του διπλανού φούρνου μου έχουν σπάσει τη μύτη. Όσα και αν φτιάξεις στο σπίτι, δεν μπορείς να αντισταθείς. Τελικά κάτι μου λέει ότι δεν θα είναι άσχημα αυτές τις μέρες!

Θα τα ξαναπούμε πριν τα Χριστούγεννα.
_

Λίγη Τέχνη: Το φιλί

_

Ας πάμε για λίγη Τέχνη σήμερα με δύο από τους πιο χαρακτηριστικούς πίνακές της. Στην αρχή, “Το φιλί”, έργο του Νορβηγού Έντβαρτ Μουνκ το 1897. Μία εξπρεσιονιστική απεικόνιση που εξωτερικεύει πάθος δίχως άλλο, μα και τρόμο που προκύπτει μέσα, όχι τόσο από τα χρώματα και την σκοτεινή ατμόσφαιρα, όσο από την παραμόρφωση των προσώπων. Δεν υπάρχουν πρόσωπα μέσα στο πλαίσιο, το ένα παραβιάζει το άλλο, το φιλί και ο έρωτας γίνονται επιθετικοί και φτάνουν στον να αλλοιώσουν τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτόν αρχικά σαν αυτόνομες, ανεξάρτητες οντότητες. Πάρα πολλοί φιλότεχνοι, απλοί άνθρωποι που μαγεύτηκαν στην ματιά του έχουν υμνήσει τον πίνακα μιας και περικλείει όλο το φάσμα των συναισθημάτων: πάθος δράμα, ένωση των δύο ανθρώπων σε ένα και πάνω από όλα αληθινή αγάπη.

Δεν μπορεί εύκολα κάποιος μέσα σε λίγες αράδες να αποδώσει και πολλά από τη δουλειά αυτού του μέγιστου Εξπρεσιονιστή. Μόνο να ψηλαφίσουμε μπορούμε και να δώσουμε λίγα ερεθίσματα. Ο καθένας και η καθεμία μας μπορούν να κρίνουν και να συμπεράνουν.



Στη δικιά μου ματιά και αισθητική βέβαια ο Πίνακας “Το φιλί” του Γκούσταφ Κλιμτ (1907-1908) είναι ότι πιο ωραίο στο είδος του που έχω δει ή γνωρίσει. Ρομαντική ατμόσφαιρα, αντίστιξη εμπρός χρυσαφένιου με το φόντο - ο άνθρωπος στο κέντρο και στο προσκήνιο, αντίθεση της φωτεινής πλευράς με το σκοτεινό, ανέραστο, μουντό μας κομμάτι. Ο πλούτος του έρωτα εκφράζεται στον πίνακα μέσα από βαρυφορτωμένα υλικά αγαθά – τα κοσμήματα και χρυσαφικά στην ένδυση των νέων. Ο άντρας χαμηλώνει ελαφρώς για να συναντήσει την σύντροφό του με μία διακριτικότητα.

Το πιο χαρακτηριστικό σημείο του όμως είναι ο τρόπος του φιλιού και ο απόλυτος σεβασμός στην ελευθερία και το απαραβίαστο της υπόστασης του άλλου. Τα πρόσωπα δεν παραμορφώνονται, διατηρούν την ακεραιότητά τους και αναδεικνύονται κιόλας – ειδικά εκείνο της γυναίκας. Ο έρωτας καταφέρει να ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στην συντροφικότητα και την ελευθερία, σε μία σταθερή, αμφίδρομη σχέση. Να γιατί, με τα όσα ξέρουμε και καταλαβαίνουμε, τον κατατάσσουμε στους πιο σπουδαίους.

------------------------



Ο Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch) ήταν Νορβηγός ζωγράφος, που ανήκει στους προδρόμους του εξπρεσιονισμού. Γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1863 στο χωριό Άνταλσμπρουκ της Νορβηγίας και μεγάλωσε στο Όσλο. Πέθανε στις 23 Ιανουαρίου 1944 στο Όσλο. Το πιο γνωστό του έργο είναι «Η Κραυγή». Το ύφος στα έργα του επηρεάζεται αρκετά από προσωπικά δράματα που βιώνει στην οικογένεια του.
Όπως λέει και ο ίδιος: “Kληρονόμησα δύο από τους πιο φοβερούς εχθρούς της ανθρωπότητας – την κληρονομιά της φυματίωσης και της παραφροσύνης – η ασθένεια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι μαύροι άγγελοι που στάθηκαν στο λίκνο μου.”


Ο Γκούσταφ Κλιμτ (Gustav Klimt, 14 Ιουλίου 1862 – 6 Φεβρουαρίου 1918) ήταν Αυστριακός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος της Απόσχισης (Sezession) της Βιέννης που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό (Art Nouveau). Είχε σημαντική συμβολή στη διεθνή αναγνώριση της αυστριακής τέχνης και υπήρξε από τους πρώτους που κατάφεραν να συνδυάσουν την εικονιστική με την αφηρημένη ζωγραφική. Ο ερωτισμός που κυριαρχεί στα έργα του προκάλεσε συχνά αντιδράσεις. Το ερωτικό στοιχείο είναι απροκάλυπτο και σε αρκετά από τα σχέδιά του, τα οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως φόρο τιμής “στην αγαθή αλλά και λάγνα φυλή των υπερευαίσθητων”.
_

Απορρίμματα .. παντού

_
Έμπνευση ιδιαίτερη δεν έχω τελευταία - για γράψιμο, ας το ξεκαθαρίσω - ούτε πολύ χρόνο, βλέπετε αυτός έχει γεμίσει από δράσεις έξω στον καθαρό ουρανό, μα και στις κλειστές σάλες του χορού. Είπα να κάνω και πράξη τη σταδιακή αποκόλλησή μου από τον ‘προσομοιωμένο’, συχνά ‘ξέβαθο’ κόσμο του internet στον ελεύθερό μου χρόνο που τον .. παραγέμιζε μέχρι πρότινος.

Το παραγέμισμα είναι συνήθως μία λέξη με αρνητική χροιά και κοιτάτε που σκέφτηκα τώρα τους .. παραγεμισμένους κάδους των σκουπιδιών στην βρώμικη πολιτεία που ζω! Το είπε κι ο δήμαρχός της, απαντώντας στους εργάτες της καθαριότητας όταν ζήτησαν αύξηση και καλύτερους όρους εργασίας. Είχε και κάποιο δίκιο όπως και να έχει, όταν εκείνοι αφήνουν τους κάδους ανοιχτούς να χάσκουν στην αποκομιδή των σκουπιδιών. Και συχνά ράθυμοι, σαν να μην νοιάζονται κι αν αφήνουν απορρίμματα στον δρόμο (θα έρθει η σκούπα να τα μαζέψει αργότερα, σου λένε).


Το θέμα των σκουπιδιών επηρεάζει την αισθητική εικόνα της πόλης και βέβαια την υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος. Και αν για το πρώτο σκέλος της υπόθεσης, πολλοί μπορούν να κρυφτούν πίσω από την ασφάλεια του υποκειμενισμού και της διαφορετικής άποψης που δικαιούνται να έχουν, για το δεύτερο δεν σηκώνουμε συζήτηση. Η αυξανόμενη έκθεση σε ασθένειες και ο .. βιασμός του περιβάλλοντός μας αυξάνουν γεωμετρικά στο χρόνο, μέσα από την παροιμιώδη αδιαφορία των κατοίκων για την πόλη και όχι μόνο - είναι και η ύπαιθρος που υποφέρει από τις εξορμήσεις των βαρβάρων.

Η κλασσική κουτοπόνηρη σκέψη του νεοέλληνα:
- Μα δεν έχουμε παιδεία, ο ένας.
- Ας καθαρίσει ο δήμος που τον πληρώνω, ο άλλος
- Ας πάψει πρώτα να ρυπαίνει ο βιομήχανος, τα δικά μου σκουπίδια δεν είναι τίποτα, θα ακούσεις παραδίπλα.

Αδιαφορία, ηλιθιότητα ή ανικανότητα; Θα λέγαμε πως είναι μία σύνθεση αρνητικών και ότι η λέξη κουτοπονηριά αποδίδει καλύτερα το φαινόμενο. Στο μεταξύ σχεδόν όλοι αδυνατούν να σκεφτούν και να εφαρμόσουν τις απλοϊκές λύσεις:


1. Τοποθετώ τα σκουπίδια μου μέσα στον κάδο το πολύ μισή ώρα πριν έρθει το απορριμματοφόρο και όχι από το πρωί ή ώρες πριν – διαφορετικά τα σκουπίδια μένουν στον δρόμο για ώρες.
2. Ποτέ δεν ανοίγω τον κάδο για να αφήσω σκουπίδια χωρίς στην συνέχεια να τον κλείσω.
3. Αν ο κάδος έχει γεμίσει ψάχνω έναν άλλον και δεν αφήνω τα σκουπίδια έξω από αυτόν.
4. Σε περιπτώσεις απεργίας των καθαριστών, κρατώ τα σκουπίδια στο σπίτι μου.
5. Προσπαθώ να ανακυκλώνω, ξεχωρίζοντας τα απορρίμματα με προσοχή.
6. Ειδοποιώ εγκαίρως την υπηρεσία καθαριότητας όταν πρόκειται να αποθέσω ένα ογκώδες αντικείμενο (π.χ. ηλεκτρική συσκευή) και το αφήνω σε κατάλληλο σημείο λίγο πριν την αποκομιδή του.
7. Σε περιπτώσεις σκύλων μας, πάντα μαζεύω όλες τις ακαθαρσίες του από το χώμα και ποτέ από πεζοδρόμια ή δρόμους.

Σας παρακαλώ αν μου ξεφεύγει κάτι, ας το προσθέσετε εδώ.

Η κύρια ευθύνη είναι των κατοίκων της πόλης και όχι των υπαλλήλων της καθαριότητας που προσωπικά εργάζονται ικανοποιητικά και με αρκετή συνέπεια.


Για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος του ανεγξέλεκτου σκορπίσματος σκουπιδιών στο περιβάλλον μας και πόσο σημαντική είναι η αντιμετώπισή του – ξέχωρα από τις πόλεις και την αισθητική εικόνα τους, να σας γράψω παρακάτω κάποια στοιχεία. Ελπίζοντας ότι η απλή ανάγνωσή τους θα μας βοηθήσει ελάχιστα να αποκτήσουμε μία συνείδηση του αγαθού να ζούμε σε μία φύση που μας περιβάλλει.

Χρόνος ζωής απορριμμάτων

Πλαστικό μπουκάλι: 450 χρόνια
Το 11% των απορριμμάτων ενός νοικοκυριού αποτελείται από πλαστικό, από το οποίο το 40% είναι πλαστικά μπουκάλια.

Πλαστικό ποτήρι: 50 χρόνια
Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις χώρες της Ε.Ε. με το χαμηλότερο ποσοστό ανακύκλωσης πλαστικού (περίπου 1%).

Πλαστική σακούλα: 10-20 χρόνια
Στις πλαστικές σακούλες συχνά παγιδεύονται πουλιά, ενώ μπορεί να αποτελέσουν αιτία θανάτου και για περισσότερα από 200 είδη θαλάσσιων οργανισμών, μεταξύ των οποίων φάλαινες, δελφίνια και θαλάσσιες χελώνες.



Γόπα τσιγάρου: 1-5 χρόνια
Περίπου 5 τρισεκατομμύρια τσιγάρα κατασκευάζονται κάθε χρόνο παγκοσμίως, αλλά τα 4,3 τρισεκατομμύρια δεν καταλήγουν σε τασάκια και κάδους.

Πακέτο τσιγάρα: 5 χρόνια
Τα πακέτα τσιγάρων, που συχνά μολύνουν τις ελληνικές ακτές, χρειάζονται πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να διασπαστούν, επειδή αποτελούν ένα συνδυασμό χαρτιού με επίστρωση πλαστικού.

Κουτί αναψυκτικού: 80-500 χρόνια
Ανακυκλώνοντας μόνο ένα αλουμινένιο ­κουτάκι αναψυκτικού, μπορείτε να εξοικονομήσετε αρκετή ηλεκτρική ενέργεια, ώστε να λειτουργεί η τηλεόρασή σας για 3 ώρες.

Γυάλινο μπουκάλι: 500-1.000.000 χρόνια
Η ανακύκλωση ενός γυάλινου μπουκαλιού εξοικονομεί αρκετή ενέργεια, ώστε να κρατά αναμμένη μια λάμπα των 100W για 4 ώρες.

Εισιτήριο λεωφορείου: 2-4 εβδομάδες
Κάθε τόνος ανακυκλωμένου χαρτιού σώζει 17 δέντρα και εξοικονομεί αρκετή ηλεκτρική ενέργεια, ώστε να ηλεκτροδοτηθεί ένα 4άρι-5άρι σπίτι για ένα χρόνο.

Πηγή: http://www.vita.gr/html/ent/079/ent.7079.asp
_